แอบรัก

ตอนที่61

 

“เธอยังชอบฉันอยู่ใช่มั๊ยฟาง”

“….”

  ………………ต่อ………..

   ผมยืนมองหน้าฟางด้วยความหวัง…หวังว่าคำตอบของฟางจะตรงกับใจของผมบ้างก็ยังดี..แม้ความจริงแล้วอะไรๆมันก็ต้องมีเปลี่ยนไปแม้แต่ใจของคนเองยังไม่มั่นคงเลย

 

“….”

 

“ฟาง..เธอชอบ...”

 

“พี่ป๊อปต้องการอะไรคะ…ต้องการอะไรจากฉันกันแน่ พี่อยากให้ฉันเลิกชอบพี่ไม่ใช่หรอ ฉันก็ทำแล้วนี่ไง”

 

   ใครบอกอย่างนั้นกันล่ะ..ผมไม่ได้ต้องการแบบนั้นเลยสักนิด

 

“เธอแน่ใจหรอว่าฉันต้องการอย่างนั้น…แน่ใจหรอว่าฉันต้องการให้เธอเลิกชอบฉัน”

 

   ผมเดินเข้าไปหาฟางเรื่อยๆจนหลังฟางติดกับผนัง โดยที่ผมใช้แขนสองข้างกั้นธอไว้อย่างนั้น

 

“..ถอยไปนะ”

 

“เธอไม่อยากรู้หรอว่าฉันต้องการอะไร..” และด้วยความที่ผมหมั่นไส้ผมก็ยื่นหน้าเข้าไปใกล้เธอ

 

“ไม่..ฉันไม่อยากรู้”

 

   ปากแข็งจริงๆด้วยแฮะ แล้วดูหน้าที่แดงนั่นดูเหมือนจะไม่ได้ชอบผมเลยจริงๆสินะ หึ โกหกผมมันไม่ง่ายขนาดนั้น

 

“ทำไม..พอฉันจะบอกความจริงเธอก็ไม่อยากจะรับรู้งั้นหรอ”

 

 

“…ไม่” เสียงฟางเริ่มเบาลงและก้มหน้าใส่ผมอีกครั้ง สายตาผมหลุบต่ำมองฟางเช่นกัน ผมเห็นอย่างนั้นก็ยิ่งไม่ชอบใจ..ผมไม่ชอบเวลาฟางก้มหน้าทุกที

 

 

“เงยหน้าขึ้นมาฟาง” ผมเชยคางของฟางขึ้นมาสบตาของผม และมันก็เป็นอย่างที่ผมคิด..ฟางร้องไห้

 

“…ฮึก”

 

“….” ผมทำได้แค่มองดูฟางร้องไห้ออกมาอย่างเงียบๆ จนตอนนี้เราสองคนก็เกิดความเงียบขึ้นมาอีกครั้ง

 

“…..”

 

“…..”

 

 

“…ฮึก”

 

   และมันก็เพียงแค่เสียงสะอื้นของฟางที่ผมได้ยินแล้วยิ่งหดหู่ใจ ผมจึงตัดสินใจยกมือตัวเองขึ้นแล้วค่อยๆเกลี่ยน้ำตาข้างแก้มให้ฟางอย่างเบามือ..ผมไม่รู้ว่าต้องทำยังไง..แต่ผมแค่ไม่อยากเห็นฟางต้องร้องไห้

 

 

“ขี้แง..เธอนี้ขี้แงจริงๆเล๊ย” แล้วเป็นผมที่เปิดเรื่องพูดขึ้น

 

“…ฮึก ฉันไม่รู้”  ฟางพูดไปแต่ยังคงสะอื้นออกมาอยู่อย่างนั้น และผมก็ไม่ชอบเห็นมัน

 

 

