แอบรัก
เขียนโดย 
Omoji
วันที่ 28 เมษายน พ.ศ. 2558 เวลา 17.27 น.
แก้ไขเมื่อ 16 ตุลาคม พ.ศ. 2558 15.51 น. โดย เจ้าของนิยายฟิคชั่น
40) แอบรัก ตอนที่40
อ่านบทความตามต้นฉบับ อ่านบทความเฉพาะข้อความตอนที่40
ความรู้สึกของฉันตอนนี้มันดูสับสนไปหมด ฉันไม่แน่ใจว่าฉันควรตอบไปยังไงเพราะฉันก็ไม่รู้ว่าฉันจะเลิกชอบพี่ป๊อปได้รึเปล่า…
“ตกลงค่ะ”
……………………ต่อ……………….
ไอเพื่อนสองตัวมันพูดบ้าอะไรผมล่ะไม่เข้าใจจริงๆ..และผมคิดว่าการที่ฟางคิดแบบนั้นมันก็น่าจะถูกต้องแล้วไม่ใช่หรอ…ผมต้องการแบบนั้นมาโดยตลอด
“กูทำถูกแล้ว…ไอป๊อปมึงทำถูกแล้วเว้ย” ผมพูดกับตัวเองพลางเดินตรงไปข้างหน้าอย่างไร้เป้าหมาย
“พี่ป๊อป!” คนที่คุณก็รู้ว่าใคร?
“เห้อ” ผมถอนหายใจออกมาอย่างเอือมระอา นี่จินนี่จะไม่ยอมเลิกรากับผมจริงๆใช่มั๊ย
“พี่ป๊อปเมื่อวานไปไหนมาอ่ะ หายไปกับนังฟางใช่มั๊ย?!” แค่คำถามแรกมันก็ทำให้ผมโคตรเซ็ง
“ถ้าใช่แล้วจะทำไม” ไม่สงไม่สนมันแล้ว! ผู้หญิงก็ผู้หญิงเถอะ ผมไม่อยากจะพูดดีกับคนแบบจินนี่แล้วเหมือนกัน
“พี่ป๊อป! เดี๋ยวนี้ย้อนเก่งจังเลยนะคะ!”
“….”
“ไปส่งจินนี่ที่บ้านด้วย! คุณพ่อถามถึงพี่ป๊อปพอดี…”
“ถามถึงฉัน? เรื่องอะไร…”
“จะไปรู้หรอคะ”
“จินนี่…เธอคิดจะทำอะไรอีกฮะคิดว่าฉันกลัวรึไง” ผมเอ่ยเสียงต่ำ แล้วบีบข้อมือของจินนี่ไว้แน่น ผมส่อแววตาออกไปเพื่อขู่
“ปล่อยนะ!” จินนี่สะบัดแขนออกจากการเกาะกุมของผมจนมันหลุดออก
“….”
“เดี๋ยวนี้พี่ป๊อปชักจะมากไปแล้วนะ! ทำไมต้องขึ้นเสียง! ทำไมต้องบีบมือ! ทำไมต้องขู่จินนี่ด้วยน้ำเสียงแบบนั้นด้วย!”
“พี่บอกให้จินนี่เลิกยุ่งกับพี่..แล้วทำไมถึงไม่เลิกสักที!”
“ก็จินนี่ชอบพี่ป๊อปอ่ะ…ทำไมต้องบังคับด้วย!...”
“….”
“ฉันชอบแค่พี่ป๊อปอ่ะชอบแค่พี่! ไม่หัดเข้าใจบ้างรึไงเล่า!”
“ฉันชอบแค่พี่ป๊อปอ่ะชอบแค่พี่! ไม่หัดเข้าใจบ้างรึไงเล่า!”
เมื่อกี้มันคืออะไร…จู่ๆเสียงของยัยนั่นก็สะท้อนทับกับคำพูดของจินนี่…คำพูดของจินนี่มันบังเอิญตรงกับคำพูดของฟาง…หัวใจผมเต้นรัวแรง นี่ผมเป็นหนักถึงขนาดนี้เลยหรอ…
ผมรู้สึกหัวใจของผมมันถูกบีบรัดจนแน่น...เป็นไรวะ...
