แอบรัก

ตอนที่11

  

    และสุดท้ายผมกลับต้องมานั่งนิ่งอยู่บนโต๊ะอาหารโดยที่ยัยฟางวางกับข้าวที่บอกว่าทำทิ้งไว้ให้กับผมบนโต๊ะจนเสร็จสรรพแล้วยังจะมานั่งตรงหน้า จะแข่งจ้องตากับผมรึไง

“จะจ้องหน้าฉันอีกนานมั๊ยฮะ”  ไม่ใช่อะไรหรอกนะ  ผมแค่รำคาญ

 

“เอ่อ ฉันขอโทษ”

 

“ฮุ้ยย น่าเบื่อว่ะ”  ผมเบื่อจริงๆกับคำว่าขอโทษขนาดผมบอกแล้วนะว่าเลิกพูดคำนี้แต่ยัยนี่ก็ไม่ยอมหยุด

 

   แล้วผมก็เริ่มทานอาหารฝีมือของยัยนั่น แหวะ ไม่เห็นอร่อยตรงไหน ก็แค่หวานนิดเปรี้ยวหน่อย ผสมกันกลมกลืน…ให้ตายสิ มันไม่อร่อยโว้ยยยยย ท่องไว้สิว่าต้องทนกินน่ะ ท่องไว้

 

   ผมก็แค่กินๆมันต่อไปเรื่อยๆ ไม่มีคำพูดใดเกิดขึ้นจากผมและฟาง

   จนกระทั่งยัยนั่นเริ่มก่อน…

 

“เอ่อ…แผลของพี่ป๊อป..เป็นไงบ้าง”

 

………..…………………….ต่อ……………………………

    ฉันถามพี่ป๊อปเมื่อเห็นว่าที่หน้าแข้งและหัวเข่ายังถูกผ้าพันอยู่นิดหน่อย แต่ฉันกลับรู้สึกเป็นห่วงพี่เขาจับใจจริงๆ…

 

    จากใจจริง…

 

“ดีขึ้นแล้ว”  พี่ป๊อปตอบฉันเสียงเรียบ

 

   เย็นชาจังแฮะ…

 

“ให้ฉันดูแผลหน่อยมั๊ย”  ฉันวิ่งกรูเข้าไปนั่งคุกเข่าแล้วยกขาพี่ป๊อปขึ้นวางบนท่อนขาของฉัน

“นี่! ทำบ้าอะไรฮะ! ฉันกินข้าวอยู่นะ!” 

 

  อุ้ย…ลืมไป

 

“เอ่อ โทษทีคะ”  ฉันรีบวางท่อนขาของพี่ป๊อปลงไว้อย่างเดิมก่อนจะเดินไปนั่งลงตรงหน้าพี่ป๊อปอย่างเดิม                                         

 

“ยัยบื้อ!”

 

    เอิ่ม..ฉันก็อยากเอาหัวโขกกับโต๊ะจริงๆ เพราะความจริงฉันมันก็บื้อแบบนี้ แต่ให้ทำไงได้ก็คนมันชอบ..

 

“อร่อยรึเปล่า เห็นกินไม่หยุดเลยอ่ะ”  เพียงแค่ฉันพูดเท่านั้นล่ะ พี่ป๊อปก้หยุดกินแทบจะทันที แล้วลากจานมาให้ฉัน

 

“เธอไม่เป็นไรก็ดีแล้วล่ะ..ฉันจะได้ไป”

 

“ดะ..เดี๋ยวสิพี่ป๊อป..”  ก็ไม่รู้อะไรที่ทำให้ฉันต้องเข้าไปจับชายเสื้อพี่เขาให้หยุดเดิน แน่นอนว่าพี่ป๊อปก้หยุดเดิน ตอนนี้เราทั้งคู่ได้เพียงแค่เงียบ…

 

   ตึกตัก ตึกตัก

 

   ใจของฉันกำลังเต้นแรง…ได้ใกล้ชิดกับพี่ป๊อปแบบนี้ฉันก็ควบคุมตัวเองไม่ได้เหมือนกัน..มันเป็นแบบนี้ทุกครั้ง แต่ครั้งนี้ฉันอยากจะรั้งพี่เขาไว้เพียงเท่านั้น

 

“พี่ป๊อป..อย่าโกรธฉันเลยนะ..ฉันแค่เป็นห่วงพี่..”

