เผื่อวันพรุ่งนี้ (One Wish)

 

 

 

 

 

 

 

 

 

ตอนที่17

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

“ สวัสดีคะคุณแม่ “ ฟางเดินเข้ามาภายในบ้านพร้อมกับโทโมะ ก็ยกมือไหว้แม่ของชายหนุ่ม แม่ของโทโมะเดินเข้ามากอดว่าที่ลูกสะใภ้แล้วยิ้ม

 

 

 

 

 

 

 

 

 

“ แม่คิดถึงหนูจังเลยลูก ปะ เข้าไปข้างในกันดีกว่าเนาะ จริงสิวันนี้เพื่อนเราจะมาช่วยเลือกชุดใช่ไหมตาโมะ “ คุณผู้หญิงประจำบ้านพูดกับลูกชายตัวดี

 

 

 

 

 

 

 

 

 

“ ครับแม่ “ โทโมะพูด

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

“ ถ้าพี่ป๊อปไม่อยากไปเราก็ไม่ต้องไปก็ได้นะคะ “ แก้วพูดเพื่อทำลายบรรยากาศแสนจะอึดอัดภายในรถ วันนี้โทโมะนักป๊อปปี้มาให้เลือกชุดเพื่อนเจ้าบ่าว

 

 

 

 

 

 

 

 

 

“..............” ป๊อปปี้ไม่พูดอะไรกับแก้วแม้สักคำ ร่างบางมองชายหนุ่มอย่างเสียใจ นี่ก็ผ่านมาหลายวันแล้วแต่ป๊อปปี้กับเอาแต่เงียบกับเธอ

 

 

 

 

 

 

 

 

 

“ แก้วก็เจ็บเป็นนะพี่ป๊อป พี่ลองหันกลับมามองผู้หญิงคนนี้บ้างไม่ได้หรอ “ แก้วพูดพร้อมน้ำตา แต่หญิงสาวกลับเหม่อมองออกไปนอนกหน้าต่าง ป๊อปปี้หันมามองแก้วแล้วถอนหายใจ ก่อนจะเอื้อมไปจับมือแก้วเอาไว้

 

 

 

 

 

 

 

 

 

“ เลิกร้องไห้เถอะนะ  “

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

“ ....... “

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

“ พี่ขอโทษจริงๆแก้ว ... ในสายตาของพี่มองใครอีกไม่ได้แล้ว “แก้วเลื่อนมือที่โดนายหนุ่มกุมเอาไว้ออกแล้วหันหน้าหนีชายหนุ่ม หลังจากนั้นก็ไม่มีใครยอกพูดกันอีกเลย

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

“ อ้าวตาป๊อปมาพอดี มาเลยลูก “ แม่ของโทโมะเห็นเพื่อนสนิทของลูกชายเดินเข้ามาก็ทักทาย

 

 

 

 

 

 

 

 

 

“ สวัสดีครับคุณน้าคุณลุง “ ฟางมองชายหนุ่มที่ไม่ได้เจอมาหลายวัน ตั้งแต่วันนั้น ฟางก็พยายามหลบหน้า  ป๊อปปี้ ชายหนุ่มพยายามหาทางที่จะได้เจอเธอ จนมีครั้งหนึ่งชายหนุ่มไปหาเธอที่บ้าน จนคนเป็นพ่อแม่ของเธอสงสัยแต่ดีที่โทโมะมาช่วยเอาไว้ทัน ไม่อย่างนั้นเรื่อทุกอย่างจะแย่ไกว่านี้แน่ๆ

 

 

 

 

 

 

 

 

 

“ ชุดนี้สวยมากเลยนะฟาง “ หลังจากทักทายกันเรียบร้อย พวกผู้ใหญ่ก็แยกออกไปดื่มชาพร้อมกับคุยเรื่องเชิญแขกและสถานที่จัดงาน พร้อมกับเรื่องๆอื่นๆ ปล่อยให้ทั้ง4 คนนั่งเลือกชุดกันไป

