เผื่อวันพรุ่งนี้ (One Wish)
เขียนโดย 
mintmathuros
วันที่ 31 มีนาคม พ.ศ. 2558 เวลา 21.57 น.
แก้ไขเมื่อ 28 มิถุนายน พ.ศ. 2558 18.06 น. โดย เจ้าของนิยายฟิคชั่น
28) 28: ฉันรู้ว่ายังก็สู้เขาไม่ไหว
อ่านบทความตามต้นฉบับ อ่านบทความเฉพาะข้อความ
ตอนที่28
หลังจากวันนั้นป๊อปปี้ก็เข้าไปคุยกับพ่อแม่เรื่องยกเลิกงานแต่งผู้ใหญ่ทั้ง2คนโกรธมากแต่เหตุผลที่ชายหนุ่มเอาไปบอกคือ ‘ แต่แก้วกับไอ้โมะมันรักกันนะครับแม่ ผมไม่อยากทำลายความรักของใคร’ คุณพ่อและคุณแม่ของป๊อปปี้ดูท่าจะไม่เชื่อเพราะเอาจริงๆ พวกเขาก็รู้อยู่ แถมเห็นกันชัดๆว่าว่าที่ลูกสะให้ของพวกเขานั้นรักลูกชายของเขามากเพียงใด
“ ฉันจะเชื่อแกได้ยังไง ในเมื่อที่ฉันเห็นคือหนูแก้วเค้ารักแกจะตาย “ ประมุกประจำบ้านเอ่ยเสียงเข้มๆ
“ นั่นมันเมื่อก่อนครับ แล้วผมก็อยากจะบอกพ่อว่า หัวใจของผมไม่มีไว้ให้คนอื่นอีกแล้ว ไม่ว่าจะผ่านไปนานแค่ไหนก็ตาม “
“ แต่มันจะเป็นไปได้ยังไง ที่หนูแก้วจะรักกับตาโทโมะนะห้ะ ตาป๊อป “ คุณหญิงยังคงไม่ยอมเชื่อ
“ ผมไม่อยากจะอธิบายอะไรกับพ่อแม่มาก คุณพ่อคุณแม่คงจะรู้ว่าความรักมันบังคับกันไม่ได้ แล้วอีกอย่างคนที่ใช่ก็คือคนที่ใช่ จริงไหมครับ “
“ อะไรกัน “ แก้วตกใจเมื่อเปิดดูรายการทีวีแล้วมีข่าวของเธอกับคนที่เธอรัก แต่กลับเป็นข่าวยกเลิกงานแต่ง
“ ไง “ โทโมะเดินเข้ามาภายในห้องแล้วยิ้มเมื่อเห็นแก้วดูทีวีอยู่
“ รู้แล้วสินะ “ แก้วไม่แม้แต่จะมองหน้าโทโมะเลยสักนิด
“ พี่ทำบ้าอะไร พี่บังคับพี่ป๊อปใช่ไหมพี่โมะ “ แก้วโวยวายใส่โทโมะ เธอยังคงหลอกตัวเองอยู่เหมือนเดิม เธอไม่อยากจะรู้ความจริง
“ เลิกหลอกตัวเองสักที ถ้าไอ้ป๊อปมันไม่อยากจะยกเลิกงานแต่งกับเธอ มันคงไม่เป็นแบบที่ข่าวบอกหรอก จริงไหมละ จริญญา “ โทโมะกระตุกยิ้มอย่างพอใจ แก้วน้ำตาไหลอย่างไม่ทันได้ตั้งตัว น้ำตาที่พยามกลั้นเอาไว้มันไหลออกมาไม่หยุด
“ ฮึกฮืออ “ แก้วนอนร้องไห้แล้วพลิกตัวหันหลังใส่โทโมะ จนชายหนุ่มแอบชะงักไปแต่ก็กลับมาเป็นเหมือนเดิม
“ รักมันมากเลยงั้นหรอ “ หลังที่ทั้งห้องมีแต่เสียงสะอื้นของหญิงสาว โทโมะก็เริ่มพูดขึ้น แก้วนิ่ง
“.........”
“ รักมันมากเลยงั้นสิ “
“.........”
“...........”
