แอบรัก

 
ตอนที่9
 

 
 
…….ต่อ……….
 
  ฉันมองหน้าตัวเองในกระจก แล้วค่อยๆทายาลงข้างแก้มตัวเองเบาๆ..ให้ตายเถอะ ฉันกะว่าจะหยุดเรียนสักพัก ยิ่งตอนนี้ข่าวของฉันยิ่งแย่ขึ้นทุกวัน มีคนแอนตี้อยู่แล้วยิ่งแอนตี้หนักเข้าไปอีก..ให้มันได้อย่างนี้สิฟาง
  ความจริงตอนออกมาจากห้องน้ำ ฉันเห็นพี่ป๊อปกำลังยืนมองมาที่ฉันอย่างสงสัยพอดี ฉันจึงรีบหลบหน้าแล้ววิ่งออกไป วินาทีนั้นฉันอายจนแทบไม่อยากจะเห็นหน้าใครทั้งนั้น…และตนที่ฉันโดนตบฉันกลับนึกถึงแต่หน้าพี่ป๊อปซะได้นี่…
 
“หรือบางที..ฉันควรจะเลิกชอบพี่ป๊อปดีนะ..” ฉันมองหน้าตัวเองในกระจก..ก่อนจะพูดอีกครั้ง
 
“ฉันเลิกชอบพี่เขาไม่ได้หรอก..ฉันชอบพี่เขาได้ยินรึยังหะ!” พูดคนเดียวยังไม่พอยังชี้นิ้วใส่กระจก เหมือนคอยย้ำตัวเอง..
 
“แต่พี่เขาก็ไม่เคยสนใจฉันเลยนี่นา..”
 
“จะยอมแพ้ไม่ได้นะฟาง! ต้องมีสักวันที่พี่เขาจะมองมาที่ฉันบ้างสิ!”
 
  พูดกับตัวเองในกระจกยังไม่พอ ยังทำสีหน้าหลากหลายความรู้สึก..บ้าไปแล้วแน่ๆ
  ก่อนที่ฉันจะเอนตัวนอนลงกับเตียง เหม่อมองไปบนเพดานที่แสนจะวางเปล่า..บางทีชีวิตฉันก็เหมือนกับเพดานนี่ก็ได้..มีแต่ความว่างเปล่า ว้าเหว่..รอให้ไฟสักดวงสองดวงมาแต่งแต้มเพิ่มเติมถึงจะมีสีสัน..มีแสงสว่างขึ้นมา
 
“ฉันคิดว่าฉันคงเลิกชอบพี่ไม่ได้หรอก..” ฉันได้แต่บอกกับตัวเองอยู่ทุกวัน..ได้แต่ถามตัวเองว่ายังไม่สาสมใจอีกรึไงกัน โดนขนาดนี้แต่ยังหน้าด้านไปชอบพี่เขาต่ออีก…
 
ให้ตายสิ!....
 
  และวันนี้ก็คงเป็นเช้าที่แสนจะน่าเบื่อ ฉันดันตัวเองขึ้นจากเตียงปากก็ยังคงทำหน้าที่หาวต่อไป…จับหน้าผากตัวเองที่เพิ่งทำแผลไปได้ไม่นานความรู้สึกเจ็บๆก็แพร่เข้ามาตีหัวฉัน..เจ็บจัง
 
“วันนี้ไม่ได้ไปเรียน..ไม่ได้เจอพี่ป๊อปแฮะ..” พูดไปอย่างกับเจอแล้วจะโชคดีซะอย่างนั้น เจอพี่เขาความโชคร้ายก็มาเยือนเสมอๆ ฉันเปิดโทรศัพท์ดูการแจ้งเตือน..พลันเปิดหน้าจอเท่านั้นล่ะ ข้อความต่างๆนาๆถูกส่งมายังโทรศัพท์ของฉัน
 
  [เควิน] 
  เป็นไงบ้างวะ..หายดีรึยัง
  [เควิน]
  เป็นห่วงแกจังเลยว่ะ..เดี๋ยวจะจดเล็คเชอร์ไปให้ไม่ต้องห่วงนะเว้ย
  [เควิน ]
  เมื่อวานไปเจอหน้าม่อชกมันสองสามหมัดแล้ว แต่มันก็ยังไม่สำนึก..แกควรจะเลิกชอบมันได้แล้วนะเว้ย
  [เควิน]
  ที่ฉันบอกเพราะฉันเป็นห่วงแกนะฟาง..
  [แก้วใจ]
  เห้ยแกโอนะเว้ย ฉันโคตรเป็นห่วงแกว่ะ
  [แก้วใจ]
  ไอเควินมันมาโรงเรียนแล้วนะ มันบอกว่าวันก่อนมันไม่ค่อยสบาย
  [แก้วใจ]
  รีบกลับมาให้ฉันแซวแกนร้า
  [แก้วใจ]
  รักแกนะ><
 
