รักติดลบ

.............บรรยากาศบนโต๊ะอาหาร..................
เสียงที่เดินคุยกันมาระว่างทางอย่างสนุกสนานระหว่างพี่ไวท์กับพี่พีค....ทำให้ฉันอดอิจฉาพี่ไวท์
ไม่ได้...ทั้งกัปตันและพี่พีค...ต่างก็ชวนพี่ไวท์คุยอย่างสนุกสนานเหมือนกันทุกคนลืมไปว่าฉันนั่งอยู่
ตรงนี้.....ฉันรู้สึกรำคาญสายตาที่สดใส...หมั่นไส้เสียงหัวเราะที่ดังลั่นของทุกคนที่ส่งให้กัน...ฉันต้อง
ทำอะไรสักอย่าง....เพื่อทุกคนจะได้หันมาสนใจฉัน....มากกว่านี้ฉันจึง...
"พี่ไวท์...อาย.....รบกวนพี่ไวท์......ถ่ายรูปให้หน่อยได้ไหมค่ะ...กัปมาถ่ายคู่อายตรงนี้...วิวกำลัง
สวยเลย....."
"ได้สิ..อายอยากถ่ายตรงไหนอีก...บอกพี่ได้เลยนะ" การที่อาย....พยายามทำทุกวิถี.....ทางเพื่อ
ให้กัปไม่มีโอกาสได้พูดคุย สนทนา หรือแม้กระทั่งสบตากับไวท์เลย...ผมอยากรู้เหลือเกินว่าอายทำ
แบบนั้นไปเพื่ออะไร...และที่สำคัญอาย...แคร์....ความรู้สึกผมบ้างไหม....
" พี่พีคมาถ่ายด้วยกันสิค่ะ...มายืนข้าง ๆ อายสิค่ะ...กัปยืนชิด ๆ อายหน่อยค่ะ...." ภาพอายที่ร้อง
เรียกความสนใจจากทุกคน...โดยการบอกแกมบังคับให้มาถ่ายรูปด้วยกัน...ภาพทุกภาพที่ถ่ายแทบ
ไม่มีสักภาพเลยที่คนในภาพจะยื้ม..จะมีเพียงแต่อายคนเดียว...ที่ยิ้ม...ทุกครั้งที่ผมหันไปสัมผัสรอย
ยิ้มนั้น...ผมรู้สึกได้ถึงความสะใจ...ความหยิ่ง...ที่อายมอบกลับมาให้ผม...ผมจึงขอตัวไปห้องน้ำ
เพราะไม่อยากอยู่กับบรรยากาศที่มันหดหู่แบบนี้...
"พี่ไวท์!!....อาย...จะมาบอกให้พี่ได้รู้ไว้...ว่าสิ่งที่อายทำไปในวันนี้อาย...ตั้งใจ...ทำให้พี่อึดอัด...
อย่างที่อายเคยบอก...ว่าอายเกลียดพี่...อายไม่อยากให้พี่มายุ่งวุ่ยวายกับทุกคน...หากเป็นไปได้
อายอยากให้พี่ตาย ๆ ไปชะ ....ยิ่งถ้าหายไปจากโลกนี้ได้ยิ่งดี!!!....." น้ำเสียงและท่าทางของ
อายตอนนี้มันน่ากลัวมาก...ยิ่งอายเดินเข้าใกล้ผมมากเท่าไหร่...ผมยิ่งถึงอันตรายที่กำลังจะตามมา
" อะ...อาย...จะทำไร...อย่า...นะ...อาย...อาย.." อายพลักร่างผมให้เข้าไปในห้อง...ซึ่งมันคง
เป็นห้องเก็บของ...เพราะมันทั้งอับและแคบมากแถมมีฝุ่นเกาะตามสิ่งของมากมาย...ผมลุกขึ้นทุบ
ประตูห้อง...เพื่อหวังว่าจะมีใครเดินผ่านมาแล้วได้ยินเสียง...
"ตึง ....ตึง...ปัง...ปัง ๆๆๆ... ช่วยด้วย!!!มีคนอยู่ในนี้...ช่วยด้วย....."
เสียงเคาะประตูที่ดังขึ้นนั้น...ทำให้ฉันรู้สึกดีเหลือเกิน...เหมือนกับได้กำจัดเสี่ยนหนามที่ไม่ต้องการ
ให้หมดไปสักที...คราวนี้ทุกคนก็จะหันมาสนใจแค่ฉัน...คนเดียว!!!
"Happy Birth Day to You .....Happy Birth Day  to You....." ตอนนี้ทุกคนต่างร้องเพลง
อวยพรพี่พีคกันท่ามกลางความแปลกใจของพี่พีค...เพราะไม่รู้มาก่อนว่าพวกเราจะจัดงานวันเกิด
ให้...พี่พีคดูมีความสุข....และยิ่งรู้ว่าอายเป็นคนต้นคิดเรื่องจัดงานวันเกิดด้วยแล้ว.....แววตาที่เปล่ง
ประกายความสุขนั้นยิ่งชัดเจน...จากนั้นเราทุกคนก้เริ่มทานเค้ก.... รับประทานอาหาร...และร้อง
เพลงกันอย่างสนุกสนาน...แต่ผมกลับเป็นห่วงพี่ไวท์มาก...ที่ก่อนหน้านี้พี่ไวท์บอกว่าจะไป
ห้องน้ำ...แต่นี้เวลามันก้ผ่านมานานแล้ว...ทำไมยังไม่กลับ...ผมจึง...
"กัป....ขอตัวไปเอาของที่ห้องก่อนนะครับ...เดี๋ยวมาสนุกกันใหม่....."
ผมไปตามหาที่ห้องก็ยังไม่เจอ...ไปดูที่ห้องน้ำก็ไม่มี...จึงเดินหาจนทั่ว...เพื่อหวังว่าจะเจอใน
ที่ไหนสักแห่ง....
"แค่ก ๆๆๆ...ช่วยด้วย...ช่วยผมด้วย...กัป...กัปอยู่ไหนช่วยพี่ด้วย...พี่ไม่ไหวแล้ว..." ด้วยสภาพ
ห้องที่อับและมีกลิ่นเหม็นบวกกับไม่มีช่องทางระบายอากาศเลย...ทำให้ผมหายใจไม่ออก...มันจุก
และปั่นป่วนไปหมด...มันทรมานเหลือเกิน....เหมือนผมกำลังขาดอากาศหายใจ....
"อ่อ..ขอโทษนะครับเห็นพี่ไวท์....อ่อ....ผู้ชายสูงประมาณ 175  ใส้เสื้อสีขาว กางเกงสีเหลือง
....คนในรูปนี้อะครับ..."ผมร้อนใจมากที่ไม่เจอพี่ไวท์......กลัวว่าจะเกิดเรื่องอะไรไม่ดี...ผม
พยายามถามจากพนักงานรีสอร์ต...เผื่อเห็นพี่ไวท์ผ่านไปมาบ้าง....จนกระทั่ง....
"เห้ย!!!มีคนถูกขังอยู่ในนี้....." เสียงแม่บ้านตะโกนโวยวายขอความช่วยเหลือ...หรือว่า...
"พี่ไวท์!!!!"