แอบรัก

ตอนที่46

                                      …………….…….ต่อ……………………..
  ฉันไม่เข้าใจ?ไม่เข้าใจพี่ป๊อปเลยสักนิด พี่ป๊อปต้องการอะไรจากฉันพี่ป๊อปกำลังแกล้งฉันเล่นอีกใช่รึเปล่า พี่ป๊อปเห็นฉันเป็นคนง่ายอีกใช่มั้ย..แต่พี่ป๊อปจะรู้บ้างรึเปล่าว่ายิ่งทำแบบนี้
 
  ฉันจะลืมพี่ป๊อปได้ยังไง…
 
  และไม่นานโทรศัพท์ของฉันก็ดังขึ้น พอฉันดูชื่อคนที่โทรมาฉันก็ชั่งใจชั่วครู่แล้วตัดสินใจบอกพี่ป๊อปไป
 
“ฉันต้องไปแล้ว” ใช่!ฉันควรทำอย่างนั้น ฉันควรไปหาพี่มิน..พี่มินกำลังรอฉันอยู่ แต่พอฉันจะออกไปเท่านั้นล่ะพี่ป๊อปก็คว้าแขนของฉันแล้วหยิบโทรศัพท์ในมือของฉันก่อนจะโยนมันออกไป
 
“พี่ป๊อป!” แน่สิ!นั่นมันโทรศัพท์ฉันนะ!มาทำแบบนี้ได้ยังไง
 
 
“อยู่กับฉัน..อย่าไปหามัน..” ตึกตัก ตึกตัก ทำยังไงดี..ตอนนี้ความรู้สึกของฉันมันไม่ต่างไปจากตอนที่ฉันชอบพี่ป๊อปเลย..ไม่ต่างเลยจริงๆ
 
 
“…”
 
 
“…ขอร้องล่ะ”
 
  พี่ป๊อปจะรู้บ้างรึเปล่าว่าตอนนี้ฉันเป็นยังไง ฉันอยากไปจากพี่เขาแต่ตอนนี้ใจของฉันก็ให้ฉันยังอยู่ที่เดิม..อยู่ตรงนี้ข้างๆพี่ป๊อป
 
 
“ทำไมทำแบบนี้…”…ทำให้ฉันเลิกชอบพี่ไม่ได้อยู่เรื่อย อยากจะถามแบบนั้นแต่ก็ต้องกลืนมันลงคอ ตอนนี้ฉันกำลังเป็นอะไร? ฉันมีพี่มินอยู่แล้วแต่ยังมายุ่งกับพี่ป๊อปอีก..
 
 
“ฉันอยากอยู่กับเธอ..” 
 
   แม้จะเพียงคำพูดที่ธรรมดาแต่ก็ทำให้ใจฉันเต้นจนไม่รู้จักเหนื่อย ไม่นานพี่ป๊อปก็วางหัวลงบนตักของฉันเหมือนเดิม มือหนายื่นมากุมมือของฉันไว้แล้วแนบกับแก้มตัวเอง
 
“..อุ่นจัง”  เป็นอีกครั้งที่ฉันอยู่ไม่สุข ฉันได้แต่ตัวแข็งทื่ออยู่อย่างนี้..ฉันไปไหนไม่ได้
 
 
   หรือฉันไม่อยากไปกันแน่…
 
 
“…ทำไมไม่ดูแลตัวเองบ้าง”
 
 
   ก็ฉันเป็นห่วงพี่ป๊อป เดี๋ยวนะ!แล้วฉันจะเป็นห่วงพี่ป๊อปอีกทำไม..พอได้แล้วนะฟาง..พอได้แล้ว! อยากเจ็บอีกรึไงกัน
 
 
“เป็นห่วงหรอ..” นั่นไง! ปากนะปาก!
 
“ฉันไม่ได้ชอบพี่แล้ว..อย่าลืมสิ” ใช่..ฉันไม่ได้ชอบพี่ป๊อปแล้ว…
 
“หึ แล้วต้องทำยังไงเธอถึงจะกลับมาชอบฉันอีก”
 
   อึก! แต่ทำไมคำพูดของพี่ป๊อปต้องทำให้ฉันใจเต้นแรงอยู่เรื่อย…ฉันไม่อยากเป็นแบบนี้เลยจริงๆ
 
 
“ไม่…ฉันจะไม่กลับไปชอบพี่อีก”  พูดแล้วหันหน้าไปทางอื่น ฉันไม่อยากมองหน้าพี่ป๊อป..ฉันไม่อยากเห็นสายตานั่น
 
 
“…”  พี่ป๊อปไม่ได้พูดอะไรต่อ แต่กลับบีบมือของฉันให้แน่นขึ้น ก่อนจะลูบแก้มกับมือของฉัน..ทำแบบนี้ให้ฉันใจเต้นเล่นๆอีกแล้วหรอ
 
 
“ทำอะไร” ฉันพยายามชักมือกลับ เพราะเพิ่งรู้ว่ามันจะไม่ปลอดภัยกับหัวใจขงฉันเลยสักนิด
 
 
“ขออยู่แบบนี้สักพักไม่ได้หรอ..”
 
