แอบรัก

ตอนที่16

 

“อร๊ายยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยย!”

 

    ผลุ่บ!

“อ้ะ!”  

 

    ฉันรับรู้ได้ถึงแรงของใครบางคนที่รวบร่างฉันแล้วเราทั้งคู่ก็ล้มทับกัน

    ฉันหลับตาแน่นและตัวสั่นระริก..กลัว ฉันกลัว…

 

                            …………………………….ต่อ…………………….

  

    ผมมองดูหน้าของยัยนั่นที่อยู่ใกล้กันจนรับรู้ถึงลมหายใจของกันแลละกัน ฟางตัวสั่นอยู่ในอ้อมแขนของผม…บางทียัยนี่ก็ดูน่าสงสาร

 

“ซื่อบื้อ” ผมพูดด้วยน้ำเสียงแผ่วเบา

 

     ผมเห็นได้ว่าฟางกำลังค่อยๆลืมตาขึ้น แววตาของเธอดูน่าสงสารไม่น้อย…หรือผมอาจจะคิดไปเองมากกว่า

“พี่ป๊อป…”  น้ำเสียงอ่อนหวาน? เอ่ยเรียกผม

 

      ผมจ้องเข้าไปนัยน์ดวงตาใสของฟาง…ผมอ่านไม่ออก ว่าเธอต้องการอะไร และเป็นคนแบบไหน..บางทีก็ดูไม่ได้มีพิษสงอะไร แต่ทำไมบางที..กลับดูร่านนักนะ

      ใช่แล้วล่ะ! ยัยนี่ร่านจะตายไป..ขนาดเมื่อคืนยังสมยอมไอมินมันเลยนิ เหอะ! เมื่อผมได้สติก็รีบผละออกจากอ้อมกอดทันที ผมเห็นหน้าของฟางเจื่อนลงอย่างชัดเจนแต่ผมก็ไม่ได้ใส่ใจเลย

“ขอบคุณค่ะ”

 

“ไม่จำเป็นหรอก เพราะฉันก็แค่คิดว่าเธอเป็นเพื่อนร่วมโลกคนนึง…เท่านั้น”  ผมพูดด้วยน้ำเสียงเรียบนิ่ง ก่อนจะลุกขึ้นยืนเต็มความสูง

 

      ผมแอบเหลือบหันไปมองยัยนั่นที่ดูดหมือนจะลุกได้ยากเย็นเหลือเกิน ผมไม่ได้อยากจะช่วยหรอกนะ…

“อ่ะ รีบๆลุกซะสิ”  ผมยื่นมือให้กับฟาง ผมเองก็ไม่เข้าใจว่าทำไมต้องทำแบบนี้ แต่ก็เอาเถอะ ช่วยเพื่อนมนุษย์คนนึงนี่

 

     ยัยฟางดูลังเลว่าจะจับหรือไม่จับ จนสุดท้ายผมก็คว้ามือของยัยนั่นแล้วดึงร่างให้เธอลุกขึ้น ดูเหมือนเธอจะตกใจไม่น้อย แต่ก็นะ…

 

“ขอบคุณค่ะ”  เมื่อฟางยืนขึ้นผมก็รีบสะบัดมือของเธออกอย่างจัง

 

“ฉันบอกแล้วไงว่าไม่จำเป็น ที่ฉันทำไปก็แค่…”

 

“พี่ป๊อปโกรธฉันใช่ไหม”

 

     ให้ตายเถอะ เสียมารยาทสิ้นดี ผมยังพูดไม่ทันจบฟางก็พูดแทรกแล้วยังจะมาทำสายตาอ้อนวอนแปลกๆ…โอ้ยยยยยย กูจะบ้า

“ฉันเกลียดมากกว่าโกรธอีก จำไว้ด้วย”

 

     ความรู้สึกแปลกที่หัวใจมันหมายความว่ายังไงวะ…สิ่งที่ผมพูดออกไปมันก็เป็นจริงทุกอย่าง..ไม่ใช่หรอ

     ผมเกลียดยัยนั่น…ใช่แล้วล่ะ

“…ถ้าเรื่องเมื่อวานล่ะก็ ความจริงแล้วฉันกับพี่มินไม่ได้ทำอะไรกันเลยสักนิด”

 

“แล้วมาบอกฉันทำไม”  ผมพูดปัดๆ แต่จะว่าไปทำไมผมถึงอยากให้ยัยฟางอธิบายให้ฟังนะ…แต่แล้วกูจะอยากฟังเพื่อ?

