ทำไมถึงไม่ใช่ฉัน. ㄨ Why Not Me ? ㄨ

R.I.P S I N G H A

____________________­­­________

ทำไมถึงไม่ใช่ฉัน. ( Why Not Me ? ) 

Tomo & Kawe Chapter 19.

“ ทำไมต้องเป็นแบบนี้ด้วย ” แก้วพึมพำแผ่วเบาราวแผ่วเบาราวขนนกสายตาเหม่อมองไปยังสวนไร่ของครอบครัวเธอ ในสมองของเธอกำลังย้อนกลับไปเมื่อวันนั้น

“ ทำไมต้องกลับมา ” แก้วเอ่ยถามตัวสั่นเทาอยู่ในผ้าห่มผืนหนาสายตาเธอแข็งกร้าว โทโมะที่ยืนใส่เสื้อหันหลังกลับมามองในความมืดนั้นเธอเห็นแค่เสี้ยวหน้าของเขาเท่านั้น

“ ฉันมาทวงของๆฉันคืน ” โทโมะพูดเสียงทุ้มแต่หนักแน่นก่อนจะก้าวขาเดินออกไปจากห้องโดยที่ไม่เหลียวมองแก้วเลยแม้แต่น้อย

“ มาม๊า ! ” เสียงก้องใสกังวานที่ฉุดแก้วออกจากความเหม่อลอยนั้นออกมาแก้วหันมาทางเสียงนั้นหลังทิ้งน้ำหนักตัวไปที่ระเบียงพร้อมอ้าแขนรับเด็กตัวน้อยที่พุ่งมาหาเธอด้วยรอยยิ้ม เกอร์พุ่งตัวมาที่แม่ของเขาด้วยความคิดถึงหลังจากที่ไปเรียนมา

“ โอ้ยยย กอดมาม๊าแรงไปน่ะ ” แก้วย่อตัวกอดลูกชายตัวเองอย่างคิดถึงแววตาอ่อนโยนมองเกอร์มือนุ่มลูบใบหน้าเนียนเล็กอย่างถนุถนอมเธอกลัวเหลือเกินว่าโทโมะมาพลัดพรากเสือตัวน้อยๆตัวนี้ไปจากเธอ ถึงอย่างไรเธอก็เตรียมใจไว้แล้วว่าเธอกับเขาต้องกลับมาเจอกันแน่นอน แต่หากว่าใจเธอเจ็บกว่านั้นเจ็บที่ว่าเขากลับมากลับมาเพื่อจะเอาลูกคืน ถามว่าเขามีสิทธิ์มั้ย ? ใช่ เขามีสิทธิ์เหมือนกับเธอทุกอย่าง .. มันก็มีบางที่เกอร์จะถามว่าพ่อเขาอยู่ที่ไหนและมักมีจะอยู่หลายครั้งที่เกอร์จะโดนเพื่อนๆล้อจนมีเรื่องชักต้องขั้นเรียกผู้ปกครองอยู่บ่อยครั้ง ไป

“ มาม๊า เป็นอะไรรึเปล่า ? ” ฝ่ามือเล็กทั้งสองข้างประกบเข้าที่แก้มของแก้วแก้วสะดุ้งอย่างแรงก็ยิ้มเอือนๆให้ลูกตัวเอง

“ ไปอาบน้ำอาบท่าก่อนน่ะ แล้วเดี๋ยวกลับบ้านเรากัน ” แก้วบอกเกอร์ร่างเล็กพยักหน้ารับก่อนจะวิ่งหายไป

“ ทำไมไม่ย้ายมาอยู่ที่นี่เลยหล่ะ จะได้ไม่ต้องกลับเข้าไปในเมืองออกในเมืองให้เสียเวลา ” ปริ้นซ์พูดออกความคิดเห็นนี่ไม่ใช่ครั้งแรกที่ปริ้นซ์เอ่ยบอกแก้วแต่มันก็หลายครั้งอยู่ ปริ้นซ์เป็นลูกพี่ลูกน้องของเธอเป็นพี่ของหวายที่ดูแลไร่สวนนี่มานาน แก้วมองปริ้นซ์แล้วเลิกคิ้ว

