เผื่อวันพรุ่งนี้ (One Wish)

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

ตอนที่29

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

              ห้องสี่เหลี่ยมที่มีหนึ่งชีวิตที่นอนรอ้งไห้อยู่บนเตียง หญิงสาวที่แสนจะเพอร์เฟคคนหนึ่งคนอื่นๆมักจะบอกว่าเธอมีชีวิตที่แสนจะน่าอิจฉา แต่มันกลับไม่ใช่ความคิดของเธอและมันก็ไม่จริงเลยสักนิด เธอก็เป็นผู้หญิงคนหนึ่ง ผู้หญิงที่รักผู้ชายที่เขาไม่ได้รักเธอเลย เธอไม่ได้ดีไปทุกเรื่อง เลวร้ายมากกว่าบางคนเสียอีก แล้วตอนนี้เธอก็คงจะต้องรับผมนั้นจริงๆ

 

 

 

 

 

 

 

 

" ............ " ร่างสูงที่เดินเข้ามาในห้อง วันนี้เป็นวันที่หญิงสาวต้องออกจากโรงพยาบาล โดยคุณพ่อคุณแม่ของเขาและเธอให้เขามารับเธอไปส่งที่บ้าน หลายวันที่ผ่านมาเพื่อนชายของเขาอย่าง ภาณุ ไม่เคยเข้ามาหาหญิงสาวอีกเลย คงเป็นเพราะป๊อปปี้เองก็ไม่อยาที่จะให้ความหวังกับหญิงสาวอีกแล้ว

 

 

 

 

 

 

 

 

 

" ร้องไห้อยู่ได้ ในตัวเธอมีน้ำเก็บไว้เยอะหรือไงกัน " โทโมะเอ่ยออกมาเรียบๆ

 

 

 

 

 

 

 

 

 

"  ถามก็ไม่ยอมตอบ ปากโดนเย็บไว้งั้นสิ " โทโมะเห็นว่าแก้วที่เงียบไปแต่กลับไม่หันกลับมามองหรือแม้แต่จะตอบเขา ก็พูดต่อ

 

 

 

 

 

 

 

 

 

" มานี่ ! " โทโมะกระฉากแก้วขึ้นมาแล้วชะงักเื่อเห้นคาบน้ำตาที่ยังไม่แห้งดีของหญิงสาว แก้วจ้องหน้าโทโมะนิ่งๆ ก่อนที่โทโมะจะกระฉากหญิงสาวไปในห้องน้ำ 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

ผลั่ก!

 

 

 

 

 

 

 

 

" อาบน้ำ เปลี่ยนเสื้อผ้าสะ ฉันจะพาเธอกลับบ้าน " โทโมะพูดหลังจากที่ผลักแก้วล้มไปนั่งกับชักโครก หญิงสาวเงยหน้ามองร่างสูงทั้งน้ำตา ก่อนที่โทโมะจะปิดประตูเสียงดัง แก้วก็รีบเอามือปิดปากกลั้นเสียงสะอื้นเอาไว้ทันที 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

" นึกว่าตายสะอีก " ทันทีที่แก้วเดินออกมา โทโมะก็เริ่มการจิกกัดทันที 

 

 

 

 

 

 

 

 

" ...... " แก้วไม่แม้แต่ชายตามองชายหนุ่ม ก่อนจะเดินเลี่ยงหนีออกจากห้อง โทโมะมองตามอย่างหงุดหงิดที่หญิงสาวเชิดใส่เขา 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

" พี่ป๊อปฟางกลัว " วันนี้เป้นวันที่หมอจะต้องตัดไหม เพราะนี่ก็ผ่านมานานแล้ว แผลผ่าตัดของฟางก็ดีขึ้นมากเช่นกัน แน่นอนป๊อปปี้ตามดูแลฟางทุกวันๆ ส่วนเต้ยก็ยังคงคอยดูฟางเสมอ ถึงแม้ว่าเขาจะเจ็บมากก็ตาม 

 

 

 

 

 

 

 