 
“ก็พี่ป๊อปโกรธฉันนี่”

 

“ฉันหรอ? หึ เธอคิดว่าเธอสำคัญกับฉันมากนักรึไง ฉันไม่ได้คิดอะไรกับเธอ ดังนั้น เธอจะไปไหนหรือ..ทำอะไรกับใคร ก็เรื่องของเธอ”   

 

     ผมพูดจบและกำลังจะเดินออกไปแต่จู่ๆ แขนผมก็ถูกรั้งเอาไว้

                ……………………….ต่อ……………………

     ฉันรั้งแขนของพี่ป๊อปเอาไว้ได้ทัน ฉันอยากจะอธิบายทุกอย่างถึงแม้จะรู้ว่าเขาไม่อยากฟังก็ตาม..

 

“ฉันกับพี่มินเราไม่ได้..โอ๊ะ” สายตาของฉันบังเอิญหันมองไปยังแผลที่ข้อศอกของพี่ป๊อป

 

“พี่ป๊อปเลือดออกนี่ค่ะ”  ฉันเงยหน้ามองพี่ป๊อปดูเหมือนว่าพี่ป๊อปเองก็คงแสบไม่น้อย

 

“ไม่ต้องยุ่ง ฉันจะต้องรีบไปหา...จินนี่”

 

 

     ประโยคเมื่อกี้ ฉันเจ็บจริงๆแฮะ…พี่ป๊อปคงรักจินนี่จริงๆสินะ ฉันต้องพยายามกักกั้นน้ำตาไว้ไม่ให้ไหล ฉันไม่อยากให้พี่ป๊อปคิดว่าฉันอ่อนแอ..

  
“แต่..พี่ป๊อปยังเจ็บ”  ถึงฉันจะรู้ว่าพี่ป๊อปอยากจะไปหาจินนี่แต่ถ้าฉันขอเห็นแก่ตัว รั้งพี่ป๊อปเอาไว้ก่อน..จะผิดมั๊ยนะ

 

“…..”

 

“ให้ฉันทำแผลให้ก่อนนะ…ขอร้องล่ะ”  ฉันเป็นห่วงพี่ป๊อปจริงๆ แม้ว่าแผลมันจะไม่ได้ใหญ่โตอะไรนักแต่เลือดมันก็ออกมามากเหลือเกิน

 

“…..”

  

    ฉันเห็นพี่ป๊อปไม่ตอบอะไรฉันจึงค่อยๆพยุงให้พี่ป๊อปเดินไปนั่งลงตรงเก้าอี้สาธารณะแถวนั้น ฉันนั่งลงข้างๆเขาแล้วหยิบอุปกรณ์ทำแผลออกมาจากกระเป๋า จนกระทั่งฉันเริ่มทำแผล..

“ขอโทษนะค่ะ…”  ฉันเป็นฝ่ายเริ่มพูดขณะที่กำลังทำแผลให้พี่ป๊อป

 

“น่าเบื่อว่ะ”

 

       คำพูดของพี่ป๊อปเมื่อกี้มันดุเหมือนจะแรงนิดหน่อยแต่มันกลับทำให้ฉันยิ้มได้…ฉันเองก็ไม่รู้ว่าทำไม

                                      ………………….ต่อ………………………

      ผมชะเง้อมองไปทางอื่น อยากจะบ้าตาย ทำไมผมต้องยอมให้ยัยนี่นั่งทำแผลให้ผมด้วยวะ…ทั้งๆที่กะว่าจะไม่ใจอ่อนแล้วเชียว…ให้ตายเถอะ!

 

“เจอเธอทีไร ฉันต้องเจ็บตัวทุกที เธอนี่มัน…”   ผมกำลังจะอ้าปากด่าต่อแต่แล้วมันก็ต้องชะงักกึกเมื่อฟางกำลังเป่าลมจากปากของเธอเบาๆที่ข้อศอกของผม…

 

    โว้ยยยยยย กูหน้าร้อนชิบหายยยย

    ผมรู้สึกได้ว่าหน้าของผมกำลังแดงกล่ำ อากาศยามเย็นนี่มันร้อนขนาดนี้เลยหรอวะ -_-

“เสร็จแล้วค่ะ”  ยัยนั่นเงยหน้าออกจากข้อศอกของผมก่อนจะส่งยิ้มให้

 

    คิดว่าน่ารักมากรึไงฟร้ะ!! -///-

“พี่ป๊อป!!!”  เสียงที่แสนจะแสบหู ดังขึ้นทำให้ผมและฟางถึงกับสะดุ้งแล้วหันไปยังต้นตอของเสียง

 

“จินนี่…”

 

                             ……………………ต่อ…………………..

