แอบรัก

ตอนที่47

 

“ขอคุยด้วยแป๊ปนึงสิ”

 

   ฉันเงยหน้ามองน้ำเสียงติดอ้อนวอนนั้นแล้วรู้สึกใจหายวูบ มีเรื่องอะไร?

 

“….”

 

“นะ…ฉันขอล่ะนะ”

 

   พี่ป๊อปเดินลากฉันมายังใต้ต้นไม้แถวนั้นแล้วนั่งลงบนโต๊ะหินอ่อน…

 

“พี่มีเรื่องอะไร”

 

“คือ…เธอต้องสัญญาก่อนว่าจะตอบตกลง”

 

   อะไรของเขานะ?!

 

“จะบ้าหรอไง ฉันต้องฟังก่อนสิว่าเรื่องอะไร”

 

“แต่…”

 

“ถ้าอย่างนั้นฉันก็ไม่คุย”  เออ! ฉันไม่คุยแล้วโว้ย!!! คนอะไรบ้ารึเปล่า

 

   ฉันลุกขึ้นทำท่าว่าจะเดินหนีออกไปถ้าไม่ติดที่พี่ป๊อปรั้งแขนฉันๆไว้ซะก่อน

 

   ฉันหันหน้ากลับไปมองพี่ป๊อปด้วยแววตาสงสัยติดแข็งกร้าว

 

“โอเคๆ ฉันยอมแระ เธอนั่งก่อนนะ” พี่ป๊อปค่อยๆปล่อยมือจากฉันแล้วดันไหล่ทั้งสองข้างของฉันให้นั่งลงช้าๆ

 

“มีอะไรคะ”

 

“คือ….พ่อฉันอยากเจอเธอ…”

 

“ว่าไงนะ?!”

 

“ก็เธอจำไม่ได้รึไงว่าเธอกับฉันยังเป็น..แฟนกัน..ในสายตาพ่อของฉันน่ะ”

 

   ให้ตายเถอะ! ฉันเกือบจะลืมมันไปแล้วด้วยซ้ำ โห้ยยยย อะไรกันเนี่ย!!!

 

“ฉันไม่ไป” ใช่! ฉันจะไปไม่ได้หรอกนะ เดี๋ยวจู่ๆเกิดพ่อของพี่ป๊อปเรียกฉํนไปพบทุกวันมีหวังตายแหง่ๆ

 

“ไม่ได้!” ทำไมต้องขึ้นเสียงด้วยนะ!

 

   ฉันสะดุ้งตัวโยงเมื่อจู่ๆพี่ป๊อปก็ตะหวาดใส่ฉัน…

 

“ขะ..ขอโทษ..”

 

                      ……………ต่อ……………..

   ผมจ้องหน้าฟางอย่างรู้สึกผิดเอามากๆ เมื่อกี้ผมเผลอพูดอะไรออกไป นี่ผมเผลอตวาดฟางไปอย่างนั้นน่ะหรอ…มันก็แค่อารมณ์ชั่ววูบ ใช่แล้วล่ะ ผมไม่ได้ตั้งใจจะทำให้ฟางต้องตกใจ

 

“ขะ…ขอโทษ”

 

 

    ผมเอ่ยด้วยน้ำเสียงอ่อนโยนที่สุดเท่าที่ผมเคยพูดกับฟาง ความจริง…ผมก็พยายามที่จะพูดอ่อนโยนกับฟางตั้งหลายครั้งแต่มันก็เหมือนไม่ใช่ผม T__T

 

 

“ไม่จำเป็น” โว้ยยยยยยยย  ผมหงุดหงิดตัวเองเป็นที่สุด

 

   ฟางลุกขึ้นเพื่อที่จะเดินหนีผมไปอีกครั้ง…

 

   คิดหรอว่าผมจะยอม..

 

“เธอเป็นแฟนฉันนะ”  ผมเดินมาดักทางฟางอีกครั้ง

 

 

   ฟางดูอึ้งไปเลยล่ะครับ ใช่! ฟางเป็นแฟนผม ผมจะเรียกแบบนี้อ่ะ ใครจะทำไม?

