YOU ARE EVERYTHING.. >popfang<
เขียนโดย 
Omoji
วันที่ 13 เมษายน พ.ศ. 2558 เวลา 19.25 น.
แก้ไขเมื่อ 7 มิถุนายน พ.ศ. 2558 19.33 น. โดย เจ้าของนิยายฟิคชั่น
25) ํัYOU DON'T KNOW LOVE -25-
อ่านบทความตามต้นฉบับ อ่านบทความเฉพาะข้อความ
-25-
YOU DON'T KNOW LOVE
'เธอไม่มีวันเข้าใจรักของฉัน'
"ไม่ได้..แกทำแบบนั้นไม่ได้"ปกรณืเอ่ยเสียงเด็ดขาด ส่วนอรเองก็ตกใจเช่นกันแต่ก็ดีเหมือนกันป๊อปปี้จะได้รู้และได้รับผิดชอบกับสิ่งที่ได้ทำลงไป
"ทำไม!ทำไมหรอครับพ่อ ผมจะไปหาฟางไปหาลูกผมไม่ได้รึไง!" ป๊อปปี้ก็สดจะทนเช่นกัน เขาไม่เข้าใจพ่อเขาเลยสักนิด..ไม่เข้าใจเลยจริงๆ
"แกยังเรียนไม่จบ!..นี่คือเหตุผลของฉัน!ฉันทำก็เพื่ออนาคตของแก"
"ไม่ใช่!พ่อไม่ได้ทำเพื่อนาคตของผมหรอก แต่พ่อทำเพื่อตัวเอง!พอผมเรียนจบพ่อก็จะให้ผมมาดูแลบริษัทของพ่อต่อ!แล้วฟางล่ะ!ลูกผมล่ะพ่อ!" ป๊อปปี้เลือดขึ้นนหน้าอย่าเหลืออด ร่างสูง...มองคนเป็นพ่ออย่างไม่เข้าใจ พร้อมความโกรธที่หลั่งไหลเข้ามาในหัว
หารู้ไม่ว่าทุกคำพูดของป๊อปปี้ ทำให้ใครสองคนที่อยู่ด้านนอกได้ยินมันชัดเจน..
"หมายความว่าไง.." เสียงหนึ่งดังขึ้น ทำให้ทั้งสามคนในห้องหันไปตามเสียงนั่นด้วยความตกใจ
"หนูมด..สินชัย" ปกรณNมองคนเป็นพ่อกับลูกสาวเข้ามาภายในห้องด้วยสีหน้าไม่ค่อยดีนัก
"ตาป๊อปพูดถึงเรื่องอะไร..ลูกใคร" สินชัยถามด้วยความโมโห ปกรณืดูลังเลเล็กน้อย แต่ไม่ใช่ป๊อปปี้เขาคิดว่านี่คงจะถึงเวลาที่เขาควรจะบอกให้ทุกคนรู้ พร้อมหน้าพร้อมตากัน
"ลูกของผมเองครับ.." ป๊อปปี้พูดขึ้น มองสินชัยที่มำหน้าเกรี้ยวไม่ต่างจากลูกสาวตัวเอง
"ลูกของป๊อป! นี่เล่นตลกอะไรกันคะ มดไม่ขำด้วยนะ!" มดพูดขึ้นมองดูป๊อปปี้อย่างไม่เชื่อสายตา ป๊อปปี้กระตุกยิ้มน้อยๆแล้วหันมาสนใจคุณสินชัยมากกว่า
"ฟางกับผมเรารักกัน..และผมกับฟางเรากำลังมีลูกด้วยกัน.."
"ป๊อปปี้!" ปกรณ์แหกปากลั่นใส่ลูกชายให้หยุดพูด หากแต่ป๊อปปี้กลับไม่รู้สึกกลัวหรือขายหน้าใครทั้งนั้น
"ฟางเป็นภรรยาของผม..ต่อจากนี้ไปผมจะไปหาฟางและดูแลเธอกับลูกของผม" ป๊อปปี้พูดออกมาอย่างหน้าตาเฉย ไม่นานนัก..
