แอบรัก

ตอนที่55

 

"ฉันบอกให้ลงไป! ฟังภาษาคนไม่รู้เรื่องรึไง!” ผมตะคอกใส่หน้าฟางอย่างแรงด้วยความโมโห

 

   ในเมื่ออยากจะไปหมันมากก็ไปเองก็แล้วกันสิวะ..ผมไม่ใช่คนขับรถของยัยนี่สักหน่อย!

 

“แต่นี่มันทางด่วนเลยนะ”

 

“ใช่! ถ้าอยากไปหามันมากก็ลงไปเลย ฉันไม่ใช่คนขับรถของเธอ”

 

“….จะปล่อยฉันตรงนี้โดยไม่สนเลยใช่มั๊ยว่าฉันจะเป็นยังไง?” ฟางเอ่ยเสียงแข็งใส่ผม

 

   ก็แล้วไง? ตอนนี้ไม่มีอะไรสามารถควบคมอารมณ์ผมไว้ได้

 

“ เรื่องของเธอสิ ฉันไม่ได้รู้สึกอะ..”

 

   ปัง!

 

   เสียงประตูรถปิดลทันทีทั้งๆที่ผมยังพูดไม่ทันจบ…

 

   เออดี! ให้มันได้แบบนี้เส้! 

 

   เมื่อฟางลงจากรถผมไปผมก็ไม่ได้นึกสนใจอะไรเลยแม้แต่นิดเดียวเพราะตอนนี้อารมณ์โกรธผมมันมีมากกว่า

 

  ผมอุตส่าห์ยอมเสียศักศรีของตัวเองเพื่อเชื้อชวนให้ผู้หญิงนอนบ้าน มันเป็นครั้งแรกที่ผู้หญิงคนอื่นเข้าไปนอนในห้องของผม และฟางก็เป็นผู้หญิงคนแรกที่ผมนอนกอดบนเตียงรองลงมาจากแม่..

 

   ผมแล่ยรถออกไปตามเดิมโดยปล่อยทิ้งให้ฟางอยู่ตรงนั้น...ผมคิดว่าอารมณ์ผมตอนนี้มันหยุดไม่ได้เอาซะเลย!

 

“เธอนี่ร้ายนักนะ…”

“….”

“ทำให้ฉันต้องร้องไห้เนี่ย…”

 

“พี่ป๊อป…อย่าร้องสิคะ อย่าร้องนะ..” ถึงหน้าเราจะใกล้กันแต่ฟางก็ยังใช้มือข้างหนึ่งของเธอเอื้อมมาสัมผัสกับหน้าของผม

 

   หลากหลายเหตุการณ์ พุ่งเข้ามาในหัวสมองของผมทั้งเรื่องที่ผมได้นอนกับฟางเมื่อคืนและเรื่องที่เราจูบกันมันเหมือนมีของแข็งขนาดใหญ่ป่ใส่หัว มันมึนและงงไปหมด..

 

“โถ่เว้ย!”  ผมตบเข้าที่พวงมาลัยอย่างโมโห

 

   เพราะสุดท้าย…ผมเองที่ต้องเลี้ยวรถกลับ…

 

“ยัยบื้อ ทำให้ฉันชอบไม่พอ…ยังจะทำให้ฉันห..” หึง? ผมกำลังหึงั้นหรอ?

 

   โห้ยยย ไม่ใช้หรอกม้างงง ผมไม่ได้งี่เง่าขนาดนั้นป่ะครับ

 

…………………..ต่อ………………

 

   ฮึก..ทำไมพี่ป๊อปถึงได้ใจร้ายแบบนี้กันนะ…มีหัวใจบ้างรึเปล่าก้ไม่รู้

 

   ฉันได้แต่เดินเตร่ไปเรื่อยๆอย่างไร้จุดหมาย ก็แหง่ล่ะ ถูกทิ้งกลางถนนแบบนี้ฉันจะไปไหนได้ยังไง…หยาดน้ำตาที่ไหลออกมาไม่หยุดหย่อนเป็นเครื่องเตือนใจอย่างดี ว่าพี่ป๊อปยังไงก็เป็นพี่ปอปอยู่วันยังค่ำ…

 

   พี่ป๊อปคนใจร้าย…

 

“….จะปล่อยฉันตรงนี้โดยไม่สนเลยใช่มั๊ยว่าฉันจะเป็นยังไง?”

 

“ เรื่องของเธอสิ ฉันไม่ได้รู้สึกอะ..”

 

   ปัง!!

 

   ตอนนั้นฉันรู้ดีว่าพี่ป๊อปกำลังจะพูดอะไร…เขาไม่ได้รู้สึกชอบฉันหรือรักฉันบ้างเลยสักนิดเดียว แสดงว่าเมื่อคืนนี้ก็คงจะให้ความหวังฉันตามเคย…ฉันควรจะคิดได้ตั้งนานแล้วว่าถึงยังไงพี่ป๊อปก็ไม่มีวันคิดอะไรกับคนอย่างฉันได้หรอก..