 

 

“บะ…บ้า! ฉัน..แฟนพี่มินต่างหาก”  แม้ประโยคหลังจะแผ่วเบาแต่ผมกลับได้ยินมันอย่างชัดเจนโคตรๆ

 

   เจ็บว่ะ

 

“พี่ป๊อปก็บอกความจริงกับท่านสิ ว่าเราไม่ได้เป็นอะไรกันที่เราทำไปน่ะ..มันก็แค่การแสดง”

 

“เห่อะ…จะบอกทำไม ขืนบอกไปพ่อก็เที่ยวมายุ่งวุ่นวายกับฉัน แล้วมองว่าฉันยังไม่รู้จักโต” ที่ผมโกหกพ่อไปก็เพราะเรื่องนี้แหละครับ

 

 

“แต่ฉัน..มีแฟนแล้ว”  ผมมองหน้าฟางด้วยแววตาเศร้าศร้อยและผมก็คงคิดว่าฟางก็ดูมันออก ผมปล่อยแขนของฟางให้เธอเป็นอิสระ พอคิดดูอีกทีผมก็ไม่รู้ว่าจะยื้อเธอไปทำไม

 

 

“ไม่เป็นไรหรอก ก็จริงอย่างที่เธอบอก…เธอไม่ได้ชอบฉันแล้วนี่”  พูดเองก็เจ็บเอง ผมมองฟางแล้วยิ้มน้อยๆเตรียมท่าจะเดินไป ทว่า..

 

 

“ยังไงซะ..ถ้าแสดงแล้วก็แสดงให้มันจบสิ…ทำไมต้องค้างคา”  ผมหันขวับไปหาฟางอย่างรวดเร็ว ผมตีความหมายนั่นไม่ค่อยถูกหรอกครับ แต่ก็พอจะจับใจความได้

 

 

“แล้วเจอกันที่หน้าโรงเรียน..ตอนเย็นไปพร้อมฉัน” ผมดีใจแทบบ้าเมื่อรู้ว่าฟางตกลงที่จะไปกับผม

 

   ผมคิดว่าช่วงเวลาในช่วงนั้นแหละที่ผมจะตักตวงเก็บคะแนนให้มากที่สุด…เอาวะ!

 

                        ………………….ต่อ……………..

   ฉันกลับมาที่ห้องดังเดิม เห้อ! ตอนนั้นที่พี่ป๊อปยอมปล่อยมือจากฉันมันเหมือนรู้สึกชาไปทั้งตัว มันเหมือนอยากรั้งนะ…แต่ไม่ได้หรอก! ฉันรั้งพี่ป๊อปไม่ได้ เพราะที่พี่ป๊อปทำไปมันก็คงเป็นแค่การแสดงเท่านั้น

 

“ไปนานจังนะแก” แก้วเอ่ยทักฉันขึ้น

 

“พอดีคนเยอะน่ะ” ก็ต้องโกหกต่อไป

 

“แล้วเรื่องที่จะไปกับพี่มินพรุ่งนี้…แกจะไปจริงหรอวะ?”

 

“อือ คงงั้นอ่ะ”

 

“แกมั่นใจหรอว่าจะไปอ่ะ มันโคตรจะแบบโดดเดี่ยวเลยนะ”

 

“ไม่ทันแล้วว่ะแก้ว ฉันตกลงกับพี่เขาไปแล้วนะ”   ใช่ ฉันต้องไป…เฮ้อ

 

“โถ่ ชีวิตแกช่างหน้าเศร้า งั้น..ขอให้โชคดีนะแก”

 

   ยัยแก้วพูดบก็ลุกพรวดออกจากโต๊ะไปเลย..ไปไหนของมัน เอาเถอะๆ! ตอนนี้ฉันจะไม่สนใจอะไรทั้งนั้น ฉันจะนั่งๆนอนๆอยู่ตรงนี้ล่ะ เบื่อแฮะ

 

“แก!” เสียงหนึ่งเรียกฉัน

 

“เอ้าแก…มีไรอ่ะ”  เควินเดินเข้ามาหาฉันก่อนจะพูดขึ้น

 

“ไปกินติมกันป่ะ”

 

“กินติม?”

 

“อ่าหะ เผื่อแกจะสดชื่นขึ้นนะ”  เอิ่ม…น้ำใจงามมาก

 

“เอางั้นก็ได้” ถึงยังไงตอนนี้ฉันก็ไม่มีอะไรทำอยู่แล้ว แค่ไปกินไอติมกับเพื่อนอย่างเควินมันก็ไม่ได้มีอะไรมาก

 

                …………………….ต่อ…………..

