YOU ARE EVERYTHING.. >popfang<

 

-24-

I WANT YOU

'ฉันต้องการแค่เธอ'

 

 

  โรงพยาบาลที่ไม่ใหญ่นักในอเมริกา เฟย์พาฟางมาที่นี่อย่างรวดเร็ว โชคดีหน่อยที่โรงพยบาลแห่งนี้อยู่ใกล้ๆกับบ้านเฟย์ แต่เธอก็อดเป็นห่วงพี่สาวไม่ได้ อยู่ๆก็เป็นลมขึ้นมาซะเฉยๆเธอก็ต้องเป็นห่วงเป็นธรรมดา แม้ว่ามันอาจจะไม่ได้ร้ายแรงอะไรก็เถอะ

 

  "คุณหมอคะ พี่ฟางเป็นไงบ้าง"เฟย์ถามด้วยรุกรี้รุกรน คุณหมอคนนี้เป็นคนไทยทที่เพิ่งมาประจำอยู่ได้ไม่นานนัก

 

  "เธอไม่เป็นอะไรมากหรอกครับ แค่เป็นอาการของคนแพ้ท้องเป็นธรรมดา" คุณหมอพูดแล้วยิ้มกว้าง ต่างจากเฟย์สนิท

 

  "วะ..ว่าไงนะคะหมอ พี่ฟางเธอ..."

 

  "คนไข้ตั้งครรภ์ได้ประมาณหนึ่งเดือน เธอเลยอ่อนเพลียเป็นธรรมดา..คุณไม่ต้องเป็นห่วงหรอกนะครับ" คุณหมอวัยกลางคนพูดจบก็เดินออกไป ปล่อยให้เฟย์ยืนแข็งอยู่ตรงนั้น..

 

  "พี่ฟาง..ท้อง.." ไม่มีเสียงใดเอ่ยออกจากปากเฟย์อีก เธอเหมือนกำลังหยุดหายใจ แล้วถ้าพี่ฟางท้องขึ้นมาแล้วพ่อกับแม่จะว่ายังไง...แล้วพี่ฟางจะเป็นยังไง..

 

 

  ลูกคนนั้น...

 

  ...เป็นลูกพี่ป๊อปใช่มั้ย

 

 

                                         ..........................................

 

  "ป๊อปปี้..แกจะไปไหน" ทันทีที่ป๊อปปี้จะก้าวออกจากบ้านเสียงคนเป็นพ่อก็ดังขึ้นมา

 

  "ไม่จำเป็นที่พ่อต้องรู้หรอกมั้งครับ.."

 

  "แกชักจะเหลวไหลขึ้นทุกวันแล้ว!"

 

  "แล้วไงล่ะครับ.." ป๊อปปี้พูดจบก็เดินออกจากบ้านไปอย่างเคย หลายวันแล้วที่ป๊อปปี้ทำแบบนี้กับปกรณ์ และเขาก็ต้องหนีจากมดมาทุกครั้ง..

 

  "คุณคะ..ฉันว่าเราคุยกับหนูมดดูมั้ยคะ..เราอาจจะเปลี่ยนอะไรได้" อรเอ่ยขึ้น เธอเห็นท่าทีของป๊อปปี้ที่เริ่มแย่ลงทุกวัน ตั้งแต่ฟางออกไปเมื่อเดือนที่แล้ว ป๊อปปี้ก็เป็นคนเก็บตัวไม่พูดไม่จากับใคร มีแต่จะพูดต่อว่าต่อเถียงกับปกรณ์อยู่วันยังค่ำ

 

  "คุณอร เราจะทำอย่างนั้นได้ยังไง เราตกลงกับคุณสินชัยกันแล้วท่านต้องยกมดให้ป๊อปปี้อยู่แล้ว.."

 

  "แต่คุณปกรณ์คะ ฉันว่าถ้าปล่อยไว้แบบนี้ก็ไม่มีอะไรดีขึ้นเลยนะคะ คุณก็รู้อยู่แก่ใจว่าป๊อปปี้รักฟางมากแค่ไหน และฉันเองก็รู้ว่าฟางรักป๊อปปี้มากเหมือนกัน..ป๊อปปี้คงไม่เหลือใจให้มดอีกแล้วหรอกค่ะ"

 

  "..."