 

“ฮึก ฮือออ” ฉันยืนอยู่บนทางดวนตอนนี้มันมีรถแทบจะเฉี่ยวหลังฉันหลายสิบคันอยู่แล้ว

 

   ตอนนี้ฉันควรทำยังไงดี…

 

   โอ๊ะ ฉันต้องโทรให้คนมารับสินะ…

 

“พี่มิน..?”  เดี๋ยวนะ ถ้าฉันกดโทรหาพี่มินก็ไม่ได้หรอก เพราะพี่มินไปเที่ยวนี่นา

 

   ถ้างั้น…

 

“เควิน!” ใช่! ฉันต้องโทรหาเควินให้มาหาฉันเดี๋ยวนี้

 

   ฉันรอสายได้ไม่นานมากนัก เควินก็รับโทรศัพท์ฉัน

 

“ฮัลโหลแก..ฮึก” ฉันเอ่ยเสียงสั่น ตอนนี้ฉันเหมือนวิญญาณขึ้นไปทุกที

 

(เห้ย! ฟาง! แกเป็นอะไรวะ นั่นร้องไห้ป่ะเนี่ย)

 

“แก..ฮึก มารับฉันหน่อยได้มั๊ย”

 

(แกอยู่ไหนบอกมาฉันมา)

 

   ฉันบอกเควินจนเสร็จสรรพ เมื่อฉันกดวางสายฉันก็เดินเลี่ยงทางทีเหมือนจะเว้นเอาไว้ให้นิดหน่อย ฉํนได้แต่ยืนรออยู่อย่างนั้น..ทำไมฉํนถึงรักคนอย่างพี่ป๊อปไปได้นะ…ฉันควรตัดใจไปซะ

 

   ปี๊ดๆ

 

   เมื่อฉันหันไป รถของเควินก็มาจอดเทียบอยู่ข้างๆเรียบร้อยแล้ว..

 

“มาเร็ว รีบขึ้นมา”  เควินบอกพร้อมกับฉันที่พยักหน้าเข้าใจแล้วเดินไปหาเขาอย่างว่าง่าย

 

   มันไม่ใช่รถที่ดูหรูหรามีฐานะแบบพี่ป๊อป แต่เป็นเพียงแค่รถจักรยานยนต์ธรรมดาๆคันนึงเท่านั้น..

 

   ฉันขึ้นซ้อนท้ายรถของเควินจนกระทั่งเควินเคลื่อนรถออกไป…

 

“ฮึก ขอบคุณนะ” ฉันซบหน้าลงกับหลังกว้างของเพื่อนสนิท แล้วปล่อยให้น้ำตาไหลรินอย่างง่ายดาย เควินไม่คงรับรู้ถึงความเปียกชื่อที่หลัง เขาจึงดึงมือของฉันมาสวมกอดเขาไว้จากข้างหลัง…

 

 

“กอดแน่นๆ..เพราะฉันจะเป็นที่พักพิงให้กับแกเอง..” 

 

   เพียงเท่านั้นแหละ..บ่อน้ำตาฉํนก้แตกออกมาจนแทบจะทะลักความเจ็บปวด เควินเป็นเพื่อนที่ดีที่สุดของฉํนจริงๆ.. ฉันได้แต่กอดเอวของเควินไว้แน่นเหมือนเป็นที่พักพิงจริงๆ

 

   เควินดีกับฉันเสมอ เขาคอยอยู่ข้างๆฉันเวลาเหนื่อยและไม่มีที่ไปและเวลาที๋ฉันต้องการเขา…

 

…………………..ต่อ……………..

   ผมเลี้ยวรถกลับทันทีที่รู้สึกใจคอไม่ดีแปลกๆ..ผมปล่อยฟางไว้กลางทางแบบนั้นได้ยังไงกัน..กูโคตรโง่เลยไอฟาย!

 

   เออครับ ผมด่าตัวเอง ผมกำลังรู้สึกกังวลร้อนลุ่มไปหมด เมื่อผมขับมายังที่เดิมแต่ผมกลับไม่เจอฟาง ไม่เห็นแม้แต่เงา..

 

“เหี้ยเอ๊ย!! อยู่ไหนของเธอวะยัยบื้อ!”  ผมกวาดตามองไปเรื่อยๆแต่ก้ไม่พบแม้แต่ร่องรอยของฟางเลยสักนิด

 

…………………..ต่อ…………..

 

   เควินขับรถพาฉันมาส่งที่หอพัก แน่นอนว่าตอนนี้ฉันไม่ได้ใส่ชุดนักเรียนดังนั่นฉันก็เข้าโรงเรียนไม่ได้…

 

“ขอบใจแกมากนะที่มาส่ง” ตอนนี้น้ำตาของฉํนเริ่มเหือดแห้งไปเยอะแล้ว แต่ยังคงหลงเหลือคราบน้ำตาอยู่ และใช่…

 

 

    เควินกำลังเช็ดคราบน้ำตานั้นให้กับฉัน..

