แอบรัก

ตอนที่56

 
   วันนี้ก็เป็นอีกวันที่ผมสามารถมาโรงเรียนได้แล้วและแน่นอนว่าผมตรงดิ่งไปหาไอเพื่อนเวรทั้งสองคน
 
“เห้ยไอป๊อป! มึงไปไงมาไงวะ แล้วเมื่อวานทำไมไม่มาเรียน”  ไอโทโมะเอ่ยทักผมขึ้น
 
“ฟางอยู่ไหน” ผมเอ่ยถามขึ้นโดยม่สนใจคำถามก่อนหน้านี้
 
“อะไรของมึง”
 
“พวกมึงเห็นฟางบ้างรึเปล่า”
 
“ทำไมวะ เกิดอะไรขึ้น?!”
 
   โว๊ยยยยยยยยยยยยยยย
 
“มึงอย่าพึ่งถามมากได้มั๊ยวะ! แม่ง! พวกมึงตอบคำถามกูมาก่อน!” ผมทบอยากจะกระโจนเข้ากะชากคอไอสองเพื่อนนี้ให้มันรู้แล้วรู้รอด!
 
“เห้ย…!”
 
   ผลั๊วะ!!
 
   หน้าผมหันไปอีกทางเมื่อผมรับรู้ถึงใบหน้าที่ถูกต่อยจากหมัดของใครบางคน…
 
“เห้ย! ไอป๊อป!”  ไอเขื่อนและไอโ?โมะวิ่งกรูเข้ามาหาผมด้วยความตกใจ
 
   เมื่อผมเงยหน้าคนที่ผมคิด…มันก็ใช่จริงๆ
 
   เควิน…
 
“ทำไรของมึงวะ ไอน้อง!” โทโมะกำลังทำท่าว่าจะชกเควินเข้าให้ถ้าไม่ติดตรงที่…
 
“หยุดเดี๋ยวนี้นะ!” เมียมันมาครับ -_-
 
“แก้ว..”
 
“ที่เควินทำน่ะ ถูกต้องแล้ว!” แก้วเดินเข้ามาแกะมือของไอโทโมะที่ชายเสื้อเควินออก แล้วพูดขึ้นจนพวกผมสามคนเงียบ..
 
“พี่ป๊อปทำแบบนั้นกับฟางได้ยังไง! พี่แม่งโคตรหน้าตัวเมียเลยว่ะ!”  แก้วเอ่ยโพร่งออกมา
 
 
   นี่ถ้าไม่ติดว่าเป็นผู้หญิงและแฟนไอโทโมะนะ..ป่านนี้คงไม่มีชีวิตรอดอยู่หรอก
 
 
“แก้ว…ทำไมต้องด่าไอป๊อปแบบนั้น”  ไอโทโมะนี่ก็เป็นห่วงผมซะเหลือเกิน
 
“ฉันพูดผิดตรงไหน! นี่พี่ป๊อป…”  แก้วเดินเบี่ยงเข้ามายืนตรงหน้าผมแทน
 
“….”
 
“…ถ้าไม่ได้รักฟางจริงก็เลิกให้ความหวังเพื่อนแก้วซะ..เพราะฟาง…”
 
“….”
 
 
 
“..เขาไม่เคยตัดใจจากพี่ได้เลย”
 
“….”
 
“ดังนั้น…พี่ควรจะเลิกยุ่งกับฟางได้แล้ว!”
 
   ผมได้แต่ยืนนิ่งอึ้งกับคำพูดของแก้ว ฟางยังคงชอบผมอยู่จริงๆ…
 
“แก้ว..ฟางอยู่ไหน” ผมถามเสียงเรียบ
 
“มึงไม่ต้องมายุ่งกับฟาง!!”  ไอเด็กเควินเข้ามาผลักผมจนเซ ผมได้เพียงแค่ยืนนิ่งอยู่ตรงนั้นด้วยเรี่ยวแรงที่อ่อนล้า หัวใจที่เหมือนโดนกรีดจนรวดร้าว
 
 
“กูถามว่าฟางอยู่ไหน..มึงบอกกูก่อนได้มั้ยวะ..” ผมเอ่ยด้วยเสียงจริงจัง ทุกคนมองมาทางผมเป็นตาเดียวในขณะที่สายตาผมยังคงจ้องอยู่ที่เควินอย่างรอคำตอบ
 
 
“กูจะบอกมึงไปทำไมวะ..มึงก็แม่งเหี้ยอยู่วันยังค่ำ..มึงก็คอยแต่ทำร้ายฟาง ถ้ากูบอกมึงก็เหมือนกู..ทำให้ฟางเสียใจ”
 
   ผมมองมันด้วยแววตาขอร้อง คำพูดของเควินทำเอาผมพูดไม่ออก มันก็จริงอยู่ที่ว่าผมคอยทำร้ายจิตใจฟาง แต่ตอนนี้ผมก็รู้แล้ว..ว่าผมขาดฟางไม่ได้
 
 
“กูขอร้อง..” ผมได้เพียงแค่หย่อนตัวเองลงบนพื้นด้วยความรู้สึกผิด ผมนั่งคุกเข้าต่อหน้าเควินเชยตามองแก้วและเควินสลับกัน..เพียงแค่ผมได้รู้ว่าฟางอยู่ไหน ผมก็จะไม่ขออะไรอีกเลย
 
 
“…มึงเลิกยุ่งกับฟางสักทีเถอะว่ะ..ถ้ามึงไม่คิดอะไรกับฟาง มึงก็ควร..”
 
