แอบรัก

ตอนที่10

 

……………………ต่อ……………………

   หลังจากที่ฉันเทข้าวต้มใส่ถ้วยแล้วเตรียมหยิบช้อนจากนั้นกำลังจะป้อนเข้าปากแต่ก็ชั่งใจก่อนที่ฉันจะคิดบางอย่าง…

“ข่าว…จะเป็นยังไงบ้างนะ?”  ฉันวางช้อนลงก่อนจะหยิบโทรศัพท์มือถือแล้วเปิดดูข่าว

 

    ให้ตายสิ ทำไมข่าวถึงแพร่กระจายเร็วขนาดนี้…แล้วไหนจะภาพที่ฉันถูกตบโดยฝีมือของจินนี่และพิมคิดแล้วยังผวาไม่หาย และเพียงแค่ฉันไล่อ่านคอมเม้น…

 

‘อย่างนั้นแหละ! ฮุ้วว สะใจโว้ยยย’

‘สมน้ำหน้า นังหน้าด้านยัยจับปลาสองมือ!’

‘ดีใจที่สู๊ดดดด วันหลังจะขอร่วมมือด้วยอิอิ’

‘หว้า อยากร่วมขบวนตบนาง5555’

 

    หึ นี่มันอะไรกัน ทำไมฉันถึงต้องโดนรุมด่าแค่ฝ่ายเดียว มันไม่เห็นจะยุติธรรมกับฉันเลยสักนิด! แต่เอาเถอะ ฉันเป็นนางเอกฉันต้องนิ่งเข้าไว้ -_-

 

“ป่านนี้ พี่ป๊อปคงมีความสุขแหง่ๆ ที่ไม่ได้เจอหน้าฉันน่ะ…”

    พูดจบฉันก็ลงมือทานข้าวต้มของบุคคลปริศนาต่ออย่างอารมณ์ขุ่นมัว ฉันคิดถึงเขาจัง…

 

                                          ……………….ต่อ………………..

“ไอป๊อปเกิดอะไรขึ้นวะ”  ไอโทโมะถามหลังจากที่มันนั่งสงสัยมานานซึ่งตอนนี้ก็เลิกเรียนแล้ว

 

“ไม่มีอะไร”

 

“นั่นมึงถูกตบหน้าอีกแล้วหรอ”

 

“อือ”

 

“น่าสงสารว่ะ”  ไอเขื่อนลูบแก้มผมแต่ผมกลับสะบัดมันทิ้งอย่างรวดเร็ว

 

“สัด! ออกไปห่างๆกูเลย ขนลุกเว้ยไอเหี้ย”

 

    คิดดูสิครับผู้ชายด้วยกันมาลูบหน้าจ้องตาสบตาปิ๊งๆแบบนั้น..โหยย พูดแล้วก็ขนลุก

 

“อ้าวมึง กูอุตส่าห์เป็นห่วง มึงเล่นผลักไสกันอย่างนี้เลยอ่อ”

 

“เออ!”

 

“จำไว้เลยนะมึง กูงอลมึงแล้ว”

 

   -_- ผมล่ะอยากจะเอาตีนก่ายหน้าผากไอเพื่อนเวรคนนี้จริงๆ

“พวกมึงเลิกบ้ากันได้แระ งั้นกูกลับก่อนนะ”  ไอโทโมะพูดขึ้นแล้วลุกออกไปทันที

“โหยๆ ไปหาสาวก็บอกดิว้า อะโด่” ไอเขื่อนพูดแซวส่งผลให้ไอโมะรีบหันกลับมามองพร้อมค้อนเข้าให้ทีนึง

 

“แก้วยังโกรธมันไม่หาย มึงก็ไปแซวมันเนอะ--*”

 

“อ้าว มันมีปัญหากับแก้วหรอวะ”

 

“อือ”

   ผมล่ะก็นึกสงสารไอโทโมะ แต่ถึงยังไงผู้ชายอย่างมันเรื่องง้อสาวก็คงไม่ใช่เรื่องยาก…

 

 

   ในวันนี้ผมต้องพาจินนี่ไปส่งที่บ้าน และก็เป็นอีกวันที่ผมเอาแต่นั่งฟังจินนี่พูดโม้มโนยาวเหยียดตั้งแต่ขึ้นรถยันลงจากรถ

 

“ขอบคุณพี่ป๊อปมากนะค่ะ ที่มาส่งอ่ะ”

 

“อืม ไม่เป็นไร” ผมพูดปัดๆ ใจจริงอยากจะขัยรถหนีซะตอนนี้

 

“นี่พี่ป๊อปไม่คิดจะพูดดีกับจินนี่หน่อยหรอ”

 

   ผมหันไปมองหน้าจินนี่ที่ส่งสายตาปิ๊งๆมาให้ เห้อออ รำคาญโว้ยยยยยยยยยยยยยย

“ปกติฉันก็เป็นแบบนี้ ถ้าจินนี่รับไม่ได้ ก็ควรเลิกชอบ…”

 

“มันไม่มีวันนั้นแน่! จินนี่จะไม่มีวันเลิกชอบพี่ป๊อปเพราะพี่ป๊อปเป็นแฟนของจินนี่!”

