แอบรัก
9.5
เขียนโดย 
Omoji
วันที่ 28 เมษายน พ.ศ. 2558 เวลา 17.27 น.
74 ตอน
990 วิจารณ์
112.94K อ่าน
แก้ไขเมื่อ 16 ตุลาคม พ.ศ. 2558 15.51 น. โดย เจ้าของนิยายฟิคชั่น
แชร์นิยายฟิคชั่น
72) แอบรัก ตอนที่72
อ่านบทความตามต้นฉบับ อ่านบทความเฉพาะข้อความตอนที่72
“ไอมิน” มึงอีกแล้วหรอออ?!!!!!
“โทษทีที่มาขัดจังหวะมึงนะ” ไอสัด! มึงยังมีหน้ามาขอโทษอีกหรอ
“มึงมีอะไร” ผมเดนตรงดิ่งไปเผชิญหน้ากับไอมินโดยที่ดึงฟางไปไว้ข้างหลัง
“มึงลืมแล้วหรอ?”
“เรื่อง?”
“ก็เรื่องที่ตกลงกันไว้ไง ว่าถ้ากูช่วยมึงบอกชอบฟาง มึงต้องทำทุกอย่างตามที่กูสั่ง”
“….” ชิบหายแล้วไงล่ะ กูอุตส่าห์ลืมแล้วนะเนี่ย
“เรื่องที่กูจะให้มึงทำก็คือ…”
“….”
“รีบหมั้นฟางซะก่อนที่กูจะฉุดฟางขึ้นเรือนหอแทนมึง”
“โหย! มึงฝันไปเถอะ!”
"ที่กูให้มึงทำแบบนั้นก็เพราะอยากให้ทุกคนเขารู้ว่ามึงมีเจ้าของแล้ว..พวกแฟนคลับมึงจะได้ไม่ต้องมาเป็นมือที่สาม"
"...."
“ตกลงมึงจะเอายังไง? มึงตกลงกับกูได้ไหมล่ะ”
ผมหันกลับไปมองฟางที่ยืนอยู่ข้างหลังผมตอนนี้ ฟางมองมาที่ผมนิ่งด้วยแววตาที่สื่อความหมายแปลกๆ..เหมือนรอฟังคำตอบจากผม
“อือ ถึงมึงไม่บอก…กูก็ขอฟางอยู่แล้วแหละ”
“หึ ก็ดี…แต่ถ้าวันไหนมึงทำฟางท้องก่อนแต่ง กูจะเป็นพ่อเด็กแทนมึงเอง”
“หัดทำตัวเป็นหมาลอบกัดนะมึงอ่ะ” สัดหมามาก!
“ก็อยู่ที่มึงว่ะ”
“กู-ไม่-มี-วัน-ให้-ฟาง-เป็น-ของ-มึง-เด็ด-ขาด”
ผมพูดจบก็กระชับมือที่จับกับมือของฟางอยู่ให้แน่นมากยิ่งขึ้นแล้วมองไปที่ฟาง อตนนี้เธอยิ้มให้กับผมอย่างบริสุทธิ์เสียจนผมนึกอิจฉาตัวเอง
แหมะ! ทำไมแฟนกูน่ารักอย่างนี้เนี่ย
“ฟาง” ไอมินมันเรียกชื่อแฟนผม
“ทำไม มึงมีอะไรกับฟางวะ” ผมหันไปแขวะไอมินทันที
“กูขอคุยกับฟางหน่อย”
“คุยอะไร ทำไมต้องคุย แล้วกูอยู่ด้วยไม่ได้?!” เออครับ! ใครจะไปยอมให้แฟนตัวเองอยู่กับแฟนเก่าสองต่อสองล่ะ
“เถอะนะฟาง…ไปคุยกับฉันหน่อยเถอะ”
“อ้าวมึง! นี่ฟังภาษาคนไม่รู้แล้วหรอวะไอ้!...”
“ก็ได้ค่ะ” อะ..อ้าว
“นี่เธอ”
“…”
“มึงไม่ต้องห่วงหรอกไอป๊อป ถึงยังไงฟางก็รักมึงไม่ใช่กูอยู่แล้ว”
ถึงจะพูดอย่างนั้นก็เถอะ….