“อือ ฉันเข้าใจแล้ว จะไปกันเลยมั๊ยล่ะ” ผมพูดปัดๆ ให้ตายเถอะ! ผมต้องบ้าไปแล้วแน่ๆ
“ไปคะ” จินนี่ยิ้มร่าเมื่อผมพูดดีด้วย
ที่ผมพูดดีด้วยแบบนั้นใช่เพราะอะไรหรอกนะ…ก็คำพูดของจินนี่มันกลับทำให้รู้สึกจนหล่นวูบ ผมกำลังคิดถึง…ยัยนั่นน่ะหรอ
โอ้ยยย ไม่ใช่หรอก!
“พี่ป๊อปดูนั่นสิคะ” แต่แล้วจินนี่ก็หยุดเดินชะงัก
ผมหันไปมอวตามที่มือจินนี่ชี้…และสิ่งที่ผมเห็นผมทำให้ผมรู้สึกว่าหัวใจของผมบีบรัดจนแน่น..มันเจ็บและโกรธในเวลาเดียวกัน…
“จินนี่บอกพี่ป๊อปแล้ว ว่าผู้หญิงคนนี้ไม่ได้ดีเลิศอะไรเลย”
มันเป็นภาพของฟางและไอมินที่ยืนพูดคุยกันดูเหมือนจะถูกคอมากซะด้วย…หึ หน้าก็พึ่งเปื้อนรอยน้ำตาอยู่แท้ๆ แต่ยังมีหน้าไปยิ้มให้ผู้ชายคนอื่นอีก…เหอะ! บื้อเอ๊ย!
“หึ ถ้าจินนี่เป็นพี่ป๊อปนะ จินนี่จะด่าให้ย่อยยับเลยล่ะคะ”
ผมไม่ได้ฟังสิ่งที่จินนี่พูดเลยสักนิด ผมมองภาพนั้นแล้วนึกเจ็บปวดใจ ผมแกะมือจินนี่ออกจากต้นแขนของผม แล้วเดินนำจินนี่ไป….
แค่ไม่อยากเห็นรอยยิ้มนั้น…มอบให้กับคนอื่น…
เท่านั้นเอง….
………………….ต่อ………………..
ฉันกับพี่มินตกลงกันแล้วว่าเรา…จะคบหาดูใจกัน ฉันยอมรับว่าฉันคงตัดใจจากพี่ป๊อปไม่ง่ายหรอก แต่ฉันคิดว่าหากพี่มินเข้ามาในชีวิตฉัน…บางทีอะไรๆมันอาจจะดีขึ้นก็ได้
สายตาฉันพลันหันไปเห็นแผ่นหลังที่คุ้นเคย…ดูเหมือนพี่ป๊อปกำลังจะไปไหนสักแห่ง…กับจินนี่
ความจริงฉันควรจะสำเหนียกตัวเองตั้งแต่แรกว่าไม่ควรรักพี่ป๊อปให้มาก…แต่ฉันก็พลั้งหัวใจจนรักเขามากเหลือเกิน สำหรับพี่ป๊อป…ฉันคงเป็นแค่ตุ๊กตาตัวนึงเท่านั้น…
“ฟางขอเบอร์หน่อยสิ ฉันยังไม่มีเบอร์ของเธอทีนะ” พี่มินพูดขึ้น เรียกสติให้ฉันกลับมาสนใจที่เขาต่อ
“อ๋อ ได้คะ 08x-xxxxxxx”
“อื้ม ขอบคุณคร้าบบบบ คุณแฟน” ฉันสะอึกกับคำเรียกเมื่อครู่…จะว่าไปมันก็ฟังดูแปลก
“เอ่อ พี่มินไม่ต้องเรียกฉันแบบนั้นก็ได้น่า ฉันว่ามันแปลกๆอ่ะ”
“เอางั้นหรอ?”
