รักติดลบ

.............บรรยากาศบนโต๊ะอาหาร..................

เสียงที่เดินคุยกันมาระว่างทางอย่างสนุกสนานระหว่างพี่ไวท์กับพี่พีค....ทำให้ฉันอดอิจฉาพี่ไวท์

ไม่ได้...ทั้งกัปตันและพี่พีค...ต่างก็ชวนพี่ไวท์คุยอย่างสนุกสนานเหมือนกันทุกคนลืมไปว่าฉันนั่งอยู่

ตรงนี้.....ฉันรู้สึกรำคาญสายตาที่สดใส...หมั่นไส้เสียงหัวเราะที่ดังลั่นของทุกคนที่ส่งให้กัน...ฉันต้อง

ทำอะไรสักอย่าง....เพื่อทุกคนจะได้หันมาสนใจฉัน....มากกว่านี้ฉันจึง...

"พี่ไวท์...อาย.....รบกวนพี่ไวท์......ถ่ายรูปให้หน่อยได้ไหมค่ะ...กัปมาถ่ายคู่อายตรงนี้...วิวกำลัง

สวยเลย....."

"ได้สิ..อายอยากถ่ายตรงไหนอีก...บอกพี่ได้เลยนะ" การที่อาย....พยายามทำทุกวิถี.....ทางเพื่อ

ให้กัปไม่มีโอกาสได้พูดคุย สนทนา หรือแม้กระทั่งสบตากับไวท์เลย...ผมอยากรู้เหลือเกินว่าอายทำ

แบบนั้นไปเพื่ออะไร...และที่สำคัญอาย...แคร์....ความรู้สึกผมบ้างไหม....

" พี่พีคมาถ่ายด้วยกันสิค่ะ...มายืนข้าง ๆ อายสิค่ะ...กัปยืนชิด ๆ อายหน่อยค่ะ...." ภาพอายที่ร้อง

เรียกความสนใจจากทุกคน...โดยการบอกแกมบังคับให้มาถ่ายรูปด้วยกัน...ภาพทุกภาพที่ถ่ายแทบ

ไม่มีสักภาพเลยที่คนในภาพจะยื้ม..จะมีเพียงแต่อายคนเดียว...ที่ยิ้ม...ทุกครั้งที่ผมหันไปสัมผัสรอย

ยิ้มนั้น...ผมรู้สึกได้ถึงความสะใจ...ความหยิ่ง...ที่อายมอบกลับมาให้ผม...ผมจึงขอตัวไปห้องน้ำ

เพราะไม่อยากอยู่กับบรรยากาศที่มันหดหู่แบบนี้...

"พี่ไวท์!!....อาย...จะมาบอกให้พี่ได้รู้ไว้...ว่าสิ่งที่อายทำไปในวันนี้อาย...ตั้งใจ...ทำให้พี่อึดอัด...

อย่างที่อายเคยบอก...ว่าอายเกลียดพี่...อายไม่อยากให้พี่มายุ่งวุ่ยวายกับทุกคน...หากเป็นไปได้

อายอยากให้พี่ตาย ๆ ไปชะ ....ยิ่งถ้าหายไปจากโลกนี้ได้ยิ่งดี!!!....." น้ำเสียงและท่าทางของ

อายตอนนี้มันน่ากลัวมาก...ยิ่งอายเดินเข้าใกล้ผมมากเท่าไหร่...ผมยิ่งถึงอันตรายที่กำลังจะตามมา

" อะ...อาย...จะทำไร...อย่า...นะ...อาย...อาย.." อายพลักร่างผมให้เข้าไปในห้อง...ซึ่งมันคง

เป็นห้องเก็บของ...เพราะมันทั้งอับและแคบมากแถมมีฝุ่นเกาะตามสิ่งของมากมาย...ผมลุกขึ้นทุบ

ประตูห้อง...เพื่อหวังว่าจะมีใครเดินผ่านมาแล้วได้ยินเสียง...

"ตึง ....ตึง...ปัง...ปัง ๆๆๆ... ช่วยด้วย!!!มีคนอยู่ในนี้...ช่วยด้วย....."

เสียงเคาะประตูที่ดังขึ้นนั้น...ทำให้ฉันรู้สึกดีเหลือเกิน...เหมือนกับได้กำจัดเสี่ยนหนามที่ไม่ต้องการ

ให้หมดไปสักที...คราวนี้ทุกคนก็จะหันมาสนใจแค่ฉัน...คนเดียว!!!

"Happy Birth Day to You .....Happy Birth Day  to You....." ตอนนี้ทุกคนต่างร้องเพลง

อวยพรพี่พีคกันท่ามกลางความแปลกใจของพี่พีค...เพราะไม่รู้มาก่อนว่าพวกเราจะจัดงานวันเกิด

ให้...พี่พีคดูมีความสุข....และยิ่งรู้ว่าอายเป็นคนต้นคิดเรื่องจัดงานวันเกิดด้วยแล้ว.....แววตาที่เปล่ง

ประกายความสุขนั้นยิ่งชัดเจน...จากนั้นเราทุกคนก้เริ่มทานเค้ก.... รับประทานอาหาร...และร้อง

เพลงกันอย่างสนุกสนาน...แต่ผมกลับเป็นห่วงพี่ไวท์มาก...ที่ก่อนหน้านี้พี่ไวท์บอกว่าจะไป

ห้องน้ำ...แต่นี้เวลามันก้ผ่านมานานแล้ว...ทำไมยังไม่กลับ...ผมจึง...

"กัป....ขอตัวไปเอาของที่ห้องก่อนนะครับ...เดี๋ยวมาสนุกกันใหม่....."

ผมไปตามหาที่ห้องก็ยังไม่เจอ...ไปดูที่ห้องน้ำก็ไม่มี...จึงเดินหาจนทั่ว...เพื่อหวังว่าจะเจอใน

ที่ไหนสักแห่ง....

"แค่ก ๆๆๆ...ช่วยด้วย...ช่วยผมด้วย...กัป...กัปอยู่ไหนช่วยพี่ด้วย...พี่ไม่ไหวแล้ว..." ด้วยสภาพ

ห้องที่อับและมีกลิ่นเหม็นบวกกับไม่มีช่องทางระบายอากาศเลย...ทำให้ผมหายใจไม่ออก...มันจุก

และปั่นป่วนไปหมด...มันทรมานเหลือเกิน....เหมือนผมกำลังขาดอากาศหายใจ....

"อ่อ..ขอโทษนะครับเห็นพี่ไวท์....อ่อ....ผู้ชายสูงประมาณ 175  ใส้เสื้อสีขาว กางเกงสีเหลือง

....คนในรูปนี้อะครับ..."ผมร้อนใจมากที่ไม่เจอพี่ไวท์......กลัวว่าจะเกิดเรื่องอะไรไม่ดี...ผม

พยายามถามจากพนักงานรีสอร์ต...เผื่อเห็นพี่ไวท์ผ่านไปมาบ้าง....จนกระทั่ง....

"เห้ย!!!มีคนถูกขังอยู่ในนี้....." เสียงแม่บ้านตะโกนโวยวายขอความช่วยเหลือ...หรือว่า...

"พี่ไวท์!!!!"