แอบรัก
เขียนโดย 
Omoji
วันที่ 28 เมษายน พ.ศ. 2558 เวลา 17.27 น.
แก้ไขเมื่อ 16 ตุลาคม พ.ศ. 2558 15.51 น. โดย เจ้าของนิยายฟิคชั่น
45) แอบรัก ตอนที่45
อ่านบทความตามต้นฉบับ อ่านบทความเฉพาะข้อความ
ตอนที่ 45
………….ต่อ…………..
เฮ้ออออ ฉันถอนหายใจเป็นครั้งที่ร้อย ตอนนี้ฉันกำลังนั่งอยู่ด้านนอกสนามบาส ก็วันนี้พี่มินนัดฉันไปกินข้าวน่ะสิคะ..เนื่องในวันวาเลนไทน์ ความจริงฉันก็ไม่ค่อยอยากไปนักหรอกค่ะ..ไม่นานก็ต้องสอบอีก..แต่ไม่เป็นไร ถือว่าไปกินข้าวแก้เซ็งก็แล้วกัน
และฉันยังคงนั่งมองพี่มินที่ส่งบาสไปยังเพื่อนอีกคนด้วยความเร็ว พี่มินหันมามองฉันด้วยล่ะ..และฉันก็ยิ้มตอบ ตั้งแต่เราคบกันฉันก็มักจะมาดูพี่มินซ้อมเป็นประจำทำให้เราสนิทขึ้นและฉันก็รู้สึกสบายใจมากขึ้นด้วย
“เอ้าแก้ว!” แล้วสายตาฉันพลันไปหยุดอยู่ด้านหน้าฉันเห็นแก้วและพี่โมะกำลังเดินด้วยกัน แต่พอได้ยินเสียงฉันเท่านั้นล่ะทั้งสองก็หันมามองฉันเป็นตาเดียว
“ฟาง!!แกอยู่นี่นี่เองหรอวะ” ฉันมองแก้วด้วยความสงสัย
“มีอะไรหรอ?”
“คือฉันกับพี่โมะกำลังเครียดเรื่อง..เอ่อ..เรื่องพี่ป๊อป” อึก! แค่ได้ยินชื่อฉันก็หัวใจกระตุกวูบ
“แล้ว…ทำไมหรอ..” เกิดอะไรขึ้นรึเปล่า?
“ก็คือ..พี่ป๊อปน่ะสิ ไม่สบายตอนนี้อยู่ที่ห้องพักนักกีฬาตึกสามนู่น”
ไม่สบายงั้นหรอ! แต่จะว่าไปวันนี้ฉันก็ไม่เห็นพี่ป๊อปเลยแฮะ..จะเป็นอะไรรึเปล่า
แล้วฉันจะไปอยากรู้ทำไม! ไม่ใช่เรื่องของฉันสักหน่อย!
“แล้วทำไมหรอ”
“ก็ไอป๊อปมัวดื้อดึงอยู่น่ะสิ..ไม่ยอมไปหาหมอ นอนตากน้ำค้างอยู่มั้งตอนนี้..แล้วอีกอย่างไม่มีคนเฝ้ามันด้วย..”
พี่โมะพูดขึ้น..ฉันเม้มปากตัวเองเก็บกลั้นความรู้วึกบางอย่างที่ฉันคิดว่าไม่ใช่เรื่องดี
“…พวกเราก็เลยเครียดไง แกก็น่าจะรู้ไม่ใช่หรอว่าพี่ป๊อปมันดื้อขนาดไหน” อันนี้ฉันรู้..ว่าพี่ป๊อปดื้อขนาดไหนและไม่ยอมใครง่ายๆ
“แล้วจะมาบอกฉันทำไม”
“ก็..ฉันอยากให้แกช่วยไปเฝ้าพี่ป๊อปที่ห้องพักตึกสามหน่อยสิ” ว่าไงนะ!! ไม่!ฉันจะไม่ทำอย่างนั้นแน่!
“เกี่ยวอะไรกับฉัน ก็ให้คนอื่นไปเฝ้าสิ!” เพราะฉันไม่อยากเห็นหน้าคนแบบนั้นหรอกนะ!
