แอบรัก

ตอนที่15

 
“จินนี่…”
 
    และฉันก็ออกมานอกห้องในทันที หลังจากที่จินนี่มีเรื่องจะคุยกับฉัน..ซึ่งฉันเองก็ได้แค่หวังว่าคงไม่ใช่เรื่องพี่ป๊อป..ไม่ใช่หรอกน่า!เธออาจจะลืมการบ้าน ทำงานไม่ถูกก็ได้!
 
   ก็แค่หวังลมๆแล้งๆน่ะค่ะ…
 
“เรื่องพี่ป๊อป..ฉันนึกว่าเธอจะเข้าใจดีแล้วไม่ใช่หรอ”
 
“ฉันเข้าใจ”  ตอนที่เรามีเรื่องกันฉันก็พอจะเข้าใจทุกอย่างมากขึ้น แต่เหมือนมันไม่ได้เข้าสมองฉันเลยสักนิด นานวันฉันก็เริ่มชอบพี่ป๊อปมากขึ้นจนตอนนี้อาจจะรักไปแล้วก็ได้..
 
“แล้วทำไมเธอยังไม่เลิกยุ่งกับพี่ป๊อป! เธอก็รู้ว่าพี่ป๊อปเป็นแฟนฉัน! เธอก็รู้!..”
 
“ฉันรู้! แต่จะว่าไปพี่ป๊อปก็ไม่ได้พูดว่าเธอเป็นแฟนสักหน่อยนะ!  และฉันก็ไม่รู้ว่าทำไมเธอต้องมาห้ามให้ฉันเลิกชอบพี่เขา!เพราะยังไงฉันก็เลิกชอบพี่ป๊อปไม่ได้! และอีกอย่างฉันก็ไม่ได้คิดจะแย่งพี่ป๊อปไปจากเธอเลยสักนิด!”
 
    หมดแล้วค่ะ..ความคิดต่างๆนาๆความรู้สึกอะไรต่ออะไรมันมาบรรจบกันตอนนี้..
 
“หน้าด้าน!”
 
“ฉันยอมรับ! ฉันก็ไม่เคยคิดว่าพี่เขาจะหันมามองฉัน! ฉันไม่เคยคิดอย่างนั้น! ฉันก็ได้แค่แอบมองพี่เขา แอบเป็นห่วงพี่เขาอยู่ห่างๆ! แต่ฉันก็ไมได้หวังให้พี่เขาต้องหันมาสนใจฉัน..”
 
 
    ประโยคหลังฉันโกหก… เพราะฉันหวัง..หวังให้พี่เขาหันมาชอบฉัน แต่ฉันก็คงได้แค่คิด..
 
 
“นี่!..แต่พี่เขาเป็นแฟนฉัน!”
 
“พอสักทีจินนี่!” เสียงหนึ่งดังขึ้นข้างหลังฉัน…
 
…………………..ต่อ…………………….
 
   ผมมองออกไปนอกหน้าต่างของห้องเรียน…วันนี้ก็เป็นอีกวันที่ผมโคตรจะเกลียด ผมเกลียดความรู้สึกที่ต้องไปคิดถึงหน้ายัยนั่นตลอดเวลา..
 
“ไอป๊อป! เหม่ออะไรทั้งวันวะ!” ไอเขื่อนเดินมาตบบ่าของผมอย่างจัง..
 
“กูเปล่า”
 
“คิดถึงน้องฟางอยู่หรอคร้าบบบ” มันน่าถวายส้นตีนจริงๆเลย =_=
 
“เงียบไปเลยนะมึง! กูไม่ได้คิดถึงยัยนั่น!”
 
“เห้ย!นั่นน้องฟางนี่หว่า!” 
 
    ไอเขื่อนมันชี้ไปด้านหลังผม และไม่รู้อะไรทำให้ผมต้องรีบหันขวับไปด้านหลังอย่างรวดเร็ว แต่ผมก็ลืมว่าด้านหลังมันเป็นกระจก..ส่วนด้านนอกก็ไปต้นไม้
 
   ไอเพื่อนเวรรรรร!!!
 