   ฉันนั่งอ่านข้อความที่เพื่อนรักของฉันแต่ละคนส่งเข้ามา มันทำให้ฉันยิ้มได้ทุกครั้ง และตอนนี้ฉันกลับรู้สึกเบื่อนิดหน่อยที่ไม่ได้ไปโรงเรียนแต่ก็เอาเถอะถึงยังไงถ้าพี่ป๊อปเห็นฉันในสภาพนี้…มีหวังจะหาว่าฉันไปมีเรื่องตบเป็นผู้หญิงงี่เง่าแหง่ๆ
“หิวจัง” ฉับลูบท้องของตัวเองแล้วลุกขึ้นยืนแม้มันจะยากลำบากก็ตาม
 
“โอ๊ะ!” ฉันแปลกใจมากเมื่อฉันเปิดประตูออกมากลับเจอถุงข้าวต้มแขวนอยู่ที่ลูกบิดประตู
 
“ใครเอามาให้นะ?” ฉันชะเง้อมองซ้ายขวาแต่ก็ไม่เจอใครเลย ฉันได้แต่ยิ้มเมื่อเห็นถุงข้าวต้มนั้นไม่รู้ทำไมเหมือนกันแต่ฉันรู้สึกได้..
 
  ฉันแอบหวังว่าพี่ป๊อปคงจะอยากขอโทษแต่ฉันก็คงได้แค่หวังเท่านั้น…
  พี่ป๊อปเกลียดฉันยิ่งกว่าอะไรดี เขาจะมาทำกับฉันแบบนี้ได้ไง…
 
“เอ่อ..ขอบคุณนะค่ะ!”  ฉันว่าฉันต้องบ้าไปแล้วแน่ๆ เมื่อฉันตะโกนออกไปในอากาศก็เผื่อคนที่ให้จะอยู่แถวนี้
 
  ฉันลูบท้ายทอยตัวเองแก้เขิน นี่ฉันทำอะไรลงไปเนี่ย โชคดีแฮะที่ยามไม่มาลากฉันลงจากหอน่ะ เฮ้อออ
                                                    …………..ต่อ…………
    ผมกระตุกยิ้มกับท่าทางของยัยนั่นตอนนี้ผมยืนหลบอยู่ที่มุมมืดแถวๆนั้นแต่ไม่มีใครเห็น ยัยนั่นตะโกนออกมาเหมือนคนบ้า แล้วยังจะเขินกับสิ่งที่ทำอีก…หึ พลันคิดในใจ
 
    นี่กูเป็นอะไร?
 
    เอ๊ะเดี๋ยว! ผมกำลังทำบ้าอะไรอยู่ ตอนนี้ผมควรจะไปโรงเรียนได้แล้วนิ ผมจะมายืนยิ้มอยู่ทำไม..ไร้สาระว่ะ ผมสะบัดหัวตัวเองสองสามทีแล้วกระชับเป้ของตัวเองก่อนที่จะเดินออกไป..
 
    ผมมาถึงโรงเรียนแล้วครับแต่ดูเหมือนวันนี้ผมจะมาสายกว่าปกติ ก็ผมมัวแต่ไปทำอะไรก็ไม่รู้(เอาข้าวต้มไปให้ฟาง) แล้วเดินไปนั่งลงที่ประจำ และไอเพื่อนสองตัวมันก็ทักผม
 
“มาสายนะมึง”
 
“อือ”
 
“ไปไหนมาวะ”  ไอเขื่อนกระเถิบเข้ามาหาผมมากขึ้นแล้วเงี่ยหูรอฟังคำตอบ
 
“กูไป..” ผมกระเถิบเข้าใกล้มันแล้วก็…เพี๊ยะ!
 
“โอ้ย! ไอห่า! มึงตบหัวกูทำไมเนี่ยยย”
 
“เสือก!”
 