“ถ้าเป็นคนอื่นได้ก็คงดีสิ! ไอป๊อปมันไม่ชอบอยู่กับคนแปลกหน้า อีกอย่างตอนนี้ครูอาจารย์ก็กลับไปหมดแล้วด้วย จะให้ไอป๊อปนอนตายอยู่ในห้องนั้นหรอฟาง”
ทำไมพี่โมะต้องทำเสียงจริงจังแบบนั้นด้วย!! รู้มั้ยว่าฉันใจคอไม่ดี!
“แล้วแก้วกับพี่โมะทำไมไม่ไปเฝ้าล่ะ”
“ก็เรากำลังจะไป..ทำธุระข้างนอกไงกว่าจะกลับพี่ป๊อปคงเดี๊ยงไปแล้วก็ได้” พูดซะเรื่องใหญ่..แต่ฉันก็ไม่ได้ว่างนี่นา
“แล้วพี่เขื่อน..”
“รายนั้นก็ไม่ว่างหรอกฟาง..ไอเขื่อนมันไปฉลองกับเฟย์ที่ต่างจังหวัดกลับตั้งนานแล้วล่ะ” ให้ตาย!แต่เดี๋ยวสิยังเหลืออีกคนนี่นา!
“แล้วแฟนพี่เขาก็มี!”
“ใครแฟน? อ๋อ ถ้าจะหมายถึงจินนี่ พี่ว่าไอป๊อปยอมตายเลยดีกว่า..” หมายความว่าไง?แล้วทำไมต้องเป็นฉันด้วยวะ!!!
“แล้วทำไมต้องเป็นฉัน..บางทีเขาก็อาจจะยอมตายดีกว่าให้ฉันไปเฝ้าก็ได้!” ก็มันจริงนิ!พี่เขาเกลียดฉันไม่ใช่หรอ
“ไม่หรอกมั้ง..”
“ฉันไม่ว่าง ต้องไปกินข้าวกับพี่มิน” ใช่!ฉันก็มีนัดเหมือนกัน!กับแฟนด้วย!
“แค่ไปเฝ้าแป๊ปเดียวก็ไม่ได้!แกใจร้ายจังเลยนะฟาง!พี่มินเขาซ้อมนานไม่ใช่หรอ”
ฉันหันกลับไปมองพี่มินที่กำลังซ้อมอย่างหนัก ความจริงก็ซ้อมนานอยู่หรอกนะ…แต่จะให้ฉันไปเฝ้าพี่ป๊อปน่ะหรอ!
“ฉันไม่อยากเจอหน้าเขา”
“ทำไมกลัวหวั่นไหวหรอวะ…แต่แกก็ไม่ได้ชอบพี่ป๊อปแล้วนี่หว่า..หรือว่าไม่จริง” ฉันหันไปจิกตาใส่ยัยแก้ว!แหม่!ช่วงนี้ปากดีจังเลยนะ!ไม่รู้เป็นเพื่อนใครกันแน่!
“ก็ฉัน!..”
“ถ้าแกไม่ไปเฝ้าพี่ป๊อปฉันก็จะคิดว่าแกยังชอบพี่ป๊อปอยู่!แล้วที่ไม่อยากเห็นหน้าก็เพราะกลัวใจตัวเองจะหวั่นไหว! เอาสิจะไปไหม” ยัยแก้ว!!!!!!!!!!!!!!!!
และฉันก็จำใจมาหยุดอยู่ตรงหน้าตึกสาม..ให้ตาย!ฉันได้แต่บอกตัวเองว่าแค่แป๊ปเดียว!แค่แป๊ปเดียวเท่านั้น! และฉันจะต้องไม่หวั่นไหวไม่มองหน้าก็แค่มานั่งเฝ้าเฉยๆนี่! ฉันตัดสินใจหายใจเข้าลึกๆครั้งสุดท้ายแล้วก้าวขาไปหยุดตรงห้องพักนักกีฬา
“เอาวะ!แค่เป๊ปเดียวเท่านั้น!” ฉันตัดสินใจแง้มประตูเข้าไป สิ่งแรกที่พบคือร่างของพี่ป๊อปที่นอนอยู่ตรงโซฟาคดคู้อยู่แบบนั้น..
บ้าไปแล้วหรอ..
“ใคร?” เสียงพี่ป๊อปที่สั่นๆนิดๆ ฉันไม่ตอบแต่แค่เดินไปนั่งตรงเก้าอี้ข้างๆ มองดูพี่ป๊อปที่นอนยู่บนโซฟา ผ้าห่มก็ตั้งอยู่ข้างๆแต่กลับไม่ห่ม อีกทั้งยังเปิดแอร์ซะเย็นฉ่ำขนาดนี้! ตกลงเป็นไข้แน่ป่ะวะ!