“เชื่อใจฉันนะพี่ป๊อป” ถ้าเป็นแบบนี้…
กูก็ยอมครับ -///-
…………………..ต่อ…………………..
ฉันกับพี่มินเดินมาหยุดพูดคุยอยู่ที่มุมนึงของโรงเรียน ตอนนี้ก็มืดแล้วคนจึงไม่ค่อยมีก็เลยไม่มีอะไรน่าห่วง…
“พี่มิน…มีอะไรรึเปล่าคะ” ฉันยอมรับค่ะว่าจริงๆแล้วฉันก็แอบหวั่น มันดูเหมือนผู้หญิงหลายใจสองใจยังไงก็ไม่รู้ ก็พอเลิกกับพี่มินฉันก็มาคบกับพี่ป๊อปเลย…
“ทำไมทำหน้าอย่างนั้นล่ะ….รู้สึกผิดหรอ”
“อื้อ..” ฉันได้แต่พยักหน้าไปอย่างนั้น
“หึ ไม่ต้องโทษตัวเองหรอกน่า” พี่มินยีหัวฉัน มันทำให้ฉันรู้สึกผิดหลายเท่าตัวเข้าไปอีก ทำไมไม่โกรธฉันบ้างนะ
“ขอโทษนะคะพี่มิน”
“ไม่จำเป็นต้องพูดขอโทษเพราะเธอไม่ได้ทำอะไรผิดเลย..ฉันรู้อยู่แล้วว่าต้องมีวันนี้น่ะ”
“…”
“ฉันดีใจที่เห็นเธอมีความสุข”
“….”
ฉันได้แต่ยืนมองหน้าพี่มินอยู่อย่างนั้น…แล้วฉันก็เห็นพี่มินล้วงมือเข้าไปในกระเป๋ากางเกงของตัวเองเพื่อเอาอะไรบางอย่าง…
“เธอจำมันได้มั๊ย” มันเป็นสร้อยคอที่ฉันจำได้ดีว่าพี่มินเคยให้ฉํนไว้ มันมีทั้งของฉันแล้วก็ของพี่มิน…
“จริงด้วย! เดี่ยวฉันจะเอามาคืนให้นะคะ” ก็เพราะสร้อยนั่นฉันไม่ได้ใส่มันเลยน่ะสิ มันยังตั้งแหมะอยู่บนโต๊ะเครื่องแป้งตั้งแต่วันแรกที่พี่มินให้ด้วยซ้ำ... ที่ฉันไม่ใส่ก็เพราะฉันไม่ชอบใส่สร้อย บางทีฉันก็รู้สึกผิดเรื่องนี้อีกเรื่องแล้วล่ะ
“ไม่ต้อง เธอไม่ต้องเอามาคืนฉัน”
“เห๋?”
“สร้อยที่ฉันให้เธอ…ฉันอยากให้เธอเก็บมันไว้เป็นความทรงจำของฉันกับเธอนะ”
“พี่มิน…อ้ะ”
จู่ๆพี่มินก็ดึงฉํนเข้าไปกอดและฉันก็รู้สึกถึงแรงกอดที่แน่นมากยิ่งขึ้น…ซึ่งฉันเองก็ยอมกอดตอบ
“ไม่ว่ายังไงฉันก็จะรักเธอแบบนี้นะฟาง”
“….”
“แม้ว่าเธอจะคิดกับฉันแค่พี่ชายคนนึงแต่ฉัน..ก็คิดกับเธอมากกว่านั้น”
“ขอบคุณนะคะที่รักฉันแบบนั้น”
“…”
“แต่สำหรับฉัน..พี่มินคือพี่ชายที่ดีที่สุดในโลกเลยนะ”
“ฮ่าฮ่า” พี่มินค่อยๆคลายอ้อมกอดออกจากฉันแล้วเราก็ห่างออกจากกัน
“ฉันขอให้พี่มินเจอแต่คนดีๆ เจอผู้หญิงที่เหมาะสมสำหรับนักกีฬาโรงเรียนแบบพี่นะ”
“อื้อ ฉันก็รอวันนั้นอยู่เหมือนกัน”
“โชคดีนะคะพี่มิน”
“โชคดีเหมือนกันนะ…ฟาง”
ฉันยืนจ้องหน้าพี่มินด้วยความรู้สึกใจหาย…ดูเหมือนพี่มินจะรักฉํนมากพอสมควร แต่จะทำไงได้ในเมื่อฉัยรักพี่ป๊อปนี่…
…………………ต่อ………….
