แอบรัก

 
ตอนที่60

 
 
“ไอมิน..”
 
“อ่อนว่ะ..แค่นี้ก็ยังทำไม่ได้” ไอสัดนี่!น่าถีบมากบอกเลย!
 
“พูดดีๆหน่อยไอมิน..กูไม่อยากมีเรื่องกับมึง”  คือไม่ใช่อะไรหรอก ถ้าไม่ติดตรงที่มันคือคนที่ฟางเลือก..
 
  นี่ผมดูเป็นคนขี้แพ้มากใช่มั้ย?
 
 “งั้นเดี๋ยวพวกกูไปก่อน พวกมึงคุยกันดีๆล่ะ” ไอเขื่อนเดินมาตบไหลผมสองทีแล้วเดินออกไป ปล่อยให่ผมเผชิญหน้ากับศัตรูหัวใจของตัวเอง
 
“มึงมีเรื่องอะไรกับกู..”
 
“แล้วมึงคิดว่ากูมีเรื่องอะไรกับมึงดี...” กวนตีน!!! ผมพยายามกักกั้นอารมณ์ของผมไว้จนแทบทะลักออกมา  สัด!
 
“ทำไม..มึงก็ได้ยัยนั่นไปแล้วนี่!ทำไมวะ!มีอะไรจะคุยจะเคลียร์กับกูอีก!” ผมตะคอกใส่หน้ามันอย่างหมดความอดทน มันมองหน้าผมแล้วเดินเข้ามาใกล้ผมเรื่อยๆ
 
“ทั้งที่มึงก็รู้อยู่แล้วว่าฟางคบกับกู..แต่มึงก็ยังยุ่งกับแฟนกู” ผมมองหน้ามันด้วยคำถามากมาย..มันพูดไม่ผิด ผมยุ่งกับฟางก็เพราะผมอยากได้ฟางคืนมา..
 
  แต่ตอนนี้ผมเองก็รู้ตัวแล้วว่าผมไม่มีสิทธ์นั้น
 
“อืม”
 
“ทำไมวะ..” มันหยุดกึกอยู่ตรงหน้าผม เราทั้งสองจ้องตากันเขม็ง แต่ทำไม..ผมถึงเห็นแววตาที่เศร้าของมัน..ทำไมผมถึงไม่เห็นว่าไอมินมันจะดีใจที่มันชนะผม..
 
“กูอยากได้ฟางคืน..”
 
“แล้วฟางเป็นของมึงตั้งแต่ตอนไหนวะไอป๊อป..ฟางกับมึงได้กันแล้วหรอ”O_O!!
 
“ไอเปรต!กูไม่ได้เหมือนมึงนะ! กูจะเอาใครกูต้องแต่งงานก่อนเว้ย! และที่สำคัญกูไม่มีวันทำแบบนั้นกับฟางแน่!” พระเอกมั๊ยครับ? ผมดูเป็นคนอย่างนั้นรึไงกันวะ!..ผมไม่อยากให้ใครมาพูดดูถูกฟางผมเป็นห่วงศักดิ์ศรีของฟางเหมือนกัน
 
“มึงชอบฟาง..ใช่มั๊ยวะ” ผมหยุดนิ่งกับคำถามของมัน..น้ำเสียงจริงจังและแววตาที่หงอยลงไป
 
“มึง..”
 
“ทำไมมึงไม่บอกฟาง..ว่ามึงชอบเขา” คำถามที่ทำเอาผมจุก..
 
“กู..แล้วมึง..”
 
“มึงจะเก็บเอาไว้นานแค่ไหนวะ..กูทนเห็นฟางเจ็บไม่ได้อีกแล้วเว้ย..เข้าใจกูมั๊ย”
 
“…ไอมินแล้วมึงมาบอกกูทำไมในเมื่อฟางเลือก..”
 
“ฟางไม่ได้เลือกกู” ผมคิ้วขมวดกันเป็นปมพร้อมหัวใจที่กำลังเต้นรัว..ผมไม่รู้ว่าไอมินมันพูดจริงหรือแค่อำผมเล่น..แต่อย่างน้องผมก็อยากให้มันเป็นอย่างนั้น
 
“มึงพูดอะไร”
 
“กูเป็นแค่คนขี้แพ้ไปแล้วว่ะ..มึงว่ามั้ย” ขี้แพ้? คนๆนั้นควรเป็นผมไม่ใช่หรอ
 
“..มึงพูดให้มันชัดเจนหน่อยดิวะ”ผมกำลังรุกรี้รุกรนผมแทบจะเป็นบ้า! มันจะรู้บ้างไหม!เพราะถ้าฟางไม่เลือกไอมินผมก็ยังมีสิทธิ์
 
“หึ!! แค่นี้มึงยังคิดไม่ได้..มึงโคตรโง่เลยไอฟาย!” ไอสาดดดดดมิน!!
 
