ฉันว่าฉันรักเธอเข้าแล้ว

 

 

 

 

“กินเยอะๆ เติมพลัง” เขื่อนตักอาหารให้เฟย์ ตอนนี้พวกเขา 6 คน มากินอาหารเย็นด้วยกัน สาเหตุเพราะ กว่าป๊อปปี้กับฟางจะตื่น ก็เกือบเย็น เฟย์เลยโทรไปบอกที่บ้านว่านอนบ้านแก้ว แล้วออกมากินข้าวกับแก้ว ตอนนี้ที่บ้านเฟย์คุณลุงกับคุณป้ากลับไปแล้ว เหลือแต่คุณยายที่ยังไม่ยอมกลับ

 

 

 

 

 

 

 

 

“แก้ว ก็กินเยอะๆ จะได้มีแรง” โทโมะตักอาหารให้แก้วบ้าง ตอนนี้กลายเป็นว่า 3 หนุ่มต่างเอาใจ 3 สาวซะงั้น

 

 

 

 

 

 

 

 

“พอแล้วป๊อป จะกินหมดได้ไง” ฟางมองอาหารในจานที่ป๊อปปี้ตักมาให้แทบล้น

 

 

 

 

 

 

 

 

“ก็อยากให้ฟางแข็งแรง” ป๊อปปี้ยิ้มแล้วซบไหล่ฟางอ้อน 

 

 

 

 

 

 

 

“พอๆ ย่ะ แทบอ้วก” แก้วเบะปาก ให้กับความเลี่ยนของคู่นี้ จริงๆเลย หวานกันได้ตลอด

 

 

 

 

 

 

 

 

เฟย์เท้าคางมองพี่สาวของตัวเอง ที่กำลังมีความสุขกับป๊อปปี้ แล้วก็ต้องตกใจเมื่อเห็นคนที่ยืนอยู่ข้างหลังฟาง

 

 

 

 

 

 

 

 

“ทำไม ไม่กิน อีก ละ คะ ครับ”  เขื่อนหน้าถอดสีทันที 

 

 

 

 

 

 

 

 

“เห้ย เป็นไรวะ มึง กินเข้าไปนี่สิ” โทโมะที่ไม่เห็นว่าใครอยู่ข้างหลังฟางก็เอาผักยัดปากเขื่อน

 

 

 

 

 

 

 

 

“มีความสุขจังนะ ทั้งพี่ ทั้ง น้อง ทั้ง เพื่อน” คุณนายเฟื่องฟ้าเอ่ยเสียงเย็น นี่ถ้าแบงค์ไม่พาคุณนายออกมาซื้อของก็คงไม่ได้เห็นว่า หลานสาวของเธอกำลังกินข้าวอยู่กับใคร

 

 

 

 

 

 

 

 

 

“คุณยาย” ฟางหันไปเห็นคุณยายของเธอก็ตกใจ ต่างกับแบงค์ที่ยิ้มหน้าระรื่น

 

 

 

 

 

 

 

 

“ถ้ายังเห็นว่า ฉันเป็น ยายก็กลับ  แกด้วยัยเฟย์”  คุณนายเฟื่องฟ้าสั่ง  ฟางกับเฟย์หน้าเจื่อน แต่ก็หยิบกระเป๋าเดินตามคุณยายไป

 

 

 

 

 

 

 

 

 

“งั้นเดี๋ยวเขื่อนไปส่ง” 

 

 

 

 

 

 

 

 

“ไม่ต้อง ฉันมีปัญญา พาหลานฉันกลับเองได้ แล้วก็ เธอ อย่าให้ฉันเห็นหน้าอีกนะ” คุณนายเฟื่องฟ้า จ้องเขม็งไปทางเขื่อน เขื่อนหน้าเจือนกลืนน้ำลาย ซวยแล้วกู

 

 

 

 

 

 

 

 

“เดี๋ยวแก้วไปหานะฟาง” แก้วบ้ายบาย เฟย์กับฟาง ฟางมองไปทางป๊อปปี้ด้วยท่าทีกระอักกระอ่วน

 

 

 

 

 

 

 

 

“ช้าอะไรอยู่ยัยฟาง ไปได้แล้ว ไม่มีอะไรให้แกต้องรอ” คุณนายเฟื่องฟ้ามาดึงฟางออกไป

 

 

 

 

 

 

 

 

“โอ้ยย ตาย ตายแน่ งานนี้” เขื่อนนั่งลงแล้วกุบขมับ นี่เขาก็โดนด้วยอีกคนหรอเนี่ย

 

 

 

 

 

 

 

