แอบรัก

 

    ตอนที่8

 

 

 

                                             ………….ต่อ……………

 

    ฉันเลิกชอบพี่ป๊อปไม่ได้..ฉันเองก็ยังไม่เข้าใจตัวเอง ที่ฉันพูดแบบนั้นเพราะใจของฉันมันสั่งให้พูด พี่มินดูหน้าเสียไปนิดหน่อย ฉันได้แต่มองหน้าพี่เขาแล้วพูดถ้อยคำขอโทษพี่เขาไปหลายครั้ง

 

“ฉันขอโทษจริงๆค่ะพี่มิน..”

 

“ถ้าฉันเป็นไอป๊อป..ฉันจะไม่ลังเลเลยที่จะคบกับเธอ”

 

“….”

 

“แต่ถึงยังไง..ฉันก็จะไม่ยอมแพ้หรอกนะ..ฉันหวังว่าเธอจะหันมามองฉันบ้าง” พี่มินพูดพร้อมรอยยิ้มที่ส่งมาทางฉัน

 

“พี่มิน..คือฉัน..”

 

“ฉันไปแล้วนะ..ส่วนเรื่องข่าวเธอไม่ต้องกลัวหรอกนะ เดี๋ยวฉันจะไปแก้ข่าวให้”  พี่มินส่งยิ้มมาให้ฉันพร้อมกับยีหัวของฉันจนยุ่งเหยิง บางทีฉันคิดว่าพี่เขาเหมาะที่จะเป็นพี่ชายฉันมากกว่านะ

 

“ไปนะ..”  ฉันโบกมือลาพี่เขาตอบ ก่อนจะส่งรอยยิ้มกว้างให้เขา..ฉันไม่โกรธ?พี่เขาจะมุ่งหน้าจีบฉันต่อ..บางทีสักวันหนึ่งฉันอาจจะเปลี่ยนไจ ไปคบกับพี่เขาก็ได้

 

   ในวันที่ฉันทนไม่ไหวจริงๆ…

 

   ฉันเดินออกมาจากที่ลับตาคนตรงนั้น..ซึ่งฉันเองก็ไม่รู้เหมือนกันว่าที่นั้นคือที่ไหน แต่บางครั้งความรู้สึกของฉัน…ฉันรู้สึกเหมือนฉันถูกใครสักคนจับตามองฉันตอนอยู่กับพี่มิน หรือบางทีฉันอาจจะคิดมากไปเองก็ได้ล่ะมั้ง

 

   ฉันไล่ความคิดนั้นออกจากหัว ก่อนจะเดินตรงไปในห้องน้ำ..ฉันเดินมาหยุดอยู่ตรงหน้ากระจกแล้วมองไปในกระจก มองหน้าตัวเอง..แล้วนึกคิดว่าหน้าอย่างฉันเนี่ยนะ..จะมีรุ่นพี่ที่เป็นถึงนักบาสของโรงเรียนมีจีบ..เลื่อนมือขึ้นกดน้ำเพื่อล้างมือ หากแต่บางทีฉันไม่ทันระวังไปหน่อย..ความรู้สึกเหมือนถูกกระชากเข้าที่แขนฉันอย่างจัง..

 

 

    รู้ตัวอีกทีฉันก็โดนคนพวกนั้นลากตัวมาในห้องน้ำ…แล้วปิดประตูจนหมด..นาทีนั้นฉันตกใจมากถึงมากที่สุด

 

“ร่าน” น้ำเสียงนี้ฉันไม่คุ้นเลยจริงๆ แต่ที่ฉันรู้คือเขาเป็นผู้หญิง

 

“อื้อ อ่อยอั้นนะ(ปล่อยฉันนะ)” ฉันพยายามดิ้นออกจากการเกาะกุม และในที่สุดฉันก็เป็นอิสระ

 

    ซ่าห์!

 

   ฉันรับรู้ได้ทันทีว่าตัวเย็นเฉียบและเปียกไปหมด ผู้หญิงคนนั้นยกถังน้ำแล้วสาดน้ำใส่ฉันเต็มๆ ฉันตกใจและเสียขวัญไม่น้อย แต่เพียงแค่ฉันปรับโฟกัสให้เห็นหน้าผู้หญิงคนนั้นก็ทำให้ฉันตกใจ…

“จินนี่…” ผู้หญิงที่รังแกฉันคือจินนี่…เธอคือ..แฟนของพี่ป๊อป ฉันจำได้

 

   เพี๊ยะ!

 

   ฉันโดนตบหน้าจนหน้าหันและมีเลือดซึกๆออกมาที่มุมปาก ฉันรู้สึกเจ็บแสบจริงๆ..