“อ้าวมึง! พูดอย่างนี้ก็สวยสิครับ”  เอาแล้ว มึงอย่าให้กูขึ้น! ไม่งั้นกูจะลงยากนะเฟ้ย! ไอ้…
 
“มันก็เรื่องของมึง…ถ้ามึงรักฟางจริง มึงก็ต้องรู้..แต่กูขอบอกมึงว่า..มึงยังไม่แพ้กูหรอกนะ”ดะ..เดี๋ยวนะ? ผมแพ้มันแล้วไม่ใช่หรอ? มันต่างหากที่ได้ฟางไป..ไม่ใช่ผม
 
“….”
 
“บางที..อาจเป็นกูที่แพ้มึงมาตลอดเลยก็ได้..” มันพูดคำสองคำก่อนจะเดินผ่านผมไปอย่างช้าๆ ปล่อยให้ผมยืนนิ่งอยู่ตรงนี้สักพัก
 
“มันแพ้หรอ…ไอมินมันหมายถึงอะไร...” ผมนึกย้อนกลับไปในเรื่องต่างๆนาๆ แต่มันก็มีอยู่เรื่องเดียว..
 
“ฟางไม่ได้เลือกกู”
“มึงพูดอะไร”
“กูเป็นแค่คนขี้แพ้ไปแล้วว่ะ..มึงว่ามั้ย”
 
“ฟาง..” วินาทีนั้นผมคิดได้อย่างเดียวก็คือยัยบื้อ!ผมไม่ใช่คนที่แพ้..แต่ผมอาจจะเป็นคนที่ชนะ..ชนะหัวใจฟาง
 
  ผมอยากเจอหน้าฟาง!!!!ได้ยินมั้ยครับ!ผมจะไม่ยอมแพ้! รู้ตัวอีกทีผมก็วิ่งออกมาจากห้องสมุดตอนไหนก็ไม่รู้..แต่ตอนนี้หลายๆเรื่องมันก็เด้งเข้ามาในโหมตประสาตของผมอย่างจัง
 
“ตีหัวบื้อๆของมึงไง!ไม่บอกเขาแล้วเขาจะรู้หรอวะ..แล้วยิ่งมึงเงียบแบบนี้เขาก็เจ็บตายห่าพอดี!” คำพูดของไอเขื่อนที่คอยตอกย้ำใจของผม
 
.................................................
“มันเป็นเพียง..แค่ความรู้สึกชั่ววูบจริงๆหรอ”
 
“ที่ผ่านมา..พี่ป๊อปไม่ได้ชอบฉันเลย..ไม่รู้สึก..อะไรกับฉัน..จริงๆหรอคะ”
 
“จะให้ฉันทำยังไงเมื่อพี่คิดกับฉันเป็นเพียงอารมณ์ชั่ววูบ พี่คิดว่าฉันจะลืมมันง่ายๆหรอ”
 
“ฉันไม่ได้ต้องการความสงสาร ฉันชอบพี่ก่อนไม่จำเป็นที่พี่จะต้องทำมาเป็นห่วงใย ไม่จำเป็นต้องถนอมน้ำใจด้วยการทำเป็นรักกัน..เหมือนอย่างตอนนี้” คำถามที่มันยังคอยหลอกหลอนผมในค่ำคืนที่เราอยู่ด้วยกัน
 ........................................
“…ถ้าไม่ได้รักฟางจริงก็เลิกให้ความหวังเพื่อนแก้วซะ..เพราะฟาง…”
 
“….”
 
“..เขาไม่เคยตัดใจจากพี่ได้เลย” คำพูดของแก้วที่เข้ามาทำร้ายผมในตอนที่ผมทิ้งฟางไว้ที่ทางด่วน..
 
“กูจะบอกมึงไปทำไมวะ..มึงก็แม่งเหี้ยอยู่วันยังค่ำ..มึงก็คอยแต่ทำร้ายฟาง ถ้ากูบอกมึงก็เหมือนกู..ทำให้ฟางเสียใจ”และเควินที่คอยย้ำเตือนผมตลอดเวลาว่าผมคอยแต่ทำร้ายฟาง..
 