 
   ติ้ดติ้ดติ้ด
 
  เสียงโทรศัพท์ฉันดังขึ้นอีกแล้ว ฉันเชื่อว่ามันต้องเป็นเบอร์พี่มิน ใจจริงอยากจะผลักพี่ป๊อปออกไปแต่เรี่ยวแรงที่จะผลักกลับไม่มี ใจก็ห้ามไม่ให้ทำอย่างนั้น..
 
 
“เธอตัดใจจากฉันได้แล้วอย่างงั้นหรอ..”
 
                                   ………ต่อ……….
 
   เป็นคำถามที่ผมคิดทบทวนอยู่หลายคืนที่ผ่านมา…ผมไม่รู้ว่าฟางตัดใจจากผมได้แล้วจริงๆรึเปล่า…เพราะบางทีถ้าฟางตัดใจจากผมไปแล้ว…ผมก็คงจะต้องอกหักตามระเบียบ
 
“ทำไมต้องถามแบบนั้น…”
 
“…ก็ฉันอยากรู้”
 
“…..” ให้ตาย! ทำไมต้องเงียบแบบนี้ด้วยนะ ผมใจไม่ดีเลย….
 
   ปัง!
 
   แต่แล้วผมก็ไม่ได้คำตอบใดๆจากฟาง เมื่อเสียงประตุเหมือนถูกถีบเข้ามาอย่างจังพร้อมกับร่างของไอเหี้ยมิน
 
   สัด! ไอมารผจญ!
 
“พี่มิน!” ฟางดูตกใจมาก เธอรีบผลักหัวผมให้ลุกออกจากตักแล้วลุกขึ้นมองหน้าไอมิน
 
   เหอะ! ตัวจริงมาก็ผลักไสชู้อย่างกูเลยงั้นสิ!
 
   เออ!...
 
   กูยอมก็ด่ะ...-_-
 
“ทำอะไรกัน”  ไอมินเอ่ยออกมาเสียงนิ่ง
 
 
   คิดว่ากูกลัวมึงหรอ?
 
 
“จู๋จี๋กันอยู่ มีไรป่ะ”   เออ ผมกวนตีนกลับแม่งเลย
 
 
“ไอ้!..” ไอมินเดินเข้ามากระชากปกเสื้อผมพร้อมง้างหมัดกลางอากาศ
 
   เอาเส้! แน่จริงมึงชกกูเลย! ชกดิๆๆๆๆ กูกลัวมึงมาก -_- นิ่ง! มึงนิ่งทำไมสาสสส กูรอมึงชกกูอยู่นะอิเหี้ยยย 
 
   ผมจ้องตาท้าทายอย่างไม่กลัวอะไรทั้งนั้น ทำไมต้องกลัว?
 
“อย่านะพี่มิน!”  นั่นไง! มึงเห็นมั๊ยไอสากกะเบือมิน มึงเห็นมั๊ย?!!!  แฟนมึงอ่ะเป็นห่วงกูนะเว้ย ฮ่าฮ่า ดูทำหน้าดิ๊ อ่ะโด่! น่าจับยัดปากเขียดจังอิห่า  
 
   ฟางเดินเข้ามาดึงมินออกจากตัวผม ไอมินมองผมอย่างคาดโทษแต่มันก็ยอมปล่อยผมแต่โดยดี
 
“พี่ป๊อป…”  ผมตั้งใจฟังว่าฟางต้องการจะพูดอะไร
 
“…..”
 
“อย่ายุ่งกับฉันอีกเลยนะ…ขอร้องล่ะ”
 
   วะ..ว่าไงนะ? หัวใจผมถูกบีบรัดจนแน่น…ความรู้สึกเจ็บปวดนี้ทำไมมันถึงได้เจ็บขนาดนี้…ใจมันหายๆ โหวงเหวง
 
   นี่ผมทำอะไรผิดอย่างนั้นน่ะหรอ…ฟางไม่ได้ชอบผมแล้วหรอ…แบบนี้เองสินะ ความรู้สึกเหมือนกำลังจะตาย…มันเป็นแบบนี้เอง
 
“ไปกันเถอะค่ะพี่มิน”  ฟางหลบสายตาจากผม เลยเดินไปหาไอมิน
 
    หนำซ้ำไอมินยังรวบโอบเอวฟางแล้วยังส่งสายตาอย่างผู้ชนะมาที่ผม…มึงจะเยาะเย้ยกูก็พูดมา…นี่มันเรื่องบ้าที่สุดตั้งแต่ผมเกิดมา…
 
