แอบรัก

ตอนที่44

                                     …………………….ต่อ………………..
 
   วันวาเลนไทน์ที่แสนหดหู่ของฉันมันช่างหน้าเบื่อชะมัด…ฉันนั่งมองดอกไม้หลายสิบดอกบนโต๊ะแล้วทอดถอนใจ  เฮ้อ!
 
“แก…ฉันให้” เควินหยุดยืนหน้าโต๊ะของฉันแล้วส่งช่อดอกไม้มาให้กับฉัน
 
“ขะ…ขอบใจนะ” ฉันรับมาดอกไม้จากเควิน  มันเป็นดอกกุหลาบหลากสีมัดๆรวมกันไว้พร้อมติดโบว์น่ารักๆตรงก้าน ฉันชอบมัน^^
 
“ฮันแนนนนนน พวกแกมีซอมติ้งที่ฉันไม่รู้ป่ะเนี่ยยย” ฉันหันไปมองแก้วอย่างเอือมๆ
 
“ซอมติ้งอะไรของแก หยุดเพ้อเจ้อเถอะน่า” นั่นไม่ใช่เสียงฉันแต่เป็นเสียงของเควินต่างหาก
 
“ชิส์”  แก้วเมินหน้าหนีอย่างหงุดหงิด
 
   ฉันได้แต่หันมายิ้มกับเควินอย่างรู้งาน จริงๆฉันกับเควินตกลงกันแล้วล่ะว่าจะเป็นเพื่อนกันเหมือนเดิม เราสองคนจึงยอมเป็นเพื่อนที่ดีของกันและกันเหมือนเดิม ^^
 
“แฮ่มๆ แก้วมีคนมาหาแกอ่ะ” ฉันสะกิดเรียกแก้วที่ทำหน้ามุ่ยอยู่
 
“อะไรของแก --*”
 
“นู่น” ฉันพยักเพยิดไปทางหน้าประตู
 
   กรี๊ดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดด
 
   เสียงกรีดดังสนั่นเมื่อพี่โทโมะเดินเข้ามา…มันเป็นสัญชาตญาณที่เคยชินคือการชะเง้อมองดูว่าพี่ป๊อปมาด้วยรึเปล่าและผลที่ได้คือ…ไม่มา
 
“แก้ว”  งื้ออออ เขินแทน><
 
“มาทำไมอ่ะ” รู้หรอกว่ายัยแก้วกำลังแกล้งโง่ -_-
 
“วันนี้ฉันมีบางอย่างอยากจะบอกเธอน่ะ…”
 
“….”
 
   ไม่บอกฉันก็รู้ว่าพี่โมะกำลังจะบอกอะไร…
 
“ขอมือหน่อย”
 
“เห?”  ยังทำงงอีก บ้าาาา><
 
“ขอมือหน่อยนะครับ” พี่โทโมะยื่นมือออกไปข้างหน้า
 
   ยัยแก้วลังเลว่าควรจับดีหรือไม่จนสุดท้าย…
 
   ก็ยอมจับ…
 
   พี่โทโมะจับมือของแก้วไว้แล้วจากนั้น…เขาก็คุกเข่าลง><
 
   กรี๊ดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดด
 
   เรียกเสียงกรี๊ดได้เป็นอย่างดีอีกต่างหาก…
 
“แก้ว…”
 
“หื้ม? . ///.”
 
“…ฉันรักแก้วนะ..”  อรั๊ยยยยย><
 
“อื้อ รู้แล้ว”
 
“มั่นใจในตัวฉันได้รึเปล่า…”
 
“…..”
 
“สำหรับฉัน…แก้วเป็นผู้หญิงคนแรกและคนเดียวที่ฉันรู้สึกอยากเป็นมากกว่าพี่น้องนะ..”
 
“….”
 
“ฉันจะไม่ทำให้แก้วต้องเสียใจนะ…”
 
“…..”  ฉันเริ่มรู้สึกว่ายัยแก้วกำลังน้ำตาคลอแล้วล่ะ
 
“แก้ว…”
 
“….”
 
“เป็นแฟนกับฉันนะ…”
 
    อร๊ายยยยยยยยยยยยยยยย  ฟินๆๆๆๆๆๆๆ><
 
“…..”
 
“นะครับ….เป็นแฟนกับฉันนะ”
 
   ตอบสิๆๆๆๆๆๆๆๆ งื้อออออ>< ฉันรอลุ้นจนตัวโก่งละน้า
 
“พี่ต้องสัญญากับฉันก่อน…”
 
“สัญญา?”
 
