YOU ARE EVERYTHING.. >popfang<
เขียนโดย 
Omoji
วันที่ 13 เมษายน พ.ศ. 2558 เวลา 19.25 น.
แก้ไขเมื่อ 7 มิถุนายน พ.ศ. 2558 19.33 น. โดย เจ้าของนิยายฟิคชั่น
12) MY LOVE -12-
อ่านบทความตามต้นฉบับ อ่านบทความเฉพาะข้อความ
-12-
MY LOVE
'ทุกความสุขของฉันเธอคือเบื้องหลังทั้งหมด'
ก๊อกๆๆ
"ฟาง..เปิดประตูให้หน่อย"ป๊อปปี้พูดขึ้น มือหนายังคงเคาะเรียกร่างเล็กที่ก็ไม่มีท่าว่าจะเปิด
"นี่!..เปิดประตูนะฟาง..ถ้าไม่เปิดล่ะก็..!"ไม่ทันไรประตูก็ถูกเปิดออก ร่างเล็กเปิดเสร็จแล้วหันหน้าหนีร่างสูงทันที
"จะไปไหน.."ป๊อปปี้คว้าแขนร่างเล็กไว้ ก่อนจะดึงเข้าไปในห้องพร้อมปิดประตู ไม่ลืมที่จะล็อคมัน
"ร้องไห้ทำไม.."ป๊อปปี้ประคองหน้าร่างเล็กขึ้นมาสบตากับตน
"พะ..พี่ป๊อป ฮึก ฟาง..ขอ..โทษ"ฟางสะอื้นออกมาทันทีที่เห็นหน้าป๊อปปี้..จู่ๆน้ำตามันก็ออกมาเรื่อย
ฟางไม่อยากออกไปข้างนอก..เธอรู้สึกผิดจริงๆ
"ไม่ต้องขอโทษ..เธออย่าร้องไห้ได้มั้ยฟาง"ป๊อปปี้พูดแล้วเอื้อมมือเกลี่ยน้ำตาไสข้างๆแก้มของร่างเล็กเบาๆ
"แต่..ฮึก..เพราะฟางแท้ๆ..พี่ป๊อปถึง.."ฟางพูดไม่ทันจบ ร่างทั้งร่างก็ถูกอีกคนดึงเข้าไปกอดแนบแน่น..ร่างเล็กกอดตอบ ฟางซุกหน้ากับไหล่กว้าง
"อย่าโทษตัวเอง..ฉันยังไม่ได้ว่าอะไรเธอเลย"ป๊อปปี้ว่าพลางลูบหลังเพื่อปลอบร่างเล็ก ฟางได้เพียงส่ายหน้าไปมา
"อื้อออ ไม่เอาอ่ะ..เพราะฟางจริงๆ ฮึก เพราะฟาง.."
"นี่!บอกว่าอย่าโทษตัวเอง...เธอฟังไม่เข้าใจรึไง"ป๊อปปี้เริ่มพูดเสียงดุ ร่างเล็กเงียบลง..แต่ก็ยังมีน้ำตาที่ไหลไม่หยุด
"พี่ป๊อป..แล้วพี่มดไปแล้วหรอ"ฟางพูดเสียงอู้อี้เมื่อเธอกำลังซบไหลร่างสูงอยู่
"อื้ม มดเขาไปแล้วล่ะ"ป๊อปปี้พูดขึ้น แต่ก็ต้องชะงักเมื่อร่างเล็กผละออกจากตนแล้วเอามือปาดน้ำตาของตัวเองพร้อมกับส่งยิ้มบางๆ
"พี่ป๊อป..พี่มดเขาเป็นแฟนเก่าพี่ป๊อปจริงๆหรอ"ฟางสบตากับร่างสูง ด้วยน้ำเสียงอ่อนล้า
ป๊อปปี้ได้ยินถึงกับใจหาย..ฟางไม่เคยเป็นแบบนี้..แววตาเศ้าๆที่เขาเพิ่งสังเกตุเห็น ป๊อปปี้เดินเข้าไปใกล้ฟางแต่เธอกลับเดินถอยหลังออก
"อย่าเข้าใกล้ฟางเลยค่ะ..ฟางเป็นตัวปัญหา ฟางมันไม่ได้เรื่อง.."ฟางพูดแล้วก้มหน้า ไม่กล้าสบตากับป๊อปปี้กลัวน้ำตาเจ้ากรรมจะไหลออกมา เพราะตอนนี้มันก็กลั้นเกือบจะไม่ไหว
"..."ป๊อปปี้มองดูร่างเล็กที่อ่อนแอมาก เขาอยากเห็นรอยยิ้มของฟางอยากเห็นใบหน้าของฟางที่น่ารักๆนั่น
ไม่ใช่แบบนี้...