“โถ่เว้ย!” ผมเตะเข้ากับเก้าอี้แถวนั้นอย่างหงุดหงิด
 
   ผมไม่ยอมแพ้หรอกนะ! นี่คงเป็นบทลงโทษหรือกรรมตามสนอง…ผมคิดแบบนั้น
 
                                …………………..ต่อ……………..
   ฉันเดินออกมาจากตึกสามได้สักพัก และฉันก็เพิ่งรู้ว่าใจฉันมันไม่อยู่กับเนื้อกับตัวมันกำลังไปอยู่กับคนที่ฉันเพิ่งบอกให้เลิกยุ่งกับฉัน..จนฉันเข้ามาอยู่ในรถพี่มินตอนไหนก็ยังไม่รู้
 
 
“ฟาง..มันทำอะไรเธอรึเปล่า”  พี่มินหันหน้ามาถามฉันพลางขับรถพลาง
 
“เปล่าค่ะ..”  ฉันพูดแล้วก้มหน้ารับความรู้สึกที่มันล้นออกมาแบบนี้
 
“ตอนนี้เรากำลังคบกันอยู่นะฟาง…เธอรู้ใช่มั้ย” 
 
   พี่มินพูดอย่างนี้หมายความว่ายังไง? ฉันหันไปสบตากับพี่มินและผลที่ได้คือรอยยิ้มของเขาและสัมผัสจากมืออุ่นๆที่ทาบกับมือของฉัน
 
 
“พี่มิน..หมายความว่ายังไงคะ..”
 
“ฉันก็แค่กลัว..กลัวว่าเธอจะยังไม่ลืมไอป๊อป..แต่ฉันคงคิดมากไปเองล่ะเนอะ” 
 
   ฉันยิ้มแห้งๆส่งให้พี่มินแล้วหันหน้ากลับมองผ่านกระจกรถที่แสนโดดเดี่ยว..ทั้งๆที่ฉันอยู่กับพี่มินแท้ๆทำไมฉันต้องนึกถึงแต่หน้าผู้ชายคนนั้น
 
 
“ฟาง..วันนี้เธอผิดนัดฉันนะ”   O_O!! คำพูดของพี่มินทำให้ฉันหลุดจากห้วงความคิดตัวเอง
 
“ฉันขอโทษค่ะพี่มิน..คือฉัน..เอ่อ..”  จะให้บอกว่าอยู่กับพี่ป๊อปจนลืมไปน่ะหรอ…ไม่ได้หรอก
 
“ไม่เป็นไร แต่คราวหน้าฉันจะพาเธอไปเที่ยวนะ”
 
“ไปเที่ยว?”
 
“อื้ม ไม่นานนี้ทางโรงเรียนจะจัดให้นักกีฬาบาสและคนที่เกี่ยวข้องไปเที่ยวพักผ่อนน่ะ..” แปลว่าก็มีแต่นักกีฬาบาส….
 
“แล้วฉันไปได้ด้วยหรอคะ มันมีแต่นักกีฬา..”
 
“ไปได้สิ ไปในฐานะแฟนฉันไง” อึก! ทำไมฉันถึงยังไม่ชินกับคำนี้สักที
 
  ทั้งๆที่เราก็คบกันมาได้หลายสัปดาห์ แต่ฉันยังไม่ชินกับมันสักที..ยิ่งพูดมันก็เหมือนอะไรบางอย่างฉุดฉันไป…มันเหมือนมีบางอย่างถ่วงดุลให้ฉัน…ไม่อยากยอมรับคำนั้น
 
“ไปนะฟาง…เธอต้องไปนะ..นะคร้าบบบ”  ทำไมต้องอ้อนแบบนั้นด้วยนะ โถ่เอ๊ยยย
 
“กะ….ก็ได้ค่ะ”  สุดท้ายฉันก็ตกลงที่จะไปกับพี่มิน
 
   ถึงแม้ไม่อยากไปเลยก็ตาม….
 
