YOU ARE EVERYTHING.. >popfang<
เขียนโดย 
Omoji
วันที่ 13 เมษายน พ.ศ. 2558 เวลา 19.25 น.
แก้ไขเมื่อ 7 มิถุนายน พ.ศ. 2558 19.33 น. โดย เจ้าของนิยายฟิคชั่น
26) ONE MORE TIME -26-
อ่านบทความตามต้นฉบับ อ่านบทความเฉพาะข้อความ
-26-
ONE MORE TIME
'ขอโอกาสอีกครั้ง'
"พี่ฟาง..จะไปไหนคะ" เฟย์เดินเข้ามาหาคนเป็นพี่อย่างแปลกใจ วันนี้ฟางออกจากบ้านนรอบหลายวัน
"ไปข้างนอกสักพักน่ะ..ไม่ได้ออกจากบ้านซะนาน เบื่อจะแย่" ฟางพูดแล้วยิ้มกว้าง เธออยากออกไปข้างนอกไปเปิดหูเปิดตาเสียที
"ฟางมาเร็วๆเดี๋ยวไม่ทันหรอก" เสียงหนึ่งดังขึ้นข้างหลังร่างเล็ก ฟางหันไปก็ยิ้มกว้างออกมาอีกครั้ง แน่นอนว่ารอยยิ้มนั้นเฟย์ไม่ได้เห็นมานานแค่ไหนแล้วนะ..
"จะไปแล้วล่ะกวินรออยู่ตรงนั้นก่อนนะ" ฟางบอกผู้ชายคนนั้นเสร็จก็หันมาหาเฟย์อีกครั้ง
"พี่ไปก่อนนะเฟย์แล้วพี่จะกลับมาตอนค่ำๆ..ไปนะ!" ฟางบอกลงน้องสาวเสร็จก็ลูบหัวเฟย์สองสามที แล้วเดินออกไป
"พี่ฟาง!ดูแลตัวเองด้วยล่ะ!" สิ้นเสียงของเฟย์ รถสปอร์ตหรูก็ออกไปด้านนอกอย่างรวดเร็ว
"แบบนี้ตอนพี่ป๊อปมาก็คงไม่ได้เจอพี่ฟางน่ะสิ..เฮ้อ"
................................
"พ่อครับ แม่ครับ ผมไปก่อนนะ" ป๊อปปี้ว่าจบก็ยกมือไหว้ทั้งสอง
"เดินทางปลอดภัยล่ะ..แล้วอย่าลืมพาว่าที่สะไภ้กลับมาหาพ่อด้วยล่ะ..."ปกรณ์พูดจบ ตบบ่าป๊อปปี้สองสามที
"ขอบคุณครับพ่อ..และผมจะพาฟางกลับมาให้ได้"
"ไปได้แล้วลูก สู้ๆนะป๊อปปี้ พ่อกับแม่จะเป็นกำลังใจให้..."อรว่าจบก็ลูบหัวป๊อปปี้ครั้งสุดท้าย
ร่างสูงเดินออกจากบ้านช้าๆ แต่เพียงแค่ถึงหน้าบ้านป๊อปปี้ก็ไม่ลืมที่จะหันมาหาพ่อและแม่อีกครั้ง..พร้อมกับเอ่ยประโยคที่ทำให้คนเป็นพ่อชื่นใจ
"ผมรักพ่อ..กับแม่นะครับ"
ก่อนที่ร่างสูงจะหายออกจกบ้านไปในทันที ปล่อยให้ทั้งสองคนที่อยู่ด้านหลังอดที่จะยิ้มตามไม่ได้..โดยเฉพาะคนเป็นพ่อ เขาจำครั้งสุดท้ายที่ป๊อปปี้บอกรักเขาไม่ได้เลยด้วยซ้ำแต่ตอนนี้เขาด้ยินมันเต็มๆสองหู..แลในเวลานี้ทุกสิ่ทุกอย่างเขาคิดว่าเขาได้ทำมันถูกแล้ว
ทุกอย่างมันต้องเป็นแบบนี้...
