แอบรัก

 
    ตอนที่8
 

 
 
                                             ………….ต่อ……………
 
    ฉันเลิกชอบพี่ป๊อปไม่ได้..ฉันเองก็ยังไม่เข้าใจตัวเอง ที่ฉันพูดแบบนั้นเพราะใจของฉันมันสั่งให้พูด พี่มินดูหน้าเสียไปนิดหน่อย ฉันได้แต่มองหน้าพี่เขาแล้วพูดถ้อยคำขอโทษพี่เขาไปหลายครั้ง
 
“ฉันขอโทษจริงๆค่ะพี่มิน..”
 
“ถ้าฉันเป็นไอป๊อป..ฉันจะไม่ลังเลเลยที่จะคบกับเธอ”
 
“….”
 
“แต่ถึงยังไง..ฉันก็จะไม่ยอมแพ้หรอกนะ..ฉันหวังว่าเธอจะหันมามองฉันบ้าง” พี่มินพูดพร้อมรอยยิ้มที่ส่งมาทางฉัน
 
“พี่มิน..คือฉัน..”
 
“ฉันไปแล้วนะ..ส่วนเรื่องข่าวเธอไม่ต้องกลัวหรอกนะ เดี๋ยวฉันจะไปแก้ข่าวให้”  พี่มินส่งยิ้มมาให้ฉันพร้อมกับยีหัวของฉันจนยุ่งเหยิง บางทีฉันคิดว่าพี่เขาเหมาะที่จะเป็นพี่ชายฉันมากกว่านะ
 
“ไปนะ..”  ฉันโบกมือลาพี่เขาตอบ ก่อนจะส่งรอยยิ้มกว้างให้เขา..ฉันไม่โกรธ?พี่เขาจะมุ่งหน้าจีบฉันต่อ..บางทีสักวันหนึ่งฉันอาจจะเปลี่ยนไจ ไปคบกับพี่เขาก็ได้
 
   ในวันที่ฉันทนไม่ไหวจริงๆ…
 
   ฉันเดินออกมาจากที่ลับตาคนตรงนั้น..ซึ่งฉันเองก็ไม่รู้เหมือนกันว่าที่นั้นคือที่ไหน แต่บางครั้งความรู้สึกของฉัน…ฉันรู้สึกเหมือนฉันถูกใครสักคนจับตามองฉันตอนอยู่กับพี่มิน หรือบางทีฉันอาจจะคิดมากไปเองก็ได้ล่ะมั้ง
 
   ฉันไล่ความคิดนั้นออกจากหัว ก่อนจะเดินตรงไปในห้องน้ำ..ฉันเดินมาหยุดอยู่ตรงหน้ากระจกแล้วมองไปในกระจก มองหน้าตัวเอง..แล้วนึกคิดว่าหน้าอย่างฉันเนี่ยนะ..จะมีรุ่นพี่ที่เป็นถึงนักบาสของโรงเรียนมีจีบ..เลื่อนมือขึ้นกดน้ำเพื่อล้างมือ หากแต่บางทีฉันไม่ทันระวังไปหน่อย..ความรู้สึกเหมือนถูกกระชากเข้าที่แขนฉันอย่างจัง..
 
 
    รู้ตัวอีกทีฉันก็โดนคนพวกนั้นลากตัวมาในห้องน้ำ…แล้วปิดประตูจนหมด..นาทีนั้นฉันตกใจมากถึงมากที่สุด
 
“ร่าน” น้ำเสียงนี้ฉันไม่คุ้นเลยจริงๆ แต่ที่ฉันรู้คือเขาเป็นผู้หญิง
 
“อื้อ อ่อยอั้นนะ(ปล่อยฉันนะ)” ฉันพยายามดิ้นออกจากการเกาะกุม และในที่สุดฉันก็เป็นอิสระ
 
    ซ่าห์!
 
   ฉันรับรู้ได้ทันทีว่าตัวเย็นเฉียบและเปียกไปหมด ผู้หญิงคนนั้นยกถังน้ำแล้วสาดน้ำใส่ฉันเต็มๆ ฉันตกใจและเสียขวัญไม่น้อย แต่เพียงแค่ฉันปรับโฟกัสให้เห็นหน้าผู้หญิงคนนั้นก็ทำให้ฉันตกใจ…
“จินนี่…” ผู้หญิงที่รังแกฉันคือจินนี่…เธอคือ..แฟนของพี่ป๊อป ฉันจำได้
 
   เพี๊ยะ!
 
