เผื่อวันพรุ่งนี้ (One Wish)

 
 
 
 
 
 
 
 
 
ตอนที่25
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
                                      วันต่อมา ...
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
“ อืออ “ แก้วครางด้วยความเจ็บไปทั่วร่างกาย หญิงสาวพยายามปรับแสงที่ตาให้พอดี ก่อนที่จะมองไปรอบๆ ห้องที่แสนจะกว้างขวางมันช่างโดดเดี่ยวจริงๆ คนที่เธอตื่นขึ้นมาแล้วอยากจจะเจอเป็นคนแรกก็ไม่อยู่ และเธอก็ได้แต่เพียงคิดเข้าข้างตัวเองเท่านั้น ว่าเขาอาจจะมาเฝ้าเธอจนเข้าแล้วกลับไปเปลี่ยนเสื้อผ้า
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
“ ........... “ โทโมะเดินเข้ามาแล้วเห็นแก้วนั่งมองไปนอกหน้าต่างก่อนที่หญิงสาวจะหันมามองเขา
 
 
 
 
 
 
 
 
 
“ ทำไมทำหน้าอย่างนั้นละ เสียใจสินะที่ไม่ใช่ไอ้ป๊อป “ โทโมะพูดอย่างประชดๆ จนแก้วสะอึก
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
“ คะ “ แก้วตอบสั้นๆก่อนจะเบือนหน้าหนีโทโมะอีกครั้ง
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
“ เรื่องที่ฉันรู้ ฉันจะไม่บอกใคร “ แก้วชะงักกับสรรพนามของโทโมะแต่ก็ยังคงไม่ยอมหันมามองหน้าชายหนุ่ม
 
 
 
 
 
 
 
 
 
“ ขอบคุณนะคะ “ แก้วเอ่ยเบาๆ
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
“ ไม่ต้องขอบคุณหรอกนะ ฉันทำก็เพราะเห็นแก่เธอที่อยากได้ผู้ชายจนตัวสั่น จนทำให้ผู้ฃหญิงตัวเล็กๆคนหนึ่งที่รักเธอมากต้องตาย “  โทโมะพูดด้วยน้ำเสียงเข้มๆ จนแก้วทนไม่ไหวหันกลับมาเผชิญหน้ากับร่างสูงทั้งน้ำตาที่พยายามอดกลั้นมาตลอด
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
“ งั้นก็ขอบคุณที่คุณเห็นแก่ฉัน ถ้าคุณมาเพื่อจะบอกแค่นี้ ก็เชิญออกไปเถอะคะ ฉันอยากอยู่คนเดียว “ แก้วพูดเสียงสั่นๆ ถึงแม้ว่าพยายามจะปรับเสียงให้เป็นปกติ แต่มันก็ช่วยไม่ได้มากนัก
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
“ ..... “โทโมะยืนอึ้งเขาอยากจะเข้าไปกอดปลอบหญิงสาว แต่ร่างกายของเขากลับสั่งว่าอย่าเข้าไป แต่หัวใจกลับสวนทางกันสิ้นดี เขาเกลียดความรู้สึกตอนนี้ เกลียดที่สุด
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
“ ออกไป “ แก้วมองโทโมะทั้งน้ำตา โทโมะมองแก้วก่อนจะเดินออกไปโดยไม่หันกลับมามองหญิงสาวอีกเลย เสียงประตูปิดลงทุกอย่างก็ตกอยู่ในความเงียบ
 
 
 
 
 
 
 
 
 
