แอบรัก

ตอนที่54

 

“คุณระวีเล่าให้ฉันฟังว่าเมื่อคืนแกเข้าไปในห้องเพื่อหวังจะข่มขืนเขา!”

 

“หะ?!”

 

“แล้วพอเขาไม่ยอมแกก็ผลักเขาจนไปชนกับขอบโต๊ะ!”

 

   ที่แท้…ยัยแม่มดมันก็เล่าให้ฟังแบบนี้นี่เอง…พ่อนี่ก็เหมือนกัน หูเบา!

 

“ทำไมถึงเป็นคนแบบนี้หะป๊อปปี้! แกคิดจะทรยศฉันใช่มั๊ย!”

 

“….”

 

“แกเกลียดฉัน ฉันไม่ว่า! แต่แกอย่ามาทำเรื่องอุบาทแบบนี้ในบ้านของฉัน!”

 

“พ่อเชื่อผู้หญิงคนนี้…มากกว่าผมใช่มั๊ย?” ผมชี้ไปที่คุณระวีนั่นที่ยืนอยู่ข้างๆแล้วกำลังแสดงบีบน้ำตาโชว์

 

“ใช่! แกมันเด็กมีปัญหา! ชอบใช้กำลัง ที่ฉันเคบสอนแกเนี่ยไม่เคยเข้าหัวบ้างเลยรึไง! เรื่องี่แม่แกตายมันไม่ใช่ความผิดของฉันสักนิดเดียว!”

 

   ผมกำมือตัวเองแน่น…ไม่ช่เพราะพ่องั้นหรอ?...ผมจ้องตาผู้เป็นพ่ออย่างไลดละ พูดแบบนั้นได้ยังไง..

 

“พ่อพูดแบบนั้นได้ยังไงวะ!” ผมผลักพ่ออย่างแรงจนเกือบล้มโชคดีที่ยัยแม่มดนั่นรับเขาไว้ได้

 

“ไอป๊อปปี้!”

 

“วันที่แม่เข้าไปเห็นพ่อกำลังเลนชู้กับผู้หญิงขายตัวคนนี้!  แล้วพ่อทำยังไง…พ่อก็มาบอกเลิกแม่ของผม…พ่อผลักไสให้แม่ออกไปจากชีวิต..แล้วเอาผู้หญิงตามซ่องมาเป็นเมีย..มานอนบนเตียงที่ของแม่!...ผมไม่เคยยอมรับพ่อและแม่เลี้ยงเลย! เพราะผม…เกลียด”

 

“….”

 

“พ่อรู้บ้างไหม! ที่แม่ต้องฆ่าตัวตายก็เพราะพ่อ! พ่อไม่เคยนึกถึงแม่บ้างเลยสักนิด! พ่อ…มันก็แค่ผู้ชายหน้าเลือดและ..เห็นแก่ได้ไปวันๆ!”

 

   เพี๊ยะ!

 

“แกไม่ใช่ลูกฉันอีกต่อไป..ออกไปจากบ้านของฉัน!” ผมมองหน้าพ่อที่แดงกล่ำด้วยความโกรธไม่แพ้กับผม แต่เพียงแค่ผมมีรอยน้ำตาเท่านั้น..

 

“ได้! ผมก้ไม่อยากอยู่บ้านหลังนี้แล้วเหมือนกัน!”

 

   ผมเหลียวตามองแม่เลี้ยงแล้วแสยะยิ้มสมเพช หึ ผู้หญิงไม่มีศักศรีอย่างหล่อน…ผมไม่สนใจหรอก อย่างมาก..ก็แค่สงสารเท่านั้น

 

                                  ……………….ต่อ…………..

  แน่นอนว่าฉํนกำลังนั่งรออยู่บนห้องและได้ยินเสียงทุกอย่างจากข้างล่าง..พี่ป๊อปกับคุณภาคิณกำลังทะเลาะกัน

 

   แกร๊ก

 

   เสียงประตูห้องเปิดเข้ามาพร้อมร่างของพี่ป๊อปที่ซึมและเหมือนคนไร้วิญญาณ เขากำลังร้องไห้…

 

“พี่ป๊อป…”  ฉันเดินเข้าไปหาพี่ป๊อปช้าๆ

 

“ฉันไม่เป็นไร”  พี่ป๊อปว่าจบก็เดินตรงไปยังตู้เสื้อผ้าแล้วหยิบกระเป๋าเดินทางมาหนึ่งใบ