“เฮ้ออ เอาหน่า ไอ้ป๊อป ไอ้เขื่อน ต้องฝ่าฟันไปได้สิวะ ว่าแต่ไอ้พี่แบงค์เนี่ย เห็นมันยิ้มหน้าระรื่นแล้วอยากต่อยปาก” โทโมะฉุนจัดเมื่อเห็นสีหน้าแบงค์เมื่อกี้

 

 

 

 

 

 

 

“เออ ว่าแต่ พี่แบงค์เนี่ย เป็นแฟนเก่าฟางตั้งแต่เมื่อไหร่ แล้วทำไมถึงเลิกกัน”  เขื่อนรีบถาม  เพราะเขาก็เพิ่งรู้ว่าฟางมีแฟนเก่าแต่มันก็ไม่แปลกหรอก  ถ้าผู้หญิงจะมีแฟนเก่า  แต่แฟนเก่าดันสนิทกับยายเนี่ย ท่าจะไม่ดี

 

 

 

 

 

 

 

 

“ฟางเล่าอะไรให้แก ฟังบ้างปะวะ” เขื่อนหันไปถามป๊อปปี้

 

 

 

 

 

 

 

“ไม่ว่ะ ฟางบอกแค่ว่าจบไม่สวย”   ป๊อปปี้ยักไหล่ เขาเองเวลาคุยกับฟางก็ไม่อยากจะเอ่ยถึงคนอื่นหรอก

 

 

 

 

 

 

 

“จบสวยที่ไหนละ” แก้วพูดแล้วดื่มน้ำ ก่อนจะเล่าเรื่อง พี่แบงค์กับฟางให้ฟัง

 

 

 

 

 

 

 

 

 

พี่แบงค์เป็นรุ่นพี่ ของฟางกับแก้ว ปีนึง ตอนฟางเข้ามา ม.4 ใหม่ ฟางก็ป๊อปในหมู่ ผู้ชาย รวมถึงพี่แบงค์ที่ป๊อปในหมู่สาวๆ พี่แบงค์ตามจีบฟาง เช้าถึงเย็นถึง มีหรือฟางจะไม่ใจอ่อน เพราะตอนนั้นพี่แบงค์เป็นสุภาพบุรษ ฟางกับพี่แบงค์ต่างเป็นคู่รักที่น่าอิจฉา เพราะรักกันมาก ดูแลกันตลอด แต่เรื่องก็มาเกิด เมื่อพี่แบงค์ จบม.6 แล้วไปเรียนต่อต่างประเทศ แต่ก็ยังติดต่อกับฟางอยู่ และบอกว่าจะรักฟางคนเดียว

 

 

 

 

 

 

 

 

แต่เรื่องมันก็มาเกิด  เมื่อฟางสอบติดมหาลัยแล้วอยากจะเซอร์ไพรส์ บอกเรื่องมหาลัยด้วยการบินไปหาถึงอเมริกา แต่ก็เซอร์ไฟรส์สุดๆ  เมื่อฟางไปเคาะประตูหน้าห้องพี่แบงค์ คนที่เปิดประตูออกมา เป็นฝรั่งผมทอง ฝรั่งคนนั้นถามว่าฟางเป็นใคร วางก็บอกว่าเป็นแฟน แต่ฝรั่งคนนั้น ก็บอกว่า ตัวเองเป็นภรรยาพี่แบงค์

 

 

 

 

 

 

 

 

“เซอร์ไพรส์สุดๆเลยแบบนี้ฟางเป็นไงต่อ” เขื่อนที่ฟังแก้วเล่า ก็ถามต่อ

 

 

 

 

 

 

 

 

“ฟางก็ร้องไห้หนะสิ ตัดขาดจากไอ้พี่แบงค์นั้น ลบเบอร์ลบทุกอย่างออกไป แต่เสียดาย เสียดายค่าตั๋วมาก ยังมาได้ช้อปเลย” แก้วพูด

 

 

 

 

 

 

 

 

 

“ยัยเบ๊อะ จะเสียดายทำไม เพื่อนเสียใจมากกว่า”  โทโมะ เขกหัวแก้ว

 

 

 

 

 

 

 

 

“แล้วไปสนิทกับคุณยายของฟางได้ไง” ป๊อปปี้พูด เพราะดูคุณยายของฟางจะชอบแบงค์มาก

 

 

 

 

 

 

 

 

“ก็ตอนเป็นแฟนกัน ไอ้พี่แบงค์ก็ไปหาฟางที่บ้านบ่อยๆ ทำตัวเป็นสุภาพบุรุษเอาใจคนแก่ จนยายฟางชอบแหละ”

 

 

 

 

 

 

 

 

“เข้าทางครอบครัวด้วยสินะ ไอ้ป๊อป ศึกมึงหนักกว่ากูว่ะ สู้ๆเว้ย” เขื่อนทำมือสู้ๆ แต่สีหน้าป๊อปปี้เหมือนจะไม่สู้ซักนิด

