แอบรัก

ตอนที่38

 

                                         ……………………..ต่อ…………….

 

   ผมเองก็ไม่เข้าใจหรอกว่าทำไมถึงรู้สึกอยากจะเต้นขึ้นมาซะเฉยๆ….ผมมองเสี้ยวหน้าของฟางที่ดูงองุ้ม ดูจะร้องไห้กับคำพูดของผม แล้วไอที่ผมพูดว่าเป็นความจริงที่ผมไม่อยากเต้นกับฟางน่ะ…

 

   มันก็แค่…การโกหก

 

   เอาเถอะ ผมเองก็ไม่รู้หรอกว่าผมรู้สึกยังไง..รู้แค่ว่าผมไม่อยากเสียฟอร์ม

 

   จบป่ะล่ะ?

 

   เมื่อผมดึงฟางให้ลุกขึ้นยืนตามผมสำเร็จ ผมก็เอื้อมมือโอบเอวของยัยนั่น

 

“พะ…พี่ป๊อป”

 

“อยากเต้นไม่ใช่หรอ” 

 

“….”

 

“กำลังจะเต้นอยู่นี่ไง”  พูดจบผมก็เปิดเพลงในโทรศัพท์ของตัวเอง

 

   และเมื่อเพลงดังขึ้น ท่วงท่าในการซ้อมที่ผมและฟางเคยเต้นด้วยกันก็เกิดขึ้น…

 

   ผมดึงฟางเข้ามากอดจากทางข้างหลังแล้ววางหัวไว้บนไหล่เล็ก มันเป็นแค่ท่าอ่ะนะครับ -_- ผมรู้สึกได้ว่าตอนนี้ฟางกำลังหน้าแดงและแข็งทื่อ

 

“เป็นขอนไม้อีกแล้วรึไง”

 

   พอท่อนนึงของเพลงจบผมก็เปลี่ยนท่า ฟางต้องขยับสะโพกนิดหน่อยผมดูท่าทางเก้งๆกังๆของฟางผมก็หลุดยิ้มออกมา

 

“ยิ้มอะไรอ่ะพี่ป๊อป” ฟางหน้ามุ่ยทันที เขินผมใหญ่แล้วล่ะครับ หึ

 

“เปล่า เธอก็เต้นไปสิ”

 

   เมื่อท่อนของฟางจบก็มาถึงท่อนของผม ผมต้องก้าวขาออกไปหนึ่งก้าวแล้วเด้งเป้าไปหนึ่งทีก่อนจะขยับตัวเข้ามาใกล้ฟางแล้วฟางก็แนบชิดกับอกผม ผมมองเสี้ยวหน้าของยัยนั่นด้วยหัวใจที่สั่นรัว

 

   ดูเหมือนฟางจะมีความสุขที่ได้เต้นอีกครั้ง…ผมเองก็เช่นกัน ยัยนั่นยิ้มร่าอย่างสุดสุข มันก็ทำให้ผมยิ้มตาม...

 

   พอเพลงบรรเลงใกล้จบก็เป็นช่วงที่ผมต้องดึงฟางเข้ามาในอ้อมกอดของผม ผมเลี้ยวตัวกลับหลังแล้วกอดเอวของฟางไว้ และฟางเองก็ต้องหันหน้ามาสบตากับผม

 

   แต่ดูเหมือน…

 

 

   หน้าเราใกล้กันกว่าที่คิด…จมูกของผมกับฟางบังเอิญชนกัน…

 

   ……………………..ต่อ………………….

 

   หน้าของฉันกับพี่ป๊อปใกล้กันมาก…จมูกเราชนกัน ฉันมองเข้าไปนัยน์ดวงตานั้นคนที่ฉันรัก…คนที่ฉันชอบมาตลอดหลายปีที่ผ่านมา…กำลังอยู่ใกล้ฉันเพียงเสี้ยวหน้าเท่านั้น…

 

   ตึกตัก ตึกตัก ตึกตัก

 

   หัวใจฉันเต้นรัวอย่างช่วยไม่ได้ ฉันรู้สึกเหมือนหน้าของเราเป็นเหมือนแม่เหล็ก…ฉันค่อยๆขยับเคลื่อนใบหน้าตามความรู้สึก…พี่ป๊อปเองก็เช่นเดียวกัน..