 

“…”

 

“พี่ก็รู้..ว่าฉันคิดยังไงกับพี่..เพราะอย่างนั้นฉันเลยทุ่มเททุกอย่างให้กับพี่ตลอด…” คำพูดของฉันมันเก็บทุกความรู้สึกที่มีให้กับพี่ป๊อป

 

    ฉันได้แต่มองพี่เขาด้วยใจท้อแท้ ก็แค่หวังว่าพี่เขาจะเผื่อใจมาให้ฉันบ้างตลอดหลายปีที่ผ่านมา และฉันก็รู้สึกปวดร้าวทุกครั้งที่พี่ป๊อปทำเมินใส่ฉัน แต่ฉันก็ยังชอบพี่เขา

 

“เธอหยุดพูดเส..”

 

“ฉันไม่ได้เสแสร้งนะ! ฉันพูดเพราะฉันรู้สึกอย่างนั้นจริงๆ ฉันพูดเพราะฉันอยากให้พี่มองฉันเป็นแค่ผู้หญิงคนนึง..ที่ไม่ได้ร่านอย่างที่ใครบอก ไม่ได้แสดงละครแล้วสับรางเปลี่ยนผู้ชายไปทั่ว..แม้ความจริงแล้ว..ฉันก็มองแค่พี่คนเดียว”

 

                                       …………………………ต่อ…………………………

 

    ผมได้แต่ยืนนิ่งอยู่กับที่…ความรู้สึกบางอย่างมันเข้ามากระทบใจของผม..แต่ผมไม่รู้ว่ามันเรียกว่าอะไร ผมอยากหันไปหายัยนั่นแล้วพูดด่า ดูถูกเธอให้เลิกชอบผมอย่างที่ผมชอบทำ..แต่ทำไมมันเหมือนมีอะไรบางอย่างรั้งผมไว้ไม่ให้ทำแบบนั้น

 

“พูดจบแล้วใช่มั้ย..”

 

“อะ..อื้ม จบแล้ว”

 

    เพียงเท่านั้นผมก็รีบเดินออกไปจากห้องของฟางอย่างรวดเร็ว..แต่เพียงแค่ผมออกมาเท่านั้นล่ะ ผมก็รู้สึกเหมือนปากของผมมันกำลังยิ้ม..

 

    ย…ยิ้ม..

  

    ยิ้มหรอ!!!..

 

      ผมสะบัดหัวไล่ความคิดบ้าๆนั่นออกไปอย่างรวดเร็ว..เป็นอีกครั้งที่ผมอยากจะเอาหัวโขกกับอะไรสักอย่าง แล้วความรู้สึกบางอย่างมันก็กำลังถาโถมเข้ามา..

 

“ไอเหี้ยยย!!!! กูเป็นบ้าอะไรว้าา!!! สัด! หัวกู!!” ผมก็ได้แต่สบถออกมาอย่างหัวเสีย…บางทีผมอาจจะเป็นโรคประสาทแดกเอาก็ได้

 

     ให้ตาย!!

 

     ผมเดินเข้ามาในห้องของผม..ซัดกระเป๋าลงบนเตียง ก่อนที่ร่างของผมจะไปอยู่บนเตียงอย่างรวดเร็ว..และผมต้องคอยหลับตาไม่สิ..ต้องเรียกว่าปิดหูปิดตา ก็แม่ง!ไม่อยากจะรับรู้โลกภายนอกอะไรอีกแล้ว…แต่พอผมยิ่งบังคับให้ตัวเองลืมๆเรื่องเมื่อกี้ไป หน้าของยัยนั่นก็ลอยขึ้นมาเฉย..

 

“โว้ยยยยยยยยยย!!! กูต้องบ้าไปแล้วแน่ๆ!!! กูต้องเป็นโรคประสาทหลอนแน่!!! ไอสัด!นี่กูเป็นอะไรวะ..เพราะเธอคนเดียว!ยัยบื้อ!! หัวกูจะระเบิดเพราะยัยบื้อนั่นคนเดียว!!”

 

    ผมเอาหมอนมาปิดหน้าปิดตา แต่ทำเท่าไหร่มันก็ไม่ไปไหนทั้งนั้น..ผมตัดสินใจเด้งตัวจากที่นอน

 

    แล้วหยิบผ้าขนหนูตรงดิ่งเข้าไปในห้องน้ำ..