 
“..กูชอบฟาง กูรู้..ว่ากูมันเหี้ยแค่ไหน แต่กู..กูขาดฟางไม่ได้ กูขอร้องล่ะเควิน..กูอยากพบฟางจริงๆ..”
 
  ผมนั่งค้ำเข่าตัวเองอย่างรู้สึกผิด เพียงแค่ให้โอกาสผม เพียงแค่ให้ผมได้คุยกับฟาง..ได้ปรับความเข้าใจ ผมอยากขอแค่นี้…
 
 
 
“…กูอยากให้มึงชัดเจน กูไม่อยากเห็นฟางต้องเจ็บ..เพราะมึงอีกแล้ว” เควินบอกกับผมด้วยน้ำเสียงเรียบ ผมไม่รู้ว่าเควินจะให้โอกาสผมอีกรึเปล่า แต่ผมรู้ว่าเควินไม่ได้โกรธผมแล้ว…
 
 
“…แล้วมึงจะบอกกูได้มั้ยว่าฟางอยู่ไหน”
 
                                        ……………..ต่อ…………….
  ฉันยังคงนั่งอยู่ที่เดิม..นั่งคิดเรื่อยเปื่อย นั่งนึกถึงแต่หน้าของพี่ป๊อป..ที่มันยังคงลอยอยู่ในหัวฉัน ฉันจึงตัดสินใจลุกจากที่นั่งแล้วเดินออกไปจากตรงนี้ ฉันตรงดิ่งเตรียมตัวเข้าห้องน้ำแต่แล้วเหตุบังเอิญทำให้ฉันชนกับใครบางคน…
 
 
“พี่มิน!” ฉันเบิกตากว้าง พี่มินมายืนอยู่ตรงหน้าฉันได้ยังไง..พี่มินไม่ได้ไปเที่ยวหรอ
 
“ฟาง..บังเอิญจังนะ”
 
“ค่ะ..แล้วพี่มินไม่ได้ไปเที่ยวหรอ” ฉันเอียงคอถามก่อนที่ฉันจะโดนฝ่ามือหนาวางแหมะอยู่บนหัวฉัน
 
“ฉันกลับมาก่อนน่ะ..อยากเจอเธอ” ฉันรู้สึกใจกระตุกวูบ ฉันฝืนยิ้มให้พี่มินก่อนที่พี่มินจะเข้ากอบกุมมือของฉันไว้
 
“…คะ?”
 
 
“เธอรักฉันรึเปล่าฟาง…ที่เธอคบกับฉัน..เราสองคนรักกันหรือมีเพียงแค่ฉันคงเดียวที่รักเธอ..” ฉันมองหน้าพี่มินด้วยความตกใจ ฉันไม่คิดว่าพี่มินจะถามแบบนี้กับฉัน..ฉันจึงได้แค่สบตาพี่มินอย่างสื่อความหมาย..ก่อนจะเลื่อนมือกอบกุมมือพี่มินบ้าง
 
 
“..พี่มินเป็นผู้ชายที่ดีมากเลยค่ะ…ใครๆก็ชอบพี่มินทั้งนั้น ฟางเองก็ชอบพี่มิน..”
 
“ชอบ…ชอบในฐานะอะไรหรอฟาง ชอบฉันในฐานะคนรัก..หรือชอบฉันในฐานะพี่ชาย ชอบฉันเพราะอยากตัดใจจากไอป๊อป..เธอขอบฉันแบบไหนหรอฟาง”
 
   ฉันสบตากับพี่มินอีกครั้ง ความรู้สึกสับสนและรู้สึกอึดอัดเริ่มก่อตัวขึ้นมาในใจของฉัน.. นั่นสิ..ฉันชอบพี่เขาแบบไหนกันแน่
 
 
“…พี่มิน คือฉัน..” ฉันอยากจะพูดคำนั้นกับพี่มิน..ฉันควรบอกรักเขาสิ ฉันควรทำอย่างที่คนเป็นแฟนเขาทำกัน..แต่ทำไม
 
   ทำไมฉันรู้สึกเหมือนมีเส้นบางๆกั้นเราไว้ และมันคอยบอกกับฉันว่าไม่ใช่พี่มิน..คนๆนั้นไม่ใช่พี่มิน…แต่เป็น..
 