 

   ฉันหลุบตาลงต่ำเมื่อฉันสัมผัสได้ถึงริมฝีปากที่ทาบทับกับริมฝีปากของฉัน…

 

“อื้ม…”  พี่ป๊อปดูดเม้มริมฝีปากของฉัน ฉันเองก็จูบตอบโดยการเม้มริมฝีปากบนของพี่ป๊อป

   เราปรับองศาให้การจูบสะดวก…รสจูบของพี่ป๊อปทำให้ฉันระทวย หัวใจฉันพองโต…ฉันเอื้อมมือโอบรอบคอของพี่ป๊อปอย่างช่วยไม่ได้ พี่ป๊อปใช้ฟันขบริมฝีปากฉันเบาๆ ฉันต้องเผยอปากออกและสิ่งที่ไม่คาดฝันก็เกิดขึ้น...

 

   พี่ป๊อปสอดแทรกลิ้นเข้ามาในโพรงปากฉัน เขาไล่เลียควานหาบางอย่างอย่างละมุน ใจฉันสั่นรัวและดูเหมือนจะแรงกว่าครั้งที่แล้วด้วยซ้ำ....ฉันได้แต่ปล่อยให้พี่ป๊อปเป็นคนสอน เพราะฉันจูบไม่เป็น...พี่ป๊อปกระชับเอวฉันให้ใกล้กับเขามากขึ้น เช่นเดียวกับฉันที่รัดรอบคอพี่ป๊อปแน่นขึ้นเพราะตอนนี้ฉํนแทบจะไม่มีเรี่ยวแรงที่จะยืน…

 

                                     ………………….ต่อ……………….

    รสจูบของฟางทำให้ใจสั่นเพราะมันช่างหอมหวานและน่าหลงไหล ผมควานหาความหวานในโพรงปาก 

"หึๆ" ผมแอบหัวเราะในลำคอกับความไม่รู้ประสีประสาของฟาง …บางทีผมก็คิดว่าผมไม่อยากจะผละออกเลยสักนิด ถ้าไม่ติดตรงที่…

 

    มันเป็นอารมณ์ชั่ววูบรึเปล่าวะ…

 

    ผมค่อยๆผละจูบออกจากฟางอย่างอ้อยอิ่ง…เสียดาย..

 

“โทษที”  ผมผละออกทีละนิด แล้วเอามือออกจาเอวของฟาง และผมก็คิดว่าฟางก็คงจะเขินไม่น้อย…แล้วเมื่อกี้ผมทำอะไรลงไป..

 

“พะ..พี่ป๊อป..”

 

“กลับได้แล้ว”  ผมรีบเปลี่ยนเรื่องแล้วเดินออกไปจากตรงนั้น เพราะผมไม่อยากตอบคำถามอะไรทั้งนั้น..เพราะบางทีความรู้สึกของผม อาจเป็นเพียงแค่ อารมณ์ชั่ววูบเท่านั้นก็ได้..

 

 

  เราทั้งคู่กลับมาที่รถและผมก็อาสาพาฟางไปส่งอย่างเคย หากแต่ครั้งนี้ตลอดทางผมกับฟางไม่ได้พูดอะไรออกมาอีกเลย..ไม่มีคำพูดที่ออกมาจากผมและฟางมีเพียงเสียงเครื่องปรับอากาศในรถและเสียงเพลงที่ผมเปิดขึ้นเพื่อปกปิดความเงียบ

 

 

“พี่ป๊อป/ยัยบื้อ” จู่ๆเราทั้งคู่ก็พูดพร้อมกัน อีกทั้งผมเผลอสบตากับฟางอย่างจังแต่แล้วผมก็ผละสายตาออกก่อน

 

“เธอพูดก่อนสิ”

 

“คือ…ขอบคุณนะ”

 

“เรื่อง?”

