เผื่อวันพรุ่งนี้ (One Wish)

 
 
 
 
 
 
 
 
 
ตอนที่16
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
                     ฟางลืมตาขึ้นก่อนสายตาจะปรับแสง เบื้อหน้าของเธอแป็นชายหนุ่มคนเดิม คนที่กอดเธอเมื่อคืน คนที่กอดเธอเมื่อเช้า จนตอนนี้เขาก็ยังกอดเธอไม่ขางหายไปไหน ป๊อปปี้ลืมตามองสาวหวานที่จ้องเขาอยู่ ดวงตาที่บวมเต่งคงเป็นเพราะเธอร้องไห้หนักจนเกินไป ไหนจะหน้าตาที่ซีดเซียว เพราะตั้งแต่เมื่อคืนเธอก็ยังไม่ได้นอน ไหนจะเรื่องเมื่อเช้าอีก
 
 
 
 
 
 
 
 
“ ปล่อยเถอะคะ “ ฟางมองป๊อปปี้แล้วทบทวนความคิดของตัวเองก็จะพูดออกมา ป๊อปปี้ค่อยๆคลายกอดฟาง
 
 
 
 
 
 
 
 
 
“ จะไปไหนฟาง “ ป๊อปปี้ดึงฟางมานั่งที่ตักเมื่อเห็นว่าร่างบางจะหนีเขาไป
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
“ ฟางจะไปหาพี่โมะ แก้วคงจะอยู่กับพี่โมะแน่ๆ “
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
“ ฟาง... ตอนนี้แก้วคงโกรธเราอยู่ พี่ว่าอย่าเพิ่งไปเลยนะครับ เรื่องนี้พี่จะจัดการเองนะคนดี “ ป๊อปปี้เกยคางที่ใหล่ของหญิงสาวอย่างออดอ้อน
 
 
 
 
 
 
 
 
 
“ ........... “
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
“ นะครับ คนดีของพี่ “
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
“ ฟางว่าบางทีเราก็เลวอย่างที่แก้วพูดจริงๆนะคะ “ ฟางพูดแล้วยิ้มสมเพชตัวเอง
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
“ ฟางทำไมพูดแบบนี้ เราแค่รักกันไม่ได้ผิดอะไรเลยนะฟาง “ ป๊อปปี้พูด
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
“ ผิดสิคะ ไม่อย่างงั้นจะมีคนอื่นเสียใจได้ยังไง แก้วคือเพื่อนที่ดีที่สุดของฟาง  “
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
“........... “
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
“ ฟางไม่อยากทำผิดอีกแล้ว “ ฟางร้องไห้อีกครั้ง ป๊อปปี้กระฉับกอดแน่น เมื่อพอจะรุ้ว่าหญิงสาวจะสื่ออะไร
 
 
 
 
 
 
 
 
 
“ ไม่นะฟาง อย่าทิ้งพี่ไป “ ป๊อปปี้พูดเสียงสั่น
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
“ ...........”
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
“ พี่ขอร้อง “ ป๊อปปี้พูดเบาอย่างอ่อนแรง เขาไม่อยากเสียเธอไปเลย
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
“ เราทำเลวกันมามากพอแล้วคะพี่ป๊อป อย่าทำให้ฟางต้องรู้สึกผิดไปมากกว่านี้เลย “ ฟางพูดก่อนจะแกะมือของป๊อปปี้ออกแล้วเดินออกไปหยิบกระเป๋าของตัวเองก่อนจะเดินออกไปจากห้อง
 
 
 
 
 
 
 
 
 
“ ............ “ ป๊อปปี้มองตามแผ่นหลังของฟางน้ำตาลูกผู้ชายไหลออกมาช้าๆ
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
“ จะให้พี่ทำยังไง เราถึงจะได้รักกันฟาง “ .....
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
“ พี่โมะ แก้วอยู่ที่นี่ใช่ไหมคะ “ ฟางมาหาโทโมะทันที ที่ออกจากคอนโดของป๊อปปี้
 