“ใช่ฉันรักเขา รักมากพอใจคุณหรือยังคะ “ แก้วลุกนั่งแล้วหันมาตอบโทโมด้วยสายตาที่แข็งกร้าว โทโมะตรงดิ่งเข้ามาบีบแขนของหญิงสาวอย่างแรง
“ อย่ามาทำเป็นแข็งข้อกับฉัน “
“ คุณก็เลิกยุ่งกับฉัน “ แก้วตอบกลับมาอย่างทันควัน ก่อนที่โทโมะจะบดจูบริมฝีปากบางที่หยักเข้ารูปอย่างแรง แก้วเม้มปากเอาไว้แน่นแต่ก็รับรู้ได้เมื่อมีอะไรบางอย่างที่ดูดดึงริมฝีปากของเธออย่างแรง
“ อ๊ะ! “ แก้วตกใจเมื่อโทโมะบีบหน้าอกของเธออย่าแรงจนเผลอเผยอปากออก ทำให้ชายหนุ่มได้สิทธิ์ที่จะล่วงล้ำเข้าไปในโพรงปากหวานอย่างง่ายดาย
“ อืมม “ แก้วร้องครางในลำคอลิ้นหนาเข้าไปสำรวจโพรงปากหวานอย่างช่ำชอง ลิ้นเล็กๆที่พยายามหนีสัมผัสของเขา แต่ก็หนีไม่พ้นมันยิ่งทำให้เขาหลงรักเธอมากยิ่งขึ้น
“ อ๊ะ อื้มมมม “ แก้วตกใจเมื่อ มือหนาเริ่มอยู่ไม่สุก
“ พะ พี่โมะ “ แก้วเผลอครางเรียกชื่อโทโมะเหมือนแต่ก่อน เมื่อโทโมะก้มลงดูดเม้มทรวงอกที่อวบอิ่ม หยอดปทุมที่ชูชันตั้งรอให้เขาเข้าไปสัมผัสมันช่างยั่วยวน ตอนนี้สติของแก้วเองก็เริ่มจะไม่อยู่กับเนื้อกับตัวไปสะแล้ว
“ ว้าย! ตาโมะหนูแก้ว “ คุณแม่ของโทโมะที่จะมาเยี่ยมหญิงสาวเดินเข้ามาก็ต้องตกใจเมื่อเจอกับเหตุการณ์ที่ไม่ควรจะได้เจอ
“ !! “ โทโมะรีบดึงผ้าห่มมาคลุมตัวแก้วเอาไว้ เพราะคนที่เข้ามาใหม่ไม่ใช่มีแค่แม่ของเขแต่ยังมีพี่ชาย พี่สาวและคุณพ่อของเขาด้วย
“ เรามีเรื่องต้องคุยกันนะตาโมะ “ คุณหญิงประจำบ้านไทยานนท์เอ่ยเสียงเรียบก่อนจะเดินนำ ออกไปจากห้อง โดยที่คนเป็นพ่อเดินตามออกไป พี่ชายยิ้มแหยให้น้องชายแล้วเดินเลี่ยงออกไปด้านนอกห้องพร้อมกับพีสาวเช่นกัน
“ ใส่เสื้อผ้าสะ “ โทโมะพูดแต่ไม่ได้หันกลับไปมองแก้ว แก้วมองโทโมะอย่างเสียใจ
“ ...... “ แก้วรีบจัดการกับตัวเองให้เรียบร้อยก่อนจะตัดสินใจเดินตามโทโมะออกไป เพราะอย่างน้อยเรื่องเมื่อกี้เธอก็ผิดด้วยเช่นกัน
“ ทำบ้าอะไรห้ะ !!! “
“ ..........”
“ นั่นมันคนรักของเพื่อนแกนะตาโมะ “
“ ........”
“ โมะอย่าเงียบได้ไหม “
“ ........”