“แกกล้ามากนที่มาแย่งพี่ป๊อปจากฉันน่ะฮะ!!” จินนี่เข้ารวบไหล่ฉันแล้วเขย่าอย่างแรง

 

“ปล่อยนะ! ฉันเจ็บ!” ฉันพยายามดิ้นไปมาและพยายามแกะมือของจินนี่ออกจากไหล่ของฉันและเธอก็ปล่อยมัน…แต่จินนี่ปล่อยโดยการผลักฉันจนชนกับประตูห้องน้ำอย่างแรง

 

“โอ้ย!”

 

“แกมันผู้หญิงใจง่าย! เลิกอ่อยพี่ป๊อปสักที! แกก็รู้ไม่ใช่หรอว่าพี่ป๊อปน่ะแฟนฉัน!”

 

   วินาทีฉันได้ยินทุกประโยคที่จินนี่พูดและมันก็ทำให้ฉันรู้สึกขอบตาร้อนผ่าวขึ้นมาแต่ฉันก็เข้มแข็งพอที่จะต่อต้าน 

 

   ฉันพยุงตัวเองให้ลุกขึ้นจากพื้นแล้วยืนเผชิญหน้ากับจินนี่…

“ฉันก็แค่ชอบเขา..ฉันผิดตรงไหน!”  ฉันความอดทนต่ำที่สุดกับผู้หญิงที่ยืนด่าฉันฉอดๆ ฉันคิดว่าผู้หญิงแบบนี้มันงี่เง่าที่สุด

“ยังไม่รู้ตัวอีกรึไง! แรด! สำส่อน! แค่เควินคนเดียวไม่พอ!ยังจะมาอ่อยพี่มินแล้วยังจะสำออยใส่พี่ป๊อป!”

 

“มันจะมากเกินไปแล้วนะ! ฉันไม่ใช่คนแบบนั้นสักหน่อย!”  ฉันเลือดขึ้นหน้าที่สุด ตั้งแต่เกิดมาพ่อกับแม่ยังไม่เคยด่าฉันแรงขนาดนี้ แล้วจินนี่เป็นใครถึงได้ด่าฉันฉอดๆๆ

    เพี๊ยะ!

 

    ฉันโดนตบอีกรอบและยังรู้สึกเจ็บมากที่สุด เพราะโดนจิกหัวโดยเพื่อนผู้หยิงอีกคนที่ชื่อ ‘พิม’ ฉันจำได้ว่าพิมเป็นเพื่อนร่วมแก๊งของจินนี่และเธอยังชอบพี่โทโมะ

 

“โอ้ย!” ฉันจับหัวของตัวเองที่ถูกดึงจากข้างหลัง

“จัดการเลยจินนี่”  

“หึ ปากเก่งนักนะ!”

 

    เพี๊ยะ! ๆๆ

 

    ฉันโดนตบไม่เป็นท่า แล้วยังถูกพิมซัดลงพื้นก่อนที่จะถูกจินนี่ขึ้นคร่อมร่างและจับฉันตบฉันหน้าบวมช้ำแถมยังบวมและแดงด้วยฝ่ามือของพวกเธอ 

 

    พี่ป๊อป…ฉันเจ็บ…

 

    ฉันชอบพี่จริงๆนะ…

 

“ฉันว่าแค่นี้ยังไม่พอหรอก...”  จินนี่จิกหัวของฉันก่อนจะดึงผมไปตรงอ่างล้างมือ วินาทีนี้ล่ะฉันแทบไม่อยากนึกสภาพตัวเอง

 

“อยากลองดีนักใช่มั้ย!”  ไม่ว่าเปล่าทั้งพิมและจินนี่กดหัวฉันลงไปในอ่างล้างมือที่มีน้ำล้นออกมา และฉันก็รู้สึกถึงอาการขาดอากาศ

 

“ยั่วมากใช่มั้ยห้ะ!แค่พี่ป๊อปไม่พอยังยั่วพี่มินอีกหรอหะ!”

    ฉันได้ยินเสียงนั้นที่หัวเราะอย่างชอบใจ และฉันคิดว่าฉันอาจจะไม่มีชีวิตรอดกลับไปหาพี่ป๊อปอีกเลยก็ได้..

 

    เพราะตอนนี้ฉันรู้สึกว่ากำลังจะตาย..

    ฉันหายใจไม่ออก..

 

“มานี่เลย!” แต่เหมือนฉันจะยังมีโชคอยู่บ้าง เมื่อพิมดึงผมฉันขึ้นมา..แล้วผลักฉันจนไปกระแทกกับขอบอ่าง

 

   ฉันรู้สึกถึงของเหลวบางอย่างกำลังไหลลงมาจากหัวของฉัน และทันทีที่ฉันสัมผัสมันของเหลวนั้นก็ติดมือฉันมาเป็นสีแดงๆ ฉันพยุงตัวเองขึ้นอย่างอ่อนแรง เลือดที่ติดอยู่ที่หน้าผากฉันพยยามกลั้นน้ำตาตัวเองไม่ให้ออกมา..

