ฉันว่าฉันรักเธอเข้าแล้ว

 

 

 

 

“มาทำไม กลับไปบ้านฉันไม่ต้อนรับ” คุณนายเฟื่องฟ้าออกปากไล่ผู้มาใหม่ที่เพิ่งจะเดินเข้าประตูบ้านมาได้แค่ก้าวเดียว ป๊อปปี้ยกมือไหว้ คุณนายเฟื่องฟ้า กับคุณแม่ของฟาง แต่เพียงคุณแม่ของฟางเท่านั้นที่รับไหว้

 

 

 

 

 

 

 

 

“คุณยายครับผมกับฟางเรารักกัน คุณยายอย่าเอาฟางไปจากผมเลยนะครับ” ป๊อปปี้ไม่รอช้าเปิดประเด็นทันที เขื่อนโทโมะกับแก้วที่เดินเข้ามาทีหลังก็เดินไปเป็นกองหนุนข้างหลังให้ป๊อปปี้

 

 

 

 

 

 

 

ซ่าาา

 

 

 

 

“หึ หลานฉัน ฉันจะทำยังไงกับมันก็ได้ กลับไปได้แล้ว อย่ามายุ่งกับหลานฉันอีก” คุณนายเฟื่องฟ้า สาดน้ำใส่หน้าป๊อปปี้

 

 

 

 

 

 

 

 

ป๊อปปี้ลูบหน้าตัวเองแล้วคุกเข่าลง

 

 

 

 

 

 

“ได้โปรดนะครับ เห็นใจผมกับฟางด้วย”

 

 

 

 

 

 

“ใช่ค่ะ คุณยาย ฟางรักป๊อปปี้” ฟางที่เดินลงมาจากชั้นบนเพราะเฟย์บอกว่าป๊อปปี้มาหาคุณยาย รีบไปนั่งคุกเข่าข้างป๊อปปี้

 

 

 

 

 

 

 

“ใช่ค่ะ คุณยายเห็นใจพี่ฟางเถอะนะคะ” เฟย์ก็คุกเข่าลงด้วย เขื่อนกับโทโมะแล้วก็ก็แก้วไม่รอช้ารีบคุกเข่าช่วยด้วย

 

 

 

 

 

 

 

“รักกันทั้งพี่ ทั้งน้อง ทั้ง เพื่อน  ได้สิ ฉันจะให้พวกแกรักกัน แต่แค่ยัยเฟย์นะ ยัยฟางฉันไม่ให้” คุณนายเฟื่องฟ้าพูดเสียงดัง  ฟางน้ำตาคลอ

 

 

 

 

 

 

 

 

“คุณยาย” ฟางเสียงสั่นแล้วร้องไห้ออกมา ป๊อปปี้ทนไม่ได้ที่เห็นฟางต้องร้องไห้ จึงเช็ดน้ำตาให้ฟาง คุณนายเฟื่องฟ้ามองภาพนั้นแล้วกำมือแน่น

 

 

 

 

 

 

 

“ถ้าแก รักมัน ก็ไปสิ ไปเลย แล้วไม่ต้องกลับมาให้ฉันเห็นหน้าอีก ถ้ารักผู้ชาย ดีกว่ายายแท้ๆของตัวเอง” คุณนายเฟื่องฟ้าเมินใส่ฟางแล้วจะเดินขึ้นชั้นบนแต่ก็เกิดอาการแปลกๆ คุณเฟื่องฟ้ากำมือแน่นที่หัวใจก่อนจะล้มพับไปเขื่อนที่อยู่ใกล้ๆเข้าไปรับทันไม่งั้น คุณนายเฟื่องฟ้าหัวฟาดพื้นแน่

 

 

 

 

 

 

 

 

 

“คุณยายฮือๆๆๆ” ฟางรีบเข้าไปดูคุณยายของเธอที่หมดสติไปแล้ว

 

 

 

 

 

 

 

 

 

“แม่ คราวนี้ยายแกล้งหรือป่าว” เฟย์ทำอะไรไม่ถูก แม่ของฟางรีบเข้าไปดูคุณนาย แล้วส่ายหน้ากับเฟย์ เขื่อนรีบอุ้มคุณนายเฟื่องฟ้าไปที่รถ ไปส่งโรงบาลให้เร็วที่สุด

 

 

