ฤทธิ์รัก

   
ตอนนี้ผมพาไวท์มากินข้าวร้านประจำของมัน...มันชอบกินข้าวมันไก่...แต่เอากินหนังไก่กับข้าวมัน
อย่างเดียว...ผมบังคับ....ให้มันกินเนื้อไก่บ้าง...เพราะไม่อยากให้มันอ้วน...
"เอา...นี่เนื้อไก่...กูว่ามึงกินเนื้อไก่บ้างก็ได้นะ...กินแต่หนังไก่...เดี๊่ยวก็อ้วนหรอก...."
"ไม่เอา....ไวท์ไม่ชอบ...ขี้เกียจเคี้ยว...." ดูเหตุผลของมันสิครับ...ขี้เกียจเคี้ยว...
"เอ่อ...ป้าขอแบบนี้อีกจาน...."
"เห้ย!!...ทำไมวันนี้กินเยอะจังว่ะ...กูเห็นทุกทีมึงกินจานเดี๋ยวอิ่มไปถึงพรุ่งนี้..."
"ก็ไวท์หิว...เสียพลังไปเยอะ...แถมเสียเลือดอีก...นี่ก็ยังปวดๆอยู่เลย" ผมฟังคนตรงหน้าที่ตอนนี้
ยิ้มจนตาหยี...ผมไม่รู้ว่ามันคืออะไร...ผมชอบที่มันเป็นแบบนี้...ถ้ามีใครสักคนมาแทนที่ผมตรง
นี้...ผมจะทนได้ไหมนะ...
"อ่อ...นี่กริช....ชอบกินใช่ไหม...ช่วยไวท์หน่อยนะ...กินไม่หมด...." 
"กินไม่หมดแล้วมึงจะสั่งเพิ่มทำไม่เนี่ย...ลำบากูทุกที...ใจคอมึงจะให้กูกินของเหลือจากมึงรึไง"
"นะ...นะ...นะ..กริชช่วยหน่อยนะ...ก็ไม่อยากทิ้งข้าวนิ...มันบาป...นะ....นะ...ช่วยหน่อยนะ" น้ำ
เสียงที่ออดอ้อน...แบบนี้...ไม่เคยทำให้ผมปฎิเสธมันได้สักครั้ง....
"อะ...อะ...ถ้ากูอ้วนนะ...กูจะโทษมึงเลย...." 
"กริช...น่ารักจัง...ขอบคุณนะ...."
หลังจากที่ทานเสร็จแล้ว...ผมอาสาไปส่งไปที่หอ....เพราเราพักอยู่คนละหอกัน...มันพักตึกบี...ผม
พักตึก ซี ....ผมเป็นห่วงมัน...ยิ่งพรุ่งนี้ผมต้องไปประชุมในฐานะตัวแทนของคณะมนุษย์...เรื่องการ
แข่งขันกีฬาสีอีก...ซึ่งผมคงไม่ได้เจอมัน...ทั้งวัน...
"มึง...ดีขึ้นยัง..ให้กูนอนเป็นเพื่อนไหม...."
"ไม่ต้องหรอก...ดีขึ้นมาแล้ว...กริชไม่ต้องห่วงหรอก...อ่อ...พรุ่งนี้กริชมีประชุมใช่ไหม...อย่าเผลอ
ไปมีเรื่องกับใครอีกนะ...ไวท์ไม่ได้ไปด้วยอะ...."เสียงคนตรงหน้าที่กำลังเปิดประตูห้องเอ่ยเตือนผม
"ทำไม...มึงกลัวกูไปมีเรื่องกับไอ้กัปตันรึไง...กูไม่โง่พอที่จะไปทะเลาะกับมันหรอก...มึงเข้าไปได้
แล้ว...ละก็อย่าลืม...ถ้ามีไร...มึงโทรตามกูได้เลย...อย่าให้กูรู้ว่ามึงปิดบังกู" กริชบอกผมพร้อมกับ
หันหลังเดินกลับไป...กริชน่ารักและมักจะเป็นห่วงผมเสมอ...
"ครับ...คุณพ่อออออออออ" ผมอดไม่ได้ที่จะตะโกนไล่หลังด้วยความหมั่นไส้...
หลังจากที่ผมอาบน้ำแต่งตัวเตรียมพร้อมจะนอน...ผมเพิ่งนึกขึ้นได้ว่าลืมกินยาโรคกะเพาะ...เมื่อ...
"โอ๊ย!!!..มาปวดอะไรตอนนี้เนี่ยยย" อาการโรคกะเพราะที่มันปวดแบบไม่รู้เวล่ำเวลาของผม...มัน
กำลังประท้วงอยุู่ครับ...ผมจึงพยายามเอื้อมมือไปหยิบโทรศัพท์แต่มันดันหล่นจนเครื่องแตกกระจาย
ชะงั้น...ผมควรทำยังไงดี...