 

“….เหอะ”  ผมแค่นยิ้มให้กับความเอาแต่ใจของจินนี่  ผู้หญิงอะไรร้ายกาจชะมัด

 

   จุ้บ

“ฝันดีนะค่ะพี่ป๊อป” ผมอึ้งไม่น้อยเมื่อจินนี่ยื่นปากมาจูบที่แก้มผม

 

“อือ” แล้วผมก็ขับรถออกไปทันที

 

   เอาตรงๆคือผมไม่ชอบเอาซะเลยกับการถูกฉวยโอกาสแบบนี้…ผมเองล่ะอยากจะรู้จริงๆว่าคุณเจณภพหรือพ่อของจินนี่จะรู้บ้างรึเปล่าว่าลูกสาวของตัวเองไม่มีศักดิ์ศรีแบบนี้น่ะ..

 

                                      ……………………ต่อ………………

 

   ตอนนี้ฉันกำลังนั่งกินส้มตำเจ้าเด็ดที่ขายอยู่หน้าปากซอยโดยมีเพื่อนร่วมโต๊ะคือยัยแก้วกับเควิน…

“แกอาการเป็นไงบ้าง”  เควินหันหน้ามาถามฉัน

 

“ดีขั้นแล้ว แต่ยังเจ็บๆที่มุมปากนิดหน่อย”

 

“ฉัน..ขอโทษนะเว้ย”  เควินหลุบสายตาลงต่ำ ส่งผลให้ฉันหันไปมองอย่างประหลาดใจ

 

“แกจะขอโทษฉันทำไม”

 

“ก็ถ้าวันนั้นฉันไม่ขาดเรียนฉันคงจะได้ปกป้องแก..”

 

    คำพูดนั้นเล่นเอาฉันถึงกับนิ่งเงียบ นี่เควินกำลังคิดอะไรอยู่หรอ…เขาคิดยังไง…ไม่เอาน่า! ถึงยังไงเควินก็เป็นเพื่อนที่ดีที่สุดของฉัน

 

“ขอบใจนะ” ฉันพูดออกไปพร้อมกับส่งยิ้มหวานให้เพื่อนสนิทฉันสังเกตเห็นว่าเควินหน้าแดงๆ สงสัยอาการร้อน-_-

    ฉันเหลือบหันไปมองหน้าของยัยแก้วที่เอาแต่กินๆๆๆๆแล้วก็กินไม่หยุด ท่าทางแบบนี้สงสัยจะโกรธใครมาแหง่ๆ

“แกเป็นอะไรมากป่ะแก้ว ไปโกรธใครเขาอีกล่ะ” ฉันหันไปถามด้วยหน้าตางงๆ

 

“เปล่า”

 

“อย่าไปสนมันเลยแก เห็นว่าทะลาะกับว่าที่แฟน..”  เควินพูดขึ้นแล้วเสียงส้อมที่ดังขึ้นจากการที่แก้วทิ่มลงจานอย่างรุนแรง

 

“นี่แก…ทะเลาะกับพี่โทโมะหรอ” ฉันหันไปถามแก้วที่หน้านิ่งและพูดออกมาด้วยน้ำเสียงที่ฉันฟังแล้วขนลุก

 

“อย่าพูดถึงหมอนั่น…ฉันไม่อยากได้ยิน”

 

    ฉันกับเควินหันมามองหน้ากันอย่างรู้งานก่อนจะหลุบตาลงแล้วนิ่งเงียบไม่กล้าแม้แต่เงยหน้าขึ้นสบตากับแก้ว

 

   หลังจากการรับประทานอาหารมื้อดึกของฉันเสร็จสิ้นฉันก็เดินลงมาส่งเพื่อนทั้งสองหน้าหอ..

“กลับบ้านดีๆนะแก” ฉันหันไปบอกกับเควินซึ่งเขาก็พยักหน้าแล้วยิ้มให้บางๆ

 

“ให้ฉันอยู่เป็นเพื่อนมั๊ย” แก้วถามขึ้นฉันจึงตอบกลับพร้อมรอยยิ้มหวาน

 

“แกกลับไปเถอะ ฉันอยู่คนเดียวได้ แกอ่ะเอาตัวเองให้รอดก่อนเถอะ” ฉันว่าพลางกดไหล่ของแก้วเบาๆเพื่อให้คลายความกังวล

 

“…งั้นพวกฉันกลับก่อนนะ ฝันดี” แก้วพูดขึ้นก่อนที่จะเดินมากอดลาฉัน แล้วทั้งเควินและแก้วก็เดินทางกลับบ้านไปในที่สุด

 

                             ……………………………..ต่อ…………………………..