“ทำไมต้องทำหน้าแบบนั้นด้วย เดี๋ยวก็ไม่ตกลงซะหรอก!”  หวายๆๆๆ ยัยแก้วเริ่มโกระแล้วล่ะค้า
 
  อย่ายอมแพ้นะพี่โมะ! สู้ๆๆๆๆ!
 
“หะ..เห้ยๆ!  อย่าโกรธฉันสิ โอเคๆ สัญญาอะไรฉันทำได้หมดเลย”
 
“1.ห้ามเถียง”
 
“ได้!”
 
“2.ห้ามนอกใจ…ต้องรักฉันคนเดีย..”
 
“แน่นอน!”  แหม่ แก้วยังพูดไม่ทันจบพี่โทโมะก้มั่นใจจริงจริ๊ง
 
“3...”
 
“….”
 
“..ห้ามตะอั๋ง”
 
“ห้ะ!!!!!!!”
 
   หูวววววว โหดจัง ห้ามตะอั๋งแบบนี้พี่โทดมะต้องตายแหง่ๆเลยย ฮือออ น่าสงสารT_T
 
“ไม่ได้งั้นหรอ?!”
 
“ดะ…ได้ๆ ก็ได้…”
 
“โหยยแก โหดไปป่ะ ฉันว่าจับมือกับกอด…มันก็น่าจะได้อยู่นะ”  พี่โทโมะหันมาส่งสายตาเหมือนขอบคุณให้กับฉัน
 
   แล้วส่งสายตาออดอ้อนไปที่แก้ว...
“อื้ม ก็ได้…”
 
   ฉันสังเกตุเห็นแหละว่าพี่โทโมะน่ะดีใจขึ้นเยอะ แหมะ! อิจฉาเหมือนกันแฮะ
 
“ถ้างั้นก็…เป็นแฟนกันนะ”
 
   ในที่สุดแก้วก็พยักหน้าตกลงพร้อมกับหยิบดอกไม้จากพี่โทโมะ…
 
“ฮู้ววววว กูมีแฟนแล้วโว้ยยยยยย”  ฮ่าฮ่า ฉันดีใจแทนพี่โทโมะจริงๆนะ…
 
   ฉันคงไม่มีโอกาสได้ทำอะไรซึ้งๆแบบนี้หรอก….
 
   จะว่าไปถ้าเป็นเมื่อปีก่อนๆ ฉันจะเป็นคนเอาดอกไม้และข้าวห่อต่างๆให้กับพี่ป๊อปทุกปีโดยพี่ป๊อปไม่รู้เลยว่าเป็นฉัน...
 
   แต่ปีนี้...ฉันไม่ได้ทำแบบนั้น...
 
                   …………………….ต่อ………………
 
   ตอนแรกที่ไอโมะมันจะไปขอแก้วเป็นแฟนที่ตึกสอง ผมก็ลุกพรวดจะไปด้วยทันทีถ้าไม่ติดตรงที่….จินนี่
 
“อะ จินนี่ให้ค่ะ”  จินนี่ยื่นกล่องของขวัญกล่องนึงมาให้กับผม
 
   ผมลังเลไม่น้อยว่าควรรับดีหรือไม่รับดี แต่แล้ว…ผมก็รับมันไว้ ไม่ใช่เพราะอะไรหรอกนะ แต่เพราะว่าผมเห็นจินนี่เป็นน้องสาวก็แล้วกัน
 
“ขอบใจ”
 
“พี่ป๊อป…ฮึก พี่ป๊อป…รักจินนี่ไม่ได้หรอ…” จินนี่ร้องไห้ออกมาล่ะครับ และผมก็คิดว่านี่คงจะเป็นเรื่องจริงไม่ใช่การแสดงมีที่ผ่านๆมา
 
“จินนี่…”
 
   ผลุ่บ!
 
  จินนี่โผล่เข้ากอดผมอย่างรวดเร็วจนผมแทบหงายหลัง…ผมน่ะไม่ได้ปฏิเสธหรอกแต่แค่ไม่กอดตอบเท่านั้นเอง
 
“ฮึก ฮืออออ จินนี่รักพี่ป๊อปนะ ทำไมต้องทำให้จินนี่เจ็บด้วย”
 
“…..”
 