 

 

 

 

 

 

 

 

ระหว่างทางกลับบ้าน คุณนายเฟื่องฟ้าจัดให้ฟางนั่งเบาะหน้าคู่กับแบงค์ส่วนตัวเองก็เฟย์ก็นั่งเบาะหลัง  แบงค์ชวนฟางคุย ตอนแรกฟางก็ไม่ตอบ แต่ก็โดนคุณนายเฟื่องฟ้า บังคับด้วยสายตา ฟางจึงจำยอมตอบบ้างไม่ตอบบ้าง

 

 

 

 

 

 

 

 

“ขอบคุณมากนะคะ ที่มาส่ง แต่ทีหลังไม่ต้องก็ได้”  ฟางที่ยืนอยู่หน้าบ้านพูดขึ้น

 

 

 

 

 

 

 

 

“แหมม ทำไมใจร้ายกับพี่จังครับฟาง ยังไงพี่ก็ยินดี” แบงค์ยิ้มแล้วจับมือฟาง แต่ฟางดึงออก

 

 

 

 

 

 

 

 

“อยู่กันสองคน ไม่ต้องทำมาพูดดี ฟางกับพี่เราจบกันไปนานแล้ว” ฟางมองแบงค์อย่างหงุดหงิด

 

 

 

 

 

 

 

 

“น้องฟางจบแต่พี่ไม่จบนี่ แล้วก็อย่าคิดว่า แฟนใหม่น้องฟางจะสู้พี่ได้หรอกนะ เพราะยังไง คุณยายน้องฟางก็คงอยู่ข้างพี่” แบงค์ยิ้ม แล้วขึ้นรถขับออกไป ฟางหัวเสีย เธอควรจะทำยังไงกับแบงค์ดี

 

 

 

 

 

 

 

“ขึ้นไปเก็บของฉันจะพาแกไปเชียงใหม่ด้วย”  เมื่อฟางกลับเข้ามาในบ้าน คุณนายเฟื่องฟ้าก็พูดทันที

 

 

 

 

 

 

 

 

 

“ห้ะ  เชียงใหม่ ทำไมฟางต้องไปคะ”  ฟางถาม ในเมื่อบ้านของเธอก็อยู่นี่

 

 

 

 

 

 

 

 

“ใช่ค่ะ  คุณยาย พี่ฟางไปแล้วเฟย์จะอยู่กับใคร” เฟย์รีบแย้ง

 

 

 

 

 

 

 

 

“ก็อยู่กับแม่แกไงยัย เฟย์ ฉันปล่อยพวกแกมานานแล้ว ถึงได้ไปคลุกคลีกับบ้านนู้น ฉันไม่ยอมให้ครอบครัวฉันต้องไปดองกับคนบ้านนั้น”

 

 

 

 

 

 

 

 

“แต่ ฟางกับ ป๊อป เรารักกันนะคะ คุณยาย แล้วเรื่องของคุณยายก็เป็นอดีตไปแล้ว”  ฟางน้ำตาคลอ

 

 

 

 

 

 

 

“ถ้าแก ยังเห็นว่าฉันเป็นยาย ก็ทำตามคำสั่งฉัน หรือ เห็น ผู้ชายดีกว่ายาย” คุณนายเฟื่องฟ้ามองหน้าฟางแล้วเดินขึ้นบนบ้าน ฟางปล่อยโฮออกมา เฟย์รีบเข้าไปปลอบ

 

 

 

 

 

 

 

 

“ใจเย็นนะพี่ฟาง เฟย์ต้องช่วยพี่ให้ได้” เฟย์แววตามุ่งมั่น คนเป็นแม่มองดูเหตุการณ์ทุกอย่าง เธอแอบหวั่นใจว่ามันจะไม่ง่าย

 

 

 

 

 

 

 

 

“ห้ะ ไปเชียงใหม่ คืนนี้” เขื่อนพูดเสียงดัง

 

 

 

 

 

 

 

“ได้ เดี๋ยวจะรีบบอกไอ้ป๊อปเดี๋ยวนี้” เขื่อนวางโทรศัพท์แล้ว มองทางป๊อปปี้หน้าเครียด ตอนนี้พวกเขากำลังจะเดินไปที่ลานจอดรถ

 

 

 

 

 

 

 

“ไอ้ป๊อป เฟย์โทรมาบอกว่า คุณยายของฟางจะพาฟางกลับเชียงใหม่คืนนี้” เขื่อนพูดกับป๊อปปี้ ป๊อปปี้ได้ยินแบบนั้นก็รีบวิ่งไปที่รถตัวเองทันที เขาไม่ยอมให้ฟางไปไหนเด็ดขาด