YOU ARE EVERYTHING.. >popfang<
เขียนโดย 
Omoji
วันที่ 13 เมษายน พ.ศ. 2558 เวลา 19.25 น.
แก้ไขเมื่อ 7 มิถุนายน พ.ศ. 2558 19.33 น. โดย เจ้าของนิยายฟิคชั่น
11) YOU DON'T KNOW -11-
อ่านบทความตามต้นฉบับ อ่านบทความเฉพาะข้อความ
-11-
YOU DON'T KNOW
'ยังไม่เข้าใจตัวเอง'
แกร้ก!
เฟย์เปิดประตูเข้ามาในห้องว่าง พร้อมกับฟาง
"เฟย์อยู่ห้องนนี้น่ะหรอ"ร่างเล็กลากกระเป๋าเข้าไปภายในห้อง เป็นห้องกว้างคล้ายๆกับห้องของฟางเพียงแค่ไมีมีระเบียงเท่านั้น
"อื้ม เฟย์นอนห้องนี้ ว่าแต่กลับมาแล้วจะอยู่ยาวเลยใช่มั้ย"ฟางพูดแล้วกอบกุมมือบางไว้
"ใครว่ากันล่ะพี่ฟาง..เฟย์แค่มาเยี่ยมไม่กี่วัน อาทิตย์หน้าก็คงจะกลับ.."เฟย์พูดแล้วยู้ปาก ด้วยความเสียดาย เธออยากมาอยู่กับฟางให้นานๆแต่เธอก็ต้องไปเรียนที่นู้นต่อให้จบ
"แล้วคุณอาล่ะเป็นยังไงบ้าง"ฟางถาม เธอไม่ค่อยได้ไปเยี่ยมคุณอาของเธอเลยก็ว่าได้
"สบายมากเลยล่ะพี่ฟาง..ตอนนี้นะมีงเินมีทองมีผัวใหม่แล้วด้วย!"เฟย์พูดไม่อายแาก แต่คนฟังถึงกับต้องเอามือมาปิดปากน้องสาวตัวเอง
"อย่าเสียงดังไปสิ..พวกพี่ๆเขาอยู่ข้างล่างกันนะ.."ฟางดุ
"โห่!พี่ฟางไม่เห็นต้องกลัวเลย เฟย์ยังไม่เห็นกลัวไอเสือผู้หญิงบ้านั้นเลย!"เฟย์พูดขี้น แล้วยืดอกมั่นใจ
"แล้วทำไมไปเรียกพี่เขื่อนแบบนั้นเล่า!"ฟางถาม
..........................................
"กูก็ไม่รู้ว่ะ...จู่ๆเขาก็มาเรียกกูแบบนั้น"เขื่อนพูดขึ้น เมื่อเห็นว่าไอเพื่อนสนิทสองคนมันตั้งหน้าตั้งตาถามถึงเรื่องเขากับเฟย์
"อ้าว!แล้วมึงจะจีบเฟย์ได้ไงวะ เขาดูจะเกลียดมึงยิ่งกว่าอะไร"โทโมะพูดขึ้น
"กูไม่รู้ว่ะ.."เขื่อนพูดด้ยน้ำเสียงจริงจัง ทำเอาโทโมะกับป๊อปปี้หันมามองหน้ากันแล้วขมวดคิ้ว
"นี่มึงจริงจังหรอวะ.."เป็นป๊อปปี้ที่ถามบ้าง เขื่อนหันขวับไปหาเขาพลางครุ่นคิดอะไรบางอย่าง
นั่นสิ...
ทำไมเขาต้องจริงจังด้วย...
เขื่อนไม่เคยจริงจังกับใครอยู่แล้ว...
แต่คนนี้...