 

“เดี๋ยวฉันอาบน้ำก่อน รอฉันแป๊ปนึง”

 

   ฉันได้แต่ยืนดูพี่ป๊อปที่เดินหายลับเข้าไปในห้องน้ำอย่างเงียบๆ ฉันรู้ดีว่าพี่ป๊อปไม่ต้องการให้ฉันเห็นด้านที่อ่อนแอเท่าไหร่นัก ฉันไม่เคยรู้มาก่อนว่าครอบครัวของพี่ป๊อปจะเป็นแบบนี้..ยิ่งเป็นแบบนี้ฉันก็ยิ่งไมอยากทิ้งพี่ป๊อปไป ฉันกลับรู้สึกอบากอยู่เคียงข้างพี่ป๊อปไปทุกวัน…

 

 

  ตื๊อดี้ดึง ตื๊อดี้ดึง

 

   ฉันเดินตรงไปยังโทรศัพท์ของฉัน…โอ๊ะ มันยังตกพื้นอยู่ ตอนนั้น… -////- พอเถอะๆ หะ..เห้ย! ตอนนั้นฉันยังไม่ได้วางสายจากพี่มินนิ! ฉันคิดว่าพี่มินคงไม่ได้ยินเสียงน่าเกลียดของฉํนตอนนั้นหรอกนะ…

 

   ฉันกดรับสายทันทีที่เห็นว่าเป็นเบอร์ของแก้ว

 

“ว่าไงแก”

 

(ฟาง! นั่นแกอยู่ที่ไหนฮะ ทำไมไม่มาโรงเรียน…อะ..อ้าว ไอเควิน!)

 

“-_-”

 

(ฟาง แกเป็นอะไรรึเปล่า ทำไมขาดเรียนเกิดอะไรขึ้นรึเปล่า ฉันเป็นห่วงนะเว้ย…ไอแก้ว!)

 

   เสียงเควินเป็นคนพูดแต่แล้วมันก็ดูเหมือนตัดอีกครั้งถ้าให้เดาฉันคิดว่าแก้วน่าจะฉวยเอาโทรศัพท์ไปแทน

 

(เออนี่ แล้ววันนี้ไม่ไปเที่ยวกับพี่มินหรอ)

 

   เฮ้อ ในที่สุดก็มีระยะให้ฉันตอบนะ -_-

 

“อือ ฉัน…ไปไม่ได้หรอก”

 

(อ้าวไรวะ ไหนว่าจะไปไง)

 

“อ้าว ก็ไหนตอนแรกแกไม่อยากให้ฉันไปไม่ใช่รึไง”

 

(.ก็ใช่น่ะสิ! ถ้าแกไม่ไปอ่ะดีแล้ว แล้วตอนนี้แกอยู่ไหนเป็นอะไรรึเปล่า)

 

“ฉันไม่ได้เป็นอะไร..”

 

(แล้วอยู่ไหน)

 

“….”

 

(เออนี่ วันนี้พี่ป๊อปไม่มาโรงเรียนด้วยว่ะ )

 

   ฉันรู้ก่อนแกอีกไม่อยากจะโม้เว้ย

 

“งะ..งั้นหรอ”

 

(ใจเย็นๆดิไอเควินนี่! เดี๋ยวปั๊ด!)

 

“ -_-“

 

(ตอนนี้แกอยู่ที่ไหนเดี๋ยวฉันจะไปหา)

 

“แค่นี้ก่อนนะแก สัญญานไม่ดีเลยอ่ะ ฮัลโหลๆๆๆ”

 

   ตุ๊ด ตู๊ด ตู๊ด

 

  เฮ้ออออออ! โล่งอก ฉันอยากจะบ้าตาย ฉันไม่กล้าบอกหรอกว่าอยู่กับพี่ป๊อปน่ะ..จะว่าไป…ถ้าพี่ป๊อปถูกไล่ออกจากบ้านแบบนี้แล้วเขาจะไปอยู่ที่ไหนกันนะ

 

  เมื่อพี่ป๊อปอาบน้ำเสร็จเราก็เดินลงมาข้างล่างพร้อมกัน ไม่ลืมที่จะเห็นหน้าของคุณภาคินและคุณระวี ฉันหันไปมองหน้าคุณระวีอย่างเคืองๆ ฉันจำได้ดีว่าเรื่องมันเป็นยังไงก็เพราะฉํนได้ยินทุกอย่าง แต่สิ่งที่ฉันไม่เข้าใจคือเขาจะทำแบบนี้ไปทำไม…