   ฉันโดนตบหน้าจนหน้าหันและมีเลือดซึกๆออกมาที่มุมปาก ฉันรู้สึกเจ็บแสบจริงๆ..
“แกกล้ามากนที่มาแย่งพี่ป๊อปจากฉันน่ะฮะ!!” จินนี่เข้ารวบไหล่ฉันแล้วเขย่าอย่างแรง
 
“ปล่อยนะ! ฉันเจ็บ!” ฉันพยายามดิ้นไปมาและพยายามแกะมือของจินนี่ออกจากไหล่ของฉันและเธอก็ปล่อยมัน…แต่จินนี่ปล่อยโดยการผลักฉันจนชนกับประตูห้องน้ำอย่างแรง
 
“โอ้ย!”
 
“แกมันผู้หญิงใจง่าย! เลิกอ่อยพี่ป๊อปสักที! แกก็รู้ไม่ใช่หรอว่าพี่ป๊อปน่ะแฟนฉัน!”
 
   วินาทีฉันได้ยินทุกประโยคที่จินนี่พูดและมันก็ทำให้ฉันรู้สึกขอบตาร้อนผ่าวขึ้นมาแต่ฉันก็เข้มแข็งพอที่จะต่อต้าน 
 
   ฉันพยุงตัวเองให้ลุกขึ้นจากพื้นแล้วยืนเผชิญหน้ากับจินนี่…
“ฉันก็แค่ชอบเขา..ฉันผิดตรงไหน!”  ฉันความอดทนต่ำที่สุดกับผู้หญิงที่ยืนด่าฉันฉอดๆ ฉันคิดว่าผู้หญิงแบบนี้มันงี่เง่าที่สุด
“ยังไม่รู้ตัวอีกรึไง! แรด! สำส่อน! แค่เควินคนเดียวไม่พอ!ยังจะมาอ่อยพี่มินแล้วยังจะสำออยใส่พี่ป๊อป!”
 
“มันจะมากเกินไปแล้วนะ! ฉันไม่ใช่คนแบบนั้นสักหน่อย!”  ฉันเลือดขึ้นหน้าที่สุด ตั้งแต่เกิดมาพ่อกับแม่ยังไม่เคยด่าฉันแรงขนาดนี้ แล้วจินนี่เป็นใครถึงได้ด่าฉันฉอดๆๆ
    เพี๊ยะ!
 
    ฉันโดนตบอีกรอบและยังรู้สึกเจ็บมากที่สุด เพราะโดนจิกหัวโดยเพื่อนผู้หยิงอีกคนที่ชื่อ ‘พิม’ ฉันจำได้ว่าพิมเป็นเพื่อนร่วมแก๊งของจินนี่และเธอยังชอบพี่โทโมะ
 
“โอ้ย!” ฉันจับหัวของตัวเองที่ถูกดึงจากข้างหลัง
“จัดการเลยจินนี่”  
“หึ ปากเก่งนักนะ!”
 
    เพี๊ยะ! ๆๆ
 
    ฉันโดนตบไม่เป็นท่า แล้วยังถูกพิมซัดลงพื้นก่อนที่จะถูกจินนี่ขึ้นคร่อมร่างและจับฉันตบฉันหน้าบวมช้ำแถมยังบวมและแดงด้วยฝ่ามือของพวกเธอ 
 
    พี่ป๊อป…ฉันเจ็บ…
 
    ฉันชอบพี่จริงๆนะ…
 
“ฉันว่าแค่นี้ยังไม่พอหรอก...”  จินนี่จิกหัวของฉันก่อนจะดึงผมไปตรงอ่างล้างมือ วินาทีนี้ล่ะฉันแทบไม่อยากนึกสภาพตัวเอง
 
“อยากลองดีนักใช่มั้ย!”  ไม่ว่าเปล่าทั้งพิมและจินนี่กดหัวฉันลงไปในอ่างล้างมือที่มีน้ำล้นออกมา และฉันก็รู้สึกถึงอาการขาดอากาศ
 
“ยั่วมากใช่มั้ยห้ะ!แค่พี่ป๊อปไม่พอยังยั่วพี่มินอีกหรอหะ!”
    ฉันได้ยินเสียงนั้นที่หัวเราะอย่างชอบใจ และฉันคิดว่าฉันอาจจะไม่มีชีวิตรอดกลับไปหาพี่ป๊อปอีกเลยก็ได้..
 
    เพราะตอนนี้ฉันรู้สึกว่ากำลังจะตาย..
    ฉันหายใจไม่ออก..
 
“มานี่เลย!” แต่เหมือนฉันจะยังมีโชคอยู่บ้าง เมื่อพิมดึงผมฉันขึ้นมา..แล้วผลักฉันจนไปกระแทกกับขอบอ่าง
 
   ฉันรู้สึกถึงของเหลวบางอย่างกำลังไหลลงมาจากหัวของฉัน และทันทีที่ฉันสัมผัสมันของเหลวนั้นก็ติดมือฉันมาเป็นสีแดงๆ ฉันพยุงตัวเองขึ้นอย่างอ่อนแรง เลือดที่ติดอยู่ที่หน้าผากฉันพยยามกลั้นน้ำตาตัวเองไม่ให้ออกมา..
 
