เผื่อวันพรุ่งนี้ (One Wish)
เขียนโดย 
mintmathuros
วันที่ 31 มีนาคม พ.ศ. 2558 เวลา 21.57 น.
แก้ไขเมื่อ 28 มิถุนายน พ.ศ. 2558 18.06 น. โดย เจ้าของนิยายฟิคชั่น
27) 27: วิศวะคนเก่าไม่มีอีกแล้ว
อ่านบทความตามต้นฉบับ อ่านบทความเฉพาะข้อความ
ตอนที่27
โทโมะเดินเข้ามาภายในห้องพักคนไข้ของหญิงสาวที่เขารัก ไม่สิอดีตคนที่เขารัก ต่อจากนี้ไปเขายืนยันกับตัวเองว่าเขาจะไม่รักเธออีก แต่เขาเองก็ยังไม่แน่ใจว่าหัวใจของเขาจำยอมทำตามที่ความคิดสั่งได้หรือเปล่า ร่างสูงเดินเข้าไปยืนมองร่างบางนิ่งๆ ก่อนที่ร่างบางจะค่อยๆขยับตัว
" พี่โมะ " แก้วตกใจตื่นขึ้นมาเห็นโทโมะยืนกอดอกจ้องเธออยู่
" ........... "
" พี่มาหาแก้วทำไมคะ "
" ฉันไม่ได้มาหาเธอ " โทโมะเปลี่ยนสรรพนาม พร้อมกับพูดเสียงเย็นชา ไหนจะสีหน้าแววตาของเขา ที่ดูนิ่งจนน่ากลัว
" แล้วคุณมาทำไม "
" ฉันแค่จะมาบอกก็เห็นเธอรักเพื่อนฉันมากขนาดถึงยอมปล่อยให้เพื่อนรักโดนข่มขื่นขนาดนั้น ฉันก็เลยจะมาสงเคราะห์ รู้เอาไว้นะ รักษาความสุขอันจอมปลอมที่เธอทำร้ายผู้หญงิตัวเล็กๆคนหนึ่งเอาไว้ เพราะอีกไม่นานไอ้ป๊อปก็จะไม่อยู่ให้เธอตักตวงความสุข " โทโมะพูด
" คุณหมายความว่ายังไง " แก้วเริ่มหงุดหงิดที่ร่างสูงมาหาเรื่องเธอ
" ฉันก้พูดตามที่คิด และได้รู้มา "
" อีกไม่นานฉันจะไปสู่ขอเธอ หลังจากที่ฉันคุยกับไอ้ป๊อปเรียบร้อย "
" ไม่มีทาง พี่ป๊อปไม่มีทางยกเลิกงานแต่ง อีกอย่างพ่อแม่ของพี่ป๊อปก็คงไม่ยอม "
" แล้วเธอก็คอยดู ตักตวงความสุขเอาไว้ให้มากละ เพราะหลังจากนี้ เธอกับฉันได้ลงนรกไปพร้อมกันแน่ " โทโมะกระตุกยิ้ม แก้วหยิบสิ่งของข้างๆตัวขว้างใส่ชายหนุ่มจน
เพล้ง!!
