แอบรัก
เขียนโดย 
Omoji
วันที่ 28 เมษายน พ.ศ. 2558 เวลา 17.27 น.
แก้ไขเมื่อ 16 ตุลาคม พ.ศ. 2558 15.51 น. โดย เจ้าของนิยายฟิคชั่น
9) แอบรัก ตอนที่9
อ่านบทความตามต้นฉบับ อ่านบทความเฉพาะข้อความ
ตอนที่9
…….ต่อ……….
ฉันมองหน้าตัวเองในกระจก แล้วค่อยๆทายาลงข้างแก้มตัวเองเบาๆ..ให้ตายเถอะ ฉันกะว่าจะหยุดเรียนสักพัก ยิ่งตอนนี้ข่าวของฉันยิ่งแย่ขึ้นทุกวัน มีคนแอนตี้อยู่แล้วยิ่งแอนตี้หนักเข้าไปอีก..ให้มันได้อย่างนี้สิฟาง
ความจริงตอนออกมาจากห้องน้ำ ฉันเห็นพี่ป๊อปกำลังยืนมองมาที่ฉันอย่างสงสัยพอดี ฉันจึงรีบหลบหน้าแล้ววิ่งออกไป วินาทีนั้นฉันอายจนแทบไม่อยากจะเห็นหน้าใครทั้งนั้น…และตนที่ฉันโดนตบฉันกลับนึกถึงแต่หน้าพี่ป๊อปซะได้นี่…
“หรือบางที..ฉันควรจะเลิกชอบพี่ป๊อปดีนะ..” ฉันมองหน้าตัวเองในกระจก..ก่อนจะพูดอีกครั้ง
“ฉันเลิกชอบพี่เขาไม่ได้หรอก..ฉันชอบพี่เขาได้ยินรึยังหะ!” พูดคนเดียวยังไม่พอยังชี้นิ้วใส่กระจก เหมือนคอยย้ำตัวเอง..
“แต่พี่เขาก็ไม่เคยสนใจฉันเลยนี่นา..”
“จะยอมแพ้ไม่ได้นะฟาง! ต้องมีสักวันที่พี่เขาจะมองมาที่ฉันบ้างสิ!”
พูดกับตัวเองในกระจกยังไม่พอ ยังทำสีหน้าหลากหลายความรู้สึก..บ้าไปแล้วแน่ๆ
ก่อนที่ฉันจะเอนตัวนอนลงกับเตียง เหม่อมองไปบนเพดานที่แสนจะวางเปล่า..บางทีชีวิตฉันก็เหมือนกับเพดานนี่ก็ได้..มีแต่ความว่างเปล่า ว้าเหว่..รอให้ไฟสักดวงสองดวงมาแต่งแต้มเพิ่มเติมถึงจะมีสีสัน..มีแสงสว่างขึ้นมา
“ฉันคิดว่าฉันคงเลิกชอบพี่ไม่ได้หรอก..” ฉันได้แต่บอกกับตัวเองอยู่ทุกวัน..ได้แต่ถามตัวเองว่ายังไม่สาสมใจอีกรึไงกัน โดนขนาดนี้แต่ยังหน้าด้านไปชอบพี่เขาต่ออีก…
ให้ตายสิ!....
และวันนี้ก็คงเป็นเช้าที่แสนจะน่าเบื่อ ฉันดันตัวเองขึ้นจากเตียงปากก็ยังคงทำหน้าที่หาวต่อไป…จับหน้าผากตัวเองที่เพิ่งทำแผลไปได้ไม่นานความรู้สึกเจ็บๆก็แพร่เข้ามาตีหัวฉัน..เจ็บจัง
“วันนี้ไม่ได้ไปเรียน..ไม่ได้เจอพี่ป๊อปแฮะ..” พูดไปอย่างกับเจอแล้วจะโชคดีซะอย่างนั้น เจอพี่เขาความโชคร้ายก็มาเยือนเสมอๆ ฉันเปิดโทรศัพท์ดูการแจ้งเตือน..พลันเปิดหน้าจอเท่านั้นล่ะ ข้อความต่างๆนาๆถูกส่งมายังโทรศัพท์ของฉัน
[เควิน]
เป็นไงบ้างวะ..หายดีรึยัง
[เควิน]
เป็นห่วงแกจังเลยว่ะ..เดี๋ยวจะจดเล็คเชอร์ไปให้ไม่ต้องห่วงนะเว้ย
[เควิน ]
เมื่อวานไปเจอหน้าม่อชกมันสองสามหมัดแล้ว แต่มันก็ยังไม่สำนึก..แกควรจะเลิกชอบมันได้แล้วนะเว้ย
[เควิน]
ที่ฉันบอกเพราะฉันเป็นห่วงแกนะฟาง..