 

“สมน้ำหน้า! แล้วอย่ามายุ่งกับคนของฉันอีกล่ะ!” ฉันมองหน้าคนพวกนั้นที่หัวดราะเยาะฉัน แล้วพูดสมน้ำหน้าฉัน สายตาดูถูกเหยียดหยามนั่น ฉันไม่ชอบเอาซะเลย..

 

    ฉันก็แค่ชอบพี่ป๊อป..แค่มีความรู้สึกดีๆด้วย ที่ผู้หญิงคนนึงจะชอบใครคนนึงจนสุดหัวใจ..แล้วฉันผิดตรงไหน ผิดที่ฉันไปชอบพี่ป๊อป..หรือผิดที่ฉันไม่หักห้ามใจตัวเอง…

                                            ………………ต่อ……………

 

    หลังจากที่ผมเดินออกมาจากตึกร้างแถวนั้นและยังเห็นภาพติดเรท แต่ผมกลับรู้สึกสบายใจแปลกๆ แน่นอนว่าผมได้ยินทุกคำที่ยัยนั่นกับไอมินคุยกัน

 

 “ฉันขอโทษจริงๆค่ะพี่มิน..”

“ถ้าฉันเป็นไอป๊อป..ฉันจะไม่ลังเลเลยที่จะคบกับเธอ”

“….”

“แต่ถึงยังไง..ฉันก็จะไม่ยอมแพ้หรอกนะ..ฉันหวังว่าเธอจะหันมามองฉันบ้าง

 

   ผมเองก็ไม่รู้ว่าทำไมถึงได้รู้สึกดีมากขนาดนี้..ทั้งที่ผมต้องการให้ยัยนั่นออกไปจากชีวิตผมวะ และผมก็ไม่ชอบยัยนั่นสักนิด..

 

   ผมกำลังจะเดินไปยังห้องเรียนที่ตึกสาม ผมกระตุกยิ้มเมื่อนึกถึงคำพูดของยัยนั่นที่บอกว่าชอบผม..ไม่จริงน่า! ผมจะไปรู้สึกดีด้วยทำไม ผมไม่ชอบไม่หญิงร่าน จำไว้ๆ ไม่ชอบๆๆๆ

 

“โอ๊ะ” จู่ๆผมก็หยุดเดินกึก เมื่อผมเห็นฟางเดินออกมาจากห้องน้ำด้วยสภาพที่เรียกว่า…เละ

 

    ผมหยุดมองภาพนั้นอย่างมึนงง ยัยนั่นเปียกไปทั้งตัว ผมเผ้ายุ่งเหยิงไม่เป็นทรงแล้วหน้าตาก็ยัง..บวมช้ำไปหมดและที่สำคัญเลือดที่อยู่บนหน้าผากนั่น..คืออะไร..  ไปตกท่อมารึไงกัน

 

“นี่เธอ..”

 

    ผมมองฟางตั้งแต่หัวจรดเท้าแล้วจู่ๆยัยนั่นก็รีบหลบสายตาของผมแล้วรีบวิ่งออกไปจากห้องน้ำหญิงและสิ่งที่ผมเห็นอีกก็คือผมเห็นจินนี่กับพิมหัวเราะเหมือนกับชอบใจอะไรบางอย่าง ผมมองแล้วขมวดคิ้ว ‘ผู้หญิงสมัยนี้เป็นอะไรกันหมดวะ’ ไม่นานนักผมก็เดินออกไปเหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้น

 

    และพยายามที่จะไม่สนใจอะไร….

 

    ผมเดินเข้ามาในห้องเรียนตามปกติและก็เหมือนทุกครั้งที่ทุกสายตามองผม และผมก็คงต้องปลงทุกครั้งไป --*

 

“ไปไหนมาวะมึง” ไอเขื่อนทักผมขึ้น

 

“ไปเข้าห้องน้ำ”

 

“อ้อหรอ เออมึงแล้วเรื่องข่าว…มึงจะทำไง”

 

    นั่นสินะ ผมลืมคิดเรื่องนี้ไปเลยจริงๆ ผมเป็นข่าวกับยั่ยอยู่นี่หน่า แต่ก็ช่างเถอะผมไม่สนอะไรอยู่แล้วเดี๋ยวมันก็ค่อยๆหายไปเอง คนอื่นก็จะค่อยๆลืมมันไปเอง ผมคิดแบบนั้น

“ก็ไม่ทำไง”

 

“อ้าวมึง แล้วไม่กลัวว่าผู้หญิงจะเสียหายรึไง”

 

“กูไม่ใช่หรอที่เป็นฝ่านเสียหาย ถ้ายัยนั่นไม่มาชอบกู กูคงไม่ต้องเป็นข่าวแบบนี้หรอกว่ะ”