 

    คนเรามักจะบอกว่าเวลาแห่งความสุขมักจะจบเร็วเสมอ..และคราวนี้ก็คงเป็นอย่างนั้น ฉันกับพี่ป๊อปหันมามองหน้ากันอย่างตกใจ ก่อนที่ต่างคนต่างกระเถิบถอยห่างกัน

“จินนี่…”

 

   ฉันตกใจมากที่จู่ๆจินนี่ก็เดินจ้ำจ้าวเข้ามาอย่างอารมณ์เสีย

“พี่ป๊อปทำอะไรอยู่คะ! รู้มั๊ยว่าจินนี่ต้องรอนานมากแค่ไหน! ที่แท้ก็มาอยู่กับนางนี่อ่ะ!”  จินนี่ชี้นิ้วมาที่ฉันอย่างคาดโทษ

 

“กลับกันเถอะจินนี่ อย่ามีเรื่องน่า”  พี่ป๊อปหันมามองฉันแล้วส่งสายตาบอกประมาณว่าจะไปไหนก็ไป แต่ทำไมขาฉันถึงไม่ยอมขยับเลยแม้แต่น้อย..

   พี่ป๊อปคว้าแขนของจินนี่แล้วทำท่าว่าจะเดินไป แต่จินนี่กลับสะบัดมือพี่ป๊อปออกอย่างแรงและมือของจินนี่ยังเผลอปัดไปโดนแผลทีข้อศอกของพี่ป๊อปเต็มๆ

“ทำไมทำแบบนี้คะ! ทำไมพี่ป๊อปทำแบบนี้!! ตอบสิ! ตอบสิ!”  จินนี่จับเข้าที่ข้อศอกทั้งสองข้างของพี่ป๊อปแล้วเขย่าอย่างเอาเรื่อง

 

 

   ไม่นะ! พี่ป๊อปต้องเจ็บมากแน่ๆ ฉันทนไม่ได้อีกต่อไปแล้ววว

“หยุดนะจินนี่! อย่าทำพี่ป๊อปนะ” ฉันพยายามมือของจินนี่ให้ออกข้อศอกของพี่ป๊อป พี่ป๊อปหันมามองหน้าฉันอย่างคาดโทษ ฉันแค่เป็นห่วง พี่ป๊อปต้องเจ็บมากแน่ๆ

 

   เพี๊ยะ!

 

   หน้าฉันถูกตบจนหน้าหันไปอีกทาง…โดนตบอีกแล้วหรอเนี่ยยยย..และฉันก็จับแก้มตัวเองรู้สึกมันแรงกว่าครั้งที่แล้วรึเปล่า

 

“เลิกยุ่งกับพี่ป๊อปนะ! อ๊ะ!พี่ป๊อป!” ฉันก็ต้องเบิกตามกว้างอีกครั้งเมื่อพี่ป๊อปผลักจินนี่ออกห่างและเข้ามาหาฉัน..

                            ………………………..ต่อ……………………..

    ให้ตายเถอะ..ผมแทบคลั่งเมื่อเห็นฟางโดนจินนี่ตบ และด้วยความโมโหผมก็ผลักจินนี่ไปเต็มแรง..แล้วเข้าไปหาฟางอย่างรวดเร็ว

 

    ผมเองก็ไม่เข้าใจว่าทำไมผมถึงได้รู้สึกแบบนี้…มันแปลกๆ

 

“กลับบ้านไปซะจินนี่!”  ผมแหกปากลั่นแล้วชี้ไปอีกทาง จินนี่มองผมกับฟางสลับก่อน ซึ่งผมเองก็มองฟางที่อยู่ใกล้ๆยัยนั่นเอาแต่ก้มหน้าก้มตา

 

“พี่ป๊อปรู้มั้ยคะว่าจะเกิดอะไรขึ้น!ถ้าพี่ป๊อปทำแบบนี้กับจินนี่!”  ผมรู้ครับว่าจินนี่ก็คงเอาไปบอกกับพ่อของเธอ..แต่ครั้งนี้ผมไม่กลัวอะไรทั้งนั้น

 

“เอาเลยจินนี่!เพราะพี่ก็จะบอกกับคุณเจณภพด้วยเหมือนกัน..”