    อาบน้ำแม่ง!จะได้ออกจากหัวกูไปได้เร็วๆ!

 

………………ต่อ....................

    ฉันนั่งเหม่อลอยออกไปนอกหน้าต่างพลันริมฝีบปากฉันกลับกระตุกยิ้มบางๆ เมื่อกี้ฉันเผลอพูดความในใจที่หลากหลายกับพี่ป๊อป…พี่ป๊อปจะว่ายังไงบ้านะ…

 

    แต่แล้วรอยยิ้มของฉันก็หุบฉับเมื่อนึกขึ้นได้ว่าพี่ป๊อปเกลียดฉันมากมายขนาดไหน บางที…เขาอาจจะไม่มองหน้าแบะไม่ยอมคุยกับฉํนอีกเลยก็ได้..

 

“มองมาที่ฉันบ้างไม่ได้เลยรึไงนะ…”

 

                                       …………………….ต่อ………………..

 

   หลายวันต่อมาฉันก็สามารถมาโรงเรียนได้แต่คำพูดในวันนั้นที่ฉันพลั้งพลาดออกไป…มันยังวกวนอยู่ในหัวอยู่เลยยยยยย!!

 

“โอ้ยยยยยย!!! ให้ตาย!นี่ฉันพูดอะไรออกไปวะเนี่ย!!! งืออออ”

 

    ฉันอยากเอาหัวซุกไว้กับถังขยะยังสงสารขยะเลย..เมื่อคืนฉันบอกความรู้สึกฉันไปหมดเลย.. แล้วแบบนี้พี่ป๊อปจะมองฉันเป็นคนยังไง งืออออ ฉันอยากจะบ้ากับความบื้อของตัวเองอย่างที่พี่ป๊อปว่า..ฉันมันบื้อๆๆๆๆ

 

 

“ฟางแกเป็นไรวะ..เอาหัวโขกกับโต๊ะอยู่นั่นล่ะ หัวช้ำกันพอดี” แก้วทักฉันเองค่ะ หลังจากวันนั้นก็ผ่านมาหนึ่งอาทิตย์ที่ฉันไม่ได้มาโรงเรียน จนแผลของฉันเริ่มหายดีเลยกลับมาเรียนเหมือนเดิม

 

“แก..ฉันมันบื้อจริงๆด้วยว่ะ..ฉันมันทั้งโง่ ทั้งบื้อเลยอ่า” พูดแล้วก็อยากจะร้องไห้ออกมา

 

“เป็นไรวะเนี่ย..อารมณ์ไหนของแกวะ”

 

“แก้ว..ฉันบอกความรู้สึกกับพี่ป๊อปไปหมดแล้วอ่ะ..แล้วฉันจะทำไงดีวะ พี่เขาจะมองฉันหน้าด้านรึเปล่าอะแก้วววววว”  นึกถึงวีรกรรมที่เพิ่งผ่านไปไม่กี่วัน..แต่ฉันก็ยังเก็บมันมาขุดหลุมฝังตัวเอง

 

“จริงหรอ!แกบอกพี่ป๊อปหมดแล้วหรอ!อะไร..ยังไง! บอกฉันมานะฟาง!”

 

     และฉันแทบจะมุดหน้าหลบอีกครั้ง เมื่อตอนนี้ข้างหลังของฉันคือกลุ่มแบล็คลิสที่กำลังมาทางฉัน..แน่นอนว่าพวกเขาไม่มาหาฉันแต่มาหาแก้วมันต่างหาก..

 

    และฉันจะไม่ว่าอะไรเลยถ้าพี่ป๊อปไม่มาด้วย…

 

“แก้ว..ฉันขอตัวก่อนนะ” และเพียงเท่านั้นฉันก็ถูกแก้วคว้าแขนไว้ และพอฉันสะบัด แก้วก็จับแขนฉันไว้แน่น

 

    ไม่นานกลุ่มพี่เขาก็มาหยุดอยู่ตรงหน้าฉันกับแก้วจนได้..