“ฉันถามว่าใคร..ไอโมะหรอ แค่กๆ” เป็นคำถามจากพี่ป๊อปอีกครั้ง และฉันก็ไม่ได้ตอบอะไรเพียงแค่อยู่นิ่งๆ มองพี่ป๊อปที่นอนกอดตัวเองอยู่แบบนั้น พร้อมเสียงไอที่ทำให้ฉันใจกระตุก
“เป็นใบ้หรอวะ” ฉันหันไปหาพี่ป๊อป แล้วกระแอมเสียงตัวเองตอบก็ตอบ!
“..เปล่า” ฉันตอบแค่นี้แหละค่ะ พอฉันพูดจบพี่ป๊อปก็ยันตัวขึ้นมาอย่างรวดเร็ว อีกทั้งยังมองมาทางฉันด้วงหน้าซีดแบบนั้น!
ทำไมไม่ดูแลตัวเองบ้างรึไง!
“เธอ..มาทำไม” นี่คือคำถามของคนที่ฉันอุตส่าห์มาเฝ้าไข้หรอ! เห่อะ!ให้ตายเถอะ!รู้งี้ ฉันไม่น่ามาก็ดี!
“ฉันขอตัว” และเพียงแค่ฉันลุกขึ้นแล้วหันหลังเตรียมจะเดินออกไป แต่แขนของฉันกลับถูกรั้งไว้ด้วยมือใครบางคน และคงจะไม่พ้นมือพี่ป๊อป
“จะไปไหน..” ถามทั้งๆที่เสียงแหบแบบนั้น ฉันเอี้ยวตัวหันมองหน้าพี่ป๊อปที่ซีดเซียวแบบนั้น เปลือกตาที่จะปิดหรือเปิดก็ไม่ต่างกัน
“กะ..ก็ไม่อยากให้ฉันอยู่ไม่ใช่หรอ” อยากจะตะคอกใส่นะคะ แต่พอเห็นหน้าพี่ป๊อปแบบนี้ฉันก็ไม่มีแรงเลยสักนิด
“ใครบอกเธอ..ว่าฉันไม่อยากให้เธออยู่..” พูดอย่างนี้กะจะทำให้ฉันใจสั่นเล่นๆใช่มั้ย
“ฉันก็คิดว่าพี่ไม่อยากเห็นหน้าฉัน..” ฉันเหลียวมองหน้าพี่ป๊อปอีกครั้ง พี่ป๊อปกำลังกระตุกยิ้มแล้วหัวเราะในลำคอ..
“ฉันอยากเห็นหน้าเธอ..”ด้วยน้ำเสียงที่สั่นแบบนี้ทำให้ฉันใจเต้นแรงอีกครั้ง ฉันกลัว..เพราะแบบนี้ไงฉันถึงไม่อยากมาเฝ้าพี่ป๊อป เพราะฉันกลัวว่าฉันจะหวั่นไหวไปกับพี่ป๊อปอีกครั้ง
“…”
“..อยู่กับฉันก่อนไม่ได้หรอ” แล้วทำไมต้องทำน้ำเสียงออดอ้อนแบบนั้น..และฉันก็เพิ่งรู้สึกตัวว่ามือพี่ป๊อปร้อนมากเหลือเกิน
“ปล่อยมือฉันก่อน…” พี่เขามองหน้าฉันเชิงอ้อนวอน เฮ้อ!ให้ตาย!