  ผมไม่รู้ว่าตอนนี้ผมกำลังเป็นอะไรแต่จู่ๆสายตาของผมก็ไปหยุดอยู่ตรงริมฝีปากของฟางและใจของผมที่มันเต้นรัวและเร็วเกินกว่าจะห้ามอยู่..ผมไม่รีรอช้าเมื่อผมเอี้ยวตัวเตรียมจะสัมผัสริมฝีปากนั่นของฟาง..กลิ่นน้ำหอมเด็กๆของฟางแตะเข้าที่ริมจมูกของผมจนแทบจะหยุดหายใจ

 

 

“จะทำอะไร..” แต่ผมก็ต้องหยุดอยู่ตรงนั้นเมื่อจมูกเราสัมผัสกันแค่นั้นซึ่งผมก็ไม่คิดที่จะเอามันออก

 

 

“..ฉันไม่รู้ว่าเธอจะคิดกับฉันยังไงตอนนี้…”  ผมพูดไปทั้งๆที่หน้าเรายังคงใกล้กันจมูกที่ยังคงแตะกันอยู่อย่างนั้น

 

“….”

 

“แต่ฉัน..ฉันไม่อยากให้เธอ..เป็นของคนอื่น”

 

“….”

 

“..นอกจากฉัน”  และผมก็ค่อยๆเคลื่อนหน้าเข้าไปใกล้หน้าฟางอีกครั้งทว่าฟางกลับเบี่ยงหน้าหนีผมไปอีกทาง

 

 

“..อย่าทำแบบนี้กับฉัน ถ้าพี่ป๊อปไม่ได้คิดอะไร” ผมยิ้มกับตัวเองเมื่อหน้าของผมกำลังจะแตะแก้มของฟางเต็มที แต่น้ำเสียงหวานนั่นทำเอาผมอยากจะกดจูบซะตรงนี้

 

 

“หึ…ยัยบื้อ เธอไม่รู้อีกหรอ..ว่าฉันคิดอะไรกับเธอ” ผมกระซิบข้างหูของฟางจนแดง..ใจของผมมันกำลังเต้นแรงเท่าที่เคยเป็นมาก่อน ตอนนี้มันอาจจะถึงเวลาที่ผมควรจะบอกความจริงสักที

 

 

“พี่คิดจะจูบฉัน..แต่พี่ไม่ได้รู้สึกดีกับฉัน”

 

   บื้อจริงๆว่ะ! ผมทำขนาดนี้แล้วยังไม่รู้เรื่องรู้ราวอะไรอีก! ชอบ!เข้าใจมั้ยวะ!ว่าฉันชอบเธอยัยบื้อ! และผมก็เพียงแค่คิดเท่านั้น

 

 

“..ฉันรู้สึกดีกับเธอ”

 

“…”

 

“ฉันคิดว่า..ฉันชอ..” ปากแม่งจะพูดแต่ไอเสียงเวรนั่นอะไร!

 

 

   ตี้ดดดด ตี้ดดดดด ตี้ดดดด

 

 

“โทรศัพท์..” ฟางบอกกับผมแล้วชี้ไปที่กระเป๋ากางเกง ผมจึงทำได้แค่ผละออกจากฟางอย่างขัดใจ ล้วงในกระเป๋าของตัวเองดูเบอร์ว่าใครเป็นคนโทรมาขัดจังหวะผม..

 

  เวลากูจะบอกชอบยัยนี่มันจะมีอะไรมาขัดตลอดเวลาเลยใช่มั้ยวะ!กรรม!

 

  [บ้าน]

 

“ที่บ้าน..ไม่รับเว้ย!” เพียงแค่ผมเห็นเบอร์ก็พอจะรู้แล้วว่าอาจจะเป็นคนที่บ้านโทรมาตามผม! แต่แล้วทำไมวะ!ไล่ผมเองไม่ใช่หรอ!อยากให้ผมออกจากบ้านมากไม่ใช่รึไง! ยังไงก็ไม่รับหรอก!