“อื้อ^^” ฉันยิ้มให้เพื่อเป็นคำตอบ
“โอเคๆ ก็ได้ๆ ตามใจละกัน”
“ขอบคุณค่ะ”
“ไปกันเถอะ เดี๋ยวฉันไปส่งนะ” พี่มินลุกขึ้นยืนเต็มความสูงแล้วยื่นมือมาที่ฉัน
ฉันลังเลว่าควรจะจับรึเปล่า…แต่พี่มินเป็นแฟนฉัน ดังนั้นฉันคิดว่ามันไม่น่าจะเป็นอะไรหรอก…
ในที่สุดฉันก็ยื่นมือยอมสัมผัสกับมือของพี่มินในที่สุด
“ค่ะ”
พี่มินจับมือฉันไว้แน่น ส่วนฉันก็จับตอบนะ…แต่ก็ไม่ได้บีบและกระชับแบบที่มินทำหรอก…ฉันคิดว่าฉันยังไม่พร้อมเท่าไหร่…
……………………….ต่อ…………………
ผมมาส่งจินนี่ที่บ้านไม่พอผมยังต้องเข้าไปในบ้านจินนี่เพื่อพบกับคุณเจณภพหรือพ่อของจินนี่อีกต่างหาก กูจะบร้า!
“สวัสดีครับท่าน” ผมยกมือขึ้นไหว้คนตรงหน้าซึ่งก็คือพ่อของจินนี่
“หวัดดี” คุณเจณภพตอบเสียงเรียบ
“พ่อคะ มีอะไรจะคุยกับพี่ป๊อปหรอ” จินี่ผละออกจากการเกี่ยวแขนผมไปเกี่ยวกับพ่อของตัวเองแทน
“ฉันขอคุยกับป๊อปปี้สองคนเท่านั้น” น้ำเสียงฟังดูเด็ดขาดกว่าครั้งไหนๆ
สุดท้ายผมก็เข้ามาอยู่ในห้องที่ดูเหมือนจะเป็นห้องส่วนตัวของคุณเจณภพโดยอยู่กันแค่สองคน..
“ท่านมีอะไรจะคุยกับผมหรอครับ”
“แกรักลูกสาวฉันรึเปล่า”
“…..”
“แกอย่าเอาเรื่องบุญคุณของฉันมาเป็นข้ออ้าง เพราะมันไม่เกี่ยวกัน”
ผมลืมบอกไปครับ ว่าพ่อของจินนี่น่ะมีบุญคุณกับผมกับแม่เรื่องเมื่อประมาณเกือบสิบกว่าปีที่แล้ว…ก็ตอนที่ผมและแม่อยู่กินกันอย่างลำบากที่ต่างจังหวัด…ตอนที่พ่อทิ้งพวกเราไปนั่นแหละครับ ก็มีแต่คุณเจณภพที่คอยช่วยเหลือผมและแม่อยู่เสมอ และดูเหมือนคุณเจณภพจะแอบชอบแม่ผมอยู่….แต่แม่ผมน่ะ…
รักแต่คนเลวแบบพ่อ…
หลังจากที่แม่ผมฆ่าตัวตาย ผมก็ถูกพ่อพาตัวเข้ามาในกรุงเทพ ผมไม่เคยอยู่ในสายตาของพ่อ เพราะวันๆก็เอาแต่ขลุกอยู่กับเมียน้อย..หรือแม่เลี้ยงคนนั้น แล้วผมก็มาเจอกับจินนี่ซึ่งบังเอิญจริงๆที่จินนี่เป็นลูกสาวคนเดียวของคุณเจณภพ ดังนั้นถ้าหากจินนี่ชอบผมจริงๆ…ผมก็ขัดไม่ได้
“ว่าไงล่ะ แกรักจินนี่รึเปล่า”
“…ผม…”
“ทำไมคำถามแค่นี้ถึงตอบยากนัด!”
