ฉันว่าฉันรักเธอเข้าแล้ว

 
 
“คัท” เสียงของโฟร์พูดขึ้น ฟางรีบลืมตาขึ้นมาหน้าป๊อปปี้กับเธออยู่ห่างกันนิดเดียว ก่อนที่ฟางจะรีบผลักป๊อปปี้ออกแล้วเดินหนีไปอีกทาง ฟางแอบมาหลบมุมตรงชั้นหนังสือแล้วกุมมือที่ตรงอกข้างซ้ายที่ตอนนี้มันเต้นรัวอย่างกับกลองชุดเหมือนมันจะเด้งออกมาให้ได้
 
 
“โหววว พี่โฟร์ เฟย์กำลังฟินเลย” เฟย์หน้ามุ่ย เพราะเธอเองก็ลุ้นให้ป๊อปปี้กับพี่สาวจูบกัน
 
 
 
“แหมมน้องเฟย์ ใส่ชุดนักศึกษาทำแบบนี้ในห้องสมุดคงไม่ดีหรอก แต่ถ้าเป็นชุดอื่นไม่แน่นะ” โฟร์พูดกับเฟย์
 
 
“เขื่อนฟินเหมือนเฟย์ปะ” เฟย์หันไปถามเขื่อน
 
 
“แหมม ฟินสิเฟย์ฉากดีๆแบบนั้น” เขื่อนยิ้ม
 
 
“ฟินอะไรกัน ยัยเฟย์” ฟางที่สงบสติอารมณ์ได้แล้วเดินกลับมาเฟย์ แต่ก็เหล่ไปทางป๊อปปี้ที่ยืนคุยกับโทโมะแล้วก็แก้วอยู่
 
 
“ก็ฟินพี่ฟางกับป๊อปปี้ไง”  เฟย์ยิ้มล้อพี่สาวตัวเอง
 
 
“ไม่ต้องฟินเลย มันคืองาน” ฟางว่า แล้วนึกถึงตอนที่หน้าป๊อปปี้เข้ามาใกล้ ตอนแรกที่คุยกับพี่โฟร์ พี่โฟร์บอกแค่ว่าให้เธอแกล้งหลับ แต่เธอไม่คืดว่าป๊อปปี้จะเข้ามาใกล้เธอขนาดนี้ เอ้ หรือ พี่โฟร์บอกป๊อปปี้ให้ทำแบบนั้น
 
 
“กูรู้นะว่ามันไม่ใช่สคริป” โทโมะพูดกับป๊อปปี้เมื่อแก้วเดินออกไปแล้ว
 
 
“อะไรของมึงกูป่าว” ป๊อปปิทำหน้าไม่รู้เรื่อง
 
 
 
“วันนี้พี่ขอบคุณน้องๆมากนะที่ช่วยพี่” โฟร์พูดกับพวกฟางและป๊อปปี้หลังจากที่เก็บภาพฟางกับป๊อปปี้ในห้องสมุดหลายอริยาบถ แถมยังมีการแถมภาพ ที่หนุ่มทั้งสามปั่นจักรยาน แล้วสามสาวซ้อนในสวนสาธารณะของมหาวิทยาลัย ซึ่งมันดูเป็นธรรมชาติมาก
 
 
 
“แล้วก็พรุ่งนี้ เก้าโมงเช้าเจอกันบ้านป๊อปปี้นะ”  โฟร์พูดกับพวกฟางที่เปลี่ยนเสื้อผ้าเสร็จแล้ว
 
 
“ทำไมต้องบ้านป๊อปปี้คะ” ฟางถาม
 
 
“ก็ อีกเซตไงแต่งตัวสบายๆนะ พี่อยากได้รูปคู่จิ้นอยู่ในบ้านจะได้เห็นหลายๆมุม ว่าที่อื่นก็หวาน ที่บ้านก็หวานด้วย” โฟร์พูดแล้วหันไปสั่งให้ลูกน้องเก็บของ
 
 
“แก้วจะกลับคอนโดมั้ย หรือจะนอนบ้านฟาง” ฟางหันไปถามแก้ว เพราะบ้านแก้วกับบ้านเก่าของฟางอยู่ที่เชียงใหม่ ตอนที่แก้วกับเธอสอบเข้าที่นี่ได้ แก้วก็มาอยู่บ้านญาติ พอครอบครัวฟางย้ายมา แก้วเลยออกมาอยู่คอนโด เพราะบ้านญาติแก้วค่อนข้างจะระเบียบทำอะไรก็ต้องกลับตรงเวลา แก้วเลยเลือกจะอยู่คนเดียวดีกว่า แถมไปไหนมาไหนก็ได้ด้วย
 
 
“นอนบ้านฟางดีกว่ายังไงๆ ก็ต้องไปบ้านนายป๊อปปี้อยู่แล้ว” แก้วตอบ
 
 
 
“งั้นคืนนี้กูก็นอนบ้านมึงนะไอ้ป๊อป” เขื่อนพูดกับป๊อปปี้ที่กำลังเดินไปที่รถมีฟางกับเฟย์แล้วก็แก้วเดินตามหลัง ตั้งแต่ถ่ายรูปเสร็จ เขากับฟางก็ยังไม่ได้คุยกันดูเหมือนคุณเธอจะหลบหน้าเขา
 
 
 
“เขื่อนมากินข้าวบ้านเฟย์นะวันนี้ แม่เฟย์ทำอาหารอร่อยมาก” เฟย์ชวนเขื่อนทันที ฟางหันไปมองเฟย์ทันทีเพราะเธอหลบหน้าป๊อปปี้อยู่
 
