ฤทธิ์รัก

"กัป...อ่อ...เมื่อคืนกัปไปไหนกับไวท์เหรอ" เสียงคนข้างกายผมเอ่ยถามเมื่อเราเดินเล่ยอยู่ในสวน

หย่อมของมหาลัย...

"ใครบอกมึง...ไอ้ปากสุนัขนั้นละสิ"

"อ่อ...ก็เพื่อน...กลัวปายโดนหลอกนิ..แต่ปายเชื่อว่ากัปไม่หลอกปายหรอก....เนอะ" 

"แล้ว...ถ้า...กู...กลอกมึงจริง ๆ ล่ะ"

ผมพยายามไม่คิดแล้ว...พยายามเชื่อใจว่า...กัปคงไม่ใจร้ายแบบนั้น...แต่กัปพูดตรง ๆ ต่อหน้าผม

ขนาดนี้...ผมทำใจไม่ทันจริง ๆ...น้ำตาที่คลออยู่...ผมจะไม่ให้มันไหลเด็ดขาด...ผมยังไม่แข็งแรง

พอที่จะยอมรับ...ผมจึงหันหลังเพื่อจะออกไปจากตรงนี้...แต่...

"กู...หิวข้าวแล้ว...มึงเลี้ยงกูหน่อย..."ผมไม่รู้เหมือนกันว่าพูดแบบนั้นไปเพื่ออะไร...ผมไม่รู้ว่าผม

โกรธที่มันรู้จากปากคนอื่นหรือโกรธคำถามที่มันถามผมกันแน่...ผมรู้ว่าคำพูดของผมทำร้าย

มัน...มันคงเจ็บปวดสินะ...ไหล่ที่สั่นไหว...มือที่ยกขึ้นเพื่อปาดน้ำตา...และขาที่เหมือนจะเดินหนี

ผมนั้น...ทำให้ผมต้องรีบรั้งสายสะพายเป้ของมันไว้...

"ถึงปายรวย...แต่...ก็ไม่ได้หมายว่าปาย....จะสามารถเสี้ยงคนอื่นได้ทุกวันหรอกนะ...ปายคงไม่โง่

พอที่จะให้คนอื่นมาหลอก..กัป...คบกับ....ปายเพราะอะไรปายรู้ดี...แต่ปายโง่เองที่พยามยาม

รั้งกัปไว้...ปายควรจะยอมรับสักที...เพราะสิ่งที่กัปต้องการ...คือ...เงินของปาย...ไมใช่ปาย...."

"มึง!!!คิดไรเลอะเทอะ...กูไม่ใจร้ายที่จะกลอกใช้มึงเพราะเงินหรอก...มึง!อย่าเชื่อคำพูดคนอื่น

มากกว่าคำพูดกูได้ไหมว่ะ...และถ้ากูจะหลอกเอาเงินมึงจริง ๆ กูไม่ไปไหนมาไหนกับมึง...ไม่เปิด

เผยมึงกับคนอื่นหรอก...ว่ามึงเป็นแฟนกู...กูทำไปทั้งหมด...เพราะมึงเป็นแฟนกูนะ" 

"กัป!!...ปะ...ปายขอโทษ...กัปไม่ได้หลอกปายจริง ๆ นะ...กัปรักปายแล้วใช่ไหม....หัวใจของ

กัป...เป็นของปายแล้วใช่ไหม" เสียงที่สะอื้อร้องให้พร้อมกับมือที่กอดรั้งผมไว้...เป็นคำตอบได้ดี

ว่า...ปาย....เชื่อผม...เชื่อเรื่องที่ผมโกหกมันขึ้นมา...เพียงเพราะผม...รักเงินของมัน...มากกว่า

มัน...แต่ยิ่งผมหลอกใช้เงินมัน...เท่าไหร่...ผมยิ่งอยากให้มันอยู่ใกล้ๆ ผม...อยากให้คนที่อยู่ข้าง ๆ

ผมคือมัน......หรือความจริงแล้วผมเห็นแก่ตัว....มากพอที่จะรั้งมันไว้....ด้วยความรักของมัน...ผม

ต้องการแบบไหน...ผมกำลังสับสน...