เพี๊ยะ!
ฝ่ามือหนาของสินชัยตบลงบนหน้าป๊อปปี้อย่างจัง จนร่างสูงหน้าหัน..ป๊อปปี้จับมุมปากที่เลือดออกนิดๆแล้วหันมาเผชิญหน้ากับสินชัยอีกครั้ง
"ตบผมอีกก็ได้ครับ ถ้ามันทำให้คุณอาหายโกรธผม..และบอกให้มดเลิกยุ่งกับผมสักที" ป๊อปปี้พูดขึ้นอีกครั้ง สินชัยยกมือขึ้นเตรียมจะตบอีกครั้งcต่ก็ต้องง้างมือตัวเองไว้เท่านั้น
"แล้วมดล่ะ.จะทำยังไงกับมดบอกอามา" สินชัยเริ่มเบาเสียงลง
"ผมไม่ได้รักมดครับ.."
"ว่าไงนะ!" สินชัยแทบช๊อค เพราะเขาคิดมาตลอดว่าที่ผ่านมาป๊อปปี้กับมดรักกัน
"ผมรักฟาง...และผมก็คิดว่ามดคงจะรู้อยู่แก่ใจ"ป๊อปปี้พูดพลางมองไปยังมด ที่ทำหน้าซีด
"มดไม่รู้!ไม่รู้อะไรทั้งนั้น!ป๊อปคะ..ไม่นะป๊อปต้องอยู่กับมดนะ" มดทรุกตัวลงอย่างง่ายดาย ร่างเล็กเข้าไปกอดขาของป๊อปปี้ไว้แน่นก่อนจะสะอื้นออกมา
"มด!ทำอะไรลูก!ลุกขึ้นมาเดี๋ยวนี้!"สินชัยมองดูลูกตัวเองด้วยความตกใจ และเมื่อเห็นว่ามดยอมทำขนาดนี้เขาก็รู้ได้ทันทีว่าป๊อปปี้..ไม่ได้รักมดแล้ว
"ฮึก ป๊อปคะ กลับมาหามดไม่ได้หรอ!ทำไมคะ มดมันแย่กว่ายัยนั่นตรงไหน!"มดพูดไปสะอื้นไป ป๊อปปี้ที่มองมดก็ถอนหายใจเฮือกใหญ่ ก่อนจะทรุดตัวลงตรงหน้าหญิงสาว
"มด..อย่าทำแบบนี้เลยนะ เรายังเป็นเพื่อนกันได้"
"ไม่!มดไม่อยากเป็นเพื่อนกับป๊อปอ่ะ!ทำไมคะป๊อป...ทำไมถึงเป็นมดไม่ได้ล่ะ..มดก็รักป๊อปมากรักมกกว่ายัยนั่นอีกนะคะ..เราเคยรักกันไม่ใช่หรอคะ ฮึก อย่าไปจกมดเลยนะ ฮึก เพราะยัยฟางนั่น!เพราะยัยนั่นคนเดียว!"
"หยุดนะมด!อย่าว่าฟางแบบนั้น..เพราะไม่ว่าจะมีใครรักฉันมากแค่ไหน มันก็ไม่สำคัญอะไรทั้งนั้น สิ่งที่สำคัญกับฉันตอนนี้..ก็คือฟาง" มดปล่อยโฮออกมาอย่างหนัก ทิ้งให้คนที่มองอยู่ก็นึกสงสารและตกใจในเวลาเดียวกัน
ปกรณ์มองดูป๊อปปี้กับมด เขามองว่าสองคนนี้ไม่ได้เหมาะสมกันเลยสักนิด ตอนนี้เขาคิดว่าทางที่ดีที่สุดของการแก้ปัญหาครั้งนี้ป๊อปปี้ทำถูกที่สุด และเขา..เขาเองที่โง่มาตลอด ป๊อปปี้ไม่มีท่าทีจะชอบมดเลยสักนิด เขากลับมองว่าป๊อปปี้มีแต่ฟางหมดแล้วทั้งใจ..