 
“เธอยังชอบไอป๊อปอยู่ใช่มั้ยฟาง..ที่เธอคบกับฉันก็เพราะเธออยากประชดมันหรอฟาง..บอกฉันมาสิ”  พี่มินเลื่อนมือขึ้นมาวางไว้บนบ่าของฉันแล้วเขย่ามันเบาๆ ฉันได้เพียงแค่ก้มหน้ารู้สึกผิด
 
  ทำไมฉันถึงรู้สึกเจ็บปวดแบบนี้…
 
  ทำไมชีวิตฉันต้องเจอเรื่องแบบนี้ด้วย..
 
 
“ปล่อยยัยบื้อซะ!” เสียงหนึ่งดังลัดรอดออกมาจากข้างหลังของฉัน พี่มินชายตามองทางด้านหลังฉันแล้วกระตุกยิ้ม ฉันจึงตัดสินใจหันกลับไปบ้าง
 
“พี่ป๊อป…”
 
“เห่อะ! มึงมาทำไมวะไอป๊อป คนเป็นแฟนเขาจะคุยกัน” พี่มินเน้นคำว่าแฟนบอกพี่ป๊อป ส่วนฉันไดเพียงแค่มองหน้าพี่ป๊อปอย่างเจ็บปวด
 
 
“แฟนหรอวะ..เห่อะ!เคยถามฟางแล้วหรอว่าเขาอยากเป็นแฟนกับมึง”
 
  ……….ต่อ……………
 
  โกรธครับ ตอนนี้ผมกำลังโกรธและโมโหไอมินมัน ผมยืนมองมันกับฟางมาสักพักแต่เพียงแค่ผมได้ยินคำถามสุดท้ายของมันผมก็รู้ในทันทีว่ามันกำลังจะทำให้ฟางร้องไห้..ซึ่งผมก็ไม่อยากให้มันเป็นแบบนี้
 
 
  ผมจึงตัดสินใจเดินออกมาจากตรงนั้นแล้วหันมาเผชิญหน้ากับมัน ให้ตายเถอะครับ!ฟางกำลังสั่นเทา
 
“เห่อะ! มึงมาทำไมวะไอป๊อป คนเป็นแฟนเขาจะคุยกัน” ไอสัด!ผมเลือดขึ้นหน้าก่อนที่ผมจะมองหน้าฟางสลับกับมัน แค่นี้ผมก้รู้แล้วว่าไอมินมันเพ้อไปคนเดียว
“แฟนหรอวะ..เห่อะ!เคยถามฟางแล้วหรอว่าเขาอยากเป็นแฟนกับมึง” ผมพูดครับ เมื่อผมเห็นมันกำมือแน่นผมจึงเดินเข้าไปหาฟางเรื่อยๆแต่สายตายังคงจับจ้องไอมิน
 
  จนตอนนี้กลายเป็นว่าผมยืนอยู่ข้างหน้าฟางและไอมินก็ยืนข้างๆหลังฟาง..เป็นไงเป็นกันวะ!
 
“มึงดูปากกูนะไอเหี้ยมิน..”
 
“…”
 
“กู-จะ-เอา-ฟาง-กลับ-มา” ผมพูดจบก็คว้าแขนของฟางจนฟางเซมาทางผม แต่ไอมินก็คว้าแขนฟางไว้เช่นกัน ตอนนี้เราเหมือนกำลังแย่งผู้หญิงคนเดียวกัน
 
 
“กูไม่ให้..มึงคิดว่ามึงดีตรงไหนที่คิดจะเอาฟางไป” น่าถีบชิบหายเลยครับ!ผมมองฟางที่ก้มหน้าก้มตาอยู่อย่างนั้น ผมแม่ง!โคตรไม่ชอบเวลายัยนี่เป็นแบบนี้เลยว่ะ!
 
 
“ยังไง..ฟางก็ยังชอบกู..ไม่ได้ชอบมึง..”
 
 
“มึงรู้ได้ไงวะ! ฟางบอกมึงหรอ” ดูสายตามันน่านัก!แต่เห็นว่าฟางอยู่ข้างหน้าผมนะผมเลยไม่ต่อยมันไป..ยัยบื้อควรจะตอบแทนผมนะ
 
“..ถึงฟางจะไม่ชอบกู แต่กูก็ไม่ยกฟางให้กับมึง..”
 
“เหี้ยจริงๆว่ะ...”
 
 
“พอสักที..” ผมกับไอมินก้มมองดูฟางที่เงยหน้าสบตาผมกับไอมินสลับกัน ก่อนที่ฟางจะค่อยๆแกะมือผมออก..

ค้างมากไรมาก และยังดึกมาก ยังไงก็ขอเม้นมากๆนะ ขอบคุณงับ