"กูจะจีบเฟย์จริงๆว่ะ.."เขื่อนพูด
"55555 ขอกูขำ 555 ขำสัด!"โทโมะขำก๊าก เอามือกุมท้องตัวเอง เขื่อนไม่เคยพูดแบบนี้เขาไม่เคยจีบใครมีแต่ผู้หญิงเข้ามาหา แต่พอเป็นเฟย์โทโมะพอดูออกว่าเขื่อนมันจริงๆจังกว่าใครๆที่ผ่านมา
"อ้าวไอเชี่ยนี่!ขำกูอีก!กูจะฟ้องแก้วว่าเมื่อคืนมึงหอมแก้มน้องมินนี่ของกู!"เขื่อนฟ้อง ไม่นานหมอนใบหนาก็ถูกโยนไปกระทบหน้ากับเขื่อนอย่างจัง ร่างสูงหันไปหาคนขว้างหมอนและคงไม่พ้นไอหน้าญี่ปุ่นนี่
"เงียบไปเลย!ที่มึงบอกว่าฟางเป็นแฟนไอป๊อปไอนั่นมันยังไม่จัดการกับมึงเลย"
"อ้าว!ก็กูคิดว่าไอป๊อปกับฟางเป็นแฟนกันจริงๆนี่หว่า เห็นไอป๊อปหวงฟางยิ่งกว่าอะไร.."เขื่อนพูดขึ้นพลางมองไปยังป๊อปปี้ที่ทำหน้านิ่ง ไม่รู้สึกอะไร
"พี่เขื่อนกับพี่โมะหิวอะไรแล้วยังคะเดี๋ยวฟางให้เฟย์ทำอาหารให้"ฟางพูดทันทีที่ลงมาด้านล่าง
"เฟย์ไม่ทำหรอกพี่ฟาง!!ถ้าให้ไอเสือผู้หญิงกินน่ะ.."เฟย์หันไปหาเขื่อนที่กำลังองมาที่เธอเหมือนกัน แต่ไอแววตานั่นมันคืออะไร!!
แววตาเศร้าศร้อยแบบนั้น แววตาจริงจังแบบนั้นคืออะไร..
"เอาสิ..พี่ก็อยากกินเหมือนกัน"เขื่อนพูดขึ้นแล้วมองไปยังเฟย์ ร่างเล็กหันมาสบตากับเขาสักพักก็เมินไป
"เฟย์ทำอาหารให้พวกเราหน่อยนะ..พี่รู้ว่าแกทำอาหารเก่ง"ฟางกกระซิบหูร่างเล็ก เฟย์จึงตัดสินใจทำอาหารให้เพื่อทุกคนยกเว้นไอเสือผู้หญิง
ร่างเล็กกระทืบเท้าไปยังในครัว ไม่ใช่อยากทำจริงๆสักหน่อย...นึกถึงสีหน้าแววตาและน้ำเสียงของเขื่อนทำเอาเธอกระตุกเล็กน้อย...
"ทำไมต้องทำแววตาแบบนั้นด้วยนะ..."เฟย์พูดไปเพราะไม่คิดว่าจะมีใครมาได้ยินก็เธอเดินมาในครัวคนเดียวนี่นา..
"แววตาแบบไหนหรอ.."แต่กลับมีอักเสียงดังขึ้น แถมพูดข้างๆหูเธออีกต่างหาก เธอจำเสียงนั้นได้ดี...
"ไอเสือผู้หญิง!มาได้ไง!!"เฟย์ที่ถือตะหลิวอยู่ก็เอามันชี้หน้าเขื่อนในทันที
"มาดูว่าที่แฟนทำอาหารให้น่ะสิ.."เขื่อนพูดแล้วยิ้มกริ่ม รอยยิ้มนั่น..เฟย์เคยเห็นมัน เหมือนตอนที่ยิ้มให้กับผู้หญิงสองคนนั้น
แต่ไอคำว่าแฟนนี่คืออะไร..
"ใครเป็นแฟนนายไม่ทราบ!ฉันไม่ได้เป็นแฟนนายสักหน่อย!!"เฟย์แย้ง
"ไม่นานก็เป็น.."เพียงเท่านั้นร่างเล็กก็เหยียบไปที่เท้าของร่างสูงทันที
"ไม่-มี-ทาง!!"เฟย์พูดจบก็ตั้งหน้าตั้งตาทำอาหารต่อ ก่อนจะได้ยินเสียงหัวเราะในลำคอของเขื่อน...แล้วทำไมเธอถึงไม่ไล่เขาไปไกลๆจากตรงนี้กันล่ะ...
ก็ไม่รู้ทำไม...
.................................
ตรงห้องนั่งเล่นมีเพียงโทโมะฟางและป๊อปปี้ที่ยังนั่งอยู่ แต่จะว่าไปแล้วอาจจะมีแค่ฟางกับป๊อปปี้ก็ได้เพราะโทโมะคุยโทรศัพท์กับแก้วไม่ได้สนใจอะไรอยู่แล้ว
ฟางหันไปหาป๊อปปี้ที่ทำหน้าขรึมแบบนั้น..เธออาจทำให้ป๊อปปี้โกรธแต่ก็ไม่รู้ว่าเรื่องอะไร
"พี่ป๊อป..กินขนมป่าว"ฟางยื่นขนมไปให้คนเป็นพี่ แต่ก็ถูกเมิน
"..."