 

    ตึกตัก ตึกตัก

 

    โอ้ยยย!!! ไอหัวใจบ้า!เต้นจนไม่รู้จักเหน็ดเหนื่อยบ้างรึไง อยากจะบอกว่าถึงใจมันไม่เหนื่อยแต่ฉันกำลังเหนื่อยใจตัวเอง..ฉันรีบก้มหน้าก้มตาอยู่อย่างนั้น

 

“แก้ว..ไปหาอะไรกินกันมั้ย” ฉันจำเสียงนั้นได้ มันเป็นเสียงพี่โทโมะ จะว่าไปสองคนนี้เขาคืนดีกันแล้วหรอ..ทว่า

 

    ดูเหมือนจะไม่ใช่อย่างนั้นแหะ..

 

“ฟาง..ไปจากที่ตรงนี้เถอะ!” อะไรของมัน -_-‘ เมื่อกี้ยังบอกให้ฉันอยู่แต่ตอนนี้บอกให้ฉันไป..จะว่าอะไรมั้ยถ้าฉันจะบอกว่าเพื่อนฉันมันเล่นตัว =_=

 

“แก้ว!..คุยกันก่อนสิ”  ไม่นานพี่โทโมะก็รั้งมือแก้วไว้..ฉันหันฉับไปหาพี่เขาแต่ทำไมสายตาฉันต้องไปหยุดอยู่ที่พี่ป๊อป

 

    O_O !!

 

     และฉันจะจ้องทำไมให้นาน..ฉันก็ต้องรีบหลุบตาต่ำแล้วเมื่อกี้ฉันก็เห็นว่าพี่เขาก็หลบตาฉันเหมือนกัน..ฉันไม่ชอบอะไรแบบนี้เลยจริงๆ!!!

 

“ปล่อยนะ!เมื่อวานยังพูดไม่รู้เรื่องหรอ!”  แก้วตะคอกใส่พี่เขา…รู้แต่ว่าตอนนี้ฉันก็คอยบอกกับตัวเองว่าจะอยู่ทำไม TT

 

“ฉันขอโทษนะแก้ว…ฉันขอโทษที่ฉันไม่รู้ว่าไอหมอนั่นมันเป็นแค่เพื่อนของแก้วจริงๆ..ก็จะให้พี่ทำไงก็พี่หึงเป็นเหมือนกันนะ..”   จะผิดมั้ยถ้าฉันเขินแทนแก้วมัน >< เฮ้อออ ฉันล่ะเบื่อกับอาการปากแข็งของแก้วมันซะจริงๆค่ะ

 

“ไม่อายบ้างหรอไง..คนมองเต็มไปหมด”  แก้วพูดขึ้นเองค่ะ ฉันรู้ว่ามันกำลังเขิน ก็แหม่..เป็นฉันฉันก็เขิน..แต่ดูเหมือนว่าบรรยากาศสุดโรแมนติกเมื่อครู่ก็ถูกดับไปเพราะมีเสียงหนึ่งขึ้น

 

“ไอสัดโมะ..มึงรีบดิ กูรีบนะเว้ย..ยิ่งไม่อยากอยู่ตรงนี้นานๆด้วย” 

 

     เสียงพี่ป๊อปดังขึ้นพร้อมใจของฉันที่เต้นขึ้นอย่างแรง..ไม่อยากอยู่ตรงนี้หมายถึงฉันรึเปล่า? พี่เขาคงเกลียดฉันเข้าไปอีกแน่เลย TT

 

“แก้วหายโกรธฉันแล้วใช่มั้ยครับ”

 

    ฉันอยากจะตอบให้มากว่าแก้วมันหายเป็นชาติแล้ว แค่มันเล่นตัวก็เท่านั้น..

 

“ฉันก็ไม่ได้โกรธ..”

 

      ดูมันพูดสิครัช…-_-

 

“ไปได้แล้วมั้งคุณมึง..กูแม่งโคตรอยากจะสำรอกกับคู่ของมึงจริงๆเลยว่ะ” และก็มีเสียงมารผจญเข้ามาแทรกบรรยากาศโรแมนติกของเพื่อนฉันอีกครั้ง

 

“แต่สู้คู่ของกูกับเฟย์ไม่ได้หรอกครับคุณโมะ..เพราะคู่กูกับเฟย์ชนะขาด” ส่วนอันนี้ฉันเป็นพยานให้ก็ได้ค่ะ คู่พี่เขื่อนหวานยิ่งกว่าน้ำหวานที่ใส่น้ำตาลเพิ่มเข้าไปอีก

 

     หวานจนเลี่ยน…เจียนจะอ้วก

 

“เออๆกูไปก็ได้”

                                  …….………………ต่อ……………………..

