ฤทธิ์รัก

"กริช!" ผมตะโกนย้ำออกไปเพื่อหวังให้กริชหันมามองผม...แต่กริชทำท่าจะเดินหนีผมชะงั้น...ผม
จึงเอื้อมมือไปจับแต่...กริชไม่ได้สัมผัสตอบกลับมา...ทุกครั้งที่กริชเป็นแบบนี้มันคือคำตอบว่า...กริช
ไม่ต้องการผม...ผมจึงปล่อยมือ...แต่...กริช...กลับคว้ามันไว้ก่อนที่มือผมจะปล่อย...
"กู!!..ว่าเราคงต้องคุยกัน...." คนตรงหน้าผมตอนนี้มัน...หน้าซีดอย่างเห็นได้ชัด..มันกำลังกลัว
ผม..หรือกลัวว่าผมจะรู้ความลับของมันกันแน่...ด้วยความโมโหผมจึง...ฉุดให้มันเดินไปที่หอ
ผม...เพื่อเคลียร์...
"กริช...มีอะไรเหรอ..." ท่าทางที่ร้อนจนเกือบจะกลายเป็นเดือดของกริช...เป็นสิ่งที่ผมไม่ได้
สัมผัสมานาน...นานจนไม่คิดว่ามันจะเกิดขึ้นอีก...
"เมื่อคืน...กูโทรหามึงไม่ติด" กริชเอ่ยถามผมทันที่ที่มาถึงห้อง...
"เมื่อคืนไวท์...อ่อ...ทะ..ทำโทรศัพท์หล่นตก...มันก็เลยเสีย" ทำไมมันไม่พูดความจริงกับผม...
"กู!..บอกมึงแล้วใช่ไหมว่า...ถ้ามึงมีอะไร..อย่าปิดบังกู...ห๊ะ!!" กริชพูดพร้อมกับเดินมาประชิดตัว
ผมกับพลักให้ชนกับตู้....
"ไวท์...ก็...ไม่ได้ปิดบังอะไรนิ...."
"มึง.....แน่ใจนะ....ว่าไม่ได้ปิดบังกู!!"
"แล้ว...กริชคิดว่าไวท์...จะปิดบังอะไรล่ะ....ครับ"
"หึ...หึ.....แล้วที่....มึงไปเดิน...อ่อยกับไอ้กัปตัน...มึงไปไหน...กับมัน...ห๊ะ!!"
"ก็...เมื่อคืนไวท์ปวดท้อง...เพราะลืมกินยา...ไวท์จะเอื้อมไปหยิบโทรศัพท์เพื่อโทรหากริช...แต่
กลับทำมันหล่น...แล้ว...กัปได้ยินเสียงโทรศัพท์หล่นก็เลย...เข้ามาช่วยพา...ไป...เอายา
ที่ห้องพยาบาล...ก็เท่านั้น..กริชโกรธเหรอ...ตะ..แต่..กริชเป็นคนบอกไวท์เองนะว่า..ไวท์จะไป
ไหนมาไหนกับใคร...ก็ได้...เพราะกริช...ไม่แคร์...กริชลืมไป..แล้วเหรอ"
"กูไม่เคยลืม!!..แต่ที่กูถาม..เพราะกูอยากรู้ต่างหากว่า...ไอ้กัป...มันรู้ได้ยังไงว่า...มึงไม่ได้ถือ
ป้ายคณะ...มึงไปบอกมันทำเหี้ยไรว่ะ.."
"ก็..กัปถาม...ว่าทำไมปีนี้ไวท์ไม่ได้ถือป้าย...ไวท์ก็เลยบอกไป...แค่นั่น...ทำไมเหรอ" น้ำเสียง
ของมันที่ตอบกลับผมมา...ทำให้ผมหงุดหงิดเป็นบ้า...มันใจเย็นและมีสติเสมอเวลาที่ผมเป็นแบบ
นี้....แต่แปลกที่...มันทำให้ผมเย็นลงได้่เสมอ...
"กริช...ไวท์รอให้กริชพากินไปกินไอศครีมที่ร้านหน้ามออยู่นะ....ไหนกริชบอกว่า...วันนี้จะพาไป
กินไง..ไปเถอนะ...ไวท์อยากกิน...และรู้ว่ากริชก็อยากใช่ไหม....." ผมตัดสินใจโพล่งออกไปเพื่อ
ดับความเดือดของกริชที่ตอนนี้มัยเกือบสงบลงแล้ว..มันได้ผมเสมอเมื่อผมทำแบบนี้...เพราะกริช
มักจะตามใจ...และไม่เคยขัดความต้องการของผมเลยสักครั้ง..
.............ร้าน ไอศครีม........
" วันนี้...กู...เลี้ยงมึงเอง...มึงอยากกินอะไรสั่งเลยละกัน..."
"ทำไมวันนี้กริช...เปลี่ยนอารมณ์บ่อยจัง...ไวท์ตามไม่ทันแล้วนะเนี่ย...แต่ก็...ขอบคุณนะครับ"
"มึง...มัวพูดมากอยู่ได้สั่งดิว่ะ...ไหนบอกอยากกินไง...." เสียงกริชเย็นลงและสงบมากกว่าเดิม
...กริชเป็นแบบนี้เสมอ...ยิ่งถ้าโมโหเรื่องที่เกี่ยวกับผม....กริชมักจะพาผมมากินไอครีมร้านนี้ทุก
ครั้ง...ผมรู้ดีว่ามันคือ..การขอโทษจากคนปากแข็ง...ถึงแม้ว่าจะไม่มีคำขอโทษเลยก็ตาม...
"พี่ครับ...ขอชาเย็น....ใส่วิปปิ้งเยอะเลย...และก็...ขอเค้กกาแฟ...อันนี้...คาปูชิโนเย็น...แล้วก็
เค้กวุ้น...อันนี้...แค่นี้ครับ"
"กูบอกว่าไม่ชอบให้มึงกินเค้กวุ้น...มันหวานและก็เลื่ยนเกินไป...มึงก็ยังจะกินอยู่นั่น..."
"ก็ไวท์...ไม่ชอบกินเค้กที่เป็นขนมปังนี่น่ามันไม่หวาน...แถมยังจืด...มาก ๆ ด้วย...กริชก็กินแต่
เค้กกาแฟนกับคาปูชิโน่เย็นอยู่ได้...ไวท์บอกกี่ครั้งแล้วว่า...มันจะ...ทำให้นอนไม่หลับ" เสียงคน
ตรงหน้าผม...ที่มองมาด้วยความสดใส...รอยยิ้มและแววตาที่เป็นกระกายนั้น...ผมไม่ยากมองมัน
เลย...เพราะทุกครั้งที่มอง...หัวใจผมมั่นสั่นแปลกๆ...ผมกำลังจะหลงรักรอยยิ้มนั้นรึเปล่า...