“ ก็กะว่าจะย้ายมาอยู่ที่นี่แล้วล่ะ เพราะดูเหมือนอยู่ในเมืองจะไม่ปลอดภัยซะแล้ว ” แก้วพูดบอก

“ เจอเขาคนนั้นแล้วหรอ ” ปริ้นซ์ถามแก้วหันมองปริ้นซ์ที่มายืนพิงระเบียงอยู่ข้างเธอ แก้วพยักหน้ารับ ปริ้นซ์เขารู้เรื่องทุกอย่างที่เกิดกับตัวเธอเพราะแก้วกับปริ้นซ์ก็ถือว่าสนิทกันมากตั้งแต่เด็กๆ

“ แก้วกลัวว่าเขาจะมาเอาลูกแก้วไป เพราะบางทีที่เขากลับมาเขาอาจจะมาเอาเกอร์กลับไป วันนั้นแก้วเจอเขาแก้วถามเขาว่าเขากลับมาทำไม เขาบอกเขาจะมาเอาของของเขาคืน แก้ว .. แก้วกลัว ” ปริ้นซ์มองเสี้ยวใบหน้าแก้วที่ตอนนี้มันเริ่มบิดเบี้ยวเหมือนคนจะร้องไห้ แขนหนาอบอุ่นคว้าลำตัวของแก้วมาซกไว้ที่อกและแก้วก็รับความหวังดีนั้น แก้วปล่อยโฮออกมาอย่างอดทนอดกลั้น คนอ่อนแอยังไงมันก็คงอ่อนแอวันยังค่ำสิน่ะ

“ อย่าร้องสิ ถ้าเขาเอาเกอร์ไปแก้วก็เอาไทค์กลับมาเลี้ยงสิ อยู่ที่นู่นกับคุณยายคงเบื่อแย่แล้ว ” ปริ้นซ์เอ่ยถึงฝาแฝดคนพี่ของเกอร์ที่คุณยายเอาไปเลี้ยงตั้งแต่แบเบาะ

“ มาถึงบ้านรึยัง ? ” เสียงหนักแน่นและจริงจังเอ่ยถามปลายสายที่เขาโทรไป

( ยังครับนาย )

“ บัดซบ !!   พวกมึงเฝ้ากันประสาอะไรน่ะห้ะ ! ถึงไม่รู้ว่าเมียกูไปไหน กูจ้างพวกมึงไปดูเมียกับลูกกูน่ะ ไม่ได้จ้างให้พวกมึงไปเดินเล่น ไอพวกเฮงซวยเอ้ย เฝ้าจนกว่าแก้วจะมาถ้าไม่มาพวกมึงไม่ต้องกลับมาให้กูเห็น ” โทโมะกดตัดสายไปด้วยอารมณ์ฉุนเฉียวพอสมควรมือหนาวางโทรศัพท์เครื่องสวยใหม่เอี่ยมอย่างแรง

               วันนี้เขาหัวเสียเกือบจะทั้งวันและทุกวันมันหลายวันที่แก้วไม่ได้กลับเข้าบ้านและตัวเขาเองก็เหมือนกันเขาไม่ได้กลับไปกรุงเทพเลยเขามาเฝ้าดูบริษัททางเหนือและได้รับรู้ข่าวจากน้องเขาด้วยว่าแก้วอยู่ที่นี่ ใจของเขามันเต้นเกือบไม่เป็นจังหวะเมื่อรู้ว่าแก้วกับลูกอยู่ที่นี่ วันนั้นที่เขาไม่หาแก้วอาจจะไม่ได้เรียกว่าไปหาหรอก เขาได้เจอกับลูกชายตัวน้อยๆของเขาที่เขาคิดว่าเขาจะเลี้ยงดูกับแก้วแต่หากตื่นมาอีกวันนึงแก้วก็กลับหายไปจากเขาแล้ว