 
 
 
 
 
 
 
 
“ .......... “ โทโมะมองหน้าฟางด้วยสายตาที่เย็นชา จนฟางชะงัก ก่อนที่ชายหนุ่มจะเดินหนีเข้าไปอีกห้อง
 
 
 
 
 
 
 
 
 
“ พี่โมะฟางอธิบายได้นะ “ ฟางพูดเสียงสั่นแล้วเข้าไปกอดโทโมะจากด้านหลัง
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
“ ........ “
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
“ ฮึกฮือออ ฟางขอโทษที่ห้ามใจตัวเองไม่ได้ ฮึกฮืออ ฟางจะไม่ทำอีกแล้ว เชื่อฟางนะพี่โมะ ฮึกฮืออ “ ฟางร้องไห้แล้วพูดกับโทโมะเสียงอู้อี้
 
 
 
 
 
 
 
 
 
“ ................”
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
“...............”
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
“แต่งงานกับพี่นะฟาง....”
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
“!!!!”
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
“ แต่งงานกับพี่นะฟาง....”  เสียงขอบคนคุยกันดังขึ้น แก้วที่ตื่นหลังจากที่ร้องไห้จนหลับไปก็เดินตามเสียงมาแล้วได้ยินก็ชะงัก ก่อนจะเดินออกไปจากห้อง
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
“ พี่ไม่ได้รักแก้ว “
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 “หัวใจของพี่เป็นของฟาง “
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
“........ “ แก้วเดินออกมาจากห้องของโทโมะแล้วเดินขึ้นไปบนดาดฟ้า แล้วนึกถึงคำพูดของป๊อปปี้ ก็อดที่จะร้องไห้ไม่ได้
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 “ นี่พวกแกนะก็ใจเย็นๆก่อนสิ  อีกไม่กี่วัน ทั้งยัยฟางแล้วก็ยัยแก้วจะต้องไปรำในงานของมหาลัย คืนนั้นพวกแกค่อยลงมือ “
 
 
 
 
 
 
 
 
 
“ เมื่อกี้ฉันเห็นยัยฟางนั่นนะเดินเข้ามาที่นี่สีหน้าไม่โอเคเลยนะ สงสัยทะเลาะกับยัยแก้วมาละมั้ง55 “
 
 
 
 
 
 
 
 
 
“ ดี ทะเลาะกันไปเลย คุณป๊อปปี้จะได้เป็นของฉัน “
 
 
 
 
 
 
 
 
 
“ ใครจะเป็นของใคร ฉันไม่รู้หรอกนะ รู้แค่ว่า ยัยฟางจะต้องเป็นของฉัน!!! “
 
 
 
 
 
 
 
 
 
“ ฮึๆ “
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
“ พิม แคท “ แก้วที่กำลังจะเดินกลับลงไปด้านล่าง ได้ยินเสียงคนคุยกันโดยมีชื่อเธอพอดี เธอเลยแอบเดินเข้าไปฟังก่อนจะต้องตกใจเมื่อเห็นเพื่อนๆของเธอและสาวหวานอย่างฟาง ยืนคุยแผนอะไรบางอย่างที่ไม่ดีกันอยู่ ก่อนจะรีบเดินหนีออกมา  
 
 
 
 
 
 
 
 
“ แก้วหายไปไหนมา “ โทโมะที่คุยกับฟางเสร้จก็ให้ฟางกลับไปพักที่บ้านก่อนเดี๋ยวเขาจะคุยกับแก้วเอง แต่ก็ต้องเหวอเมื่อเดินเข้าไปในห้องแต่กลับไม่พบใคร
 
 
 
 
 
 
 
 
 
“ แก้วไปเดินเล่นมาคะ “ แก้วยังคงตกใจเรื่องที่ได้ยินเมื่อกี้อยู่ โทโมะคิดว่าแก้วยังทำใจเรื่องของฟางกับป๊อปปี้ไม่ได้เลยดึงแก้วเข้าไปกอด
 