“สมน้ำหน้า! แล้วอย่ามายุ่งกับคนของฉันอีกล่ะ!” ฉันมองหน้าคนพวกนั้นที่หัวดราะเยาะฉัน แล้วพูดสมน้ำหน้าฉัน สายตาดูถูกเหยียดหยามนั่น ฉันไม่ชอบเอาซะเลย..
 
    ฉันก็แค่ชอบพี่ป๊อป..แค่มีความรู้สึกดีๆด้วย ที่ผู้หญิงคนนึงจะชอบใครคนนึงจนสุดหัวใจ..แล้วฉันผิดตรงไหน ผิดที่ฉันไปชอบพี่ป๊อป..หรือผิดที่ฉันไม่หักห้ามใจตัวเอง…
                                            ………………ต่อ……………
 
    หลังจากที่ผมเดินออกมาจากตึกร้างแถวนั้นและยังเห็นภาพติดเรท แต่ผมกลับรู้สึกสบายใจแปลกๆ แน่นอนว่าผมได้ยินทุกคำที่ยัยนั่นกับไอมินคุยกัน
 
 “ฉันขอโทษจริงๆค่ะพี่มิน..”
“ถ้าฉันเป็นไอป๊อป..ฉันจะไม่ลังเลเลยที่จะคบกับเธอ”
“….”
“แต่ถึงยังไง..ฉันก็จะไม่ยอมแพ้หรอกนะ..ฉันหวังว่าเธอจะหันมามองฉันบ้าง
 
   ผมเองก็ไม่รู้ว่าทำไมถึงได้รู้สึกดีมากขนาดนี้..ทั้งที่ผมต้องการให้ยัยนั่นออกไปจากชีวิตผมวะ และผมก็ไม่ชอบยัยนั่นสักนิด..
 
   ผมกำลังจะเดินไปยังห้องเรียนที่ตึกสาม ผมกระตุกยิ้มเมื่อนึกถึงคำพูดของยัยนั่นที่บอกว่าชอบผม..ไม่จริงน่า! ผมจะไปรู้สึกดีด้วยทำไม ผมไม่ชอบไม่หญิงร่าน จำไว้ๆ ไม่ชอบๆๆๆ
 
“โอ๊ะ” จู่ๆผมก็หยุดเดินกึก เมื่อผมเห็นฟางเดินออกมาจากห้องน้ำด้วยสภาพที่เรียกว่า…เละ
 
    ผมหยุดมองภาพนั้นอย่างมึนงง ยัยนั่นเปียกไปทั้งตัว ผมเผ้ายุ่งเหยิงไม่เป็นทรงแล้วหน้าตาก็ยัง..บวมช้ำไปหมดและที่สำคัญเลือดที่อยู่บนหน้าผากนั่น..คืออะไร..  ไปตกท่อมารึไงกัน
 
“นี่เธอ..”
 
    ผมมองฟางตั้งแต่หัวจรดเท้าแล้วจู่ๆยัยนั่นก็รีบหลบสายตาของผมแล้วรีบวิ่งออกไปจากห้องน้ำหญิงและสิ่งที่ผมเห็นอีกก็คือผมเห็นจินนี่กับพิมหัวเราะเหมือนกับชอบใจอะไรบางอย่าง ผมมองแล้วขมวดคิ้ว ‘ผู้หญิงสมัยนี้เป็นอะไรกันหมดวะ’ ไม่นานนักผมก็เดินออกไปเหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้น
 
    และพยายามที่จะไม่สนใจอะไร….
 
    ผมเดินเข้ามาในห้องเรียนตามปกติและก็เหมือนทุกครั้งที่ทุกสายตามองผม และผมก็คงต้องปลงทุกครั้งไป --*
 
“ไปไหนมาวะมึง” ไอเขื่อนทักผมขึ้น
 
“ไปเข้าห้องน้ำ”
 
“อ้อหรอ เออมึงแล้วเรื่องข่าว…มึงจะทำไง”
 
    นั่นสินะ ผมลืมคิดเรื่องนี้ไปเลยจริงๆ ผมเป็นข่าวกับยั่ยอยู่นี่หน่า แต่ก็ช่างเถอะผมไม่สนอะไรอยู่แล้วเดี๋ยวมันก็ค่อยๆหายไปเอง คนอื่นก็จะค่อยๆลืมมันไปเอง ผมคิดแบบนั้น
“ก็ไม่ทำไง”
 
“อ้าวมึง แล้วไม่กลัวว่าผู้หญิงจะเสียหายรึไง”
 
“กูไม่ใช่หรอที่เป็นฝ่านเสียหาย ถ้ายัยนั่นไม่มาชอบกู กูคงไม่ต้องเป็นข่าวแบบนี้หรอกว่ะ”
 