.................................................... 
“โชคดีนะ…ในที่สุด…พี่ป๊อป…ก็เลือกเธอ”อีกทั้งเรื่องเข้าใจผิดที่ผมเป็นคนก่อมันขึ้นมา..
 .............................................
  จนตอนนี้ผมก็ควรที่จะไปบอกฟาง..ว่าผมคิดยังไงกับเธอ ควรบอกหมดทุกสิ่งทุกอย่าง ถ้าผมบอกไปบางที..ผมอาจจะได้ฟางกลับมา
……………………………………
   อีกฟากหนึ่งของบ้านจิระคุณที่ดูเหมือนจะดูเงียบเหงาถนัดตาหลังจากที่ป๊อปปร่ออกจากบ้าน ถ้าให้ถามถึงแม่เลี้ยงก็ตอบได้เลยวิอยู่ไม่สุข
 
“ป้า รู้รึเปล่าว่าป๊อปปี้เขาไปอยู่ที่ไหน”  ระวีถามป้าน้อมที่กำลังยืนทำกับข้าวอยู่ภายในครัว ทั้งคู่อยู่ด้วยกันเพียงแค่สองคนเท่านั้น
 
“ไม่ทราบค่ะ”
 
“จะไม่ทราบได้ยังไง?! เป็นป้า!ภาษอะไรย่ะ บอกฉันมาเดี๋ยวนี้นะว่าป๊อปปี้อยู่ไหน? ฉันต้องการพบเขา”  ระวีบีบข้อมือของป้าน้อมจนเกิดรอยแดง
 
“ฉันไม่บอกคุณหรอก แล้วคุณจะอยากรู้ไปทำไมในเมื่อคุณเป็นตัวปัญหา…ทำให้คุณหนูต้องออกจากบ้าน”  ป้าน้อมพูดด้วยน้ำเสียงเรียบนิ่ง ก่อนจะค่อยสะบัดมือออกจากมือของระวี
 
“ถ้าป้าไม่บอก..รู้รึเปล่าว่าจะเกิดอะไรขึ้น”
 
“….”
 
“…ฉันจะฟ้องคุณภาคิน ว่าป้า! ทำร้ายฉัน!”
 
“…เอาที่คุณพอใจเถอค่ะ อยากฟ้องก็ฟ้องเลย คิดว่าฉันกลัวคุณงั้นหรอ?” ป้าน้อมแสยะยิ้มสมเพชแล้วหันกลับไปทำอาหารต่อ
 
   ระวีกำมือตัวเองแน่นอย่างขัดใจ เธอก็แค่อยากรู้ว่าป๊อปปี้อยู่ไหน และที่ต้องสร้างเรื่องข่มขื่นนั้นขึ้นมามันก็เป็นเพราะป๊อปปี้คนเดียวที่ทำให้เธอต้องพูดออกไปแบบนั้น..
 
“ฉันจะต้องรู้ให้ได้ว่าป๊อปปี้อยู่ที่ไหน…จำไว้” พูดจบ แม่เลี้ยงระวีก็เดินออกจากห้องครัวด้วยอารมณ์ฉุนเฉียว
 
    ป้าน้อมได้แต่ส่ายหัวอย่างเอือมๆ หล่อนรู้ดีว่าความจริงแล้วแม่เลี้ยงคิดยังไงกับป๊อปปี้ แต่ที่ไม่พูดก็คิดว่ามันคงจะดีกว่าที่คุณผู้ชายหรือภาคินรู้ด้วยตัวเอง…
 
   หวังว่าจะรู้เร็วๆ…
 
“ชิส์ ป๊อปปี้นะป๊อปปี้ทำไมไม่รับโทรศัพท์กันเลยนะ”  หลังจากที่ระวีเดินออกมาจากในครัวเธอก็จัดการโทรหาลูกเลี้ยงของตัวเองอย่างรีบร้อน
 
   ใช่แล้วล่ะ…เธอโทรหาเขาทุกวันแต่ก็ไม่ได้การตอบรับมาเลยสักวัน…
 
“คุณระวี”
 
“คุณภาคิน!” เห็นดังนั้นเจ้าตัวจึงรีบซ่อนโทรศัพท์ไว้ข้างหลังในทันที พร้อมสายตาเลิ่กลั่กอย่างกลัวๆ
 
“เมื่อกี้คุณโทรหาใคร ทำไมต้องซ่อนด้วย”  ภาคินหรี่ตามองระวีอย่างจับผิด
 
“ปะ…ปล่าวค่ะ”
 
“เห็นผมโง่หรอ”
 
“….”
 