 
 
 
 
 
 
 
 
“ ไม่มีอะไรแล้วนะ ไม่ต้องกังวลอะไรทั้งนั้น “ โทโมะลูบผมหญิงสาวเบาๆ
 
 
 
 
 
 
 
 
 
“ ....... “ แก้วกอดตอบโทโมะ
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
“ หิวไหม  “ โทโมะมองหน้าแก้ว หญิงสาวพยักหน้า
 
 
 
 
 
 
 
 
 
“ เดี๋ยวพี่สั่งอาหารมาทานดีกว่าเนาะ แล้วเดี๋ยวพี่ค่อยไปส่งเรา “ แก้วยิ้มบางให้กับโทโมะ
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
"มาแล้วคร้าบบบบบ อาหารสดๆร้อนๆ " โทโมะพูดพร้อมกับถือจานอาหารมาวาบนโต๊ะแล้วทำท่าทางทะเล้นๆให้แก้วดู แก้วมองโทโมะแล้วยิ้มตาม
 
 
 
 
 
 
 
 
" เป็นพนักงานเสริฟตั้งแต่เมื่อไรกันคะ คุณวิศวะ " แก้วเอียงคอแล้วพูดแกล้ง
 
 
 
 
 
 
 
 
 
" ก็เป้นพนักงานเสริฟให้เฉพาะคุณจริญญาไงครับผม! " โทโมะทำท่าตะเบ๊ะ แล้วยิ้มให้แก้วแก้วหัวเราะทันที โทโมะเองก็อมยิ้มกับรอยยิ้มของหญิงสาวตรงหน้า
 
 
 
 
 
 
 
 
 
" เอ่อ ทานดีกว่าเนาะ แก้วหิวแล้ว มาคะเดี๋ยวแก้วแกะกุ้งให้ " แก้วสบตากับโทโมะแล้วเปลี่ยนเรื่องก่อนจะแกะกุ้งให้ชายหนุ่ม
 
 
 
 
 
 
 
 
 
" ทานสิคะ กุ้งตัวใหญ่มากเลยนะคะ ถึงไม่ค่อยสดเท่าไรแต่ก็นะมันไม่ใช่ทะเลนี่นา555 " แก้วพยายามชวนโทโมะคุยเรื่องอื่น ชายหนุ่มมองหน้าหญิงสาวแล้วอมยิ้ม พร้อมกับทานกุ้งที่หญิงสาวแกะให้
 
 
 
 
 
 
 
 
"  อ๋าา พี่โมะแย่งกุ้งแก้วอีกแล้วนะคะ " แก้วมองหน้าโทโมะอย่างเอาเรื่อง ชายหนุ่มหัวเราะแล้วยื่นกุ้งในมือของตัวเองไปตรงหน้าหญิงสาว แก้วมอง งงๆ
 
 
 
 
 
 
 
 
 
" พี่ให้ " โทโมะพูดเบาๆแล้วยิ้มให้ แก้วยิ้ม ก่อนจะเอื้อมไปหยิบแต่โทโมะไวกว่าเบี่ยงมือหนี จนแก้วมองหน้า
 
 
 
 
 
 
 
 
" จะให้กินไหมห้ะพี่โมะ "
 
 
 
 
 
 
 
 
 
" ก็กินสิ.... พี่ป้อน "
 
 
 
 
 
 
 
 
 
" ............. " แก้วอึ้งก่อนจะสบตากับโทโมะ คำพูดที่แสนจะอบอุ่นรอยยิ้มที่ดูมีความสุข ส่งมาทางเธอ แก้วเองก็อดที่จะยอมรับไม่ได้ว่าเธอรู้สึกอุ่นใจที่ได้อยู่กับผู้ชายคนนี้ ความรู้สึกบางอย่างที่เธอก็บอกไม่ถุกว่ามันคืออะไร
 
 
 
 
 
 
 