 
“เอาสิ ว่าจะฝากเนื้อฝากตัวซะหน่อย” เขื่อนพูด
 
 
“ฝากตัวอะไรของนาย แม่เฟย์ไม่ใช่สถานรับเลี้ยงเด็ก” แก้วรีบขวาง
 
 
“แล้วเธอจะยุ่งอะไรกับมัน มานี่เลย” โทโมะดึงแก้วไปที่รถตัวเอง ส่วนเขื่อนก็พาเฟย์ไปขึ้นรถ เหลือแต่ฟางกับป๊อปปี้
 
 
“เอ่อกลับกันเถอะ” ฟางพูดทำลายความเงียบแล้วขึ้นไปนั่งบนรถป๊อปปี้ป๊อปปี้ขึ้นไปนั่งฝังคนขับแล้วขับรถออกไป ฟางที่เอาแต่นั่งเงียบมันทำให้เขาหงุดหงิด แต่ต้องเก็บอาการไว้
 
 
“บ้านล็อค” ฟางที่ยืนอยู่หน้าบ้านตัวเองมองประตูที่ล็อคอยู่ เห็นในบ้านปิดไฟเงียบจึงเดินไปหยิบกุญแจที่ซ่อนไว้ใต้กระถางแถวประตูมาไขเปิดเข้าไปในบ้าน มีแก้วกับเฟย์เดินตามมาติด ส่วนสามหนุ่มก็เอารถไปเก็บที่บ้านป๊อปปี้
 
 
 
“เฟย์  โทรหาแม่ทีสิ”  ฟางที่หยิบโน้ตของแม่ที่แปะไว้ตรงตู้เย็นมาอ่าน
 
 
 
 
“ฟาง เฟย์ แม่ต้องไปเชียงใหม่ ด่วนลุงหิน โทรมาบอกว่าคุณยายแกล้งป่วย คิดถึงหลาน ให้แม่รีบขึ้นไปดู” ฟางที่อ่านโน้ตของแม่แล้วส่ายหน้ากับการแกล้งป่วยของคุณยายเธอ ที่เวลาคิดถึงเธอทีไรต้องแกล้งป่วยทุกที แม่เลยต้องขึ้นไปอธิบายว่าตอนนี้พวกเธอกำลังเรียนหนัก
 
 
“พี่ฟาง แม่บอกว่าต้องอยู่ที่เชียงใหม่ 2-3 วัน เพราะคุณยายงอแงไม่อยากให้กลับ หลานไม่มาลูกมาก็ยังดี” เฟย์ที่วางสาวจากแม่พูดขึ้น 
 
 
“อ๊อดดด” เสียงออดหน้าบ้านดังขึ้น แก้วเลยเดินออกไปเปิดประตูให้พวก 3 หนุ่มเข้ามา
 
 
“ไหนๆๆ คุณแม่ของเฟย์” เขื่อนที่เข้ามาคนแรกถามขึ้นแล้วมองรอบบ้าน
 
 
“ไม่อยู่หรอก ไปเชียงใหม่”  แก้วตอบแทน
 
 
 
“อย่างงี้เขื่อนก็อดฝากตัว”  เขื่อนทำหน้ามุ่ย  เฟย์มองเขินๆ
 
 
“แล้วอย่างงี้พวกเราจะกินอะไรละ”  โทโมะพูด
 
 
“ไอ้หน้าญี่ปุ่นเห็นแก่กิน”  แก้วว่า
 
 
 
“ก็คนมันหิวนี่” โทโมะพูดพลางลูบท้องแล้วเดินสำรวจบ้านของฟางกับเฟย์ที่ดูสะอาดสะอ้าน แหงละบ้านนี้มีแต่ผู้หญิงอยู่ ป๊อปปี้เดินไปหยุดมองรูปครอบครัวของฟางกับเฟย์ ที่มี ฟางเฟย์ ผู้หญิงสูงวัยแต่ใบหน้าเปื้อนยิ้มหน้าตาคล้ายฟาง และผู้ชายสูงวัยที่ยืนโอบรวมถึงผู้หญิงสูงวัยพอสมควรที่นั่งอยู่ที่ก้าวอี้ ร่วมด้วยผู้ชายกับผู้หญิง อีก 2 คน
 
 
 
“สนใจหรอป๊อปปี้” เฟย์ที่เห็นป๊อปปี้มองรูปครอบครัวตัวเองอยู่ถามขึ้น
 
 
“คนนั้นยายหรอเฟย์” ป๊อปปี้มองไปที่ผู้หญิงสูงวัยตรงกลาง
 
 
“ใช่ ยายฉันเอง” ฟางที่เปลี่ยนเสื้อผ้าลงมา พูดขึ้น
 
 
“ยัยเตี้ยย พอไม่ใส่ส้นสูงแล้วก็เตี้ยนะ” ป๊อปปี้มองฟางในชุดสบายๆ
 
 
“เอ้ะ นาย” ฟางตีป๊อปปี้
 
 
“พอๆๆ อย่าเพิ่งตี เฟย์ครับเขื่อนหิว” เขื่อนรีบห้ามทัพ
 
 
“ถึงแม่ไม่อยู่ แต่คนนี้ฝีมือก็ดีใช่เล่นน้า” เฟย์พูดแล้วชี้ไปทางฟางที่เข้าครัวแล้ว
 
 
“เย้ ได้กินอาหารฝีมือฟาง นานๆจะได้กิน” แก้วยิ้มแล้วเดินไปนั่งที่โซฟา
 
 
“เห็นแก่กิน” โทโมะว่าแล้วนั่งข้างแก้ว
 
 
“พอๆกันนั่นแหละ” แก้วเชิดหน้าแล้วลุกขึ้นไปเปลี่ยนเสื้อผ้า เธอมาข้างที่นี่บ่อยทำให้พอมีเสื้อผ้าเธออยู่บ้าง