“เลวมากเพื่อนรัก --*  อย่าไปบอกคนอื่นนะว่าเป็นเพื่อนกู อายชิบหายวายวอดแน่”
 
    ผมล่ะอยากถีบไอเพื่อนที่ชื่อเขื่อนคนนี้ให้ตกเก้าอี้ไปซะ มันชักจะด่าผมบ่อยเกินไปแล้ว
“เออๆ มึงจะคิดยังไงก็เรื่องมึงเถอะ กูไม่แคร์”
 
“มึงนี่ยังไงฮะ เอะอะก็ไม่แคร์ๆ มีแต่รังแคสินะมึง”
 
    ผมช้อนสายตามองเพื่อนรักอย่างไอเขื่อนอย่างคาดโทษ มากไปแล้วมึง -0-
 
“กูว่ามึงแคร์บ้างก็ได้นะเว้ยไอเหี้ยป๊อป”  จู่ๆไอโทโมะก็พูดแทรกขึ้นก่อนจะยื่นโทรศัพท์ไอโฟนของมันให้ผมดู
“มีอะไรอีกฟร้ะ”  ผมเอือมๆกับเพื่อนคนนี้ ที่ชอบนักกับสืบเรื่องชาวบ้านเขา
 
“มึงดูเองเถอะ”
 
    ผมหญิบโทรศัพท์ในของไอโทโมะมาแล้วสิ่งที่ผมเห็นก็ทำให้ผมรู้สึกช็อค!...
 
“ฉันก็แค่ชอบเขา..ฉันผิดตรงไหน!” 
“ยังไม่รู้ตัวอีกรึไง! แรด! สำส่อน! แค่เควินคนเดียวไม่พอ!ยังจะมาอ่อยพี่มินแล้วยังจะสำออยใส่พี่ป๊อป!”
“มันจะมากเกินไปแล้วนะ! ฉันไม่ใช่คนแบบนั้นสักหน่อย!” 
เพี๊ยะ!
  ฟางโดนตบอีกรอบและยังรู้สึกเจ็บมากที่สุด เพราะโดนจิกหัวโดยเพื่อนผู้หญิงอีกคนที่ชื่อ ‘พิม’ “โอ้ย!” ฟางจับหัวของตัวเองที่ถูกดึงจากข้างหลัง
“จัดการเลยจินนี่” 
“หึ ปากเก่งนักนะ!”
 
เพี๊ยะ! ๆๆ
 
    สิ่งที่ผมเห็นคลิปในมือถือของโทโมะที่กำลังแพร่ว่อนทั่วเว็บโรงเรียนมันก็ทำให้ผมนึกถึงเมื่อครู่นี้ที่ผมเห็นยัยนั่นเดินออกมาจากห้องน้ำด้วยสภาพสะบักสะบอมไปทั้งตัวแล้วยังเห็นจินนี่กับพิมหัวเราะอย่างชอบใจ
 
“….” นาทีนี้ผมไม่มีอะไรจะพูดเลยสักคำ ผมกำลังเป็นอะไรทำไมถึงได้รู้สึกกระวนกระวายแปลกๆ แต่เหมือนสมองมันจะสั่งสวนทาง
 
“นี่มึงไม่คิดจะทำอะไรหน่อยหรอ กูว่าจินนี่ชักจะเล่นแรงไปแล้วนะเว้ย”
 
“…ก็สมควรแล้วนี่”  ผมพูดมันออกไปด้วยสีหน้าที่บ่งบอกว่าเรียบนิ่งและผมไมต้องการจะรู้สึกอะไรทั้งสิ้น
 
“เหี้ยว่ะ” ผมมองหน้าไอโทโมะและไอเขื่อนสลับกันไปมา มันด่ากูอีกแล้วหรอ--*
 
“พวกมึงสองคนเลิกให้ท้ายยัยนั่นสักทีเถอะน่า มึงเลิกยุยงให้กูชอบยัยนั่นแล้วก็เลิกเข้าข้างผู้หญิงแบบนั้นเหอะ” 
 
  ใช่ นี่แหละคือสิ่งที่ผมต้องพูด ใช่แล้วล่ะ ผมต้องพูดแบบนี้สิถึงจะถูก…ผู้หญิงอย่างฟางไม่ได้ดีพอที่ผมจะให้หัวใจของผมไปหรอก
“นี่กูพูดจากมายฮาร์ทเลยนะ..” 
 
  มึงครับ-*- มายฮาร์ท? เย็ดเข้ กูจะสำรอกความเลี่ยนว่ะ
“…”
 
“กูว่า…มึงเปิดใจซะเถอะ จะปิดตายทำซากอะไร เดี๋ยวแม่งก็เน่ากันพอดี”
 
“คุณมึงครับ หัวใจไม่ใช่ปลาดิบ มันจะเน่าได้ยังไงวะครับ” ผมมองหน้าไอเขื่อนอย่างเอือมๆ
 
“ห่ารากกก  กูเปรียบเทียบเฟ้ย”
 
“….”
 