นึกอยากขอบคุณฟางที่ทำให้ป๊อปปี้เปลี่ยนไปได้ขนาดนี้..ขอบคุณจริงๆ
"คุณคะ..อรขอบคุณคุณนะคะ เพราะคุณปกรณ์ฟางเลยไม่ต้องลำบากอยู่คนเดียว.."
"ผมควรจะขอบใจฟางมากกว่า...เพราะฟางป๊อปปี้ถึงเปลี่ยนไปแบบนี้ บางเรื่องที่ผมเคยทำผิดพลาดไป..ผมคิดว่ามันเป็นบทเรียนให้กับผมมาตลอด ตอนนี้มันก็เหมือนบททดสอบของป๊อปปี้ฟางเหมือนกัน..."
"...."
"...ถ้าทั้งสองคนรักกันจริง ไม่ว่าระยะทางจะห่างไลแค่ไหนมันก็ไม่เป็นอุปสรรค..."
.................................
"ฟางอยากไปที่ไหนรึเปล่า" กวินถามพลางขับรถไปเรื่อยๆ เหลียวมองคนข้างๆที่มองออกไปนอกกระจกรถ
"ฟาง..เป็นอะไรรึเปล่า เราทำอะไรให้ฟางไม่พอใจรึเปล่า"กวินถามพลางเหล่มองฟางเป็นระยะ
"เปล่านะ..ไม่ใช่เพราะนายหรอก"
"ฟาง..คิดถึงผู้ชายคนนั้นอีกแล้วหรอ"กวินถามขึ้น
เหมือนฟ้าผ่าลงตรงขั้วหัวใจ..ตอนนี้ฟางกำลังนึกถึงป๊อปปี้อีกครั้ง..ไม่สิ ตลอดทางมาฟางก็เอาแต่คิดถึงผู้ชายคนนั้น แม้ว่าเธอจะยิ้มกลบเกลื่อนรอยยิ้มต่างๆนั้นล้วนปกปิดความรู้สึกที่แท้จริงของเธอมาโดยตลอด..
อย่างเช่นวันนี้..ฟางคิดจะมาเปิดหูเปิดตา
แต่ภาพของป๊อปปี้ยังคงวนเวียนอยู่ในหัวซ้ำแล้วซ้ำเล่า..
และก็ไม่หายไปเลยสักครั้ง..
"กวินนายจะพาฉันไปไหนหรอ.." ฟางกลับเลี่ยงคำถามนั้นของร่างสูง
"อะ..อ๋อ ว่าจะพาไปสวนดอกไม้หน่อยน่ะ"
"เอ๋? สวนดอกไม้หรอ!" ฟางถามขึ้นด้วยความแปลกใจ คิ้วขมวดกันเป็นปมอีกครั้ง
"สวนดอกไม้ของที่นี่สวยมากเลยล่ะ...ไม่ชอบหรอ หรือจะเปลี่ยนที่ก็ได้นะ.ฟางชอบไปไหนรึเปล่า"
"อะ..อ่า ความจริงฉันไปได้หมดเลยนายจะพาฉันไปไหนก็ได้ฉันไปได้หมด" ฟางเอ่ยแล้วยิ้มน้อยๆ ความจริงฟางไม่ค่อยชอบไปสวนดอกไม้สักเท่าไหร่ เธอคิดว่ากลินมันแรงและมันก็มีแมลงเยอะอีกด้วย
"เราเปลี่ยนใจแล้ะ!ไปทะเลกันดีกว่า.."
"ไม่นะ!เราไม่อยากไปทะเล..เราไม่ชอบ"
ฟางชอบทะเล...แต่แค่ไม่อยากไปเพราะมันเป็นความทรงจำที่เธอลืมไม่ลง และมันยังคงหลอกหลอนตัวเธอเอง กับคืนแรกของฟางและป๊อปปี้...