 
“อ้าวๆ ไหนว่าไม่คิดถึงน้องฟางล่ะครับคุณเพื่อนป๊อป แล้วเมื่อกี้มึงดูอะไร..เมื่อกี้ดูอะไรวะคร้าบบบ”
 
     และผมก็ทนมันไม่ไหว ผมเลยยกมือขึ้นแล้วกดหัวไอเพื่อนเวรจมดิน มันน่านัก..หมายังไม่ออกจากปากรึไงวะ!
 
    กูเสียฟอร์มหมด!
 
“ไอเหี้ย!ป๊อป ไอสัดเขื่อนมึงดูนี่!” เป็นไอเหี้ยโมะที่เรียกผมกับไอเขื่อน พร้อมกับยื่นโทรศัพท์ให้ดู..
 
     และเมื่อผมดูเท่านั้นล่ะ…
 
“แล้วทำไมเธอยังไม่เลิกยุ่งกับพี่ป๊อป! เธอก็รู้ว่าพี่ป๊อปเป็นแฟนฉัน! เธอก็รู้!..”
 
“ฉันไม่รู้! และฉันก็ไม่รู้ว่าทำไมเธอต้องมาห้ามให้ฉันเลิกชอบพี่เขา!เพราะยังไงฉันก็เลิกชอบพี่ป๊อปไม่ได้! และอีกอย่างฉันก็ไม่ได้คิดจะแย่งพี่ป๊อปไปจากเธอเลยสักนิด!”
 
“หน้าด้าน!”
 
“ฉันยอมรับ! ฉันก็ไม่เคยคิดว่าพี่เขาจะหันมามองฉัน!ฉันไม่เคยคิดอย่างนั้น! ฉันก็ได้แค่แอบมองพี่เขา แอบเป็นห่วงพี่เขาอยู่ห่างๆ! แต่ฉันก็ไมได้หวังให้พี่เขาต้องหันมาสนใจฉัน..”
 
“นี่!..แต่พี่เขาเป็นแฟนฉัน!”
 
“พอสักทีจินนี่!”
 
    แปลกครับในขณะที่ผมดูผมก็รูสึกถึงรอยบุ๋มข้างปากตัวเอง พร้อมหัวใจที่เต้นแปลกๆ….เอาเถอะครับ ผมไม่สน..แต่แล้วความรู้สึกผมก็พลันหายไปเมื่อมีอีกคนแทรกขึ้น
 
“เควิน…”
 
“เลิกว่าฟางได้แล้ว! ฉันรู้ว่าเธอกับไอหมอนั่นไม่ได้เป็นอะไรกัน!”
 
“นายว่าไงนะ! ไอบ้า!” เสียงจินนี้พูดออกมาอย่างหัวเสีย
 
“ฉันรู้หมดทุกอย่าง!และไม่ต้องถามว่าฉันรู้ได้ยังไง..แต่ตอนนี้เธอก็อุ่นใจได้เลยเพราะฟาง..” เหมือนมีคำพูดอะไรบางอย่างจะหลุดออกจากปากหมอนั่น แต่มันก็กลืนลงคอไป
 
“ทำไม!นายจะบอกว่านายกับยัยฟางเป็นแฟนกันงั้นสิ!”
 
“นี่!..” ฟางอยากจะพูดขัดแต่โดนอีกเสียงแทรก
 
“ฉันกับฟางเป็นแฟนกัน..เรากำลังคบกันอยู่..”
 
    เพียงเท่านั้นความรู้สึกผมมันก็พลันหายไปหมด…ผมมองยัยนั่นในจอมือถือแล้วแสยะยิ้มขึ้นมา ผมคิดว่ามันเหมือนละครน้ำเน่า! และที่แย่ไปกว่านั้นคือตอนนี้ผมกำลังหงุดหงิด! ผมถีบเก้าอี้ข้างๆจนกระเด็นออกห่าง ก่อนจะตามด้วยคำถามของเพื่อนเวรสองคน
 