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

“............” ต่างคนต่างเงียบ ฟางเอาแต่ก้มหน้าเลือกชุดโดยไม่ยอมเงยหน้ามองอีกคนที่เอาแต่งมองเธอไม่วางสายตา สายตาที่คิดถึงห่วงหามันส่งมาให้เธอ เธอรับรู้แต่เธอรับมันไว้ไม่ได้

 

 

 

 

 

 

 

 

 

“ ชุดนี้ดีไหมฟาง “ โทโมะมองแก้วที่มองป๊อปปี้อย่างเศร้าๆเมื่อเห็นสายตาของเพื่อนรักที่เอาแต่มองว่าที่เจ้าสาวของเขาอย่างไม่ลดสายตา เขาจึงต้องทำเป็นคุยกับฟางเพื่อให้ป๊อปปี้เลิกมอง

 

 

 

 

 

 

 

 

 

“  พี่โมะว่าเหมาะกับฟางหรอ “ ฟางเงยหน้าถามโทโมะ ชายหนุ่มยิ้มบางๆพร้อมมกับโยกหัวของร่างบางเบาๆ

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

“  เจ้าสาวของพี่สวยอยู่แล้วนิ จริงไหม “ โทโมะพูดแล้วยิ้มหวานให้ฟาง ฟางยิ้มหวานให้กลับเช่นกลับ ปีอปปี้ทนไม่ไหวก็ลุกขึ้นแล้วเดินออกไป แก้วเหวอเล็กน้อยก่อนทำท่าจะเดินตามชายหนุ่มออกไป แต่โทโมะขัดเอาไว้ก่อน

 

 

 

 

 

 

 

 

 

“ เดี๋ยวพี่ไปหามันเอง แก้วช่วยฟางเลือกชุดดีกว่า “ โทโมะพูดกับแก้วแล้วเดินตามป๊อปปี้ออกไป แก้วมองหน้าฟางทั้ง2สาวสบตากับอย่างช่วยไม่ได้ตั้งแต่วันนั้นแก้วก็เฉยชาใส่ฟางมาตลอด

 

 

 

 

 

 

 

 

 

“ เอ่อ..แก้วชุดนี้สวยไหม “ ฟางปรับสีหน้าแล้วลุกไปนั่งข้างแก้ว แล้วถามยิ้มๆ

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

“ อยากได้ชุดไหนก็เลือกไปสิ “ แก้วเขยิบหนีแล้วพูดนิ่งๆ ฟางสะอึกในท่าทางของเพื่อนรักของเธอ

 

 

 

 

 

 

 

 

 

“ ละ แล้วชุดแก้วละ ชุดไหนดี “ ฟางพยายามไม่สนใจในท่าทางของแก้ว

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

“ ....... “ แก้วหันมามองฟางด้วยสายตาที่ชิงชัง

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

“  เรากลับมาเป็นเหมือนเดิมเถอะนะแก้ว “ ฟางกุมมือแก้วแล้วพูดเสียงสั่นๆ แก้วเบือนหน้าหนี

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

“ ความเชื่อใจของแก้วที่มีให้ฟางมันหายไปหมดแล้วละ ขอโทษนะ “ แก้วพูดเสียงสั่งเช่นกันก่อนจะลุกหนีฟางไปนั่งอีกที่แล้วทำเป็นเลือกชุดไปโดยไม่ยอมพูดคุยหรือแม้แต่จะมองหน้าฟางเลยสักนิด ฟางมองแก้วแล้วน้ำตาไหลออกมาอย่างบังคับไม่ได้ ก่อนที่หญิงสาวจะรีบปาดน้ำตาทิ้ง แล้วนั่งเลือกชุดของตัวเองเช่นกัน

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

“ มึงจะมาเยาะเย้ยกูสินะ “ ป๊อปปี้เดินออกมาแล้วรู้สึกได้ว่ามีคนตามมาก็เห็นเงาสะท้อนกระจกของหน้าต่างว่าเป็นโทโมะก็พูด

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

“ เปล่า กูแค่จะมาบอกมึงว่าตอนนี้... กูรักฟาง “ โทโมะพูดด้วยสีหน้านิ่งเรียบ ป๊อปปี้หันกลับมามองเพื่อนรัก

 

 

 

 

 

 

 

 

 