 

 

“พี่ป๊อป..รับเดี๋ยวนี้นะ” ผมหันไปหาฟางที่จับข้อมือของผมไว้

 

 

“รับทำไม..พวกเขาเป็นคนไล่ฉันออกจากบ้านนะยัยบื้อ!”

 

 

“อาจจะมีเรื่องอะไรก็ได้นะพี่ป๊อป..รับโทรศัพท์เถอะ”

 

   โถ่เว้ย!!!เลิกทำสายตาอ้อนวอนแบบนั้นสักทีได้มั้ยวะ! และผมก็จำใจยกโทรศัพท์ขึ้นเตรียมเลื่อนหน้าจอกดรับโทรศัพท์อย่างขัดใจ

 

“เพราะเธอเลยนะยัยบื้อ!ทำให้ฉันขัดใจตัวเองแบบนี้น่ะ” ผมกดรับมันครับ

 

“ฮัล..”

 

(คุณป๊อปคะ คุณหนูคะ..รีบกลับบ้านเถอะค่ะ ฮึกฮือ)

 

“ป้าน้อม เกิดอะไรขึ้น..มีอะไรครับ” ผมหันไปทองฟางที่ดูกังวลไม่ต่างจากผมเช่นกัน

 

(คุณผู้ชายค่ะ ฮึก ฮือคุณภาคิน..) ผมไม่รอฟังคำต่อไปของป้าน้อม รู้แค่เพียงว่าผมต้องรีบกลับบ้าน!กลับไปหาพ่อของผม! แม่งเอ้ยยยย!!!

 

 

“ฟางขึ้นรถ” ผมเดินไปอีกฝั่งของรถแล้วเปิดประตูรถอย่างรวดเร็ว เช่นเดียวกับฟางที่ดูกังวลไม่ต่างกัน และทันทีที่เราขึ้นมาบนรถฟางก็พูดขึ้น ก่อนที่รถจะเคลื่อนออกไป

 

“พี่ป๊อป..เกิดอะไรขึ้น”

 

“ฉันต้องรีบกลับบ้าน..พ่อ..พ่อคงอาการกำเริบ”

 

   ใช่ครับ..มีเพียงแค่ผมกับแม่ที่รู้ว่าพ่อเป็นโรคหัวใจอยู่..แต่ผมก็คิดว่าเขาต้องกินยาอยู่ทุกวัน เลยไม่ค่อยกังวลแล้วยิ่งมียัยแม่มดนั่นอยู่แล้วผมก็หายห่วง..ไม่สิ..อาจจะยิ่งแย่ลงก็ได้

 

“คุณภาคิน..”

 

“โถ่เว้ย! ฉันเคยบอกพ่อแล้วว่าให้เลิกยุ่งกับยัยแม่มดนั่น!ก็ยังติดมันหัวปักหัวปำ!”

 

   ผมรู้สึกที่ขอบตาที่ร้องผ่าวของตัวเอง ตอนนี้ผมเป็นห่วงพ่อผมเป็นห่วงว่ามันอาจจะเกิดขึ้นเหมือนหลายปีก่อน แต่แล้วความกังวนั้นก็ลดน้อยลงไปเมื่อผมรู้สึกทึงสัมผัสอุ่นๆที่มือของตัวเอง

 

“ไม่ต้องกลัวหรอกพี่ป๊อป..คุณภาคินต้องไม่เป็นไรอยู่แล้ว”

 

   ผมหันไปหาฟางใบหน้าหวนกำลังยิ้มให้ผม มันทำให้ใจของผมพองโตขึ้นมาอีกครั้ง ผมเลื่อนมือตัวเองออกแล้วเข้ากอบกุมมือฟางไว้แทนที่

 

 

“แค่มีเธออยู่ข้างๆ..ฉันก็ไม่กลัวอะไรหรอก” เพียงแค่มีฟางอยู่ตรงนี้ผมก็ไม่กลัวอะไรแล้วจริงๆนะ..แค่อยู่กับผมก็พอ

………….ต่อ…………….