[แก้วใจ]
เห้ยแกโอนะเว้ย ฉันโคตรเป็นห่วงแกว่ะ
[แก้วใจ]
ไอเควินมันมาโรงเรียนแล้วนะ มันบอกว่าวันก่อนมันไม่ค่อยสบาย
[แก้วใจ]
รีบกลับมาให้ฉันแซวแกนร้า
[แก้วใจ]
รักแกนะ><
ฉันนั่งอ่านข้อความที่เพื่อนรักของฉันแต่ละคนส่งเข้ามา มันทำให้ฉันยิ้มได้ทุกครั้ง และตอนนี้ฉันกลับรู้สึกเบื่อนิดหน่อยที่ไม่ได้ไปโรงเรียนแต่ก็เอาเถอะถึงยังไงถ้าพี่ป๊อปเห็นฉันในสภาพนี้…มีหวังจะหาว่าฉันไปมีเรื่องตบเป็นผู้หญิงงี่เง่าแหง่ๆ
“หิวจัง” ฉับลูบท้องของตัวเองแล้วลุกขึ้นยืนแม้มันจะยากลำบากก็ตาม
“โอ๊ะ!” ฉันแปลกใจมากเมื่อฉันเปิดประตูออกมากลับเจอถุงข้าวต้มแขวนอยู่ที่ลูกบิดประตู
“ใครเอามาให้นะ?” ฉันชะเง้อมองซ้ายขวาแต่ก็ไม่เจอใครเลย ฉันได้แต่ยิ้มเมื่อเห็นถุงข้าวต้มนั้นไม่รู้ทำไมเหมือนกันแต่ฉันรู้สึกได้..
ฉันแอบหวังว่าพี่ป๊อปคงจะอยากขอโทษแต่ฉันก็คงได้แค่หวังเท่านั้น…
พี่ป๊อปเกลียดฉันยิ่งกว่าอะไรดี เขาจะมาทำกับฉันแบบนี้ได้ไง…
“เอ่อ..ขอบคุณนะค่ะ!” ฉันว่าฉันต้องบ้าไปแล้วแน่ๆ เมื่อฉันตะโกนออกไปในอากาศก็เผื่อคนที่ให้จะอยู่แถวนี้
ฉันลูบท้ายทอยตัวเองแก้เขิน นี่ฉันทำอะไรลงไปเนี่ย โชคดีแฮะที่ยามไม่มาลากฉันลงจากหอน่ะ เฮ้อออ
…………..ต่อ…………
ผมกระตุกยิ้มกับท่าทางของยัยนั่นตอนนี้ผมยืนหลบอยู่ที่มุมมืดแถวๆนั้นแต่ไม่มีใครเห็น ยัยนั่นตะโกนออกมาเหมือนคนบ้า แล้วยังจะเขินกับสิ่งที่ทำอีก…หึ พลันคิดในใจ
นี่กูเป็นอะไร?
เอ๊ะเดี๋ยว! ผมกำลังทำบ้าอะไรอยู่ ตอนนี้ผมควรจะไปโรงเรียนได้แล้วนิ ผมจะมายืนยิ้มอยู่ทำไม..ไร้สาระว่ะ ผมสะบัดหัวตัวเองสองสามทีแล้วกระชับเป้ของตัวเองก่อนที่จะเดินออกไป..
ผมมาถึงโรงเรียนแล้วครับแต่ดูเหมือนวันนี้ผมจะมาสายกว่าปกติ ก็ผมมัวแต่ไปทำอะไรก็ไม่รู้(เอาข้าวต้มไปให้ฟาง) แล้วเดินไปนั่งลงที่ประจำ และไอเพื่อนสองตัวมันก็ทักผม
“มาสายนะมึง”
“อือ”
“ไปไหนมาวะ” ไอเขื่อนกระเถิบเข้ามาหาผมมากขึ้นแล้วเงี่ยหูรอฟังคำตอบ
“กูไป..” ผมกระเถิบเข้าใกล้มันแล้วก็…เพี๊ยะ!
“โอ้ย! ไอห่า! มึงตบหัวกูทำไมเนี่ยยย”
“เสือก!”