 

“คุณหนู ฮืออ คุณหนูจะไปอยู่ไหรคะ” ป้าน้อมวิ่งกรูเข้ามาหาพี่ป๊อปแล้วร้องไห้

 

   ฉันรู้ดีว่าสำหรับป้าน้อมแล้วพี่ป๊อปสำคัญที่สุด..แต่จะทำไงได้

 

“ผมจะไปอยู่ที่อื่น ป้าไม่ต้องห่วงหรอกนะครับ”

 

“ฮึก ไม่ไปไม่ได้หรอคะ คุณหนู แล้วอย่างนี้ป้าจะอยู่กับใครล่ะคะ”

 

“ขอโทษนะครับป้า..ไว้ผมว่างๆ ผมจะรีบมาหาป้าทันทีเลย” พี่ป๊อปส่งยิ้มให้กับป้าน้อมแล้วกอดร่ำลากันเป็นครั้งสุดท้าย

 

“ถ้าเป็นไปได้…แกไม่ต้องก้าวเข้ามาเหยียบในบ้านหลังนี้ด้วยยิ่งดี” ฮึ่ย! ทำไมพ่อพี่ป๊อปต้องพูดอย่างนั้นด้วยนะ   

 

     อยู่ๆพี่ป๊อปก็หันไปมองหน้าผู้ดป็นพ่อกับแม่เลี้ยงสลับกัยไปมาแล้วแสยะยิ้ม…

 

“ผมไม่เดินเข้ามาเหยียบบ้านที่เหมือน…ซ่อง!..”  เหล่ไปที่แม่เลี้ยง

 

“...แบบนี้หรอกครับ!”

 

“นั่นปากแกหรอฮะป๊อปปี้!” คุณภาคินเดินเข้ามาใกล้พี่ป๊อปล้วชี้หน้าด่า

 

“ใช่! ปากผม! พ่อ…ไม่สิ คุณ…ไม่ต้องยุ่ง!” 

 

   เพี๊ยะ!!

       …………………………ต่อ…………………

   เพี๊ยะ!!

   O_O!!  ผมได้แต่ยืนมองตาค้างเพราะจู่ๆคนที่ถูกตบหน้าไม่ใช่ผม แต่กลับเป็นฟางที่แทรกเข้ามารับแทนผมเสียเอง

 

“อย่าตบพี่ป๊อปอีกเลยนะคะ หนูขอร้อง”  ฟางพูดพร้อมกับยืนเผชิญหน้ากับนที่เคยเป็นพ่อของผม..

 

“คุณจำไว้เลยนะ! ว่าคนที่คุณควรระวังให้มาก…ไม่ใช่ผมแต่เป็นยัยผู้หญิงปากแดงที่ยืนอยู่ข้างหลังคุณต่างหาก!” ผมเหล่ตาไปมองนังผู้หญิงเพศยาข้างหลังแล้วแสยะยิ้มสมเพช

 

  หึ ก้มหน้ามองส้นตีนหรอสัส! ผมได้แต่ด่ายัยนั่นในใจ ตอนนี้ผมไม่สนแล้วล่ะว่าเป็นผู้หญิงหรือใคร ตอนนี้ผมไม่สนใจ

 

   ผมหันกลับมามองพ่ออีกครั้งด้วยสายตาโกรธและสะใจในเวลาเดียวกัน จากนั้นผมก็คว้ามือของฟางมากุมไว้แน่นแล้วพาเดินออกจากบ้านไป

 

   ตอนนี้ผมและฟางอยู่ภายในรถของผม แน่นอนว่ารถนี้พ่อไม่ได้ซื้อให้แต่ผมใช้เงินของผมเอง ที่ผมต้องทำงานหามรุ่งสางก็เพราะเหตุผลนี้ล่ะครับ

 

“ทำบ้าอะไรของเธอฮะ มาบังหน้าฉันทำไม..คนที่พ่อต้องการตบไม่ใช่เธอแต่เป็นฉัน” ผมพุดโดยไม่ได้มองหน้าของฟางเพราะผมกำลังขับรถอยู่

 