"พี่ป๊อป..."ไม่นานร่างสูงก็เดินออกไปจากห้องนั่งเล่น ฟางมองดูแผ่นหลังกว้างที่ค่อยๆออกไปแบบนั้น..ใจกระตุกวูบ
"ฟางออกไปง้อมันหน่อยสิ..."โทโมะที่คุยกับแก้วเสร็จก็หันมาบอกฟาง
"ง้อ?ง้อทำไมคะ"ฟางถามอย่างไม่เข้าใจ
"ไอป๊อปมันกำลังงอนฟางน่ะสิ..ไปง้อมันเถอะ ไอบ้านั่นชอบเล่นอะไรบ้าๆ..."โทโมะพูดขึ้นแล้วยิ้มเจ้าเล่ห์ แม้ฟางจะไม่ค่อยเข้าใจแต่เธอก็ลุกขึ้นแล้วไปหาป๊อปปี้
................................
ร่างสูงยืนพิงผนังใกล้สระว่ายน้ำข้างบ้าน ป๊อปปี้เองก็ไม่เข้าใจทำไมต้องเดินออกมา..รู้แค่ว่าเขาไม่ชอบให้ฟางต้องดีกับเขาแบบนี้..อาจเป็นพี่คำว่าพี่น้องเท่านั้นก็ได้ ใช่..มันควรเป็นแบบนั้น ฟางกับเขาควรเป็นแค่พี่น้องกันถึงจะถูก...
หรือความจริงแล้วที่ผ่านมา..ฟางคิดกับเขาแค่พี่น้อง..ฟางมักจะบอกว่าเขาเป็นพี่ชาย..อาจเป็นเพียงแค่เขาเท่านั้นก็ได้ที่ไม่ได้คิดกับเธอแค่..น้องสาว
"พี่ป๊อป.."ฟางเดินมาเกาะแขนเขา แล้วเงยหน้าขึ้นมามองด้วยแววตาซื่อ พร้อมรอยยิ้มที่ออกมาชอบทำให้ใจสั่นอยู่เรื่อย
"มาทำไม.."คำพูดที่นิ่งเฉย..คนฟังหุบยิ้มพลัน
"พี่ป๊อปโกรธฟางหรอ.."ฟางเอามือตัวเองออกจากแขนร่างสูงแล้วมาแนบลำตัว
"ปล่าว.."
"โกหก!ทำไมพี่ป๊อปชอบโกหกฟางอยู่เรื่อย..."ฟางพูดขึ้น ร่างสูงหันไปหาร่างเล็กก่อนจะไปสบตากับฟางที่น้ำตาเอ่อคลอ ร่างสูงหันหน้ากลับหลบสายตานั้น
"พี่ป๊อปกำลังโกรธฟาง..แต่..ฟางไม่รู้ว่าพี่ป๊อปโกรธฟางเรื่องอะไร.."ฟางพูดพลางก้มหน้าไม่อยากให้ป๊อปปี้เห็นน้ำตาที่มันไหลลงมาตอนไหนก็ไม่รู้..
ป๊อปปี้มองดูร่างเล็กก้มหน้า พลางรู้ถึงไหล่เล็กที่สั่นทอ เขารู้ว่าตอนนี้ฟางกำลังร้องไห้..แน่นอนว่าเขาอยู่ไม่สุข เขาไม่อยากเห็นฟางร้องไห้เลย..ร่างสูงวางมือสองข้างลงบนไหล่ของฟางแล้วค่อยๆเรียกชื่อเธอ..