“ ก็แค่เล่นๆนะครับแม่ แล้วอีกอย่าง ไอ้ป๊อปกับแก้วก็เลิกกันแล้ว “
“ จริงงั้นหรอ “
“ ครับ “
“ แต่ถึงยังไงมันก็ดูไม่ดีอยู่ดีนะ “
“ ผู้หญิงคนนั้นไม่ได้มีอะไรดูดีในสายผมอยู่แล้วละครับ “ คุณแม่ของโทโมะดูจะตกใจกับคำพูดของลูกชายคนเก่ง
“ แล้วแกจะทำแบบนี้กับผู้หญิงเนี่ยนะตาโมะ ไม่รักก็อย่าทำกับเขาแบบนั้น “
“ อย่างที่ผมบอกครับ ผมแค่สนุกชั่วครั้งชั่วคราว แม่ไม่ต้องเป็นห่วง “
“ เฮ้อ อย่าให้พวกฉันเดือดร้อนละกัน “ พ่อของโทโมะเอ่ยขึ้นก่อนจะเดินนำออกไป
“ จะทำอะไร ก็คิดให้ดีๆนะลูก ไม่อย่างนั้นคนที่จะเจ็บไม่ใช่มีแค่หนูแก้ว แต่คือลูกชายของแม่ด้วย “ คุณหญิงยิ้มอบอุ่นให้ลูกชายก่อนจะเดินออกไป
“ ............ “ โทโมะยืนนิ่งอยู่กับความคิดของตัวเอง แก้วที่เดินตามออกมาได้ยินทุกคำพูด ทุกคำพูดจริงๆ
" พี่ป๊อป " ฟางลืมตาตื่นขึ้นมาก็เห็นป๊อปปี้นั่งมองเธออยู่ข้างเตียง ชายหนุ่มยิ้มหวานให้หญิงสาว
" เบาเจ็บบ้างไหม " ป๊อปปี้มองสาวน้อยใบหน้าที่ปิดด้วยผ้าพันแผลอย่างสงสาร
" ^^ " ฟางยิ้มบางๆให้ป๊อปปี้
" ต่อไปนี้ พี่จะดูแลฟางเองนะ เราจะไม่ต้องจากกันไปไหนอีกแล้วนะฟาง " ป๊อปปี้ลูบผมฟางอย่างอ่อนโยน
" ฟางไม่ดีพอสำหรับพี่หรอกนะ " ฟางพูดแล้วหวนนึกถึงอดีตที่เธอเจอ
" มันเป็นแค่ฝันร้าย พี่จะทำให้ฟางฝันดีเอง เชื่อใจพี่สิ " ป๊อปปี้พูยิ้มแสนอบอุ่นให้ร่างบาง ฟางน้ำตาไหลด้วยความตื้นตัน ก่อนที่ป๊อปปปี้จะเป็นคนที่ดูแลฟางไปแทบจะทั้งวัน
" แปลกดีนะ รู้ว่าเขาไม่รักก็ยังรักเขา " ระวี พยาบาลสาวพูดเสียงเบาๆ
" .......... " เต้ยหันกลับมามองหน้าระวีก่อนจะเดินเลี่ยงออกไป ระวีมองตามพร้อมกับถอนหายใจเบาๆ
" ฟาง " เต้ยเดินเข้ามาในช่วงค่ำของวันนั้น ฟางยิ้มแล้วมองเต้ยอย่างดีใจที่เขามาเยี่ยมเธอ เพราะทั้งวันนี้เขาไม่ได้มาหาเธอเลยสักนิด
" เป้นยังไงบ้าง อยู่คนเดียวทั้งวันเลยสิ " เต้ยฝืนยิ้มทะเล้นใส่หญิงสาว
" เปล่าหรอก วันนี้พี่ป๊อปว่างเลยมาอยู่กับฟางทั้งวัน แล้วเต้ยเป็นยังไงบ้างงานเยอะเลยหรอ ไม่เห็นมาหาฟางบ้างเลย " ฟางพูดแล้วทำหน้าบูดใส่ชายหนุ่ม ทั้งๆที่รู้อยู่แล้วกับคำตอบของหญิงสาวแต่เขาก็อยากจะฟังมันซ้ำๆ ไป
" เยอะมากเลย หนื่อยมากกก " เต้ยลากเสียงแล้วล้มตัวนั่งอยู่ที่เก้าอี้ข้างเตียงของหญิงสาว ฟางมองขำๆ ก่อนจะดูทีวีต่อ เต้ยจ้องเสี้ยวใบหน้าเนียวของหญิงสาวอย่างหลงใหล เธอสวย เธอน่ารัก เธอเป็นคนที่น่าทะนุทนอน และที่สำคัยเธอเป็นคนที่เขารัก