 

“เลวมากเพื่อนรัก --*  อย่าไปบอกคนอื่นนะว่าเป็นเพื่อนกู อายชิบหายวายวอดแน่”

 

    ผมล่ะอยากถีบไอเพื่อนที่ชื่อเขื่อนคนนี้ให้ตกเก้าอี้ไปซะ มันชักจะด่าผมบ่อยเกินไปแล้ว

“เออๆ มึงจะคิดยังไงก็เรื่องมึงเถอะ กูไม่แคร์”

 

“มึงนี่ยังไงฮะ เอะอะก็ไม่แคร์ๆ มีแต่รังแคสินะมึง”

 

    ผมช้อนสายตามองเพื่อนรักอย่างไอเขื่อนอย่างคาดโทษ มากไปแล้วมึง -0-

 

“กูว่ามึงแคร์บ้างก็ได้นะเว้ยไอเหี้ยป๊อป”  จู่ๆไอโทโมะก็พูดแทรกขึ้นก่อนจะยื่นโทรศัพท์ไอโฟนของมันให้ผมดู

“มีอะไรอีกฟร้ะ”  ผมเอือมๆกับเพื่อนคนนี้ ที่ชอบนักกับสืบเรื่องชาวบ้านเขา

 

“มึงดูเองเถอะ”

 

    ผมหญิบโทรศัพท์ในของไอโทโมะมาแล้วสิ่งที่ผมเห็นก็ทำให้ผมรู้สึกช็อค!...

 

“ฉันก็แค่ชอบเขา..ฉันผิดตรงไหน!” 

“ยังไม่รู้ตัวอีกรึไง! แรด! สำส่อน! แค่เควินคนเดียวไม่พอ!ยังจะมาอ่อยพี่มินแล้วยังจะสำออยใส่พี่ป๊อป!”

“มันจะมากเกินไปแล้วนะ! ฉันไม่ใช่คนแบบนั้นสักหน่อย!” 

เพี๊ยะ!

  ฟางโดนตบอีกรอบและยังรู้สึกเจ็บมากที่สุด เพราะโดนจิกหัวโดยเพื่อนผู้หญิงอีกคนที่ชื่อ ‘พิม’ “โอ้ย!” ฟางจับหัวของตัวเองที่ถูกดึงจากข้างหลัง

“จัดการเลยจินนี่” 

“หึ ปากเก่งนักนะ!”

 

เพี๊ยะ! ๆๆ

 

    สิ่งที่ผมเห็นคลิปในมือถือของโทโมะที่กำลังแพร่ว่อนทั่วเว็บโรงเรียนมันก็ทำให้ผมนึกถึงเมื่อครู่นี้ที่ผมเห็นยัยนั่นเดินออกมาจากห้องน้ำด้วยสภาพสะบักสะบอมไปทั้งตัวแล้วยังเห็นจินนี่กับพิมหัวเราะอย่างชอบใจ

 

“….” นาทีนี้ผมไม่มีอะไรจะพูดเลยสักคำ ผมกำลังเป็นอะไรทำไมถึงได้รู้สึกกระวนกระวายแปลกๆ แต่เหมือนสมองมันจะสั่งสวนทาง

 

“นี่มึงไม่คิดจะทำอะไรหน่อยหรอ กูว่าจินนี่ชักจะเล่นแรงไปแล้วนะเว้ย”

 

“…ก็สมควรแล้วนี่”  ผมพูดมันออกไปด้วยสีหน้าที่บ่งบอกว่าเรียบนิ่งและผมไมต้องการจะรู้สึกอะไรทั้งสิ้น

 

“เหี้ยว่ะ” ผมมองหน้าไอโทโมะและไอเขื่อนสลับกันไปมา มันด่ากูอีกแล้วหรอ--*

 

“พวกมึงสองคนเลิกให้ท้ายยัยนั่นสักทีเถอะน่า มึงเลิกยุยงให้กูชอบยัยนั่นแล้วก็เลิกเข้าข้างผู้หญิงแบบนั้นเหอะ” 

 

  ใช่ นี่แหละคือสิ่งที่ผมต้องพูด ใช่แล้วล่ะ ผมต้องพูดแบบนี้สิถึงจะถูก…ผู้หญิงอย่างฟางไม่ได้ดีพอที่ผมจะให้หัวใจของผมไปหรอก

“นี่กูพูดจากมายฮาร์ทเลยนะ..” 

 

  มึงครับ-*- มายฮาร์ท? เย็ดเข้ กูจะสำรอกความเลี่ยนว่ะ

“…”

 

“กูว่า…มึงเปิดใจซะเถอะ จะปิดตายทำซากอะไร เดี๋ยวแม่งก็เน่ากันพอดี”

 

“คุณมึงครับ หัวใจไม่ใช่ปลาดิบ มันจะเน่าได้ยังไงวะครับ” ผมมองหน้าไอเขื่อนอย่างเอือมๆ

 

“ห่ารากกก  กูเปรียบเทียบเฟ้ย”

 

“….”