"ฟาง..ร้องไห้ทำไม"ป๊อปปี้ถามก้มมองร่างเล็กที่ยังคงก้มหน้าพลางส่ายหน้าปฎิเสธ ทั้งๆที่ไม่หันหน้าขึ้นมาสบตากับเขา
"เงยหน้าขึ้นมา!..ฟางเงยหน้า.."ป๊อปปี้เรียกเธอด้วยน้ำเสียงดุ ร่างเล็กค่อยๆเงยหน้าขึ้นมาสบตากับร่างสูง คราบน้ำตาที่ยังคงติดอยู่ที่ใบหน้าบางทำเอาป๊อปปี้ใจกระตุก หายใจไม่ออก
"ร้องไห้ทำไม..."ป๊อปปี้พูดเสียงอ่อน
"พี่ป๊อป..ฮึก..โกรธฟาง..ฮึก.."ฟางพูดขึ้น พร้อมน้ำตาที่ไหลลงมาไม่หยุด
"...อย่าร้องได้มั้ย"ป๊อปปี้ว่าพลางเอามือเกลี่ยน้ำตาบนแก้มร่างเล็กอย่างช้าๆ ก่อนที่มือของเขาจะไปหยุดอยู่กับแก้มบาง
"พี่ป๊อป..หายโกรธฟาง..แล้ว..หรอ.."ร่างเล็กถามทั้งๆที่ยังสะอื้นเล็กน้อย แต่มันก็ดีกว่าเมื่อกี้
"ฉันไม่ได้โกรธ.."ป๊อปปี้พูดขึ้นพลางมองไปในดวงตาเล็กนั่นที่ยังแดงก่ำ
"ฟางขอโทษ..ฟางไม่รู้ว่าพี่ป๊อปโกรธเรื่องอะไรจริงๆ.."ฟางพูดจบก็โผลเข้ากอดร่างสูง ป๊อปปี้ไม่ทันตั้งตัวแต่ก็ยังพอมีสติเขากอดร่างเล็กตอบแล้วจูบบนกลุ่มผมบาง
"..ฟาง"
"พี่ป๊อปอย่าโกรธฟางอีกได้มั้ย...ฟางไม่ชอบให้พี่ป๊อปโกรธฟางเลย.."ฟางกอดร่างสูงแน่น เธอไม่อยากหลุดจากอ้อมกอดนี่เลย...เธอไม่รู้ว่าทำไมถึงต้องร่างหาย แต่พอเห็นว่าป๊อปปี้เมินฟางก็อยากร้องไห้ออกมา เธออยากเห็นรอยยิ้มป๊อปปี้..
ฟางกอดป๊อปปี้แน่นซบอกร่างสูง..ความรู้สึกปวดหนึบในใจเมื่อรู้ว่าป๊อปปี้โกรธ..เธอไม่อยากให้เขาโกรธ พอโกรธแล้วหัวใจมันก็หมือนหยุดเต้นไปชั่วขณะ..ก็ยังไม่เข้าใจว่าทำไมต้องเป็นแบบนี้ด้วย..
"ฉันไม่ได้โกรธเธอ..ฉันแค่.."จะให้บอกไปหรอว่าเขาไม่อยากให้ฟางคิดกับเขาแค่พี่น้อง
"พี่ป๊อปอย่าเมินใส่ฟางอีกนะ อย่าเดินหนีฟาง..ฟางไม่อยากให้มันเป็นอย่างนั้น.."ฟางพูดแล้วผละออกจากร่างสูงมองไปยังดวงตาคมนั้น ทำเอาหัวใจเต้แรงอีกแล้ว..เมื่อป๊อปปี้ยังไม่ปล่อยมือออกจากเอวของเธอ
"เธอไม่รู้หรอก.."ป๊อปปี้ไม่อยากให้ฟางรู็ว่าเขาคิดกับฟางมากกว่าคำว่าพี่น้อง..
"หมายความว่ายังไงพี่ป๊อป"ฟางหายจากสะอื้นก็เริ่มเข้าโหมดปกติ
"เอ่อ..."ร่างสูงยังคงสับสน..แต่ใจนึงก็อยากบอกแต่อีกใจก็ต้องเก็บไว้..
"ทำไมมาอยู๋ตรงนี้กันล่ะป๊อป"เสียงหญิงสาวคนนึงดังขึ้น พลางมองมาที่ทั้งสอง
"มด!"ร่างสูงเอามือออกจากเอวของฟางแล้วหันมาเผชิญหน้ากับหญิงสาวอีกคนที่มองดูทั้งสอง ด้วยสายตาไม่ค่อยเป็นมิตรนัก
................................