 

  "เป็นพี่น้องกัน..แล้วทำไมถึงรักกันไม่ได้ล่ะคะคุณ สิ่งเดียวที่จะทำให้ป๊อปปี้เปลี่ยนไปได้ก็คือฟางไม่ใช่หรอคะ.." อรพูดจบก็เดินออกไป ทิ้งให้ปกรณ์นั่งครุ่นคิดอย่างหนัก...

 

  "แล้วเราจะหาข้ออ้างอะไรไปให้คุณสินใจยกเลิกล่ะ.." ปกรณ์พูดขึ้น ไม่ใช่ว่าเขาไม่รู้ว่าป๊อปปี้รักฟางมากแค่ไหน เพียงแค่เขายังไม่รู้ว่าจะหาข้ออ้างอะไรให้คุณสินชัยยอมยกเลิกคู่หมั้น..

 

                                            ......................................

 

  "ไอป๊อป!มึงรีบๆตัดสินใจดิ่วะ จะหมดเขตวันมะรืนแล้วนะเว้ย!" โทโมะพูดขึ้นด้วยความหงุดหงิด ก็มีแต่ไอป๊อปที่มัวปฏิเสธอยู่ได้..ไม่ใช่อะไรหรอกเพราะเวลาสมัครจะต้องเซ็นชื่อทั้งสามคน ถ้าคนใดคนหนึ่งไม่เซ็นก็สมัครไม่ได้

 

  "กูบอกมึงแล้วไงวะ..ว่ากูไม่อยากไปอ่ะ"

 

  "แต่มันหาโอกาสแบบนี้ยากนะเว้ยไอป๊อป..มึงจะได้ไม่ต้องเจอหน้ามดไง" เขื่อนเสนอ ก่อนจะโดนสายตาพิฆาตมาจากป๊อปปี้อย่างจัง

 

  "เงียบไปเลยมึงอ่ะ.."

 

  "ตกลงจะสมัครมั้ยวะ!เร็วๆดิ่ไอเหี้ยป๊อป!!!!"โทโมะแหกปากใส่เพื่อนสนิทอย่างป๊อปปี้ ส่วนคนฟังน่ะหรอ..

 

  "กูบอกว่า กู-ไม่-ไป..ไปทำไมวะยุ่งยากชิบหาย แล้วงานในประเทศในจังหวัดก็มีเยอะแยะ กูถามหน่อยว่าถ้าวงเราไปเมกาแล้วอะไรมันจะดีขึ้นมาวะ! เออกูลืมไอเขื่อนมันจะได้เจอแฟนมันแต่มึงไอโมะมึงต้องห่างจากแก้ว มึงยอมไปหรอวะ!" เขื่อนกับโทโมะมองหน้ามาหากันแล้วส่ายหัวกับนิสัยบ้าๆอย่างไอป๊อป

 

  "มึงนึกถึงวงเราหน่อยดิวะไอป๊อป...กูรู้มึงคิดถึงฟาง แต่..แต่นี่วงเรานะเว้ย" เขื่อนว่าพลางตบบ่าป๊อปปี้เบาๆ

 

  "กูก็คิดถึงวงเราไงกูถึงทำแบบนี้...ไม่ใช่ว่ากูไม่คิดถึงวงเราแต่ไปถึงเมกามันยุ่งยากป่ะวะ แล้วอีกอย่างงานในประเทศเนี่ยทำกันหมดแล้วหรอกูถามหน่อย...ดูดิ่วะเหลืออีกกี่งานที่เรายังไม่ได้ไป" ป๊อปปี้ว่าพลางยื่นกระดาษตารางงานของพวกเขาในแต่ละวัน แม้จะเป็นเพียงแค่วงเล็กๆโรงเรียนแต่ก็ได้รับเสียงหือฮามากหน้าหลายตา  

 

  "..."

