รอยแค้น (Ire)

  

 

 

เฟย์: พี่ป็อบกลับมาเหนื่อยๆ ไปผักผ่อนบ้างเถอะ

 

ป็อบ: พักที่ไหน พี่ต้องหาลูกพี่ก่อน 

 

แก้ว: นี้คุณป็อบค่ะ พักบ้างเถอะ ทำงานมาตั้งกี่ปีล่ะ 

 

โทโมะ: เอ่อ เอางี้ วันพรุ่งนี้มึงไปกับพวกเราดิ พวกเราจะไปหัวหินกัน

 

ป็อบ: หัวหินเหรอ 

 

แก้ว: อืม กอหญ้าบอกว่าอยากเที่ยวทะเล 

 

โทโมะ: กูกับแก้วก็เลยว่าจะพาไป เที่ยวหน่อย 

 

เฟย์: ก็ดีนะ ไปพักบ้าง เดี๋ยวเฟย์ก็ไปอังกฤษ ไปหาเพื่อนนะ พี่ป็อบจะได้มีเพื่อนไง ระหว่างที่น้องไม่อยู่ 555

 

แก้ว: ไปเหอะ ไปหลายๆคน 

 

ป็อบ: เอางั้นก็ได้ 

 

 

 

 

 

ฟาง: ช่วงนี้ปิดเทอม เรานะเอาแต่เล่นนะ 

 

ปอนด์: ก็มันสนุกนิ เล่นทรายสนุกจะตาย อิอิ 

 

ฟาง: เล่นแต่ไม่ยอม กินข้าวเนี่ยนะ ไม่ดีนะ เล่นแล้วก็พักบ้างสิครับ

 

ปอนด์: ก็ได้ครับ กินก็ได้ 

 

ฟาง: เดี๋ยวไม่โต ไม่หล่อไม่รู้นะ

 

ปอนด์: เอาอันนี้ด้วย (ชี้ที่ไส้กรอก) 

 

ฟาง: อ่ะๆ กินเยอะๆ

 

ปอนด์: แม่ครับ

 

ฟาง: ครับ ว่าไง

 

ปอนด์: ผมอยากรู้ว่า พ่ออยู่ไหน 

 

ฟาง: เอ่อ....คือ กินข้าวก่อน เร็วๆ เดี๋ยวแม่ต้องไป ทำเค้กอีก 

 

 

 

 

 

               ช่วงหัวค่ำ 

 

 

 

ฟาง: และแล้วเจ้าชาย กลับซะล่ะ (ก้มลงหอมลูก และห่มผ้าให้) แม่ขอโทษนะลูก ฝันดีนะคนเก่งของแม่ 

 

 

            

 

 

                     ~    หัวหิน ~

 

               

โทโม: ถึงสักที มาครับ 

 

แก้ว: บ้านพักริมทะเล ของป็อบสวยจังเนอะ 

 

ป็อบ: อืมสวยสิ กอหญ้าชอบมั้ย

 

กอหญ้า: ชอบค่ะ สวยมากเลย 

 

  

 

                 บ้านของป็อบปี้กับฟาง อยู่ห่างกันไม่มาก บ้านป็อบปี้ แล้วก็มีบ้าน 1 หลัง กับที่เปล่า

 

แล้วก็เป็น บ้านของฟาง แต่ทางเดินริมทะเล มันทะลุกันถึงหมด 

 

 

 

กอหญ้า: หนูอยากเล่นก่อทรายค่ะ ม๊า 

 

แก้ว: ก่อทรายเหรอ แล้ว อาหารล่ะ เอาไงดีอ่ะ 

 

ป็อบ: เอางี้ เดี๋ยว แก้วกับโทโมะ ไปซื้อของที่ซุปเปอร์ก็แล้วกัน ส่วนกอหญ้าเดี๋ยว เล่นเป็นเพื่อนเอง

 

โทโมะ: เออ เอางั้นก็ได้ กอหญ้าค่ะ อย่าดื้อกับลุงป็อบนะ 

 

กอหญ้า: คร๊าาา

 

แก้ว: ฝากด้วยนะ เดี๋ยวนีบไปรีบกลับ

 

ป็อบ: อืมไม่เป็นไรหรอก ไปเถอะ 

 

 

 

 

 

                  ริมชายหาด ป็อบปี้พากอหญ้ามานั่งเล่น ทราย กอหญ้าก่อทรายเล่นไป ส่วนป็อบปี้ก็

 

นั่งเล่นหยิบนั้นหยิบนี้ เล่นไปด้วย สักพักก็มานั่ง ชันเข่าข้างๆที่กอหญ้านั่งเล่นอยู่ ป็อบปี้มองลงไปที่

 

ทะเลกว้าง เขา คิดถึงฟางเหลือเกิน คิดถึงลูก 

 

 

 

 

ปอนด์: นั่นใครนะ เล่นทรายอยู่ ไปดูดีกว่า  (เห็นเด็กผู้หญิงนั่งเล่นทรายอยู่ ก็เดินไปเรื่อยๆจนเจอ)

 

 

 

 

 

 

ปอนด์: ก่อทรายเหรอ 

 

 

กอหญ้า: ช่ายยย เล่นด้วยกันมั้ย 

 

 

ป็อบ: (ป็อบปี้ชะงักมอง หลุดจากอาการเหม่อลอย) 

 

 

กอหญ้า: ลุงป็อบค่ะ ให้เขาเล่นด้วยนะ

 

ป็อบ: ได้สิ เล่นด้วยกันเลย 

 

ปอนด์: ขอบคุณคับ 

 

ป็อบ: ครับ ว่าแต่ หนูมาจากไหนเนี่ย

 

ปอนด์: ผมเดินมาจากตรงโน่นครับ 

 

ป็อบ: อ่อ บ้านหลังนั้น แล้วนี้ แม่ไม่ว่าเหรอ 

 

ปอนด์: ไม่ครับ แม่อยู่ที่ร้าน ด้านข้าง ผมเล่นทราย ที่นี้ประจำครับ ไม่ต้องห่วง 

 

ป็อบ: อ่อ เจ้าถิ่นว่างั้น 

 

ปอนด์: ถูกต้องแล้วครับ 

 

กอหญ้า: เธอชื่ออะไรเหรอ 

 

ปอนด์: ชื่อปอนด์ เธอล่ะ 

 

กอหญ้า: กอหญ้า 

 

ป็อบ: ลุงชื่อ ป็อบ 

 

ปอนด์: ครับ ลุงป็อบ

 

     

 

 

               ทั้งสามคนเล่นทรายกันไปเรื่อยๆ ป็อบปี้รู้สึกถูกชะตากับเด็กคนนี้มาก มันทำให้เขา

 

นึกถึง ฟาง กับลูก ว่าตอนนี้จะเป็นยังไงบ้าง