ทำไมถึงไม่ใช่ฉัน. ㄨ Why Not Me ? ㄨ

ทำไมถึงไม่ใช่ฉัน. ( Why Not Me ? ) 

Tomo & Kawe Chapter 18.

                ดวงตาเล็กเบิกโพรงพร้อมมองคนที่อยู่ตรงหน้าด้วยใจที่เต้นถี่ ๆ มือขาวปิดปากอย่างไม่เชื่อใจตัวเองคนตรงหน้าของเธอคือคนนั้นจริง ๆ ด้วย  เท้าหน้าก้าวเข้ามาหาแก้วอย่าเงชื้องช้าแก้วก็ขยับจนชิดกับเตียงตัวเองมือจิกน่องขาขาวตัวเองจนเลือดซิบ โทโมะก้าวขึ้นมาบนเตียงพลางถอดเสื้อสูทของนอกออก

“ อย่า ! อย่าเข้ามาน่ะ ” แก้วตวาดเสียงสั่นด้วยใจที่เต้นถี่ทำไมเขาถึงมาอยู่ที่นี่ทำไมเขาถึงรู้ว่าเธออยู่ที่นี่พระเจ้าจะเล่นตลกอะไรกับชีวิตเธอหนักหนา แก้วคิดในใจน้ำตาเอ่อล้นอย่างห้ามไม่ได้

“ อย่าดังสิ อยากให้ลูกตื่นหรอ ? ” โทโมะกระซิบไปที่ใบหูของแก้วพลางกดข้อมือเล็กขาวลงไปให้จมกับเตียงพลางคร่อมร่างเล็กเอาไว้ และดูเหมือนร่างเล็กจะเงียบได้จริง ๆ โทโมะเหลือบมองไปหน้าเล็กที่เต็มไปด้วยน้ำตาพล่างก้มหน้าลงมาที่ซอกคอเล็กสูดดมกลิ่นที่หอมไม่เคยเปลี่ยนมือก็ลูบไล้ไปตามน่องปลีและขาขาวตามครรลองของธรรมชาติ

“ อึก .. ” แก้วกัดปากแน่นจนห้อเลือดเพื่อปิดเสียงครางเอาไว้ข้อมือก็บิดไปมาเพื่อให้หลุดพ้นจากมือที่ตรึงเธอไว้เหมือนกับครีมเล็กอย่างดี โทโมะก็ได้หาสนใจไม่เขาปลดกระดุมของร่างเล็กจนหมดจด โทโมะยืดลำตัวเล็กน้อยแล้วเหยียดยิ้มให้กับผลงานตัวเอง

“ ฮึก ฮือ อย่าทำอะไรแก้วเลยน่ะ ปล่อยแก้วไปเถอะ ” ตอนนี้เธอกลัวเขาจับใจทั้งๆที่ก็เคยชินกันมาแล้วทั้งนั้นแต่มันก็นานมาแล้วนานจนเธอไม่อยากกลับไปเจอความหลังอันข่มขื่นนั้นอีกโทโมะปลดเปลืองเสื้อผ้าของตัวเองทิ้งไปที่เตียงข้าง ๆ มือหนาจับยึดขาเรียวสวยของแก้วไว้ที่เอาสอบแล้วจ่อแก่นกายไปที่ทางช่องสีหวานของแก้ว

“ หื้มส์ ” โทโมะครางในลำคออย่างขัดใจเมื่อแก้วเริ่มดิ้นแขนเรียวเริ่มปัดป่ายผลักเขาออกโทโมะจับแก่นใหญ่เข้าไปทีเดียวมิดด้ามเอาแก้วถึงกับจุกเพราะเธอก็ห่างหายเรื่องแบบนี้มานานแล้ว โทโมะจับแขนทั้งสองข้างของแก้วกดลงไปกับเตียงอย่างรำคาญแล้วบรรเลงเพลงรักที่หยาบโลนนั้นอย่างบ้าคลั่งไปทั่วราตรีแห่งการพบพานกันใหม่ของทั้งสอง

“ จะกลับมาทำไมกัน ตอนนั้นฉันเสียใจไม่พอหรอ อิสสระที่คุณอยากได้ฉันก็ให้ไปแล้ว แล้วต้องการอะไรอีก !!? ”

“ ลูกไง ฉันต้องการลูกฉันคืน ! ”