“ก็เพราะรู้ไงว่าพี่ป๊อปจะถูกตบ..ฉันก็เลยทำแบบนั้น”

 

    แม้ประโยคหลังจะแผ่วเบาแต่ผมกลับได้ยินมันอย่างชัดเจน

 

“หึ ยัยบื้อ”  ผมรู้ดีว่าตอนนี้หัวใจผมกำลังผลิบานและพองโตมากแค่ไหน อย่างน้อยผมก็ยังรู้ว่าฟางยังชอบผมอยู่

 

“แล้ว…พี่ป๊อปจะไปอยู่ที่ไหนหรอคะ” ฟางหันมาถามผม

 

“…คอนโด”

 

“คอนโด? นี่พี่ป๊อปมีคอนโดด้วยหรอ”

 

“อือ หล่อ รวยแบบฉันหาไม่ได้จากที่ไหนอีกแล้วนะ รู้ป่าว” ผมเหล่ตาไปหาฟางแล้วยักคิ้วโอ้อวด

 

  แล้วทำไม? ก็ผมหล่อ…

 

 

“ไม่รู้เฟ้ย!” ฟางหันมาตอบผมแล้วเบ้หน้าใส่นิดหน่อย ก่อนจะหันออกไปมองริมหน้าต่าง

 

“วันนี้ไม่ได้ไปเที่ยวกับไอมินมันล่ะสิ”  ผมรู้อยู่หรอกว่าวันนี้ผมจะไปเที่ยวกับไอมิน เพราะเหตุนี้ไง ผมถึงอยากให้ฟางอยู่บ้านผมเมื่อคืน ^^

 

“พี่ป๊อปรู้?”

 

“แน่นอน”

 

“ถ้ารู้แล้วทำไมต้องให้ฉันค้างกับพี่เมื่อคืนด้วย!” เออครับ ด่ากูเข้าไป

 

“นี่ถึงกับต้องขึ้นเสียงเลยหรอวะ?!”

 

“อะ..เออ!”

 

“อยากไปกับมันมากนักใช่มั๊ยฮะ?” ผมหันไปมองน้องฟางอย่างหงุดหงิด

 

“กะ..ก็…คงงั้น”

 

“หึ! ได้!”  ตอนนี้ผมทั้งหงุดหงิดทั้งโกรธ เพียงแค่รู้ว่าฟางอยากไปเที่ยวกับไอมินแบบนั้น..ผมก็รู้สึกเลือดขึ้นหน้ามันหงุดหงิดโคตรๆ ฟัค!

 

“พี่ป๊อปจะทำอะไร..อรั๊ยย!”

 

   เอี๊ยดดดดดดดดดดดดดดด!

 

“ลงไป”

 

“หะ?”

 

“ฉันบอกให้ลงไป! ฟังภาษาคนไม่รู้เรื่องรึไง!” ผมตะคอกใส่หน้าฟางอย่างแรงด้วยความโมโห

 

   ในเมื่ออยากจะไปหมันมากก็ไปเองก็แล้วกันสิวะ..ผมไม่ใช่คนขับรถของยัยนี่สักหน่อย!

---

มาแว้ววว TT ฝากเป็นคำขอโทษด้วยย TT งานเยอะมาก กลับบ้านดึกมากแล้วยังจะต้องอ่าหนังสืออีก TT อยากจะบ้าตายยย!! ช่วงนี้คงอัพให้ได้ในชวงเสาร์อาทิตย์นะฮะ แต่ถ้าว่างตอนไหนก็จะรีบอัพให้เลย

 

   ไอพี่ป๊อปหึงโหดไปนิสนึง ทนๆหน่อยเต๊อะ! ถึงจะหายไปหลายวันแต่ก็อยากให้ทุกคนติดตามกันนะ อยากปั่นให้จบเร็วๆ คือตอนนี้ยังไม่ถึงไหนไง -_- 

 

   กำลังใจเป็นสิ่งสำคัญ เม้นให้หน่อยเผื่อมแรงฮึกขึ้นมาแต่ง T_T คะแนนโหวตคงที่โคตรๆ ไรเตอร์เริ่มรู้สึกหดหู่โคตรๆเช่นกัน T_T 

 

รักเม้นนนนนนนนนนนน

ชอบโหวตตตตตตตตตต

ติดใจก็ติดตามมมมมมม

และอย่าลมแนะนามมมม