“เอ้าไอนี่ เออๆ กูไม่ยุ่งก็ได้ โด่” ไอเขือนกระเถิบห่างผมแล้วเหล่ตามองอย่างโกรธเคืองแต่ผมก็ไม่ได้รู้สึกผิดอะไร
 
“หึ” ผมกระตุกยิ้มร้ายเมื่อเห็นเพื่อนอย่างไอเขื่อนหัวเสียนิดหน่อย
 
  วันนี้ผมได้ขึ้นไปที่ตึกสองกับไอโทโมะเพราะมันยังต้องไปทำธุระอะไรอีกก็ไม่รู้ ผมได้แค่เดินตามไปและมันก็ยังคงเหมือนเดิมคือการที่ต้องแวะเวียนไปหาว่าที่แฟนของมัน
 
“แฮ่ม! แก้วทำไรอยู่อ่ะ”  เพียงแค่ไอโทโมะเห็นแก้วนั่งอยู่กับไอเด็กเควินที่พึ่งต่อยผมมันก็เริ่มอารมณ์เสีย
 
“พี่โมะ”
 
“ฉันถามว่าแก้วกำลังทำอะไรอยู่”  นั่นครับคือน้ำเสียงที่บ่งบอกว่ามันโกรธแล้วล่ะ
 
“คือ..ฉันกำลังคุยกับเควิน ไม่ได้มีอะไรสักหน่อย”
 
“แต่ฉันหึงนะ! -[]-!”
 
“อะไรวะ!  พี่จะมาหึงฉันทำไม ไร้สาระน่า” เอาแล้วล่ะครับ แก้วก็เริ่มกลับเข้าสู่โหมดโหดแล้วเช่นกัน
 
“ก็เราเป็น…”
 
“พี่โมะ!”
 
“มานี่เลย” จู่ๆไอโทโมะมันก็ลากแก้วออกจากห้องไปโดนแฟนคลับหลายสิบคนที่มองตามอย่างสงสัย
 
  แต่จะว่าไปเรื่องที่ไอโทโมะมันกำลังจะพูดเมื่อกี้คืออะไรนะ ทำไมแก้วถึงต้องขัดด้วย..เห้อ ผมจะปล่อยๆมันไป
 
“มึงยังมีหน้าโผล่มาตึกนี้อีกหรอ”   ไอเด็กเควินทักผมขึ้นด้วยน้ำเสียงที่มันเริ่มจะบ่งบอกถึงความไม่พอใจนิดหน่อย
 
“กูไม่ได้อยากมานักหรอก กูตามเพื่อนมา”
 
“หึ สะใจมึงแล้วยังล่ะ วันนี้..ฟางไม่มาโรงเรียน”
 
“..ก็ดี”
 
“กูสงสารฟางชิบหาย ไม่คิดว่าฟางจะชอบคนอย่างมึง”  พอไอเด็กเควินพูดจบมันก็เดินชนไหล่ผมออกไป
 
    ผมได้แต่ยืนอยู่นิ่งๆแล้วไม่ได้รู้สึกอะไรเลย…ผมทำผิดอะไรงั้นหรอ ยัยนั่นอยากจะมาชอบผมเอง…ช่วยไม่ได้
                                                …………………………
“นี่ ปล่อยฉันนะ” แก้วพยายามสะบัดมือออกจากการเกาะกุมของโทโมะและสุดท้ายเขาก็ยอมปล่อยเธอ
 
“ทำไมต้องนั่งมองตา สบตาปิ๊งๆแบบจะกินเลือดกินเนื้อกันอย่างนั้นด้วย”
 
“พี่คิดอะไรของพี่ เพ้อเจ้อว่ะ”  ใครๆก็รู้ดีว่าแก้วเป็นสาวห้าวแค่ไหนถ้าคิดจะมีคนรู้ใจคนๆนั้นต้องยอมรับนิสัยของเธอให้ได้
 
“เพ้อเจ้อ? เพ้อเจ้ออะไรฮะ ฉันเป็นผู้ชายฉันดูออกนะแก้ว”
 
“พี่ดูผิดอย่างรุนแรงที่สุด ระหว่างฉันกับเควินมันไม่ได้มีอะไรกันเลย”
 
“งั้นหรอ…แล้วเรื่องระหว่างเรามันคืออะไร?”  คำถามนั้นเล่นเอาแก้วถึงกับเบิกตากว้าง เพราะเธอเองก็ไม่ค่อยเชื่อมั่นในตัวโทโมะมากเท่าไหร่นักด้วยซ้ำไป ตรงๆคือเธอเองก็ไม่รู้ว่าระหว่างพวกเขาเป็นอะไรกัน
 
“…..”
 