                       ……………………ต่อ…………………….
   ผมกลับมาบ้านพน้อมใบหน้าที่ไม่เชิงว่ายิ้มแต่ก้ไม่เชิงว่าบึ้งเหมือนกัน เข้าใจป่ะครับ? ก็วันนี้มันก็ดูมีความสุขอยู่หรอกที่ได้อยู่กับฟางแล้วก็พูดคุยกันแต่มันก็ติดอยู่ที่ไอมินหน้าลิ้นหมานั่นด้วย
 
“วันนี้ฝนก็ไม่ตก ทำไมกลับบ้านเร็วฮะ”  เสียงที่ผมเริ่มจะไม่คุ้นเคย เพราะผมเริ่มจะมองว่าเขาคนนั้นคือคนนอก
 
“ถ้ารู้ว่ากลับมาแล้วเจอพ่อ…ผมยอมนอนตากน้ำค้างที่โรงเรียนยังจะดีกว่า”  เออครับ ผมคิดแบบนั้น
 
“กลับมาก็ปากเสียเลยนะไอลูกคนนี้”
 
“พ่อมีไรม่ะ ถ้าไม่มีผมจะได้ขึ้นห้อง”  ผมทำท่าว่าจะเดินเลี่ยงไปแต่จู่ๆพ่อก็มาดักหน้าผม
 
“แฟนแก…พรุ่งนี้พามาหาฉันด้วย”
 
“แฟน?”
 
“ก็ฟางไง”
 
  เออใช่! ผมลืมไป! ผมยังหลอกพ่อว่าฟางเป็นแฟนผมอยู่นี่หน่า โว้ยยย กูลืม
 
“ทำไม”
 
“จะพิสูจน์อะไรนิดหน่อย”
 
“พิสูจน์อะไรของพ่อ”
 
“แฟนแก…เหมาะสมที่จะเป็นลูกสะไภ้ของฉันรึเปล่า”
 
   ชิบหาย นี่พ่อคาดหวังฟางมากขนาดนั้นเลยหรอ ให้ตาย!
 
“….”
 
“เข้าใจแล้วแกจะไปไหนก็ไป”
 
   พ่อเดินเบี่ยงผมออกไปทันทีที่พูดจบ ผมได้แต่ยืนนิ่งครุ่นคิดอยู่อย่างนั้น…
 
   ฟางจะยอมมากับผมหรอ? ฟางจะยอมหลอกพ่อผมเหมือนเดิมรึเปล่า? แล้วควรพูดยังไง? โอ๊ยยยย จะบ้าตาย!
 
                       …………………ต่อ……………
   เช้าในอีกวันก็เหมือนกับวันอื่นๆทั่วไปและก็แสนจะน่าเบื่อเหมือนกับวันทั่วๆไปเช่นเดียวกัน…
 
“เออนี่แก นักบาสเขาจะไปเที่ยวกันอ่ะ พี่มินได้ชวนแกป่ะ” แก้วเดินเข้ามาถามฉัน
 
“อือ”  ใช่ไง เพราะฉันตอบตกลงไปแล้วว
 
“แล้วแกไปมั๊ย”
 
“อือ”
 
“เห้ย! นี่แกจะไปจริงๆหรอ?!”
 
“อือ”
 
“แต่มันก็มีแต่นักบาสนี่ แกจะไปได้ยังไง”
 
“นั่นดิ แต่ฉัน..ก็ไม่กล้าขัดพี่มินอ่ะแก”
 
“เอ้า แล้วทำไมแกไม่ปฏิเสธ”
 
“ก็บอกอยู่ไงเล่า ว่าเกรงใจๆๆๆๆ”
 
“โอ้ยยย ฉันจะบ้า”
 
   ฉันเองก็จะบ้าไม่แพ้แก้วเหมือนกันนั่นแหละ!
 
“เดี๋ยวฉันไปห้องน้ำก่อนนะแก”  ฉันลุกขึ้นจากโต๊ะแล้วเดินลงไปยังชั้นล่างเพื่อเข้าห้องน้ำล้างหน้าสักหน่อยเผื่อจะรู้สึกสดชื่นขึ้น
 
   แต่แล้วฉันก็ต้องถูกขัดเมื่อใครบางคนมาดักหน้าฉันไว้..
 
   และเมื่อฉันเงยหน้า…
 
“ฉันมีเรื่องจะคุยด้วย”  พี่ป๊อปพูดกับฉันแต่ฉันพยายามที่จะเดินหนี
 
“ไปไหน…” พี่ป๊อปคว้าแขนฉันไว้
 
“เข้าห้องน้ำ” ฉันตอบเสียงเรียบนิ่ง แม้ในใจมันจะสั่นไหวมากๆก็ตาม
 
“ขอคุยด้วยแป๊ปนึงสิ”
 
 
   ฉันเงยหน้ามองน้ำเสียงติดอ้อนวอนนั้นแล้วลุกสึกใจหายวูบ มีเรื่องอะไร?

 
ค้างไว้ก่อนแป๊ป5555 มาแล้วนร้าา พอดีพึ่งกลับจากที่เรียนพิเศษก็เลยช้า อิอิ ยังไงก็รอหน่อยนร้าาาา ขอกำลังใจอีกได้ม่ะ แบบมันดีมากกกก 5555 ขอบคุณงับ