 

 

 

 

 

 

 

“ป๊อป ฟางจะทำไงดี ฟางทำให้คุณยายเป็นแบบนี้” ฟางร้องไห้โฮแล้วกอดป๊อปปี้ ตอนนี้ทุกคนอยู่หน้าห้องฉุกเฉิน เฟย์ช่วยประคองและปลอบผู้เป็นแม่ ที่ร้องไห้ มีเขื่อนอยู่ใกล้ๆ

 

 

 

 

 

 

 

“แม่คะ ยายจะต้องไม่เป็นไร คุณยายเฟย์กระดูกเหล็กอยู่แล้ว” เฟย์ยิ้มให้แม่ของเธอ แต่ใบหน้าสวยของเฟย์เองก็มีน้ำตาเปื้อนอยู่

 

 

 

 

 

 

 

 

“หมอคะ ยายฟางเป็นยังไงบ้าง” เมื่อประตูห้องฉุกเฉินเปิดฟางรีบเข้าไปหาคุณหมอทันที

 

 

 

 

 

 

 

“ตอนนี้คุณยายท่านปลอดภัยแล้วนะครับ ต่อไปอย่าให้มีเรื่องเครียดหรือทำอะไรให้ท่านไม่สบายใจ ไม่งั้นอาการโรคหัวใจจกำเริบได้” คุณหมอบอกแล้วเดินไป ฟางกอดแม่แน่น เธอไม่รู้จะทำยังไงต่อไปดี คุณยายต้องเป็นแบบนี้ก็เพราะว่าเธอ

 

 

 

 

 

 

 

 

ป๊อปปี้มองภาพ แม่ลูกก็กอดกัน  เขาควรจะทำยังไงดี เขาจะดื้อดึงต่อไปหรือจะปล่อยฟาง แต่ถ้าไม่ใช่ฟางเขาก็คงรักใครไม่ได้อีก  โทโมะเดินมาตบไหล่ป๊อปปี้อย่างให้กำลังใจ โทโมะเองก็ไม่รู้จะช่วยเพื่อนรักยังไงดี

ฟางรับอาสาเฝ้าคุณยาย เพราะพรุ่งนี้เฟย์ก็ต้องไปเรียนแล้ว ส่วนที่บ้านก็ไม่มีคนอยู่  ป๊อปปี้จะมาอยู่เฝ้า แต่คุณแม่ของฟางก็บอกว่า ถ้าคุณยายตื่นมาอาการจะกำเริบ ป๊อปปี้ไม่อาจเถียงได้ เขาจึงจำยอมปล่อยให้ฟางเฝ้าคุณยายคนเดียว

 

 

 

 

 

 

 

 

 

“คุณยาย ฟางขอโทษ ฟางจะไม่ดื้อกับคุณยายอีกแล้ว” ฟางนั่งอยู่ข้างเตียงคนไข้มองคุณยายที่ยังหลับอยู่

 

 

 

 

 

 

 

 

 

“จริงหรือป่าว” คุณนายเฟื่องฟ้าค่อยๆลืมตา เธอรู้สึกตัวมาซักพักแล้ว ฟางพยักหน้า แล้วรีบวิ่งออกจากห้องไปตามพยาบาล

 

 

 

 

 

 

 

หลังจากพยาบาลจตรวจแล้วฟางก็นวดแขนให้คุณนายเฟื่องฟ้าของเธอ

 

 

 

 

 

 

 

 

“จะไม่ดื้อกับยายแล้วใช่มั้ย”  คุณเฟื่องฟ้า ถามหลานสาว ฟางนิ่ง แล้วก็หันมายิ้มให้คุณยาย

 

 

 

 

 

 

 

 

“ค่ะ ฟางจะไม่ดื้อ ฟางจะเชื่อฟังคุณยาย” คุณนายเฟื่องฟ้าโน้มฟางเข้ามาหา แล้วลูบผมเธอรักหลานสาวคนนี้ของเธอมาก เพราะฟางเป็นดี ไม่เคยทำให้เธอผิดหวังเลยซักครั้ง

 

 

 

 

 

 

 

 

“งั้นกลับเชียงใหม่กับยายนะ” ฟางน้ำตารื่น

 

 

 

 

 

 

 

 

 

