แอบรัก

 
ตอนที่39

 
“ก็แค่อารมณ์ชั่ววูบว่ะ” O_O
 
“อารมณ์ชั่ววูบ?”
 
“อือ กูไม่ได้ชอบยัยนั่นเลยนะเว้ย คือแบบ…กูว่าแม่งง่ายว่ะ”
 
   อึก….ง่ายงั้นหรอ?  พี่ป๊อปด่าฉันเป็นผู้หญิงใจง่ายงั้นหรอ
 
   ผู้หญิงใจง่ายคนนี้…เก็บจูบแรกให้กับพี่ป๊อปเท่านั้น…แล้วที่ยอมเสียจูบไปง่ายๆก็เพราะคนๆนั้น..คือพี่ป๊อปน่ะสิ…ไม่รู้เลยจริงๆสินะ
 
“ไอเหี้ย! มึงไปจูบเขาแล้วยังด่าเขาว่าง่ายอีกหรอ?”
 
“เอ้ามึง ผู้หญิงดีๆที่ไหนจะ…ยอมให้ผู้ชายจูบง่ายๆวะ”
 
   ฮึก…ฉันขอบตาร้อนผ่าว  ที่พี่ป๊อปจูบฉัน..มันไม่ได้ออกมาจากความรู้สึกจริงๆสินะ ในสายตาของพี่ป๊อปฉันก็เป็นแค่ผู้หญิงใจง่ายคนนึงเท่านั้น
 
“ไอป๊อป…กูถามมึงจริงๆเถอะ”
 
“….”
 
“มึงเคยเห็นฟางอยู่ในสายตาบ้างป่าววะ ที่มึงทำมันเหมือนให้ความหวังเขารึเปล่า คือกู..สงสารฟางว่ะ”
 
“กู…ไม่ได้ชอบยัยนั่น..เลยสักนิด แล้วที่กูจูบก็แค่..อารมณ์ชั่ววูบแค่…แกล้งเล่นๆ…เท่านั้น”
 
  หยาดน้ำตาตกดังป๊อกเมื่อประโยคเมื่อครู่เอ่ยออกจากปากของพี่ป๊อป ฉันกักเก็บมันไว้ไม่ได้แล้วจริงๆ…พี่ป๊อปแค่เล่นกับความรู้สึกของฉัน แล้วที่ผ่านมาที่ทำให้ฉันใจสั่นทั้งหมดมันก็เป็นแค่อารมณ์ชั่ววูบ พี่ป๊อปไม่ได้รู้สึกอะไรเลย
 
   ไม่ว่าฉันจะทำยังไง พี่ป๊อปก็หันมารักฉันไม่ได้…เพราะพี่ป๊อปเกลียดฉัน
 
   ถุงผ้าที่มีเสื้อของพี่ป๊อปอยู่ข้างใน…มันตกลงกับพื้นตอนนี้ฉันแทบจะไม่มีเรี่ยวแรงอีกแล้ว..ฮึก ฮือออ สองขาของฉันไม่อยากจะฟังคำพูดที่เหมือนฉีกหัวใจเล่นๆอีกแล้ว..ฉันวิ่งออกมาจากห้องในที่สุด…
  
   เจ็บกว่านี้….ฉันไม่อยากรับมันอีกแล้วล่ะ
 
   …………………ต่อ………………..
 
   ก็เพราะถูกไปเพื่อนเวนสองคนเซ้าซี้มากเกินไป คำตอบที่ผมตอบมันก็มีถูกบ้างผิดบ้างปะปนกันไป…ความรู้สึกจริงๆตอนนี้ ผมเองก็ยังไม่รู้ว่ามันหมายความว่ายังไง….
 
“ไอป๊อป…กูถามมึงจริงๆเถอะ”
 
“….”
 
“มึงเคยเห็นฟางอยู่ในสายตาบ้างป่าววะ ที่มึงทำมันเหมือนให้ความหวังเขารึเปล่า คือกู..สงสารฟางว่ะ”
 
   จริงๆ…ผมเองก็ไม่รู้หรอกนะว่าผมเคยเห็นฟางอยู่ในสายตาบ้างรึเปล่า…อาจจะอยู่?หรืออาจจะไม่อยู่ก็ได้?
 
“กู…ไม่ได้ชอบยัยนั่น..เลยสักนิด แล้วที่กูจูบก็แค่..อารมณ์ชั่ววูบแค่…แกล้งเล่นๆ…เท่านั้น” ผมพูดมันออกไปครับ  บางทีถ้าผมพูดแบบนี้ไป…ผมอาจจะเข้าใจความรู้สึกของตัวเองมากขึ้นก็ได้..
 