  ฉันเห็นพี่ป๊อปกังวลอยู่มาก แล้วไหนจะน้ำตาที่มันเอ่อคลอรอบดวงตาพี่ป๊อปอีก ฉันร็ว่าพี่ป๊อปเองก็รักคุณภาคินไม่ต่างกัน..รักมากด้วย และฉันก็คงทำได้แค่เพียงพูดให้กำลังใจพี่ป๊อปอยู่ข้างตรงนี้ ฉันเลยเลื่อนมือตัวเองเข้ากอบกุมมือพี่ป๊อปเพื่อปลอบประโลม

 

 

“ไม่ต้องกลัวหรอกพี่ป๊อป..คุณภาคินต้องไม่เป็นไรอยู่แล้ว”

 

 

   ฉันลูบหลังมือพี่ป๊อปเบาๆแล้วยิ้มให้กับเขา ฉันหายโกรธพี่ป๊อปไปตอนไหนก็ยังไม่รู้..แต่ที่รู้คือฉันอยากอยู่ข้างๆเขา ทว่าใจของฉันกลับเต้นแรงขึ้นเป็นทวีคูณ เมื่อพี่ป๊อปเลื่อนมือขึ้นแทนที่มือของฉันแล้วกอบกุมมือฉันแทน

 

 

“แค่มีเธออยู่ข้างๆ..ฉันก็ไม่กลัวอะไรหรอกนะ” พอกันทีกับใจดวงนี้ ฉันห้ามใจตัวเองไม่ได้..และห้ามยังไงมันก็ไม่อยู่ ฉันคิดว่าบางทีฉันเองแหละที่ไม่เคยตัดใจจากพี่ป๊อปได้เลย

 

  จนในที่สุดเวลาที่ผ่านไปอย่างรวดเร็ว รถพี่ป๊อปก็จอดอยู่หน้าบ้าน พี่ป๊อปลงจากรถพร้อมๆกับฉัน ถ้ามองไปรอบๆบ้านแล้วก็มีนักข่าวเต็มพื้นที่และรถพยาบาลที่คงจะมารับคุณภาคินเช่นกัน..

 

   และเมื่อฉันเดินมาหยุดอยู่หน้าประตูพร้อมพี่ป๊อปเสียงชัตเตอร์ก็กดรัวอย่างรวดเร็ว พี่ป๊อปมองมาทางฉันเราทั้งสองสบตากันอยู่สักพัก

 

 

“ฟาง…ที่ฉันจะทำต่อจากนี้ฉันบอกกับเธอก่อนเลยว่าฉันไม่ได้แสดง..”

 

“หื้อ?”

 

   O_O !!! ทันทีที่ฉันกำลังสงสัยอยู๋นาน มืออุ่นๆของพี่ป๊อปก็คว้ามือของฉํนไปกอบกุมอีกครั้ง

 

 

“ฉันทำตามมความรู้สึกจริงๆ..ไม่ได้แสดงรู้ไว้ด้วยล่ะ” ฉันกระพริบตาปริบๆสองทีแล้วทำได้แค่เดินตามพี่ป๊อปต้อยๆ เสียงชัตเตอร์ยิ่งดังกระหน่ำขึ้นเรื่อยๆ

 

 

“ป้าน้อม!พ่อล่ะ!” พี่ป๊อปถามป้าน้อยด้วยความกังวล แล้วกอบกุมมือฉํนไว้แน่น

 

 

“คุณผู้ชายอยู่บนห้องค่ะ ฮึก พยาบาลกำลังเข้าไปช่วยอยู่ ฮึก ฮือ” จากที่ฉันได้ยินฉันคิดว่าคุณภาคินคงเป็นหนักอยู่ไม่น้อย ฉันเงยหน้ามองเสี้ยวหน้าพี่ป๊อปที่เห็นถึงความกังวล พี่ป๊อปพาฉันไปข้างบนห้องอย่างรวดเร็ว