 

“พี่ป๊อป! อร้ายยยยยยย!!!!!” หนวกหูชิบหาย..และไม่เสียเวลาผมก็รีบคว้ามือฟางแล้วเดินออกไปจากตรงนี้อย่างรวดเร็ว

  

    เดินเรื่อยๆครับ เดินจนไม่รู้ว่ามาออกตรงหน้าหอยัยนี่ตั้งแต่เมื่อไหร่…ผมไม่รู้ว่าทำไมผมต้องเป็นแบบนี้ แต่ผมก็ยังจับมือฟางไว้เหมือนเดิม…

 

   เดี๋ยวนะ!...

 

   จับมือหรอ!!!!

 

 

   ผมสะบัดมืออกจากการเกาะกุมอย่างแรง! ผมต้องบ้าไปแล้วแน่ๆ นี่ผมจับมือกับยั่ยนั่นได้ยังไงกันวะ..

 

“ฮะ..แฮ่ม ยัยโง่! ซื่อบื้อ! ทำบ้าอะไรของเธอน่ะฮะ! เป็นไงล่ะอวดเก่งดีนักนะ! คิดว่าฉันจะชอบเธอขึ้นมารึไง!”  ผมโมโหจริงๆ ผมไม่เข้าใจว่าผู้หญิงคนนี้จะยอมเจ็บตัวเพราะผมทำไม

 

 

   มันดูงี่เง่า…

 

“ก็พี่ป๊อปยังเจ็บนี่! พี่ป๊อปนั่นแหละบ้ารึเปล่า! รู้ว่าเป็นแผลอยู่ก็ยังยอมให้เขาบีบอยู่ได้!......ฉันเป็นห่วงไม่รู้บ้างรึงไงเล่า”  ประโยคหลังดูเหมือนจะเบาลงแต่ผมกลับได้ยินมันชัดเจน

 

“..เธอกลับห้องเธอไปซะ”

 

    ผมมองหน้าฟางแล้วเกาท้ายทอยตัวเองแก้เก้อ แล้วจะเกาทำไม เมื่อนึกได้อย่างนั้นผมก็รีบเอามือกลับไว้ที่เดิม มองไปที่ฟางที่ยังคงมองที่แผลของผม

 

“ทำไม..จะทำแผลให้ฉันอีกรึไง”

 

“ได้หรอค่ะ..”

 

     แม่ง!!!! โคตรใสซื่อไปไหนวะ!!!

 

 

“ไม่ได้! เธอก็รีบเข้าห้องไปได้แล้ว!”  ผมพูดไปมองไปรอบๆ แต่สายตาผมก็หยุดกึกกับคนกลุ่มหนึ่งที่ผมคุ้นหน้า..ถ้าจำไม่ผิดพวกนั้นเป็นลูกน้องของคุณเจณภพ

 

  ชิบหาย!!!!!!!!!!!!!!!

 

  “มานี่เลย!”  ผมรีบคว้ามือของฟางไว้อีกครั้งแล้วตรงดิ่งไปที่ห้องของยัยนั่น..ก็มันไม่มีทางอื่นแล้วนี่ครับ..

 

    ปัง!

 

 

     ประตูห้องถูกปิดอย่างรวดเร็ว ผมหอบหายใจสักพักแล้วเงยหน้ามามองคนตรงหน้าและมันคงจะดีกว่านี้ถ้ายัยนั่นไม่พิงอยู่กับประตูส่วนผมก็กั้นเธอด้วยแขนทั้งสองข้างของผม..

 

ย๊าาหู้ววว จบอีกแล้วฮับอีกตอน พุ่งนี้ว่างอยากจะอัพให้ทั้งวัน555 รอกำลังใจเสมองับ>< อยากเอาใจสุดๆ 555 ฝากรอตอนหน้าด้วยนร้าา เย้ๆ รักทุกคนค้าาา

 

รักเม้นนนนนนน

ชอบโหวตตตตต

ติดใจก็ติดตามม

และอย่าลืม...แนะนำ!

 

บ๊ายบายยยยส์