ผมลืมบอกไปว่าคุณเจณภพน่ะ หวงและรักลูกสาวตัวเองยิ่งกว่าอะไรดี…คุณเจณภพแทบจะเชื่อทุกสิ่งที่จินนี่พูด แต่ตอนนี้…ผมว่ามันแปลกแฮะ
“ผมไม่ได้รักจินนี่ครับท่าน” ผมตอบเสียงเรียบนิ่งแต่แฝงไปด้วยความหนักแน่น
ผมพูดความจริง…
“แล้วที่แกคบกับจินนี่…มันหมายความว่ายังไง?!”
จะให้ผมบอกมียล่ะว่าจินนี่น่ะคิดเองเออเองทั้งเพอ่ะ ผมว่ามันดูแรงไปหน่อย..
“ผมกับจินนี่ไม่ได้คบกัน”
“เห้ยป๊อปปี้! เป็นลูกผู้ชายป่าววะ นี่ฉันเป็นผู้หลักผู้ใหญ่ทำไมถึงต้องโกหก!”
“ผมไม่ได้โกหก! ผมกับจินนี่ไม่ได้มีอะไรเกินเลยไปกว่าคำว่าพี่ชายกับน้องสาว!”
“แต่แกก็รู้ว่าลูกฉันรักแกมาก!”
“แต่ผมไม่ได้รักจินนี่! ผมไม่คิดกับจินนี่แบบที่จินนี่คิดกับผม…” พูดไปก็เหมือนรู้สึกผิดในใจ
นี่ผมผิดใช่มั๊ยที่เกิดมาหน้าตาดี เห้อ -_- อาเมน
“ทำไม…แล้วไปให้ความหวังจินนี่ทำไมฮะ…ไปให้ความหวังเขาทำไม!”
ยิ่งฟังผมกลับนึกถึงฟางขึ้นมาซะเฉยๆ…ให้ความหวังงั้นหรอ?
“ผมไม่ได้ตั้งใจ…ผมไม่คิดว่าสิ่งที่ผมทำจินนี่จะคิดเลยเถิด”
“แกคบกับลูกสาวฉัน…ไม่ได้เลยใช่มั๊ย”
“ผมขอโทษครับ…แต่ผมคงทำไม่ได้…”
ใช่…ผมทำไม่ได้จริงๆ
“หึ ก็เท่านี้แหละ” คราบผู้ใหญ่หน้าโหดหายไปจนหมดสิ้นเหลือเพียงแค่คุณเจณภพในมาดชายหนุ่มใจดีคนนึงเท่านั้น
“ทำไม…”
“ได้ยินชัดแล้วใช่มั๊ย…จินนี่”
จินนี่หรอ? จินนี่จะได้ยินได้ไงวะ
แต่เมื่อผมหันไปตามสายตาของคุณเจณภพ ประตูก็เปิดออกพร้อมร่างของจินนี่ที่เดินเข้ามาในห้อง แววตาของเธอดูโกรธและแดงกล่ำเหมือนผ่านจากการร้องไห้
“จินนี่…” ผมเอ่ยเสียงแผ่วเมื่อพบว่าจินนี่ร้องไห้จริงๆ และครั้งนี้ดูเหมือนจะไม่ได้เสแสร้ง
“ไม่ยอมนะ! จินนี่ไม่ยอม! ทำไมพี่ป๊อปไม่รักจินนี่! ทั้งๆที่จินนี่รักพี่ป๊อปมากนะคะ!” จินนี่วิ่งมากอดร่างของผมจนผมเกือบหงายหลัง
“จินนี่อย่าทำแบบนี้! ออกมาเดี๋ยวนี้นะ!” คุณเจณภพเรียกลูกน้องชายชุดดำทั้งสองคนเดินเข้ามาทางผมแล้วพยายามดึงจินนี่ออกจากตัวผม
“ฮึก ฮืออออ พี่ป๊อป! อย่าทิ้งจินนี่! อย่าทำแบบนี้ได้มั๊ย…ฮึก ฮือออ” จินนี่ปล่อยโฮออกมาจนผมรู้สึกสงสารแต่ก็นะ….ผมไม่ได้รักจินนี่ ผมไม่ควรให้ความหวังเธอไปมากกว่านี้