“ ไม่ต้องขอบคุณหรอกนะ ฉันทำก็เพราะเห็นแก่เธอที่อยากได้ผู้ชายจนตัวสั่น จนทำให้ผู้หญิงตัวเล็กๆคนหนึ่งที่รักเธอมากต้องตาย “
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
“ ฮึกฮืออ แก้วไม่ได้ตั้งใจ “ แก้วกอดเข่าทั้ง2ก่อนจะร้องไห้อย่างหนัก เธอก็ไม่ได้อยากให้ทุกอย่างเป็นแบบนี้ ถ้าย้อนเวลากลับไปได้เธอก็จะไม่ทิ้งให้เพื่อนรักของเธอต้องอยู่คนเดียวแบบนั้น
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
“ ........ “ ร่างสูงที่เดินออกมาจากห้องพักก่อนจะมองหญิงสาวที่กอดเข่าร้องไห้อย่างสงสารแต่เขาควรจะตัดใจจากเธอสักที เธอคงจะรักเพื่อนสนิทของเขามาก มากสะจนทำร้ายได้แม้กระทั่งเพื่อนของตัวเอง เขาคงจะทำให้เธอรักเขาไม่ได้แล้วจริงๆ โทโมะเดินออกไปอย่างเงียบๆเขาเองกเจ็บเจ็บมานานและคงจะเจ็บแบบนี้จนกว่าเขาจะลืมเธอได้ แต่ก็ไม่มีใครรู้ว่าจะต้องใช้เวลามากแค่ไหนที่จะลืม
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
“ ไม่ต้องห่วงหรอกเต้ย ไปทำงานเถอะ “ ฟางบอกกับเต้ย เมื่อวานชายหนุ่มพาเธอไปพบกับเพื่อนหมอที่เชี่ยวชาญทางด้านศัลยกรรม จนวันนี้คุณหมอนัดเธอมาสแกนดูรอยแผลว่าลึกมากไหมและวางแผนในการผ่าตัด
 
 
 
 
 
 
 
 
“ แน่ใจหรอว่าจะอยู่คนเดียวได้ “ ฟางพยักหน้ายิ้มให้เต้ย
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
“ อย่าซนละ “ เต้ยพูดกับฟางอย่างอ่อนโยนก่อนจะเดินออกไปจากห้องพักของเขา ฟางนั่งเล่นอยู่ภ่ยในห้องสักพักก่อนจะนึกถึงเพื่อนของเธอ
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
แอ้ดดดดดดดดด
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
“ ......... “ ฟางเดินมาที่ห้องพักของแก้วสาวหวานเห็นว่าหญิงสาวบนเตียงยังคงหลับอยู่ และภายในห้องก็ไร้คนก็เลยเดินเข้าไปในห้องอย่างเบาๆ
 
 
 
 
 
 
 
 
 
“ ฟาง “ แก้วละเมอหาฟางพร้อมกับมือที่ปัดไปเรื่อยๆ ฟางเดินเข้าไปจับมือของแก้วเบาๆ
 
 
 
 
 
 
 
 
 
“ ฟางอยู่นี่ “ ฟางพูดเบาๆกับแก้ว
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
“ ฮือออ แก้วขอโทษ ฟาง แก้วขอโทษ “ แก้วร้องไห้แล้วพูดขอโทษทั้งๆที่ยังหลับอยู่
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
“ ........ “ ฟางมองใบหน้าเนียนของเพื่อนรักอย่างชั่งใจ เธอไม่มั่นใจว่าเธอจะเชื่อผุ้หญิงคนนี้ได้ไหม แต่สุดท้ายความเป็นเพื่อนมันก็บอกกับเธอว่าให้อภัย
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
“ ฟางให้อภัยนะ “ ฟางกระซิบที่ข้างหูของแก้วเบาๆ ก่อนที่ยิ้มแล้ววางดอกลิลลี่สีขาวไว้ที่หัวเตียงของแก้วก่อนจะเดินออกไป
 
 
 
 
 
 
 
 
 
“ ฟาง! “ แก้วสะดุ้งลืมตาตื่นขึ้นมา ก่อนจะมองไปรอบห้อง ทำไมฝันของเธอช่างเหมือนจริงจัง เธอฝันว่าเพื่อนรักของเธอมาบอกว่าให้อภัย เธอเครียดมากเกินไปรึเปล่า
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
“ อ๊ะ “ แก้วหันไปเจอกับดอกลิลลี่สีขาวที่เป็นดอกไม้ที่เพื่อนรักของเธออย่างสาวหวานชอบและรักมาก ก็ชะงัก
 
 
 
 
 
 
 
 
 
“ เธอยังมีชีวิตอยู่ใช่ไหมฟาง “ แก้วมองดอกลิลลี่สีขาวในมืออย่างชั่งใจและใช้ความคิด ส่วนหญิงสาวอีกคนที่อยู่ด้านนอกก็ได้แต่มองอย่างนิ่งๆ ก่อนที่จะต้องตกใจเมื่อหันกลับมาเห็นผู้ชายร่างสูงดวงตาที่คมสันกำลังจ้องมองเธออยู่อย่างสงสัย
 
 
 
 
 
 
 
 
 