" ไม่ต้องกลัวนะ พี่อยู่นี่ ไม่ต้องกลัว " มือหนาบีบมือบางเบาๆ เพื่อตอบรับความกลัวของหญิงสาว พร้อมกัมให้กำลังใจอย่างอบอุ่น ทั้ง2สบตากันอย่างหวานซึ้ง แตกต่างจากดวงตาคู่สวยของใครบางคนที่มองภาพนั้นอย่างเศร้าๆ 

 

 

 

 

 

 

 

 

" เจ็บก็ไม่เดินออกมา เจ็บก็ยังทน เก่งจังเนาะ! " รวีมองเต้ยแล้วมองตามสายตาของชายหนุ่ม ก็เข้าไปพูดเบาๆ เพื่อให้ได้ยินเพียงแค่/ คนเท่านั้น 

 

 

 

 

 

 

 

" ไหนๆก็เจ็บแล้ว ก็ให้มันสุดๆไปเลยสิ " เต้ยพูดพร้อมกับยิ้มสมเพชตัวเอง ก่อนจะเดินเข้าไปหาทั้ง2คน รวีมองตามแผ่นหลังของผู้ชายที่เธอแอบรักมานาน ผู้ชายที่ให้ได้แค่คำว่า 'เพื่อน' กับเธอเท่านั้น 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

" ลองลืมตาสิฟาง " เต้ยบอกกับฟางอย่างอ่อนโยน ป๊อปปี้มองเต้ย หลายวันที่ผ่านมาเค้ารู้ว่าเต้ยรู้สึกยังไงกับฟางแต่เขาก็เขื่อว่าฟางรักเขาคนเดียว ดังนั้นเขาก็ไม่จำเป็นที่จะต้องกำจัดผู้ชายคนนี้ไป

 

 

 

 

 

 

 

" นะนี่ฟางจริงๆหรอ " ฟางยิ้มเมื่อสภาพใบหน้าที่สะท้อนจากกระจกบานใหญ่บ่งบอกถึงใบหน้าที่เหมือนเดิม ใช่! มันเหมือนเดิม 

 

 

 

 

 

 

 

 

" บอกแล้วไง ว่าเต้ยจะทำให้ฟางกลับมาเป็นเหมือนเดิม " 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

" ขอบคุณนะ ฮึกฮือ ขอบคุณนะคะ " ฟางยิ้มทั้งน้ำตาให้กับเต้ย เต้ยยิ้มรับ ก่อนจะค่อยๆถอยออกมาเมื่อป๊อปปี้เดินเข้าไปกอดกับฟางแล้วยิ้มให้กันและกัน ก่อนจะเดินออกจากห้องไปเงียบๆ 

 

 

 

 

 

 

 

 

" เห็นไหม สวยแล้ว " ป๊อปปี้มองใบหน้าของคนรักที่เหมือนเดิมไม่เปลี่ยน จะว่าไปหมอสมัยนี้ก็เก่งไม่เบาที่ทำให้คนรักของเขากลายมาเป็นคนเดิมได้ 

 

 

 

 

 

 

 

 

" ทำไมละ ไม่สวยจะไม่รักหรอ " ฟางทำเปนเชิดหน้างอน 

 

 

 

 

 

 

 

 

" นั่นสิ สาวๆที่เข้ามาหาพี่นี่สวยๆกว่าฟางตั้งเยอะ แถมไม่กินจุ เหมือนฟางด้วย " 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

" เออ ไปเลย ไปหาสาวๆของพี่เลย " ฟางงอนสะบัดหน้าหนีชายหนุ่ม ป๊อปปี้มองฟางยิ้มๆ แล้วขึ้นมานั่งบนเตียงเดียวกับหญิงสาวแล้วกอดฟางเอาไว้ 

 

 

 

 

 

 

 

 

" ปล่อยเลยนะคนบ้า! " 

 

 

 

 

 

 

 

 

" จะปล่อยได้ไงละ ในเมื่อหลงรักเข้าไปเต็มๆขนาดนี้ " ฟางเริ่มหน้าขึ้นสี 

 

 

 

 

 

 

 

 

" แน่หรอ แล้วพิมละ พี่ป๊อปเอาไปไว้ไหน " ฟางพูด

 

 

 

 

 

 

 

" โถ่ ฟางพี่กับพิมไม่เป็นอะไรกันจริงๆนะครับ เชื่อพี่สินะ " ฟางยิ้มบางๆ

 

 

 

 

 

 

 

 

" รู้แล้วคะ ฟางรู้ว่าพี่รักฟาง " ฟางยิ้มแล้วพูดออกมาจากใจจริง

 

 

 

 

 

 

 

 

" แล้วฟางละ รักพี่ไหม " 

 

 

 

 

 

 

 

 

".........."