“ช่วยตามผมไปที่ห้องนั่งเล่นด้วย”  ภาคินพูดจบก็เดินออกไปทางห้องนั่งเล่นอย่างที่บอก
 
   แม่เลี้ยงมองเขาอย่างมึนงง เธอรู้สึกกลืนน้ำลายได้ลำบากยิ่งนัก  ประโยคก่อนหน้านี้มันฟังดูน่ากลัวแปลกๆ..
 
   ระวีเดินตรงไปยังห้องนั่งเล่นตามที่ภาคินบอก…และเมื่อเธอเข้ามาก็พบว่าเขากำลังนั่งรออยู่ที่โซฟาเรียบร้อยแล้ว
 
“คุณเรียกฉันมา…มีอะไรหรอ”
 
“มานั่งนี่”
 
“คะ?”
 
“ผมมีอะไรจะให้คุณดู”
 
   แม่เลี้ยงระวียอมเดินไปนั่งลงข้างๆถาคินแต่โดยดี แต่แล้วทั้งห้องก็เงียบกริบเมื่อไม่มีใครเริ่มเปิดบทสนทนา  แต่แล้วความเงียบก็ถูกทำลายด้วยประโยคต่อมา….
 
“คุณมีอะไรอยากจะบอกผมรึเปล่า คุณระวี”
 
“…..”
 
“ผมให้โอกาสคุณอีกครั้งนะ…คุณมีอะไรปิดบังผม!”  ภาคินขึ้นเสียงด้วยแรมณืที่ยากจะหยุดยั้ง
 
“คะ…คุณเป็นอะไรไป”
 
“ผมคงโง่มากใช่มั๊ยในสายตาคุณน่ะ!”
 
“คุณภาคิน…”
 
“ดูนี่สิ”  ว่าจบเขาก็เดินไปหยิบรีโมทแถวนั้นพร้อมกดเปิดหน้าจอทีวีและเมื่อเปิดก็เผยภาพสิ่งที่หล่อนถึงกับพูดไม่ออก…
 
   มันเป็นภาพของป๊อปปี้และระวีภายในห้องนั้นตั้งแต่เริ่มต้นแม้จะไม่มีเสียงบรรยายแต่เพียงแค่ดูภาพก็รู้แล้ว…ภาพนั้นทั้งหมด…ตั้งแต่หล่อนขอให้ป๊อปปี้ถอดเสื้อ แล้วยังจูบกับเขา…
 
“คุณคงลืมไป…ว่าห้องคุณ…มีกล้องวงจรปิดนะ”
 
“….” 
 
“ที่ผมไล่ป๊อปปี้ออกจากบ้านก็เพื่อคิดว่าสักวันคุณจะคิดได้แล้วมาพูดกับผม! มาบอกกับผมตรงๆ! แต่คุณก็ไม่เคยที่จะพูดแม้แต่คำว่าขอโทษ! การที่คุณหลอกใช้ผม! การที่คุณแต่งงานกับผมเพื่อต้องการเพียงแค่อ่อยลูกชายของผม! แบบนี้…มันน่าสมเพช!”
 
“มันไม่ใช่อย่างนั้นนะ”
 
“พอสักทีเถอะน่า! ตลอดเวลาที่ผ่านมา คุณไม่เคยรักผมเลยใช่มั๊ยระวี”
 
“….”
 
“ตอบมาเส้! คุณไม่รักผมเลยใช่มั๊ย!”
 
“ใช่!”
 
“….”
 
“ฉันไม่ได้รักคุณ!  ที่ฉันแต่งงานกับคุณก็เพื่อผลประโยชน์ล้วนๆ! ฉันอยากเจอป๊อปปี้! ฉันรักเขาตั้งแต่แรกเห็น! คุณมีก็แค่ไอแก่หัวหงอก! คุณคิดว่าคุณสำคัญมากงั้นหรอ! แก่!”
 
   เพี๊ยะ!
 
“ออกไปจากบ้านฉะ…ฉัน..”
 
   ตึง!
 
“คุณภาคิน!”  
 
   ร่างสูงใหญ่คราวพ่อล้มลงไปกับพื้นพร้อมมือข้างขวาที่กอบกุมหัวใจของตัวเองไว้   ระวีวิ่งเข้าไปนั่งลงข้างๆแล้วช้อนศรีศะของร่างสูงวางไว้บนตัก
 
“คุณภาคิน! นี่คุณ! ให้ตายเถอะ!”
…………………….
   ฉันได้แต่นั่งเหม่อมองออกไปข้างนอกอย่างเหว้งว้าง วันนี้ฉันต้องเดินกลับหาเพียงคนเดียว เพราะปกติจะเป็นพี่มินที่มาส่งหรือไม่ก็แก้ว แต่ดูเหมือนวันนี้ฉันคงต้องกลับไปใช้ชีวิตตามปกติเหมือนหลายปีที่ผ่านมา…
 
“ยัยบื้อ!” 
 