ผมยืนรอฟางอยู่เนิ่นนานยัยนั่นก็ไม่ยอมกลับมาสักที…โถ่เว้ย! หงุดหงิดชิบหายเลย
“พี่ป๊อป” เสียงที่ผมจำได้ดี
“….”
“กลับกันเถอะค่ะ ดึกแล้ว”
“แล้วไอมินไปไหนแล้วล่ะ”
“อ๋อ กลับไปแล้วค่ะ”
เหอะ! ทำเป็นยิ้มน่าระรื่น!
“อือ เธอจะกลับเลยใช่มั๊ย”
“อ…อื้ม”
“ก็ได้ กลับก็กลับ” ผมแสดงสีหน้านิ่งเรียบ ให้รู้ซะบ้างว่าตอนนี้..ผมงอน
“นี่พี่ป๊อป หิวรึเปล่าคะ” ฟางเอ่ยถามผมหลังจากเรากำลังขับรถมุ่งหน้ากลับบ้าน
“เปล่า”
“แต่ฉันหิวนะ”
เอี๊ยดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดด
ผมเบรกรถทันทีที่ฟางพูดแล้วหันไปมองหน้าฟาง
“หิวหรอ”
“ค่ะ”
ผมได้แต่ถอนหายใจกับความน่ารักในรอยยิ้มนั้นของฟาง คือไม่รู้เลยใช่มั๊ยว่าผมงอนอยู่? สุดท้าย…ผมก็ต้องวนรถกลับล่ะครับ
บะมือกึ่งสำเร็จรูปสองถ้วยถูกวางลงต่อหน้าผมและฟาง…
“ฮูวววว น่ากินจังเลยนะคะ พี่ป๊อปว่ามั๊ย?”
“อือ” คือตอนนี้ผมก็ยังงอนอยู่ เค๊?
“ถ้างั้นก็ต้องกินดูค่ะ” ฟางว่าจบก็คีบตะเกียบกินบะมือในถ้วยของตัวเองอย่าเอร็ดอร่อยโดยไม่นึกสนใจผมที่เอาแต่นั่งมองไม่ยอมกิน
“….”
“ทำไมไม่กินล่ะคะ”
“ก็บอกแล้วไงว่าไม่หิว” หิวจนท้องเรียกหาสารอาหารอ่ะพูดเลย!
“ถ้างั้น…เดี๋ยวฉันป้อนให้กิน” ฟางคีบเอาเส้นบะมือในถ้วยของตัวเองยื่นมาให้ผม
“…”
“กินสิ อร่อยนะ”
ผมส่ายหน้าปฏิเสธ ก็ไม่อยากกินอ่ะๆๆ รอใครบางคนง้ออยู่นะเออ
“โถ่ว พี่ป๊อปอ่ะ” ฟางทำหน้ามุ่ยใส่ผม ชิส์!
……………………ต่อ…………………….
ฉันมองพี่ป๊อปที่ทำหน้าเมินใส่ฉันจนฉันชักจะเริ่มรู้สึกอึดอัดขึ้นมาทุกที…
“ไม่กินจริงๆอ่ะ”
“….”
“เงียบ….ก็แล้วแต่นะ ถ้าหิวก็อย่าโทษฉันก็แล้วกัน” แกล้งทำเป็นไม่สนใจสักหน่อยก็ดี
ฉันเห็นพี่ป๊อปเอาแต่นั่งมองบะหมี่ในถ้วยด้วยแววตาหิวสุดๆ
“กินเถอะนะพี่ป๊อป…ขอร้อง” ฉํนก็แค่เป็นห่วง กลัวว่าพี่ป๊อปจะหิวแล้วปวดท้องขึ้นมา ฉันต้องแย่มากแน่ๆที่เป็นแฟนไม่ดีน่ะ
“….อือ”
…………….ต่อ……………..