“มึงฟังกูนะ..”
 
“….”
 
“ผู้หญิง…ไม่ได้เหมือนแม่เลี้ยงของมึ…”
 
“ถ้ามึงจะพูดถึงผู้หญิงคนนั้นล่ะก็…หยุดพูดเถอะว่ะ กูแม่งโคตรเหนื่อย มึงเลิกพูดถึงเขาได้ป่าววะ กูแบบ..แบบ..กูไม่โอเค”
 
“เออๆ แต่สิ่งที่กูอยากจะพูดคือ ฟางเขาไม่ได้เป็นแบบที่มึงคิด…และฟางก็ไม่ได้มีอะไรกับเควินด้วย ฟางไม่ใช่ผู้หญิงที่มึงบอกว่าร่าน และมึงก็เลิกว่าเขาแบบนั้นได้แล้ว..เขาไม่ใช่ผู้หญิงใจง่ายแบบผู้หญิงหลายๆคนที่ผ่านมา…มึงเลิกซะเถอะ...”
 
“….”
 
“…โรคกลัวคำว่า ‘รัก’ น่ะ กูบอกไว้ก่อน ถ้ามึงรู้ตัวสายกว่านี้แล้วเสียเขาไป..มึงคงต้องแดกน้ำตาแทนข้าวเป็นแน่ไอเพื่อนรัก” 
 
   สิ่งที่ไอโทโมะพูดผมยอมรับว่ามันมีส่วนที่ผมเห็นด้วยบ้างแต่ไม่เห็นด้วยเยอะกว่า…ผมมองคนไม่ผิดแน่ ว่าผู้หญิงคนนี้ต้องเหมือนทุกคนที่ผ่านมา ผมคิดแบบนั้นครับ
 
   โรงเรียนเลิกในที่สุด…ผมไอโมะไอเขื่อนต่างแยกย้ายกันกลับบ้านแต่สิ่งที่ทำให้ผมแปลกใจคือไอโทโมะมันไปส่งแก้ว ซึ่งผมก็ได้สงสัย ‘มันจีบติดแล้วหรอวะ?’  แต่ก็ช่างเถอะผมไม่ค่อยชอบยุ่งเรื่องชาวบ้าน
 
“พี่ป๊อป!” เป็นเสียงของจินนี่ที่วิ่งกรูเข้ามาหาผมแล้วรวบแขนของผมไปคล้องไว้
 
“….”  ผมเงียบสบตากับจินนี่ด้วยความผิดหวัง ไม่คิดเลยจริงๆว่าผู้หญิงที่ผมคิดว่าเธอเหมือนน้องสาวจะตบยัยนั่นจนเละเทะ
 
“พี่ป๊อป..มองจินนี่แบบนั้นหมายความว่าไงคะ”
 
“….”
 
“..หึ พี่ป๊อปคงเห็นคลิปนั่นแล้ว” จู่ๆจินนี่ก็ปล่อยแขนที่คล้องผมไว้ในคราแรกออกแล้วยืนจ้องตากับผม
 
“อือ ฉันเห็นแล้ว” ผมพูดด้วยน้ำเสียงเรียบนิ่ง
 
“พี่ป๊อป…จะโกรธเกลียดจินนี่มั๊ย”  น้ำตาไหลพรากออกมาจนได้และผมก็รู้ว่าที่เธอทำมันเป็นแค่การแสดงเท่านั้น
 
  ก็คงไม่ต่างจากยัยนั่นสักเท่าไหร่หรอก…มั้ง….
 
“เฮ้อ” ผมพ่นลมหายใจออกมาอย่างเบื่อหน่ายเป็นที่สุด
 
“ฮึก พี่ป๊อปเกลียดจินนี่ใช่มั๊ย รำคาญจินนี่ใช่ม๊ยคะ! ฮึก พี่ป๊อปใจร้าย ใจร้ายที่สุด!” จินนี่เอาแต่ทุบตีผมอย่างงี่เง่าและผมก็ไม่ชอบผู้หญิงแบบนี้เอาซะเลย
 
“หยุดได้แล้วน่า อายคนอื่นเขา”  ผมพยายามใจเย็นที่สุดก็อย่างที่เคยบอกว่าพ่อจินนี่มีพระคุณกับผม
 
“ฮึก พี่ป๊อปอายที่มีจินนี่เป็นแฟนขนาดนั้นเลยหรอ! เพราะยัยฟางใช่มั๊ย เพราะมันใช่มั๊ย!”
 