 

“ที่…ช่วยฉันน่ะ^^”

 

“อือ *///*”

 

“แล้วเมื่อกี้..พี่ป๊อปจะถามอะไรคะ” ฟางส่งสายตาใสแววออกมา

 

   กูหน้าร้อนอีกแล้ะ --*

 

“ไม่มีอะไรแล้ว”  เออครับ ผมลืมมันไปแล้ะ

 

   เอี๊ยดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดด

 

   ผมเบรกรถทันทีที่มาถึงยังหอพักของฟาง ยัยนั่นปลดเข็มขัดนิรภัยออกก่อนจะ ถะ..ถอดเสื้อ

 

“ทำอะไรของเธอ -//-“

 

“ก็..ฉันจะคืนเสื้อให้”  ผมดูก็รู้ว่าจริงๆแล้วยัยนั่นไม่อยากคืนผมหรอก ใส่แค่เสื้อซับในตัวเดียวแบบนั้น ไม่อายก็ให้มันรู้ไปสิวะ

 

“ไม่ต้อง เธอใส่ไปเถอะ” ผมพูดปัดๆ ผมเอง..ก็ไม่อยากให้ฟางเดินออกไปในสภาพแค่ใส่เสื้อซับในกับกางเกงขาสั่นเท่าไหร่เหมือนกัน

 

“งั้น…เดี๋ยวพรุ่งนี้ฉันจะซักไปคืนให้นะ”

 

“อือ” ผมพยักหน้าตอบ  ยังไงก็ดีกว่าออกไปแบบนั้นก็แล้วกันวะ

 

   ฟางเปิดประตูรถแล้วเดินลงจากรถผมไป ก่อนจะโบกมือบ้ายบายผม ผมทำได้แค่กระตุกยิ้มตอบกลับ แล้วออกรถไปทันที

 

   ยัยบื้อเอ๊ยยยย หึ

 

……………………………………………………….

 

   เช้าในวันนี้ฉันมาโรงเรียนด้วยใบหน้าแจ่มสิ อิอิ>< เมื่อคืนฉันซักผ้าให้พี่ป๊อปด้วย แต่ก็นะกว่าจะเสร็จฉันก็ต้องหอมทั้งกอดทั้งแนบหน้าอย่างที่ฝันไว้ งื้ออออออ

 

   เสื้อของพี่ป๊อปตอนนี้อยู่ในถุงผ้าเรียบร้อยก็เหลือแค่ต้องเอาไปให้เท่านั้น…แต่ฉันยังไม่เจอพี่ป๊อปเลย แต่ก็เอาเถอะ เดี๋ยวก็ได้เจอกัน ><

 

“ฟาง!” เสียงหนึ่งเอ่ยเรียกชื่อฉันพร้อมกัน เมื่อฉันหันไปฉันก็ถึงกับต้องผงะ…เมื่อฝั่งซ้ายเป็นเควิน ส่วนฝั่งขวาเป็นพี่มิน…

 

   ทั้งเควินและพี่มินหันหน้ามามองกันด้วยหางตา T__T ทำไมถึงดูหน้ากลัวได้ล่ะ

“แกเกิดอะไรขึ้น! ใครแกล้งแกวะ!” เป็นเควินที่วิ่งเข้ามาหาฉันก่อน

 

“ฉัน…” 

 

“ฟางเป็นอะไรรึเปล่า!เจ็บตรงไหนมั๊ย” แล้วพี่มินก็กระแทกเควินออกจากฉันก่อนจะพูดกับฉัน

 

“ฉันไม่ได้เป็นอะไร” ฉันตอบ

 

“ใครแกล้งแกบอกฉันมาสิวะ!” เควินผลักพี่มินไปอีกทาง

 

“ฟางฉันเป็นห่วงเธอมากเลยนะ! แล้วเมื่อคืนทำไมไม่ขึ้นแสดง!” พี่มินก็ผลักเควินหลบไปอีกทาง

 

“ไอหมอนั่นมันทำอะไรแกรึเปล่า?!”

 

“ฟางไปไหนมาฉันแทบบ้าเลยรู้รึเปล่า?!”

 

   พี่มินและเควินผลักกันไปมาแล้วถามคำถามแทบจะทำให้ฉันตายซะตรงนี้ ถามกับไม่ถามมันก็ไม่ได้ต่างกันเลยในเมื่อคนถามทั้งสองคนไม่เว้นระยะให้ฉันตอบ.. -_- 

 

   ฉันจะบ้าตาย!