"พี่มด..ดูแลพี่ป๊อปดียิ่งกว่าฟางซะอีก...เธอดีกับพี่ป๊อป..เธอรู้ทุกอย่างเกี่ยวกับพี่ป๊อป..และเธอ..ยังรักพี่ป๊อป" ตอนนี้จะว่าฟางเป็นนางเอกเจ้าน้ำตาก็ได้ แต่ฟางพูดความจริงเธอเห็นมดดูแลป๊อปปี้ดี รู้จักป๊อปปี้ดี และแววตาที่ฟางก็รู้ว่าเธอยังรักป๊อปปี้อยู่..
เจ็บอีกแล้ว...
"หยุดพูดได้แล้วน่า..นี่เธอเป็นอะไรฮะ.."ป๊อปปี้เดินเข้ามาหาฟาง แต่แล้วก็เหมือนเดิม ฟางถอยหลังหนีเขา
"ฟางมันตัวปัญหา..แต่แปลกจัง..ทำไมฟางถึงเจ็บใจแบบนี้นะ"ฟางพูดทั้งๆที่ยังก้มหน้า มือขวายกขึ้นมาจับอกซ้ายของตัวเองที่เจ็บยิ่งกว่าอะไร
"ฟาง.."
"พี่ป๊อปออกไปเถอะ..ฟางอยากอยู่คนเดียว"ฟางหันหลังให้ป๊อปปี้ แล้วเตรียมท่าจะเดินออกหากแต่ไม่ถูกร่างใครบางคนสวมกอดเธอจากด้านหลัง
"ไม่ไป..ฉันจะไม่ไปไหน.."ป๊อปปี้ว่าพลางเอาคอเกยไหล่ฟางไว้ แขนหนายังคงโอบรอบเอวฟางไว้ ป๊อปปี้แนบใบหน้าเข้ากับแก้มของฟางไว้
"พี่ป๊อป!..."
"เธอเอาแต่พูดว่าเป็นตัวปัญหา..ทำไมเธอไม่ถามฉันบ้างล่ะว่าฉันคิดกับเธอแบบนั้นจริงๆรึเปล่า"ป๊อปปี้พูดแล้วยิ่งกอดแน่น
"อะไรนะ.."
"จะว่าไป..เธอก็เป็นตัวปัญหาของฉันจริง.."ฟางเริ่มก้มหน้าลง แต่ไม่นานหน้าร่างเล็กก็ร้อนผ่าวเมื่อได้ยินคำพูดของป๊อปปี้
"เธอมักจะมาก่อกวนใจของฉัน จนฉันคิดว่าใจของฉันเริ่มมีปัญหา..เพราเธอ"ป๊อปปี้ไม่เคยพูดแบบนี้ แม้แต่กับมดเขาก็ไม่เป็นแบบนี้..ตอนนี้เขารู้แล้วว่าเขารักฟางแค่ไหน
"พี่ป๊อป.."ฟางหันหน้าไปหาร่างสูง แก้มบางชนกับจมูกโด่งของคนที่สวมกอดอยู่อย่างจัง กลายเป็นว่าป๊อปปี้กำลังหอมแก้มฟาง
"เธอรู้มั้ย..ว่าเวลาฉันฟังเธอเอาแต่โทษตัวเอง ตอนที่เธอพูดถึงมด..เธอรู้มั้ยว่าฉันเป็นยังไง"ป๊อปปี้กระซิบร่างบาง จนฟางต้องถอยหน้าหนีให้พ้นจากจมูกโด่งนั่น
"ฟางจะรู้ได้ยังไงเล่า.."ตอนนี้น้ำตาที่มันจะไหลกลับคืนไปในดางตาของเธอจนหมด
"แล้วอยากรู้มั้ยล่ะ..."