“ค่ะ ฟางจะกลับกับคุณยาย” คุณนายเฟื่องฟ้ายิ้ม ที่หลานสาวของเธอกลับมาแล้ว เธอจะต้องตัดพวกนั้นให้ออกห่างจากฟางให้ได้

 

 

 

 

 

 

 

 

 

หลังจากนั้น  คุณนายเฟื่องฟ้าก็เอาแต่เรียกหาฟาง ไม่ยอมให้ใครเฝ้าให้แต่ฟางคนเดียว ทำให้ฟางไม่มีเวลาได้คุยกับป๊อปปี้ ป๊อปปี้เคยมาเยี่ยมคุณนายเฟื่องฟ้าหลายครั้ง แต่ก็โดนไล่กลับมาทุกครั้ง

 

 

 

 

 

 

 

 

 

“เฮ้ออ” ป๊อปปี้ถอนหายมองผืนน้ำในบ้านสวนของคุณย่าปานวาด

 

 

 

 

 

 

 

 

“ไหวหรือป่าวตาป๊อป” คุณย่าปานวาด เข้ามาแตะไหล่หลานชายของเธอ ไม่บ่อยนักหรอกที่เธอจะเห็นป๊อปปี้ทำหน้าเครียดขนาดนี้

 

 

 

 

 

 

 

 

 

“ไหวครับ ผมรักฟาง แต่ผมไม่รู้จะต้องทำยังไงต่อ” ป๊อปปี้โผกอดคุณย่าของเขา คุณย่าปานวาดลูบผมหลานชาย เธอเองก็ชอบฟาง หลานรักใครย่าก็รักด้วย เธอไม่คิดว่าเวลาล่วงเลยมาขนาดนี้แล้ว เฟื่องฟ้ายังไม่ลืมเธอรู้ว่าในอดีตสิ่งที่เธอทำนั้นไม่ถูก ที่เธอรักผู้ชายคนเดียวกับเพื่อน แต่เรื่องของความรักมันห้ามกันไม่ได้

 

 

 

 

 

 

 

 

“ขอบใจ พ่อแบงค์มากนะ ที่มาส่ง แล้วเดี๋ยว เย็นนี้เจอกันนะจ๊ะ”  คุณนายเฟื่องฟ้าพูดกับแบงค์ที่ไปรับเธอกับฟางออกจากโรงพยาบาล  ฟางถือกระเป๋าเสื้อผ้าเข้ามาในบ้าน แล้วหยิบน้ำมารินใส่แก้วให้คุณยายเธอ

 

 

 

 

 

 

 

 

“เก็บเสื้อผ้าเลยนะ เย็นนี้เราจะกลับเชียงใหม่กัน”  คุณนายเฟื่องฟ้าเอ่ยเสียงเรียบ

 

 

 

 

 

 

 

 

“เย็นนี้เลยหรอคะ  เอ่อ เฟย์ยังไม่เลิกเรียนเลย น่าจะรอเฟย์ก่อน”  ฟางพูด  จริงๆเธออยากคุยกับป๊อปปี้มากกว่า

 

 

 

 

 

 

 

 

 

“จะรออะไร แล้วก็เอาโทรศัพท์ฟางมาให้ยายหน่อยสิ” ฟางหยิบโทรศัพท์มาให้คุณยาย

 

 

 

 

 

 

 

 

 

“ปิดเครื่อง” ฟางทำตามที่คุณยายบอก คุณนายเฟื่องฟ้าดึงโทรศัพท์ของฟางใส่ไว้ในกระเป๋าของเธอเอง

 

 

 

 

 

 

 

 

“งดใช้โทรศัพท์ จนกว่าจะได้รับอนุญาติ” ฟางก้มหน้านิ่ง เธอเป็นคนบอกเองว่าจะไม่ดื้อกับท่านแล้ว เธอก็ต้องทำ

 

 

 

 

 

 

 

 

ตกเย็นแบงค์มารับคุณนายเฟื่องฟ้ากับฟาง  ฟางยกมือไหว้แม่  เธอยังไม่ได้บอกเฟย์เลยด้วยซ้ำว่าเธอต้องกลับเชียงใหม่เร็วขนาดนี้ ฟางนั่งในรถเงียบ ไม่ยอมคุยกับแบงค์ คุณนายเฟื่องฟ้าก็ไม่ได้สั่งอะไร เพราะคงต้องให้เวลาหลานสาวของเธออีกซักหน่อย