“ฮือออ ถ้าเป็นเพราะฟางล่ะก็…จินนี่ไม่ยอมนะ!”
 
“จินนี่”  ผมพูดเสียงต่ำเพื่อขู่
 
“ทำไม! พี่ป๊อปจำไว้เลยนะ ถ้าคิดจะหนีคนอย่างจินนี่ได้…ก็เลิกคิดซะเถอะ!”
 
“…..”
 
“จินนี่รักพี่ป๊อปมากกว่าใครในโลก ทำไมไม่หันมามองจินนี่บ้าง…”
 
“พอเถอะจินนี่”
 
“ไม่! จินนี่จะไม่เลิกรักพี่ป๊อปหรอก!”
 
“ก็แล้วแต่จินนี่เถอะนะ…ถ้าจินนี่อยากเจ็บต่อไป…ถ้าคิดว่าทนได้ ก็ทนไป”พอพูดจบผมก็แกะมือจินนี่ให้ออกจากเอวผม
 
“…..”
 
“ขอโทษนะ แต่ฉันรักเธอไม่ได้หรอก”
 
   ผมเดินเลี่ยงจินนี่ออกไปหลังจากพูดจบ ผมเองก็ไม่รู้ว่าจินนี่ไม่ดีตรงไหน จินนี่เป็นผู้หญิงเพรียบพร้อมไปซะทุกอย่างแต่คงเป็นผมเองที่รักเธอไม่ได้จริงๆ…
 
   เหมือนกับว่าผมกำลังรักใครสักคน….
 
   คนๆนั้น…คือ…
 
   ใครวะ?
                                           …………………..ต่อ…………….
 
   ฉันถูกพี่มินลากมาที่สนามบาสของโรงเรียนซึ่งตอนนี้ผู้คนก็เริ่มพลุกพล่านแล้วล่ะ จนถึงตอนนี้ฉันก็รู้สึกไม่ค่อยไว้ใจพี่มินเหมือนอย่างเก่า ทุกเย็นที่มินจะไปส่งฉันแต่เดี๋ยวนี้ฉันจะกลับคนเดียวประจำ
 
“พี่มิน..มีอะไรหรอคะ”
 
“คือ…ฟางโกรธฉันหรอ”
 
“….”  จะบอกยังไงดีล่ะ ถ้าถามว่าโกรธมั๊ย? ฉันก็ตอบได้เลยว่าโกรธ แต่ตอนนั้นพี่มินเมาไม่ใช่หรอ บางทีอาจจะไม่ได้ตั้งใจก็ได้
 
“ไม่โกรธหรอกค่ะ”  ใช่ ฉันต้องพูดแบบนี้สินะ
 
“แล้วทำไม เธอต้องทำตัวห่างๆฉันด้วย”
 
“เอ่อ..ปะ..เปล่านะ คือช่วงนี้ฉันการบ้านเยอะมากและไม่ค่อยว่างด้วย…ค่ะ^^”  โอ๊ยยยย ฉันจะบ้าตาย! นี่มันการโกหกระดับไหนกันเนี่ยยยย
 
“หึ” 
 
   หัวเราะในลำคออีกแล้ะ!
 
“อ่ะ…ให้” พี่มินยืนช่อดอกไม้ช่อโตให้กับฉัน
 
“ขะ..ขอบคุณค่ะ”  ฉันก็ยืนไปรับมาแตโดยดี
 
   ดอกไม้ช่อโตนี้สวยจริงๆ ฉันเงยหน้ามองพี่มินที่ยิ้มร่าให้กับฉัน ยิ้มแบบนั้นมันหมายความว่าไง?
 
“ลองหาดูสิ”
 
“เห?”
 
“หาดู”
 
   ฉันมึนงงเล็กน้อยแต่แล้วฉันก็ลองค้นหาดูบางสิ่งที่มินว่า ฉันแหวกในช่อดอกไม้แต่แล้วฉันชะงักกึก…
 
“เจอแล้วหรอ”
 
“สร้อย?...” 
 
