ทำไมถึงไม่ใช่ฉัน. ㄨ Why Not Me ? ㄨ

 
ทำไมถึงไม่ใช่ฉัน. ( Why Not Me ? ) 
 
 Poppy & Fang Chapter 4 
 
 
 
(  มึงจะมางานแต่งงานไอ่โมะกับน้องฟางรึเปล่า ? ) 
 
 
 
“ ไปสิ งานแต่งเพื่อนทั้งที ” เสียงทุ้มเอ่ยตอบปลายสายไปสายตาว่างเปล่าราบเรียบ
 
 
 
( แล้วน้องแก้วล่ะ ? )
 
 
 
“ ไม่ตายหรอก แค่นี้น่ะเจอกัน ” ป็อปปี้เอ่ยตัดบทเขื่อนไปแล้ววางสายไป สายตามองตรงไปยังข้างนอกหน้าต่าง
 
 
 
“ พี่ป็อปค่ะ ” แก้วเปิดประตูเข้ามาในห้องของป็อปปี้ด้วยหน้าตาที่โทรมจัดเพราะว่าเธอเอาแต่หมกตัวอยู่แต่ในห้องโทโมะก็พยายามที่จะมาหาเธอที่ห้องแต่ป็อปปี้ก็กันตัวไว้ไม่ให้โทโมะเข้ามา เธอไมได้พบเขาเกือบอาทิตย์นึงเลยก็ว่าได้แถมลูกก็ออกฤทธิ์แทบจะทุกคืนถ้าไม่ป็อปปี้เธอคงแย่.. ป็อปปี้หันมองแก้วตามเสียงเรียกอันเหนื่อยอ่อนของแก้ว
 
 
 
“ เหนื่อยมากรึเปล่า ? ” ป็อปปี้ถามเพราะรู้อาการของน้องตัวเองดี แก้วยิ้มอ่อนให้พลางส่ายหัวเบาๆ เขาสงสารน้องของตัวเองจับใจมือหนาลูบไปตามเรียวหน้าของแก้วที่ดูอิดโรยอย่างเห็นได้ชัดทำไมน้องของเขาต้องมาเจอแต่เรื่องทรามๆแบบนี้ป็อปปี้คิดในใจอยู่ๆใบหน้าหวานของใครอีกคนก็ลอยเข้ามา
 
 
 
“ วันนี้แก้วต้องไปแล้ว พี่ป็อปดูแลตัวเองดีๆด้วยน่ะ อย่าโหมงานหนัก ” แก้วสั่งด้วยเสียงที่อ่อนล้าป็อปปี้ยิ้มให้พยักหน้าไปด้วย
 
 
 
“ เราก็เหมือนกันน่ะ ไปอยู่ที่นู้นก็ดูแลตัวเองดีๆไม่ใช่ตัวคนเดียวเหมือนแต่ก่อนแล้วจะทำอะไรก็ระวังหน่อยอย่างเช่นตอนนี้เราไม่ควรจะร้องไห้และหมกตัวอยู่แต่ในห้องแล้วน่ะ ” ป็อปปี้บ่นมือก็ปาดน้ำตาให้ที่แก้มนวล แก้วก้มหน้ามือขาวก็ลองรับน้ำตาหยดแล้วหยดเล่าของตัวเองอย่างห้ามไม่อยู่จริง ๆ
 
 
 
                ป็อปปี้นั่งลูบเส้นผมยาวของแก้วที่นอนหลับอยู่บนเตียงอย่างแผ่วเบาในหัวก็คิดไปถึงอนาคตข้างหน้าของน้องเขา หากเจ็บแทนกันได้คนเจ็บก็อยากให้มันเป็นเขาเพราะเขารักแก้วมากเหลือเกินป็อปปี้ก้มโน้มตัวลงไปจูบหน้าผากแก้วแผ่วเบาเพราะเย็นนี้เขาต้องจากกับน้องเขาอีกแล้ว
 
 
 
 
“ ฮัลโหล ว่างรึเปล่า ? จะไปหา ” ป็อปปี้คว้าโทรศัพท์มาก่อนจะกดหาเบอร์ใครสักคนนึง
 
 
 
( ว่าง ๆ อยู่ที่ร้านน่ะ แล้วน้องแก้วเป็นไงบ้าง ) เสียงหวานตอบกลับมาป็อปปี้ถอนหายใจชั่วครู่นึง
 
 
 
“ ก็แย่ตั้งแต่วันนั้นแหละ เดี๋ยวฉันไปหาน่ะ ”
 
 
 
( จ้า อย่าเครียดน่ะ )  ป็อปปี้ตัดสายไปแล้วลุกขึ้นแต่ก็ไม่ลืมที่จะห่มผ้าให้แก้วได้นอนหลับสบาย
 
 
 
 
 
‘ กริ๊ง ’ เสียงประตูเปิดออกกระทบกับกระดิ่ง
 
 
 