กูจะบร้า เพียงแค่เห็นสายตาอ้อนวอนจากฟางผมก็ไม่อยากจะงอนต่อไปแล้วด้วยซ้ำ แต่มันก็นะ..ทำไมถึงไม่รู้เอาซะเลยว่าผมกำลังงอนอยู่ ง้อก็ไม่ง้อยังจะทำให้ผมจะอ่อนอีก
“….อือ”
“^___^ งั้นกินเลยสิคะ”
สุดท้ายผมก็ต้องยอมหยิบตะเกียบในชามที่ตั้งแหมะรอรับประทานอยู่ขี้นมาแล้วคีบเส้นบะหมี่กินเข้าปากแม่ง
ตะ…แต่…
“O///O!!!”
ตกใจขั้นขีดสุด! เมื่อจู่ๆฟางก็ลุกจากเก้าอี้แล้วโน้มตัวมาหาผมเท่านั้นไม่พอเธอยังงับเส้นบะหมี่ที่ปลายเส้นของผมแล้วค่อยๆดูดมันเข้าไปของตัวเองทั้งๆที่อีกฝั่งผมก็กินมันอยู่….
ฟางดูดมันมากขึ้นจนจมูกเราชนกัน..เราจ้องตากันอยู้ครู่หนึ่งก่อนที่ฟางจะ…
จุ๊บ!
“…ดีกันนะ” น่ารักเว้ยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยย
และมันก็ทำให้ผมรู้ว่าฟางรู้มาตลอดว่าผมงอนอยู่แต่เธอแค่แกล้งทำเหมือนไม่รู้ก็เท่านั้นเอง..
มาแล้วนร้าาาาาาาาาาาาาาาา สำหรับฟิคแอบรักเป็นเรื่องแรกที่กระแสดี>< ยังไงก็ขอกำลังใอย่างสม่ำเสมอนร้าา ตอนหน้าเสนอเป็นตอนจบแล้วงับ ฝากติดตามก่อนด้วยนร้าา
เอ้ออออ ฝากฟิคเรื่อง W A N T ด้วยนะฮะ สนุกไม่แพ้กันเลยยย ขอบคุณค่าาา
“ไอมิน” มึงอีกแล้วหรอออ?!!!!!
“โทษทีที่มาขัดจังหวะมึงนะ” ไอสัด! มึงยังมีหน้ามาขอโทษอีกหรอ
“มึงมีอะไร” ผมเดนตรงดิ่งไปเผชิญหน้ากับไอมินโดยที่ดึงฟางไปไว้ข้างหลัง
“มึงลืมแล้วหรอ?”
“เรื่อง?”
“ก็เรื่องที่ตกลงกันไว้ไง ว่าถ้ากูช่วยมึงบอกชอบฟาง มึงต้องทำทุกอย่างตามที่กูสั่ง”
“….” ชิบหายแล้วไงล่ะ กูอุตส่าห์ลืมแล้วนะเนี่ย
“เรื่องที่กูจะให้มึงทำก็คือ…”
“….”
“รีบหมั้นฟางซะก่อนที่กูจะฉุดฟางขึ้นเรือนหอแทนมึง”
“โหย! มึงฝันไปเถอะ!”
"ที่กูให้มึงทำแบบนั้นก็เพราะอยากให้ทุกคนเขารู้ว่ามึงมีเจ้าของแล้ว..พวกแฟนคลับมึงจะได้ไม่ต้องมาเป็นมือที่สาม"
"...."
“ตกลงมึงจะเอายังไง? มึงตกลงกับกูได้ไหมล่ะ”
ผมหันกลับไปมองฟางที่ยืนอยู่ข้างหลังผมตอนนี้ ฟางมองมาที่ผมนิ่งด้วยแววตาที่สื่อความหมายแปลกๆ..เหมือนรอฟังคำตอบจากผม
“อือ ถึงมึงไม่บอก…กูก็ขอฟางอยู่แล้วแหละ”
“หึ ก็ดี…แต่ถ้าวันไหนมึงทำฟางท้องก่อนแต่ง กูจะเป็นพ่อเด็กแทนมึงเอง”
“หัดทำตัวเป็นหมาลอบกัดนะมึงอ่ะ” สัดหมามาก!