   ผมนั่งมองเข็มนาฬิกาอยุ่หลายชั่วโมง ให้ตาย…ทำไมมันโคตรจะเดินช้า นี่มันนาฬิกาหรือเต่าฟร้ะ! ตอบ!

 

“มึงไปมีเรื่องกับนากาหรอวะ” ไอเขื่อนพูดขึ้น

 

    เออ! มันเดินช้า!

 

“เปล่า”  อือ อย่าคิดว่าผมจะพูดอะไรที่ไร้สาระแบบที่คิดเมื่อครู่ออกจากปากล่ะครับ ผมยังเก๊กอยู่

 

“กูก็นึกว่านากามันเตะหรรมมึง”

 

“ไอสัด! อุบาทชิบหายมึงนี่”

 

“อ้าว ไรแว้” 

 

“นู่น เมียมึงมา”  ผมพยักเพยิดไปที่แก้ว กำลังเดินมาทางโต๊ะผมพอดี ไม่ต้องสงสัยว่ามาทำไมก็ต้องมาหาไอโทโมะน่ะสิ

 

   กูอิจโว้ยยยยยยยยย

 

“แก้วคร้าบบบบ มานั่งนี่มา” ไอโทโมะจับแขนแก้วแกล้วลากให้มานั่งแหมะลงข้างๆ

 

“ปล่อย” เหอะ! สมย้ำห้าไอหน้าหื่น!

 

   ไอโทโทโมะมันยอมปล่อยมือออกจากแก้วแล้วยิ้มให้อย่างแห้งๆ กลัวเมียว่ะ

 

“นี่พี่ป๊อปรู้รึเปล่าว่าพรุ่งนี้ฟางไม่มาโรงเรียน” เห?

 

“ทำไม ฟางเป็นอะไรหรอ เป็นไข้? ไม่สบาย? ป่วยหนักรึเปล่า? แล้วอนนี้อยู่กับใคร มีใครอยู่เป็นเพื่อนป่ะเนี่ยยยย”  ผมเป็นห่วงชิบหายเลยอิห่าน เกิดอะไรกับฟางงั้นหรอ?!

 

   แต่แล้วหัวผมก็ถูกมือของไอสัตว์โลกทั้งสองกดมันลงจนจะมิดพื้นเลยอีห่า

 

“มึงฟังแก้วให้จบก่อนดิว้า! แม่ง!”

 

“เอ้ามึง ก็กูเป็น…” จะพูดดีป่ะวะ มันแบบไม่เข้ากับลุกเลยนี่หว่า เสียฟอร์มป่ะวะ?

 

“เป็นห่วง! ห่วง! แค่คำว่าห่วงเนี่ย! มันหนักลูกคอมึงมากหรอ”

 

  ก็เอออ่ะสิสัด! ผมได้แต่พูดไว้ในใจ

 

“คือที่แก้วต้องการจะบอกคือ..พรุ่งนี้ฟางจะไปเที่ยว…”

 

   ไปเที่ยว?! อือ แล้วยังต่อ

 

“..ไปกับพี่มิน”

 

   ปัง!

 

 

“ไม่ได้! กูไม่ให้ไป!” ผมลุกทุบโต๊ะจนดังสั่นสะเทือน ให้ตาย! ผมจะให้ไปได้ยังไงวะครับ! ไปกับไอมินสองต่อสองแบบนั้นได้ยังไง! กุไม่ยอมโว้ยยยย มึงเข้าใจกูมั๊ย! กูไม่ยอมอ่ะ!

 

 

“มึงนั่งลงดีๆดิ๊ แฟนกูตกใจหมด” ไอโทโมะปรามผมพลางดันไหล่ของผมให้นั่งลงช้าๆ

 

“แก้วก็ไม่อยากให้ฟางไปเหมือนกันอ่ะ แต่ฟางก็ตกลงกับพี่มินไปแล้ว”

 

“ถึงยังไงกูก้ไม่ให้ฟางไปเด็ดขาดเว้ย”

 

“มึงจะทำยังไงวะ”

 

“กูมีวิธีก็แล้วกัน…”

 

   ถ้าพรุ่งนี้ฟางไม่มาโรงเรียนซะอย่าง…ฟางก็คงไม่ได้ไปเที่ยวกับไอมินหรอก หึ

 

   กูไม่ปล่อยไปเด็ดขาด…

 

………………….…………

"นี่แก้ว...ทำไมจู่ๆถึงยอมให้ไอป๊อปจีบฟางล่ะ" โทโมะที่ลากแก้วเข้ามาคุยในมุมหนึ่งของโรงเรียนเอ่ยถามขึ้น

"ตอนแรกก็กะว่าจะไม่ยอมอยู่หรอกนะแต่ว่า..."