    ทันทีที่ผมมองดูภาพไอเพื่อนสนิทกับแก้วจนจะสำรอกออกมาเป็นรอบที่สิบ ผมก็เข้าใจครับว่าไอโทโมะมันเป็นพวกคนปากหวานคิดอะไรก็พูด แต่แก้วนี่สิคงจะจัดอยู่ในพวกปากแข็งดูก็รู้ว่าแก้วก็มีใจให้เพื่อนผมแล้ว แต่ที่บอกว่าไม่ชอบอะไรต่างๆนาๆผมเองก็ไม่เข้าใจ

 

    และด้วยความที่ผมไม่เข้าใจนี่แหละครับ สายตาผมก็หันไปหาเพื่อนสนิทของแก้ว แต่ผมก็เห็นยัยนั่นเอาแต่หลบหน้าผม หลบอยู่อย่างนั้นหรือเธอคิดว่าหน้าผมเหมือนที่รองตีนของเธอกันแน่..แล้วผมจะไปสนทำไม? มันไม่ใช่เรื่องของผมเสียหน่อย…

 

   แต่ไอที่ผมไม่เข้าใจตัวเองก็คือผมจะหลบหน้ายัยนั่นทำไมเหมือนกัน…ดูเหมือนเมื่อคืนตอนผมอาบน้ำเสร็จความคิดและภาพหลอนมันคงจะออกจากหัวผมไม่หมด…

 

     จนผมเดินออกมาถึงห้องเรียนเมื่อไหร่ก็ไม่รู้..

 

“ไอป๊อป! มึงเป็นไรวะ กูเห็นมึงทำหน้าเหมือนตูดมึงอยู่นั่นแหละ..”

     

      ดูปากมัน =_= สงสัยมันเลี้ยงหมาไว้ในปากเพิ่มล่ะมั้งครับ

 

“ไอเวร กูไม่ได้เป็นอะไรสักหน่อย”

 

“แล้วมึงไปทำอะไรฟาง กูเห็นเขาเอาแต่หลบหน้ามึงอ่ะ”

 

   นั่นสิ…ผมไปทำอะไรยัยนั่น…

 

   แล้วยัยนั่นก็ไม่รู้ทำอะไรกับผมเหมือนกันโว้ยยยยยยยยยยย

“กูเปล่า”

 

“อ้อหรอ งั้นสงสัยว่า….ฟางคงจะโกรธมึงมั้ง”

   

    ว่าไงนะ…ยัยนั่นโกรธผมหรอ แล้วทำไมต้องโกรธผม ผมไม่ได้ทำอะไรผิดใช่รึเปล่า..แล้วโกรธเรื่องอะไร…แล้วผมควรต้องทำยังไง…ทำยังไง…

    ไม่เห็นต้องสนใจเลยนี่หว่า!  เออๆ ผมลืมนึกไป ว่ายัยนั่นจะโกรธหรือจะเกลียดผม…ก็เรื่องของเธอสินะ

“แล้วไงวะ”

 

“มึง…ไม่คิดจะไปง้อ..”

 

“มึงหุบปาก! กูจะไปง้อยัยนั่นเพื่ออะไร กูดีใจซะอีกถ้ายัยนั่นจะโกรธและเลิกชอบกูไปซะ”

 

    ถึงจะพูดอย่างนั้นก็เถอะ…แต่ผมกลับรู้สึกแปลกๆ อะไรบางอย่าง มันก็ควรจะดีแล้วไม่ใช่หรอที่ฟางจะเลิกชอบผม…ในเมื่อตัวผมเองก็ต้องการแบบนั้น

                              ………………………….ต่อ………………………………

 

    ฉันมองหน้าตัวเองในห้องน้ำแต่ยังรู้สึกผวาไม่หาย ตอนที่จินนี่กับพิมรุมกันตบฉัน..มันเจ็บจริงๆแฮะฉันก้มลงล้างหน้าล้างตาเพื่อบรรเทาความง่วงและความนึกคิด

 

    เมื่อล้างหน้าเสร็จฉันก็เดินออกมาจากห้องน้ำแต่ภาพที่ฉันเห็นกลับทำให้ฉันชะงัก…

 

“พี่ป๊อปไปกินข้าวกันเถอะคะ”  จินนี่กำลังคล้องแขนของพี่ป๊อปไว้แน่นแล้วทำท่าว่าจะลากพี่ป๊อปไปโรงอาหาร

 

“ฉันกินแล้ว จินนี่หิวก็ไปเถอะ”

 

“งือออ ไม่เอานะ จินนี่อยากกินกับพี่ป๊อป”

 

“อย่าเอาแต่ใจน่าจินนี่ ฉันบอกแล้วไงว่ากินแล้ว”

 

“ไม่เอาๆๆ จินนี่อยากกินพี่ป๊อป..”