และเขาควรจะคิดทบทวนเรื่องฟางกับป๊อปปี้อีกทีแล้วล่ะ....
............................................
ฟางกลับมาที่บ้านของเฟย์อีกครั้ง ร่างเล็กยังคงนอนอยู่ยนเตียง ไม่มีท่าจะลุกขึ้น ด้วยความเจ็บปวด...ตั้งแต่วันนั้นที่เธอรู้ว่ากำลังตั้งท้องก็ผ่านไปหนึ่งสัปดาห์เต็ม ฟางยังคงสะอื้นออกมาอย่างเคย เธอลูบหน้าท้องตัวเองอยู่หลายครั้ง
"แม่ขอโทษนะลูก..แม่ขอโทษ" ฟางพูดไปสะอื้นออกมาไม่ขาดสาย น้ำตาที่เต็มไปด้วยความเจ็บปวดรวดร้าว ฟางคิดถึงป๊อปปี้...คิดถึงคนที่ไม่ควรคิดถึง..ป่านนี้เขาคงไปได้ดีและไม่แน่อาจจะลืมเธอไปแล้วด้วยซ้ำ
"แม่ขอโทษที่ลูกจะไม่เห็นหน้าคนเป็นพ่อ..แม่ขอโทษนะลูก แต่แม่ทำแบบนั้นไม่ได้"ฟางพูดออกมาซ้ำแล้วซ้ำเล่า เธอควรทำยังไง..ถ้าเด็กคนนี้เกิดมาไม่มีพ่อ
เธอจะต้องทำยังไง..
เอี๊ยดดดด
"พี่ฟาง..กินข้าวต้มหน่อยเถอะค่ะ"ฟางเข้ามาภายในห้องพร้อมข้าวต้มที่อยู่บนถาด
"ไม่ล่ะ ขอบใจนะเฟย์" และฟางก็พแบบนี้อีกครั้ง มันเป็นแบบนี้อยู่หลายวันแล้ว...
"แต่พี่ฟางไม่ได้อยู่ตัวคนเดียวแล้วนะ...พี่ฟางยังมีลูกอีกคน ถ้าพี่ฟางไม่ดูและตัวเองก็นึกถึงเด้กในท้องบ้าง"
"..."
"เฟย์เข้าใจว่าพี่ฟางคิดถึงพี่ป๊อป และพี่ฟางก็กังวลมากแต่พี่ฟางรู้อะไรมั้ย..พี่ป๊อปก็คงไม่ต่างจากพี่ฟาง..พี่ป๊อปก็คงคิดถึงพี่ฟาง และยังรักพี่ฟาง..เฟย์เชื่อว่าไม่นานพี่ป๊อปจะต้องมาหาพี่ฟางแน่.."
คำพูดปลอบใจของเฟย์ทำให้ฟางหันกลับมาสนใจน้อง แล้วปล่อยหยาดน้ำตาไหลรินอาบแก้มตัวเองอีกครั้ง..ฟางโผลเข้ากอดน้องสาวอย่างนบแน่น ความรู้สึกมันสับสนแล้วมั่วไปหมด ฟางอยากจะลืมป๊อปปี้..แต่เธอก็ทำไมได้เลยสักนิด
ทำไม่ได้เลย...
"พี่ป๊อปกับพี่ไม่ควรเจอกันตั้งแต่แรก..ฮึก เราไม่ควรเจอกันเลย..พี่ผิดเอง ฮึก พี่ผิดเองที่ไปชอบพี่ป๊อป พี่ผิดเองที่เผลอใจและสมยอมพี่ป๊อป..พี่ไม่ได้เป็นคนดีเลยสักนิด"
"แต่พี่ฟางกับพี่ป๊อปก็รักกัน.."
"ไม่...ทุกอย่างมันเกิดจากความผิดพลาด..พี่ทำผิดพลาดไปหมดแล้วเฟย์ ฮึก พี่มันแย่ที่สุด ฮึก และสุดท้ายพี่กับเป็นตัวถ่วงในชีวิตพี่ป๊อป..เพราะพี่..."