โทโมะและเขื่อนที่นั่งกุมขมับตัวเองอยู่บนโต๊ะอาหาร พวกเขาเห็นมดเข้ามาในบ้านของป๊อปปี้หน้าตาเฉย..อีกทั้งยังเดินตรงไปหาป๊อปปี้อีกด้วย ทั้งๆที่พวกเขาก็ไม่ได้บอกว่าป๊อปปี้อยู่ที่ไหน แต่พวกเขาก็ลืมไปว่ามดรู้เรื่องป๊อปปี้ดียิ่งกว่าอะไร
"ยัยป้านั้นเป็นใครหรอ"เฟย์ที่เดินมาพร้อมอาหารที่เพิ่งทำเสร็จหลายๆอย่าง มีลูกครัวคือเขื่อน กว่าจะทำเสร็จไปอย่างสองอย่างเล่นเอาต้องเจ็บเนื่อเจ็บตัวแล้วยังต้องเจ็บคอไปอีก
"ป้าไหน"เขื่อนถาม ความจริงเฟย์ก็เริ่มพูดกับเขาดีๆบ้างแล้ว แต่ก็ยังไม่เต็มร้อย
"ก็ยัยป้าปากแดงนั่นไง เป็นแฟนนายหรอ"เฟย์พูดแล้วชี้ไปยังเขื่อน ร่างศูงยกมือขึ้นแล้วทำมือปฎิเสธไปมา
"ไม่ใช่สักหน่อย มดเขาเป็นแฟนเก่าไอป๊อปมัน..อุ้บ!"เขื่อนปิดปากตัวเองไม่ทันเสียแล้ว คำพูดของเขาเฟย์ได้ยินมันเต็มสองหูและมันก็เป็นเวลาที่ฟางเดินเข้ามาพอดี
"พี่ฟาง!"เฟย์รีบเข้าไปหาพี่สาวตัวเองแล้วดึงแขนออกห่างจากมด
"แล้วนี่ใครกันล่ะเนี่ย.."มดพูดแล้วมองไปยังเฟย์
"ไม่ต้องรู้จักหรอกป้า เพราะฉันก็ไม่อยากรู้จักป้าสักเท่าไหร่หรอก"เฟย์พูดจบยังแลบลิ้นใส่มดอีกต่างหาก
"แหม..555 ไม่เป็นไรหรอก ฉันไม่อยากรู้จักเธอแล้วล่ะ..ไปเถอะค่ะป๊อป"มดไม่ว่าปล่าวยังเข้าไปควงแขนป๊อปปี้อีกต่างหาก
ฟางมองดูมดกับป๊อปปี้แล้วรู้สึกถึงความโกรธฟางเบ้ปากนึกหมั่นไส้ เธอไม่ใช่นางเองในละครที่จะมองดูเฉยๆแะทำหน้าเศร้าๆบีบน้ำตาสักนิดสักหน่อย..
เธอไม่ใช่แบบนั้น!!
"พี่ป๊อป!ไปนั่งกับฟางดีกว่า"ฟางเดินเข้าไปแทรกกลางทั้งสองแล้วยังควงแขนป๊อปปี้แทนทีจะเป็นมด หญิงสาวเซไปตากแรงกระแทกของฟางก่อนจะเห็นร่างเล็กแลบลิ้นมาให้เธออีกต่างหาก
"ส่วนป้าอ่ะ!นั่งบนพื้นก็ได้นะ!"เฟย์พูดเสร็จยังแลบลิ้นให้หล่อนอีกด้วย
มดรู้ถึงแรงโกรธในตัวของเธอ...อีกทั้งยังเป็นยัยเด็กนั่นอีกต่างหาก..หล่อนเพียงแค่เก็บอารมณ์ของตัวเองไว้นิ่ง..แล้วเดินไปนั่งข้างๆป๊อปปี้ ส่วนข้างป๊อปปี้อีกข้างก็เป็นฟาง
"รู้งี้ไม่น่าทำอาหารเลย"เฟย์พูดแล้วยู้ปาก เธอไม่ชอบหน้ามดตั้งแต่แรกเห็น ไม่ถูกชะตาเลยสักนิด
"พี่ป๊อป..กินนี่หน่อยผัดผัก..อร่อยนะ"ฟางตักผัดผักให้ป๊อปปี้แล้วยิ้มให้ ป๊อปปี้ก็แอบยิ้มน้อยๆกับท่าทางน่ารักของฟาง
"นี่ฟางไม่รู้หรอว่าป๊อปไม่กินผักอ่ะ.."มดพูดขึ้น แล้วทำท่าว่าจะตักผักอกจากจานของแฟนเก่าแต่ก็ต้องชะงักเมื่อป๊อปปี้พูดขึ้น
"ไม่ต้องหรอก..ฉันจะกินมัน"ป๊อปปี้พูดแล้วค่อยๆตัดผักเข้าปากเพราะเขาไม่อยากเห็นฟางต้องเสียใจอีก
แน่นอนว่าทีแรกฟางหน้าเสียนิดหน่อยเมื่อเธอหันไปถามเขื่อนกับโทโมะด้วยสายตา ทั้งสองเพียงแค่พยักหน้าว่าเรื่องที่มดพูดมันเป็นเรื่องจริง..
ป๊อปปี้ไม่ชอบกินผัก..