   และตอนนี้…ผมก็พึ่งรู้ว่าคำพูดของผมมันทำให้หัวใจของผมบีบรัดกันแน่นจนรู้สึกเจ็บ…มันเหมือนผมทำร้ายตัวเอง…
 
   แต่ไม่หรอก! ผมจะไปชอบฟางได้ยังไง! ผมเกลียดฟางจะตายไปไม่ใช่หรอ? ผมจำได้ว่าวันแรกที่ผมเจอฟาง ผมก็รู้สึกไม่ถูกชะตา! บางที..ตอนนี้ความรู้สึกผม..อาจจะเหมือนเดิมก็ได้นี่หว่า!
 
“แค่แกล้ง? นี่มึงแค่แกล้งหรอ มึงแกล้งจูบเขา? มึงทำให้เขาหวั่นไหว?แล้วมึงก็ฟันทิ้งเนี่ยนะ?”
 
“สัด! กูไม่ได้เลวขนาดนั้นนะโว้ยยย”
 
“มึงนี่ยังไงวะ กูงง คือตกลงมึงชอบหรือไม่ชอบ? หรือว่ายังไง? คือกูแบบโคตรสับสนอ่ะจริงๆ”
 
   คือมึงจะมาสับสนแทนกูทำไม? -_- โอ๊ยยยยยยยย สมองจะแตกแล้วโว้ยยย
 
“พอๆ กูไม่อยากคิดแล้วเว้ย ไปแดกข้าวกันเถอะ”  พูดจบผมก็ลุกขึ้นจากโต๊ะแล้วกำลังจะเดินออกไปนอกห้อง
 
   ตุ้บ!
 
   เหมือนมีบางอย่างตกลงบนพื้นซึ่งมันผมก็เผลอไปเตะมันเข้า ผมก้มลงมองถุงผ้าที่ล้มลง
 
“อะไรวะ”  ผมก้มลงนั่งชันเข่าข้างนึงแล้วหยิบถุงผ้านั่นขึ้นมา
 
   แล้วสิ่งที่ผมเห็นคือเสื้อผ้าของผม…
 
“ทำอะไรของเธอ -//-“
“ก็..ฉันจะคืนเสื้อให้” 
“ไม่ต้อง เธอใส่ไปเถอะ” 
 “งั้น…เดี๋ยวพรุ่งนี้ฉันจะซักไปคืนให้นะ”
“อือ”
 
   ฟาง…
 
   หรือว่า…
 
“เหี้ยเอ๊ยย...”
 
“ของใครวะไอป๊อป…อะ..อ้าว! มึงจะไปไหน!”
 
   ผมไม่ฟังอะไรทั้งนั้นสองขายาวของผมวิ่งออกมาอย่างรวดเร็ว ให้ตายเถอะ! อย่าบอกนะว่ายัยนั่นได้ยินทุกอย่างที่ผมพูด…หัวใจผมร้อนรุ่ม ผมกังวลมาก..มาก…มากชิบหายเลยอิเหี้ย!
 
“ฮึก…ฮือออ”  เสียงร้องสะอื้นนั้นผมจำได้ดี
 
   สองขาผมหยุดยืนนิ่งราวกับถูกต้องคำสาป…ฟางนั่งคุกเข่าร้องไห้ พร้อมเอามือปิดปากแน่น น้ำตาใสแอบสองแก้มเนียน ผม…รู้สึกเจ็บ
 
“นี่เธอ…”
 
“พี่ป๊อป!”  ฟางดูตกใจมากที่เห็นผม   และเธอกำลังเดินถอยหลังหนีผม
 
“ทำไมเอาเสื้อฉันไปกองอยู่ที่พื้น”  คือผมไม่รู้จะถามไรแล้วไงครับ คิดอะไรได้ก็ถามแต่ดูเหมือนฟางจะร้องไห้ออกมาหนักยิ่งขึ้น
 
“ฮึก พี่ป๊อป..ทำแบบนี้ทำไม..”  เหมือนมีดปลายแหลมบาดลึกลงตรงขั้วหัวใจของผมอย่างจัง ตอนนี้ผมก็ทำได้เพียงแค่ยืนมองหน้าฟางและฟังคำพูดต่อไปของเธอ
 
“…”
 
“ฉันชอบพี่ป๊อป…และฉันก็เคยคิดมาตลอด..ฮึก ว่าพี่ป๊อปอาจจะชอบฉันบ้าง..ฮึก” ผมมองฟางด้วยใจที่หล่นวูบ ลมหายใจผมเหมือนหยุดไปชั่วขณะ
 
“…”
 
“แต่จริงๆแล้ว..ฮึก..ฉันก็คิดอยู่ข้างเดียว..เป็นฉันคนเดียวที่ชอบพี่ป๊อป..”
 