   สองเท้าที่เดินอยู่หยุดกึก เพราะเสียงเรียกจากทางข้างหลังและฉันก็จำมันได้ดี…
 
   พี่ป๊อปจะมาทำไม…
 
   ฉันไม่รอที่จะฟังอะไรทั้งสิน เมื่อคิดได้ฉันก็ตัดสินใจเดินหนีอย่างรวดเร็ว พยายามสะกดตัวเองไว้ว่าอย่าหันกลับไปเด็ดขาดถ้าไม่อยากเจ็บอีกครั้ง
 
   แต่แล้วพี่ป๊อปก็วิ่วมาจากไหนก็ไม่รู้จู่ๆก็มายืนอยู่ตรงหน้าฉันเรียบร้อย
 
“เดี๋ยวฉันไปส่ง”
 
“ไม่ต้องหรอกค่ะ”  ฉันพยามยามถึงที่สุดที่จะไม่มองหน้าเขา
 
   แต่มันก็ทำยากซะเหลือเกิน…
 
“อ้ะ!”  ฉันตกใจมากเมื่อจู่ๆพี่ป๊อปกคว่ากระเป๋านักเรียนของฉันไปถือไว้เอง
 
“ฉัน-จะ-ไป-ส่ง”
 
“ไม่!”
 
“ไม่ฟัง” อะไรกันเนี่ย!
 
“พี่ป๊อป!”
 
“อะไร?! อยู่ใกล้ๆแค่นี้ทำไมต้องตะโกนด้วย..หรือว่า…”  จู่ๆพี่ป๊อปก็ยื่นหน้าเข้ามาใกล้ฉันจนจมูกเกือบจะชนกัน
 
“…ต้องใกล้แบบนี้”
 
ตึกตัก ตึกตัก ตึกตัก
 
   ไม่นะ..นี่ฉันกำลังจะหวั่นไหวกับพี่ป๊อปอีกแล้วงั้นหรอ  บอกกี่ทีๆก็ไม่เคยฟังกันเลยนะหัวใจบ้านี่!
 
“ถะ…ถอยไป” ฉันผลักพี่ป๊อปจนดูเหมือนเขาจะเซไปนิดหน่อย
 
“งั้นก็ให้ฉันไปส่งนะ”
 
    ฉันยืนมองหน้าพี่ป๊อปนิ่ง…
 
“อือ ตามใจ” ฉันไม่กล้าที่จะขัดแล้วล่ะ…ถ้าฉันขัดใจมีหวังอาจจะโดนมากกว่ายื่นหน้าก็ได้ -///-
 
   พี่ป๊อปเดินมาส่งฉันจนถึงหอในที่สุด…ตอนนี้ในใจฉันกำลังว้าวุ่น มันมีคำถามอยู่เต็มไปหมด…ทำไม?
 
“ขอบคุณค่ะ” ฉันทำท่าจะหยิบเอากระเป๋าคืนแต่ก็ถูกพี่ป๊อปชักกลับไป
 
“เอากระเป๋าฉันคืนมานะ”
 
“ไม่ให้”
 
   เอ๊ะ! บ้าไปแล้วรึไงกันนะ ฉันยืนกอดอกอย่างไม่เข้าใจ
 
“เรามีเรื่องต้องคุยกัน”
 
“ไม่ ฉันไม่คุย”
 
“แต่ฉันจะคุย”
 
“ก็ฉันบอกว่าไม่!”
 
“ฉันรู้เรื่องหมดแล้ว!” 
 
   อึก….พี่ป๊อปหมายความว่าไง…รู้เรื่องอะไร
 
“….”
 
 
“เธอยังชอบฉันอยู่ใช่มั๊ยฟาง”
 

 
อัพช้าอีกแล้ะ! ขอโต้ดดดดดดดด TT คือเอาไงดีอ่ะ เราไม่ค่อยว่างเลย พรุ่งนี้อาจจะมาอัพให้อีกมั้ง...
 
  ทุกค้นนนนนนน ไรต์อยากได้กำลังจายยยยยในการแต่งต่อ โหวตตตคงที่มากอะแกรรร 5555
 
  ขอบคุณทุกคนที่ยังคงติดตามเรื่องนี้ บอก่อนว่าใกล้จบแล้ะแกรรรร 5555
 
  กำลังใจโลดดดดดดดด คิอเราแต่งไว้แล้วแต่ขอดูกำลังใจก่อนว่ามากันรึเปล่า