แอบรัก

ตอนที่17

 

 

                                      ………………..ต่อ………………..

 

    ตึกตัก ตึกตัก ตึกตัก

    หัวใจฉันมันเต้นอีกครั้ง หน้าพี่ป๊อปกับหน้าฉันอยู่ห่างกันไม่ถึงคืบ…เม็ดเหงื่อเล็กๆที่อยู่ตรงขมับของพี่เขา มันทำให้ใจฉันเต้นเร็วขึ้นไปอีก

 

    และไม่รู้อะไรดลใจให้ฉันต้องค่อยๆยกมือตัวเองอย่างเก้งๆกังๆ แล้วค่อยๆทาบหลังมือบนหน้าผากพี่เขาแล้วค่อยๆเช็ดมัน..

 

   นี่ฉันเป็นอะไร? ใจก็ยังคงเต้นเร็วอย่างต่อเนื่อง พี่เขามองหน้าฉันแล้วหันไปมองมือของฉันบ้าง..และสุดท้ายพี่เขาก็ทำลายความเงียบของเราทั้งคู่…

 

 

 

“ทำอะไร?”

 

“พี่ป๊อป..เหงื่อออกเยอะเลย”

 

“…”

 

“ฉันขอโทษนะ” ฉันพูดเสียงอ่อน…ในขณะที่ฉันก็เช็ดเหงื่อให้พี่เขาเสร็จ แต่พี่เขาก็ยังไม่ออกไปจากตัวฉันสักที

 

“เรื่อง?” แล้วทำไมต้องยิ้มมุมปาก!!!ยิ้มแบบนั้นต้องการอะไรจากฉันกันแน่!!!!

 

“กะ..ก็ที่พี่ป๊อปกับจินนี่..ทะเลาะกัน เพราะฉัน..” ฉันพูดแล้วหลุบตาลงต่ำ พี่ป๊อปยอมออกห่างจากฉันในทันที

 

“ถ้าจะพูดถึงยัยนั่นเธอก็หยุดพูดซะเถอะ”

 

“เห? ทำไมคะ พี่ป๊อปกับจินนี่ไม่ใช่แฟน..”

 

“นี่เธอก็ไปหลงงมงายกับเรื่องไร้สาระนั่นด้วยหรอ” จะแปลกไหมถ้าฉันคิดว่าใจของฉันมันกลับมาเต้นเร็วอีกครั้งและเหมือนมันจะมีชีวิตใหม่อีกรอบนึง

 

“แล้วที่หอมแก้มกัน…ที่กอดกัน..ฉันขอโต้ดด V_V”

 

     ตอนแรกก็ว่าจะถามต่อแหละถ้าไม่ถูกพี่ป๊อปมองด้วยสายตาเหมือนจะฆ่าจะแกงกันให้ได้ ฉันหลับตาปี๋ไม่กล้าแม้แต่จะสบตากับพี่ป๊อปในตอนนี้เลยจริงๆ

 

“บื้อ!”

 

     พี่ป๊อปชี้นิ้วลงกลางหน้าผากฉัน..และถ้าหูฉันไม่ฝาดฉันคิดว่าได้ยินเสียงพี่เขาหัวเราะ..แต่เอาเถอะ!ตอนนี้ฉันต้องอธิบายเรื่องพี่มินก็ฉันให้พี่ป๊อปได้ฟัง!

 

“พี่ป๊อปคือเรื่องฉันกับ..”

 

“ไม่มีอะไรกินเลยรึไงวะ! หิวโว้ยยยย!!!”

 

 

 =_= > หน้าฉัน..

 

 

“พะ..พี่ป๊อปหิวหรอ..ห้องฉันไม่ค่อยมีอะไรกินหรอกนะ มีก็แต่..นี่” ฉันว่าพลางเดินไปหยิบมาม่าสำเร็จรูบขึ้นมาชูต่อหน้าพี่ป๊อปแล้วยิ้มแห้งๆ

 

“มาม่าหรอ! แล้วไม่มีแบบครั้งที่แล้วหรอไง” ครั้งที่แล้ว? -//- วันที่ฉันบอกชอบพี่เขาน่ะหรอ!!!

