เผื่อวันพรุ่งนี้ (One Wish)

9.5

เขียนโดย mintmathuros

วันที่ 31 มีนาคม พ.ศ. 2558 เวลา 21.57 น.

36 chapter

848 วิจารณ์

57.64K อ่าน

แก้ไขเมื่อ 28 มิถุนายน พ.ศ. 2558 18.06 น. โดย เจ้าของนิยายฟิคชั่น

14) 14: ให้ทำยังไง

อ่านบทความตามต้นฉบับ อ่านบทความเฉพาะข้อความ

ตอนที่14

ช่วงเย็นของวันนั้นฟางไปหาป๊อปปี้ที่คอนโดตามที่ชายหนุ่มนัดมา ป๊อปปี้ดีใจมากที่ได้เจอฟางอีก หลังจากทีไม่ได้เจอหญิงสาวมานานหลายวัน ร่างสูงดึงร่างบางไปกอดแน่นด้วยความคิดถึงฟางเองก็นิ่งให้ ป๊อปปี้กอด เธอเองก็คิดถึงอ้อมกอดแสนอบอุ่นของผู้ชายคนนี้เหมือนกัน แต่มันก็ไม่อาจจะได้รับมันอีกเธอต้องคอยย้ำเตือนเสมอว่าอ้อมกอดนี้เป้นของเพื่อนรักของเธอคนเดียว

“ พี่มีอะไรกับฟางหรอคะ “ ฟางดันตัวป๊อปปี้ออกก่อนจะพูดเสียงเย็นชาใส่

“ ไม่คิดถึงพี่บ้างหรอ “ ป๊อปปี้ซึมลงไปเมื่อได้ยินน้ำเสียงและท่าทางของฟางที่ดูจะเย็นชาใส่เขา

“ ไม่นิคะ “ ฟางพูดนิ่งๆ

“ .......... “ ป๊อปปี้และฟางสบตากันชายหนุ่มลูบแก้มของหญิงสาวเบาๆก่อนจะก้มหน้าลงไปจนประกบปากของร่างบางเอาไว้ ลิ้นหนาเข้าไปตักตวงหาความหวานจากโพรงปากสวยอย่างอ่อนละมุน ก่อนที่จะเปลี่ยนเป็นร้อนแรงและต้องการ

“ อื้มมม “ ฟางครางออกมา ก่อนจะพยายามควบคุมสติของตัวเองไม่ให้เตลิดไปกับชายหนุ่ม

“ พะ พี่ป๊อปพอแล้วคะ “ ฟางดันป๊อปปี้ออกจากตัวเมื่อชายหนุ่มเริ่มไม่พอแค่จูบเท่านั้น

“ ทำไมละฟาง พี่คิดถึงฟางนะ พี่รักฟางเรารักกัน “ ป๊อปปี้พูดแล้วมองหน้าหญิงสาวอย่างตั้งใจ น้ำเสียงหนักแน่นหน้าตาและท่าทางที่จริงใจของร่างสูงทำเอาฟางน้ำตาซึม

“ ขอบคุณนะคะที่จริงใจกับฟาง ถ้าพี่รักฟาง ฟางขอได้ไหม ...”

“..........”

“ ลืมฟางเถอะนะ “ ฟางพูดเสียงสั่นๆ พร้อมน้ำตาที่หลั่งรินออกมา ป๊อปปี้ส่ายหน้าช้าๆ พร้อมกับเช็ดน้ำตาให้หญิงสาวเบามือ

“ พี่ทำไม่ได้ฟาง พี่ลืมหัวใจของพี่ไม่ได้ “ ป๊อปปี้พูด ยิ่งทำให้ฟางร้องไห้หนักกว่าเดิม เขารักเธอมาก มากจนเธอเองไม่คิดว่าจะมีผู้ชายบนโลกใบนี้รักเธอได้มากมายขนาดนี้ นอกจากคนที่เป็นพ่อของเธอ

“ ........ “ ทั้ง 2 สบตากันเนิ่นนาน ชายหนุ่มค่อยเลื่อนหน้าเข้ามาใกล้หญิงสาวมากยิ่งขึ้นจนประกบปากหวานของหญิงสาว ร่างบางเองก็ตอบรับชายหนุ่มทั้ง2 ปล่อยให้หัวใจของเขาทั้งคู่ได้เติมเต็มให้กันและกันความรักที่ไม่สมหวังใครจะรู้ว่ามันช่างทรมานเหลือเกิน ใกล้เพียงแค่เอื้อมแต่กลับคว้าไว้ไม่ถึง