“อ่าหะ เดี๋ยวฉันใส่ให้นะ” พี่มินเดินมาหยิบสร้อยในมือของฉันแล้ววาดแขนไปข้างหลังฉันจากนั้นเขาก็ค่อยๆใส่สร้อยให้กับฉัน
 
   ฉันยอมรับว่าตอนนี้หัวใจฉันสั่นไหวไม่น้อย นี่คงเป็นอีกครั้งที่มินทำให้ฉันหวั่นไหวแบบนี้…
 
 
   เมื่อพี่มินใส่เสร็จเขาก็ผละออกจากฉันอย่างเชื่องช้า…
 
 
“เหมาะกับเธอดีนะ^_^”
 
   ฉันก้มมองสร้อยที่ห้อยอยู่ที่คอของฉัน…อืม มันก็สวยดีอยู่นะแต่มันติดตรงที่..ฉันไม่ชอบใส่สร้อยเลยเพราะมันจะกัดคอฉันตลอดเวลา เห้อ! แต่ก็เอาเถอะเขาอุตส่าห์ซื้อให้…
 
“ขอบคุณมากนะคะ ฉัน..ชอบมาก” โกหกต่อไปคงจะดีกว่า
 
“ฉันดีใจนะที่เธอชอบ”  พี่มินพูดจบก็ดึงฉันเข้าไปกอดช้าๆ
 
“ขอขวัญสำหรับแฟนของฉัน…”
 
“ . ////.”  ฉันได้แต่กอดตอบพี่มินเท่านั้น ให้ตายเถอะ ตอนนี้ฉันคงหน้าแดงมากๆแน่เลย -///-
 
                            …………………….ต่อ………………..
 
   รอดอกไม้จากผมอย่างนั้นน่ะหรอ…ดอกกุหลาบดอกเดียวของผมมันคงไม่มีค่าพอสำหรับยัยนั่นที่กำลังกอดกับผู้ชายคนอื่นแบบนี้หรอก…
 
   ผมก้มลงมองดอกกุหลาบในมือของตัวเอง…แล้วเงยหน้ามองไปยังฟางกับไอมินที่กำลังกอดกัน..
 
“หึ ไร้สาระสิ้นดี” ผมก้มลงมองดอกกุหลาบอีกหนก่อนจะตัดสินใจปามันออกไปอย่างไม่ใยดี
 
   ผมรู้สึกเหมือนตัวเองไร้ค่า ผมกำลังเจ็บปวดอย่างนั้นน่ะหรอ…ผมมองฟางกับไอมินเป็นครั้งสุดท้ายก่อนจะหมุนตัวหันหลังเดินกลับออกไป…
 
   ความรู้สึกโหวงๆเหมือนขาดบางอย่างไป..และผมคิดว่าบางอย่างนั้นคงไม่ใช่ใครที่ไหน..
 
   ถ้าไม่ใช่ฟาง…
 
   ความรู้สึกแบบนี้เขาเรียกว่า…รัก? รึเปล่า…
 
   ผมเดินก้มหน้ามองเศษดินเศษทรายที่ผมเริ่มคิดว่ามันโคตรจะขวางตาผม เพราะตอนนี้ผมเริ่มจะรู้สึกหดหู่ขึ้นทุกที.. แน่นอนว่าผมได้ดอกไม้จากสาวๆแฟนคลับมากมายก็จริง แต่ผม…ไม่มีดอกไม้ให้ใครเลย ผมโสดอ่านะ ในเมื่อผมโสดผมก็จะรู้สึกโดดเดี่ยว นี่คงเป็นครั้งแรกที่ผมรู้สึกเหมือนอยู่ตัวคนเดียวในโลก
 
   และตอนนี้เองล่ะครับ...ผมถึงพึ่งจะรับรสของคำว่าอกหัก...
 
   ผมรู้แล้วล่ะครับ...ว่าผมน่ะ...
 
   ชอบฟาง...
 
"โถ่เว้ย! ทำไมไม่รู้ให้มันเร็วกว่านี้วะ?!"  ผมเตะเดินจนฟุ้งกระจาย 
 
   ผมกำลังโมโหตัวเอง ถ้าผมรู้ใจตัวเองตั้งแต่แรก...ผมคงไม่ต้องเสียฟางไป!
 
