แอบรัก

ตอนที่57

 (เปิดเพลงเพื่อเป็นฟิลในการอ่านได้นะฮับ><)

“พอสักที..” ผมกับไอมินก้มมองดูฟางที่เงยหน้าสบตาผมกับไอมินสลับกัน ก่อนที่ฟางจะค่อยๆแกะมือผมออก..

 

 

“หึ” ไอมินหัวเราะในลำคอเมื่อเห็นฟางแกะมือของผมออกแล้วเดินไปหามัน

 

 

  เจ็บสัดๆ..

 

 

“พี่ป๊อปกลับไปซะเถอะ..” ผมมองฟางอย่างไม่เชื่อสายตา ฟางเลือกมัน..ฟางไม่ได้เลือกผม

 

 

“ฉันไม่กลับ..จนกว่าเธอจะมากับฉัน” ผมเตรียมจะคว้าแขนฟางอีกครั้งแต่ฟางกลับถอยห่างจากผมและไปหลบอยู่ด้านหลังไอมิน

 

 

“เลิกทำให้ฉันต้องเจ็บสักทีเถอะ..ฉันจะไปตามทางของฉันพี่ป๊อปก็ไปตามทางของพี่ป๊อปซะเถอะค่ะ..ฉันไม่อยากเจ็บปวดอีกแล้ว”

 

   ฟางมองมาทางผมด้วยสายตาแข็งกร้าว ผมคิดว่าเธอคงกำลังโกรธผมเรื่องเมื่อวาน และผมก็ไม่อยากแก้ตัวอะไรทั้งนั้น ผมมองฟางกับไอมินอีกครั้วพร้อมหยาดน้ำตาเจ้ากรรมของผมที่ไหลรินอาบแก้มทั้งสองข้าง

 

 

“ถึงเธอไม่ได้เลือกฉัน..แต่ยังไง..ฉันก็เลือกเธอรู้ไว้ด้วย” ผมพูดจบก็ตัดสินใจเดินออกไปจากตรงนั้นแล้วปาดน้ำตาของตัวเองออก ใช่..เพราะผมเลือกฟาง..เลือกฟางแค่คนเดียว

 

…………..ต่อ………..

 

  ฉันได้แต่ยืนมองพี่ป๊อปที่เดินห่างไปจนสุดสายตา…เมื่อเห็นอย่างนั้นฉันจึงยอมปล่อยมือออกจากพี่มินในที่สุด

 

“ขอบคุณฟางมากนะ…ที่เลือกฉั..”

 

“ขอโทษนะคะพี่มิน” ฉันเอ่ยออกมาแต่ยังคงก้มหน้าอยู่อย่างนั้น

 

   สิ่งที่ฉันกำลังจะพูดและทำมันต้องถูกต้องเสมอ..

 

“ฟาง..”

 

“เราเลิกกันเถอะ”  สุดท้าย..ฉันก็ไม่อยากฝืนหัวใจของตัวเองอีกต่อไป

 

   ถึงฉันจะไม่กลับไปชอบพี่ป๊อปแต่ก็ไม่ได้แปลว่าฉันจะชอบพี่มินได้…

 

“ที่ทำไปเมื่อกี้…ก็แค่ประชดไอป๊อปมันจริงมั๊ย”  ขอโทษ…

 

“….”

 

“เพราะไอป๊อปใช่มั๊ย…เพราะฟางรักมันมากจนไม่มีพื้นที่ว่างให้ฉันเลยใช่มั๊ย”

 

   ฉันได้แต่ยืนก้มหน้าอยู่อย่างนั้น…ฉันจะตอบว่ายังไง

 

“ขอโทษ…พี่มินคือพี่ชายที่ดีที่สุดของฉันเลยนะคะ”

 

“…”

 

“เราเป็นแค่พี่น้องกัน..ได้มั๊ย”  ฉันเงยหน้ามองพี่มินอีกครั้ง แววตาฉันคงจะบ่งบอกได้เป็นอย่างดีว่าตอนนี้ฉันรู้สึกยังไง…

 

“หึ…ได้แค่พี่น้องสินะ...”

 

“….”