“ ยัยแก้ววววววว “ เสียงเพื่อนๆสมัยเรียนมัธยมเรียกแก้วที่เดินเข้ามาพร้อมโทโมะ หลังจากโทโมะและแก้วพาฟางไปส่งที่บ้าน โทโมะก็พาแก้วมาส่งที่งานเลี้ยงเพื่อนเก่าๆ

“ คิดถึงจัง “ แก้วเดินเข้าไปกอดเพื่อนๆ

“ นี่มันคุณวิศวะนี่แก “

“ หล่อ... “ เสียงเพื่อนสาวๆของแก้วต่างยิ้มหวานให้โทโมะ ชายหนุ่มยิ้มแหยๆกลับไป

“ นี่แกรู้จักเขาด้วยหรอ หรือว่าแกเป็นกิ๊กเขาห้ะ! “

“ ไม่สิๆๆ แกหมั้นแล้ว “ เสียงเพื่อนพูด

“ นี่พวกแกเลิกเพ้อเจ้อสักที ฉันกับพี่โมะแค่รู้จักกันเฉยๆ แล้วเค้าก็มาส่งฉันก็แค่นั้น “ แก้วพูดจบก็เดินหนีไปหาเพื่อนคนอื่นๆ ปล่อยให้เพื่อนสาวของเธอต้อนรับโทโมะแทน

“ โอ๊ย!! อกหักโว้ย!! “ เสียงเพื่อนชายคนหนึ่งที่เริ่มเมาตะโกนเสียงดัง

“ ไอ้ต้นมึงเมาแล้วไปนอนปะ ชิบหายกูรำคาญ “ เสียงเพื่อนๆด่ากลับ

“ เมิงจะเข้าใจอะไรกู รักเขาแต่เขาไม่รักกู แม่งเจ็บกว่าโดนทิ้งอีกว่ะ “ ต้นเพื่อนชายในห้องเดียวกันของแก้วพูดอย่างเมาๆ

“ เออๆๆ งั้นมาพูดเรื่องนี้กัน “ เสียงเพื่อนสาวอย่างกิ๊กพูด

“ ได้...”

“ เอาละต่อไปอืมม... คุณโทโมะละกันนะคะ “

“ ........ “ ทุกคนต่างรอคอยฟังเรื่องราวของโทโมะอย่างตั้งใจโทโมะเดินขึ้นไปด้านบนเวทีตามเสียงเรียก ก่อนที่จะมองมายังสาวสวยที่นั่งมองเขาอยู่ด้านล่าง

“..........”

“...........”

“ ผมก็ไม่คิดเหมือนกันว่าคนอย่างผมจะอกหักกับเขาเป็น มันน่าตลกนะครับที่เรื่องราวของผมก็เหมือนๆกับคุณต้นเลย “ โทโมะยิ้มขำ อย่างสมเพชตัวเอง

“ ......... “

“ ผมเจอเธอครั้งแรก เธอเหมือนนางฟ้า เธอเป็นผู้หญิงที่ดูอ่อนหวานแต่ก็มีบางมุมที่เธอแอบห้าว เธอสวย เธอน่ารัก เธอเป็นคนใจดี เป็นคนน่ารักเสมอเวลาอยู่กับผมอยู่หรืออยู่กับคนอื่นๆ ทุกคนเชื่อกับคำว่ารักแรกพบไหมครับ .....เธอทำให้ผมเชื่อว่ามันมีอยู่จริง ผมหลงรักเธอตั้งแต่แรกเห็น รักโดยไม่รู้ว่าเธอจะรักผมตอบหรือเปล่า เธอจะมีผมในใจบ้างไหม รักจนไม่สามารถจะตัดใจได้ง่ายๆ “

“............ “ แก้วมองโทโมะที่พูดอย่างนิ่งๆ

“ แต่สุดท้าย เหมือนฟ้าเล่นตลก ฮึ.. เธอไม่ได้รักผมเลยสักนิด สายตาของเธอผมก็เป็นเพียงพี่ชายคนสนิทก็แค่นั้น..... หัวใจของเธอมีผุ้ชายอีกคนที่ผมเองก็รู้จักดี เธอมีเจ้าของแล้ว ทั้งตัวและหัวใจ ผมพยายามทำทุกอย่างให้เธอหันมามองผม แต่มันก็ไม่เลยสักครั้ง .... “

“.......... “

“ ร้องเพลงหน่อยได้ไหมคะ ...” เสียงกิ๊กเดินเข้ามาแล้วพูดกับโทโมะ แล้วยื่นชื่อเพลงให้ ชายหนุ่มมองแก้วแล้วยิ้มให้ กิ๊ก