“ก็อยู่ที่มึงว่ะ”
“กู-ไม่-มี-วัน-ให้-ฟาง-เป็น-ของ-มึง-เด็ด-ขาด”
ผมพูดจบก็กระชับมือที่จับกับมือของฟางอยู่ให้แน่นมากยิ่งขึ้นแล้วมองไปที่ฟาง อตนนี้เธอยิ้มให้กับผมอย่างบริสุทธิ์เสียจนผมนึกอิจฉาตัวเอง
แหมะ! ทำไมแฟนกูน่ารักอย่างนี้เนี่ย
“ฟาง” ไอมินมันเรียกชื่อแฟนผม
“ทำไม มึงมีอะไรกับฟางวะ” ผมหันไปแขวะไอมินทันที
“กูขอคุยกับฟางหน่อย”
“คุยอะไร ทำไมต้องคุย แล้วกูอยู่ด้วยไม่ได้?!” เออครับ! ใครจะไปยอมให้แฟนตัวเองอยู่กับแฟนเก่าสองต่อสองล่ะ
“เถอะนะฟาง…ไปคุยกับฉันหน่อยเถอะ”
“อ้าวมึง! นี่ฟังภาษาคนไม่รู้แล้วหรอวะไอ้!...”
“ก็ได้ค่ะ” อะ..อ้าว
“นี่เธอ”
“…”
“มึงไม่ต้องห่วงหรอกไอป๊อป ถึงยังไงฟางก็รักมึงไม่ใช่กูอยู่แล้ว”
ถึงจะพูดอย่างนั้นก็เถอะ….
“เชื่อใจฉันนะพี่ป๊อป” ถ้าเป็นแบบนี้…
กูก็ยอมครับ -///-
…………………..ต่อ…………………..
ฉันกับพี่มินเดินมาหยุดพูดคุยอยู่ที่มุมนึงของโรงเรียน ตอนนี้ก็มืดแล้วคนจึงไม่ค่อยมีก็เลยไม่มีอะไรน่าห่วง…
“พี่มิน…มีอะไรรึเปล่าคะ” ฉันยอมรับค่ะว่าจริงๆแล้วฉันก็แอบหวั่น มันดูเหมือนผู้หญิงหลายใจสองใจยังไงก็ไม่รู้ ก็พอเลิกกับพี่มินฉันก็มาคบกับพี่ป๊อปเลย…
“ทำไมทำหน้าอย่างนั้นล่ะ….รู้สึกผิดหรอ”
“อื้อ..” ฉันได้แต่พยักหน้าไปอย่างนั้น
“หึ ไม่ต้องโทษตัวเองหรอกน่า” พี่มินยีหัวฉัน มันทำให้ฉันรู้สึกผิดหลายเท่าตัวเข้าไปอีก ทำไมไม่โกรธฉันบ้างนะ
“ขอโทษนะคะพี่มิน”
“ไม่จำเป็นต้องพูดขอโทษเพราะเธอไม่ได้ทำอะไรผิดเลย..ฉันรู้อยู่แล้วว่าต้องมีวันนี้น่ะ”
“…”
“ฉันดีใจที่เห็นเธอมีความสุข”
“….”
ฉันได้แต่ยืนมองหน้าพี่มินอยู่อย่างนั้น…แล้วฉันก็เห็นพี่มินล้วงมือเข้าไปในกระเป๋ากางเกงของตัวเองเพื่อเอาอะไรบางอย่าง…
“เธอจำมันได้มั๊ย” มันเป็นสร้อยคอที่ฉันจำได้ดีว่าพี่มินเคยให้ฉํนไว้ มันมีทั้งของฉันแล้วก็ของพี่มิน…
“จริงด้วย! เดี่ยวฉันจะเอามาคืนให้นะคะ” ก็เพราะสร้อยนั่นฉันไม่ได้ใส่มันเลยน่ะสิ มันยังตั้งแหมะอยู่บนโต๊ะเครื่องแป้งตั้งแต่วันแรกที่พี่มินให้ด้วยซ้ำ... ที่ฉันไม่ใส่ก็เพราะฉันไม่ชอบใส่สร้อย บางทีฉันก็รู้สึกผิดเรื่องนี้อีกเรื่องแล้วล่ะ
“ไม่ต้อง เธอไม่ต้องเอามาคืนฉัน”
“เห๋?”