"จริงหรอเนี่ย..เราคิดว่าผู้หญิงมักจะชอบไปทะเลซะอีก"
"ไม่..ฉันไม่ชอบ..ไปทะเลแล้วล่ะ...ไม่ไปนะกวิน" ฟางเขย่าแขนกวินไปมาอย่างอ้อนวอน แม้จะทำให้กวินแปลกใจเล็กน้อยแต่สุดท้ายเขาก็พยักหน้าเบาๆ
"ก็ได้ๆ เดี๋ยวเราเปลี่ยนที่เที่ยวกันนะ"
"ขอบใจนะ..."
..............................
บนเครื่องบิน...
"ไอป๊อปมึงไม่ต้องยิ้มกว้างขนาดนั้นก็ได้นะเว้ย แมงวันเข้าปากตายห่าพอดี" โทโมะพูดไม่พอยังล้วงมือเข้าในปากของป๊อปปี้อีกต่างหาก
"ไอสัด!!!กูเีใจนี่หว่า!กูจะได้เจอฟางเลยนะเว้ย!!กูรอเวลนี้มานานแค่ไหนมึงไม่รู้นึไงวะ!" ป๊อปปี้เถียงกลับ
"คร้าบบบบ!!!กูรู้ว่ามึงอยากเจอฟางมากแค่ไหน แต่ว่านะมึง..ฟางจะยังเหมือนเดิมรึเปล่าวะ!" เขื่อนทำหน้าล้อเลียนใส่ป๊อปปี้ ร่างสูงมองด้วยหางตาแล้วกดหัวเพื่อนเวรคนนี้จมดินอีกครั้ง
"ปากหมา!มึงนี่ไปเอาหมาออกจากปากได้แล้วนะ"
"ไอเหี้ย!!!!กูหมายถึง ฟางอาจจะมีน้ำมีนวลหน่อยก็ได้มั้ง คนกำลังท้องกำลังไส้" เขื่อนว่าพลางลูบหัวตัวเองไปมา
"ไอป๊อป...แล้วถ้าเกิดฟาง..ไม่ดีใจเหมือนมึงล่ะวะ" โทโมะถามด้วยเสียงเรียบแต่ก็แฝงไปด้วยความกังวลมากมาย
"หมายความว่าไง"
"มึงอย่าโกรธกูนะนี่ความคิดกู...ถ้าเกิดว่าฟางไม่ได้ดีใจที่มีลูกกับมึง ถ้าฟางไม่ดีใจที่มึงตัดสินใจยกเลิกงานหมั้นเพื่อเธอ..แล้วมึงจะทำยังไงวะ" โทโมะพูดขึ้น ทำเอาป๊อปปี้เงียบลง..
นั่นสิ...
ถ้าเกิดเรื่องแบบนั้นขึ้น...จะทำยังไง
เขาควรทำยังไง...
"ไอป๊อป..ถ้าเป็นอย่างนั้นจริงๆมึงอย่าเพิ่งหมดหวังนะเว้ย" เขื่อนว่าพลางตบบ่าป๊อปปี้สองสามที
"ยังไง..มึงก็มีเหตุผลที่มึงมาที่นี่นอกจากมึงคิดถึงฟางแล้ว..ก็ยังมีลูกของมึงอยู่..มึงอย่าลืม" โทโมะเอ่ยบ้าง ครั้งนี้ป๊อปปี้รู้สึกขอบคุณเขื่อนกับโทโมะจากใจจริง...
"ขอบใจพวกมึงมากนะ แต่ยังไง..กูก็ต้องพาฟางกลับมาอยู่แล้ว..ไม่ว่าจะเกิดอะไรขึ้นกูก็จะไม่มีวันทิ้งฟางไว้แน่.."
มันจะไม่มีวันนั้น...
ป๊อปปี้จะไม่ทิ้งฟางอีก..ไม่มีวัน
.......................................