“..คือฉัน..ฉันขอโทษ” ผมก็คงพูดได้แค่คำนี้ ในเมื่อตลอดเวลาผมไม่รู้ว่าความรู้สึกนี้มันคืออะไร อาจเป็นแค่อารมณ์ชั่ววูบ? แต่ตอนนี้หัวใจของผมมันถูกบีบรัดจนแน่น..ผมเจ็บ
 
  เจ็บมากจริงๆ…
 
 
“ฮึก..ความรู้สึกของฉัน..ไม่ใช่เรื่องล้อเล่น..ฉันเจ็บเป็น ฮึก ได้ยินมั้ยพี่ป๊อปฉันเจ็บเป็น!”
 
“แล้วเธอจะให้ฉันทำไงวะ! บอกสิยัยบื้อ! บอกฉันว่าฉันต้องทำยังไง!” ผมเดินเข้าไปเขย่าแขนฟางทั้งสองข้าง.. ผมรู้สึกกดดันไปหมด ผมก็เจ็บไม่ต่างจากฟางเลยสักนิด ความรู้สึกแบบนี้..คือความรู้สึกอะไรกันแน่?
 
 
“ฮึก พี่ป๊อปไม่ต้องทำอะไรหรอก ฮึก เพราะฉัน..ฉันจะไปจากพี่เอง..ฉันจะลิกชอบพี่..ฉันเหนื่อยเต็มทีกับการแอบรักใครสักคน ฮึก ฮือ ฉันจะไม่มายุ่งเกี่ยวกับพี่อีก..”  
 
   ผมได้แต่ปล่อยแขนของฟางให้เป็นอิสระ พร้อมความรู้สึกโหวงเหวง ผมรู้สึกถึงความเจ็บปวดมากมายเหลือเกิน..และผม..ผมเองก็ไม่รู้ว่าความรู้สึกนี้มันคืออะไร..ผมมองแผ่นหลังของฟางที่ค่อยๆลับหายไปจากสายตาผมทีละนิด..กับความรู้สึกของผมที่..
 
 
   ไม่อยากเสียฟางไป…..
 
 
                               ……..ต่อ……….
 
   ฉันเดินออกมาจากที่ตรงนั้นด้วยความเจ็บปวด..ที่ฉันบอกพี่ป๊อปไปฉันพูดความจริง..ว่าฉันควรจะเลิกชอบพี่ปีอป..ฉันควรไปจากพี่ป๊อปเสียที..ไปให้ไกล ให้ฉันไม่รู้สึกชอบพี่ป๊อปอีก..มันควรเป็นอย่างนั้น
 
“โอ้ย!” และด้วยความที่ฉันชอบเดินก้มหน้าก้มตาทำให้ฉันเดินไปชนกับใครคนหนึ่ง..
 
“ฟาง!” ฉันเงยหน้าขึ้นมามองคนที่ฉันเพิ่งเดินชนไป ก็ถึงกับผงะ
 
“พี่มิน..”
 
“ร้องไห้ทำไม..ฟาง!บอกฉันมาว่าร้องไห้ทำไม!ใครทำอะไรเธอ!ไอป๊อปใช่มั้ย!” พี่มินทำท่าว่าจะเดินไปหาเรื่องพี่ป๊อปให้ได้แต่ฉันกลับรั้งแขนพี่มินไว้เสียก่อน..
 
“ไม่ใช่ค่ะ..ฉัน..ฉันไม่ได้เป็นอะไรจริงๆ”
 
“ไอป๊อปใช่มั้ยฟาง! มันใช่มั้ย!” พี่มินกำลังโกรธจัดฉันรู้ดี แต่ฉันก็ไม่อยากได้ยินชื่อพี่ป๊อปอีกแล้ว..แค่นี้ฉันก็เจ็บปวด ฉันเสียใจมากที่สุด…และฉันก็ไม่อยากยุ่งกับคนแบบนั้นอีกแล้ว
 
“ฮึก อย่านะพี่มิน..พอเถอะ ฮือ ฉันไม่อยากยุ่งกับคนแบบนั้นอีกแล้ว ฮึก ฉัน..ฉันไม่อยากเห็นหน้าเขา..ฉันจะเลิกชอบพี่ป๊อป”
 
   ความรู้มันปั่นป่วนไปหมดกับฉันตอนนี้..ปากฉันก็ว่าไปแต่ใจของฉันมันกลับตรงข้ามไปซะหมด..
 