" พะ พี่โมะ " ความโมโหทำให้หญิงสาวทำอะไรมไ่ดยั้งคิด แจกันหัวเตียงที่หญิงสาวปามันออกไป โดยที่ชายหนุ่มเองก็ไม่ได้คิดี่จะหลบหลีกอะไร ทำให้โดนหัวของชายหนุ่มจนแตก
" ฮึกฮืออ ออกไป บอกให้ออกไป๊ " แก้วตวาดใส่โทโมะ ยิ่งเห็นท่าทางที่เย็นชา แววตาที่ว่างเปล่าของเขามันทำให้หัวใจของเธอบีบรัดแน่นเหลือเกิน
" วิศวะคนเก่า คนที่อ่อนโยนกับจริญญาเสมอ ต่อจากนี้จะไม่มีผู้ชายคนนี้อีกแล้ว " โทโมะพูดเสียงนิ่งๆก่อนจะเดินออกไป ทันทีที่ประตูปิดลง แก้วก็ปล่อยโฮออกมาอย่างเสียใจ เธอไม่อยากให้เป็นแบบนี้
" ฟาง เจ็บไหม " หลายชั่วโมงผ่านไป การผ่าตัดผ่านไปได้ด้วยดี ตอนนี้ฟางที่เพิ่งตื่นจากยาสลบ ทำให้เริ่มปวดเพราะฤทธิ์ของยาชาก็เริ่มหมดแล้วเช่นกัน
" เจ็บ " ฟางเบ้ปากแสดงออกถึงความเจ็บ จนคุณหมอหนุ่มลูปผมเบาๆ
" ไม่เป็นไรนะ เดี๋ยวก็หาย " เต้ยยิ้มอย่างอบอุ่นให้ฟาง ฟางมองรอยยิ้มนั้นแล้วกลับคิดถึงใครอีกคน ที่เป้ฯเจ้าของดวงใจของเธอ
" ขอบคุณนะเต้ย " ฟางพูดเสียงเบาๆ เพราะเธอเองก็ยังคงเจ็บแผลยังไม่สามารถขยับหน้าได้มากนัก
" ไม่เป็นไร " เต้ยยิ้ม ก่อนที่เต้ยจะขอตัวไปเข้าเวร อันที่จริงเต้ยไม่ยอมไป แต่ฟางเป็นคนบอกให้ชายหนุ่มไปเพราะเธอไม่อยากใหห้เขาต้องมาเสียงงานเพราะเธอ แค่นี้มันก็มากเกินไปแล้วสำหรับเธอ
" เอาเค้กใบเตยกับเค้กมะพร้าวอ่อนครับ " โทโมะที่ทำแผลเสร็จก็เดินลงไปซื้อเค้กที่ฟางชอบเพราะเขาจะไปหาหญิงสาว
" จะไปไหนของมันว้ะ " ป๊อปปี้ที่มาเยี่ยงแก้ว เห็นเพื่อนชายของเขาที่ซื้อเคกตอนแรกก็กะจเขาไปทักแต่เห็นชายหนุ่มเดินไปอีกห้องซึ่งถัดจากห้องของแก้วไป4ห้อง ก็เท่ากับว่าอยู่ห้องท้ายสุดพอดี
แอ้ดดดดดดดด
" เป็นยังไงบ้างครับ " โทโมะเดินเข้ามาแล้วยิ้มให้ฟาง ฟางที่กำลังจะหลับ ก็ตื่นแล้วยิ้มให้โทโมะก่อนจะชะงักกับแผลที่หัว
" พี่โมะไปโดนอะไรมา " ฟางพูดอย่างยากลำบากแต่ก็พยายาม เพราะความเป็นห่วง
" ........ " โทโมะเบือนหน้าหนี
" แก้วหรอ " โทโมะยิ้มบางๆ ก่อนจะเปลี่ยนเรื่องแล้วแกะกล่องเค้กมาป้อนหญิงสาว
" เจ้บมากไหมเนี่ย ฮ๊ือ? " ฟางพยักหน้าช้า ก่อนที่โมะจะหัวเราะ
" จะไม่ให้พี่บอกไอ้ป๊อปจริงๆหรอ ว่าฟางยังไม่ตาย " ฟางส่ายหน้า
"แต่ว่า "
" พี่ป๊อปกับแก้วกำลังจะแต่งงานกัน ฟางไม่อยากทำลายความสุขของแก้ว " ฟางพูดเสียงเสร้าๆ
" แล้วความสุขของพี่ละ " อยู่ดีดีก็มีเสียงหนึ่งดังขึ้น โทโมะและฟางหันกลับไปมองแล้วต้องตกใจเมื่อผู้ชายคนนั้นคือผู้ชายที่พวกเขากำลังพูดถึง
" ฟางจริงด้วยสินะ " ป๊อปปี้เดินเข้าไปหาฟางแล้วลูบแก้มข้างที่หญิงสาวไม่มีผ้าพันแผลปิด
" พี่คิดถึงเรานะฟาง " ป๊อปปี้พูดพร้อมน้ำตาแ่งความดีใจ ก่อนจะดึงหญิงสาวมากอดด้วยความคิดถึง ฟางเองก็อดี่จะร้องไห้ไม่ได้
" เรื่องทั้งหมดก็เป็นแบบนี้ละคะ " ฟางพูดเสียงเบาๆ
" ......... "
" แสดงว่าตลอดเวลาที่ผ่านมา ฟางอยู่กับพี่เต้ยแค่ 2 คน "
" ...... "ฟางพยักหน้าให้กับคำถามของป๊อปปี้
ปัง!