ใครก็ได้ช่วยฟางที ตอนนี้เธอแทบอยากจะบินหายไปจากคนตรงหน้าซะให้ได้..ฟางกำลังหน้าร้อนผ่าว..เธอหน้าร้อนมากทั้งๆที่แอร์ก็เปิดยี่สิบสององศา อีกทั้งยังมีมือหนาที่คอยโอบเอวเธออยู่อีก
อยากจะบ้า!!!
"มะ..ไม่อยากรู้แล้ว"ฟางเบี่ยงตัวหลบ เมื่อป๊อปปี้กอดเธอแน่นมากขึ้นหน้าก็ยิ่งใกล้กันด้วย
"เธอ...ไม่ร้องไห้แล้วใช่มั้ย"ป๊อปปี้ถาม แล้วหันไปมองหน้าร่างเล็กที่ยังอยู่ในอ้อมกอด
"ไม่ร้องแล้ว..พี่ป๊อปปล่อยฟางเถอะ...อึดอัด"เพียงเท่านั้น ป๊อปปี้จึงยอมผละอ้อมกอดออกแม้จะนึกเสียดายมากก็ตาม
"...ลงไปข้างล่างกันเถอะ"ตอนนี้ป๊อปปี้เองก็รู้สึกร้อนวาบไปทั้งหน้าเหมือนกัน เมื่อกี้เขาพูดอะไรออกไป หมดกันภาพลักษณ์ผู้ชายสุดเนี๊ยบ
..............................
"พวกมึงว่าไงนะ!"ป๊อปปี้โวยวายออกมาด้วยความตกใจ เมื่อได้ยินประโยคที่เพื่อนทั้งสองบอก
"ทำไม พวกกูแค่จะขอค้างด้วยสักคืน มันมีปัญหาตรงไหน" โทโมะถามเผยแววเจ้าเล่ห์
"เชี่ย ห้องเต็มมึงไม่มีที่อยู่หรอก"ป๊อปปี้พูดปัดๆ
"ไองก ไอเห็นแก่ตัว ไอเพื่อนเลว มึงหัดแหกลูกตาดูด้วยว่าตอนนี้ฝนมันตกพวกกูจะกลับยังไง"
"...."
"คุนมึงจะไม่สงสารเพื่อนตายอย่างพวกกูหน่อยหรอ"เขื่อนถามพลางทำเสียงออดอ้อน
"แหวะ! ไอเสือผู้หญิงใครใช้ให้นายพูดแบบนั้นกันย่ะ คิดว่ามันน่ารักมาก?" เฟย์แขวะอย่างรวดเร็วเพียงแค่ได้ยินเสียงออดอ้อนเหมือนลูกแมว
มันเหมาะกับไอบ้านั่นตรงไหน?
"โอ๋ๆ อิจฉาหรอที่รัก ไม่ต้องน้อยใจนะถึงยังไงเค้าเนี่ยจะอ้อนที่รักทุกวันเลย" เขื่อนกระแซะขยับเข้าใกล้เฟย์แต่ก็โดนมือเล็กผลักหัวไล่ออกห่างไว้ก่อน
"เพ้อเจ้อ! ใครเป็นที่รักของนาย ฉันไม่ใช่พวกผู้หญิงของนายหรอกนะ!" เฟย์มองด้วยสายตาเอือมระอาปนอารมณ์เสียที่เขื่อนยังทำหน้าทะเล้นเหมือนนึกสนุกไม่หยุด
"พี่ฟาง เฟย์ขอนอนที่นี่ด้วยนะ" เฟย์หันไปหาพี่สาวของตัวเองแล้วบอก
"อื้ม ได้เลย" ฟางตอบยิ้มๆ แล้วยังรู้สึกดีใจอีกต่างหาก
"ไอป๊อป กูจะไม่ขอมึงแระ ยังไงกู-ก็-จะ-นอน" เขื่อนพูดเท่านั้นก็เดินกอดคอโทโมะเดินขึ้นไปชั้นบนทันที
เขาเพียงแค่เห็นว่าเฟย์นอนที่นี่ด้วยก็รู้สึกอยากนอนด้วยเหมือนกัน ไม่รงไม่รอคำอนุญาติใดๆทั้งสิ้นเขื่อนเองก็ไม่รู้ทำไมถึงได้รู้สึกกับผู้หญิงที่ชื่อเฟย์มากมายนัก รู้แค่ว่ามันรู้สึกมากกว่าคนอืนที่ผ่านมา..