“อ้าวไอห่า!!!แล้วฟางชอบมึงไม่ใช่หรอวะ คบกับไอเควินได้ไงวะ!” อันนั้นผมก็อยากรู้เหมือนกัน! เห้ย! ไม่สิ ผมควรจะดีใจควรจะสะใจที่เห็นยัยนั่นเลิกชอบผม
 
“ไอสัดเขื่อน!แค่นี้มึงดูไม่ออกหรอวะว่าไอเควินนี่มันพูดโกหก...” แต่คำเพื่อนของไอโมะมันทำให้ผมหันกลับมาสนใจต่อ
 
“มึงดูนี่…ไอเควินมันชอบฟางใช่ม่ะ แต่มันสร้างเรื่องให้จินนี่เลิกยุ่งกับเธอไงวะ......ไม่มีทางที่ฟางจะไปชอบไอเควินเพราะก่อนหน้านี้ฟางก็พูดอยู่ว่าเขาชอบไอป๊อปเหมือนเดิม..แล้วก็เลิกชอบไม่ได้ด้วย”
 
……………………ต่อ…………………………
 
“ขอบใจแกมากนะเควินที่มาช่วยน่ะ”  ฉันพูดแล้วส่งยิ้มกว้างให้กับเควิน
 
“ไม่เป็นไรหรอก นี่แก…”  จู่ๆเควินก็จับไหล่ของฉันทั้งสองข้างแล้วหันจ้องตากับเขา
 
   สายตาที่ดูจริงจัง…
“…..”
 
“แกเลิกชอบหมอนั่น…ไม่ได้เลยหรอวะ”
 
   คำถามนั้นมันทำให้ฉันถึงกับสมองว่างเปล่า…ฉันเองก็ไม่รู้หรอกนะว่าจะเลิกชอบพี่ป๊อปได้รึเปล่า..แต่ถ้าฉันเลิกชอบพี่เขาไป…มันจะเป็นยังไงนะ
 
   เพราะฉันไม่เคยคิดว่ามันจะมีวันนั้นจริงๆ….
“….”
 
“แกก็เห็นว่าไอบ้านั่นมันเป็นตัวปัญหา ที่แกต้องเจ็บปวดซ้ำแล้วซ้ำเล่าไม่ใช่เพราะหมอนั่นหรอกหรอ”
 
   ฉันรู้ดี…ว่าที่ฉันเจ็บมาจนถึงทุกวันนี้ก็เพราะพี่ป๊อปล้วนๆ….แต่ฉันกลับอยากที่จะทนมัน
“แก…ฉัน…เลิกชอบพี่ป๊อปไม่ได้หรอก”
 
“….ทำไม”
 
“ฉัน…ไม่รู้ แต่ฉัน…เลิกชอบเขาไม่ได้จริงๆ”
 
“…..”
 
“ขอบใจแกมากนะที่เป็นห่วง แต่ฉันไม่เป็นไรจริงๆ”
 
“ฟาง…”
 
“ถ้าฉันต้องเจ็บ..ฉันก็จะยอมเจ็บ…เพื่อที่จะได้รักพี่ป๊อป..”  พูดจบฉันก็เดินเลี่ยงหนีหน้าเควินไปทันที
 
    ฉันเองก็ไม่รู้ว่าทำไมถึงต้องทนกับความเจ็บปวดซ้ำแล้วซ้ำเล่า การได้แอบมองบางครั้งมันก็ทำให้ฉันมีความสุข แต่บางครั้งมันก็ทำให้ฉันเจ็บเจียนตายเช่นกัน…
                                               ………………………………………
“แก้ว เดี๋ยวก่อนสิ คุยกันก่อน”  โทโมะคว้าข้อมือของแก้วเอาไว้เมื่อเธอทำท่าว่าจะเดินหนีเขา
 
“พี่มีอะไรงั้นหรอ”  น้ำเสียงที่แสนจะติดเย็นชามันกลับทำให้คนฟังเจ็บปวด..ซึ่งคนพูดก็คงไม่ต่างกัน
 
“ฉันขอโทษ…”
 
“ฉันไม่ได้โกรธ แล้วก็ปล่อยมือฉันได้แล้ว”  แก้วสะบัดมือออกจากการเกาะกุมของโทโมะอย่างจัง
 
   ทั้งคู่ยืนเผชิญหน้ากัน… “ฉันรักแก้วนะ….”
 