"งั้น...เราไปทานข้าวกัน...กัปอยากทานอะไร...อยากทานร้านไหน...บอกปายเลย" เสียงปายเอ่ย

บอกผมเพื่อเรากำลังเดินไปกินข้าวที่มอ...

"มึงกินไร...กูก็กินนั้นแหละ..."

" งั้น...เอาเป็นสปาเก๊ตตี้ขี้เมา...2  ที่ครับ...และก็ขอน้ำแตงโมปั่น 2 แก้ว"

"มึง!...เดี๋ยวกูมานะ...." กัปพูดพร้อมกับลุกไปทันที

"รีบมานะ!"

ผมอยากขอโทษมัน...ที่ผมพูดไม่ดีกับมัน...ผมจึงอยากชื้ออะไรสักอย่างเพื่อแทนคำขอโทษนั้น...

" อ่อ...พี่ครับ...ขอลูกอม หัวใจนี้ 3 ถุง และ ไม่ทราบว่ามีขวดโหลสวยๆ ไหมครับ...."

"มีสิ...อะ..นี่...แหมจะเอาไปง้อแฟนเหรอ...น่ารักจัง...แล้วน้องรู้ไหมว่าความหมายของการให้

ลูกอม..มันหมายความว่าไง.."

"แค่ให้ลูกผมกัน...มันมีความหมายด้วยเหรอพี่..."

"อ้าว!!มีสิ...การมอบลูกอมให้แก่คนที่เรากำลังคบอยู่หมายถึง...เราอยากให้เค้ามีความ

สุข...เหมือนรสชาติของมันไง...มันหวานติดลิ้น...รักหวาน ๆ แบบนี้แหละที่ทุกคนต้องการ"

"อ่อ...ขอบคุณสำหรับ...คำตอบนะพี่"

หลังจากที่ผมซื้อเสร็จ...ผมก็เดินอ้อมไปที่เค้าเตอร์ประชาสัมพันธ์ของมหาลัย...เพื่อฝากมันไว้

"โห่..กว่าจะมานะ...เนี่ย...สปาเก็ตตี้....เย็นจนรสชาติเปลี่ยนแล้ว...กัป...ไปไหนมาเหรอ"

"กู...ไปทำธุระมาอะ...แล้วมึงทำไมไม่กิน...รอกู..จนของมึงเย็นเหมือนของกู...แล้วมันจะอร่อย

เหรอว่ะ"

"ปาย...มีความสุขมากกว่าที่ได้กินพร้อมกับกัป...ได้มองหน้ากัป...แบบนี้...แค่นี้ก็อร่อยล่ะ อิ อิ"

"มึง...รีบ ๆ กินเลย...อ่อ...แล้วเดี๋ยวขากลับ...มึงแวะไปเอาของที่เคา้เตอร์ประชาสัมพันธ์ด้วยนะ"

"อืม...ของ..ของปายเหรอ...."

"ใช่สิ...เมื่อกี้กูเดินผ่าน....เค้าฝากบอกมา..."

"อ่อ..ได้สิ"

หลังจากที่ผมกับมันทานข้าวเสร็จแล้วผมก็เดินไปส่งมันที่เค้าเตอร์ประชาสัมพันธ์เพื่อเอา

ของ......แล้วขอแยกกันตรงนั้น...แต่ก่อนที่จะแยกกัน...ผมก็...

"อือออ...อึบ...อุ๊บ..." ผมตกใจที่อยู่ ๆ กัปก็ดึงผมไปจูบพร้อมกับใช้ลิ้นดันอะไรบางอย่าง...มา

ให้...ทันทีที่รสชาติของมันแตะลิ้นผม...ผมรู้ทันทีว่ามันคืออะไร...

"กัป!!..น่ารักจัง..จุ๊บ...ขอบคุณนะครับ" ผมเห็นหน้าคนที่แอบขโมยจูบผม...ที่มันเปื้อนไปด้วยรอย

ยิ้มนั้น...ผมอดยอมรับไม่ได้ว่าผมมีความสุข...และชอบสัมผัสที่มันมอบให้...แค่ไหน...แต่ผมคู่ควร

กับความรักของมันรึเปล่า...ถ้ามันรู้ว่าผมหลอกมัน...