 

  "แล้วพวกมึงมึงอ่ะ จะไปทำไมถึงเมกาวะ เอาในประเทศให้ได้ก่อนดีกว่า"

 

  "...." โทโมะกับเขื่อนก้มหน้าหงอย ส่วนป๊อปปี้พูดคำไหนคำนั้น

 

 

                                                ..........................................

 

  ฟางนอนบนเตียงอย่างอ่อนล้า พลางมองดูทีวีอบู่บนเตีนง แน่นอนว่าร่างเล็กยังไม่รู้ว่าตัวเองเป็นอะไร เพราะเฟย์ไม่ยอทบอกตนสักที

 

  "เฟย์จะปิดพี่ทำไมอ่ะ มันเป็นเรื่องที่น่าปิดพี่งั้นหรอ" ฟางขึ้นเสียงใส่ เฟย์หันมามองทางเธอแล้วส่ายหน้า 

 

  "พี่ฟางอย่ารู้เลย มันไม่ได้มีอะไรมาก"

 

 

  แกร้ก!

 

  เสียงประตูถูกเปิดขึ้น ท่ามกลางความตกใจของเฟย์ ต่างจากฟางที่ดีใจจนออกนอกหน้า ถึงเฟย์ไม่บอกหมอก็ต้องบอกเธออยู่ดี

 

 

  "หมอขอตรวจอาการคุณแม่หน่อยนะคร้บ" เพียงเท่านั้นรอยยิ้มของฟางก็หายไปในทันที ร่างเล็กหันไปมองเฟย์ด้วยความไม่เข้าใจ และเฟย์ได้เพียงแค่ก้มหน้าก้มตา

 

  "ใครหรอคะหมอ แม่..ใครคะ หมอเข้าผิดห้องรึเปล่า ฮ่าฮ่า" ฟางหัวเราะกลบเกลื่อนความกังวลของตัวเอง ตั้งแต่วันแรกของเธอกับป๊อปปี้ เธอก็ลืมนึกไปว่าเธอ..ไม่ได้ป้องกัน และก็คิดว่าป๊อปปี้ก็เป็นแบบนั้น

 

  "คุณธนันธรไงคะ นี่คุณยังไม่รู้หรอครับ..หมอขอแสดงความยินดีกับคุณแม่ด้วยนะครับ คุณท้องได้หนึ่งเดือนแล้วล่ะครับ" 

 

  เหมือนโลกทั้งใบหยุดกึกรอบตัวฟาง...

 

  เธอไม่ได้ดีใจเลยสักนิด...พร้อมน้ำตาหยาดเล็กไหลรินรดแก้ม

 

  "ไม่จริง.." นั่นคือเสียงสุดท้ายที่ฟางพูด ก่อนจะปล่อยโฮออกมา

 

  "พี่ฟาง..ฮึก พี่ฟางไม่ได้อยู่ตัวคนเดียวแล้วนะ พี่ฟางยังมีน้องอีกคนนะ ฮึก อย่าร้องไห้สิ" เฟย์เดินเข้าไปปลอบร่างเล็กที่สั่นเทาของพี่สาว ฟางยังคงร่ำไห้ออกมาไม่อยุด หลังจากที่หมออกไปสักพัก

 

  "เฟย์..ฮึก พี่ขอโทษ ฮึก พี่ขอโทษนะเฟย์ พี่มันแย่ ฮึก ฮือ ทั้งๆที่ยังเรียนไม่จบ แต่พี่..พี่ก็ท้อง พี่ขอโทษนะเฟย์ ฮึก" ฟางเข้ากอดน้องสาวตัวเองอย่างรู้สึกผิด

 

 

  "ไม่ต้องห่วงนะพี่ฟาง..ฮึก แล้วพี่ป๊อป.." เพียงแค่ชื่อประโยคหลังฟางก็ส่ายห้าอย่างรวดเร็ว

 

  "ไม่ได้นะ..ฮึก พี่ป๊อปจะรู้เรื่องนี้ไม่ได้ ไม่ได้นะ..พี่ไม่อยากให้พี่ป๊อปต้องขายหน้าเพราะพี่.." ฟางพูดขึ้นแล้วกอดเฟย์แน่น เธอบอกกับตัวเองว่าจะไม่ก่อเรื่องวุ่นวายแต่นี่...