 

“คะ..คือฉันไม่ได้ทำไว้น่ะ แล้วก็ฉันก็ไม่ได้ซื้ออะไรไว้เลยนี่นา”

 

“ฮุ้ย กินก็กินวะ”  พี่ป๊อปพูดออกมาอย่างหัวเสียไม่น้อย เขาคว้ามาม่าไปจากมือฉันแล้วก็เทใส่ถ้วยจนเสร็จสรรพ

 

                                   ………………ต่อ……………..

 

     เอาเถอะครับถึงตอนนี้ผมจะอยากกินต้มยำกุ้ง ปลาทอดขมิ้น สลัดผัก …หรือผัดกระเพรา -_- แต่ผมดันต้องมาตกทุกข์ได้ยากในห้องนี้ ผมก็คงทำอะไรไม่ได้นอกจาก…

 

     แดกมาม่า--*

 

“กินเยอะๆนะ” ฟางหันมาพูดบอกผมขณะที่ยัยนั่นทำเหมือนเดิมคือมานั่งอยู่ตรงหน้าผม

 

“เดี๋ยวก็อ้วนกันพอดี”

 

“ไม่เห็นจะอ้วนเลย ถึงพี่ป๊อปจะอ้วนยังไงฉันก็ชอ..”

 

    ผมเงยหน้าขึ้นมองยัยนั่นเมื่อเหมือนกับเธอเกือบจะหลุดพูดบางอย่างออกจากปาก…-//-

 

“อะไร”  ผมก็แค่แกล้งถามไปอย่างนั้นแหละไม่ได้อยากรู้นักหรอก

 

“ปะ..เปล่าค่ะ” 

 

    ผมสังเกตได้ว่าหน้าฟางแดงขึ้นเรื่อยๆ เป็นอะไรของยัยนั่นวะ -_-

    ผมก้มหน้าก้มตากินมาม่าในชามอย่าหิวโหย พลางเหลือบไปมองคนตรงหน้า…ทำหน้ายังไงแมวอดแดกมาอย่างนั้นแหละ

“เป็นอะไรของเธอ”

 

“เปล่านี่ค่ะ ไม่มีอะไร”

 

“บ้าเปล่าวะ”  ผมพึมพำเบาๆและคิดว่ายัยนั่นคงไม่ได้ยิน

 

    ผมกินมาม่าในชามตัวเองจนหมดเกลี้ยงแล้วยังซดน้ำในถ้วยเป็นครั้งสุดท้ายก่อนจะวางถ้วยลง

 

    อิ่มจัง^^

                                  ………………………….ต่อ…………………

   ฉันดีใจที่เห็นพี่ป๊อปได้กินอิ่มถึงแม้ว่าฉัน…จะไม่ได้กินอะไรเลยก็ตาม TOT ในบ้านฉันมีมาม่าอยู่แค่ถุงเดียว..ช่วยไม่ได้แฮะ ฉันยอมให้พี่ป๊อปกินจนหมด แม้ตอนนี้ฉันจะหิวมากๆเลยก็ตาม…

“แล้วเธอ..กินอะไร”  ฉันดีใจอยู่ลึกๆที่พี่ป๊อปเอ่ยถามฉัน^^

  

     ฉันส่ายหัวเป็นคำตอบก่อนจะพูดในสิ่งที่ฉันโกหก…

 

“ฉัน…กินจากโรงเรียนแล้วล่ะ”

 

“อือ”

 

      เย็นชาอีกแระ --*

“เอ่อ คนพวกนั้นเขาเป็นใครหรอค่ะ”  ฉันเอ่ยถามขึ้นถึงผู้ชายแก๊งที่พี่ป๊อปลากฉันเข้ามาหลบ..พี่ป๊อปหันมาหาฉันแล้วขมวดคิ้ว

 

“พวกของพ่อจินนี่เขา…”

 

“พวกของพ่อจินนี่!  โห่ มาอย่างกับโจรอ่ะ” ฉันลอบมองออกไปด้านนอก แน่นอนว่ายังมีพวกนั้นอยู่เต็มไปหมด…

 

“…”

 

“…”

 

    และก็เกิดความเงียบระหว่างเราอีกครั้ง…โอ้ยยยยย!!!!ฉันไม่ชอบเลยจริงๆ แล้วแบบนี้พี่ป๊อป…จะกลับยังไง

 