 

“มึงฟังกูนะ..”

 

“….”

 

“ผู้หญิง…ไม่ได้เหมือนแม่เลี้ยงของมึ…”

 

“ถ้ามึงจะพูดถึงผู้หญิงคนนั้นล่ะก็…หยุดพูดเถอะว่ะ กูแม่งโคตรเหนื่อย มึงเลิกพูดถึงเขาได้ป่าววะ กูแบบ..แบบ..กูไม่โอเค”

 

“เออๆ แต่สิ่งที่กูอยากจะพูดคือ ฟางเขาไม่ได้เป็นแบบที่มึงคิด…และฟางก็ไม่ได้มีอะไรกับเควินด้วย ฟางไม่ใช่ผู้หญิงที่มึงบอกว่าร่าน และมึงก็เลิกว่าเขาแบบนั้นได้แล้ว..เขาไม่ใช่ผู้หญิงใจง่ายแบบผู้หญิงหลายๆคนที่ผ่านมา…มึงเลิกซะเถอะ...”

 

“….”

 

“…โรคกลัวคำว่า ‘รัก’ น่ะ กูบอกไว้ก่อน ถ้ามึงรู้ตัวสายกว่านี้แล้วเสียเขาไป..มึงคงต้องแดกน้ำตาแทนข้าวเป็นแน่ไอเพื่อนรัก” 

 

   สิ่งที่ไอโทโมะพูดผมยอมรับว่ามันมีส่วนที่ผมเห็นด้วยบ้างแต่ไม่เห็นด้วยเยอะกว่า…ผมมองคนไม่ผิดแน่ ว่าผู้หญิงคนนี้ต้องเหมือนทุกคนที่ผ่านมา ผมคิดแบบนั้นครับ

 

   โรงเรียนเลิกในที่สุด…ผมไอโมะไอเขื่อนต่างแยกย้ายกันกลับบ้านแต่สิ่งที่ทำให้ผมแปลกใจคือไอโทโมะมันไปส่งแก้ว ซึ่งผมก็ได้สงสัย ‘มันจีบติดแล้วหรอวะ?’  แต่ก็ช่างเถอะผมไม่ค่อยชอบยุ่งเรื่องชาวบ้าน

 

“พี่ป๊อป!” เป็นเสียงของจินนี่ที่วิ่งกรูเข้ามาหาผมแล้วรวบแขนของผมไปคล้องไว้

 

“….”  ผมเงียบสบตากับจินนี่ด้วยความผิดหวัง ไม่คิดเลยจริงๆว่าผู้หญิงที่ผมคิดว่าเธอเหมือนน้องสาวจะตบยัยนั่นจนเละเทะ

 

“พี่ป๊อป..มองจินนี่แบบนั้นหมายความว่าไงคะ”

 

“….”

 

“..หึ พี่ป๊อปคงเห็นคลิปนั่นแล้ว” จู่ๆจินนี่ก็ปล่อยแขนที่คล้องผมไว้ในคราแรกออกแล้วยืนจ้องตากับผม

 

“อือ ฉันเห็นแล้ว” ผมพูดด้วยน้ำเสียงเรียบนิ่ง

 

“พี่ป๊อป…จะโกรธเกลียดจินนี่มั๊ย”  น้ำตาไหลพรากออกมาจนได้และผมก็รู้ว่าที่เธอทำมันเป็นแค่การแสดงเท่านั้น

 

  ก็คงไม่ต่างจากยัยนั่นสักเท่าไหร่หรอก…มั้ง….

 

“เฮ้อ” ผมพ่นลมหายใจออกมาอย่างเบื่อหน่ายเป็นที่สุด

 

“ฮึก พี่ป๊อปเกลียดจินนี่ใช่มั๊ย รำคาญจินนี่ใช่ม๊ยคะ! ฮึก พี่ป๊อปใจร้าย ใจร้ายที่สุด!” จินนี่เอาแต่ทุบตีผมอย่างงี่เง่าและผมก็ไม่ชอบผู้หญิงแบบนี้เอาซะเลย

 

“หยุดได้แล้วน่า อายคนอื่นเขา”  ผมพยายามใจเย็นที่สุดก็อย่างที่เคยบอกว่าพ่อจินนี่มีพระคุณกับผม

 

“ฮึก พี่ป๊อปอายที่มีจินนี่เป็นแฟนขนาดนั้นเลยหรอ! เพราะยัยฟางใช่มั๊ย เพราะมันใช่มั๊ย!”