แค่นั้น..
แค่นั้นจริงๆ..
................................
ภายในห้องของป๊อปปี้
"เชี่ยป๊อป! อึดอัดชิบหาย" เขื่อนเอ่ยขึ้นเมื่อทั้งสามคนนอนเบียดกันอยู่บนเตียงของป๊อปปี้ที่มันนอนได้แค่สองคนเท่านั้น
"กูบอกพวกมึงแล้ว ว่านอนไม่ได้ๆ ไอคุนมึงทั้งสองก็ไม่เชื่อกู" ป๊อปปี้ที่รู้สึกได้เช่นเดียวกันว่ามันทั้งร้อนและอึดอัด ก็เตียงของเขามันไม่ได้ใหญ่โตอะไรเลยสักนิด
"มึงลงไปเลย" โทโมะถีบป๊อปปี้ที่นอนริมขอบเตียงจนเขาเซไถลลงไปนอนกับพื้เต็มๆตูด
"เชี่ย! มึงถีบกูหาพระแสงเลเซอร์หรอ สัด! เจ็บชิบ"ป๊อปปี้ถูก้นตัวเองไปมองก่อนจะพยุงตัวเองให้ลุกขึ้นแล้วยืนมองเพื่อนทั้งสองที่นอนแผ่ราบจนเต็มเตียง
"มึงไปเลยๆ ห้องนี้พวกกูจองเว้ย" โทโมะบอกปัดๆพลางล้มตัวลงนอนต่อเหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้น
"ถุย! นี่มันห้องกู" ป๊อปปี้โวยวายลั่น
"มึงก็ไปนอนกับน้องฟางสุดสวยสิวะ" เขื่อนพูดขึ้นแต่เขาก็ยังหลับตาอยู่
"สัด! มึงอย่าเรียกฟางแบบนั้นนะเว้ย" ป๊อปปี้ปาหมอนใส่เขื่อนอย่างจังด้วยอารมณ์ที่เขาเองก็ไม่รู้ว่าทำไมถึงหวง(?)ได้มากขนาดนี้
"ยังหวงอีก เอ้าไอ้นี่" เขื่อนล่ะไม่เข้าใจเพื่อนคนนี้เลยจริงๆ --
"ห่าเอ๊ยย(หยาบไปนิสนึง >M<)พวกมึงลุกเดี๋ยวนี้เลย"
"...." ไม่มีเสียงตอบรับใดๆกลับมาของเพื่อนรักทั้งสอง
หลับเป็นตาย...
"หาเรื่องให้กูตลอด" ป๊อปปี้พูดอย่างเอือมๆ มองเพื่อนทั้งสองที่หลับสนิทดูท่าทางจะไม่ตื่นขึ้นมาง่ายๆ
ป๊อปปี้ตัดสินใจแล้วว่าสุดท้ายเขาก็ต้องไป...
จนเสียงประตูปิดลง
"คิคิ" เขื่อนและโทโมะค่อยๆลืมตาขึ้นเมื่อเห็นว่าป๊อปปี้ออกไปแล้วก็อดขำไม่ได้ทั้งคู่จึงลุกขึ้นนั่ง
"มึงนี่ก็ฉลาดเหมือนกันนี่หว่า กูไม่คิดเลยว่าคนโง่ๆอย่างมึงจะคิดเเผนแบบนี้ได้" เขื่อนว่ายักคิ้วให้โทโมะ
"เกือบดีแล้วมึง" โทโมะหรี่ตามองเพื่อนตัวเองอย่างขัดๆ
เกือบดีแล้วจริงๆถ้าไอประโยคหลังไม่โผล่หัวออกมา..