 

  และทันทีที่เรามาถึงหน้าห้อง ฉันก็เห็นพยาบาลและบุรุษพยาบาลที่กำลังอยู่ช่วยคุณภาคินอยู่ตรงนั้นและข้างๆก็คือคุณระวี…หล่อนมองมาทางพวกเราก่อนจะแสยะยิ้มร้าย

 

“ป๊อปปี้..” คุณระวีเดินมาใกล้พี่ป๊อปแล้วจับแขนพี่ป๊อปอย่างรวดเร็วแต่พี่ป๊อปกลับสะบัดมือทิ้งแล้วผลักหล่อนจนเซ ก่อนที่จะดึงฉันไปไว้ข้างหลัง

 

 

“ไปซะ..ไปจากที่นี่!แล้วเลิกยุ่งกับครอบครับผมสักที!” พี่ป๊อปชี้ไปด้านนอกแล้วตะคอกเสียงใส่หล่อนจนคุณระวีตื่นตระหนก

 

 

“..ฉันรักเธอนะป๊อปปี้ อย่าไล่ฉันเลยนะ”

 

 

   หล่อนเดินเข้ามาใกล้พี่ป๊อปแต่พี่ป๊อปกลับถอยหลังหนีแล้วผลักหล่อนจนล้ม ฉันมองดูพี่ป๊อปกับคุณระวีสลับกัน..และฉันก็พอจะรู้ว่าพี่ป๊อปไม่ชอบคุณระวีมากแค่ไหน..อาจจะถึงขั้นเกลียดเลยก็ได้

 

 

“พอสักทีเถอะน่า!ผมไม่ได้รักคุณ!และผมก็มีคนรักอยู่แล้ว!เลิกยุ่งกับผม!”

 

“..ยัยเด็กนี่น่ะหรอ!”

 

“ใช่!ผมรักฟางได้ยินมั้ย!เราไม่ได้แสดงอย่างที่คุณคิดผมรักเธอ..ไม่ได้รักคุณเลย..แม้แต่นิดเดียว” พี่ป๊อปพูดจบก็เดินลงไปด้านล่าง เมื่อพยาบาลพาคุณภาคินลงไปเช่นกัน

 

 

  ฉันไม่รู้ว่าพี่ป๊อปพูดออกมาจากใจจริงรึเปล่า แต่ฉันรู้สึกได้..ฉันรู้สึกถึงความจริงใจของพี่ป๊อปที่มีต่อฉัน..เพียงแค่บางที บางทีที่ฉันคิดว่าพี่ป๊อปรักฉันจริงๆ ไม่ใช่การแสดง..ไม่ใช่เพียงอารมณ์ แต่เป็นความรู้สึกจริงๆ

 

 

  แต่ยังไงซะ..ฉันก็ไม่เข้าข้างตัวเอง..ไม่อยากคิดไปเองอีกต่อไป อยากได้ยินบ้างสักนิด..พูดกับฉันออกมา ไม่ใช่แค่อารมณ์ชั่ววูบไม่ใช่การหลอกลวงให้ฉันเจ็บเล่นๆ ฉันอยากได้ยินคำนั้น..คำที่ฉันหวังคำที่ฉันอยากได้ยินจากปากพี่ป๊อปสักครั้ง..คำว่ารักไงคะ..

 

 

“ไปโรงพยาบาลกัน” พี่ป๊อปจับมือฉันแล้วพาขึ้นรถอย่างรวดเร็ว

 

“พี่ป๊อป..”

 

“ฉันไม่รู้หรอกนะว่าเธอจะคิดยังไงกับสิ่งที่ฉันบอกไป..แต่ฉันน่ะ..”