“เอ้าไอนี่ เออๆ กูไม่ยุ่งก็ได้ โด่” ไอเขือนกระเถิบห่างผมแล้วเหล่ตามองอย่างโกรธเคืองแต่ผมก็ไม่ได้รู้สึกผิดอะไร
“หึ” ผมกระตุกยิ้มร้ายเมื่อเห็นเพื่อนอย่างไอเขื่อนหัวเสียนิดหน่อย
วันนี้ผมได้ขึ้นไปที่ตึกสองกับไอโทโมะเพราะมันยังต้องไปทำธุระอะไรอีกก็ไม่รู้ ผมได้แค่เดินตามไปและมันก็ยังคงเหมือนเดิมคือการที่ต้องแวะเวียนไปหาว่าที่แฟนของมัน
“แฮ่ม! แก้วทำไรอยู่อ่ะ” เพียงแค่ไอโทโมะเห็นแก้วนั่งอยู่กับไอเด็กเควินที่พึ่งต่อยผมมันก็เริ่มอารมณ์เสีย
“พี่โมะ”
“ฉันถามว่าแก้วกำลังทำอะไรอยู่” นั่นครับคือน้ำเสียงที่บ่งบอกว่ามันโกรธแล้วล่ะ
“คือ..ฉันกำลังคุยกับเควิน ไม่ได้มีอะไรสักหน่อย”
“แต่ฉันหึงนะ! -[]-!”
“อะไรวะ! พี่จะมาหึงฉันทำไม ไร้สาระน่า” เอาแล้วล่ะครับ แก้วก็เริ่มกลับเข้าสู่โหมดโหดแล้วเช่นกัน
“ก็เราเป็น…”
“พี่โมะ!”
“มานี่เลย” จู่ๆไอโทโมะมันก็ลากแก้วออกจากห้องไปโดนแฟนคลับหลายสิบคนที่มองตามอย่างสงสัย
แต่จะว่าไปเรื่องที่ไอโทโมะมันกำลังจะพูดเมื่อกี้คืออะไรนะ ทำไมแก้วถึงต้องขัดด้วย..เห้อ ผมจะปล่อยๆมันไป
“มึงยังมีหน้าโผล่มาตึกนี้อีกหรอ” ไอเด็กเควินทักผมขึ้นด้วยน้ำเสียงที่มันเริ่มจะบ่งบอกถึงความไม่พอใจนิดหน่อย
“กูไม่ได้อยากมานักหรอก กูตามเพื่อนมา”
“หึ สะใจมึงแล้วยังล่ะ วันนี้..ฟางไม่มาโรงเรียน”
“..ก็ดี”
“กูสงสารฟางชิบหาย ไม่คิดว่าฟางจะชอบคนอย่างมึง” พอไอเด็กเควินพูดจบมันก็เดินชนไหล่ผมออกไป
ผมได้แต่ยืนอยู่นิ่งๆแล้วไม่ได้รู้สึกอะไรเลย…ผมทำผิดอะไรงั้นหรอ ยัยนั่นอยากจะมาชอบผมเอง…ช่วยไม่ได้
…………………………
“นี่ ปล่อยฉันนะ” แก้วพยายามสะบัดมือออกจากการเกาะกุมของโทโมะและสุดท้ายเขาก็ยอมปล่อยเธอ
“ทำไมต้องนั่งมองตา สบตาปิ๊งๆแบบจะกินเลือดกินเนื้อกันอย่างนั้นด้วย”
“พี่คิดอะไรของพี่ เพ้อเจ้อว่ะ” ใครๆก็รู้ดีว่าแก้วเป็นสาวห้าวแค่ไหนถ้าคิดจะมีคนรู้ใจคนๆนั้นต้องยอมรับนิสัยของเธอให้ได้
“เพ้อเจ้อ? เพ้อเจ้ออะไรฮะ ฉันเป็นผู้ชายฉันดูออกนะแก้ว”
“พี่ดูผิดอย่างรุนแรงที่สุด ระหว่างฉันกับเควินมันไม่ได้มีอะไรกันเลย”
“งั้นหรอ…แล้วเรื่องระหว่างเรามันคืออะไร?” คำถามนั้นเล่นเอาแก้วถึงกับเบิกตากว้าง เพราะเธอเองก็ไม่ค่อยเชื่อมั่นในตัวโทโมะมากเท่าไหร่นักด้วยซ้ำไป ตรงๆคือเธอเองก็ไม่รู้ว่าระหว่างพวกเขาเป็นอะไรกัน
“…..”