“แกกลับไปได้แล้วล่ะ เดี๋ยวฉันจัดการกับจินนี่เอง” คุณเจณภพบอกผมก่อนที่ผมจะพยักหน้ารับ
ผมมองเสี้ยวหน้าจินนี่ที่พยายามส่ายหน้าเชิงห้ามไม่ให้ผมไป แต่สุดท้าย…ผมก็เดินออกไป
………………………..ต่อ……………………
หลายวันมานี้ฉันเจอพี่ป๊อปก็จริงแต่เรา…กลายเป็นคนไม่รู้จักกันแล้วล่ะ และในเช้าวันนี้ก็เป็นอีกวันที่มินมารับและมาส่งฉัน ฉันกับพี่มินคบกันได้เกือบจะสองอาทิตย์แล้วล่ะ…ถ้าถามพี่เขาว่าคืบหน้าบ้างไหม เขาคงจะตอบว่ามาก แต่สำหรับฉัน…
มันเหมือนกับฉันไม่ได้ก้าวไปไหนเลย ฉันยังยืนอยู่ที่เดิม…ฉันยังรักพี่ป๊อปอยู่ ใจนึงฉันก็สงสารพี่มินนะแต่พี่มินก็เป็นผู้ชายคนนึงที่ทำให้ฉันยิ้มได้มากกว่าการร้องไห้…
“ฟาง” เควินเดินเข้ามาหาฉัน
“เอ้าแก มีไรอ่ะ”
“คือ…แกกับพี่มินนั่น..เป็นไงบ้าง” เควินเดินเข้ามานั่งข้างๆฉันแต่เขาถามทั้งที่ยังก้มหน้า
“ก็เรื่อยๆว่ะ”
“คือฟาง…แกจำวันนั้นได้ป่ะ”
“วันไหน”
“วันนั้นอ่ะ…ที่ฉันมีเรื่องจะบอกแก..”
“อ๋อ! ฉันจำได้แล้ะ ตกลงแกมีอะไรจะบอกฉัน” นั่นสินะ ตอนแรกในคืนงานกะว่าจะถามอยู่หรอกแต่ก็เกิดเรื่องซะก่อน…
“คือ….ฉันไปคิดทบทวนมาหลายรอบแล้วนะเว้ย”
“….” ฉันนิ่งเงียบ
“ฉัน….ตั้งใจจะบอกแกมาตั้งนานแล้วแต่…”
“…..” มันจะไม่เป็นอย่างที่ฉันคิดใช่มั๊ย…
“ฉัน…ชอบแกเว้ย..ฟาง”
ฉัยหยุดนิ่งราวกับถูกสาป….คำตอบที่ฉันไม่อยากฟังจากปากของเพื่อนรักคนนี้เลย...
“เควิน…”
ผลุ่บ!
“O_O” จู่ๆเควินก็ดึงฉันเข้าไปกอดอย่างรวดเร็ว…
“ฉันชอบแกจริงๆนะฟาง! ฉันอชบแกมานาแล้วฉันอยากจะบอกแกมาตั้งนานแล้ว ฉันคิดว่าวันนึงถ้าฉันบอกแกฉันจะต้องเสียแกไป…ฟาง…ฉับชอบแกจริงๆนะ”
“…” ให้ตายสิ ฉันจะทำยังไงดี…
“แกจะเกลียดฉันมั๊ย…แกจะยังเหมือนเดิมรึเปล่าฟาง”
“เควิน…แกฟังฉันนะ” ฉันค่อยๆดันอกเวินให้ผละออกจากการกอดฉัน ซึ่งเขาก็ยอมทำมัน
“….”
“ฉันเป็น..เพื่อนแก ถึงยังไงฉันก็จะไม่เกลียดแกหรอกนะ แต่…ฉัน…”
“แกไม่ต้องพูดหรอกฟาง ฉันรู้ดีว่าแกคิดกับฉันยังไง”
“ฉันขอโทษจริงๆนะ แกไม่โกรธฉันใช่มั๊ย..”