 

 

 

 

 

 

 

 

" บอกพี่หน่อยสิคนดี " 

 

 

 

 

 

 

 

 

" รักสิคะ ฟางก็รักพี่ " ฟางยิ้มเขินๆ ก่อนที่ฟางจะเลื่อนหน้าเข้าไปซุกอยู่กับอกหว้างของชายหนุ่ม ป๊อปปปี้ยิ้มอย่างมีความสุขก่อนจะกอดฟางแน่นด้วยความความรักที่มีให้เธอ

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

" กรี๊ดดด!!! " 

 

 

 

 

 

 

 

" อะไรเนี่ยยัยพิม " แคทที่เดินเข้ามาในคอนโดหรูของเพื่อนรักก็ต้องหงุดหงิดเมื่อได้ยินเสียงกรี๊ดด

 

 

 

 

 

 

 

 

" คุณป๊อปตัดสายฉันทิ้งอีกแล้วนะ ไหนจะคอยหลบหน้าฉันตลอด หลายวันมาเนี่ยฉันไม่ได้เจอคุณป๊อปเลย นี่มันเกิดอะไรขึ้นกัน " พิมทิ้งตัวลงบนโซฟางอย่างโมโห แคทมองการกระทำที่แสนเอาแต่ใจของเพื่อนสาวก็ส่ายหน้าเบาๆ

 

 

 

 

 

 

 

" แล้วแกละได้เจอคุณโมะบ้างไหม " 

 

 

 

 

 

 

 

 

" เจอ " แคททำหน้าเซ็งๆ เมื่อพูดถึงเหยื่อที่เธออยากจะตะครุบมาตั้งนาน 

 

 

 

 

 

 

 

 

" แล้วเป็นไง หน้ายังนี้แสดงว่าเขาก็ไม่เอาเธอเหมือนกันสินะ เหอะ!! " แคทมองเพื่อนสาวที่ชอบดูถูกเธอ แถมยังชอบเอาแต่ใจ

 

 

 

 

 

 

 

 

" คุณป๊อปเขาก็ไม่เอาเธอเหมือนกันไม่ใช่หรอพิม ฉันว่านะ เธอก็ไม่แตกต่างจากฉันหรอกนะผู้ชายไม่เอา " แคทตอกกลับใส่พิมแล้วเดินกลับไป 

 

 

 

 

 

 

 

 

" กรี๊ดดด นังบ้า! แกกล้าว่าฉันได้ไงห้ะ! " 

 

 

 

 

 

 

 

 

" คอยดูเถอะฉันจะทำทุกอย่างเพื่อให้ได้คุณป๊อปมาเป็นของฉัน ขนาดนังฟางฉันยังกำจัดมาได้ อะอีแค่นี้จะยากอะไรนักหนา " พิมยิ้มอย่างมีแผนการ แน่นอนแผนของเธอไม่เป็นผลดีกับใครแน่ๆ 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

..................................................................................

 

 

 

ขอโทษด้วยนะคะที่มาอัพช้ามากก55 คิดไม่ออกจริมๆ คิดสดนะครับทั้ง2เรื่องเลย55 เพราะว่าตอนนี้เปิดเทอมด้วยเรียนพิเศษยัน2ทุ่มทุกวันเลย 

ได้แต่แอบเข้ามาอ่านมาเม้น ขอบคุณมากๆๆนคะที่เม้นและยงติดตามเรื่องนี้ อยากอ่านเรื่องนี้ ขอบคุณจริงๆนะคะ 

มันกร่อยแล้วเพราะคิดสสดจริมๆ55