 

 

“ได้สิ…แต่ถ้าวันไหนไอป๊อปมันทำให้เธอต้องเสียใจ…”

 

“…”

 

“..ฉันรอเสียบอยู่เสมอ”

 

“พี่มิน…โอ๊ะ!”  จู่ๆพี่มินก็ดึงฉันเข้าไปกอดอย่างรวดเร็ว เขาวางหัวไว้บนไหล่ของฉันซึ่งฉันเองก็ยอมเขาแต่โดยดี

 

 

  ถึงฉันจะบอกเลิกกับพี่มิน..ใช่ว่าฉันจะกลับไปชอบพี่ป๊อปอีก แต่แค่ฉันคิดว่าถึงฉันกับพี่มินคบกันแบบนี้ต่อไปเรื่อยๆฉันก็ยิ่งรู้สึกผิดต่อพี่เขาทุกครา..

 

   ฉันจึงตัดสินใจออกไปแบบนั้น และถึงยังไง..ฉันก็ไม่กลับไปชอบพี่ป๊อปอีกแล้วล่ะค่ะ..ฉันเจ็บปวด ฉันต้องร้องไห้เพราะพี่ป๊อปอยู่หลายครั้งหลายครั้ง..มันควรจบสักที

 

 

“ฟาง…ถ้าเธอไม่มีใครเธอยังมีฉันอยู่นะ” ฉันได้เพียงแค่กอดตอบพี่มินเรื่อยๆ พร้อมรอยยิ้มของฉันที่ผุดขึ้นมา ฉันคิดมาเสมอว่าพี่มินเป็นผู้ชายที่ดีและต้องเจอคนที่ดีกว่าฉันเยอะ

 

 

“..ขอบคุณนะพี่ชาย” ฉันพูดขึ้นก่อนที่พี่มินกับฉันค่อยๆผละออกจากกันเรื่อยๆ

 

“แล้วไม่กลับไปหาไอป๊อปมันหรอ” พี่มินเอ่ยขึ้นคำถามที่ฉันมีคำตอบอยู่แล้ว….

 

“..ไม่กลับค่ะ ฉัน..ควรอยู่ส่วนฉันพี่ป๊อป..ก็อยู่ส่วนเขา” ฉันควรยอมรับความจริงสักที..เรื่องทั้งหมดมันเป็นเพราะฉัน..ฉันไม่ควรไปชอบพี่ป๊อปตั้งแต่แรก

 

“..แน่ใจหรอ”

 

 

“ค่ะ…”

 

 

“เธอไม่เจ็บหรอ..” ฉันมองหน้าพี่มินอยู่ก็ต้องก้มหน้าลงต่ำ เจ็บสิ..แต่จะให้ฉันทำยังไง

 

 

“ฉันทำถูกแล้ว ทุกอย่างมันควรเป็นแบบนี้..” เอ่ยออกไปทั้งๆที่ในใจมันกลับตรงข้าม ฉันมันบ้าจริงๆ

 

 

“ฉันเคารพการตัดสินใจของเธอนะฟาง..แต่ถ้าวันไหนที่เธอทนไม่ไหวจริงๆก็ทำตามที่หัวใจของเธอบอกซะ..จะได้ไม่เจ็บเหมือนฉันไง”

 

 

“พี่มิน”

 

 

“เอาเถอะ..ยังไงถ้าเธอกลุ้มใจเรื่องอะไรปรึกษาพี่ชายที่แสนดีอย่างฉันได้เสมอนะ”

 

   ฉันพยักหน้าเป็นคำตอบ อย่างน้อยๆฉันก็ได้ทำตามที่ใจต้องการคือบอกเลิกพี่มินแต่ยังมีอีกสิ่งที่ฉํนยังไม่ได้ทำตามที่หัวใจเรียกร้อง..