 

  ไม่ได้ป๊อปปี้จะรู้เรื่องนี้ไม่ได้..ฟางคิดอย่างนั้น

 

  แต่เฟย์ไม่คิดแบบนั้น...เธอคิดว่าเรื่องนี้แม่ต้องรู้ แน่นอนว่าเธอโทรบอกแม่เรียบร้อยและก็หวังว่าคุณปกรณ์จะเข้าใจด้วย..แต่สิ่งที่เฟย์ต้องการมากที่สุดคือ..

 

  ให้คนเป็นพ่อของลูกฟางมารับผิดชอบ..

 

                                       .......................................

 

  ป๊อปปี้กลับบ้านมาในช่วงเย็น ไม่ใช่ว่าอยากกลับนะแต่เขาลืมของไว้ที่บ้าน..เพียงเท่านั้น ป๊อปปี้เดินขึ้นไปชั้นบนเพื่อตรงไปยังห้องน้ำของตัวเอง หากแต่ไม่ได้ยินเสียงหนึ่งดังเล็ดรอดผ่านประตูห้องของคนเป็นพ่อเปิดค้างไว่อยู่

 

  "ไม่ได้..ป๊อปปี้ไปที่นั่นไม่ได้"

 

  "คุณคะ!แล้วฟางล่ะคะคุณไม่นึกถึงฟางบอกรึไง!" อรตะคอกใส่ปกรร์อย่างเหลืออด ทำเอาป๊อปปี้ที่แอบดูกตกใจนิดหน่อย

 

  "แต่สองคนนี้เป็น.."

 

  "แล้วไงคะ!ตอนนี้พี่น้องไม่สำคัญอะไรอีกแล้วนะ!"

 

  "..."

 

  "...ฟางไม่ได้อยู่ตัวคนเดียวอีกแล้วคุณก็รู้"

 

  คำพูดของอรทำเอาป๊อปปี้ชะงัก พร้อมใจที่เต้นเร็วขึ้นอย่างรวดเร็ว..เขาอยากได้ยินคำพูดต่อมาจากอรให้เร็วที่สุด และหวังว่าความคิดนั้นของเขาจะเป็นจริงขึ้นมา

 

  "คุณอร!.."

 

  "ฟางกำลังมีลูกนะคะคุณ..คุณจะปล่อยให้ฟางต้องแบกรับผิดชอบคนเดียงรึไงกัน!ทั้งๆที่คนเป็นพ่อไม่ได้ทำอะไรเลยน่ะหรอคะ!ลูกอรนะคะ..ฟางก็เป็นเหมือนลูกของคุณแล้วคุณจะปล่อยให้ฟางต้องลำบากคนเดียวรึไง!"

 

  หัวใจป๊อปปี้เหมือนกำลังหยุดเต้น...ใจกระตุกขึ้นมาอย่างห้ามไม่ได้ ป๊อปปี้กำมือตัวเองนั่น แน่นอนว่าเขาจะไม่ปล่อยให้ฟางต้องลำบากอยู่คนเดียว..ไม่มีทาง

 

  "ผมไม่มีทางปล่อยให้ฟางต้องลำบากแน่ครับ!..." เสียงป๊อปปี้ดังขึ้น ทำเอาอรกับปกรร์หันไปตามต้นเสียงนั้น

 

  "ป๊อปปี้!.."

 

  "ผมจะไปหาฟาง..และลูกของผม.."

 

---

 

  เป็นไงบ้างงงงง!!!!!!!!!!!!! ขอโทษนะค้าาาาที่มาาอัพช้าาาาา

 

  สงสารใครดีล่ะเนี่ย -_- เป็นกำลังใจให้ฟางด้วยเด้อออออออ

 

  ถ้าชอบก็ช่วนบอกให้กำลังใจไรหน่อยก็ดี 5555555

 

  รักเม้นนนนนนนนนนน

 

  ชอบโหวตตตตตตตต

 

  ถูกใจไลค์โลดดดดดดด

 

  ติดใจก็ติดตามมมมมม

 

  และอย่าลืม..แนะนำ5555