“ฉันไม่โกระแกหรอก ฉันดีใจเว้ยที่ได้เป็นเพื่อนกับแก แต่แกจำไว้นะ…”
“….”
“ฉัน..จะอยู่ตรงๆนี้ ข้างๆแกเสมอ ไม่ว่าตอนไหนที่แกต้องร้องไห้หรือผู้ชายคนไหนมาทำให้แกต้องเสียใจ…แกยังมีฉัน”
“อื้อ ขอบใจมากนะ ” ฉันน้ำตาคลอทันที
เควินเป็นเพื่อนของฉันมานาน..นานมากจนฉันกลัวที่จะเสียมิตรภาพดีๆไป…ฉันไม่อยากให้เควินต้องเจ็บปวดเพราะฉัน ตอนนี้ฉันรู้สึกผิดมากๆ แต่ฉันก้ดีใจที่เควินไม่โกระและเข้าใจฉันด้วยซ้ำ
…………………ต่อ…………….
หลายวันมานี้ผมไม่ได้คุยกับฟางเลยสักนิด เวลาที่เราเดินผ่านกันฟางจะไม่หันมามองผมเลย ผมเอง..ก็ไม่มองยัยนั่นเหมือนกัน ผมคิดว่าช่วงชีวิตของผมมันช่างผ่านไปช้าจริงๆ ผมเบื่อ
“เห้ยมึง วันนี้ไปบาร์เอสโซ่กันม่ะ” ไอเขื่อนเดินเข้ามากระแทกไหล่ผม
“กูไม่ไป” ผมตอบอย่างเบื่อหน่ายเป็นที่สุด
“มึงต้องไปนะเว้ยไอป๊อป”
“ทำไมกูต้องไป”
เออ! ทำไมผมต้องไปวะ
“ครั้งที่แล้วมึงหลอกกู มึงหนีนี่หว่า ปากก็บอกว่าจะไป พอถึงเวลาแม่งปล่อยกูไปกับไอโมะสองคนห่ารากมาก”
เอิ่ม….ผมคิดว่ามันพูดถูก
“….”
“ไปเหอะว่ะ ไปปลดปล่อยกัน”
“….”
“กูเห็นช่วงนี้มึงเงียบๆซึมๆ ไปแดกกับพวกกูแล้วชีวิตมึงจะดีขึ้น”
ดีห่าอะไรฟร้ะ?! แค่นี้กูก้แทบจะเบื่อหน้าโลกเต็มทีแระ
“ไม่เอา กูไม่ไป”
“ฟางก็ไป”
O[]O!
“ว่าไงนะ?!”
“ฟางก็ไปเว้ย คราวนี้…มึงจะไปกับกูมั๊ย” ไอโทโมะถามผม
“กูไปด้วย!” เออ! กุจะไปเว้ย!
ผมก็ไม่เข้าใจว่าทำไมผมถึงตอบรีบเร่งแบบนี้แต่ก็เอาเถอะ! ผมจะไปครับ!
ขอบคุณเม้นมากๆนะค้าาา รักเลย>< ขออีกๆ มาช้าหน่อยแต่อัพให้จนแบบโคตรเยอะอ่ะ555 ตอนหน้าป๊อปฟางเจอกันแล้วนะฮะ ฝากด้วยคร้าบบบ
เม้นโลดดดดดดดดูจำนวนเม้นก่อดีก่า อิอิ ขอบคุณฮับ
คำยืนยันของเจ้าของนิยายฟิคชั่น
✓ เรื่องนี้เป็นบทความเก่า ยังไม่ได้ทำการยืนยัน
คำวิจารณ์
* ต้องล็อกอินก่อนครับ ถึงสามารถเขียนวิจารณ์ได้
รอสักครู่กำลังโหลดข้อมูล
โหวต
* ต้องล็อกอินก่อนครับ ถึงสามารถโหวดได้
แบบสำรวจ