“สร้อยที่ฉันให้เธอ…ฉันอยากให้เธอเก็บมันไว้เป็นความทรงจำของฉันกับเธอนะ”
“พี่มิน…อ้ะ”
จู่ๆพี่มินก็ดึงฉํนเข้าไปกอดและฉันก็รู้สึกถึงแรงกอดที่แน่นมากยิ่งขึ้น…ซึ่งฉันเองก็ยอมกอดตอบ
“ไม่ว่ายังไงฉันก็จะรักเธอแบบนี้นะฟาง”
“….”
“แม้ว่าเธอจะคิดกับฉันแค่พี่ชายคนนึงแต่ฉัน..ก็คิดกับเธอมากกว่านั้น”
“ขอบคุณนะคะที่รักฉันแบบนั้น”
“…”
“แต่สำหรับฉัน..พี่มินคือพี่ชายที่ดีที่สุดในโลกเลยนะ”
“ฮ่าฮ่า” พี่มินค่อยๆคลายอ้อมกอดออกจากฉันแล้วเราก็ห่างออกจากกัน
“ฉันขอให้พี่มินเจอแต่คนดีๆ เจอผู้หญิงที่เหมาะสมสำหรับนักกีฬาโรงเรียนแบบพี่นะ”
“อื้อ ฉันก็รอวันนั้นอยู่เหมือนกัน”
“โชคดีนะคะพี่มิน”
“โชคดีเหมือนกันนะ…ฟาง”
ฉันยืนจ้องหน้าพี่มินด้วยความรู้สึกใจหาย…ดูเหมือนพี่มินจะรักฉํนมากพอสมควร แต่จะทำไงได้ในเมื่อฉัยรักพี่ป๊อปนี่…
…………………ต่อ………….
ผมยืนรอฟางอยู่เนิ่นนานยัยนั่นก็ไม่ยอมกลับมาสักที…โถ่เว้ย! หงุดหงิดชิบหายเลย
“พี่ป๊อป” เสียงที่ผมจำได้ดี
“….”
“กลับกันเถอะค่ะ ดึกแล้ว”
“แล้วไอมินไปไหนแล้วล่ะ”
“อ๋อ กลับไปแล้วค่ะ”
เหอะ! ทำเป็นยิ้มน่าระรื่น!
“อือ เธอจะกลับเลยใช่มั๊ย”
“อ…อื้ม”
“ก็ได้ กลับก็กลับ” ผมแสดงสีหน้านิ่งเรียบ ให้รู้ซะบ้างว่าตอนนี้..ผมงอน
“นี่พี่ป๊อป หิวรึเปล่าคะ” ฟางเอ่ยถามผมหลังจากเรากำลังขับรถมุ่งหน้ากลับบ้าน
“เปล่า”
“แต่ฉันหิวนะ”
เอี๊ยดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดด
ผมเบรกรถทันทีที่ฟางพูดแล้วหันไปมองหน้าฟาง
“หิวหรอ”
“ค่ะ”
ผมได้แต่ถอนหายใจกับความน่ารักในรอยยิ้มนั้นของฟาง คือไม่รู้เลยใช่มั๊ยว่าผมงอนอยู่? สุดท้าย…ผมก็ต้องวนรถกลับล่ะครับ
บะมือกึ่งสำเร็จรูปสองถ้วยถูกวางลงต่อหน้าผมและฟาง…
“ฮูวววว น่ากินจังเลยนะคะ พี่ป๊อปว่ามั๊ย?”
“อือ” คือตอนนี้ผมก็ยังงอนอยู่ เค๊?
“ถ้างั้นก็ต้องกินดูค่ะ” ฟางว่าจบก็คีบตะเกียบกินบะมือในถ้วยของตัวเองอย่าเอร็ดอร่อยโดยไม่นึกสนใจผมที่เอาแต่นั่งมองไม่ยอมกิน
“….”
“ทำไมไม่กินล่ะคะ”
“ก็บอกแล้วไงว่าไม่หิว” หิวจนท้องเรียกหาสารอาหารอ่ะพูดเลย!