“เราเป็นแฟ…”
“หยุดนะ! พี่อย่าพูดแบบนั้น” แก้วรีบโพล่งขึ้นปิดปากของโทโมะอย่างรวดเร็วก่อนจะผละออก
“ทำไมฮะ ทำไมแก้วถึงไม่ยอมรับสักทีว่าเราเป็นมากกว่ารุ่นพี่กับรุ่นน้องน่ะ”
“….”
“เพราะไอหมอนั่นใช่รึเปล่า ใช่มั๊ยแก้ว! ใช่มั๊ย!” โทโมะจับแขนของแก้วแล้วเขย่าถามด้วยความโมโห
“พี่พูดบ้าอะไรวะ! ฉันกับเควินเป็นเพื่อนกัน!”
“ฉันไม่เชื่อ!”
“ก็เรื่องของพี่แล้วล่ะ…” แก้วสะบัดมือออกจากโทโมะแล้วเดินชนไหล่โทโมะเดินออกไป
“แก้ว! แก้ว! โถ่เว้ย!” โทโมะสบทออกมาอย่างโมโห เขากำมือตัวเองแน่น โทโมะไม่คิดว่าเขาจะมาทะเลาะกับแก้วมากมายขนาดนี้…
ตกลงใครผิด?
อันนี้เขาเองก็ยังไม่รู้….
………………………………
ผมมองหน้าเพื่อนรักอย่างไอโทโมะที่ตอนนี้หน้าเหมือนคนอกหักเต็มที บางทีมันอาจจะทะเลาะกับแก้วขั้นรุนแรงที่ไม่เคยเกิดขึ้นมาก่อนก็ได้
“มึง..โอเคป่าว” ผมหันไปถามไอโทโมะ แล้วมันก็หันกลับมามองหน้าผมแล้วพูดด้วยน้ำเสียงเหมือนคนใกล้โดนเผาในเมนขึ้นทุกที
“หน้าแบบนี้มึงว่าโอเคหรอวะ”
เอิ่ม…ครับกูผิดเองที่ถาม --*
“เออๆ แล้วมึงกับแก้วทะเลาะกันหรอ”
“อื้ม ทะเลาะกันนิดหน่อย” คำว่านิดหน่อยของมันผมคิดว่ามันออกจะใหญ่เท่าช้างก็ได้ในความจริง
“เรื่องไรวะ..” คือผมก็ไม่ได้อยากยุ่งหรอกครับ จริงๆนะ..
“แล้วกูควรบอกมึงหรอ” กวนตีน! ครับๆความจริงก็ไม่ได้อยากรู้หรอก..แต่พอดีโรคเสือกมันกำเริบ
“ไอสัด มึงกำลังด่ากูเสือกใช่มั๊ยฮะ!”
“เออ เพิ่งฉลาดก็วันนี้แหละมึงอ่ะ” ผมแทบอยากจะถวายส้นตีนเข้าปากมันสักที..บางที่สุนัขที่เลี้ยงอยู่ในปากของมันได้ออกมาบ้าง ผมจิ้ปากอย่างขัดใจ…
“ไอป๊อป..มีคนมาหามึงอ่ะ” ไอเขื่อนวิ่งมาหาผมอย่างรวดเร็ว ผมได้แต่ยืนขมวดคิ้วสงสัย
ผมเดินตามไอเขื่อนไปที่มุมหนึ่งของโรงเรียนและได้พบกับจินนี่…และพ่อของเธอ
“มึงกลับไปก่อน เดี๋ยวกูตามไป” ผมบอกไอเขื่อนพอมันเข้าใจมันก็เดินหันหลังกลับไป
ผมเดินตรงหรี่ไปหาพ่อของจินนี่และแอบเหลือบมองหน้าของจินนี่ที่ทำหน้านิ่งแสร้งทำเป็นเหมือนคนไม่รู้เรื่องอะไรทั้งนั้น
หึ…สร้างภาพดีๆนี่เอง
“สวัสดีครับท่าน” ผมยกมือไหว้ผู้มีพระคุณของผมเขามีชื่อว่าเจณภพ แต่เมื่อผมเงยหน้าขึ้นมา…
เพี๊ยะ!
หน้าผมสะบัดไปอีกทางตามแรงของฝ่ามือหนาที่ตบผมเข้าให้อย่างจัง จินนี่รีบเดินเข้ามาหาผมแล้วประคองใบหน้าผมก่อนที่เธอจะพูดซึ่งมันทำให้รู้สึกกะอักกะอวนเป็นที่สุด
“พี่ป๊อปเจ็บมากมั๊ยคะ ฮึก คุณพ่ออะ! ทำไมต้องทำแบบนี้คะ”
“มันทำลูกต้องร้องไห้! ฉันบอกนายหลายรอบแล้วนะป๊อปปี้ ว่าอย่าทำให้ลูกฉันร้องไห้น่ะ!”