"...."

"ฉันดูเหมือนพี่ป๊อปจะนักฟางมาก และดูเหมือนฟางเองก็รักพี่ป๊อปมากเช่นกัน"

"แค่เนี้ย?"

"แล้วมันต้องมีอะไรอีกอ่ะ -_-"

"ไม่ก็แบบ..ไอป๊อปมันหล่อนะ แล้วก็ฮอตด้วย ก็น่าจะ..."

"นั่นมันก็แค่ภายนอก! ฉันไม่ได้สนใครที่ภายนอกสักหน่อย"

"แล้วฉัน?"

"ฉันก็ไม่ได้ชอบพี่...ที่ภ่ยนอกเหมือนกัน"  แก้วมุดหน้ามองพื้น ถ้าเธอเงยขึ้นมาตอนนี้มีหวังโนแซวจากแฟนหนุ่มแหง่ๆ

"ฮ่าฮ่า คร้าบๆ ฉันก็ไม่ได้ชอบแก้วที่ภายนอกเหมือนกันนะ.."

"ฉันชอบแก้วที่ภาย...ใน" 

   ตอนแรกก้กะว่าจะซึ้งอยู่หรกนะถ้าไม่ติดตรงที่โทโมะมองแทบจะทะลุปรุโปร่งเข้าไปในเสื้อของแก้วแบบนี้น่ะ -_-

"ไอลามก!!!"

   ผลั๊วะ!

"อ๊ากกกกก!"

   มันต้องบรรยาก็น่าจะรับรู้ถึงเหตุการณ์นะผู้อ่านทุกคน ^^

........................................

“อิ่มรึเปล่า” เควินเอ่ยถามฉัน

 

“แหม่แก ท้องตึงหญิงกว่าสาวตั้งครรภ์ขนาดนี้ไม่อื่มก็ไม่รู้จะว่าไงแระ”  พูดแล้วฉันก็ย่นหน้าเหมือนเอือนเต็มที ไม่รู้ว่าในท้องฉันมีลูกกี่คน? เห้ย! เพี๊ยนขึ้นทุกวันแล้วเรา เฮ้อ!

 

“แกนี่ตลกจังนะ” เควินยีหัวฉันจนฉันเริ่มแยกไม่ออกแระว่าไอ้นี่หัวหรือรังนก

 

“-_-“

 

“เออ แล้วเดี๋ยวแกกลับบ้านเลยป่ะ”

 

“ก็คงงั้….เห้ย!” ตายแล้ว! นี่มันเวลานัดของพี่ป๊อปแล้วนี่นา! โว้ยยย นี๋ฉันลืมหรอเนี่ย

 

“เป็นไรวะ”

 

“แก! ฉันต้องไปแล้วนะ ขอบคุณที่เลี้ยงไอติมนะ บายส์!” สองขาที่ก็ไม่ได้ยาวมากของฉันวิ่งพรวดพราดออกมาอย่างรู้งาน

 

   นี่ฉันเลทมาเกือบครึ่งชั่วโมงเลยหรอ?! ให้ตายเถอะโรบิ้น!

 

   ผลั่ก!

 

“อ้ะ!” แต่แล้วฉันก็ต้องตกใจเมื่อวิ่งฉันกับใครบางคน

 

“ที่มาช้าก็เพราะมัวแต่มาอยู่กับไอเพื่อนสนิทคิดไม่ซื่อเนี่ยนะ?” พี่ป๊อป…มาได้ไงเนี่ย!

 

“พี่รู้ได้ยังไง?”

 

“ก็ฉันตามมานิ” ตอบได้หน้าตายมาก -_- ไอขี้เก๊กเอ๊ยยยย

 

“รีบไม่ใช่หรอ รีบไปสิ” ฉันว่าพลางเดินนำหน้าพี่ป๊อปไป…

 

“เดี๋ยว” พี่ป๊อปรั้งแขนฉันเอาไว้

 

“อะไร?” ฉันตอบกลับหน้าตายเช่นกัน

 

“ทางนั้นต่างหาก” พี่ป๊อปชี้นิ้วไปทางขวา

 

   เพล้ง!