 

 

“…” อีกแล้ว…เป็นแบบนี้อีกแล้ว คำพูดที่มันเหมือนจะออกมาให้ฉันใจเต้นเล่นๆรึไงกัน

 

 

“…ฉันไม่ได้เกลียดเธอหรอกนะยัยบื้อ..ไม่ได้ต้องการให้เธอเลิกชอบฉันด้วย”

 

 

“แล้วต้องการอะไร”

 

 

 

“ต้องการ…ให้เธอกลับมาชอบฉันเหมือนเดิม”

 

   ชอบเหมือนเดิม…ฉันได้ยินคำนี้จากปากพี่ป๊อปหลายครั้งแต่เพียงฉันแค่ไม่แน่ใจว่าพี่ป๊อปต้องการจะสื่ออะไรกับฉันกันแน่..

 

   จะผิดมั้ยถ้าฉันอยากให้พี่ป๊อปชัดเจนกว่านี้…

 

   ไม่นานเราก็ถึงโรงพยาล ฉันกับพี่ป๊อปลงจากรถพร้อมกัน และพี่ป๊อปก็ทำไว้เหมือนเดิม

 

 

“วันนี้ฉันขอจับมือเธอทั้งวันเลยนะ” พูดจบก็ปล่อยให้ฉันใจเต้นแรงอยู่คนเดียว บ้าไปแล้วหรอไอพี่ป๊อปบ้า!

 

  พี่ป๊อปกับฉันมาหยุดอยู่ตรงหน้าห้องฉุกเฉิน พี่ป๊อปนั่งแหมะอยู่กับที่และฉันที่อยู่ข้างๆ พี่ป๊อปกุมขมัยตัวเองอีกครั้ง ส่วนฉันได้เพียงแค่ลูบหลังมือพี่ป๊อปเบาๆ

 

“ไม่เป็นไรนะพี่ป๊อป..”

 

“อื้อ ฉันไม่เป็นไร” ดูจากน้ำเสียงก็รู้ว่ากำลังโกหก โกหกล้วนๆเลยค่ะ

 

“ฉันรู้ว่าพี่โกหก ทำไมชอบพูดโกหก..พูดความจริงออกมา..ไม่ได้หรอ” ประโยคหลังฉันพูดเสียงเบา  พี่ป๊อปคงไม่รู้ว่าความจริงที่ฉันว่ามันรวมถึงเรื่องเราด้วย

 

 

“อยากให้พูดอะไรล่ะยัยบื้อ..ฉันรู้นะว่าเธอคิดอะไร” รู้ได้ไงวะ!

 

 

“คิ..คิดอะไร” ฉับเบี่ยงหน้าหนีไปอีกทาง ให้ตายเถอะยัยฟาง! โกหกไม่เก่งเลย!

 

 

“หึ..ฉันทำขนาดนี้ถ้าเธอไม่รู้ก็คงบื้อเต็มทีแล้วล่ะ”

 

 

“หยุดพูดเลยนะ!..ฉันไม่รู้อะไรทั้งนั้น” ฉันตีเข้าที่แขนพี่ป๊อปอย่างแรง ชิ!ไม่บอกแล้วจะรู้มั้ยล่ะ!

 

“…เธอไม่ได้เลือกไอมิน..ใช่มั้ย” ฉันหันขวับไปตามเสียงของพี่ป๊อป..รู้อีกแล้วหรอ

 

“..ไม่ใช่สักหน่อย”

 

“นั้นเธอเลือกใครล่ะ..ฉันหรือไอมิน”

 

   ถามอย่างนี้ไม่นึกถึงคนตอบคำถามเลยรึไง! ฉันได้เพียงแค่กระพริบตาสองที พี่ป๊อปไม่ได้กังวลแล้วใช่ป่ะเนี่ย!

 

 

“ไม่เลือกทั้งนั้น”

 

 

“ยัยผู้หญิงสองใจ” ห้ะ?!

 

 

“ว่าไงนะ?!”