ผมได้แต่ยืนก้มหน้าไม่กล้าเงยหน้าสบตากับพ่อของจินนี่..หรือผู้มีพระคุณของผม ผมได้เพียงแค่ก้มหัวแล้วพูดขอโทษผิดหลายๆครั้ง
“พอเถอะค่ะพ่อ..แค่นี้พี่ป๊อปก็เจ็บจะแย่อยู่แล้ว พี่ป๊อปคงไม่ทำให้หนูเสียใจอีกแล้วล่ะค่ะ ใช่มั้ยพี่ป๊อป..”
ผมมองหน้าจินนี้อย่างไม่เชื่อสายตา จินนี่ไม่ได้จริงใจเลยสักนิด แววตาที่แสดงถึงชัยชนะ..ไม่ได้รู้สึกเสียใจอะไรเลยสักนิด
ไม่มีเลยจริงๆ…
“ผมไม่มีสิทธิ์ปฏิเสธอยู่แล้วครับ..”
หลังจากที่คุณเจณภพหรือพ่อของจินนี่เดินจากไปก็เหลือแค่ผมกับจินนี่เพียงแค่สองคนเท่านั้น ผมมองนัยน์ตาของเธอที่สื่อถึงความสะใจแล้วนึกสมเพชจินนี่เป็นที่สุด
“พอใจแล้วยัง” พูดจบผมก็ทำท่าจะเดินออกไปแต่จินนี่กลับรั้งผมไว้แล้วพูดด้วยน้ำเสียงเรียบ
“พี่ป๊อป…ยังคิดที่จะหนีจินนี่อยู่อีกหรอ”
“…..”
“จินนี่รักพี่ป๊อป และจะไม่ยอมให้พี่ป๊อปทิ้งจินนี่เด็ดขาด”
“หึ…ถ้าจินนี่คิดว่าการเข้าข้างตัวเองมันทำให้มีความสุข…ก็เชิญตามสบายเถอะนะ” ผมสะบัดข้อมือการจับกุมของจินนี่ออกแต่จินนี่กลับตะโกนออกมาอย่างสุดเสียง
“เรื่องยัยฟางน่ะ! จินนี่ไม่จะไม่ปล่อยมันไปแน่!”
ผมชะงักกึกกับคำพูดนั้น ทำไมผู้หญิงถึงได้ใจร้ายโหดเหี้ยมแบบนี้กันนะ..ผมหันไปจ้องตากับจินนี่แล้วเผยยิ้มร้าย..
“เชิญ” ผมหันหน้ากลับแล้วเดินตรงดิ่งออกไปจากตรงนั้นทิ้งไว้ให้จินนี่ยืนกำมือแน่น
ผมไม่สนอยู่แล้วว่ายัยนั่นจะเป็นตายร้ายดียังไง…เพราะผมไม่ได้คิดอะไรกับฟางเลยสักนิดเดียว
จบไปอย่างสวยงาม
ป่าป้ามป้าม!!!
พี่ป๊อปเป็นไงน่าถีบตกคูจริงๆเลย 55555555
ตอนหน้ามีฉากให้ท้องไส้ปั่นป่วนแน่นอน? เอาเป็นว่าฝากติดตามกันด้วยนร้าาา
ขอบคุณที่คอยติดตามตล้อดดดตลอดด แล้วก็อยากให้ติดตามกันตล้อดดตลอตตต ไปเหมือนกัน..
รักเม้นนนนนนนนนนนนนนนนนนนน
ชอบโหวตตตตตตตตตตตตตตตตตตตต
ถูกใจไลค์โลดดดดดดดดดดดดดดดดด
ติดใจกดติดตามมมมมมมมมมมมมมม
อย่าลืมมมมมมมมแนะนำ.....
จุ้ปสองทีสามที...
*มีอะไรสงสัยเม้นถามกันได้เลยนร้าาาา ไม่กัด
คำยืนยันของเจ้าของนิยายฟิคชั่น
✓ เรื่องนี้เป็นบทความเก่า ยังไม่ได้ทำการยืนยัน
คำวิจารณ์
* ต้องล็อกอินก่อนครับ ถึงสามารถเขียนวิจารณ์ได้
รอสักครู่กำลังโหลดข้อมูล
โหวต
* ต้องล็อกอินก่อนครับ ถึงสามารถโหวดได้
แบบสำรวจ
