รอยแค้น (Ire)

 

 

 

                   

 

 

 เวลาผ่านไป 5 ปีแล้ว

 

 

 

 

 

                     ตอนนี้ ป็อบปี้ก็กำลังทำงานอยู่ที่ญี่ปุ่น ตอนนี้ ลูกของฟางโตแล้ว

 

 

อายุ ได้ 5 ขวบ ป็อบปี้กำลังจะบินกลับมาเมืองไทยพรุ่งนี้เพราะก่อนหน้านี้ที่ญี่ปุ่นมีปัญหา จึงต้องอยู่

 

ต่อ อีก 2ปี  ตลอดเวลา ไม่มีใคร ได้ข่าวฟางเลย

 

 

ป็อบปี้ เองก็ห่วงฟางกับลูกคิดถึงลูก ป่านี้จะเป็นยังไง เป็นผู้หญิงหรือผู้ชาย ตลอดการทำงานที่จีน

 

และญี่ปุ่น เขาไม่เคยมีความสุขเลยสักวินาทีเดียว เขาคิดถึงฟางกับลูกเหลือเกิน กลับไปคราวนี้เขา

 

 

 

จะต้อง หาลูกกับฟางให้เจอให้ได้ . 

 

 

 

ป็อบ: ป่านี้ลูกพ่อคงโตแล้วสินะ จะเป็นผู้หญิงหรือผู้ชายนะ เฮ้อ ~~

 

 

 

 

 

 

 

ฟาง: ดาวเห็น น้องปอนด์ มั้ย

 

ดาว: อ่อ นั่งเล่นทรายอยู่ค่ะ 

 

ฟาง: อืม พี่ฝากด้วยนะ พอดีจะไปในเมืองหน่อย 

 

ดาว: ค่ะ 

 

ฟาง: ปิดร้านก่อนก็ได้ พี่ฝากปิดร้านก่อนนะ 

 

 

                 ตอนนี้ลูกชายวัย 5 ขวบ ของฟาง น่ารัก ตัวขาว แถมยังพูดเก่งอีก น่ารักได้พ่อ ได้แม่จริงๆ

 

 

ฟาง: ปอนด์ครับ 

 

ปอนด์: คร้าฟฟ แม่คร้าฟฟ

 

ฟาง: เดี๋ยวแม่ไปทำธุระนะอยู่บ้านกับ  พี่ดาว อย่าดื้อ อย่าซนนะครับ 

 

ปอนด์: คร้าฟป๋ม 

 

ฟาง: โอเค เก่งมากครับป๋ม (หอมแก้มลูก) 

 

ปอนด์: แม่คร้าฟฟ ซื้อขนมมาฝากผมด้วยนะ 

 

ฟาง: ได้เลย แม่ไปนะ เล่นเส็จล้างมือด้วยล่ะ

 

ปอนด์: ครัฟ 

 

 

 

 

 

 

                         สนามบินสุวรรณภูมิ

 

 

 

เฟย์: พี่ป็อบทางนี้ ! 

 

 

ป็อบ: เฟย์ 

 

 

เฟย์: เป็นไงบ้าง จากต้องอยู่แค่ 3 ดันต้องอยู่ต่อ อีก 2 ปี กลายเป็นสาวญี่ปุ่นไปรึยัง

 

ป็อบ: บ้าเหรอ พี่เป็นผู้ชาย ว่าแต่เฟย์ ไม่ได้ข่าว ฟางเลยเหรอ 

 

เฟย์: ไม่มีใครได้ข่าว คุณฟางเลย ทางบ้านเขาก็ไม่ได้ข่าว 

 

ป็อบ: พี่จะได้เจอลูกรึเปล่านะ เฮ้อ ~ 

 

เฟย์: อย่าท้อสิ พี่ชาย ทำกับเขาเองนิ ก็ต้องรับผิดชอบ 

 

ป็อบ: อย่าซ้ำสิ นี้ตั้ง 5 ปีแล้ว ฟางยังโกรธพี่อยู่รึเปล่าก็ไม่รู้ 

 

เฟย์: เอาเถอะน่ะ ให้เจอเขาก่อน 

 

ป็อบ: แล้วนี้ แก้วกับลูกล่ะ ลูกแก้ว 4 ขวบแล้วนิ 

 

แก้ว: ถามถึงลูกฉันเหรอ 

 

ป็อบ: อ้าวมาด้วยเหรอ 

 

แก้ว: มาสิ พาหลานมารับนะ 55 เดี๋ยวก็คงจะมา ป๊าเขาพาไปซื้อขนม 

 

โทโมะ: มาแล้วคร๊าาา (อุ้มลูกสาวมาหา เพื่อนและภรรยา) 

 

แก้ว: ไหน กอหญ้า สวัสดีคุณลุงโหน่ยย

 

ป็อบ: ลุงเลยเหรอ โห ! 

 

แก้ว: 555 ก็ใช่นะสิ ไหนค่ะ

 

กอหญ้า: สวัสดีค่ะ คุณลุง ป็อบปี้ 

 

ป็อบ: สวัสดีครับ น่ารักนะเรา

 

เฟย์: เนี่ยเราจะยืนตรงนี้อีกนานมั้ยเนี่ย เฟย์เมื่อยแล้วนะค่ะ 

 

โทโมะ: เออ ไปเถอะไป ไปค่ะคนเก่งของปะป๊า 

 

 

  ป็อบปี้ได้เห็นหน้ากอหญ้าทำให้นึกถึงฟางกับลูกของตัวเองมากขึ้น เขาคิดถึงเหลือเกิน อยากเจอ

 

หน้าลูกเหลือเกิน

 

ป็อบ: รอพ่อหน่อยนะลูก .