"โถ่ๆ อย่าโกรธพี่สิจ้ะน้องโท.." เขื่อนทำป๋าจู๋เหมือนจะจูบแต่ก็ได้รับฝ่ามือตบข้าเต็มๆหัว --*
"เล่นเชี่ยไรของมึง กูมีเมียแล้วโว๊ยยยย"
"เออๆ กูไม่เล่นกับมึงแระ อิจฉาว่ะ" เขื่อนว่าจบก็ล้มตัวลงนอนอย่างน้อยอกน้อยใจ
แล้วเมื่อไหร่เฟย์จะตกลงปรงใจกับเขาบ้างนะ....
.........................................
ก๊อก ก๊อก ก๊อก
ป๊อปปี้เกาหัวตัวเองเมื่อเขาหยิบหมอนออกมาจากห้องตัวเอง แล้วมีท่าว่าจะมาขอนอนกับฟาง..ถ้าไม่ติดว่าไปเพื่อนนรกสองคนนั้นมาล่ะก็เขาจะไม่มารบกวนเวลานอนของฟางเลย
เอี้ยดดดด
เสียงประตูถูกเปิดออกพร้อมร่างบางที่ขยี้ตาด้วยความงัวเงีย หรี่ตามองคนตรงหน้าอาจเป็นเพราะความง่วงทำให้ฟางมองภาพนั้นไม่ชัด
"พี่ป๊อป?มีอะไรหรอ"ฟางถามขึ้น
"เอ่อ..ก็ไอเขื่อนกับไอโมะมันเล่นนอนเต็มเตียงจนฉันไม่มีที่นอน..ก็เลย.."ป๊ออปี้ว่าพลางเกาท้ายทอยแก้เก้อ
นี่เขาเขิลหรอ..
"มานอนกับฟางหรอ!"ฟางเหมือนจะตาสว่าง พลันมองเห็นหมอนใบหนที่ป๊อปปี้ถือมันมาด้วย
"ถ้าเธอไม่ให้นอนก็ไม่เป็นไร..ฉันนอนข้างล่างก็ได้.."ป๊อปปี้ว่าจบก็จะลงไปนอนข้างล่าง
"พี่ป๊อป!ไปนอนข้างล่างทำไมเล่า มานอนกับฟางก็ได้..ไม่ถือหรอก.."ฟางว่าพลางดึงแขนป๊อปปี้เข้ามาภายในห้อง ก่อนจะปิดประตูลง..จะกลัวอะไรเธอเคยนอนกับป๊อปปี้แล้วนี่น่า..
"เธอนอนแล้วหรอ"
"อื้อ เพิ่งตื่นก็ตอนที่พี่ป๊อปมาเคาะประตูเรียกนี่แหละ.."ฟางพูดจบก็ขึ้นเตียงเพื่อเตรียมตัวนอน ก่อนจะเห็นป๊อปปี้นั่งบนโซฟาแล้ววางหมอนลงพร้อมกับเอนตัวจะนอน
นอนบนโซฟาน่ะหรอ...
"พี่ป๊อป!ทำไมนอนตรงนั้นล่ะ!มานอนบนเตียงสิ.."ฟางถาม ป๊อปปี้ถึงกับเด้งตัวขึ้นก่อนจะหันไปมองฟางด้วยความแปลกใจ
"บนเตียงเธอน่ะหรอ.."
"ก็เตียงฟางสิ..มานี่เลย.."ฟางลุกจากเตียงก่อนจะเดินเข้าไปดึงแขนป๊อปปี้ขึ้นมาบนเตียง
และมันคงจะดีกว่านี้ถ้าฟางไม่ไปสะดุดตรงขอบเตียงของตัวเอง ร่าเล็กเซถลาล้มลงไปบนอกของร่างสูง พูดง่ายๆฟางกำลังขึ้นคร่อมป๊อปปี้อยู่..ไม่เพียงเท่านั้น..คร่อมอยู่บนเตียง!!