“เอ้าไอป๊อป!” เสียงนั่นครับ เสียงไอโทโมะ
 
“มีไร” ผมตอบกลับพลางมองไปที่คนที่ยืนข้างๆกายมัน
 
   หึ สงสัยการขอเป็นแฟนจะสำเร็จล่ะสิท่า…
 
“นี่แก้ว แฟนกู” 
 
“สาสสสสส กูทราบดีครับ --*”
 
“กูจะแนะนำในฐานะแฟนโว้ยยยยย อิจล่ะสิมึง” ผมมองไปที่แก้วเห็นเธอมองไอโมะด้วยหางตา เออ  -_- แฟนก็แฟนครับ
 
“กูไม่ได้อิจนะเว้ย!” และผมจะหงุดหงิดทำไมวะ!ตอนนี้ผมสามารถฆ่าคนให้ตายไปได้เลยจริงๆ
 
“แล้วดอกกุหลาบมึงให้ฟางยังวะ!!” ให้ห่าไรวะ!เมื่อยัยนั่นได้สร้อยของไอมินไปแล้ว! ชิ!นึกแล้วหมั่นไส้ปนความเจ็บปวดน้อยๆ
 
“กูไม่ได้จะให้ยัยนั่นสักหน่อย..” พูดไปงั้นแหละครับ! เพิ่งโยนมันทิ้งเมื่อกี้!
 
“พี่ป๊อปชอบฟางหรอ!” เสียงของแก้วครับ ดูท่าทางตกใจอีกทั้งยังมองผมอย่างไม่เชื่อสายตา
 
“เปล่า..” ใครจะกล้าบอกวะ! ตอนแรกผมเกลียดยัยนั่นยิ่งกว่าอะไรแต่ตอนนี้จะมาบอกชอบยัยนั่น! ชีวิตผมก็จบเห่กันพอดี
 
“มันโกหก..มันชอบฟางนะแก้ว!แต่มันแบบปากแข็งไรงี้ไง สุดท้ายก็มีหมาตัวอื่นคาบเอาไปแดกจนได้!สมล่ะ!” น่าถีบมากก็ตอนนี้แหละครับไอเพื่อนโมะ!
 
“ถ้าเป็นอย่างนั้นจริงๆแก้วว่ายังทันนะ..” แก้วพูดจบสายตาผมกับไอโมะก็ไปหยุดที่แก้วเป็นตาเดียว
 
  พูดอย่างนี้หมายความว่าไง?
 
 
“ยังไงหรอครับแก้ว” ไอโมะถามขึ้นครับ
 
 
“ก็แก้วคิดว่า..บางทีฟางอาจจะยังชอบพี่ป๊อปอยู่ก็ได้ ทำไมไม่ลองไปบอกความรู้สึกกับฟางดูล่ะ”
 
   ผมสตั้นไปสามวิ และพอจะเข้าใจความหมายของแก้วอยู่..แต่ถ้าจะให้บอกความรู้สึกนี่มันต้องทำยังไงวะ? หรือต้องบอกว่า..ชอบนะ! หรือบอกว่า..ตอนแรกก็ไม่ขอบคนซื่อบื้อแบบเธอหรอกนะแต่ตอนนี้รู้สึกชอบขึ้นมา!..หรือจะบอกยังไง?
 
   กูงง!!
 
“แต่ฟางกับไอมินมันคบกันนะแก้ว” อันนี้ผมเห็นด้วยกับไอโมะ..แล้วหันกลับไปมองแก้วเหมือนเดิม
 
  หัวเราะ? ทำไมแก้วต้องหัวเราะวะ?
 
 
“ฮ่าฮ่า ไม่ลองไม่รู้หรอก มันอยู่ที่พี่ป๊อป..ว่าจะบอกฟางรึเปล่า” ตอนนี้ผมกำลังครุ่นคิดอย่างหนัก ควรทำยังไง? บอกไปเลยหรอ?หรือไง?
 
 
  คือกูยังไม่เก็ท =_=
 
 
 
“แล้วต้องทำไง..” ผมถามเสียงอ่อนขึ้นมา ส่วนแก้วกับไอโมะก็ส่งสายตาล้อเลียนมาทางผม!ให้ตาย!! เพราะยัยบื้อนั้นคนเดียว!ทำให้ผมต้องรู้สึกอับอายแบบนี้!

เทให้จนเกือบล้นล่ะครับผม... ไอพี่ป๊อปรู้ใจตัวเองแล้วนะเออ5555 ง่ายดีค่ะ อิอิ ยังไงก็ฝากตอหน้าด้วยนร้าาาา ขอบคุณฮับ และขอโทษที่มาโคตรช้าาาาา คิดเรื่องไม่ทัน555 บายส์
 
 ขอสักเจ็ดเม้นจะถึงมั๊ยวะ5555 ไปจิงๆแล้ะ  ขอบคุณล่วงหน้าค่าา
ปล. ติชมรูปภาพได้นะครัช จุ้ป