“เลิกเพ้อเจ้อสักทีเถอะจินนี่ ไม่มีใครเกี่ยวทั้งนั้น แล้วจินนี่ก็ควรที่จะเลิกโมเมว่าฉันเป็นแฟนเธอสักทีจะได้ไหม” ผมพยายามรวบมือของจินนี่ไว้เพื่อให้หยุดการทำร้ายร่างกายผม
 
“ไปเลยนะ! ออกไปเลยนะ! จินนี่ไม่อยากเห็นหน้าพี่ป๊อป! จินนี่จะฟ้องพ่อ!”  ผมเบื่อกับการเอาชื่อผู้มีพระคุณมาอ้างที่สุด ผมไม่อยากจะสนใจอะไรแล้วจริงๆ
 
    กูจะไม่ทน....
 
 
“เอาเลยสิ! อยากฟ้องก็ฟ้องไปเลย!” ผมพูดจบก็เดินหนีจินนี่ไปทันที ไม่อยากจะทะเลาะผมไม่อยากทำให้เราดูเป็นเหมือนแฟนกัน ทุกวันนี้ผมทนมากแค่ไหนก็ไม่รู้ ผมทิ้งจินนี่ยืนอยู่คนเดียวอย่างนั้นแล้วผมยังได้ยินเสียงกรี๊ดร้องไล่หลังผมแต่ผมก็ไม่สนใจ
 
                                       …………………..
"อร๊ายยยยยยยยยยยยย พี่ป๊อปกลับมาเดี๋ยวนี้นะ!”
 
“คิดว่าจินนี่จะปล่อยพี่ไปงั้นหรอ…ไม่มีวัน”  จินนี่หยิบโทรศัพทืมือถือของเธอออกจากกระเป๋าแล้วเช็ดน้ำตาที่เสียแรงบีบออกมาเต็มที่ออกไปจนหมด
 
“ฮัลไหลป๊า..พี่ป๊อปทำหนูร้องไห้”  จินนี่กรอกเสียงสะอื้นแต่ใบหน้าเธอกลับยิ้มร้ายออกมาก่อนที่เธอจะวางสาย
 
“พี่ป๊อป…คิดผิดแล้วล่ะที่ทำแบบนี้น่ะ”
                                         …………………
 
   ผมล่ะไม่เข้าใจตัวเองเลยจริงๆ…
 
   ทำไมผมต้องมายืนมองหอพักนักเรียนหญิงของยัยนั่นด้วย…
 
   ผมยืนมองขึ้นไปบนตึกประมาณเกือบสิบนาทีได้แล้ว นี่ผมกำลังจะทำอะไร แล้วผมจะมาทำไม? ผมมาหายัยนั่ยหรอ? ไม่จริงหรอกแล้วผมจะมาหายัยนั่นทำไม? โอ้ยยยย ผมเกาหัวตัวเองอย่างหัวเสีย นี่มันเรื่องงี่เง่าชะมัด 
 
“ยัยซื่อบื้อ เธอกำลังก่อกวนฉันรู้รึเปล่า” ผมเหมือนคนบ้าขึ้นไปทุกทีที่พูดกับอากาศ มีนักเรียนหญิงบางคนที่หันมามองผมบ้างเพราะจำผมได้ ผมเป็นถึงหัวหน้าความหล่อของแก๊งแบล็กลิสเลยนะเฟ้ย
   ผมก้าวเท้าจะเดินเข้าไปในหอพักได้เพียงแค่สามก้าวต้องหยุดชะงักแล้วกลับมาคิดทบทวน กูจะเข้าไปทำไม? เพียงเท่านั้นผมก็หันหลังกลับแล้วทำท่าว่าจะเดินกลับบ้านถ้าไม่ติดที่ว่ามีใครคนนึงเข้ามากระชากคอเสื้อของผมแล้วจู่ๆมันก็ซัดหมัดใส่หน้าผม
 
 
   ผัวะ!
 
 
   ผมเซนิดหน่อยแต่ก็ยังคงตั้งท่าไว้ได้ โชคดีที่เลือดไม่ออก ผมเงยหน้าขึ้นมองเจ้าของหมัดหนักๆนั้นแล้วผมก็เข้าใจว่าทำไมมันถึงต่อยผม..
 
   เควิน…
 
“เพราะมึงคนเดียว! มึงทำให้ฟางต้องเป็นแบบนี้! ไอเลว!” ไอเควินกำลังจะชกผมเข้าไปอีรอบแต่โชคดีที่ผมจับข้อมือมันไว้ได้ก่อนที่ผมจะซัดหน้ามันแทน
 
   ผัวะ!
 
