รักนะนายซุปตาร์

สำนักพิมพ์

ฟาง:อ้าวแก้วมาเคลียงานหรอ

แก้ว:ใช่ อาทิทิตย์นี้ต้องเสร็จทุกอย่างน่ะจะได้ไม่มีปัญหา

ฟาง:อ้อ เดี่ยวฟางไปทำงานก่อนนะตอนเที่ยงไปกินข้าวกัน

แก้ว:ได้ดิ แล้วเฟย์ไปไหน

เฟย์:อยู่นี่ พี่ฟางอะไม่รอเลย

ฟาง:ก็แกมัวแต่กินอยู่นั่นแหละ

เฟย์:ป่าวสักหน่อย

ฟาง:แล้วในมือนั่นอะไร

แก้ว:แกสองคนนี่ทะเลากันทุกวันเลยนะ

ฟาง:ไปทำงานก่อนนะ

เฟย์:พี่ฟางรอด้วย ไปนะแก้ว

แก้ว:จ้า

แก้วนั่งเคลียงานจนถึงตอนเย็นก็ได้ยินเสียงเอะอะโวยวายดังขึ้น

....:แก้วอยู่ไหน

พนักงาน:ใจเย็นๆนะคะ

...:แก้ว แก้ว

แก้ว:คุณโทโมะ

โทโมะ:ใช่ทำไมเธอจะหนีฉันอีกหรือไง

แก้ว:แก้วไม่เคยหนีคุณนะคะ

โทโมะ:ไอ้ที่หลบหน้าไม่พูดไม่จาถามคำตอบเนี่ยไม่ได้เรียกว่าหนีหรอ

แก้ว:คุณคงคิดไปเองแล้วล่ะค่ะ

โทโมะ:เธอเป็นบ้าอะไรของเธอวะ

แก้ว:นี่คุณโทโมะพูดดีๆได้มั้ย

โทโมะ:ฉันถามว่าเธอเธอเป็นอะไร

แก้ว:แก้วไม่ได้เป็นอะไรทั้นนั้นแหละค่ะ

โทโมะ:แล้วทำไมต้องหลบหน้าด้วย

แก้ว:ไม่ได้หลบค่ะแก้วต้องเคลียงานให้เสร็จ

โทโมะ:หึ

....:เลิกว่าแก้วสักที

แก้ว:กาย

โทโมะ:นายเป็นใคร

กาย:เป็นคนที่แก้วรักมากๆไงล่ะ

โทโมะ:หมายความว่าไง

กาย:จะอยากรู้ไปทำไมล่ะครับ

โทโมะ:แก้วพูด

กาย:แก้วไม่ต้องพูดอะไรทั้งนั้น นี่น่ะหรอคนที่แก้วอยากเจอกายว่านะแก้วเลิกพยายาามเหอะเขาไม่สนใจแก้วหรอกดูเขาทำสิ

โทโมะ:หุบปากถ้าแกไม่รู้อะไร

กาย:แกนั่นแหละที่ไม่รู้อะไร ไม่รู้เลยจริงๆ

แก้ว:ฮึก

แก้วยืนร้องไห้อยู่ข้างๆกาย

โทโมะ:แก้วมานี่

โทโมะดึงแขนแก้วให้ไปยืนข้างๆ

แก้ว:ปล่อยแก้วนะคะ

โทโมะ:ไม่มีทาง

แก้ว:ปล่อย 

แก้วเป็นลมแต่โทโมะรับไว้ทัน

ฟาง:เกิดอะไรขึ้นน่ะ 

เฟย์:ยัยแก้ว

โทโมะ:แก้วเธอเป็นอะไร

เฟย์:สงสัยเพราะไม่ได้กินข้าวแน่เลย

กายกำลังจะเดินไปช่วแก้วแต่โทโมะผลักกายออก

โทโมะ:ไม่ต้องยุ่ง

โทโมะอุ้มแก้วขึ้นมาแล้วเดินออกไปทันที

ฟาง:กายมาได้ไง

กาย:มารับแก้วน่ะ

เฟย์:กายเห็นแล้วใช่มั้ยว่าแก้วรักคุณโทโมะแล้วคุณโทโมะก็รักแก้วอย่าให้แก้วไปเลยนะ

ฟาง:นะกาย

กาย:ไม่ได้หรอกขอโทษนะ ขอตัวแล้วกัน

มีอะไรสนุกๆให้ทำอีกแล้วสินะ ปากแข็งกันจริงนะเดี๋ยวจัดให้