“เราเป็นแฟ…”
 
“หยุดนะ! พี่อย่าพูดแบบนั้น”  แก้วรีบโพล่งขึ้นปิดปากของโทโมะอย่างรวดเร็วก่อนจะผละออก
 
“ทำไมฮะ ทำไมแก้วถึงไม่ยอมรับสักทีว่าเราเป็นมากกว่ารุ่นพี่กับรุ่นน้องน่ะ”
 
“….”
 
“เพราะไอหมอนั่นใช่รึเปล่า ใช่มั๊ยแก้ว! ใช่มั๊ย!” โทโมะจับแขนของแก้วแล้วเขย่าถามด้วยความโมโห
 
“พี่พูดบ้าอะไรวะ! ฉันกับเควินเป็นเพื่อนกัน!”
 
“ฉันไม่เชื่อ!”
 
“ก็เรื่องของพี่แล้วล่ะ…”  แก้วสะบัดมือออกจากโทโมะแล้วเดินชนไหล่โทโมะเดินออกไป
 
“แก้ว! แก้ว! โถ่เว้ย!” โทโมะสบทออกมาอย่างโมโห เขากำมือตัวเองแน่น โทโมะไม่คิดว่าเขาจะมาทะเลาะกับแก้วมากมายขนาดนี้…
 
  ตกลงใครผิด?
  อันนี้เขาเองก็ยังไม่รู้….
                                                 ………………………………
 
   ผมมองหน้าเพื่อนรักอย่างไอโทโมะที่ตอนนี้หน้าเหมือนคนอกหักเต็มที บางทีมันอาจจะทะเลาะกับแก้วขั้นรุนแรงที่ไม่เคยเกิดขึ้นมาก่อนก็ได้
“มึง..โอเคป่าว” ผมหันไปถามไอโทโมะ แล้วมันก็หันกลับมามองหน้าผมแล้วพูดด้วยน้ำเสียงเหมือนคนใกล้โดนเผาในเมนขึ้นทุกที
“หน้าแบบนี้มึงว่าโอเคหรอวะ”
 
   เอิ่ม…ครับกูผิดเองที่ถาม --*
“เออๆ แล้วมึงกับแก้วทะเลาะกันหรอ”
 
“อื้ม ทะเลาะกันนิดหน่อย” คำว่านิดหน่อยของมันผมคิดว่ามันออกจะใหญ่เท่าช้างก็ได้ในความจริง
 
“เรื่องไรวะ..” คือผมก็ไม่ได้อยากยุ่งหรอกครับ จริงๆนะ..
 
“แล้วกูควรบอกมึงหรอ” กวนตีน! ครับๆความจริงก็ไม่ได้อยากรู้หรอก..แต่พอดีโรคเสือกมันกำเริบ
 
“ไอสัด มึงกำลังด่ากูเสือกใช่มั๊ยฮะ!”
 
“เออ เพิ่งฉลาดก็วันนี้แหละมึงอ่ะ” ผมแทบอยากจะถวายส้นตีนเข้าปากมันสักที..บางที่สุนัขที่เลี้ยงอยู่ในปากของมันได้ออกมาบ้าง ผมจิ้ปากอย่างขัดใจ…
 
“ไอป๊อป..มีคนมาหามึงอ่ะ” ไอเขื่อนวิ่งมาหาผมอย่างรวดเร็ว ผมได้แต่ยืนขมวดคิ้วสงสัย
 
    ผมเดินตามไอเขื่อนไปที่มุมหนึ่งของโรงเรียนและได้พบกับจินนี่…และพ่อของเธอ 
“มึงกลับไปก่อน เดี๋ยวกูตามไป”  ผมบอกไอเขื่อนพอมันเข้าใจมันก็เดินหันหลังกลับไป
 
    ผมเดินตรงหรี่ไปหาพ่อของจินนี่และแอบเหลือบมองหน้าของจินนี่ที่ทำหน้านิ่งแสร้งทำเป็นเหมือนคนไม่รู้เรื่องอะไรทั้งนั้น
 
    หึ…สร้างภาพดีๆนี่เอง
 
“สวัสดีครับท่าน” ผมยกมือไหว้ผู้มีพระคุณของผมเขามีชื่อว่าเจณภพ  แต่เมื่อผมเงยหน้าขึ้นมา…
 
    เพี๊ยะ!
 