 

 

 

 

 

 

 

“แม่ พี่ฟางไปไหนละคะ  ไหนบอกว่ารับคุณยายมาแล้ว”  เฟย์ที่กลับจากมหาลัยเพราะเขื่อนไปรับเดินเข้ามาในบ้านมองหาฟาง

 

 

 

 

 

 

 

 

“กลับเชียงใหม่ไปแล้ว” คุณแม่เฟย์พูดก่อนจะหยิบน้ำมาให้เขื่อน เขื่อนยกมือไหว้

 

 

 

 

 

 

 

 

“กลับไปแล้ว ได้ยังไง เฟย์เป็นน้องนะ ทำไมเฟย์ไม่รู้เรื่อง” เฟย์เริ่มโวยวาย

 

 

 

 

 

 

 

 

“ใจเย็นสิเฟย์ แม่เองก็ไม่รู้จะพูดกับคุณยายยังไง คุณยายเป็นคนตัดสินใจทั้งหมด” คุณแม่เฟย์พูด เธอเห็นหน้าฟางตอนที่ต้องไปจากที่นี่ เธออดสงสารลูกสาวเธอไม่ได้

 

 

 

 

 

 

 

 

“ฟางกลับเชียงใหม่”  ป๊อปปี้ทวน เขื่อนพาเฟย์และนัดทุกคนออกมาเจอกันที่ร้านอาหารใกล้ๆบ้านเฟย์

 

 

 

 

 

 

 

“จะไปไหนวะ มึง” โทโมะรั้งแขนเพื่อนของเขาที่ลุกพรวดจากเก้าอี้

 

 

 

 

 

 

 

 

“ไปเชียงใหม่ดิวะ กูจะไปหาฟาง”

 

 

 

 

 

 

 

 

“ใจเย็นก่อน ไปมึงก็โดนเขาไล่” โทโมะเตือน ป๊อปปี้คิดมันก็จริง ไปยังไงก็โดนไล่แล้วเขาควรจะทำยังไงเขาไม่ยอมให้เรื่องมันจบแบบนี้

 

 

 

 

 

 

 

 

 

“เฟย์เองก็ติดเรียน โอ้ยยย ทำไงดีเนี่ย เครียดเลยค่ะ”  เฟย์ขยี้หัว

 

 

 

 

 

 

 

“ใจเย็นก่อน ลองโทรหาฟางก่อน” แก้วหยิบโทรศัพท์กำลังจะเตรียมโทรหาฟาง

 

 

 

 

 

 

 

 

“ไม่ได้หรอกแก้ว เฟย์โทรไปแล้ว แม่บอกว่าคุณยายไม่ให้พี่ฟางใช้โทรศัพท์” เฟย์พูด แก้วอยากจะปาโทรศัพท์ทิ้งที่มันไม่มีประโยชน์เอาเสียเลย

 

 

 

 

 

 

 

 

 

“บุกไปเชียงใหม่เลย แต่ ยังไม่ไปบ้านฟาง ซุ่มดูลักพาตัว” เขื่อนเสนอความคิดเห็น

 

 

 

 

 

 

 

 

 

“เขาได้แจ้งตำรวจจับกูพอดี สร้างสรรค์หน่อบเพื่อน” ป๊อปปี้กุมขมับกับความคิดเขื่อน

 

 

 

 

 

 

 

 

 

“เอางี้มั้ย แก้วจะกลับบ้าน ป๊อปมาพักที่รีสอร์ทแก้วก่อน แล้วจะเอายังไงต่อค่อยกว่ากัน” แก้วบอกป๊อปปี้  ที่เชียงใหม่ครอบครัวของเธอทำธุรกิจรีสอร์ท

 

 

 

 

 

 

 

“แต่เฟย์คงไปไม่ได้ เพราะต้องเรียน แต่ไม่ต้องห่วงนะพี่เขย แก้วต้องช่วยได้ เฟย์ไม่ยอมให้ไอ้พี่แบงค์มาเป็นพี่เขยเฟย์เด็ดขาด”  เฟย์ชูมือ  เพราะหัวเด็ดตีนขาด ยังไงคนที่จะเป็นพี่เขยเธอต้องเป็นป๊อปปี้เท่านั้น