 

   คือเรื่องพี่ป๊อป…

 

   …แต่ฉันจะไม่ขอทำตามใจของฉันอีก

 

    ฉันเดินกลับมาที่ห้องด้วยความรู้สึกห่อเหี่ยว เหมือนคนกำลังจะตายถึงไม่ตายก็เกือบตาย เพราะฉํนเหมือนคนไร้เรี่ยวแรง..และไร้หัวใจ

 

 

“ฟาง!..ไปไหนมาวะ ฉันไม่เห็นแกเข้าเรียนนะ ครูเช็คขาดด้วย” ยัยแก้วบอกฉัน..แล้วยื่นสมุดโน้ตมาให้ฉันที่จดเล็คเชอร์เตรียมไว้ให้ฉันเรียบร้อย

 

“..ขอบใจนะแก้ว คือฉันปวดหัวนิดหน่อย”

 

“ไม่เป็นไรมากใช่มั้ยฟาง..ไปหาหมอหน่อยป่าว” แก้วจับไหล่ของฉันแล้วหมุนไปทางซ้ายทีขวาทีสำรวจรอบตัวฉันแล้วหันมามองตาฉันอย่างแน่วแน่

 

“หื้ม?”

 

“ได้เจอพี่ป๊อปยังวะ”O_O แก้วหมายความว่ายังไงคะ?

 

“หมายความว่ายังไงวะ?”

 

“ก็แกอ่ะ..ได้เจอพี่ป๊อปรึเปล่าวะ เห็นวันนี้นะเว้ยพี่ป๊อปตามหาแกทั่วเลย นึกว่าจะได้เจอกันแล้วซะอีก..ตกลงเจอยังวะ”

 

   ยัยแก้วยื่นหน้าเข้ามาใกล้ฉํนจนฉันต้องเอนตัววหลบ มันมองลึกเข้ามาในตาของฉันที่สั่นไหวเล็กน้อย

 

 

“..มะ..ไม่ ไม่เจอ” ฉันส่ายหัวเป็นคำตอบ แค่ได้ยินชื่อพี่ป๊อปฉันก็ใจกระตุกขึ้นมาอีกครั้ง

 

 

“หรอวะ…นึกว่าได้ปรับความเข้าใจกันแล้วซะอีก….” ฉันหันขวับไปตามคำพูดของแก้ว แล้วแววตาที่มีคำถามมากมาย

 

“ปรับความเข้าใจ? พี่ป๊อปน่ะหรอ?”

 

“อ้าว! ก็พี่ป๊อปอยากปรับความเข้าใจกับแกนิ แต่ว่าแก…ไม่ได้เจอพี่ซะนี่”

 

“ทำไม…พี่ป๊อปต้องมายุ่งกับฉันอีก ทั้งๆที่เราควรไปตามทางของเราสิ” ฉันเอ่ยขึ้นพร้อมน้ำตาที่เอ่อคลอรอบดวงตา

 

 

“ฟาง..แกร้องไห้หรอวะ!เกิดอะไรขึ้น?ทำไมวะ?ฟาง..บอกฉันมาสิ” ฉันมองไปที่แก้วแล้วส่ายหัวเบาๆ ฉันไม่น่าเป็นอย่างนี้เลย

 

 

“ป่าวหรอก…”

 

“แก…ทำไมไม่ทำตามหัวใจตัวเอง”

 

“….”

 

“ถ้าแกชอบพี่เขาแล้วทำแกถึง…”

 

“ไม่ต้องพูดแล้วล่ะแก้ว ให้เรื่องมันเป็นแบบนี้น่ะดีแล้ว…คนอย่างพี่ป๊อปเขาไม่มีวันลดตัวลงมามองคนอย่างฉันหรอก”

 

“คนอย่างแกมันทำไมวะ?! ถ้าแกรักเขาซะอย่างก็ไม่มีอะไรขัดขวางได้หรอกน่า”

 

“เพราะฉันรักเขาข้างเดียวต่างหาก”

 

“แก…”

 

“พี่ป๊อปไม่เคนพูดว่าชอบฉันหรือรักฉันเลย..ฉันคิดเข้าข้างตัวเองหลายครั้งและมันก็ต้องเจ็บทุกครั้ง”

 

“….”

 

 

“ฉันจะเลิกชอบพี่ป๊อป…มันต้องแบบนี้”

---

ฟางจะเลิกชอบไอพี่ป๊อปได้หรือเปล่า หรือไอพี่ป๊อปจะเลิกราจริงๆน่ะหรอ?! ต้องติดตามตอนต่อไปนะคร้าาา

  กำลังต้องการเสมอเพราะรอเสมออออ ขอบคุณค่า