 

“เลิกเพ้อเจ้อสักทีเถอะจินนี่ ไม่มีใครเกี่ยวทั้งนั้น แล้วจินนี่ก็ควรที่จะเลิกโมเมว่าฉันเป็นแฟนเธอสักทีจะได้ไหม” ผมพยายามรวบมือของจินนี่ไว้เพื่อให้หยุดการทำร้ายร่างกายผม

 

“ไปเลยนะ! ออกไปเลยนะ! จินนี่ไม่อยากเห็นหน้าพี่ป๊อป! จินนี่จะฟ้องพ่อ!”  ผมเบื่อกับการเอาชื่อผู้มีพระคุณมาอ้างที่สุด ผมไม่อยากจะสนใจอะไรแล้วจริงๆ

 

    กูจะไม่ทน....

 

 

“เอาเลยสิ! อยากฟ้องก็ฟ้องไปเลย!” ผมพูดจบก็เดินหนีจินนี่ไปทันที ไม่อยากจะทะเลาะผมไม่อยากทำให้เราดูเป็นเหมือนแฟนกัน ทุกวันนี้ผมทนมากแค่ไหนก็ไม่รู้ ผมทิ้งจินนี่ยืนอยู่คนเดียวอย่างนั้นแล้วผมยังได้ยินเสียงกรี๊ดร้องไล่หลังผมแต่ผมก็ไม่สนใจ

 

                                       …………………..

"อร๊ายยยยยยยยยยยยย พี่ป๊อปกลับมาเดี๋ยวนี้นะ!”

 

“คิดว่าจินนี่จะปล่อยพี่ไปงั้นหรอ…ไม่มีวัน”  จินนี่หยิบโทรศัพทืมือถือของเธอออกจากกระเป๋าแล้วเช็ดน้ำตาที่เสียแรงบีบออกมาเต็มที่ออกไปจนหมด

 

“ฮัลไหลป๊า..พี่ป๊อปทำหนูร้องไห้”  จินนี่กรอกเสียงสะอื้นแต่ใบหน้าเธอกลับยิ้มร้ายออกมาก่อนที่เธอจะวางสาย

 

“พี่ป๊อป…คิดผิดแล้วล่ะที่ทำแบบนี้น่ะ”

                                         …………………

 

   ผมล่ะไม่เข้าใจตัวเองเลยจริงๆ…

 

   ทำไมผมต้องมายืนมองหอพักนักเรียนหญิงของยัยนั่นด้วย…

 

   ผมยืนมองขึ้นไปบนตึกประมาณเกือบสิบนาทีได้แล้ว นี่ผมกำลังจะทำอะไร แล้วผมจะมาทำไม? ผมมาหายัยนั่ยหรอ? ไม่จริงหรอกแล้วผมจะมาหายัยนั่นทำไม? โอ้ยยยย ผมเกาหัวตัวเองอย่างหัวเสีย นี่มันเรื่องงี่เง่าชะมัด 

 

“ยัยซื่อบื้อ เธอกำลังก่อกวนฉันรู้รึเปล่า” ผมเหมือนคนบ้าขึ้นไปทุกทีที่พูดกับอากาศ มีนักเรียนหญิงบางคนที่หันมามองผมบ้างเพราะจำผมได้ ผมเป็นถึงหัวหน้าความหล่อของแก๊งแบล็กลิสเลยนะเฟ้ย

   ผมก้าวเท้าจะเดินเข้าไปในหอพักได้เพียงแค่สามก้าวต้องหยุดชะงักแล้วกลับมาคิดทบทวน กูจะเข้าไปทำไม? เพียงเท่านั้นผมก็หันหลังกลับแล้วทำท่าว่าจะเดินกลับบ้านถ้าไม่ติดที่ว่ามีใครคนนึงเข้ามากระชากคอเสื้อของผมแล้วจู่ๆมันก็ซัดหมัดใส่หน้าผม

 

 

   ผัวะ!

 

 

   ผมเซนิดหน่อยแต่ก็ยังคงตั้งท่าไว้ได้ โชคดีที่เลือดไม่ออก ผมเงยหน้าขึ้นมองเจ้าของหมัดหนักๆนั้นแล้วผมก็เข้าใจว่าทำไมมันถึงต่อยผม..

 

   เควิน…

 

“เพราะมึงคนเดียว! มึงทำให้ฟางต้องเป็นแบบนี้! ไอเลว!” ไอเควินกำลังจะชกผมเข้าไปอีรอบแต่โชคดีที่ผมจับข้อมือมันไว้ได้ก่อนที่ผมจะซัดหน้ามันแทน

 

   ผัวะ!