18.30 น.
"ฟาง...อยากกลับเลยรึเปล่า" กวินถามพลางมองหน้าฟางที่อยู่ด้านหน้า ทั้งสองกำลังอยู่บนกระเช้าลอยฟ้า..
"แล้วแต่นายเลยกวิน..นายอยากกลับเลยรึเปล่าล่ะ" ฟางถามขึ้น
"ฉันตามใจเธอมากกว่านะ..เธอสบายใจขึ้นแล้วยัง"
"ฉันไม่ได้เครียดอะไรสักหน่อยนี่...นายอย่ากังวลไปเลย" ฟางพูดขึ้นแล้วยิ้มน้อยๆเป็นคำตอบ
"เราเป็นห่วงเธอนะฟาง..." คำพูดของกวินดูแผ่วลง ทำเอาคนฟังรู้สึกใจหายวาบ
"กวิน..นายเป็นอะไร" ฟางเอนตัวเข้าไปใกล้ร่างสูงที่ก้มหน้าลงต่ำ แต่เพียงฟางเข้าไปใกล้เท่านั้น ร่างเล็กก็ถูกมือหนาคว้าไว้พร้อมดึงเข้าไปในอ้อมกอด
"กะ..กวิน นายทำอะไรน่ะ..."
"ฟาง..ความจริงแล้วเราน่ะ..." คำพูดที่จะออกจากปากร่างสูงก็ต้องสะดุดกับคำพูดของฟาง
"เราเป็นเพื่อนกันไม่ใช่หรอ..นายเป็นเพื่อนคนเดียวของฉันตั้งแต่ฉันย้ายมาที่นี่..นายดีกับฉันหมดทุกอย่าง..ฉันชอบนายที่นายเป็นแบบนี้กับฉัน.."ฟางลูบหลังกวินเบาๆ
"แต่ฉันไม่ได้.."
"เราเป็นเพื่อนกันนะกวิน..ฉันขอโทษนะกวิน..แต่นายสัญญากับฉันก่อนสิ..ว่านายจะไม่พูดคำนั้นออกมา..ถ้านายพูดคำนั้นออกมาฉันจะรู้สึกผิดมาก.." ฟางว่าจบก็ผละออกจากร่างสูง แล้วชูนิ้วก้อนขึ้นมา
"ฟาง..ฉันทำไม่ได้"
"ทำไม...ฉันอยากเป็นเพื่อนกับนายนะ.." ยิ่งฟางพูดมันยิ่งตอกย้ำเข้าไปในใจขอกวินมากขึ้นไปอีก
"แต่เราไม่ได้คิดกับเธอแค่เพื่อน!..เรารั..." กวินอยากจะเอ่ยคำนั้นออกมาหากแต่เขานึกถึงประโยคที่ฟางเพิ่งบอกเขาไป..
"เราเป็นเพื่อนกันนะกวิน..ฉันขอโทษนะกวิน..แต่นายสัญญากับฉันก่อนสิ..ว่านายจะไม่พูดคำนั้นออกมา..ถ้านายพูดคำนั้นออกมาฉันจะรู้สึกผิดมาก.."
กวินตัดสินใจกลืนคำนั้นลงคอไป..เขาได้เป็นแค่เพื่อนของฟางก็ดีแค่ไหน ยังดีกว่าที่เขาพูดคำนั้นออกไปแล้วทุกอย่างจะเปลี่ยนไป..เขาคงยอมใ้เกิดเรื่องแบบนั้นไม่ได้..แต่คำถามบางอย่างมันไหลเข้ามาในหัวของเควิน
"ฉันขอถามอะไรหน่อยสิฟาง.."
"หืม.."
"เธอรักผู้ชายคนนั้นมากเลยหรอ..ไม่ว่าจะทำยังไงเธอก็เปลี่ยนใจจากเขาไม่ได้เลยหรอ.." ใช่แล้วล่ะ..เขาอยากถามคำถามนี้ออกมานาน แน่นอนพอฟางได้ฟังเธอก็เงียบลงไปในทันที
"..."