"อ๊ะ!..คือฟาง..ขอโทษ"ฟางค้ำที่นอนไว้ด้วยแขนสองข้าง หน้าทั้งสองอย่ห่างกันไม่ถึงเมตร และมันคงเป็นอีกครั้งกับอาการ..ใจเต้นแรง
"ไม่เป็นไร.."ป๊อปปี้มองฟางแล้วแอบอมยิ้ม เมื่อเห็นว่าฟางนั้นหน้าแดงยิ่งกว่าอะไร..ป๊อปปี้มองหน้าฟางอยู่อย่างนั้น ทั้งสองไม่มีใครผละออกจากใครก่อน...แต่แล้ว..
"อ๊ะ!พี่ป๊อป!"ฟางแทบสะดุ้งเมื่อป๊อปปี้จับเข้าที่เอวของเธอแล้วพลิกฟางลงไปนอนราบกับเตียง ตอนนี้ป๊อปปี้กลับคร่อมเธออยู่ด้วย!!
"หน้าแดงหรอ.."ป๊อปปี้ถามทั้งๆที่มองฟาง
ป๊าบ!
"หน้าแดงอะไรเล่า!..เปล่าสักหน่อย"ฟางตีไปที่แขนแกร่งหนึ่งทีพลางหลบสายตานั้น
"โกหก..เธอเขินฉันหรอ.."ไม่ว่าเปล่าป๊อปปี้ยื่นหน้าเข้าไปใกล้..
ใกล้มาก..
ใกล้จนรู้ถึงลมหายใจของกันและกันแล้วด้วย...
ตึกตัก ตึกตัก
"ฟาง.."ป๊อปปี้พูดเสียงอ่อน จนฟางต้องกระพริบตาปริบๆ
"หื้ม.."
"ตอนนี้ฉันกับมด..เราไม่ได้เป็นอะไรแล้วจริงๆนะ.."ไม่รู้ว่าอะไรทำให้เขาพูดแบบนั้น อาจเป็นเพราะบรรยากาศมันพาไป.
"แล้วพี่ป๊อป..บอกฟางทำไม.."ฟางพูดด้วยน้ำเสียงเศร้านิดหน่อย..จมูกโด่งของป๊อปปี้เริ่มเคลื่อนเข้าใกล้หน้าฟางมากขึ้น
มากขึ้น...
มากจนจมูกทั้งสองแตะกัน..
ก่อนป๊อปปี้จะหยุดไว้แค่นั้น..
"ฉันชอ.."ป๊อปปี้ยังไม่ทันพูด นิ้วมือของฟางก็แตะที่ริมฝีปากร่างสูงไว้ก่อน..ป๊อปปี้ขมวดคิ้วเข้าหากัน..ทั้งที่เขาจะบอกความรู้สึกไปแล้วแท้ๆ..
"ฟางชอบพี่ป๊อปนะ.."ฟางพูดขึ้น ก่อนจะเอานิ้วออกจากปากป๊อปปี้..ทำเอาร่างสูงหมั่นเขี้ยว..กดจมูกโด่งบนแก้มนุ่ม
ฟอดดดด
"พี่ป๊อป!.."เป็นอีกครั้งที่ฟางตีไหล่ร่างสูง
"ทำไมไม่ให้ฉันพูด.."ป๊อปปี้พูดแล้วยิ้มกริ่ม
"ก็..ฟางอยากพูดเป็นคนแรก.."ฟางหันหน้าหนี..เขินเป็นบ้า
"นั้นฉันขอ..เป็นคนสุดท้าย"ป๊อปปี้พูดจบก็ทาบริมฝีปากหนาลงบนริมฝีปากบาง..ฟางเลื่อนมือขึ้นคล้องคอป๊อปปี้เมื่อร่างสูงพยยามสอดแทรกลิ้นเข้ามาในปากของเธอ
ความรู้สึกไม่เหมือนกับครั้งที่แล้ว...