ทันทีที่ป๊อปปี้กินผักเข้าไปก็เหมือนจะรู้สึกอยากอ้วก เพราะเป็นอย่างนี้ไงเขาถึงไม่ชอบกินผักยิ่งกว่าอะไร..ร่างสูงพะอืดพะอมจนสุดท้ายก็ทนไม่ไหว
"เดี๋ยวมานะ.."ป๊อปปี้พูดขึ้นก่อนจะลุกออกไปทางห้องน้ำ
ฟางมองออกไปอย่างงงๆ เรื่องนี้มีเพียงแค่คนที่ป๊อปปี้สนิทเท่านั้นที่รู้ ซึ่งเขื่อนกับโโมะเองก็รู้ว่าหากเมื่อไหร่ที่ป๊อปปี้กินผักเข้าไปจะรู็สึกอยากอ้อวกและสุดท้ายก็ทนไม่ได้ ครั้งนี้ก็คงเหมือนกัน...
"พี่ป๊อปเป็นอะไร"ฟางที่ยังไม่เข้าใจ
"ก็เพราะป๊อปกินผักของเธอไง!ป๊อปเขาจะอ้วกออกมาแบบนี้น่ะ!แล้วสักพักเขาจะเหนื่อยแล้วก็ไม่มีแรง!"เป็นมดที่พูดขึ้นก่อนจะตรงไปที่ห้องน้ำตามร่างสูงไป
ฟางเบิกตากว้าง..เธอรู้สึกจุกขึ้นมา เจ็บแปลกๆ ผู้หญิงคนนั้นเขารู้ดียิ่งกว่าอะไร ตวามรู้สี้ไม่รู้มันเลือกว่าอะไร..เธอรู้สึกผิดจัง ร่างเล็กมองไปทางห้องน้ำก่อนที่เสียงเขื่อนจะดังขึ้น
"ไปดูไอป๊อปกันเถอะ"
.................................
ภายในห้องน้ำ
"อึก..อ้วกกกก อึก อ้วกกกกกก"ป๊อปปี้จับขอบชักโครกแล้วอ้วกออกมาอีกไม่หยุด ก่อนจะรู้สึกเหมือนใครบางคนมาลูบหลัง
"ป๊อปใจเย็นๆนะคะ..ป๊อปกินยาแล้วยัง"เป็นมดที่ถามขึ้นพลางนั่งลูบหลังให้ป๊อปปี้อย่างเคยชิน ถามถึงยาที่ป๊อปปี้มักจะกินตอนที่เผลอกินผักไป ป๊อปปี้เพียงแค่ส่ายหน้า
"ไอป๊อปเป็นไงบ้างวะ!"เขื่อนกับโทโมะเข้ามาช่วยดูอีกแรง ฟางได้แต่มองป๊อปปี้ข้างๆประตู เธอไม่กล้าเข้าไป เป็นเพราะเธอแท้ๆ เพราะฟางแท้ๆเลย
"ยาล่ะ!เธอจะยืนดูอีกนานมั้ยหะ!ไปเอายามาให้ป๊อปปี้สิ!"มดหันไปตะคอกใส่ฟางจนร่างเล็กสะดุ้ง
"ยะ..ยาอะไร"ฟางพูดเสียงอ่อนลง รู้สึกร้อนๆที่ขอบตาอีกแล้ว
"ก็ยาของป๊อปปี้น่ะสิ!เธอนี่มัน!..."มดพูดด้วยความโมโห ก่อนจะมีเสียงหนึ่งดังขึ้น
"ยาฉันอยู่..อึก อ้วกกก..บนหัวเตียง อ้วกกกก..บนห้อง อ้วกกก"ป๊อปปี้พูดไปแล้วอ้วกไป
ฟางได้ยินอย่างนั้นจึงรีบวิ่งไปบห้อง น้ำตาเจ้ากรรมก็ไหลลงมาไม่หยุด..ให้ตายเถอะ!!เธอไม่ชอบความรู้สึกนี้เลยจริงๆ..ฟางเปิดประตูเข้าไปภายในห้องของร่างสูง ตรงดิ่งไปยังหัวเตียงของร่างสูงก่อนจะพบถุงยาอยู่ ฟางไม่รอช้าวิ่งเข้าไปหยิบมันแล้ววิ่งไปยังห้องน้ำในทันที
"พี่เขื่อน..ยะ..ยามาแล้วค่ะ ฮึก.."ร้องไห้พลางยื่นยาไปให้เขื่อนที่อยู่ในห้องน้ำ แนน่นอนว่าเขื่อนอดสงสารฟางไม่ได้ร่างสูงรับยานั้นมาก่อนจะให้ป๊อปปี้พร้อมน้ำ