 

 

“เหอะ แค่นี้ก็เลือกไม่ได้…เดี๋ยวก็จับทำเมียยัดเยียดมาเป็นแฟนซะเลยนี่”

 

   อะ…ไอบ้า! เขินนะเฟ้ยไอพี่บ้า!

 

“-///-“

 

"หึ"  พี่ป๊อปหันกลับไปมองบานประตูห้องฉุกเฉินที่ปิดสนิทอีกครั้งและดูเหมือนครั้งนี้จะสื่อถึงแววตาเศร้าออกมาด้วย

 

   เขาลุกขึ้นจากเก้าอี้แล้วเดินไปหน้าประตูห้องฉุกเฉิน พี่ป๊อปเอาหัวตัวเองพิงไว้กับบานประตู...

 

 

“คุณภาคินจะต้องไม่เป็นอะไรแน่ค่ะ”  ฉันลุกขึ้นตามไปแล้วฉันก็คว้ามือมากุมไว้อีกครั้งและกระชับมันให้แน่นขึ้น

 

"....."

 

"...อย่ากลัวไปเลยนะ"

 

“….ฮึก เพราะฉันผิดคนเดียว…ถ้าฉันดูแลพ่อดีกว่านี้..ฮึก พ่อคงไม่ต้องเป็นแบบนี้”  ตอนนี้ฉันสงสารพี่ป๊อปจับใจ  พี่ป๊อปในมุมอ่อนแอแบบนี้ถือเป็นครั้งแรกที่ฉันเห็นน้ำตาของเขา…มันทำให้ฉํนรู้ว่าฉันทิ้งเขาไปไม่ได้แล้วล่ะ

 

 

“พี่ป๊อป…ยังมีฉันนะ”  สุดท้ายฉันก็ตัดสินใจค่อยๆเขยิบตัวเข้าไปใกล้แล้วเขย่งเท้าสวมกอดพี่ป๊อปอย่างเชื่องช้าแต่อ่อนโยน  ฉันเอนหัวตั้งไว้บนไหล่ของพี่ป๊อป…

 

“เชื่อฉันนะคะ…ฉันจะอยู่ข้างๆพี่ป๊อปแบบนี้เสมอ” 

 

   และฉันก็รับรู้ได้ถึงแรงกอดตอบจากพี่ป๊อป เขากอดรัดเอวฉันแน่นมากขึ้นตามตวามรู้สึก น้ำตาใสที่กระทบบนหัวไหล่ฉันมันทำให้ฉันต้องร้องไห้ตาม..

 

 

“ฮึก…ขอบคุณนะ ขอบ ฮึก ขอบคุณ..จริงๆ” พี่ป๊อปกระชับอ้อมกอดแน่นฉันเองก็ไม่ได้ว่าอะไร 

 

   กอดครั้งนี้ไม่ได้ดูรู้สึกอึดอัดเลยสักนิดแต่มันกลับอบอุ่นและเป็นกอดที่มีค่าพิเศษที่สุด…

 

   เรากอดกันอยู่เนิ่นนานจนสุดท้ายฉันก็ต้องเป็นฝ่ายค่อยๆผละออกเมื่อจู่ๆสายตาฉันดันไปเห็นคนตรงหน้าอีกฟากที่กำลังเดินมาตรงนี้….

 

   พี่ป๊อปมองฉันอย่างมึนงงแล้วเขาก็หันหลังไปมองตามสายตาของฉัน…

 

 

“จินนี่…”

 

---

อัพให้แล้วตามคำเรียกร้อง แงงงงงงTT มาลุ้นกันเต้อะว่าจะมีดราม่ารึเปล่าาาา ใกล้จะจบแล้วนะสำหรับเรื่องนี้TT ดีจายยยยย5555  โหวตกันได้สม่ำเสมอนะฮะ  จะรับอัพต่อในวันพรุ่งนี้ บรั้ยบรายยยย