ทุกอย่างที่ฟางคิด..มันกลับกลายเป็นเรื่องผิดพลาดของเธอไปซะหมด เธอไม่ปฎิเสธว่าเธอรักป๊อปปี้และเป็นคนทำให้ป๊อปปี้ต้องลำบากอยู่เรื่อย..ทุกครั้งเลย
เรื่องแบบนี้..มันไม่ควรเกิดขึ้นเลยสักนิด
..ใช่ มันไม่ควรเกิดขึ้น
................................
ป๊อปปี้ไม่สนอะไรทั้งนั้น ร่าางสูงวิ่งมายังห้องดนตรีอย่างเช่นทุกวัน หากแต่วันนี้ป๊อปปี้กลับเร่งรีบมากกว่าทุกวัน...เขาต้องการไปอเมริกา ต้องไปอเมริกาให้ได้..
"อ้าวไอเหี้ยป๊อป เป็น.."
"ไปสมัครกัน..ไปสมัครรับทุนไปอเมริกาไปเร็วไปโมะไอเขื่อน!" ป๊อปปี้แหกปากทันทีที่เข้ามาภายในห้องดนตรี ทำเอาเขื่อนกับโทโมะมองหน้ากันด้วยความสงสัย
"อะไรของมึงวะไอป๊อป..นี่มึงเปลี่ยนใจแล้วหรอวะ..เปลี่ยนใจช้าจังนะไอสัด!" โทโมะถาม
"แล้วทำไมมึงเปลี่ยนใจล่ะวะ เห็นตอนแรก.." เขื่อนทำทีจะถามต่อ แต่ก็ถูกป๊อปปี้ขัด
"ฟางอยู่อเมริกา!..ฟางอยู่กับเฟย์..ฟางอยู่ที่นั่นเว้ย!" ป๊อปปี้พูดขึ้นแล้วเผยยิ้มออกมาอย่างห้ามไม่ได้
เขาต้องขอบคุณพ่อและแม่ที่บอกทุกอย่างกับเขา..ต้องขอบคุณจริงๆ
ย้อนกลับไป..
"พ่อหมายความว่ายังไงนะครับ" ป๊อปปี้ถามขึ้น เมื่อมดและสินชัยกลับไปและทุกคนก็เห็นพร้องกันว่าให้ป๊อปปี้กับมดยุติการหมั้นลง
"อรบอกมันไปสิ เมื่อกี้ผมว่ายังไง" ปกรณ์หันไปบกภรรยาสาวของตัวเอง หญิงสาวหัวเราะน้อยๆแล้วหันไปยิ้มให้ป๊อปปี้
"คุณปกรณืบอกว่ายอมให้ป๊อปปี้กับฟางรักกันได้ และยอมให้ไปหาฟางแล้วจ่ะ" ป๊อปปี้อ้าปากหว๋อ มองคนเป็นพ่อด้วยความแปลกใจ
"พ่อ.."
"ฉันก็รู้อยู่แก่ใจว่าห้ามแกยังไงก็ห้ามไม่ได้ และฉันก็เห็นอยู่ทางเดียวที่จะทำให้แกเปลี่ยนตัวเอง..ก็คือแกต้องไปหาฟาง" ปกรณ์พูดจบ ป๊อปปี้ไม่รอช้า ร่างสูงรีบเข้าไปกอดคนเป็นพ่ออย่างแน่น ทำเอาปกรณ์ยิ้มออกมา
เขาไม่ได้กอดป๊อปปี้นานแค่ไหนแล้วนะ...
"พ่อพูดจริงๆหรอครับ" ป๊อปปี้ถาม
"จริง ฟางอยู่อเมริกา..แต่ฉํนไม่ให้ตั๋วเครื่องบิน ไม่ซื้ออะไรให้ทั้งนั้นเพราะมันเป็นเรื่องของแกที่ต้องจัดการเอง..." ปกรณ์ว่าจบก็ยิ้มน้อยๆ แล้วหันไปหาอรที่พยักหน้าเชิงว่าเขาทำถูกแล้ว
"ผมจะต้องพาฟางกลับมาให้ได้..พร้อมลูกของผม.."