 

   ให้ตายสิ จินนี่พูดอะไรออกมากันเนี่ย ฉันได้ยินก็ถึงกับหน้าร้อนผ่าว…หน้าอายแทนชะมัด แต่ฉันก็ยังคงดูเหตุการณ์ต่อไป

“พูดอะไรของจินนี่น่ะฮะ -//[]//-”  จากที่ฉันดูพี่ป๊อปก็ดูท่าทางจะเขินไม่น้อยเช่นกัน

 

   งื้อออออ TOT ไม่นะ พี่ป๊อปอย่าหวั่นไหวกับจินนี่น้าาา  ความจริงถ้าเกิดพี่ป๊อปจะหวั่นไหวก็คงไม่ผิดหรอกมั้ง…ในเมื่อพวกเขาเป็นแฟนกันไม่ใช่หรอ ใครๆต่างก็คิดกันแบบนั้น

“กะ…ก็..จินนี่หมายถึง…จินนี่อยากกินข้าวกับพี่ป๊อป”  จินนี่หลุบตาลงต่ำ

 

   เหอะ! เขินเป็นด้วยหรอจินนี่น่ะ..โว้ยยย ฉันอยากจะบ้าตายยยย และฉันก็คิดว่าฉันไม่สมควรที่จะอยู่ตรงนี้อีกต่อไปเพราะดูเหมือนว่าฉันน่ะ..จะหิวแล้วล่ะ ^^ 

 

                                  …………………………..ต่อ………………………………..

 

   ผมยอมรับว่าสิ่งที่จินนี่พูดเมื่อก็มันทำให้ผมรู้สึกเขินแปลกๆ ใครจะไปคิดวะว่าผู้หญิงหน้าตาหวานๆแบบจินนี่จะพูดอะไรแบบนั้นน่ะ  สายตาของผมพยายามเลี่ยงไปมองทางอื่นและผมกลับต้องสะดุดกับแผ่นหลังบางนั่นที่เหมือนกำลังเดินคอตกออกไป…

“พี่ป๊อปๆๆๆ ไปกินข้าวกินจินนี่เถอะนะ จินนี่หิวแล้วนะ” จินนี่ว่าพลางเขย่าแขนมแรงขึ้นๆ

 

“ไม่ล่ะ ฉันต้องขึ้นเรียนแล้ว”  ผมแกะมือของจินนี่ออก แต่ผมก็ไม่เข้าใจว่าทำไมสายตาผมกลับไม่ยอมละจากแผ่นหลังของยัยนั่นที่เดินออกไปไกลๆเรื่อยๆ

“อะ…อ้าวพี่ป๊อป ตอนเย็นมารับจินนี่ด้วยนะ!!!” 

 

   ผมเดินออกมาแล้วแต่ก็ยังได้ยินสิ่งที่จินนี่พูดชัดเจน…แน่นอนว่าผมต้องไปรับไปส่งจินนี่ทุกเย็นตามที่คุณเธอบอกกับผม 

 

   ก็ไม่รู้เหมือนกันว่าผมจะเดินตามยัยนั่นมาทำไมและดูเหมือนยัยนั่นจะเดินเข้าโรงอาหารหลังตึกสาม…ซึ่งมันคือตึกของผม 

 

   ทำไมถึงมานั่งกินตรงนี้วะ…

 

 

เหนื่อยเหมือนกันนะบางที กำกกำลังใจเป็นสิ่งสำคัญ>< เม้นให้กันเยอะๆนร้าา รออยู่ๆ ถ้าเม้นล้นเปี่ยมเนื้อเรื่องก็จะล้นเปี่ยมเช่นเดียวกันงับ^^ 

 

รักเม้นนนนนนนนน

ชอบโหวตตตตตตต

ใครติดใจก็ติดตามม

อย่าลืมแนะนามมม

 

 

---