 

   ไม่ใช่แก้วหรือจานที่ไหนหรอก…เป็นหน้าหนูเองค่ะ TOT

 

   O[]O!! เออ! รู้แล้วน่าว่าเดินผิดทางอ่ะ! แค่แกล้งเฉยๆหรอกน่า ชิส์!

 

“หึ” ฉันเหล่ตามองพี่ปีอปนิดหน่อย อายนะเว้ย

 

“คะ…แค่แกล้งหรอก ฉันไม่ได้เดินผิดทางจริงๆสักหน่อย” เออ ตอแหลต่อไปค่ะ

 

“หรอ” พี่ปีอปยื่นหน้าเข้ามาใกล้ฉันจนจมูกเกือบจะชนกัน

 

   นี่จะแกล้งให้หวั่นไหวอีกแล้วใช่มั๊ย…

 

“เร็วสิ! ฉันไม่ว่างอยู่กับพี่ทั้งวันหรอกนะ!” ฉันผลักพี่ป๊อปให้ออกห่าง แล้วเดินบิดตุดออกไป

 

   ตึกตัก ตึกตัก ตึกตัก

 

   จะเต้นอะไรนักหนาฮะ! ไอหัวใจบ้านี่น่าจับยัดโถส้วมชะมัด! บ้าเอ๊ย!

 

……………..ต่อ…………..

   ผมขับรถพาฟางเพื่อไปยังบ้านผม เมื่อกี้ผมก็รู้อยู่หรอกว่าฟางน่ะเดินผิดทางจริงๆ และใบหน้าตอนตกใจเล็กน้อยของยัยนั่นมันดูน่ารักซะไม่มี ผมชอบมันครับ….

 

 

   เออ กูเขินมากพอใจม่ะ -_-

 

“จะทำอะไร”  ผมเอ่ยถามขึ้นเมื่อเห็นฟางล้วงมือเข้าไปในกระเป๋าแล้วหยิบโทรศัพท์เหมือนเตรียมตัวโทรหาใครบางคน

 

“โทรหาพี่มิน”  สัด!

 

“ทำไม?” กูหึงหรอ? ปล๊าววว

 

“ฉันยังไม่ได้บอกเขาทีว่าวันนี้ไม่ต้องไปส่ง” ฟางทำท่าว่าจะกดโทรออกแต่แล้วผมก็กระชากโทรัพท์นั่นมาจากมือของฟาง

 

“พี่ป๊อป! ทำอะไรน่ะ เอาคืนมาเดี๋ยวนี้นะ!” คืนให้โง่หรอ?

 

“ไม่”

 

“แต่พี่มินเป็นแฟนฉัน ฉันต้องโทรบอกเขา!”

 

  จะตอกย้ำทำเหี้ยอะไรวะ! กูรู้!! เจ็บสัสๆ

 

“อยู่กับฉันห้ามโทรหาคนอื่น”

 

“แต่พี่มินไม่ใช่คนอื่น!”

 

“งั้นฉัน…ก็เป็นคนอื่นสินะ”

 

“…..”  เงียบแบบนี้ก็คงเป็นคำตอบที่ดีเหมือนกัน หึ

 

“ถ้างั้น..วันนี้ก็ทนเล่นละครหน่อยก็แล้วกัน…แค่วันนี้วันเดียว แล้วฉัน..จะไม่วุ่นวายกับเธออีก”  ผมโยนโทรศัพท์คืนให้กับฟางอย่างเดิม พร้อมใบหน้าบึ้งตึง

 

 

   ผมเจ็บน่ะสิ…อารมณ์คนอกหักน่ะ มันก็คงเจ็บแบบนี้แหละ แล้วที่บอกว่าจะไม่วุ่นวายอีกน่ะ…เชื่อผมหรอ?

---

 

เชื่อไอพี่ป๊อปหรอ? 55555 ตอนหน้าใครรอป๊อปฟางยังไงก็ติตามนะแจ้ะ สองต่อสองนะเว้ยยย 5555 ขอบคุณทีเม้นให้กำลังใจกันนะ ดีใจมากๆเลยยย 

   ยังไงก็ขออีกนะเออ อิอิ รักทุกคนที่เม้นเลยฮับ จุ้บ!