“…เธอจะไปไหน..ฉันไม่ให้เธอไป” และยิ่งคำพูดนั่นอีก..ฉันกำลังกลัวหัวใจตัวเอง
“ฉัน..จะเช็ดตัวให้” และฉันก็พูดมันออกมาในที่สุด พี่ป๊อปปล่อยแขนฉันออกแล้วยิ้มให้ฉันน้อยๆ
ซึ่งฉันเองก็ไม่รู้ว่าทำไมฉันถึงต้องยอมพี่เขาทุกครั้ง..แม้ฉันจะเจ็บมากแค่ไหน แต่ฉันก็ยังยอมพี่ป๊อป..ทุกครั้งและตลอดเวลา
………..ต่อ………
ผมไม่คิดว่าฟางจะมาจริงๆ..แต่พอได้ยินเสียงเท่านั้นล่ะครับ ผมก็รีบเด้งตัวขึ้นจนลืมไปว่าต้องกำลัง(แกล้ง) ป่วยอยู่ นึกอยากขอบคุณแก้วกับคุณเพื่อนโทโมะเสียจริง และผมก็แค่อยากทำคะแนนความสงสารให้ฟางกลับมามีใจให้ผมอีกครั้ง…
“ฉัน..จะเช็ดตัวให้” เพียงแค่ผมได้ยินคำพูดของฟางเท่านั้นล่ะครับ หัวใจของผมก็กลับมาเต้นแรงอีกครั้ง..ผมไม่สามารถหุบยิ้มไปได้เลย
ฟางเดินไปหยิบขันมาพร้อมผ้าชุบน้ำหมาดๆตรงมาทางผม ผมมองดูฟางก็แอบลอบยิ้มออกมา..และผมกำลังจะทำตามที่แก้วบอกในตอนนั้น
“วิธีแรกนะพี่ป๊อป พี่ป๊อปต้องแกล้งออดอ้อนให้ฟางสงสารทำให้ยัยฟางเช็ดตัวให้ได้”
“เช็ดตัว!ฉันว่าคงไม่ถึงขั้นนั้น” ใช่ครับ ผมคิดว่าฟางคงไม่ยอมเช็ดตัวให้ผมอย่างแน่นอนต่ตรงที่แกล้งทำตัวให้น่าสงสารนี่ไม่ใช่ตัวผมเลยนะ
“เอาเถอะน่า..และพี่ป๊อปจะต้องมองหน้าฟางบ่อยๆ คิดซะว่าตอนนี้มีเพียงแค่สองเรา เพราะผู้หญิงมักจะใจเต้นเวลาเห็นคนที่ชอบมองหน้าอยู่..” พูดซะเลี่ยน!ผมไม่คิดเลยจริงๆว่าแก้วจะเป็นคนแบบนี้ด้วย
“แปลว่าแก้วก็ต้องใจเต้นที่มองหน้าฉันน่ะสิ” ไอโมะพูดแทรกขึ้นกลางคัน..เห่อะ!กูหมั่นไส้!
“เงี่ยบไปเถอะน่า!”
และผมกำลังจะทำแบบนั้นกับฟาง..ทันทีที่ฟางมานั่งข้างๆพร้อมผ้าชุ่มน้ำอุ่นๆเช็ดตัวให้ผม…ให้ตายเถอะผมคิดว่าผมอยากเป็นไข้สักเดือนสองเดือนก็คงจะดี
“มองทำไม?”เสียงฟางพูดครับ พร้อมแก้มแดงๆนั่น เห่อะ..นี่ขนาดบอกว่าไม่ชอบผมแล้วนะ
“อยากมอง..มองไม่ได้หรอ”
“อย่าพูดเล่นได้ม่ะ ฉันไม่ตลกหรอกนะ” และน้ำเสียงเรียบของฟางทำให้ผมแทบจะหยุดหัวใจ
“หรอ..แล้วทำไมยังไม่กลับ”
“รอพี่มิน..จะไปกินข้าวด้วยกัน” เหมือนพูดตอกย้ำผมอยู่นั่นล่ะครับ..ผมมองหน้าฟางแล้วหันไปมองนาฬิกานี่ก็หกโมงแล้ว
“ไอมินมันไม่ได้รอเธออยู่หรอ” ผมอยากจะตบปากตัวเองไปซะจริง!อะไรกันวะ!หัวคิดอะไรปากก็พูดออกมาอย่างนั้น!และพอผมพูดเท่านั้นล่ะครับฟางก็ชะงักมือหยุดอยู่ตรงหน้าผากผม
“ไม่อยากให้ฉันอยู่จริงๆใช่ป่ะ!” โหดด้วยว่ะ! ฟางวางผ้าชุ่มน้ำนั่นลงในขันแล้วจะยันตัวเองขึ้นแต่ช้ากว่าแขนของผมไปสักหน่อย
“อ๊ะ!” ผมคว้าเอวฟางให้นั่งลงที่เดิม ไม่รอช้าหัวหนักๆของผมก็วางแหมะบนตกของฟางทันที สายตาก็สบเข้ากับเจ้าของตัก
“ขอนอนหน่อย”
“..หมอนก็มี” ผมหันไปหาหมอนที่อยู่ข้างๆและตัดสินใจเตะมันลงจากโซฟาแล้วหันมาหาฟางอีกครั้ง
“ไม่มีแล้ว” ผมว่าพลางก็เบียดหัวทุยๆของผมกับตักของฟาง..ให้ตายเถอะครับ..รู้สึกดีเป็นบ้า!