“//O_O//”
 
“ถึงฉันจะไม่ใช่คนที่ดีเพียบพร้อม…แต่ฉันก็จริงใจ…”
 
“…..”
 
“ฉันขอโทษที่ไม่ยอมฟังแก้วอธิบาย ฉันก็แค่หึง ฉันแค่ไม่อยากเห็นแก้วต้องส่งยิ้มแล้วก็ส่งสายตาแบบนั้นให้กับไอมินก็เท่านั้นเอง…”
 
“….”
 
“แก้ว…รักฉันรึเปล่า”
 
“….”
 
“รัก…มั๊ย” คำถามนั้นพุ่งเข้าสู่ห้วงประสาทของแก้วอย่างจัง
 
   ดวงตากลมโตจ้องมองยังนัยน์ตาน้ำตาอ่อนของผู้ชายตรงหน้า เธอรู้ดีว่าใจจริงแล้วเธอรู้สึกยังไง..แต่ว่า…
 
   ความไม่มั่นใจ…
“ไม่…ฉันไม่ได้รักพี่ ฉันพูดเป็นรอบที่เท่าไหร่แล้ว ว่าเลิกตามฉันน่ะฮะ!”
 
    หญิงสาวตะหวาดลั่นจนคนฟังถึงกับสะดุ้งนิดหน่อย  ที่เธอพูดไปมันก้แค่ต้องการระบายความอึดอัด ความโกรธที่ก่อตัวและมันก็พลาด…ในเมื่อเธอกลับพูดสิ่งที่สวนทางกับหัวใจ
 
“….”  โทโมะช้อนสายตาขึ้นมองใบหน้าสวยติดจะดูงองุ้มด้วยความโกรธ
 
“…..”
 
“ขอโทษที่คอยตามก่อกวนนะ พี่ขอให้แก้วเจอคนดีๆนะ”
 
“….”  แก้วนิ่งเงียบ รู้สึกถึงขอบตาร้อนผ่าวเมื่อคำว่า 'พี่' ที่เธอต้องการได้ยินจากปากของชายหนุ่มมาตลอด แต่จะแปลกมั๊ยถ้าหากวันนี้เธอไม่ได้ต้องการคำนั้น....มันดูห่างเหินกันเกินไป
 
    มือบางกำทั้งสองข้างกำแน่นด้วยความเก็บกด เจ็บ…
 
“เพราะตอนนี้…พี่ก็เริ่มเหนื่อยแล้วล่ะ…”  โทโมะพูดออกมาด้วยน้ำเสียงสั่นคลอ เขาจ้องตาของผู้หญิงตรงหน้าเป็นครั้งสุดท้าย
 
   แค่ต้องการเก็บรายละเอียดให้มากที่สุด..ก่อนที่เขาจะตัดใจจากเธอ…
 
“โชคดีนะ…”  พูดจบโทโมะก็เดินเลี่ยงแก้วออกไปในทันที น้ำตาลูกผู้ชายที่พยายามกักกั้นไว้ก็ไหลออกมาเป็นที่เรียบร้อย…
 
   ทำไมเขาถึงได้รักแก้วมากมายขนาดนี้…
 
“ฮึก…ขอโทษนะ…ขอโทษ”  แก้วถึงกับทรุดลงกับพื้น เธอรู้สึกเหมือนเรี่ยวแรงอ่อนลงวูบ
 
    แค่ความไม่มั่นใจในตัวของอีกฝ่าย…มันกลับต้องเจ็บมากมายขนาดนี้…
    เธอแค่กลัว…ในเมื่อโทโมะเป็นถึงชายในแก๊งแบล๊คลิสที่แสนจะโด่งดัง…ถ้าให้ไปเกลือกกลั้วอยู่กับเขา..มันไม่เห็นจะดูเหมาะสมกันตรงไหน…เขาดีเกินไปสำหรับเธอ…แก้วคิดอย่างนั้น…
 
                                      ……………………………………………..
 