 

    ผมไม่เข้าใจว่าผมกำลังทำอะไร…ผมจะยืนมองยัยนั่นที่กำลังมองตามเพื่อนอีกสองคนตะละห้อยทำไมกัน…

 

“นี่กูเป็นอะไรไปวะ”  ผมเอ่ยกับตัวเอง ก่อนจะยีหัวตัวเองอย่างแรงก่อนจะย่างแก้วเดินออกไปเพื่อกลับบ้าน

 

“พี่ป๊อป!”  เสียงนั่นมันกลับทำให้ผมหยุดชะงักอยู่กับที่แล้วหันไปยังต้นเสียง

 

    ร่างของผู้หญิงตัวเล็กที่ใบหน้าดูจะมีรอยฟกช้ำนิดหน่อย ยัยนั่นกำลังเดินเข้ามาหาผม…

“พี่ป๊อป…มาทำอะไรแถวนี้ค่ะ”

 

   ขนาดตรูเองยังไม่รู้เลย-_-

“…ฉันต้องบอกเธอกี่ครั้ง ว่ามันไม่ใช่เรื่องของเธอ”  ผมพูดด้วยน้ำเสียงเรียบนิ่ง ผมสังเกตเห็นว่ายัยนั่นดูเหมือนจะผิดหวังเล็กน้อย

“งั้นพี่ป๊อปรีบกลับบ้านเถอะ แถวนี้ดึกๆนักเลงมันเยอะ”  ทำไมต้องมาแสร้งทำว่าเป็นห่วงผมด้วย ผมไม่เข้าใจผู้หญิงเลยจริงๆ

 

“ฉันไม่กลัว” 

“…แต่ฉันกลัว”  ยัยนั่นพูดเสียงอ่อยอย่างเห็นได้ชัด พร้อมกับหน้าหงอยๆนั่น!!! มันทำให้ผมหงุดหงิดเป็นบ้า!!!!!!!

 

“ ….”

 

“ฉันกลัว…ว่าพี่จะเป็นอะไรไป”  ประโยคหลังถึงมันจะแผ่วเบาแต่ผมกลับได้ยินมันชัดเจน

 

   นี่ยัยฟางกำลังเป็นห่วงผมงั้นหรอ…หึ เสแสร้งน่ะสิ

“นี่เธอ! เลิกทำน้ำเสียงที่ทำให้ฉันรำคาญสักทีจะได้ไหม! โถ่เว้ย!”  ผมสบถออกมาอย่างหงุดหงิดทำไมฟางต้องทำเหมือนผู้หญิงน่าสงสารนักนะ ผมโคตรไม่ชอบเลยจริงๆ การเสเสร้งแบบนี้

 

   ผมเหลือบไปแห็นว่ายัยนั่นดูจะตกใจไม่น้อย ตาที่โตอยู่แล้วกลับโตยิ่งกว่าเดิม…ให้ตายเถอะ เมื่อกี้ผมโมโหจริงๆ

“ขอโทษ…”  มันไม่ใช่คำพูดของผม แต่เป็นฟางที่เป็นคนพูด  

“เลิกขอโทษฉันสักที น่าเบื่อ” ผมพูดปัดๆไปแล้วละสายตาไปมองอย่างอื่นแทนโดยไม่ได้หันมามองคนตรงหน้าเลยสักนิด…

“…พี่ป๊อปรีบกลับไปเถอะ น้ำค้างเริ่มลงแล้วเดี๋ยวไม่สบาย”

“หึ ฉันก็ไม่ได้อยากอยู่หรอก ยิ่งอยู่กับเธอด้วยแล้วน่ะ”

 

“งั้นก็…ฝันดีนะคะ”

 

……………………………ต่อ…………………………..

   ฉันมองหน้าพี่ป๊อปเป็นครั้งสุดท้าย แล้วหันหลังกลับและกำลังจะเดินเข้าหอ แต่จู่ๆฉันกลับรู้สึกเจ็บแปล๊บขึ้นที่หัว แล้วภาพตรงหน้าก็เบลอมันรู้สึกมึนๆ โลกทั้งใบแกว่งไปมา และการทรงตัวของฉันก็เหมือนหมดแรงลง…

 

“เห้ย!”  สิ้นเสียงนั้นฉันก็ไม่รับรู้อะไรอีกเลย…

                                           ………………………….ต่อ…………………………..

