ฤทธิ์รัก

"กริช!" ผมตะโกนย้ำออกไปเพื่อหวังให้กริชหันมามองผม...แต่กริชทำท่าจะเดินหนีผมชะงั้น...ผม

จึงเอื้อมมือไปจับแต่...กริชไม่ได้สัมผัสตอบกลับมา...ทุกครั้งที่กริชเป็นแบบนี้มันคือคำตอบว่า...กริช

ไม่ต้องการผม...ผมจึงปล่อยมือ...แต่...กริช...กลับคว้ามันไว้ก่อนที่มือผมจะปล่อย...

"กู!!..ว่าเราคงต้องคุยกัน...." คนตรงหน้าผมตอนนี้มัน...หน้าซีดอย่างเห็นได้ชัด..มันกำลังกลัว

ผม..หรือกลัวว่าผมจะรู้ความลับของมันกันแน่...ด้วยความโมโหผมจึง...ฉุดให้มันเดินไปที่หอ

ผม...เพื่อเคลียร์...

"กริช...มีอะไรเหรอ..." ท่าทางที่ร้อนจนเกือบจะกลายเป็นเดือดของกริช...เป็นสิ่งที่ผมไม่ได้

สัมผัสมานาน...นานจนไม่คิดว่ามันจะเกิดขึ้นอีก...

"เมื่อคืน...กูโทรหามึงไม่ติด" กริชเอ่ยถามผมทันที่ที่มาถึงห้อง...

"เมื่อคืนไวท์...อ่อ...ทะ..ทำโทรศัพท์หล่นตก...มันก็เลยเสีย" ทำไมมันไม่พูดความจริงกับผม...

"กู!..บอกมึงแล้วใช่ไหมว่า...ถ้ามึงมีอะไร..อย่าปิดบังกู...ห๊ะ!!" กริชพูดพร้อมกับเดินมาประชิดตัว

ผมกับพลักให้ชนกับตู้....

"ไวท์...ก็...ไม่ได้ปิดบังอะไรนิ...."

"มึง.....แน่ใจนะ....ว่าไม่ได้ปิดบังกู!!"

"แล้ว...กริชคิดว่าไวท์...จะปิดบังอะไรล่ะ....ครับ"

"หึ...หึ.....แล้วที่....มึงไปเดิน...อ่อยกับไอ้กัปตัน...มึงไปไหน...กับมัน...ห๊ะ!!"

"ก็...เมื่อคืนไวท์ปวดท้อง...เพราะลืมกินยา...ไวท์จะเอื้อมไปหยิบโทรศัพท์เพื่อโทรหากริช...แต่

กลับทำมันหล่น...แล้ว...กัปได้ยินเสียงโทรศัพท์หล่นก็เลย...เข้ามาช่วยพา...ไป...เอายา

ที่ห้องพยาบาล...ก็เท่านั้น..กริชโกรธเหรอ...ตะ..แต่..กริชเป็นคนบอกไวท์เองนะว่า..ไวท์จะไป

ไหนมาไหนกับใคร...ก็ได้...เพราะกริช...ไม่แคร์...กริชลืมไป..แล้วเหรอ"

"กูไม่เคยลืม!!..แต่ที่กูถาม..เพราะกูอยากรู้ต่างหากว่า...ไอ้กัป...มันรู้ได้ยังไงว่า...มึงไม่ได้ถือ

ป้ายคณะ...มึงไปบอกมันทำเหี้ยไรว่ะ.."

"ก็..กัปถาม...ว่าทำไมปีนี้ไวท์ไม่ได้ถือป้าย...ไวท์ก็เลยบอกไป...แค่นั่น...ทำไมเหรอ" น้ำเสียง

ของมันที่ตอบกลับผมมา...ทำให้ผมหงุดหงิดเป็นบ้า...มันใจเย็นและมีสติเสมอเวลาที่ผมเป็นแบบ

นี้....แต่แปลกที่...มันทำให้ผมเย็นลงได้่เสมอ...

"กริช...ไวท์รอให้กริชพากินไปกินไอศครีมที่ร้านหน้ามออยู่นะ....ไหนกริชบอกว่า...วันนี้จะพาไป

กินไง..ไปเถอนะ...ไวท์อยากกิน...และรู้ว่ากริชก็อยากใช่ไหม....." ผมตัดสินใจโพล่งออกไปเพื่อ

ดับความเดือดของกริชที่ตอนนี้มัยเกือบสงบลงแล้ว..มันได้ผมเสมอเมื่อผมทำแบบนี้...เพราะกริช

มักจะตามใจ...และไม่เคยขัดความต้องการของผมเลยสักครั้ง..

.............ร้าน ไอศครีม........

" วันนี้...กู...เลี้ยงมึงเอง...มึงอยากกินอะไรสั่งเลยละกัน..."

"ทำไมวันนี้กริช...เปลี่ยนอารมณ์บ่อยจัง...ไวท์ตามไม่ทันแล้วนะเนี่ย...แต่ก็...ขอบคุณนะครับ"

"มึง...มัวพูดมากอยู่ได้สั่งดิว่ะ...ไหนบอกอยากกินไง...." เสียงกริชเย็นลงและสงบมากกว่าเดิม

...กริชเป็นแบบนี้เสมอ...ยิ่งถ้าโมโหเรื่องที่เกี่ยวกับผม....กริชมักจะพาผมมากินไอครีมร้านนี้ทุก

ครั้ง...ผมรู้ดีว่ามันคือ..การขอโทษจากคนปากแข็ง...ถึงแม้ว่าจะไม่มีคำขอโทษเลยก็ตาม...

"พี่ครับ...ขอชาเย็น....ใส่วิปปิ้งเยอะเลย...และก็...ขอเค้กกาแฟ...อันนี้...คาปูชิโนเย็น...แล้วก็

เค้กวุ้น...อันนี้...แค่นี้ครับ"

"กูบอกว่าไม่ชอบให้มึงกินเค้กวุ้น...มันหวานและก็เลื่ยนเกินไป...มึงก็ยังจะกินอยู่นั่น..."

"ก็ไวท์...ไม่ชอบกินเค้กที่เป็นขนมปังนี่น่ามันไม่หวาน...แถมยังจืด...มาก ๆ ด้วย...กริชก็กินแต่

เค้กกาแฟนกับคาปูชิโน่เย็นอยู่ได้...ไวท์บอกกี่ครั้งแล้วว่า...มันจะ...ทำให้นอนไม่หลับ" เสียงคน

ตรงหน้าผม...ที่มองมาด้วยความสดใส...รอยยิ้มและแววตาที่เป็นกระกายนั้น...ผมไม่ยากมองมัน

เลย...เพราะทุกครั้งที่มอง...หัวใจผมมั่นสั่นแปลกๆ...ผมกำลังจะหลงรักรอยยิ้มนั้นรึเปล่า...