“ทำไมต้องทำแบบนี้ด้วย”
ผมรู้ว่าน้ำเสียงนั้นของฟางมันเริ่มสั่นน้อยๆ ผมลืมตาแล้วสบตากับฟางที่กำลังก้มหน้างุดๆเหมือนเดิม ทำให้ผมนึกถึงเมื่อครั้งก่อนที่ฟางมักจะทำแบบนี้เวลาที่สู่ใครไม่ได้
“ทำไม่ได้หรอ..ก็ฉันอยากทำแบบนี้กับเธอ”
“แกล้งฉันเล่นอีกแล้วใช่มั้ย…ที่พี่ทำแบบนี้เพราะต้องการให้ฉัน…ชอบพี่อีกแล้วน่ะหรอ” ฟางเริ่มเสียงสั่นมากขึ้น จนผมรู้สึกที่หยดน้ำเล็กๆที่กระทบกับใบหน้าของผม
แต่ผมก็ไม่อยากที่จะปฎิเสธว่าผมต้องการให้ฟางหันมาชอบผมเหมือนเดิม..และพอเห็นน้ำตานั่นทีไรใจผมก็ไม่ดีเอาซะเลย
“ถ้าฉันจะบอกว่าใช่ล่ะ..แต่ฉัน…ไม่ได้แกล้งเธอ” ฟางชายตามองมาที่ผมด้วยดวงตาที่แดงก่ำ ริมฝีปากที่บวมแดงหน่อยๆ
ไอสัด!อยากจูบชิบหาย!
ติ้ดๆ ติ้ดๆ
เสียงโทรศัพท์ของฟางดังขึ้นครับ และเพียงแค่ฟางหยิบมันขึ้นมาดูผมก็รู้ในทันที
“ฉันต้องไปแล้ว” ฟางหยิบโทรศัพท์เตรียมท่าจะเก็บเข้าในกระเป๋า และผมก้ไม่ต้องการให้ฟางต้องไปหามัน! ผมรีบคว้าแขนของฟางมาแล้วหยิบโทรศัพท์ออกก่อนจะโยนมันออกไป
“พี่ป๊อป!” ฟางหันหน้าดุใส่ผม แต่ผมไม่กลัว..ผมไม่อยากให้ฟางไปกับมันนี่!
“อยู่กับฉัน..อย่าไปหามัน..” น้ำเสียงผมที่อ้อนวอนฟาง ฟางมองมาที่ผมพร้อมสายตาที่ปนไปด้วยคำถามมากมาย
“…”
“…ขอร้องล่ะ”
ผมไม่อยากให้ฟางต้องไปจากผมอีกแล้ว..ไม่อีกแล้ว!
มาอัพแว้วนร้าาา เจ็ดเม้นมาได้ไงง่ะ555 ดีใจมากขอบคุณมากฮับ ตอนหน้ายังไงก็รอดราม่าต่อนะเออ อิอิ ขอบคุณคับ><
เม้นอยู่หนายยยยย ขออีกๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ โรงเรียนเปิดเทอมแล้วยังไงก็คงอัพช้ากว่าปกตินะฮะ แต่อยากให้ทุกคนรอออออ แต่พรุ่งนี้อัพแน่นอนแต่ยังบอกช่วงเวลาไม่ได้น้าาา กำลังใจดีก็จะแต่งให้เร็วและอัพให้เร็วค่าาาา กราบงามๆ -^-
คำยืนยันของเจ้าของนิยายฟิคชั่น
✓ เรื่องนี้เป็นบทความเก่า ยังไม่ได้ทำการยืนยัน
คำวิจารณ์
* ต้องล็อกอินก่อนครับ ถึงสามารถเขียนวิจารณ์ได้
รอสักครู่กำลังโหลดข้อมูล
โหวต
* ต้องล็อกอินก่อนครับ ถึงสามารถโหวดได้
แบบสำรวจ