" ไอ้ป๊อปเบาๆ " โทโมะรีบห้ามเมื่อเห็นเพื่อนรักของเขาเริ่มโมโห
" ไปอยู่กับพี่ " ป๊อปปี้โวยวาย
" ไอ้ป๊อปฟางเจ็บอยู่ " ป๊อปปี้ชะงักเมื่อเห็นแผลของฟางที่เริ่มทมีเลือดซึม
" หมอ ๆๆ " ป๊อปปี้รีบกดเรียกพยาบาล อย่างรุกรน จนคนเป็นเพื่อนขำในท่าทางของชายหนุ่ม
" ซนจนเลือดออกเลยนะฟาง " เต้ยพูดกับฟางอย่างดุๆ
" อะแฮ่ม!!! โทษทีพอดีน้ำลายติดคอ " ป๊อปปี้กระแอ่ม แล้วมองหน้าฟางก่อนจะจ้องที่เต้ยเขม็ง
" ผมจะไม่อ้อมค้อมเลยนะ ผมจะพาฟางไปอยู่กับผมผมจะดูแลเธอเอง " ป๊อปปี้พูด
" แต่ฟางยังไม่หายดี " เต้ยรีบแย้ง
" เดี๋ยวผมจะพาฟางมาหาพี่หมอเอง "
" แต่อยู่ใกล้หมอดีที่สุด ถ้าเกิดเชื้อเข้าแผลละจะว่ายังไง " เต้ยยังคงไม่ยอมอ่อนให้ป๊อปปี้ทำให้ป๊อปปี้มองไปที่ฟางที่ยิ้มแหยๆให้ โทโมะมองสถาณการณ์แล้วแอบหัวเราะ
" แต่! "
" ไอ้ป๊อป อย่างที่หมอเค้าพูดดีแล้ว ฟางอยู่ที่ปลอดภัยกว่าอยู่กับมึง " โทโมะพูด
" ไอ้โมะ " ป๊อปปี้กดเสียงต่ำ ใสเพื่อน
" มันจริง ถ้ากิ๊กมึงรู้ว่าฟางยังอยู่ ยัยนั่นไม่เอาฟางไว้แน่ " โทโมะพูด
" ไม่ได้เป็นอะไรกันเว้ย! "
" ตกลงว่าฟางยังอยู่กับพี่นะ " เต้ยพูด แล้วยิ้มอย่างมีชัย
" เออๆๆ ก็ได้ โถ่เ้วย! " ป๊อปปี้ต้องยอมจำนนเพราะความปลอดภัยของหญิงสาวที่เขารัก แต่มีหรือที่เขาจะปล่อยให้หญิงสาวอยุ่กับชายหนุ่มคนอื่นตามลำพังแค่ที่ผ่านมามันก็มากเกินพอ 'ฮึ '
" พักผ่อนเถอะฟาง " เต้ยพูดกับฟางก่อนจะลห่มผ้าให้พร้อมกับลูบผมฟางเบาๆ ฟางยอมหลับตาลงเพราะความอ่อนล้า ป๊อปปี้มอเต้ยแล้วจะเข้าไปหาฟางเช่นกันแต่โทโมะลากป๊อปปี้ออกไปจากห้องก่อน
" ไอ้เชี่ยโมะ !! " ป๊อปปี้โวยวาย
" เมิงแหกปากหาพ่องมึงสิ "
" มึงมีอะไร "ป๊อปปี้พูดปัดๆ เขาเป็นห่วงสาวน้อยที่อยู่ในห้องมากกว่าอย่างอื่นๆ
" มึงไปยอกเลิกงานแต่งสะ กูจะจแต่งงานกับแก้ว " ป๊อปปี้ที่ตอนแรกหันไปมองที่ห้องของฟางอย่างเดียว ตอนนี้กลับหันวขวับมามองหน้าเพื่อนรักของเขาอย่างตกใจ
" ได้! "
.....................................................
พี่ป๊อปไม่คิดสักหน่อยหรอ55 สงสารพี่แก้วเลอะ55
คำยืนยันของเจ้าของนิยายฟิคชั่น
✓ เรื่องนี้เป็นบทความเก่า ยังไม่ได้ทำการยืนยัน
คำวิจารณ์
* ต้องล็อกอินก่อนครับ ถึงสามารถเขียนวิจารณ์ได้
รอสักครู่กำลังโหลดข้อมูล
โหวต
* ต้องล็อกอินก่อนครับ ถึงสามารถโหวดได้
แบบสำรวจ