 

  มันก็เซนิดหน่อยไม่ได้ต่างจากผมเท่าไหร่

 

“เลิกบ้าสักทีได้ไหมวะ!”  ทั้งๆที่มันเป็นรุ่นน้องผมแท้ๆแต่กลับขึ้นมึงกูกับผมซึ่งผมก็โกรธนิดหน่อยแต่ก็เอาเถอะ ผมจะไม่ถือแล้วกัน

“สัด!ไอเฮี้ย! มึงเลิกยุ่งกับฟางซะ! กูไม่อยากเห็นเพื่อนกูต้องมาเจ็บตัวเพราะมึงอีก!” เควินเข้ามากระชากคอเสื้อผมแล้วพูด ซึ่งพอมันพูดจบผมก็ปัดมือมันออกจากปกคอเสื้อของผม

 

“มึงแน่ใจหรอว่ามึงเป็นห่วงเพื่อน…อย่าคิดว่ากูไม่รู้นะว่ามึงน่ะ..ชอบยัยนั่น!”

 

  หึ ประโยคนั้นเล่นเอาคนฟังถึงกับไปต่อไม่ถูกเลยล่ะครับ ผมรู้ดีว่าเควินเป็นเพื่อนสนิทคิดไม่ซื่อ แต่ผมก็ไม่ได้อยากจะสนใจสักเท่าไหร่หรอกนะ

“….”

 

“แล้วอีกอย่างนึง…กูไม่ได้ยุ่งกับฟาง แต่ผู้หญิงคนนั้นมายุ่งกับกูเอง! ก็ช่วยไม่ได้นี่ ยัยนั่นชอบกู..ไม่ใช่มึง!”

 

   เจ็บเลยสิไอ้น้อง..นี่ผมพูดออกไปดูเหมือนจะแทงใจดำไปนิดหน่อยแต่ผมก็…นะ รู้สึกดีจัง ^^

“เพราะมึงไอเลว!มึงทำให้ฟางร้องไห้!มึงทำให้ฟางเจ็บตัว!มึงรู้มั้ยว่าฟางเขาชอบมึงมากี่ปี!แต่มึงก็คอยดูถูกฟาง!มึงคอยด่าฟาง!แล้วมึงรู้ตัวมั้ยว่าฟางต้องมาร้องไห้เพราะมึงทุกคืน! เพราะมึง..เพราะมึง!” 

 

    ผมก็ได้ยินทุกประโยคทุกคำของมันนั่นแหละครับ ว่าทุกอย่างมันเกิดเพราะผม..แต่จะให้ทำไงก็ยัยนั่นชอบผม

 

“มึงควรไปบอกฟางมากกกว่าจะมาบอกกูนะ!กูไม่ได้ชอบยัยนั่นแต่เขาดันมาชอบกู!แล้วที่เขาเจ็บตัวก็เพราะเขาอยากจะมาชอบกูเองไม่ใช่หรอวะ!”

 

    เพียงเท่านั้นล่ะครับ ไอเด็กนี่ก็เงียบก่อนจะกระแทกไหล่ผมแล้วจากไป..

 

    เก่งแต่ปาก..ความจริงผมก็รู้สึกแปลกเหมือนกันนะ..ที่ไอนั่นพูดว่าทุกอย่างที่เกิดขึ้นก็เพราะผม..แต่ผมก็ยังไม่เข้าใจว่าตกลงผมผิดจริงป่าววะ?

 

    ผมตัดสินใจเดินกลับบ้านตัวเอง..และผมก็เอาแต่คิดถึงคำพูดของไอเด็กเควินนั่นด้วย..

 

“สัด!ไอเฮี้ย! มึงเลิกยุ่งกับฟางซะ! กูไม่อยากเห็นเพื่อนกูต้องมาเจ็บตัวเพราะมึงอีก!”

“เพราะมึงไอเลว!มึงทำให้ฟางร้องไห้!มึงทำให้ฟางเจ็บตัว!มึงรู้มั้ยว่าฟางเขาชอบมึงมากี่ปี!แต่มึงก็คอยดูถูกฟาง!มึงคอยด่าฟาง!แล้วมึงรู้ตัวมั้ยว่าฟางต้องมาร้องไห้เพราะมึงทุกคืน! เพราะมึง..เพราะมึง!”

 

“กูว่า…มึงเปิดใจซะเถอะ จะปิดตายทำซากอะไร เดี๋ยวแม่งก็เน่ากันพอดี”

“เออๆ แต่สิ่งที่กูอยากจะพูดคือ ฟางเขาไม่ได้เป็นแบบที่มึงคิด…และฟางก็ไม่ได้มีอะไรกับเควินด้วย ฟางไม่ใช่ผู้หญิงที่มึงบอกว่าร่าน และมึงก็เลิกว่าเขาแบบนั้นได้แล้ว..เขาไม่ใช่ผู้หญิงใจง่ายแบบผู้หญิงหลายๆคนที่ผ่านมา…มึงเลิกซะเถอะ”

“….”