“ เอ่อขอโทษนะคะ พอดีจำห้องผิด “ ฟางกำลังจะเดินหนีแต่ มือหนาก็รั้งเอาไว้ หญิงสาวหันกลับมามองก่อนจะรีบหลบสายตาของร่างสูงที่จ้องเธอ
 
 
 
 
 
 
 
 
 
“ อ่ะ เอ่อขอโทษครับ “ ป๊อปปี้เผลอรั้งแขนของฝ่ายตรงข้ามเอาไว้ เขาเองก็ไม่เข้าใจว่าทำไมความรู้สึกเขาสั่งให้เขาทำแบบนี้
 
 
 
 
 
 
 
 
 
“ ถ้าผมจะถามคุณเอ่อเกี่ยวกับ นะ.. “
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
“ น้องฟาง มาอยู่ตรงนี้นี่เอง ไปกันเถอะคะหมอเต้ยให้รวีมาตามคะ “ รวี พยาบาลสาวสวยเพื่อนรักของคุณหมอสุดหล่ออย่างหมอเต้ย เดินเข้ามาหาสาวหวานผู้หญิงที่เพื่อนเขาคอบดูแล
 
 
 
 
 
 
 
 
 
“ คะ ดิฉันขอตัวก่อนนะคะ “ ฟางหันกลับมายิ้มให้ป๊อปปี้ ชายหนุ่มชะงักกับรอยยิ้มอันแสนคุ้นเคยไหนจะน้ำเสียง
 
 
 
 
 
 
 
 
 
“ ขอโทษนะครับ ผู้หญิงคนนั้น ชื่ออะไรแล้วเธอมาทำอะไรที่นี่ครับ “ ป๊อปปี้ตัดสินใจถามพยาบาลสาวสุดสวยแทน
 
 
 
 
 
 
 
 
 
“ อ่อนั่นน้องฟางคะ เธอมารักษาเกี่ยวกับบาดแผลที่หน้า “ รวียิ้มให้กับชายหนุ่มตรงหน้า
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
“ แล้วเอ่อ เธอ..”
 
 
 
 
 
 
 
 
 
“ อันนี้ดิฉันขอไม่พุดเกี่ยวกับรายละเอียดของคนไข้นะคะ “ ป๊อปปี้ยิ้มบางๆให้ก่อนที่รวีจะเดินตามฟางออกไป
 
 
 
 
 
 
 
 
 
“ ทำไมถึงเหมือนกันจัง “ ป๊อปปี้พึมพำเบาๆก่อนจะเดินเข้าไปในห้อง
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
“ อ้าวพี่ป๊อป “ แก้วยิ้มร่าเมื่อเห็นคนที่เข้ามาใหม่ ป๊อปปี้ยิ้มให้แก้วก่อนจะเดินเข้าไปลูปผมแก้วอย่างอ่อนโยน
 
 
 
 
 
 
 
 
 
“ เป็นยังไงบ้าง ไปทำอีท่าไหนฮึ ถึงเข้าโรงพยาบาลเลย “ป๊อปปี้พูดติดแซวๆ แก้วหัวเราะเล็กน้อย
 
 
 
 
 
 
 
 
 
“ พี่ป๊อปคะ แก้วอยากจะถามเกี่ยวกับเรื่องของฟาง “
 
 
 
 
 
 
 
 
 
“ เราจำฟางได้ด้วยหรอ “ ป๊อปปี้ถาม
 
 
 
 
 
 
 
 
 
“ ก็... พี่ป๊อปพาแก้วไปงานศพผู้หญิงที่ชื่อฟางบ่อยๆนิคะ “ แก้วทำเป็นยิ้มให้ร่างสูง ป๊อปปี้ลูบผมแก้วเบาๆ
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 “ จะถามอะไรละ “
 
 
 
 
 
 
 
 
 
“ ฟางตายเพราะอะไรหรอคะ “ แก้วพูดด้วยน้ำเสียงจริงจัง เธอเองก็รู้แค่ว่าคืนนั้น มีคนที่คิดจะทำร้ายหญิงสาวคนนั้น แต่กลับไม่คิดว่าเรื่องจะเลยเถิดถึงกับเสียชีวิต เอาจริงๆเธอเองก็ยังไม่เคยรู้ด้วยซ้ำว่าการตายของฟางจริงๆแล้วเป็นยังไง
 
 
 
 
 
 
 
 
 