“ ไง มาเร็วจังน่ะ ”  ป็อปปี้พยักหน้าก่อนจะหย่อยตัวนั้งลงที่เก้าอี้ที่ติดกับบาร์
 
 
 
 
“ เครียดขนาดนั้นเลยรึไงกัน ? ”
 
 
 
 
“ จะไม่ให้ป็อปเครียดได้ไงอ่ะหวาย น้องป็อปทั้งคนน่ะ ” ป็อปปี้เริ่มระบายความเครียดออกมาเรื่อย ๆ หวายระบายยิ้มน่ารักๆให้ป็อปปี้มือบางนุ่มวางบนหัวป็อปปี้พลางขยี้ด้วยความหมั่นไส้ ป็อปปี้ผลักมือของหวายออก
 
 
 
“  เฮ้ย ๆ หัวไม่ใช่ของเล่นน่ะเว้ย ” ป็อปปี้พูดแล้วยิ้มอยู่กับหวายทีไรเขาลืมเรื่องที่มันเครียดไปได้ทุกทีป็อปปี้กับหวายเรารู้กันในฐานะญาติเราเป็นลูกพี่ลูกน้องกันหวายก็รุ่นราวคราวเดียวกันกับเขาแต่เขามีศักดิ์เป็นน้องหวายมีศักดิ์เป็นพี่ก็เท่านั้นเอง
 
 
 
“ เปิดบาร์เสร็จจะอยู่ที่บาร์ป้ะ ? ”  หวายเลิกคิ้วป็อปปี้ก็ยักคิ้วให้
 
 
 
“ ไม่อยากอยู่อ่ะ เดี๋ยวให้น้องเฝ้าให้ อยากไปส่งน้องแก้วด้วย ทำไมหรออ? ” หวายบอกป็อปปี้พร้อมกับคำถาม
 
 
 
“ ก็เปล่า จะชวนไปหาอะไรทาน ”
 
 
 
“ งั้นไปเลยดิ เสร็จละเนี้ยะ ” หวานว่าพลางเดินออกมาจากบาร์ป็อปปี้ก็ลุกตามก่อนจะยื่นมือไปหาหวาย หวายหันมายิ้มให้และจับมือป็อปปี้ เขากับหวายสนิทกันตั้งแต่เด็กๆและมันก็ไม่แปลกที่จะเดินจับมือกัน ตอนมหาลัยหวายจะชอบมาอยู่กับพวกเพื่อนๆของป็อปปี้และมักจะโดนแซวว่าเป็นแฟนกันตลอดเวลาจนหวายต้องกลับมาประเทศไทยมาเรียนต่อที่นี่เขาเลยต้องอยู่ที่นู่นอย่างเหงาๆไปบ้าง
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
“ ฟาง ฉันดีใจกับแกด้วยน่ะได้พี่โทโมะคืนมาสักที ” จินนี่เดินเข้ามาหาฟางหลังจากที่นัดกันมาทานข้าวที่ห้าง ฟางยิ้มให้กับจินนี่อย่างผู้มีชัย มันทั้งสะใจและสนุกไปด้วยที่เห็นแก้วต้องพังพินาศ
 
 
 
 
“ ก็บอกแล้วไงยังไงซะเขาก็ต้องเลือกฉัน ” ฟางเอ่ยอย่างมั่นใจ
 
 
 
“ แล้วแกไม่ต้องเตรียมตัวรึไง ตอนเย็นก็งานแต่งแกแล้วนี่ ” จินนี่ถาม
 
 
 
 
“ ตอนเย็นอ่ะอีกตั้งนาน ออกมาหาแกหน่อยจะเป็นไร ” ฟางว่าปัดๆแล้วเริม่ทานอาหารที่พนักงานเอามาเสริฟ จินนี่ที่ทานอยู่สายตาก็ไปปะทะกับใครคนนึง
 
 
 
 
“ ฟาง ฟาง ”  
 
 
 
“ อะไรของแก ” ฟางถามเมื่อเห็นอาการลุกลี้ลุกลนของเพื่อนตัวเอง
 
 
 
 
“ นั้นคุณป็อปนิ มากับใครอ่ะสวยจังแก ” จินนี่ชี้ไปทางป็อปปี้ที่อยู่ในร้านอาหารนึงกับหวายทั้งคู่ดูน่ารักมากหากไม่รู้จักกันดีก็คงนึกว่าเป็นคู่รักกัน ฟางหันไปมองตามที่จินนี่ชี้ไปใจก็กระตุกเมื่อเห็นป็อปปี้กับผู้หญิงคนนึงนั่งกระหนุงกระหนิงกันหยอกล้อกันรอยยิ้มของป็อปปี้ที่เผยออกมาอย่างธรรมชาติทำเอาฟางแทบเบือนหน้าไม่อยากมอง ใจก็เจ็บแปลกๆ