"ไอป๊อป..อ่ะยามึง"เขื่อนยื่นยาให้ป๊อปปี้ ร่างสูงรับยานั้นมาก่อนจะใส่เข้าปากพร้อมน้ำที่กินไปตามๆกัน
"แฮ่ก แฮ่ก"ป๊อปปี้หอบออกมาอย่างอ่อนล้า มดเดินข้ามาในห้องน้ำหลังจากออกไปเอาผ้าชุบน้ำมา ไม่ลืมที่จะหันมามองหน้าฟางแล้วมองเธออย่างดูถูก
"ป๊อปคะ เช็ดปากก่อนนะ"มดพูดจบก็ค่อยๆเช็ดปากให้ร่างสูงอย่างเคยชิน ทุกการกระทำของเธอตกอยู่ในเป้าสายตาของทุกคน โทโมะที่อยู่ข้างๆก็แตะบ่าฟางที่สั่นเทา
ร่างเล็กเดินออกไปจากห้องน้ำ แล้วขึ้นไปอยู่บนห้อง..น้ำตายังคงไหลลงมาไม่หยุด...ฟางไม่ใช่นางเอก..เธออาจจะถูกป๊อปปี้เกลียดไปเลยก็ได้..ฟางทำให้ป๊อปปี้เจ็บ..เธอคิดอย่างนั้น..ร่างเล็กเข้ามาในห้องตัวเองพลางนอนลงบนเตียงแล้วปล่อยเสียงสะอึกสะอื้นออกมา
"ฮึก ฮือ พี่ป๊อป ฮึก ฟางขอโทษ ฮึก ฮือ ฮือ"ฟางซบหน้าลงกับที่นอนปล่อยน้ำตาให้ไหลลงมาไม่หยุด
ภาพมดที่ดูแลป๊อปปี้ได้ดีกว่าเธอมันยังคงหลอกหลอนเธอ..ทั้งๆที่เธอได้เพียงแค่ดูป๊อปปี้..ไม่กล้าข้าไปหา..มดดูแลป๊อปปี้ดี..ส่วนเธอก็ทำอะไรไม่ได้ เธอไม่ได้ทำอะไรเลย..ความรู้สึกผิดก่อขึ้นมาในหัวใจน้อยๆ..มันเหมือนจะหยุดเต้นไปชั่วขณะ
.....................................
แน่นอนว่าการกินอาหารก็หยุดลงไป..ป๊อปปี้ดีขึ้นมาก่อนจะเดินออกไปส่งมดข้างนอก เขารู้สึกเป็นห่วงฟางขึ้นมา..ยิ่งเป็นคนชอบโทษตัวเองอยู่ด้วย
"ป๊อปไม่เป็นไรแล้วใช่มั้ยคะ"มดถามทันทีที่ร่างสูงเดินมาส่งหน้าบ้าน
"อื้ม ไม่เป็นไรแล้ว..ขอบใจนะมด"ป๊อปปี้พูดขึ้นแล้วยิ้มบางๆ หญิงสาวเดินเข้าไปกอดร่างสูงด้วยวามคิดถึง
เธอกอดป๊อปปี้แต่ป๊อปปี้กลับไม่กอดเธอ...
"ป๊อปคะ..มดยังรักป๊อปนะ.."มดพูดแล้วกอดป๊อปปี้แน่นขึ้น
"มด.."
"และมดก็หวัง..ว่าป๊อปจะยังรักมดเหมือนเดิม..ใช่มั้ยคะ"มดถามแล้วผละออกจากร่างสูง
ป๊อปปี้ไม่ปฎิเสธว่าที่ผ่านมาเขายังคงรักมด แต่ตั้งแต่ฟางเข้ามาอะไรๆมันก็เปลี่ยนไป รวมถึงใจของเขาก็เปลี่ยนไปด้วยเช่นกัน..
"ขอโทษนะมด..."ป๊อปปี้พูดแล้วก้าวถอยหนึ่งก้าวออกจากหญิงสาว
มดกำมือแน่น..
"เห่อะ..หรือว่าป๊อปมีคนที่ชอบอยู่แล้วงั้นหรอคะ"มดถามแล้วเผชิญหน้ากับเขา
"..."
"หรือว่าจะเป็น..ยัยเด็กนั่น..แต่เธอเป็นน้องสาวป๊อปไม่ใช่หรอคะ"มดพูดแล้วแสยะยิ้มร้าย แน่นอนว่าเธอพอจะรู้เรื่องของป๊อปปี้มาบ้าง
"..."