“ รถพลิกคว่ำน่ะ “ ป๊อปปี้ตอบแก้วเสียงเศร้าๆ หญิงสาวมองชายหนุ่มข้างกายที่พยายามยิ้มให้เธอ เธอรู้ดีว่าในใจของเขาไม่เคยลืมเพื่อนรักของเธอเลยแม้แต่นิดเดียว
 
 
 
 
 
 
 
 
 
“ แล้วจริงหรือเปล่าคะ ที่ไม่พบศพฟาง “ ป๊อปปี้พยักหน้าเบาๆ
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
“ นั่น ก็แสดงว่าฟางก็มีสิทธิ์ที่จะรอดใช่ไหมคะ “
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
“ ทำไมเราพูดแบบนี้ละ อะไรที่ทำให้คิดแบบนี้ “ป๊อปปี้ขมวดคิ้วถามหญิงสาวตรงหน้าอย่างสงสัย
 
 
 
 
 
 
 
 
 
“ ก็... ก็เราไม่พบศพฟางนิคะ ถ้ายังงั้นก็อาจจะเป็นไปได้ที่ฟางจะยังไม่ตาย “ ป๊อปปี้พยักหน้าก่อนที่จะมีคุณหมอและพยาบาลเข้ามาตรวจร่างกายของคนไข้สะก่อน
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
“ ถ้าทุกอย่างเป็นไปตามที่วางแผนไว้  “ หมอต้น เพื่อนสนิทอีกคนของหมอเต้ย พูดกับคนไข้ VIP ของเขาเอง ก็แหมเพื่อนรักของเขาอุตส่าห์พามาเองดังนั้นเธอคนนี้ก็คงจะสำคัญไม่น้อย
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
“ ขอบคุณมากนะคะ “ ฟางยิกมือไหว้ขอบคุณคุณหมอต้นอย่างเป็นมิตร
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
“ ไม่เป็นไรครับ หมอทำตามหน้าที่ และจะทำให้ดีที่สุด “ ฟางยิ้มขอบคุณ
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
“ งั้นเดี๋ยวฟางไปรอเต้ยที่ห้องก่อนนะ เต้ยขอคุยอะไรกับไอ้ต้นก่อน “ ฟางพยักหน้าก่อนจะยิ้มให้ต้นแล้วเดินออกไปโดยมีพยาบาลสาวอย่างรวีคอยดูแล
 
 
 
 
 
 
 
 
 
“ ไม่ธรรมดาละสิ สาวหวานคนนี้ “ ต้นเอ่ยปากแซวทันทีที่ฟางเดินออกไป
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
“ หึ “ เต้ยไม่ได้ตอบอะไรนอกจากกระตุกยิ้มเพื่อเป็นคำตอบ
 
 
 
 
 
 
 
 
 
“ ว้าวๆ กูจะทำสุดติ่ง จะงัดทุกอย่างที่เคยได้เรียนมาออกมาใช้ให้หมดเลย รับรองว่าแฟนแกเนี่ยจะต้องสวยที่สุด “ ต้นยิ้มพร้อมกับยักคิ้วให้เต้ย
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
“ ขอบคุณ แต่เธอไม่ใช่แฟนฉันหรอกว่ะ “ เต้ยพูดแล้วมองไปทางอื่น
 
 
 
 
 
 
 
 
 
“ ทำไมว้ะ ก็เห็นแกเอาอกเอาใจ ดูแลดีขนาดนี้ ขนาดเธอพิการแกยังดูแลจนเธอเดินได้นี่เธอหน้าผีมึงก็ยังจะพาเธอมาศัลยกรรม ไม่ใช่แฟนทำแทนไม่ได้นะเว้ย “ ต้นพูดเล่นพูดจริงในเวลาเดียวกัน แต่มันก็แอบทำให้คนที่ฟังจุกไปไม่น้อย
 
 
 
 
 
 
 
 
“ ก็ไม่ใช่แฟน แต่กูก็ทำแทนได้ ทฤษฏีใหม่จดเอาไว้ในสมองมึงด้วย “ เต้ยยักคิ้วใส่ต้นก่อจะเดินออกจากห้องโดยไม่ฟังเสียงตะโกนด่าจากเพื่อนรักอีกเลย
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
......................................................................................
มาตามคำสัญญา หลังจากนี้คงไม่ได้มานานเลย
เม้นหายเงียบกริม555 ยังก็ต้องขอบคุณมากนะคะ ที่ยังอ่านเรื่องนี้^^