จิตใจทำด้วยอะไร เหตุใดจึงไม่รักกัน
ทุ่มเทให้ทุกๆ วัน ตอบแทนด้วยการเฉยๆ
ไม่เหมือนที่ทำให้เขา กี่ครั้งเธอยอมให้หมดเลย
อยากจะรู้จริงๆ อยากจะรู้จังเลยเหตุใดไม่มีค่าพอ

ไม่รู้ ตอบตัวเองไม่ได้สักครั้ง
แค่อยากปรับปรุงตัวเองให้เธอพอใจ
ได้เป็นที่เธอต้องการ

จะต้องทำยังไงแบบไหนที่เธอจะรัก
ต้องแพ้ให้คนอื่นเขา ซ้ำมาซ้ำไปไม่รู้ทำไม
ต้องทำยังไง สุดท้ายเธอถึงจะรัก
อยากรู้ต้องทำยังไง ช่วยเปิดหัวใจ
ให้ฉันเข้าไปได้ไหมเธอ

ต้องเป็นคนนอกสายตาอย่างนี้ไปนานเท่าไหร่
ต้องเป็นคนไม่มีใคร ให้ทรมานถึงไหน
อย่างน้อยถ้าเธอสงสาร อยากขอให้เธอแค่เปิดใจ
อย่าใจร้ายเลยเธอ อย่าใจร้ายเกินไป
อย่าทำกันแบบนี้เลย

“ อย่าวิ่งหนีพี่อีกเลยได้ไหม “ โทโมะรีบวิ่งตามแก้วออกมาเมื่อเห็นร่างบางเดินออกมาจากงาน

“ ฮึกฮือออ แก้วขอโทษนะพี่โมะ “

“ ไม่เป็นไร พี่รู้ว่าต่อให้พี่ทำยังไง เราก็ไม่มีวันรักพี่ “

“ ......... “ แก้วส่ายหน้าทั้งน้ำตา

“ ขอให้เรารู้เอาไว้ ว่าผู้ชายคนนี้พร้อมที่จะอยู่ข้างเราเสมอ ถ้าเรามีปัญหา ผู้ชายคนนี้พร้อมที่จะรับฟังพร้อมที่จะเคียงข้าง พร้อมจะปลอบเราเสมอ พี่รักแก้วนะ และจะรักตลอดไป “ โทโมะพูดพร้อมกับเช็ดน้ำตาให้แก้ว แก้วโผเข้ากอดชายหนุ่มแน่น ทั้ง 2 กอดกันอยู่สักพักก่อนที่โทโมะจะพาแก้วไปส่งที่บ้าน

“ พี่ป๊อปทำไมไม่รับสายแก้วนะ “ แก้วเดินเข้ามาในห้องก็แอบเป็นห่วงป๊อปปี้ที่ไม่ยอมรับสายเธอเลย “

“ ....... “ แก้วเดินเข้ามาก็ชะงักกับภาพคู่ของทั้ง4คนมีเธอโทโมะป๊อปปี้และฟาง ถ่ายรูปด้วยกันตอนที่หนุ่มๆรับปริญญา

“ แก้วรักพี่ไม่ได้จริงๆ “ เสียงน้อยพูดเบาๆแล้วกอดรูปภาพเอาไว้ พร้อมกับหลับไป

“ อ๊ะๆ แรงอีกคะพี่ป๊อป อ๊ะๆๆ “ เสียงของสาวหวานที่ครางอย่างมีความสุข ทั้ง2 คนต่างปลดปล่อยอารมณ์ของกันและกันอย่างเต็มอิ่ม ป๊อปปี้ยิ้มกริ่มกับน้ำเสียงและท่าทางของฟางที่แสนจะเย้ายวน

“ พี่รักฟางนะ “ ป๊อปปี้กระซิบที่ข้างหูของหญิงสาวก่อนที่ทั้ง 2 จะพากันไปแตะสวรรค์พร้อมๆกัน

“ แฮ่กๆ พอแล้วนะคะ ฟางไม่ไหวแล้ว “ ฟางพูดเสียงอู้อี้ ทั้งๆที่ยังไม่ลืมตา

“ ฮื้มม แต่พี่ยังไม่หายคิดถึงเลย “

“ พอเถอะคะ “ ฟางพูดเสียงจริงจัง ป๊อปปี้ยิ้มบางๆก่อนจะดึงผ้าห่มมาคลุมตัวหญิงสาวแล้วกอดฟางเอาไว้

“ พี่รักฟางนะ “

“ ........ “ ฟางเงียบ แล้วหลับตาลงช้าๆ

“ ไม่ว่าจะเกิดอะไรขึ้น หัวใจของพี่ก็ยังเป็นของฟางเหมือนเดิมนะครับ “ ป๊อปปี้จุมพิตที่หน้าของหญิงสาวเบาๆ แล้วเข้าสู่นิทราตามหยงิสาวไป