  มันก็เซนิดหน่อยไม่ได้ต่างจากผมเท่าไหร่
 
“เลิกบ้าสักทีได้ไหมวะ!”  ทั้งๆที่มันเป็นรุ่นน้องผมแท้ๆแต่กลับขึ้นมึงกูกับผมซึ่งผมก็โกรธนิดหน่อยแต่ก็เอาเถอะ ผมจะไม่ถือแล้วกัน
“สัด!ไอเฮี้ย! มึงเลิกยุ่งกับฟางซะ! กูไม่อยากเห็นเพื่อนกูต้องมาเจ็บตัวเพราะมึงอีก!” เควินเข้ามากระชากคอเสื้อผมแล้วพูด ซึ่งพอมันพูดจบผมก็ปัดมือมันออกจากปกคอเสื้อของผม
 
“มึงแน่ใจหรอว่ามึงเป็นห่วงเพื่อน…อย่าคิดว่ากูไม่รู้นะว่ามึงน่ะ..ชอบยัยนั่น!”
 
  หึ ประโยคนั้นเล่นเอาคนฟังถึงกับไปต่อไม่ถูกเลยล่ะครับ ผมรู้ดีว่าเควินเป็นเพื่อนสนิทคิดไม่ซื่อ แต่ผมก็ไม่ได้อยากจะสนใจสักเท่าไหร่หรอกนะ
“….”
 
“แล้วอีกอย่างนึง…กูไม่ได้ยุ่งกับฟาง แต่ผู้หญิงคนนั้นมายุ่งกับกูเอง! ก็ช่วยไม่ได้นี่ ยัยนั่นชอบกู..ไม่ใช่มึง!”
 
   เจ็บเลยสิไอ้น้อง..นี่ผมพูดออกไปดูเหมือนจะแทงใจดำไปนิดหน่อยแต่ผมก็…นะ รู้สึกดีจัง ^^
“เพราะมึงไอเลว!มึงทำให้ฟางร้องไห้!มึงทำให้ฟางเจ็บตัว!มึงรู้มั้ยว่าฟางเขาชอบมึงมากี่ปี!แต่มึงก็คอยดูถูกฟาง!มึงคอยด่าฟาง!แล้วมึงรู้ตัวมั้ยว่าฟางต้องมาร้องไห้เพราะมึงทุกคืน! เพราะมึง..เพราะมึง!” 
 
    ผมก็ได้ยินทุกประโยคทุกคำของมันนั่นแหละครับ ว่าทุกอย่างมันเกิดเพราะผม..แต่จะให้ทำไงก็ยัยนั่นชอบผม
 
“มึงควรไปบอกฟางมากกกว่าจะมาบอกกูนะ!กูไม่ได้ชอบยัยนั่นแต่เขาดันมาชอบกู!แล้วที่เขาเจ็บตัวก็เพราะเขาอยากจะมาชอบกูเองไม่ใช่หรอวะ!”
 
    เพียงเท่านั้นล่ะครับ ไอเด็กนี่ก็เงียบก่อนจะกระแทกไหล่ผมแล้วจากไป..
 
    เก่งแต่ปาก..ความจริงผมก็รู้สึกแปลกเหมือนกันนะ..ที่ไอนั่นพูดว่าทุกอย่างที่เกิดขึ้นก็เพราะผม..แต่ผมก็ยังไม่เข้าใจว่าตกลงผมผิดจริงป่าววะ?
 
    ผมตัดสินใจเดินกลับบ้านตัวเอง..และผมก็เอาแต่คิดถึงคำพูดของไอเด็กเควินนั่นด้วย..
 
“สัด!ไอเฮี้ย! มึงเลิกยุ่งกับฟางซะ! กูไม่อยากเห็นเพื่อนกูต้องมาเจ็บตัวเพราะมึงอีก!”
“เพราะมึงไอเลว!มึงทำให้ฟางร้องไห้!มึงทำให้ฟางเจ็บตัว!มึงรู้มั้ยว่าฟางเขาชอบมึงมากี่ปี!แต่มึงก็คอยดูถูกฟาง!มึงคอยด่าฟาง!แล้วมึงรู้ตัวมั้ยว่าฟางต้องมาร้องไห้เพราะมึงทุกคืน! เพราะมึง..เพราะมึง!”
 
“กูว่า…มึงเปิดใจซะเถอะ จะปิดตายทำซากอะไร เดี๋ยวแม่งก็เน่ากันพอดี”
“เออๆ แต่สิ่งที่กูอยากจะพูดคือ ฟางเขาไม่ได้เป็นแบบที่มึงคิด…และฟางก็ไม่ได้มีอะไรกับเควินด้วย ฟางไม่ใช่ผู้หญิงที่มึงบอกว่าร่าน และมึงก็เลิกว่าเขาแบบนั้นได้แล้ว..เขาไม่ใช่ผู้หญิงใจง่ายแบบผู้หญิงหลายๆคนที่ผ่านมา…มึงเลิกซะเถอะ”
“….”
“…โรคกลัวคำว่า ‘รัก’ น่ะ กูบอกไว้ก่อน ถ้ามึงรู้ตัวสายกว่านี้แล้วเสียเขาไป..มึงคงต้องแดกน้ำตาแทนข้าวเป็นแน่ไอเพื่อนรัก” 
 