    และสุดท้ายทางเลือกสุดท้ายคือการที่พี่ป๊อปต้องนอนที่บ้าน…ของฉัน

“ชุดนอนผู้ชาย? เธอมีชุดนอนผู้ชายได้ไง?”  ทำไมพี่ป๊อปต้องจ้องมองหน้าฉันตาเขม็งแบบนั้นด้วยนะ

 

     งื้อออออออออออออออออออออออออออออออ

“คือ…”

 

     ฮือออ ฉันจะทำยังไงดี …

“หึ นี่เธออย่าบอกนะว่าของไอมินมันน่ะ” 

 

    ฉันยอมรับว่าคำพูดของพี่ป๊อปมันกลับทำให้ฉันรู้สึกปวดหนึบที่หัวใจ นี่พี่ป๊อปกำลังดูถูกฉันทางอ้อมใช่รึเปล่า

“ทำไม…ต้องเป็นของพี่มินด้วย พี่มินไม่เกี่ยวสักหน่อย”

 

“เหอะ! ถ้าเป็นของไอบ้านั่นจริง….ฉันก็ไม่ใส่!”  พี่ป๊อปปาชุดนอนใส่หน้าฉันอย่างจัง จนมันร่วงหล่นพื้นต่อหน้าฉัน

 

“พี่ป๊อปเป็นอะไรไปอ่ะ โกรธฉันหรอ” นั่นสิ ทำไมพี่ป๊อปต้องโกรธขนาดนั้นด้วยนะ

 

“ฉันไม่ใส่ชุดเดียวกับคู่นอนของเธอหรอกนะ!!”

 

     ว่าไงนะ..คู่นอนของฉันงั้นหรอ นี่พี่ป๊อปคิดว่าพี่มินคือคู่นอนของฉัน? หึ สุดท้ายก็ดูถูกฉันเหมือนเดิม

 

“พี่มินไม่ใช่คู่นอนของฉันนะ!”

 

“หรอ! แล้วเมื่อวานก็เห็นอยู่จะๆนี่! นัวเนียกันซะขนาดนั้นน่ะ!” พี่ป๊อปตะหวาดใส่ฉันและตอนนี้ฉันกำลังรู้สึกกลัวพี่ป๊อปไม่น้อย  แววตาที่สื่อออกมามันน่ากลัวจริงๆ

“เมื่อวานมันไม่ใช่อย่าที่พี่คิดสักหน่อย! แล้วไอ้ชุดนอนผู้ชายฉันก็ซื้อมาเพราะมันเป็นชุดคู่ต่างหากเล่า! ก็เพราะพี่นั่นแหละ!”

 

“เพราะฉัน?!”

 

“เออ! ฉันแค่อยากใส่คู่กับพี่!…”

 

    อร๊ากกกกกกกกกกก ฉันหลุดไปหมดแล้ว ไม่น้า ฉันรีบยกมือขึ้นปิดปาก งื้อออ>< น่าอายชะมัด ฉันพูดออกไปแล้วง่ะ ตายแน่ๆๆๆ

“…หึ ปัญญาอ่อน”

 

   ว่าไงนะ! พี่ป๊อปว่าฉันปัญญาอ่อนงั้นหรอ แล้วทำไมต้องยิ้มมุมปากแบบนั้นด้วยฉันกลัวกับท่าทีของพี่ป๊อปมากขึ้นทุกวัน เดี๋ยวดีเดี๋ยวร้าย บ้ารึเปล่า

 

 

---

ฝากไว้แค่นี้ก่อนนร้าทุกโค้นนนน ตอนหน้าฟินไม่แพ้กัน >< รอกันอยู่ชิมิ ขอเสียงหน่อยได้ปร้าาา 5555

  ใจจริงคืออยากอัพให้เยอะๆนะ แต่แต่งเริ่มไม่ทัน5555 ขอกำลังใจในการแต่งหน่อยเนอะ อยากอัพเพิ่มให้มากๆเลยยย><

  และเราจะพยายามตอบเม้นให้ครบเลยนร้าาา เม้นกันเยอะๆนะค่ะ

 

รักเม้นนนนนนนนนนนน

ชอบโหวดดดดดดดดดดด

ติดใจก็ติดตามมมมมมมม

และอย่าบืม แนะนำำำำำ