"เธอรักเขามากขนาดนี้..แล้วตอนนี้เขาอยู่ไหน..ทำไมถึงไม่มาหาเธอบ้างล่ะ"
"พอเถอะ..."
.................................................
ก๊อกๆๆ
"ใครค้าาาา" เฟย์ตะโกนถาม แต่กลับไม่มีเสียงตอบกลับ ร่างเล็กตัดสินใจเดินไปดูเอง
แกร้ก!
เสียงเปิดประตูดังขึ้น
และทันทีที่ประตูถูกเปิดออกสิ่งแรกที่เธอเห็นคือ..
"ไอบ้าเขื่อน!!!!" เฟย์ตกใจพร้อมเบิกตากว้าง ต่างจากเขื่อนที่ยิ้มน้อยยิ้มใหญ่
"พี่คิดถึงเฟย์จังเลย><" เขื่อนว่าพลางเดินเข้าไปกอดแฟนสาวด้วยความคิดถึง
"มาเร็วจังเลย.."เฟย์กอดตอบ แล้วหันไปมองข้างหลังก่อนจะเห็นเพื่อนสนิทเขื่อนอีกสองคนและแฟนสาวของโทโมะที่หิ้วกระเป๋าด้วยความยากลำบาก
"ไอบ้าเขื่อน!ไปช่วยพี่ป๊อปพี่โมะพี่แก้วสิ!"เฟย์ตีเข้าที่แขนแกร่งแล้วขึ้นเสียงใส่
"โอ้ยๆ ครับๆไปแล้ว" เขื่อนรีบวิ่งตรู"เขื่อนวิ่งตรูเข้าไปหาเพื่อนสามคน
ข้าวของทุกอย่างถูกตั้งไว้ในบ้านจนหมด..
"ฟางอยู่ไหนเฟย์.."ป๊อปปี้ถามขึ้น พลางมองไปรอบๆบ้านกลับไม่มีแม้แต่เงาของฟางเลย
"แหมมมมม มาถึงก็ถามหาเมียเลยหรอวะ" โทโมะพูดขึ้น ไม่นานก็ถูกของเล็กตีเข้าอย่างจัง จะเป็นใครซะอีกล่ะ..
"พี่โมะ!หยุดว่าพี่ป๊อปได้แล่ว!ไม่อายบ้างหรอ!" แก้วทำหน้าดุใส่แฟนหนุ่ม โ?โมะจึงได้แต่ลูบแขนตัวเองไปมา
"พี่ฟางออกไปข้างนอกค่ะ เดี๋ยวก็คงกลับมา"
"เราต้องจัดเซอไพรส์กันหน่อยเป็นไง" แก้วเอ่ยขึ้น ก่อนจะหยิบอะไรบางอย่างออกมา
"โหหหหห แฟนใครครับเนี่ยเก่งจังเลย..." โทโมะว่าพลางลูบหน้ากับแขนของว่าที่แฟน
"พูดมาก!..เอาไปคนละอัน.." แก้วยื่นสเปรสายรุ้งให้แต่ละคนยกเว้นป๊อปปี้เพราะป๊อปปี้จะเป็นคนยืนตรงหน้าประตู
ก๊อกๆๆ
"คงจะกลับมาแล้วล่ะ..พี่ๆทุกคนเข้าไปหลบกันก่อนนะ...เตรียมของไว้เลย" เฟย์ว่าพลางชี้นู่นชี้นี้ไปทั่ว ป๊อปปี้หลบอยู่หลังประตูด้วยความตื่นเต้น
เขาจะได้เจอหน้าฟางสักที...หลังจากที่คิดถึงและโหยหาอ้อมกอดของฟางมาหลายเดือนแต่ตอนนี้ก็คงจะถึงเลาที่เขาจะได้เจอฟางจริงๆ...