 

 

“ร้องไห้เป็นเด็กเชียวนะแก…เลิกขี้แยสักทีสิวะ” เควินเอ่ยพร้อมรอยยิ้มที่ฉํนคิดว่ามัรป็นเสน่หือย่างนึง

 

“อื้อ รู้แล้ววว แกรีบกลับโรงเรียนไปเถอะ ขอโทษนะแกต้องโดดเรียนเลยอ่ะ..” ฉันทำสีหน้าเศร้าเพราะตอนนี้ฉันกำลังรู้สึกผิดมากๆ

 

   เควินต้องโดดเรียนเพราะฉันและมันเป็นเรื่องที่โคตรจะไม่ดีเลย ฉันไม่ชอบให้ใครต้องมาเดือดร้อนเพราะฉันจริงๆ…

 

“เออน่า แกไม่ต้องห่วงหรอก โดดคาบเดียวไม่ได้ทำให้ฉันถูกไล่ออกสักหน่อย”

 

  ยังจะมาพูดเหมือนไม่รู้สึกอะไรอีก…ทำไมไม่คิดบ้างว่าถ้าโดดจะถูกตัดเกรดน่ะ ฉันรู้สึกแย่มากๆ..

 

“ขอโทษจริงๆนะแก”

 

“แกเลิกฟุ้งซ่านสักทีจะได้ไหมฮะ ถ้าแกมัวแต่จะร่ำไห้แล้วเมื่อไหร่..เพื่อนอย่างฉันจะได้ไปเรียน?”

 

   ฉันหลุดยิ้มออกมากับคำพูดนั้น..ฉันดีใจที่เควินยอมรับและเข้าใจมัน..ว่าฉํนคือเพื่อนของเขา..

 

“ก็ได้ๆ กลับดีๆนะแก”

 

   ฉันยืนโบกมือลาเควินเมื่อรถจักรยานยนต์แล่นออกไปพ้นหอพักของฉัน…

 

“เฮ้อ..”

 

   ฉันเดินขึ้นมาบนหอพักจนกระทั้งถึงห้องพักของฉันจนเรียบร้อย…ฉันเดินตรงดิ่งไปยังเตียงนอนที่แสนจะคิดถึงพร้อมหลับตาลง…

 

“ฮึก..” น้ำใสๆก็ไหลลงมาอีกครา..

 

   ภาพของพี่ป๊อปเมื่อคืนที่เรานอนกอดกัน..จูบกัน…และมาวันนี้ที่ฉันได้รู้ทุกอย่างว่าพี่ป๊อปไม่เคยนึกถึงจิตใจของฉัน และไม่เคยยึกถึงความรู้สึกของฉํนว่าฉันจะเป็นยังไง จะเจ็บมากแค่ไหน….

 

   ปากก็บอกให้ฉันหันกลับไปชอบเขาอีกหน..ให้โอกาสเขาอีกหน..แต่พี่ป๊อปคงไม่รู้ว่าพี่ป๊อปทำฉันเจ็บมาหลายหนแบบนี้…

 

   มันสมควรแล้วหรอที่ฉันจะหันไปชอบคนที่ทำร้ายฉันซ้ำแล้วซ้ำเล่าแบบนั้น...

 

……………………ต่อ…………….

 

   มันเหมือนเป็นวันที่ผมโคตรจะหดหู่และแสนจะน่าเบื่อ…ผมกลับมายังคอนโดของผมเดี๋ยวความรู้สึกว่างเปล่า มันเหมือนโลกทั้งใบมีผมแค่คนเดียวที่ยืนโด่เดเหมือนคนไร้วิญญาณ

 

   ผมเดินตรงไปยังระเบียงห้องนอนของตัวเอง..ตอนนี้เป็นเวลาเกือบเที่ยงคืนแล้วหลังจากที่ผมไปตามหาฟางหลายต่อหลายชั่วโมง ผมพยายามติดต่อหาฟางหลานสิบสายแต่ก็ไม่รับแล้วหนำซ้ำยัยนั่นยังปิดเครื่องจนผมไม่สามารถติดต่อได้

 

 

“โว้ยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยย! ยัยบื้อ! ซื่อบื้อ! เธออยู่ไหนวะ!!!”  ผมได้แต่ตะโกนออกไปนอกระเบียงห้องเผื่อใครบางคนจะได้ยินมัน..

 

“กูทำเหี้ยอะไรลงไป…”  ผมทรุดตัวนั่งลงกับพื้นระเบียงที่แสนจะเย็นเฉียบ

 

   น้ำตาที่นานๆครั้งมันจะไหลออกมาตอนนี้มันกลับเยอะซะจนเอ่อล้น..

 

 

   แล้วถ้าเป็นแบบนี้…

 

 

 

   ฟางยังจะให้โอกาสผมมั๊ย…

---

ตอนนี้สั้นมากเจงๆ เพราะไม่ว่างเจงๆ ยังไงก็ขอเม้นให้เป็นกำลังใจหน่อยนร้าา เพราะมันช่วยได้เยอะเจงๆ ขอบคุณมากๆค่าาา 

  ให้คะแนนส่งโหวตกันเยอะๆนร้าาา รักเลยย >< จุ้บ!

ปล. ขอสักเจ็ดเม้นจะถึงมั๊ย?555 ขอเหอะอัพต่อขอดูเม้นแป๊บ บายส์