" แปลกดีนะ ทำไมคนเราชอบรักคนที่เขามีเจ้าของว่าไหม " เต้ยพูด ฟางหันมาสบตาที่แสนเศร้าของชายหนุ่มก็ชะงัก
" นั่นสิ น่าสงสารพระรองจังเลยเนาะ น่าจะส่งผู้หญิงดีๆสักคนมาดูแลหัวใจของพระรอง55 ว่าไหม " ฟางทำเปนเฉไฉไปที่ละคร
" นั่นสิ แต่เต้ยว่าพระรองเขาคงไม่มีที่ว่างให้กับคนอื่นแล้วละนอกจากนางเอก " เต้ยยิ้มบางๆ
" แต่พระรองก็จะเจ็บเนี่ยนะ ไม่เอาหรอก ฟางไม่ชอบ " ฟางพูดโดยที่ไม่ยอมหันกลับมามองเต้ย
" แต่พระรองเขาอาจจะมีความสุขกับสถานะตรงนั้นของเขาก็ได้นะ "
" แต่เขาก็จะเจ็บทุกครั้งไม่ใช่หรอ ที่เป็นพระเอกกับนางเอกอยู่ด้วยกัน สู้เขาเดินออกไป เขาจะสบายใจกว่าไหม "
" แต่นางเอกคือคนที่พระรองรักนะ มันก็เหมือนกับที่พระเอกรักนางเอก หรือนางเอกรักพระเอกนั่นละ จะให้เลิกรักมันทำไม่ได้ " เต้ยพูดจบฟางก็หันกลับมาสบตาแสนเศร้านั้นก่อนที่เต้ยจะเบือนหน้าหนีแทน เพราะเขาเริ่มร้อนผ่าวที่ขอบตาขึ้นมาเฉยๆ
" เดี๋ยวเต้ยไปหาระวีแป๊ปนะ เดี๋ยวมา " เต้ยรีบลุกขึ้นแล้วจะเดินไปที่ประตู แต่ฟางรั้งเอาไว้ก่อน
" แต่บางครั้ง นางเอก็ก็แอบหหวั่นไหวกับความดีของพระรองนะ " ฟางพูดเสียงสั่นๆ
" ฮึ! มันก็แค่... บางครั้ง "
"............"
" แต่สำหรับพระรอง มันคืออทุกครั้งที่ได้อยู่กับนางเอก " ฟางปล่อยมือออกจากแขนของเต้ยก่อนที่ชายหนุ่มจะเดินออกไปโดยไม่หันกลับมามองเลย ฟางเอามือปิดปากเพื่อกลั้นเสียงสะอื้นของตัวเอง เธอรู้สึกผิดไม่น้อยเลยละที่ทำให้คนดีๆอย่างเต้ยต้องมาเสียใจเพราะเธอ
" ถึงยังไงนางเอกก็ต้องคู่กับพระเอกอยู่ดี ต่อให้พระรองจะแสนดี จะอ่อนโยนขนาดไหน มันก็ไม่สามารถเทียบเท่ากับพระเอกได้เลยสักนิด " เต้ยพูดพร้อมกับน้ำตาลูกผุ้ชายที่ไหลออกมา สายตาคมมองผ่านกระจกใสเข้าไปด้านในห้องพัก ร่างบางที่กอดเข่าร้องไห้อยู่บนเตียง เขาก็เจ็บไม่ใช่น้อยเลยจริงๆ เจ็บมากเจ็บจนบรรยายไม่ถูก
............................................................................................
เฮ้ยขอบคุณมากนะคะที่ยังมีคนอ่านคนเม้นคนทวง55
สงสารพี่เต้ยอ่ะ เรื่องนี้ดู งงๆไหมละ ใช่เลย เพราะไรท์ก็งงเหมือนกัน55 แต่แต่งไปตามอารมณ์แล้วแต่55
เรื่องจะจบแบบบ้าๆบอๆๆนะ55 หรืเปล่ายังไงก็ขอบคุณมากนะคะ
คำยืนยันของเจ้าของนิยายฟิคชั่น
✓ เรื่องนี้เป็นบทความเก่า ยังไม่ได้ทำการยืนยัน
คำวิจารณ์
* ต้องล็อกอินก่อนครับ ถึงสามารถเขียนวิจารณ์ได้
รอสักครู่กำลังโหลดข้อมูล
โหวต
* ต้องล็อกอินก่อนครับ ถึงสามารถโหวดได้
แบบสำรวจ