    หน้าผมสะบัดไปอีกทางตามแรงของฝ่ามือหนาที่ตบผมเข้าให้อย่างจัง จินนี่รีบเดินเข้ามาหาผมแล้วประคองใบหน้าผมก่อนที่เธอจะพูดซึ่งมันทำให้รู้สึกกะอักกะอวนเป็นที่สุด
 
“พี่ป๊อปเจ็บมากมั๊ยคะ ฮึก คุณพ่ออะ! ทำไมต้องทำแบบนี้คะ”
 
“มันทำลูกต้องร้องไห้! ฉันบอกนายหลายรอบแล้วนะป๊อปปี้ ว่าอย่าทำให้ลูกฉันร้องไห้น่ะ!”
 
    ผมได้แต่ยืนก้มหน้าไม่กล้าเงยหน้าสบตากับพ่อของจินนี่..หรือผู้มีพระคุณของผม ผมได้เพียงแค่ก้มหัวแล้วพูดขอโทษผิดหลายๆครั้ง
 
“พอเถอะค่ะพ่อ..แค่นี้พี่ป๊อปก็เจ็บจะแย่อยู่แล้ว พี่ป๊อปคงไม่ทำให้หนูเสียใจอีกแล้วล่ะค่ะ ใช่มั้ยพี่ป๊อป..”
 
    ผมมองหน้าจินนี้อย่างไม่เชื่อสายตา จินนี่ไม่ได้จริงใจเลยสักนิด แววตาที่แสดงถึงชัยชนะ..ไม่ได้รู้สึกเสียใจอะไรเลยสักนิด
 
    ไม่มีเลยจริงๆ…
 
“ผมไม่มีสิทธิ์ปฏิเสธอยู่แล้วครับ..”
 
   หลังจากที่คุณเจณภพหรือพ่อของจินนี่เดินจากไปก็เหลือแค่ผมกับจินนี่เพียงแค่สองคนเท่านั้น ผมมองนัยน์ตาของเธอที่สื่อถึงความสะใจแล้วนึกสมเพชจินนี่เป็นที่สุด
 
“พอใจแล้วยัง” พูดจบผมก็ทำท่าจะเดินออกไปแต่จินนี่กลับรั้งผมไว้แล้วพูดด้วยน้ำเสียงเรียบ
 
“พี่ป๊อป…ยังคิดที่จะหนีจินนี่อยู่อีกหรอ”
 
“…..”
 
“จินนี่รักพี่ป๊อป และจะไม่ยอมให้พี่ป๊อปทิ้งจินนี่เด็ดขาด”
 
“หึ…ถ้าจินนี่คิดว่าการเข้าข้างตัวเองมันทำให้มีความสุข…ก็เชิญตามสบายเถอะนะ” ผมสะบัดข้อมือการจับกุมของจินนี่ออกแต่จินนี่กลับตะโกนออกมาอย่างสุดเสียง
 
“เรื่องยัยฟางน่ะ! จินนี่ไม่จะไม่ปล่อยมันไปแน่!”
 
    ผมชะงักกึกกับคำพูดนั้น ทำไมผู้หญิงถึงได้ใจร้ายโหดเหี้ยมแบบนี้กันนะ..ผมหันไปจ้องตากับจินนี่แล้วเผยยิ้มร้าย..
“เชิญ” ผมหันหน้ากลับแล้วเดินตรงดิ่งออกไปจากตรงนั้นทิ้งไว้ให้จินนี่ยืนกำมือแน่น
 
    ผมไม่สนอยู่แล้วว่ายัยนั่นจะเป็นตายร้ายดียังไง…เพราะผมไม่ได้คิดอะไรกับฟางเลยสักนิดเดียว

 
  จบไปอย่างสวยงาม ป่าป้ามป้าม!!!
  พี่ป๊อปเป็นไงน่าถีบตกคูจริงๆเลย 55555555
  ตอนหน้ามีฉากให้ท้องไส้ปั่นป่วนแน่นอน? เอาเป็นว่าฝากติดตามกันด้วยนร้าาา
  ขอบคุณที่คอยติดตามตล้อดดดตลอดด แล้วก็อยากให้ติดตามกันตล้อดดตลอตตต ไปเหมือนกัน..
 
  รักเม้นนนนนนนนนนนนนนนนนนนน
  ชอบโหวตตตตตตตตตตตตตตตตตตตต
  ถูกใจไลค์โลดดดดดดดดดดดดดดดดด
  ติดใจกดติดตามมมมมมมมมมมมมมม
  อย่าลืมมมมมมมมแนะนำ.....
 
  จุ้ปสองทีสามที...
  *มีอะไรสงสัยเม้นถามกันได้เลยนร้าาาา ไม่กัด