"ก๊อก ๆๆๆ " เสียงเคาะประตูที่ดังทำให้ผมพยายามลุกไปเปิดประตู...โชคดีที่ผมยังเดินไหว...ถึงแม้
มันจะยังปวดอยู่มากก็ตาม
"มีอะไรรึเปล่า...อ่อ...กูได้ยินเสียงเหมือนอะไรตก...ก็เลยเคาะดูเผื่อมึงมีไรให้กูช่วย...." เสียงของ
กัปตันที่เอ่ยถามผม...ผมไม่รู้ว่ามันบังเอิญเดินผ่านมาหรือแค่จะกลับเข้าห้องของมัน...เพราะห้อง
ของมันอยู่ตรงข้ามกับห้องผม....ใช่ครับผมกับกัปตันพีกหอเดียวกัน...
" ผม...ปวดท้องนิดหน่อย...เมื่อกี้ว่าจะโทรหาเพื่อน...แต่โทรศัพท์มันตกแตกชะแล้ว...." ใบหน้าที่
อิดโอย.... มือที่คลุมท้องแน่น...นั้นทำให้ผมอดไม่ได้ที่จะ...
"งั้นเดี๋ยวกูไปเอายามาให้...รอที่ห้องละกันนะ.....น้ำในห้องมึงหมดรึยัง...จะให้กูไปกดให้ป่าว.."
"น้ำ...ในขวดลิตรที่สำรองไว้ยังมีอยู่แต่...คงไม่พอ...งั้นเดี่ยวผม...ออกไปพร้อมกัปได้ไหม...จะได้
ไปกดน้ำด้วย...."
"มึงจะไหวเหรอ...กูเอาไปกดให้ก็ได้นะ...."
"ไหวสิ...ห้องพยาบาลกับที่กดน้ำมันก็อยู่ไม่ไกลกันนิ...ผมไหว..."
ตลอดทางที่เดินด้วยกัน...ลมเย็น  ๆ ที่พัดผ่านร่างผม...มันทำให้ผมต้องกอดอกด้วยความ
หนาว...ยิ่งอาการปวดท้องมันยังประท้วงอยู่แบบนี้...ผมรู้สึกร้อน ๆ หนาว ๆ เหมือนจะเป็น
ไข้...บวกกับอาการจุกที่ทันเล่นงานผม...ทำให้ผมถึงกับเซ...
"อะ...จับแขนกูไว้สิ...มึงจะได้ไม่ต้องเช...แล้วนี่มึงแดกข้าวยัง...."
มือของกัปตันที่ยื่นออกมาให้ผมจับ...มันช่างแตกต่างจากสัมผัสที่ผมได้รับจากกริชเหลือเกิน...มัน
อบอุ่น...และมั่งคง...จนผมเกือบจะรู้สึกดี...
"อ่อ...เมื่อตอนเย็น...กินข้าวแล้ว...แต่ลืมกินยาอะ..."
"อ้าว!!....ทำไมถึงลืมละ...ของแบบนี้อย่าลืมบ่อย ๆ นะ...กินยาผิดเวลา...มันอันตราย"
"ขอบคุณนะที่เป็นห่วง...แล้วนี่กัปกินข้าวยัง...เพิ่งซ้อมเสร็จเหรอ...."
"กินแล้ว...เพิ่งไปกินกับไอ้ปายมา...อ่อ...ปายอยู่คณะเดียวกับไวท์ใช่ไหม...ฝากดู ๆ มันด้วย...มัน
ไม่ค่อยทันคน...."
"ได้สิ...แต่ปายน่ารักมากเลยนะ...เรียนก็เก่ง...แถมยังได้เป็นตัวแทนถือป้ายกีฬาด้วยปีนี้..."
"แล้ว...มึงไม่ถือเหรอปีนี้...กูเห็นทุกปีมึงถือนิ..." ผมถามเพราะสงสัยที่ปีนี่คนข้าง ๆ ผมไม่ได้ถือ
ป้าย...เนื่องจากมันเป็นถึงรองเดือนของคณะมนุษย์ศาสตร์....
" อืม...ปีนี้...ไม่ได้ถือ...เพราะกริช...อยากให้คนอื่นถือบ้าง...คงกลัวคนอื่นจะหมั่นไส้เอา..."
" แฟนมึง...คงหวงมึงมั้ง...แต่กูขอเตือนอย่างนะ...กูว่ามันใจร้อนเกินไป...ยังไงมึงก็ปราบ ๆ มันบ้าง
...กูไม่อยากให้มีปัญหากันในวันแข่งจริง...มึงเข้าใจใช่ไหม...."
"ได้...เดี๋ยวยังไงผมจะเตือน ๆ กริชไว้...อ่อ..ถึงห้องแล้ว...ของคุณมากนะ..."
"อืม...กูกลับละนะ...." กัปพูดพร้อม....กับเดินไปยังฝั่งตรงข้ามเพื่อไขประตูห้อง...ผมไม่รู้ว่ากัปมา
ทำดีกับผมเพราะอะไร...รู้แต่ว่าผม...รู้สึกดี.....หมายถึงคำว่า....มิตรภาพ...ใช่ไหม...