 
" มาเร็ว อั้มมมม " โทโมะยื่นกุ้งเข้าไปให้แก้วก่อนจะทำเสียงเหมือนป้อนข้าวเด็ก แก้วทางแล้วหัวเราะ
 
 
 
 
 
 
 
 
 
" แก้วไม่ใช่เด็กนะ! พี่โมะอ่ะ " แก้วปาดแขนชายหนุ่มไปเบาๆ โทโมะหัวเราะในท่าทางเชิงงอนของเธอ
 
 
 
 
 
 
 
 
" รู้แล้วว่าไม่ใช่เด็ก แต่เห็นร้องไห้เหมือนเด็กไง "
 
 
 
 
 
 
 
 
 
" ............  " โทโมะจ้องมองใบหน้าเนียนของหญิงสาวตรงหน้าอย่างหลงใหล จนคนโดนจ้องเงยหน้ามองอย่างสงสัย พร้อมกับส่งยิ้มหวานให้
 
 
 
 
 
 
 
 
" พี่โมะมองหน้าแก้วทำไมคะ "
 
 
 
 
 
 
 
 
 
" ...... " โทโมะยิ้มแทนคำตอบพร้อมกับส่ายหน้าเบาๆ
 
 
 
 
 
 
 
 
 
" ขอบคุณนะคะ สำหรับทุกอย่าง " แก้วยิ้มให้โทโมะแล้วพูด สายตาที่ส่งมาอย่างจริงใจทำเอาคนได้รับอดที่จะยิ้มออกมาไม่ได้ โทโมะยิ้มแล้วมองหน้าผู้หญิงที่แอบรักอย่างมีความสุข เขาจะดูแลเธออยู่แบบนี้ ถึงไม่ใช่คนที่เธอรัก แค่นี้มันก็มากพอแล้ว
 
 
 
 
 
 
 
 
" พี่คือพี่ชายที่ดีทีสุดของแก้ว แก้วรักพี่ชายคนนี้มากนะคะ " แก้วลุกจากที่นั่งแล้วเดินอ้อมไปนั่งบนตักของโทโมะ พร้อมกับเอามือโอบรอบคอของชายหน่มแล้วพูด
 
 
 
 
 
 
 
 
".......... " โทโมะนิ่งไปเล้กน้อย
 
 
 
 
 
 
 
 
 
" อย่างทิ้งแก้วไปไหนนะคะพี่ชาย " แก้วพูดพร้อมกับหลับตาลงในอ้อมกอดของร่างสูงอย่างห่วงแหน เธอก็แอบกลัวว่าสักวันผู้ชายคนนี้จะหายไปจากชีวิตของเธอ ถ้าเขาหายไปเธอก็รู้สึกแปลกไปไม่น้อย
 
 
 
 
 
 
 
 
" ................. "
 
 
 
 
 
 
 
 
 
" .................... "
 
 
 
 
 
 
 
 
 
" พี่ไม่มีวันทิ้งแก้วไปไหน.... พี่ชายคนนี้อยู่ข้างๆน้องสาวเสมอนะ รู้ไหมยัยขี้แย " โทโมะพูดอย่างเหมือนไม่มีอะไร ทั้งๆที่ในใใจของเขาเจ็บปวดแทบแหลก โทโมะโอบกอดร่างบางเอาไว้ เขาพูดกับเธอแล้วว่าจะไม่ทิ้งเธอไปไหน ไม่ว่ายังไงก็ตามเขาก็ไม่มีวันทิ้งหัวใจของตัวเอง
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
.............................................................................................
สวัสดีคะ ขอโทษด้วยนะคะที่มาอัพช้าเพราะเราไปอยู่บ้านใหม่ไม่มีเน็ตคะ เล่นได้แต่ในโทรศัพท์ ขอโทษด้วยเน้ออ วันนี้มากลับมาบ้านเก่าแล้ว^^ 
 
 
 
ขอบคุณมากนะคะสำหรับทุกคอมเม้นและโหวด^^