     ผมนั่งมองหน้าฟางที่กำลังหลับตาพริ้ม สงสัยจะมีความสุขมาก ก็แน่ล่ะว่าความทุกข์มันก็อยู่ที่ผม --* 

 

     ความจริงตอนนั้นผมกะว่าจะหันหลังกลับแล้วแต่ไม่รู้อะไรดลใจผมจึงหันกลับมามองและผมก็เห็นว่ายัยนั่นล้มลงกับพื้นผมตกใจมากจึงช้อนร่างของเธอขึ้นแล้วพาขึ้นมายังห้องนอน

 

“อื้ออ”  ผมสะดุ้งนิดหน่อยเมื่อได้ยินเสียงครางเบาๆของฟาง  ผมหันไปจ้องหน้าเธอนิ่งๆ

 

“…พี่ป๊อปหรอ” 

 

“อือ” ผมตอบด้วยน้ำเสียงในลำคอ ผมค่อยๆพยุงร่างของฟางให้ลุกนั่งดีๆ นาทีนี้ผมกลับทิ้งเรื่องวานเสแสร้งไปเสียสนิท ผมลืมมันไปจริงๆ..

“ทำไมพี่ป๊อปยังไม่กลับบ้าน”

 

“ฉันก็อยากจะกลับหรอกนะ แต่เธอดันเป็นตัวถ่วงให้ฉันต้องมานั่งเฝ้าเธอแบบนี้น่ะสิ”

 

   เดี๋ยวนะ…จะว่าไปความจริงผมก็ทิ้งยัยนี่ได้แฮะ..แต่ทำไมผมถึงไม่ยอมทำแบบนั้นนะ ไม่สิ..เพราะผมเป็นคนดีต่างหาก ใช่ผมเป็นคนดีพอ…

 

  กูจะหล่อไปไหน..

“พี่ป๊อป..โกรธฉันหรอ”   ให้ตายสิ แววตานั่นกลับมาอีกแล้ว

“เธอคิดว่าฉันมีความสุขมากนักรึไง ที่ต้องมาเฝ้าเธอแบบนี้น่ะฮะ”  ผมพูดปัดๆ และเห็นสีหน้าของยัยนั่นอยู่ๆก็ยิ้มขึ้นมาดื้อๆ

 

   บ้าเปล่าวะ…

“ขอบคุณนะค่ะ”

“…..”  ผมจ้องเข้าไปในดวงตาคู่ๆนั้นที่กำลังจ้องผมอยู่เช่นกัน

 

     ยัยนั่นจะเป็นคนดีจริงๆน่ะหรอ…ตัวจริงของเธอเป็นแบบไหนกันแน่…

 
    และในที่สุดผมก็รีบหลบสายตาจากยัยนั่นก่อนในทันที…มันเหมือนอิทธิพลบางอย่าง

 

“เธอพักผ่อนซะ ฉันจะกลับบ้าน”  ผมพูดจบก็ยันตัวเองลุกขึ้นแต่ยัยนั่นกลับรั้งผมไว้

 

   ผมหันกลับไปมองก่อนจะถามขึ้น…

“อะไรของเธอ”

 

“พี่ป๊อปทานอะไรมาแล้วยัง”

 

“ฉันบอกเธอกี่…” 

 

   ผมทำท่าว่าจะด่าฟางอีกรอบแต่เธอกลับตอกกลับผมซะก่อน…

“ฉันรู้ว่ามันไม่ใช่ธุระกงการอะไรของฉัน..แต่พอดีฉันทำกับข้าวไว้น่ะ แต่ไม่ได้กิน..”

“นี่เธอจะให้ฉันกินข้าวเหลือจากเธอน่ะหรอ”  ผู้หญิงอะไรบ้าบอชะมัด จะให้ผมกินข้าวเหลืออย่างนั้นน่ะหรอ  ไร้สาระสิ้นดีโว้ยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยย

 

  ขอเม้นหน่อยโว้ยยยยยยยยยยยยยยยยย  ช่วงนี้เริ่มรู้สึกเสียกำลังจายยTT สงสัยจะเริ่มเบื่อกันแล้ว  ไม่เป็นไร ถึงยังไงเค้าก็จะอัพต่อไป.. 

 

ตอนหน้าใครรอป๊อปฟางเตรียมมหมอนไว้เลยงับ>< ขอฝากไว้แค่นี้ก่อนนะ จะรีบมาอัพใหม่เยย 

รักเม้นนนนนนนน

ชอบโหวตตตตตตต

ใครติดก็กดติดตามม

 

อย่าลืมแนะนำ >< บ้ายบายย เฮ้อ