มันต่างกันสิ้นเชิง...
"เผยอปากออกหน่อย.."ป๊อปปี้พูดก่อนที่ร่างเล็กจะทำตาม ร่างสูงกดจูบลงไปอีกครั้งพร้อมสอดลิ้นหนาไขว่หาความหวานจากปากร่างเล็ก ฟางได้เพียงแค่ตามๆป๊อปปี้ไป
ก็มันเป็นจูบแรกของเธอ..
มือหนาเริ่มอยู่ไม่สุก สอดใต้เสื้อบางแล้วลูบไล้มันไปมา ก้มหนาลงบนซอกคอขาว ทำเอาฟางเสียวซ่านไม่คิดว่าป๊อปปี้จะเป็นแบบนี้..ไม่ใช่ว่าเธอไม่ดีใจ..แต่มันเร็วเกินไป
"พี่ป๊อป.."ฟางจับมือหนาที่พยายามลูบไล้เธอไปทั่ว
"หื้ม.."
"ฟาง..เอ่อ..ฟางยังไม่พร้อม.."ฟางพูดขึ้นทำเอาร่างสูงชะงัก ก่อนจะเผยยิ้มบางๆแล้วกดจูบบนหน้าผากมน แล้วเอนตัวลงนอนไม่เตียง ไม่ลืมที่จะกอดร่างเล็กไว้
"ขอโทษนะ.."ป๊อปปี้พูดเสียงอ่อนพลางกอดคนข้างอย่างแนบแน่น
"ไม่เป็นไร..ฟางต่างหาก..แต่พี่ป๊อปฟางยัง.."ฟางพูดไม่จบ ป๊อปปี้ก็ทาบริมฝีปากจุ๊ปร่างเล็กทันทีก่อนจะผละออก
"ฉันเข้าใจ..แต่ตอนนี้นอนดีกว่านะ"ป๊อปปี้พูดจบก็ปิดตานอนพร้อมกอดร่างเล็กแล้วกดหัวของฟางซุกอกของเขา
"พี่ป๊อป.."เสียงหวานเอ่ยขึ้นแล้วจ้องมองร่างสูง
"...หลับได้แล้ว"
"แต่พี่ป๊อป.."เสียงอ้อนนั่นทำเขาแทบจะควบคุมตัวเองไม่อยู่..อีกทั้งมือเล็กยังคงจิ้มๆตรงแผลงอกของเขาอีก
ทำเอาป๊อปปี้ใจเต้นรัว..
"พี่ป๊อป.."ฟางเขี่ยไปมาตรงแผงอกของเขา ก่อนที่มือหนาจะจับมือร่างบางไว้
"หลับได้แล้ว..ก่อนที่ฉันจะควบคุมตัวเองไม่ได้.."ป๊อปปี้พูดขึ้น ฟางจึงดึงมืออกแล้วซุกหน้ากับอกแกร่งทันที..
ไอพี่ชายบ้า..
โห่ยยยยย เป็นไงบ้างคะ?
ตอนนี้สนุกบ้างมั้ย หรือว่าเริ่มเบื่อกันแล้ว?
คือบอกเราได้นะ..เม้นกันได้เลย
สุดท้ายอยากให้ติดตามกันตอนต่อไปด้วยนะคะ
คิดหรอว่าความรักครั้งนี้จะผ่านไปได้..
อย่าลืมว่าทั้งสองเป็นอะไรกัน..
ฝากเม้น โหวตตต ไลค์ให้เราด้วย อิอิ
รักทุกคนมว้ากกกก
คำยืนยันของเจ้าของนิยายฟิคชั่น
✓ เรื่องนี้เป็นบทความเก่า ยังไม่ได้ทำการยืนยัน
คำวิจารณ์
* ต้องล็อกอินก่อนครับ ถึงสามารถเขียนวิจารณ์ได้
รอสักครู่กำลังโหลดข้อมูล
โหวต
* ต้องล็อกอินก่อนครับ ถึงสามารถโหวดได้
แบบสำรวจ