“..ฟางไปพักก่อนเถอะ” และพี่มินก็อารมณ์อ่อนลงอย่างรวดเร็ว และฉันก็ได้เพียงแค่พยักหน้าเข้าใจ ก่อนพี่มินจะค่อยๆพาฉันไปพัก
 
   ไปให้ไกลจากตรงนี้..
 
 
  ..ไกลจากคนใจร้าย
 
………ต่อ………..
 
   ผมกลับมาที่ห้องด้วยความรู้สึกกระวนกระวาย ความรู้สึกเจ็บปวดไปหมด! ผมรู้สึกชาไปทั้งตัวเมื่อได้ยินว่าฟางจะเลิกชอบผม..ผมควรทำยังไงกับความรู้สึกนี้..
 
  ผมไม่รู้จริงๆ
 
“ไอเหี้ยป๊อป!ไปไหนมาวะ แล้วนี่มึงเป็นไรวะ หน้าซีดเป็นไก่ต้มเชียว” และไอเพื่อนสองคนก็เดินมานั่งข้างๆพร้อมคำถามของไอโมะ
 
“กู..กูไม่รู้ว่ะ” ใช่ครับ..ตอนนี้ผมก็ยังไม่รู้ว่าผมเป็นอะไร
 
“ไง..สาวทิ้งหรอวะ” คราวนี้เป็นไอเขื่อนที่พูดครับ
 
“..ปากหรอวะนั่น”
 
“เรื่องฟางหรอวะ” ผมหันไปหาไอโมะที่ถามผม…ซึ่งผมก็ไม่ได้ปฏิเสธอะไร..ก็มันอาจจะเป็นเรื่องนั้นก็ได้
 
“ไงล่ะมึงเงิบเลยสิสัด” ผมไม่ได้ตอบโต้เพื่อนต่างอย่างใด ก็ตอนนี้ผมรู้สึกไม่มีเรี่ยวแรงยังไงก็ไม่รู้น่ะสิ
 
“เจ็บมั๊ย” ไอเขื่อนถามผม
 
“….”
 
“หัวใจมึงอ่ะ ไม่สงสารมันบ้างหรือไง”
 
“หัวใจกู? ทำไมวะ?”  นี่ผมไม่ได้โง่นะ แต่ผมไม่รู้จริงๆ
 
“หัวใจมึงเจ็บจะตายอยู่แล้วววนะวะครับ”
 
   แม่งไรวะ ผมโคตรงงบ่องตง
 
“พวกมึงอย่าพูดแบบนั้นดิ ไม่กระดากปากบ้างรึไง”
 
“อะไรหว้าาา นี่กูหวังดีนะเนี่ย มึงไปเลย! ไปไหนก็ไปเลยไป!”
 
   มึงไล่กูใช่มั๊ย! ด้ายยยย กูไม่ง้อมึงหรอก ฟวย!
 
“เออ! มึงพูดอะไรกูฟังไม่เข้าใจเลยอิเหี้ย” พูดจบผมก็ลุกออกจากโต๊ะไปทันที
 
   ตอนนี้ผมรู้สึกหน่วงๆ…เป็นไรวะ..
 
             ……………………..ต่อ……………….
 
“ขอบคุณพี่มินมากนะคะ ตอนนี้ฉันดีขึ้นแล้วล่ะ”  ฉันเอ่ยขอบคุณเพราะรู้สึกตอนนี้ฉันเริ่มดีขึ้นมาก ฉันหยุดร้องไห้แล้วแต่ดวงตายังแดงอยู่
 
“ฉันจะไม่ถามว่ามันทำอะไรเธอ…”
 
“….”
 
“แต่ฉัน…ขอเป็นคนดูแลเธอได้ไหม..ฟาง”
 
   ประโยคเมื่อครู่ทำให้ฉันแทบเป็นบ้า…
 
“พะ…พี่มิน…”
 
“นะฟาง…ฉันสัญญาว่าจะไม่ทำให้เธอต้องเจ็บปวดเหมือนที่ไอป๊อปมันทำแน่…”
 
“….”
 
 
   ความรู้สึกของฉันตอนนี้มันดูสับสนไปหมด ฉันไม่แน่ใจว่าฉันควรตอบไปยังไงเพราะฉันก็ไม่รู้ว่าฉันจะเลิกชอบพี่ป๊อปได้รึเปล่าเหมือนกัน…

 
ควรตกลงได้มั๊ยง่ะ >< หน่วงๆเลยนะฮะ ดราม่ามาเต็มตอนหน้าก็ไม่เว้นว่าง5555 เม้นๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ รอเม้นนนนนนน ดูจำนวนเม้นแป๊ปอีกแป๊ปแล้วก้อีกแป๊ปนะตัวววว อุ๊อิ>< ขอบคุณงับ สู้เว้ย!