   หลังจากที่ฉันเห็นแก้วฉันก็รับรู้ได้ทันทีว่าต้องเกิดเรื่องแน่ๆ ตอนนี้ฉันจึงไม่ได้ทำอะไร ฉันทำได้แค่นั่งปลอบแก้วเพียงเท่านั้น
 
   ถึงแม้ว่าตอนนี้จะดูเหมือนว่าแก้วไม่มีน้ำตาซักเม็ดก็เถอะ…
“แก..กลับบ้านกันเถอะ เลิกเรียนแล้วเดี๋ยวเควินไปส่งเอง ใช่มั๊ยเควิน”  ฉันพยักเพยิดไปยังเพื่อนสนิทอีกคน  ซึ่งเควินเองก็พยักหน้าตกลง
 
“ไม่จำเป็นหรอก เดี๋ยวฉันกลับเองได้น่า”
 
“ไม่เอาอ่ะ ฉันจะให้เควินไปส่งแก ฉันเป็นห่วงแกเดี๋ยวเดินๆแล้วหนุ่มฉกไปทำไงล่ะฮะ” 
 
“จะบ้าหรอ เออๆ ไปก็ไป”  ฉันยิ้มออกมาเมื่อเห็นว่าเพื่อนของฉันยิ้มได้
 
“งั้นแกรีบกลับเถอะ เดี๋ยวรถติด” 
 
“อือๆ งั้น…ฉันไปก่อนนะ”  แก้วบอกกับฉันก่อนที่จะเดินนำออกไป
 
“แก…กลับบ้านดีๆนะฟาง” เควินหันมาบอกฉัน ฉันก็ตอบเขาด้วยการยิ้มและพยักหน้าเข้าใจ
 
“งั้นฉันไปล่ะ” เควินส่งยิ้มให้ก่อนที่จะเดินตามแก้วไปแต่เขาก็ยังเหลียวหลังกลับมามองที่ฉันเป็นระยะๆ…
 
   เห้ออออ คิดถึงพี่ป๊อปจัง…
   ฉันต้องเดินกลับบ้านเพียงลำพังเหมือนทุกวัน…แต่แล้วหัวใจฉันมันกลับเต้นวุ่นวายเฉียบพลัน…
 
  ฉันกำลังเดินสวนทางกับเขา...
 
“พี่ป๊อป…” ฉันยืนมองเขานิ่งๆแต่สิ่งที่พี่ป๊อปตอบกลับมาคือความเฉยชาและหมางเมินสุดๆ
 
    พี่ป๊อปไม่มองฉันแม้แต่เสี้ยวหางตา ฉันคิดว่าเขาต้องโกรธฉันเรื่องเมื่อคืนแน่ๆ หรือบางทีฉันอาจจะคิดไปเองก็ได้ละมั้ง…พี่ป๊อปคงไม่มีวันหันมามองฉันได้หรอก
 
   คิดได้อย่างนั้นฉันจึงหลุบตาลงด้วยความผิดหวัง ฉันลืมนึกไปว่าพี่ป๊อปไม่ได้คิดอะไรกับฉัน..และฉันก็ไม่ได้สำคัญพอ ฉันก้มหน้าลงมองพื้นแล้วเดินออกไป..
 
 
   ปี๊ดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดด!
  
   แสงจากรถยนต์คันหนึ่งสว่างวาบอย่างชัดเจนมันกำลังไล่เข้ามาที่ฉัน สติสตังหายไปหมดฉันตกใจมาก…
“อร๊ายยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยย!”
 
 

ไปล่ะนะทุกคนนนนนนน ตอนหน้าจะรีบมาอัพเยย เค้าว่าน่าจะได้อัพวันนี้แหละ อุ๊อิ๊ ถ้าขอกันเยอะๆก็จะอัพให้เยอะๆ กำลังจายอยู่หนายยยรอดูเม้นก่อนดีก่า อิอิ อยากอัพให้นะแต่ดูเม้นก่อน  ขอบคุณงับ><
 
 
ปล.ตอนหน้าใครรอป๊อปฟางเชิญติดตามคับ