 

“พอได้แล้ว!” ฉันหมดความอดทนในทีสุด พวกเขาทั้งสองยอมหุบปาก! ลงจนได้

 

“….”

 

“ฉันไม่ได้เป็นอะไรมากทั้งนั้นแหละน่า ฉันปลอดภัยดีและไม่มีใครทำอะไรฉัน จบนะ?” ฉันเบนสายตาไปทางอื่นอย่างเหลืออด

 

   ให้ตายเถอะนี่มันอะไรกัน!

 

“แกๆ เดี๋ยวๆ นี่แกโกรธฉันหรอ” เควินเข้ามารั้งแขนของฉันไว้

 

“ฉันไม่ได้โกรธ” ฉันพูดมันออกไปอย่างหงุดหงิด

 

“แต่ฉันเป็นห่วงแกจริงๆนะเว้ย…”  เควินพูดด้วยน้ำเสียงอ่อนโยน

 

   แต่ฉันคิดว่า…มันแปลกๆ

 

“อื้อ” ฉันพยักหน้าเข้าใจ ฉันจ้องเข้าไปนัยน์ตาของเควินเพื่อนรัก

 

   และสิ่งที่ฉันเห็นคือภายในดวงตานั้นมีเพียงแค่ฉันเท่านั้น…ฉันรีบหลบสายตาที่สั่นไหวนั้นเพราะฉัน…ไม่อยากจะรับรู้ความรู้สึกนั้นเลย…

 

“ฉันไปก่อนนะ แกก็เข้าเรียนได้แล้ว” พูดจบฉันก็หมุนตัวกลับแต่แล้วก็ต้องหันกลับมาอีกครั้ง

 

“พี่มินก็เหมือนกันกลับไปเรียนได้แล้วคะ” ฉันพูดแค่นั้นก่อนจะเดินออกไปจริงๆ

 

   สายตาของเควิน…ความรู้สึกนั้น…มันไม่จริงใช่มั๊ย

 

                                   ………………………..ต่อ…………………….

 

   ผมนั่งเหม่อมองออกไปนอกหน้าตาแต่หัวสมองผมกลับนึกถึงแต่ใบหน้าของฟาง….การจูบมันหมายความว่ายังไงกันวะ ที่ผมจูบฟาง…เพราะอารมณ์ชั่ววูบรึเปล่า…

 

   หรือเป็นความรู้สึก…

 

   แล้วความรู้สึกนั้นคือเหี้ยอะไร….

 

“ไอป๊อป! เป็นไรวะไปจูบใครเขามารึไง”

 

   หะ..เห้ย! ไอเขื่อนมันรู้ได้ไงฟร้ะ!

 

“มะ…มึงรู้ได้ไง”

 

“นั่นไง! นี่มึงไปจูบใครเขามาจริงหรอสาส”

 

   ชิบหายแล้วไงตรู

 

“กูเปล่า”

 

“มึงคิดว่ากูโง่? อีสัด! มึงหลุดแล้วมึงอ่ะ เล่ามาเดี๋ยวนี้เลยนะเว้ย” ไอโทโมะกระเถิบเก้าอี้เข้ามาใกล้ผมมากขึ้น ไอเขื่อนก็เช่นกัน

 

“คือ…กู…ขอถามไรหน่อยดิ!”

 

“สาสสสสสสสสสสสสสสสส กูอุตส่าห์ตั้งใจฟัง-_- เออๆมีไรก็ถามมา”

 

   ถามดี?หรือไม่ถามดีกว่าวะ? ตกลงกูควรถามป่ะเนี่ย? แล้วกูจะเชื่อได้ป่าววะ?

 

“ไอเหี้ยป๊อป มึงจะถามอะไรก็ถามมาดิหว้า กูรอนานแล้วนะ”

 

   เอาวะ! ถามก็ถาม!