......................................
"ไอป๊อป..มึงช้าไปแล้วว่ะ" โทโมะพูดเสียงอ่อนพร้อมรอยยิ่มของป๊อปปี้ที่หายไป
"หมายความว่าไงวะ!แล้วทำไมพวกมึงไม่รีบไปสมัครวะ!เห็นอยากไปกันไม่.."
"มันหมดเขตแล้วเว้ยไปฃอป๊อป ความจริงมันหมดตั้งแต่เมื่อวาน..ก็เพราะมึงบอกว่าไม่ไปกูก็เลยฉีกใบสมัครแม่งเลยไง" เขื่อนพูดจบ ป๊อปปี้ก็เหมือนมีมีดแหลมคมปักกลางหัวใจ
"ไม่ทันแล้ว?..เชี่ยเอ้ย!!!!แล้วกูจะทำยังไงดีวะ"
"ก็ไปบอกพ่อมึงให้ซื้อตั๋วเครื่องบินให้ดิวะ"
"พ่อกูไม่ซื้อให้..เพราะเรื่องฟางพ่อกูให้กูจัดการเอง"
"นั้นเราจะทำยังไงวะ..." โทโมะพูดขึ้น เขานึกสงสารป๊อปปี้ขึ้นมาจับใจ
"ยังไงกูก็ต้องไปหาฟาง...และลูกกู" เพียงประโยคหลังเขื่อนกับโทโมะก็หันไปหาป๊อปปี้พร้อมตาที่เบิกกว้าง
"มึงว่าไงนะ!" สองเสียงประสานพร้อมกัน
"ฟางท้องกับกู.."
"ไอเหี้ยยยยยยยยยย!!!!!!" เขื่อนกับโทโมะประสานเสียงพร้อมกันอีกครั้ง
"เพราะงี้ไง..ไงกูเลยอยากไปหาฟาง..กูจะรับผิดชอบฟาง และกูจะไม่มีวันปล่อยให้ฟางต้องลำบากคนเดียว ทั้งๆที่กูก็ก็เป็นพ่อของลูก"
"..."
"ไอเขื่อน..กูขอความช่วยเหลือจากมึงหน่อย" ป๊อปปี้หันไปหาเพื่อนสนิที่ยังคงอ้าปากค้าง
"อะ..อะไรวะ"
"โทรหาเฟย์แล้วช่วยส่งแผนที่บ้านของเธอ ใหู้หน่อย..กูจะไปพรุ่งนี้เลย"
..................................
อ๊ากกกกกก!!! จบไปอีกตอนอย่างสวยงาม,.....แล้วป๊อปปี้จะไปหาฟางได้หรือไม่ แล้วฟางจะเป็นยังไงติดตามตอนหน้าาาา
ใครสงสัยอะไรถามไรต์ได้เลยเด้ออค่ะ!!!
ขอกำลังจายยยยยยยยยยยย
รักเม้นนนนนนนนนน
ชอบโหวตตตตตตต
ถูกใจไลค์โลดดดดด
และอย่าลืมแนะนำนะ...
รักนะฉึกฉึก ก็ใจมันเต้นตึกตึก 5555555
สปอยตอนหน้า
"กลับไปนะพี่ป๊อป!"
"ไม่!พี่จะมาหาฟางกับลูก!ไม่เข้าใจหรอฟาง!"
คำยืนยันของเจ้าของนิยายฟิคชั่น
✓ เรื่องนี้เป็นบทความเก่า ยังไม่ได้ทำการยืนยัน
คำวิจารณ์
* ต้องล็อกอินก่อนครับ ถึงสามารถเขียนวิจารณ์ได้
รอสักครู่กำลังโหลดข้อมูล
โหวต
* ต้องล็อกอินก่อนครับ ถึงสามารถโหวดได้
แบบสำรวจ