"ไม่ตอบ..แปลว่าป๊อปชอบยัยฟางนั่นหรอคะ!!ยัยเด็กบ้านั่นน่ะหรอ!!"มดขึ้นเสียงใส่อย่างหงุดหงิด พลางชี้ไปยังในบ้าน
"อย่าว่าฟางแบบนั้นนะมด!!"
"ปกป้องมันจังเลยนะคะ!!"มดพูดขึ้น ป๊อปปี้มองดูแฟนเก่าตัวเองเธอไม่เปลี่ยนไปเลยจริงๆ ชอบใช้อารมณ์..นั่นทำให้เขาตัดสินใจเลิกกับมด
"กลับไปได้แล้วมด.."ป๊อปปี้พูดแล้วหันหลังเดินกลับ หากแต่เขาไม่รู้สึกมีใครมากอดเขาจากด้านหลังอยู่
"ป๊อปอย่าไล่มดเลยนะคะ...มดจะทำให้เรากลับมาเป็นเหมือนเดิม..นะคะป๊อป"มดพูดเสียงอ้อนวอน ป๊อปปี้แกะมือเธอออกแล้วพูดขึ้นด้วยเสียงเรียบ
"มันไม่กลับมาเป็นเหมือนเดิมหรอกมด..ตอนนี้ใจของผมมันเปลี่ยนไปแล้ว..ผมไม่ได้รักคุณแล้วมด.."พูดจบป๊อปปี้ก็เดินเข้าไปในบ้าน ปล่อยให้มดยืนนิ่งอยู่ตรงนั้น
"มดไม่ยอมง่ายๆหรอกค่ะ.."
....................................
ป๊อปปี้เดินเข้ามาในบ้าน ก่อนจะเจอเขื่อนเฟย์และโทโมะที่กำลังเก็บอาหารอยู่..
"ไอป๊อปมึงไปดูฟางเลย..คงกำลังร้องไห้อยู่บนห้องแล้วว่ะ"โทโมะพูดขึ้น
"กูฝากเก็บด้วยเว้ยไอโมะ"ป๊อปปี้พูดจบก็รีบเดินขึ้นไปในทันที
"เพื่อนกูนี่ไม่นานคงสละโสดแบบกูแน่ๆ ฮ่าฮ่า"โทโมะหันไปมองป๊อปปี้ที่รีบขึ้นไปชั้นบน ดูก็รู้ว่าเป็นห่วงฟางแค่ไหน..หันกลับไปมองในครัวเห็นเขื่อนกับเฟย์ที่ดูเหมือนจะกำลังมีปากเสียงกันไม่หยุดหย่อน และเขาก้เชื่อว่าไม่นานไอเขื่อนคงได้แฟนเร็วๆนี้และผู้หญิงคนนั้นคงไม่พ้นเฟย์
.......................................
ป๊อปปี้เดินขึ้นมาชั้นบนด้วยความกังวลใจนิดหน่อย อยากบอกให้ฟางรู้ว่าเขาไม่โกรธฟางเลยสักนิด..เดี๋ยวก็เอาแต่โทษตัวเองอีก ป๊อปปี้เดินมาหยุดอยู่ตรงหน้าประตูห้องร่างเล็ก
ก๊อก ก๊อก ก๊อก
"ฟาง..เปิดประตูให้หน่อย"
ติดตามตอนหน้าาา หวานมุ้งมิ้งกันเลยทีเดียว
หมั่นไส้มดกันบ้างรึเปล่า สงสารฟางจังเลยอ่ะ..
ขอบคุณทุกคนที่ติดตามกันนะค้าาา เราก็อยากให้ติดตามกันไปนานๆเลยนะ..
รักเม้นนนนน ชอบโหวตตต ถูกใจกดไลค์ได้เลยยย
เจอกันตอนหน้านะ ถ้าเม้นเยอะๆอาจจะกลับมาเร็ว 5555
กราบงามๆๆ
คำยืนยันของเจ้าของนิยายฟิคชั่น
✓ เรื่องนี้เป็นบทความเก่า ยังไม่ได้ทำการยืนยัน
คำวิจารณ์
* ต้องล็อกอินก่อนครับ ถึงสามารถเขียนวิจารณ์ได้
รอสักครู่กำลังโหลดข้อมูล
โหวต
* ต้องล็อกอินก่อนครับ ถึงสามารถโหวดได้
แบบสำรวจ