“ จะให้กูเชื่อมึงสินะ “ ป๊อปปี้พูดเสียงเข้ม

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

“ กูไม่ได้ต้องการให้มึงเชื่อกู กูแค่มาบอกให้มึงรู้เอาไว้ กูไม่ได้ต้องการมีเรื่องกับมึงเพราะถึงยังไง ฟางก็ต้องเป็นของกูอยู่ดี “ ป๊อปปี้เข้าไปกระฉากเสื้อคอของเพื่อนรักอย่างโมโห

 

 

 

 

 

 

 

 

 

“ ทั้งๆที่มึงก็รู้ว่ากูกับฟางรักกัน อย่างนั้นนะหรอไอ้โมะ! “

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

“ แล้วมึงก็หักหลังกู ทั้งๆที่มึงก็รู้ว่าฟางคือคู่หมั้นของกูงั้นสิ  ไอ้ป๊อป! “ 2 หนุ่มจ้องตากันอย่างไม่มีใครยอมใคร ป๊อปปี้ชะงักไปแต่ก็ยังไม่ยอมปล่อยโทโมะ

 

 

 

 

 

 

 

 

 

“ เรา 2 คนรักกันกูจะไม่ยอมให้มึงได้ฟางไปแน่นอนไอ้โมะ “

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

“ งั้นมึงก็ลองดู ว่าระหว่างคู่หมั้นของเพื่อนรัก กับคู่หมั้นของตัวเอง ใครมันจะสำคัญกว่ากัน! “ โทโมะพูดจบก็ผลักป๊อปปี้ออกจนล้มไปอยู่กับพื้นเป็นจังหวะเดียวกับที่ฟางและแก้วจะมาหาหนุ่มๆเพื่อจะตามไปทานข้าวพอดี

 

 

 

 

 

 

 

 

 

“ พี่ป๊อป! “ แก้วรีบวิ่งเข้าไปประคองป๊อปปี้อย่างเป็นห่วง โทโมะมองแก้วนิ่งๆ ก่อนที่ฟางจะเดินเข้าไปหาโทโมแล้วแอบมองป๊อปปี้เป็นระยะ

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

“ พี่โมะทำบ้าอะไร!! ทำไมต้องรุนแรงกันแบบนี้ “ แก้วโมโหที่ป๊อปปี้ต้องเจ็บตัว ก็ตะคอกใส่โทโมะ จนชายหนุ่มชะงัก

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

“ ไม่มีอะไรหรอกแก้ว “ ปีอปปี้พูดกับแก้วแก้วหันสายตามามองคนรักของเธออย่างเป็นห่วง

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

“ เกิดอะไรขึ้นคะพี่โมะ “ ฟางพูดกับโทโมะ ร่างสูงไม่ตอบแต่กลับดึงมือฟางมาจับเอาไว้ แล้วมองหน้าป๊อปปี้ที่มองเขาอยู่เช่นกัน

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

“ มึงจำเอานะไอ้ป๊อป ผู้หญิงคนนี้คือของกู ส่วนผู้หญิงคนนั้นคือของมึง!  หวังว่าคำพูดของกูจะเตือนสติมึงได้บ้าง “ โทโมะพูดจบก็ดึงฟางเดินเข้าไปในบ้านปล่อยให้ป๊อปปี้อยู่กับแก้วเพียงแค่ 2คน

 

 

 

 

 

 

 

 

 

“ พะ พี่ป๊อป “ แก้วโผเข้ากอดชายหนุ่ม เมื่อพอจะเดาเหตุการณ์ได้ ป๊อปปี้นิ่งไม่ยอมกอดตอบแก้วแต่ก็ไม่ได้หนีอ้อมกอดของแก้ว

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

“ ........... “

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

“ รักคนมีเจ้าของมันเจ็บมากใช่ไหมคะ ถ้ามันเจ็บพี่ก็ถอนออกมาเถอะนะ... “ แก้วกอดคนรักแน่น

 

 

 

 

 

 

 

 

 

“ ......... “ ป๊อปปี้กอดตอบแก้ว ทำไมทุกอย่างต้องเป็นแบบนี้ ทำไม..

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

.............................................................

ขอบคุณนะคะ^^