    ผมสะบัดหัวไล่ความคิดต่างๆนาๆที่ผมเองก็ยังไม่เข้าใจว่าจะไปคิดถึงมันทำไมนักหนา แล้วไหนจะคำพูดของไอเขื่อนอีกกับไอโมะเพื่อนเวรของผมอีก..และผมก็คิดถึงแต่เรื่องบ้าๆนั่นจนมาถึงหน้าบ้านตั้งแต่เมื่อไหร่ก็ยังไม่รู้
 
  ผมมองดูที่โรงรถไม่มีรถพ่อผม..เขาก็คงออกไปทำงานเหมือนวันอื่นๆกว่าจะกลับก็คงรุ่งสางหรือไม่ก็อยู่เป็นเดือนๆแล้วทิ้งผมไว้ที่บ้าน เขาก็คงไปเสวยสุขอยู่กับผู้หญิงคนนั้น
 
“คุณหนูคะ อยากกินอะไรหน่อยมั้ยคะเดี๋ยวป้าทำให้กิน”   ป้านิ่มเดินเข้ามาถามผม ก่อนที่ผมจะลูบท้องตัวเอง ว่าไปแล้วผมก็ยังไม่ได้กินอะไรเลยเหมือนกัน
 
“ก็ดีครับป้า ผมกำลังหิวพอดี”
 
“นั้นเดี๋ยวป้าจะทำข้าวต้มให้นะคะคุณหนู”   ผมพยักหน้าสองทีแล้วตรงไปนั่งที่โต๊ะอาหาร ผมมองดูโต๊ะอาหารที่มีขนาดใหญ่มีเก้าอี้เป็นสิบแต่กลับมีแค่ผมที่นั่งอยู่คนเดียว..มันรู้สึกว้าเหว่..ไม่รู้จะซื้อโต๊ะทำไมให้ใหญ่โต ถ้าคนที่กินมีเพียงหนึ่งคนเท่านั้น..
 
    ไม่นานนักข้าวต้มร้อนๆของป้านิ่มก็ตรงมาทางผม..ผมมองดูข้าวที่ผมไม่ได้กินมาหลายวันแล้ว..ความจริงมันเป็นช่วงหลังๆมากกว่า
 
     เพราะก่อนหน้านี้ผมจะได้รับข้าวจากคนที่ชอบผมซึ่งตอนนั้นผมก็ยังไม่รู้ว่าเธอเป็นใคร..แต่ผมไม่ปฏิเสธว่าข้าวนั้นผมกินมันเกือบทุกครั้ง ก่อนที่ผมจะรู้ว่าเป็นยัยฟางที่ทำให้ผม..หลังจากวันนั้นข้าวห่อต่างๆก็ไม่ได้มีให้ผมอีกเลย
 
“ข้าวต้มร้อนๆ กินแล้วจะได้หลับสบายนะคะคุณหนู..”  ผมยิ้มรับก่อนจะตักข้าวต้มกินเข้าปากไป..กินได้ไม่นานผมก็นึกถึงรอยแผลที่มีอยู่เต็มตัวของฟางขึ้นมา จนผมแทบจะสำลัก
 
“แค่ก แค่ก!”  ผมรีบหยิบน้ำขึ้นมาดื่ม แล้วทุบหน้าอกสองสามที…มองดูข้าวต้มที่อยู่ตรงหน้า ก่อนที่ผมจะพูดประโยคที่ผมไม่คิดว่าจะพูดไปทำไม..
 
“ป้าครับ..พรุ่งนี้ช่วยทำข้ามต้มใส่ถุงให้หน่อยนะครับ”
 
“คุณหนูจะเอาไปให้สาวที่ไหนหรอคะ..”  ผมนึกขึ้น..เออนั่นดิ กูจะเอาไปให้ยัยนั่นทำไม?
 
“เพื่อนมันป่วยน่ะครับ ผมเลยกะว่าจะให้เขาลองกินข้าวต้มดู..”
 
   เออ..เอาเข้าไป =_= กูล่ะสับสนกับชีวิตชิบหาย…
 
เยเฮ้ททท! จบแล้วขอรับอีกตอน งุงิ ไอพี่ป๊อปสับสนหราาา5555 ขอบคุณทุกเม้นที่บอกกันนร้า รักที่สู้ดดดด เดี๋ยวจะพยายามตอบกลับนร้าา 
 
 รักเม้น ชอบโหวด ถ้าติดก็คลิ๊กติดตามกันเลยจร้าาา อุ๊อิ๊ อยากให้ออกแนวไหนก็เม้นบอกนะเค้าจะพยายามสอดแทรก555 จุ้บ!