แกร้ก!
ทันทีที่ประตูถูกเปิดออก....
ฟู่ว!!!!! ฟิ้วววว!!
สเปรย์สายรุ้งถูกฉีดทั่วหน้าประตู ฟางได้แต่ปิดตาแน่นด้วยความตกใจ..ฟางยกแขนขึ้นปอดหน้าปิดตาเล็กน้อย...
"ฟาง.." ป๊อปปี้ที่ยืนอยู่หน้าประตูก็ยิ้มกว้างทันทีที่เห็นร่างเล็ก แต่ต่างจากฟาง..เธอไม่ได้ยิมเลยสักนิด..มีแต่ทำหน้าด้วยความไม่เข้าใจ
"พี่ป๊อป..." เหมือนหัวใจร่างเล็กจะเต้นแแรงอีกครั้ง...ขอยตาของฟางเริ่มร้อนผ่าวขึ้นมาอีกครั้งทันทีที่เห็นหน้าป๊อปปี้ ทว่า..
"ฟางเธอลืมนี่ไว้น่ะ..อ๊ะ!..อะไรกันล่ะเนี่ย เฟย์เลี้ยงอะไรอย่างนั้นหรอ" กวินเดินเข้ามาหาฟางเพราะร่างเล็กลืมของไว้ในรถ แต่ทันทีที่มาถึงกลับเจอเกล็ดจากสเปรย์อยู่ไปทั่วพร้อมลูกโป่งที่ลอยลิ่ว
"กวิน..." ฟางหันไปหาเพื่อนสนิทแล้วหันกลับมาดูป๊อปปี้
"..." รอยยิ้มของป๊อปปี้หายไปอย่างรวดเร็ว พร้อมใจที่กระตุกและเหมือนจะหยุดเต้นลงไปชั่วขณะ ภาพที่อยากเห็นคือฟางจะยิ้มแล้วเข้ามากอดเขา แต่นี่ไม่ใช่ ฟางมากับผู้ชายอีกคน...
"...พี่ป๊อปมาทำไม"
นั่นคือคำถามของฟางที่เอ่ยขึ้น...ป๊อปปี้มองดูร่างเล็กพร้อมใจที่เจ็บปวด คำถามที่เขาไม่ได้เตรียมใจฟังเลยสักนิด คิดไว้ว่าฟางจะดีใจที่เห็นเขากลับมา...
แต่นี่...
"มึงอย่าโกรธกูนะนี่ความคิดกู...ถ้าเกิดว่าฟางไม่ได้ดีใจที่มีลูกกับมึง ถ้าฟางไม่ดีใจที่มึงตัดสินใจยกเลิกงานหมั้นเพื่อเธอ..แล้วมึงจะทำยังไงวะ"
คำพูดของโทโมะลอยเข้ามาในหัว..พร้อมความรู้สึกท่อึดอัดและเจ็บปวดใจ....
แล้วตอนนี้เขาควรทำยังไง...
...................................
ทำยังไงดี.... วันนี้อัพช้าาามากเบยยยย
ขอโทษนะคร้าาาาาาาาาา ยังมีคนติดตามอย่รึเปล่า ขอเสียงหน่อย55555
ฝากติดตามตอนต่อไปเรื่อยๆด้วยเด้ออออ บอกไว้ก่อนว่าใกล้จบแล้ะ?5555555
ขอเม้นนนนนนนนนนนนนนนนนน
รักทุกคนมากๆเลย
คำยืนยันของเจ้าของนิยายฟิคชั่น
✓ เรื่องนี้เป็นบทความเก่า ยังไม่ได้ทำการยืนยัน
คำวิจารณ์
* ต้องล็อกอินก่อนครับ ถึงสามารถเขียนวิจารณ์ได้
รอสักครู่กำลังโหลดข้อมูล
โหวต
* ต้องล็อกอินก่อนครับ ถึงสามารถโหวดได้
แบบสำรวจ