“ถ้างั้น…เดี๋ยวฉันป้อนให้กิน” ฟางคีบเอาเส้นบะมือในถ้วยของตัวเองยื่นมาให้ผม
“…”
“กินสิ อร่อยนะ”
ผมส่ายหน้าปฏิเสธ ก็ไม่อยากกินอ่ะๆๆ รอใครบางคนง้ออยู่นะเออ
“โถ่ว พี่ป๊อปอ่ะ” ฟางทำหน้ามุ่ยใส่ผม ชิส์!
……………………ต่อ…………………….
ฉันมองพี่ป๊อปที่ทำหน้าเมินใส่ฉันจนฉันชักจะเริ่มรู้สึกอึดอัดขึ้นมาทุกที…
“ไม่กินจริงๆอ่ะ”
“….”
“เงียบ….ก็แล้วแต่นะ ถ้าหิวก็อย่าโทษฉันก็แล้วกัน” แกล้งทำเป็นไม่สนใจสักหน่อยก็ดี
ฉันเห็นพี่ป๊อปเอาแต่นั่งมองบะหมี่ในถ้วยด้วยแววตาหิวสุดๆ
“กินเถอะนะพี่ป๊อป…ขอร้อง” ฉํนก็แค่เป็นห่วง กลัวว่าพี่ป๊อปจะหิวแล้วปวดท้องขึ้นมา ฉันต้องแย่มากแน่ๆที่เป็นแฟนไม่ดีน่ะ
“….อือ”
…………….ต่อ……………..
กูจะบร้า เพียงแค่เห็นสายตาอ้อนวอนจากฟางผมก็ไม่อยากจะงอนต่อไปแล้วด้วยซ้ำ แต่มันก็นะ..ทำไมถึงไม่รู้เอาซะเลยว่าผมกำลังงอนอยู่ ง้อก็ไม่ง้อยังจะทำให้ผมจะอ่อนอีก
“….อือ”
“^___^ งั้นกินเลยสิคะ”
สุดท้ายผมก็ต้องยอมหยิบตะเกียบในชามที่ตั้งแหมะรอรับประทานอยู่ขี้นมาแล้วคีบเส้นบะหมี่กินเข้าปากแม่ง
ตะ…แต่…
“O///O!!!”
ตกใจขั้นขีดสุด! เมื่อจู่ๆฟางก็ลุกจากเก้าอี้แล้วโน้มตัวมาหาผมเท่านั้นไม่พอเธอยังงับเส้นบะหมี่ที่ปลายเส้นของผมแล้วค่อยๆดูดมันเข้าไปของตัวเองทั้งๆที่อีกฝั่งผมก็กินมันอยู่….
ฟางดูดมันมากขึ้นจนจมูกเราชนกัน..เราจ้องตากันอยู้ครู่หนึ่งก่อนที่ฟางจะ…
จุ๊บ!
“…ดีกันนะ” น่ารักเว้ยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยย
และมันก็ทำให้ผมรู้ว่าฟางรู้มาตลอดว่าผมงอนอยู่แต่เธอแค่แกล้งทำเหมือนไม่รู้ก็เท่านั้นเอง..
มาแล้วนร้าาาาาาาาาาาาาาาา สำหรับฟิคแอบรักเป็นเรื่องแรกที่กระแสดี>< ยังไงก็ขอกำลังใอย่างสม่ำเสมอนร้าา ตอนหน้าเสนอเป็นตอนจบแล้วงับ ฝากติดตามก่อนด้วยนร้าา
เอ้ออออ ฝากฟิคเรื่อง W A N T ด้วยนะฮะ สนุกไม่แพ้กันเลยยย ขอบคุณค่าาา
คำยืนยันของเจ้าของนิยายฟิคชั่น
✓ เรื่องนี้เป็นบทความเก่า ยังไม่ได้ทำการยืนยัน
คำวิจารณ์
* ต้องล็อกอินก่อนครับ ถึงสามารถเขียนวิจารณ์ได้
รอสักครู่กำลังโหลดข้อมูล
โหวต
เนื้อเรื่องมีความน่าสนใจ
9.9 /10
ความถูกต้องในการใช้ภาษา
9.6 /10
ภาษาที่ใช้น่าอ่าน
9.2 /10
* ต้องล็อกอินก่อนครับ ถึงสามารถโหวดได้
แบบสำรวจ