“…โรคกลัวคำว่า ‘รัก’ น่ะ กูบอกไว้ก่อน ถ้ามึงรู้ตัวสายกว่านี้แล้วเสียเขาไป..มึงคงต้องแดกน้ำตาแทนข้าวเป็นแน่ไอเพื่อนรัก” 

 

    ผมสะบัดหัวไล่ความคิดต่างๆนาๆที่ผมเองก็ยังไม่เข้าใจว่าจะไปคิดถึงมันทำไมนักหนา แล้วไหนจะคำพูดของไอเขื่อนอีกกับไอโมะเพื่อนเวรของผมอีก..และผมก็คิดถึงแต่เรื่องบ้าๆนั่นจนมาถึงหน้าบ้านตั้งแต่เมื่อไหร่ก็ยังไม่รู้

 

  ผมมองดูที่โรงรถไม่มีรถพ่อผม..เขาก็คงออกไปทำงานเหมือนวันอื่นๆกว่าจะกลับก็คงรุ่งสางหรือไม่ก็อยู่เป็นเดือนๆแล้วทิ้งผมไว้ที่บ้าน เขาก็คงไปเสวยสุขอยู่กับผู้หญิงคนนั้น

 

“คุณหนูคะ อยากกินอะไรหน่อยมั้ยคะเดี๋ยวป้าทำให้กิน”   ป้านิ่มเดินเข้ามาถามผม ก่อนที่ผมจะลูบท้องตัวเอง ว่าไปแล้วผมก็ยังไม่ได้กินอะไรเลยเหมือนกัน

 

“ก็ดีครับป้า ผมกำลังหิวพอดี”

 

“นั้นเดี๋ยวป้าจะทำข้าวต้มให้นะคะคุณหนู”   ผมพยักหน้าสองทีแล้วตรงไปนั่งที่โต๊ะอาหาร ผมมองดูโต๊ะอาหารที่มีขนาดใหญ่มีเก้าอี้เป็นสิบแต่กลับมีแค่ผมที่นั่งอยู่คนเดียว..มันรู้สึกว้าเหว่..ไม่รู้จะซื้อโต๊ะทำไมให้ใหญ่โต ถ้าคนที่กินมีเพียงหนึ่งคนเท่านั้น..

 

    ไม่นานนักข้าวต้มร้อนๆของป้านิ่มก็ตรงมาทางผม..ผมมองดูข้าวที่ผมไม่ได้กินมาหลายวันแล้ว..ความจริงมันเป็นช่วงหลังๆมากกว่า

 

     เพราะก่อนหน้านี้ผมจะได้รับข้าวจากคนที่ชอบผมซึ่งตอนนั้นผมก็ยังไม่รู้ว่าเธอเป็นใคร..แต่ผมไม่ปฏิเสธว่าข้าวนั้นผมกินมันเกือบทุกครั้ง ก่อนที่ผมจะรู้ว่าเป็นยัยฟางที่ทำให้ผม..หลังจากวันนั้นข้าวห่อต่างๆก็ไม่ได้มีให้ผมอีกเลย

 

“ข้าวต้มร้อนๆ กินแล้วจะได้หลับสบายนะคะคุณหนู..”  ผมยิ้มรับก่อนจะตักข้าวต้มกินเข้าปากไป..กินได้ไม่นานผมก็นึกถึงรอยแผลที่มีอยู่เต็มตัวของฟางขึ้นมา จนผมแทบจะสำลัก

 

“แค่ก แค่ก!”  ผมรีบหยิบน้ำขึ้นมาดื่ม แล้วทุบหน้าอกสองสามที…มองดูข้าวต้มที่อยู่ตรงหน้า ก่อนที่ผมจะพูดประโยคที่ผมไม่คิดว่าจะพูดไปทำไม..

 

“ป้าครับ..พรุ่งนี้ช่วยทำข้ามต้มใส่ถุงให้หน่อยนะครับ”

 

“คุณหนูจะเอาไปให้สาวที่ไหนหรอคะ..”  ผมนึกขึ้น..เออนั่นดิ กูจะเอาไปให้ยัยนั่นทำไม?

 

“เพื่อนมันป่วยน่ะครับ ผมเลยกะว่าจะให้เขาลองกินข้าวต้มดู..”

 

   เออ..เอาเข้าไป =_= กูล่ะสับสนกับชีวิตชิบหาย…

 

เยเฮ้ททท! จบแล้วขอรับอีกตอน งุงิ ไอพี่ป๊อปสับสนหราาา5555 ขอบคุณทุกเม้นที่บอกกันนร้า รักที่สู้ดดดด เดี๋ยวจะพยายามตอบกลับนร้าา 

 

 รักเม้น ชอบโหวด ถ้าติดก็คลิ๊กติดตามกันเลยจร้าาา อุ๊อิ๊ อยากให้ออกแนวไหนก็เม้นบอกนะเค้าจะพยายามสอดแทรก555 จุ้บ!