“เอ่อ…พวกมึงเคย..แบบ..จ..จูบป่าววะ?” แหม่ม พูดเองก็เขินเองเว้ยตรู -///-

 

“เคย” อันนี้ไอเขื่อนเป็นคนพูด ส่วนไอโมะน่ะหรอ…

 

   นั่งเป็นหมาหงอยเชียวนะเมิง

 

“แล้ว…ทำไมมึงถึงจูบวะ” ผมไม่เข้าใจ…ว่าทำไมผมถึงมีอารมณ์อยากจูบยัยนั่น

 

“กูอ่ะ เคยจูบเฟย์เอาตรงๆคือเฟย์อ่ะจูบแรกของกู”

 

   กระดากปากบ้างมั๊ยวะนั่น -_-

 

“….”

 

“ที่จูบก็เพราะรักไง…”

 

“ไม่ใช่!”

 

   จะเป็นไปได้ยังไง! ผมไม่ได้ชอบยัยนั่นสักหน่อยนะ! กูไม่ได้ชอบโว้ยยยยยยยยยย

 

“อะไรของมึงวะ! กูหมายถึงกู นี่มึงไปจูบกับใครเขาไว้ล่ะ” ไอเขื่อนถามขึ้นพลางใช้ความคิดเช่นเดียวกับไอโทโมะที่มันก็เริ่มนึกแล้วเหมือนกัน

 

“….” แล้วผมจะตอบทำซากอะไรล่ะครับ ผมกดไว้จนมิดแล้วนะเว้ย

 

“เหี้ย! มึงจูบฟาง?!”  ไอเพื่อนสองตัวพูดพร้อมกัน

 

   เหยดดดดดดดด รู้ได้ไงฟร้ะ!

 

“ปะ…เปล่า” ตะกุกตะกักเลยกู--*

 

“ไอป๊อปนี่…มึง…มึงจูบฟางจริงหรอวะ?”

 

“…..”

 

“ชิบหายแล้วไงมึง”

 

“ชิบหายอะไรวะ”  อะไรของมันวะ

 

“นี่มึงจูบเขาโดยที่ไม่ได้บอกชอบเขาหรอ?!”

 

“ก…ก็กูไม่ได้ชอบนี่หว่า”

 

“แล้วมึงไปจูบเขาทำไม”

 

…………………….ต่อ………………….

 

   ตอนนี้ฉันเดินมายังตึกสามที่เป็นตึกของพี่ป๊อป ฉันกะว่าจะเอาเสื้อมาคืนให้ เฮ้อ คิดแล้วก็เสียดายแฮะ อยากเก็บไปกอดทั้งคืนเลยย >< แต่ถ้าพี่ป๊อปรู้ฉันต้องตายแน่ๆ T_T เอาเถอะ คืนก็คืนถึงแม้จะไม่อยากให้เลยก็เถอะ

 

“นี่มึงจูบเขาโดยไม่ได้บอกชอบเขาหรอ?!”   นั่นมันเสียงของพี่โทโมะนิ กำลังพูดเรื่องจูบ..จูบ! พูดถึงจูบฉันกับพี่ป๊อปแน่เลย ฮือออออออออ อาย><

 

   ฉันตัดสินใจแอบหลบอยู่หน้าประตูห้องเพื่อรอฟังคำถามและคำตอบต่างๆ…

 

“ก…ก็กูไม่ได้ชอบนี่หว่า”  มะ…ไม่ชอบ? หึ ใช่แล้วล่ะพี่ป๊อปไม่ได้ชอบฉัน…

 

“แล้วมึงไปจูบเขาทำไม” เป็นคำถามของพี่เขื่อน

 

 

   ฉันเงี่ยหูฟังทันที…นั่นสินะ พี่ป๊อปจูบฉันทำไมกัน?

 

“ก็แค่อารมณ์ชั่ววูบว่ะ” O_O

 

---

 

ยาวไปป๊าววววววววววววว อิอิ ฉากจูบมาแว้วขอโทษที่มาช้านะค้าาา เตรียมพร้อมรับมือกับเรื่องราวดราม่าของพวกเขาได้ที่นี่...เร็วๆนี้ในตอนหน้า555 ขอบคุณงับ><

 

เม้นอยู่ไหน ส่องแป๊ป  ฝากตอนต่อไปด้วยจร้าาา ไอพี่ป๊อปกำลังเวรกรรมตามทันล่ะจ้าา งุงิ ขอบคุณทุกกำลังใจ เราต้องการอยู่เสมอเน้ออออ